Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Γκαστον Λερού, ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ

                                      Το Φάντασμα Της Όπερας, Gaston Leauroux

                                           Κατηγορία    : Kλασσική Λογοτεχνία
                                            Είδος: Ρομαντικό Θρίλερ
                                             Βαθμολογία: 10/10 !

                                            
Εκδότης  ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ- ΛΙΒΑΝΗΣ
Πρωτότυπος Τίτλος Le Fantome de l 'Opera
Μετάφραση  Κλαμπατσέα Άντα
Σελίδες  458
Κατηγορία Αστυνομική Λογοτεχνία
Ημερομηνία Έκδοσης 2004
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ - Φθινόπωρο του 2017!!

Εκδόθηκε 23 Σεπτεμβρίου 1909- κι όμως!!!
Τόσα χρόνια μετά, συνεχίζει να μαγεύει παγκοσμίως με τη ζοφερή του σαγήνη και τους αξεπέραστους ,ευρηματικούς χαρακτήρες - είτε μέσα από απειράριθμες μεταφράσεις, είτε πάνω στη θεατρική σκηνή ως το κορυφαίο μιούζικαλ του Andrew Loyd Weber, είτε στο σινεμά.
Ασφαλώς πρόκειται για το «Φάντασμα της Όπερας», του Γαλλου συγγραφέα Γκαστόν Λερού- το θρυλικό μυθιστόρημα γοτθικού μυστηρίου, που αποτέλεσε έμπνευση για το κορυφαίο, [ομώνυμο] μιούζικαλ όλων των εποχών!


ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τέλη του 19ου αιώνα, η Όπερα του Παρισιού κυοφορεί στα πέτρινα σπλάχνα της ένα μυστικό θανάσιμο που απειλεί τον αστραφτερό της κόσμο…
          Ένας κόσμος παράλληλος, ένα άβατο που κρύβει μίσος, με τη μυστική του Λίμνη να καθρεφτίζει την τερατώδη όψη εκείνου, μακρυά από τα αδιάκριτα βλέμματα…
          Ανεξήγητα ατυχήματα σε σχέση με το «απαράβατο Θεωρείο 5» της Όπερας Γκαρνιέ σκορπίζουν τον θρύλο του «Φαντάσματος» τη στιγμή που εκεί καταφθάνει η αφελής, ταλαντούχα Κριστίν Νταέ.
               Η μυστηριώδης παρουσία, που κινεί τα νήματα στον μικρόκοσμο της Όπερας γίνεται τελικά ο σπουδαίος Δάσκαλος για την ανύποπτη Κριστίν , ο «Άγγελος της Μουσικής» που τη μυεί στην Τέχνη και την οδηγεί ως την απόλυτη επιτυχία.
           Μια απαγωγή αποκαλύπτει τελικά, πως πίσω από το «Φάντασμα» κρύβεται μια ασύλληπτη ανθρώπινη τραγωδία και ένα παράφορο πάθος που απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα…
         Κι αυτό που θα μείνει στο τέλος είναι- τρομακτικός και ουράνιος μαζί- ο Ύμνος του «Έρωτα- Θριαμβευτή»…


                                                               

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
  Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για το πασίγνωστο Φάντασμα της Όπερας" του Γκαστόν Λερού.
           Πρόκειται για τον λαμπρότερο συνδυασμό αστυνομικού θρίλερ και ψυχογραφήματος, διαποτισμένου με έναν γοτθικό ρομαντισμό που σπαράσσει την καρδιά σου ως τα τρίσβαθα!
          Μια αγωνιώδης περιπλάνηση στα άδυτα του εγκλήματος και της ανθρώπινης ψυχής, ένας ύμνος στη Μουσική και στον Έρωτα!
   Το «Φάντασμα της Όπερας» αποτελεί την τρανότερη απόδειξη πως η αστυνομική λογοτεχνία μπορεί πραγματικά να αγγίξει όλο το μεγαλείο του Κλασσικού, να ανυψωθεί ως τη φιλοσοφία και να συγκινήσει τελικά τον καθένα- όχι μονάχα το «εξειδικευμένο» κοινό της…
                Όνειρο και δράμα, φαντασία και αγωνία ισορροπούν ιδανικά σε μια πρωτότυπη σύνθεση που προέκυψε τόσο απρόσμενα:
Ο Λερού εμπνεύστηκε το μυθιστόρημα του καταρχήν όταν ως ανταποκριτής της Λε Ματέν κάλυπτε την Υπόθεση της Οπερας του Παρισιού όπου στα υπόγειά της στεγάστηκε κελί για στασιαστές της Κομμούνας του Παρισιού (Εξέγερση Εθνοφρουράς κι εργατών του Παρισιού). Από κει ξεκίνησαν όλα κι έτσι γεννήθηκε το μυθιοστόρημα αυτό!

Oλα "στο Φάντασμα της Οπερας" εκτυλίσσονται σε παράλληλες αφηγήσεις-ηρώων παρατηρητών που σχηματοποιούν το πορτρέτο του βασικού ήρωα -τεχνική που σαν παζλ δίνει την πλήρη εικόνα όπως στα Wathering Heights της Μπροντέ για παράδειγμα).
            Σκηνικό του δράματος στο βιβλίο του Λερού είναι η επιβλητική Όπερα Garnier του Παρισιού.
Απόλυτα εναρμονισμένο, δηλαδη, με την επικαιρότητα του 1908 όπου η Όπερα του Παρισιού ήταν ένα ακριβό στολίδι χλιδής κι ένας ναός της Τέχνης- σύμβολο ένδοξο της πολιτισμικής άνθισης ολόκληρης της Γαλλίας, αλλά με τα υπόγειά της να έχουν υπάρξει τόποι κράτησης εξεγερμένων τοπυ Παρισιού.
Όμως εδώ, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται:
Κουρτίνες από ακριβό ύφασμα- πορφυρές από το βελούδο ή το αίμα;
Ένας βαρύτιμος πολυέλαιος, που ως μετεωρίτης φλεγόμενος σηματοδοτεί τον όλεθρο.
Οι κατακόμβες αναστενάζουν από οδύνη...
Μια σκιά παραμονεύει τη μικρή, εκκολαπτόμενη σοπράνο.
          Κι όσο αγωνιούμε για τη  αδιόρατη απειλή, μάς τυλίγουν βιολιά, ο στιβαρός ήχος του κλειδοκύμβαλου ,κι η θεόπνευστη Λύρα του Ορφέα...
          Ο Γκαστόν Λερού μας σεργιανά στο μεγαλείο της Μουσικής και πλέκει αριστοτεχνικά τον εφιάλτη, αξιοποιώντας ως αλληγορικές ψηφίδες του "παζλ" αριστουργήματα της Κλασσικής Μουσικής και του Θεάτρου.
Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει, λοιπόν, το δράμα του, μέσα από την παραβολική παρουσίαση έργων, όπως η Μαργαρίτα του Γκονέ,
ο κολασμένος Φάουστ,
 η στοιχειωμένη Κοπέλια,
ο Σικελικός Εσπερινός του Βέρντι, 
η Λουκρητία Βοργία, 
ενόσο ο δικός του "Νεκρός" προσδοκά ως "Λάζαρος" την Ανάσταση του(χωρίς να ξέρουμε σίγουρα αν ο συγγραφέας εννοεί τον Λάζαρο του Σούμπερτ ή τη σύνθεση La Resurrection de Lazare από τον Raoul Pugno  στα 1879...*.)
            Κάπως έτσι, η Tέχνη στον Λερού γίνεται γέφυρα ανάμεσα στα χθόνια και στον Ουρανό, καθώς είναι ο τρόπος των θνητών να ψηλαφίσουν το θείο
Η Μουσική, όμως ταυτόχρονα μετουσιώνεται και σε άρνηση της ζωής , σε εκδικητική μανία, και ποινή ισόβια:
Εδώ, το Τραγούδι της Ζωής συμπλέκεται με τις συγχορδίες του Άδη, όσο καταβυθιζόμαστε στα άδυτα της Όπερας- σε έναν κόσμο βγαλμένο από τη Θεία Κωμωδία του Dante Alligueri...


Και σαν χορός σε Αρχαία Τραγωδία, διαβαίνουν τούτο το αναπόδραστο "Καθαρτήριο της Μουσικής, πρόσωπα ανυποψίαστα και συνένοχα, αποζητώντας τον χαμό ή τη λύτρωση:
Ο παράφορος Ραούλ(Raoul, Vicomte de Chagny),που αναζητά τον αδελφό του και τον παιδικό του έρωτα
η μαντάμ Ζυρί
και -παντεπόπτης ,θαρρείς- 
ο σπινθηροβόλος, "εξωτικός" Πέρσης- 
με την απόκρυφη γνώση μιας "Αριάδνης"- να φωτίζει σα λάμπα θυέλλης έναν λαβύρινθο ανελέητα θανάσιμο.
       Μέσα στα όλα η αέρινη κι εύθραυστη Κριστίν Νταέ (Christine Daae) στο μεγάλο Δίλημμα:
Από τη μια ένας έρωτας γήινος, αθώος και τρυφερός 
Από την άλλη, η ιερή φρίκη, η πρόκληση του απόλυτου!
Μια πρόκληση "αθανασίας, τόσο εκθαμβωτικά δυσβάσταχτη στη θνητή φύση, την προορισμένη για την ασφάλεια του "μέτριου"...
Κριστίν ,Ραούλ, Πέρσης:Αναζητούν απαντήσεις και βιώνουν πόθους καθημερινούς:
             "Ναυαγοί της Στύγας" όλοι τους, προσμένουν την ετυμηγορία του σκοτεινού "Βαρκάρη", που κινεί τη ζωή και τον θάνατο.
Μια "ετυμηγορία" που εκκινεί από το μίσος και ζητεί την "aπάντηση" στην απώτατη Αγάπη...
    Αυτός δεν είναι παρά ο Έρικ, ο αιρετικός πρωταγωνιστής του Leroux, που δεν έχει όμοιό του στα λογοτεχνικά χρονικά!
Ο Έρικ είναι ένα πλάσμα βγαλμένο από τα απώτατα ερέβη της ανθρώπινης ύπαρξης!
Ένας κληρωτός της κόλασης, ζυμωμένος με τον θάνατο- που επιμένει αμετανόητα να ατενίζει τον Ουρανό! 
             Ο απεχθής Έρικ είναι ο μεγάλος έκπτωτος, ο μεγάλος περιθωριακός, που κλείδωσαν γι' αυτόν ερμητικά όλες οι πόρτες! 
Είναι ο μεγάλος Ξένος: 
Ο Διαφορετικός που η κοινωνία τον έχρισε "τέρας" κι εκείνος της επέστρεψε τούτη την "αυτοεκπληρούμενη προφητεία", "πρόθυμος καθρέφτης" της σκληρότητάς της! 
"Πορτρέτο" ανηλεώς φιλάληθες, ο "αποκρουστικός" Έρικ ξεμπροστιάζει τον  κοινωνικό ευγονισμό, που ζητά να συντρίψει τις αποκλίσεις από τον χειραγωγήσιμο μέσο όρο.
        Σε μια κοινωνία που του ματαιώνει την ταυτότητα του ο Ιδιοφυής Μουσικός Έρικ βιώνει το παθος και την αλήθεια του- κι ας του κοστίζει την απόλυτη μόνωση.

Ο Έρικ, από ψυχαναλυτική σκοπιά συμβολίζει το εσωτερικό σκοτάδι του καθενός, τις πιο σκοτεινές γωνιές του ασυνειδήτου- του φροϋδικού μας id- όπως αυτό ισορροπεί την αλήθεια μας κι αναζητά την πλήρωσή του:

Αυτήν την εσωτερική ασχήμια που όλοι μας τρέμουμε κι αναβάλλουμε να αντιμετωπίσουμε, μένοντας μακρυά από την "ομορφιά" που μας ανήκει, και το γνώθι σ'αυτόν που τη γεννά: 
            Στη λογοτεχνική ύπαρξη του Έρικ, δηλαδή, συμπυκνώνονται καλειδοσκοπικά οι φωτοσκιάσεις της ανθρώπινης ψυχής, όπως εκείνη ταλαντεύεται ανάμεσα στο Σκότος και στο Φως ,στο Καλό και στο Κακό στη Δημιουργία και την Καταστροφή.
Κι όμως ο Έρικ παραμένει ένα πλάσμα σαγηνευτικά ακέραιο... 
Ένα πλάσμα που βιώνει την απόλυτη Ασχήμια και αναρριχάται  από αυτήν ηρωικά, για να πετάξει με τσακισμένα -μα περήφανα φτερά- ως την απρόσιτη Ομορφιά- σε ένα "τέλος θριαμβευτικό, που παιανίζει την Ανάσταση"! 
              Γιατί...ο Έρικ- πέρα και πάνω απ'όλα -προσωποποιεί την αέναη πάλη ανάμεσα στον Άγγελο και στον Δαίμονα που μένεται από καταβολής κόσμου:
Εδώ χρίζεται ξεκάθαρα ο Νικητής, ο "Θριαμβευτής", και η "μεγαλεπήβολη σύνθεση" του Έρικ ολοκληρώνεται στο κρεσέντο μιας παράξενης Θυσίας, δείχνοντας πως δεν υπάρχει άλλη Οδός "θέωσης", από τον οικειοθελή Γολγοθά για χάρη ενός Άλλου...
           Έτσι, ο παραμορφωμένος Έρικ βρίσκει τελικά το Πρόσωπό του, καταφάσκοντας την απόλυτη μέθεξη με το Μυστήριο του Έρωτα.
Είναι η αφορμή που τον βγάζει από τη μόνωση που τόσο μισούσε κατά βάθος:
"Ο Άνθρωπος που ζει μόνος του είναι ή θηρίο ή θεός" ορίζει ο Αριστοτέλης, και ο αποδιωγμένος Έρικ, που χρίστηκε "θηρίο" από τους ανθρώπους, αποζητά διακαώς τον "θεό" που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο!!!
Ο Έρικ , λοιπόν, πέρα από την Τέχνη του και μέσω αυτής επιζητεί  τη Συνάντηση με τον Άλλον,δηλαδή  τη θεϊκή πνοή της αγάπης- και με την Κριστίν Νταέ παίρνει το ρίσκο να την διεκδικήσει, βγαίνοντας από την ασφάλεια της μοναξιάς του:

Προσφέρει στην αγαπημένη του τον "πλούτο" του, δηλαδή τη Γνώση.O,τι έχει και δεν έχει!
Την φροντίζει και την προσκυνά ευλαβικά, χωρίς να αξιώσει τίποτα- ακόμη κι όταν αυτή βρέθηκε ανυπεράσπιστη στα χέρια του...
Ο Έρικ βιώνει τον έρωτά του με την "Άκρα Ταπείνωση" που ζητά η ευαγγελική περικοπή, νικώντας κατά κράτος τον πειρασμό να εξουσιάσει, όπως συνήθως προτιμάμε στις σχέσεις.
Η ανυπότακτη Ιδιοφυΐα, λοιπόν, γίνεται άφοβος Προσκυνητής της Αγάπης σε απόλυτη Παραχώρηση εαυτού, όπως μόνο οι λαβωμένοι ξέρουν να είναι...
Ο Έρικ κοινωνός της ανώτατης "Ευλογίας", όπως μόνο οι "καταραμένοι από τους ανθρώπους" μπορούν να γίνουν!
Ένας "ωραίος" αμαρτωλός, που αναδύθηκε από τα Σκότη και άγιασε στο Μαρτύριο του Έρωτά του, όσο ελάχιστοι "ενάρετοι" μπόρεσαν στον εγκρατή τους βίο...

      O τερατόμορφος Έρικ του Γκαστόν Λερού μας διδάσκει την Ομορφιά, που μόνο οι Πληγές μπορούν να "ζωγραφίσουν".
Την Αληθινή Ομορφιά.Την απρόσιτη στην ατσαλάκωτη συμμετρία...
Αυτός είναι ο τρομερός Έρικ:
Μια πρόκληση να σπάσουμε- όπως αυτός- την ασφάλεια του εγωισμού μας και να καούμε στη φωτιά του Έρωτα- για να γίνουμε φως στη νύχτα κάποιων άλλων -(παραφράζοντας και τον Χικμέτ). 
Αυτός είναι ο Έρικ:
O "Ιδανικός και... Πανάξιος Εραστής" της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας!
To αξέχαστο,απέραντα τραγικό "Φάντασμα", που αξίζει όσο λίγοι να λέγεται Άνθρωπος...

Εδώ, ας σημειωθεί πως ο Γκαστόν Λερού εμπνεύστηκε τον ήρωά του από έναν νεαρό Γάλλο πιανίστα, ονόματι Έρνεστ και τον εβαλε στα υπόγεια της Όπερας που κάποτε υπήρξαν και περιστασιακή φυλακή.
Ο φημολογούμενος Ερνστ έχασε την αγαπημένη του από φωτιά στο Ωδείο της Οδού Πελετιέ, η οποία άφησε τον ίδιο με καμμένο πρόσωπο.
         Στις 28 Οκτωβρίου του 1873, ο Ερνεστ κατέφυγε στα υπόγεια της Όπερας, όπου έζησε ως τέλος της ζωής του, συνθέτοντας ένα μνημειώδες έργο στον Έρωτα και τον Θάνατο.Η σωρός του δε βρέθηκε.
Θρύλος ή πραγματικότητα ένα είναι βέβαιο:
Πως λαμπρά πνεύματα σαν του Λερού μπορούν μέσω της Τέχνης να ανυψώνουν τον "Κληρωτό του Χώματος" ως το Αληθινό Φως, ατενίζοντας την πολυπόθητη "θέωσή" του!

                                        Ελισσάβετ  Δέδε
  


                                   ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ                              
               GASTON LEROUX - ΓΚΑΣΤΟΝ ΛΕΡΟΥ (Παρίσι 6 Μαίου 1868 - Νίκαια 15 Απριλίου 1927) 
Ο Γκαστόν Λερού ήταν Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος. 
Αρχικά δούλεψε ως δικαστικός ρεπόρτερ στην εφημερίδα "Ηχώ" του Παρισιού και αργότερα ως κριτικός θεάτρου. 
Το 1905, ως επίσημος ανταποκριτής της εφημερίδας "Λε Ματέν", πήγε στη Ρωσία και κάλυψε τις πρώτες εξεγέρσεις εναντίον του τσάρου, ενώ ταξίδεψε σε Ισπανία και Μαρόκο.
Μια άλλη υπόθεση που κάλυψε ήταν αυτή της όπερας του Παρισιού, γιατί στο υπόγειά της φυλακίστηκαν συμμετέχοντες στην Κομμούνα του Παρισιού.  
Το 1907 , ο Λερού εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία και στράφηκε στη συγγραφή βιβλίων. 
Έγραψε πολλά μυθιστορήματα και κάποια θεατρικά έργα. 
Το πρώτο του βιβλίο ήταν το "Μυστήριο του κίτρινου δωματίου", ενώ το πιο γνωστό του έργο είναι το "Φάντασμα της όπερας", το οποίο έχει ανεβεί πολλές φορές στη σκηνή κι έχουν γυριστεί πολλές ταινίες που βασίζονται σ` αυτό αλλά και το πιο γνωστό μιούζικαλ όλων των εποχών σε μουσική Andrew Loyd Weber. 
Το 1919 ο Λερού δημιούργησε τη δική του εταιρεία παραγωγής ταινιών.
 Άλλα έργα του είναι τα εξής: 
"Ο άνθρωπος που είδε το διάβολο", 
"Το στοιχειωμένο κάθισμα", 
"Η διπλή ζωή του Θεόφραστου Λονγκέ" Παντρεύτηκε δυο φορές .

                            
*Θα υπάρξει ξεχωριστό άρθρο για τις αποδόσεις του έργου στο σινεμά...

*(Πηγή σχετικά με τον "Λάζαρο""Λέσχη Του Βιβλίου -αρθρο Νικολέτα Μποντιόλη)

ΓΙΩΤΑ ΓΟΥΒΕΛΗ, Το Κεντρί Της Πεταλούδας

                                          Το Κεντρί Της Πεταλούδας, Γιώτα Γουβέλη
                                                  Είδος: Aισθηματικό
                                                  Βαθμολογία: 8/10
                                             
     
H Γιώτα Γουβέλη, εδώ και χρόνια έχει κατακτήσει το αναγνωστικό κοινο με τις δυναμικότατες ιστορίες της.
Το καλοκαίρι, κέρδισε τις εντυπώσεις με το νεό της βιβλίο Η Πρώτη Κυρία!
Φέτος τον χειμώνα, επανεκδόθηκε σε trade εκδοχή ένα από τα πιο ξεχωριστά της βιβλία, που αγαπήθηκαν πολύ, Το Κεντρί Της Πεταλούδας".
Φέρνοντας στο προσκήνιο τη Γυναίκα, το βιβλίο αυτό έρχεται να διερευνήσει την επίδραση μιας στιγμιαίας απόφασης, που σα χιονοστιβάδα μπορεί να συμπαρασύρει και να σκορπίσει ζωές στον άνεμο.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Σόνια- Φωτεινή-Καίτη.
Η μοίρα τους συνδεδεμένη άρρηκτα από το νήμα μιας στιγμιαίας Τρεις γυναίκες τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

         Η 18χρονη Σόνια κάτοικος ενός επαρχιακού χωριού συμπαρασύρεται στη δίνη ενός φλογερού έρωτα για τον μηχανικό- ποιητή Σπύρο.
           Ωστόσο, τα σχέδια της μητέρας του,της δυναμικής Ρεββέκας, ανατρέπει τα όνειρα της Σόνιας, που ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβαστεί στο ασφυκτικό πλαίσιο της στενής επαρχίας.Μια τραγική εξέλιξη θα οδηγήσει τα βήματα της Σόνιας στην Αθήνα που αλλάζει διαρκώς.
            Πίσω θα μείνει η αδελφή της Φωτεινή, μια φιλήσυχη γυναίκα με ύψιστο ιδανικό την οικογενειακή αρμονία και την αποδοχή του κοινωνικού περίγυρού της.
Στο όνομα αυτού του ονείρου της, θα ανεχτεί μια τυραννική πεθερά και τη νοσηρή της προσκόλληση στον γιο της, που ροκανίζει τον γάμο και τις αντοχές της...
           Παράλληλα, η Καιτούλα θα πασχίσει να ξεφύγει από μια δεσποτική μάνα και την παρουσία ενός εγωκεντρικού αδελφού.
         Κι όλα αυτά στη σκιά του γερο- πλάτανου κι ενός μπάτη σκανδαλιάρη που σκορπίζει πάθη και ζωές σύμφωνα με τα καπρίτσια του...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Η Γιώτα Γουβέλη με το "Κεντρί της Πεταλούδας" μάς χάρισε ένα ακόμη γυναικοκεντρικό μυθιστόρημα που στο επίκεντρο φέρνει τους ρόλους της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Μάνα, Αδελφή, Ερωμένη και Καριερίστρια.
           Ρόλοι απαιτητικοί, άλλοτε οδυνηροί, που αντιπροσωπεύονται σε τρεις διαδοχικούς μονολόγους της Σόνιας ,της Φωτεινής και της Καίτης.
Πρώτη τον λόγο παίρνει η Σόνια, μια αντικομφορμίστρια που οι επιθυμίες της έρχονται σε σφοδρή σύγκρουση προς τις επιταγές της επαρχίας κι εκείνη κόβει βίαια τον ομφάλιο λώρο προς την πατρογονική εστία χωρίς ποτέ να μισήσει τον Σπύρο.
Η Σόνια εκπροσωπεί τη γυναίκα που παίρνει τη ζωή στα χέρια της και βιώνει τα προσωπικά της πάθη με όλες τις συνέπειες...
Σε βαθύτερο επίπεδο, η Σόνια προσωποποιεί την ίδια την ελληνική κοινωνία αρχές του '80, όπως μετασχηματίζεται, φέρνοντας νέες προκλήσεις για τη γυναίκα που βγαίνει δυναμικά στην αγορά εργασίας.

Η Φωτεινή που παίρνει τη σκυτάλη της αφήγησης από εκεί που της την παρέδωσε η Σόνια παρουσιάζοντας μια άλλη πλευρά της ιστορίας και ένα συνταρακτικό μυστικό.
Μέσα από τη Φωτεινή ξεμπροστιάζεται η οπισθοδρόμηση της επαρχίας που δεσμεύει τις ζωές στην υποκρισία και στον ετεροκαθορισμό.
Κυρίως σκιαγραφείται η νοσηρή προσκόλληση μιας μάνας στον γιο που δεν του επετράπη να "ενηλικιωθεί"-φαινόμενο πολύ συχνό αστην ελληνική πραγματικότητα.
Στη  ιστορία της Φωτεινής που είναι η πιο ενδοσκοπική από όλες, κορυφώνεται η τραγωδία και η φρίκη κυριαρχεί.

Η Καίτη έρχεται να ολοκληρώσει τον κύκλο, ιχνηλάτώντας την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας, όπως αλλοτρίωσε τον Έλληνα -αρχές του 21ου αιώνα...
       Γενικά η Γιώτα Γουβέλη έχει την τάση να διαπραγματεύεται την πολιτική ατμόσφαιρα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και το παρασκήνιο μεγάλων πολιτικών σκανδάλων, τοποθετώντας τους ήρωες της στις μεγάλες ελίτ ( κόμματα, κανάλια-ως και στις Βρυξέλλες έφτασαν ηρωίδες άλλου της βιβλίου).
Στο Κεντρί τα πολιτικά παιχνίδια περιορίζονται κυρίως στο επίπεδο της μικροπολιτικής που κατευθύνει την πολιτική και οικονομική ζωή στην επαρχία, ενώ έχουμε μια ματιά στη διαφθορά του απλού πολίτη και στην έπαρση του νεοπλουτισμού, που κυριάρχησε στις αρχές του 2.000!

Αυτή η διαδοχή των τριών αφηγητριών στο Κεντρί, επιτείνει την εξέλιξη των γεγονότων και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.
       Η υφολογική ομοιογένεια ωστόσο δεν αφήνει να φιλοτεχνηθούν τα ψυχολογικά πορτρέτα των τόσο διαφορετικών ηρωίδων σε όλες τους τις διακυμάνσεις με τη Φωτεινή να είναι η πιο παραστατική.
        Θα μπορούσαμε ακόμη να έχουμε μια πιο διεισδυτική ματιά στο άνομο πάθος που τόσο τραγικά κατηύθυνε τη ζωή των ηρώων έστω κι ερήμην τους.

Οι ηρωίδες στο Κεντρί, όπως είχε συμβεί και στην Πρώτη Κυρία , είναι γυναίκες δυναμικές, αρκετά σκληρές -χωρίς ξεχωριστές ευαισθησίες.
Δεν υπάρχει ιδιαίτερος ρομαντισμός στις ιστορίες της Γουβέλη ή σχέσεις που προσφέρουν αγαλλίαση ψυχής.
Στα -δύο τελευταία τουλάχιστον- έργα της Γουβέλη συναντάμε παραφορά και μια τραγικότητα διατρέχει όλες τις ηρωίδες.
Ζητήματα , όπως οι συγγενικές σχέσεις οι μονογονεικές οικογένειες και η θέση της γυναίκας σε ένα εναλλασσόμενο κοινωνικό γίγνεσθαι απασχολούν το βιβλίο αυτό. 

Το βιβλίο τελικά, πετυχαίνει να εμπνεύσει δυνατά συναισθήματα και να εστιάσει τον προβληματισμό του στον αρχικό στοχασμό:
Σε μια σύγχρονη , φρενήρη παραβολή η συγγραφέας ξετυλίγει το περιώνυμο φαινόμενο της Πεταλούδας και πώς μια ασήμαντη παρόρμηση μπορεί να πυροδοτήσει διαδοχικές τραγωδίες με κοσμογονικές συνέπειες για πολλούς ανθρώπους πέραν του εμφανούς πεδίου επιρροής μας.
         Με άλλα λόγια το βιβλίο της Γουβέλη διερευνά το μοιραίο στη ζωή μας με ένα φινάλε που επαναφέρει την τάξη των πραγμάτων με τρόπο που μόνο η ζωή ξέρει.
Ένα ακόμη συγγραφικό εύρημα, είναι τα ιντερμέντζα που έδιναν το ίσο στην ιστορία:
Μέσα απο ανιμιστική αφήγηση, έχουμε δυο προσωποποιημένα στοιχειά της φύσης να προοικονομούν με έμμετρους και παιγνιώδεις διαλόγους τις εξελίξεις.
Αυτό παραπέμπει στον αλληγορικό τόνο της δημοτικής μας ποίησης, όπου η φύση συμπάσχει με τα πάθη και κρίνει στοχαστικά τα ανθρώπινα.
Αυτό το στοιχείο "θυμοσοφίας" προσδίδει υποβλητικότητα και έναν ιδιότυπο λυρισμό στο έργο, προσεγγίζοντας έννοιες όπως η Ύβρις και ο Θάνατος με τη διορατικότητα των δημοτικών μας τραγουδιών.

Ένα είναι βέβαιο:Το Κεντρί της Πεταλούδας συνιστά ένα δυναμικό μυθιστόρημα που θα σας παρασύρει στη δίνη του, όπως μόνο το πανίσχυρο πέταγμα μιας φαινομενικά αδύναμης πεταλούδας μπορεί να κάνει.








ΤΖΙΝΑΝ ,Σκλάβα Του Ισλαμικού Κράτους

                                ΤΖΙΝΑΝ ,Σκλάβα Του Ισλαμικού Κράτους
                                      Είδος : Ιστορική Μαρτυρία
                                       Βαθμολογία 6/10
                                            
Εκδόσεις                 ΛΙΒΑΝΗ
Μετάφραση           Κουνινιώτη Ρένα
Σελίδες                  240
ISBN                      9789601429816
Hμερομηνία Έκδοσης  23/10/2015



Κατά καιρούς έχουν εκδοθεί πολλές μαρτυρίες γύρω από τις βαρβαρότητες που έχουν διαπράξει φανατικοί του Ισλαμ, καθώς και σχετικά με την πνιγηρή καθημερινότητα στα πλαίσια της μουσουλμανικής θεοκρατίας.
          Αυτά τα βιβλία υπήρξαν μια ιδιότυπη μόδα σε περιόδους που γνώρισαν έξαρση οι αντιπαραθέσεις Δύσης και Ισλάμ.
      Το πιο εμβληματικό δείγμα ήταν η τραγική μαρτυρία της Μπέτυ Μαχμουντί "Ποτέ Χωρίς Την Κόρη Μου",ενώ πολύ γοητευτική ήταν κι η μαρτυρία της έκπτωτης φυλακισμένης πριγκίπισσας Μαλίκα Ουφκίρ στη "Φυλακισμένη"...

Ακολούθησαν αρκετά βιβλία με θέμα τη θεοκρατία του Αγιατολάχ Χομεινί,ενώ το ενδιαφέρον για αυτήν τη θεματολογία αναζωπυρώθηκε μετά το χτύπημα της 11ης Σπετεμβρίου του 2001 και την καταδίωξη των Ταλιμπάν του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Δυστυχώς η Δύση έχει -14χρόνια μετά- βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της ισλαμικής τρομοκρατίας που έχει ήδη μετατρέψει τη Μέση Ανατολή σε μια κόλαση φόβου,καταπίεσης και σφαγών.
         Στα πλαίσια αυτά έρχεται η νέα συγκλονιστική μαρτυρία από τα άδυτα του Ισλαμικού Κρατους:ΤΖΙΝΑΝ ,ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Είναι η ιστορία της νεαρής Τζινάν από το Κουρδιστάν, που λίγο μετά τον γάμο της θα γνωρίσει τον ξεριζωμό από την πατρική εστία και θα απαχθεί από τους τζιχαντιστές.
           Είναι η συγκλονιστική ιστορία μιας γυναίκας που έμεινε εσώκλειστη στα κολαστήρια των τρομοκρατών, θαμμένη ζωντανή -νεκρή για 3 μήνες, όπως ο Προφήτης Ιωνάς, που ορίζει η κοινή παράδοση, στα σπλάχνα του κήτους.
       Το ίδιο θαυμαστά θα έρθει η απελευθέρωσή της ώστε κι η ίδια να κηρύξει την αλήθεια: 

Τον πόθο για την ελευθερία και τα ιδανικά της ειρήνης.
  Τη θηριωδία του ανθρώπου όταν αυτός εξωβελίσει το Λόγο και την καρδιά και τα αντικαταστήσει με ένα απρόσωπο φανατισμό, που θεοποιεί τα πιο φτηνά ένστικτά του.

Το βιβλίο σε γλώσσα εξαιρετικά απλή και χωρίς αναλύσεις που να κουράσουν , ιχνηλατεί τις παραδόσεις της κουρδικών καταβολών φυλής των Γεζίντι και τα παιδικά χρόνια της ηρωίδας στη σκιά του όρους Σιντζάρ.

Ενώ υπάρχει ένα πλαίσιο οικογενειακής ζεστασιάς και μια κοινωνία που δυτικότροπες ανέσεις προβάλλουν δειλά, οι σκοταδιστικές παραδόσεις ορθώνονται πάλι εξοργιστικές να υποβιβάσουν τη γυναίκα και τη βούλησή της.
        Μια κοινωνία που θεωρείται επίτευγμα για μια γυναίκα να πάει σχολείο ως τα 13 της πώς να μην παραμείνει σε επίπεδο απορριπτέα οπισθοδρομικό;

Ευτυχώς όμως,θα δούμε τουλαχιστόν τον έρωτα να βγαίνει νικητής απέναντι στην προοπτική ενός παράλογου γάμου...
        Ωστόσο οι μικρές μάχες της καθημερινότητας ακυρώνονται όταν ο εφιάλτης του Ισλαμικού Κράτους ορθώνεται μπροστά στους αθώους...

Σε κινηματογραφικούς ρυθμούς παρακολουθούμε τις μέρες της απαγωγής, που επιφυλάσσουν κακουχίες,κακοποίηση και την ύστατη θηριωδία ανθρώπων που έκαναν το Μίσος θρησκεία...
         Η στάση των τζιχαντιστών απέναντι στους αλλόθρησκους μόνο με το μένος των ναζί απέναντι στους Εβραίους μπορεί να συγκριθεί, αν σε αυτό προσθέσουμε τον αποκρουστικό πρωτογονισμό που διέπει τις ισλαμικές κοινωνίες ,όπως εξάλλου τον γνώρισε "καλα" κι ο μαρτυρικός ελληνισμός...(Δεν είναι τυχαίος ο θαυμασμός που ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ είχε εκφράσει προς το Ισλάμ, ούτε η φιλική του προσέγγιση με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των κατεκτημένων χωρών, όπως οι Βόσνιοι κλπ-αφού στα Ες Ες υπήρχε ειδική μεραρχία μουσουλμάνων με φέσι-αντί για το γνώριμο στρατιωτικό καπέλο τους!)

Η μαρτυρία της Τζινάν παντως, δεν έχει καμιά πολιτική προέκταση,είναι άμεσα βιωματική, ωστόσο και γι αυτό προβάλλει πιο σπαρακτική.
          Θυμίζει την μαρτυρία του Ηλία Βενέζη που μας χάρισε στο Νουμερο 31328, μεταφέροντας χωρίς περαιτέρω αναλύσεις- ατόφια την εμπειρία του Πόνου, του σωματικού άλγους, του αίματος ,της δίψας.
         Εμπειρίες που έντονα αναβίωσαν από το εφιαλτικό οδοιπορικό της ΤΖΙΝΑΝ κι ας μη διαθετει εκείνη τη γλωσσική δεινότητα του Βενέζη φυσικά...
         Γιατί ο Πόνος είναι πάνω από όλα,ο Πόνος έχει παγκόσμια γλώσσα,υπερβαίνει τον χρόνο, παραμένει ο απώτερος δυνάστης και δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερος πόνος από ένα ανθρώπινο ον που το μετατρέπουν σε αντικείμενο.
Όπως οι αιχμάλωτοι των αμελέ ταμπουρού στα 19-23, όπως σήμερα οι αλλόθρησκοι κι οι γυναίκες στα νύχια του Ισλαμικού Κρατους...

Δυστυχώς, η οργή που διακιολογημένα θα αισθανθεί ο αναγνώστης ,δεν είναι αρκετή...
         Τέτοια βιβλία-περα από πηγή ενημέρωσης, είναι χρήσιμα στην αφύπνιση όλων.
        Σε μια εποχή που ακόμη κι η Δύση ερωτοτροπεί με τον φασισμό βιώνοντας ήδη έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό -οικονομικής φύσης σε πρώτο στάδιο- είναι σημαντικό να αναλογιζόμαστε πού οδηγεί η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής και των αρχών της Δημοκρατίας.

Ακόμη θεωρώ πως τέτοια βιβλία θα έπρεπε να κινητοποιούν τους πολίτες στην αφύπνιση των θεσμών ,στη διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους, θέτοντας προβληματισμό κατά πόσο η διαβόητη και πολυδιαφημισμένη "πολυπολιτισμικότητα" έχει να προσφέρει επί της ουσίας στις ανθρώπινες κοινωνίες, τουλαχιστόν της Δύσης...










Σάρα Κοέν Σκάλι, MAΞ

                                                                                 ΜΑΞ (ΜAX), Sarah Kohen Scali
                                          Eίδος :Ιστορικό Θρίλερ
                                          Βαθμολογία: 10/10

Αρχική Γλώσσα            Γαλλικά 
Μετάφραση                  Κοντολέων Άννα
Εκδόσεις                       Πατάκη 
Σελίδες                          488
Διαστάσεις                    21χ14
Χρονολογία Έκδοσης  Σεπτέμβριος 2014
Τιμή στην αγορά          17- 12,93 ευρώ                                        

Το Σεπτέμβριο του 2014 κυκλοφόρησε ένα από τα πιο ξεχωριστά βιβλία που γράφτηκαν ποτέ για τον παραλογισμό του ναζισμού:
Σκληρός και τόσο τρυφερός συνάμα- ο "Μαξ" της Σάρα Κοέν ήρθε να φωτίσει μια από τις πιο εφιαλτικές πτυχές του ναζιστικού καθεστώτος, σκιαγραφώντας παράλληλα κι ένα μοναδικό πορτρέτο του.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ 
Μεσάνυχτα της 19ης Απριλίου του 1936, ένα αγόρι προσμένει να γεννηθεί.
Είναι ο Μαξ, το τελειότερο δείγμα της Αρείας Φυλής, που θα αποτελέσει ένα ακριβό δώρο στα γενέθλια του Χίτλερ:
        O Μαξ συνελήφθη στο πλαίσιο του Προγράμματος Ευγονικής "Lebensborn", που εμπνεύστηκε ο Χάινριχ Χίμμλερ, ζευγαρώνοντας αξιωματικούς των Ες Ες με επιλεγμένα μέλη της Γυναικείας Νεολαίας.
Όλα εκείνα τα νόθα μωρά ενσάρκωναν το άρειο πρότυπο, προερχόμενα από κατάξανθους, υγιείς γενήτορες.
          Έτσι, και ο Μαξ θα αποκοπεί από τη μάνα του για να μεγάλωσει σε Κρατικό Ορφανοτροφείο, υπό την αυστηρή εποπτεία του καθεστώτος, ώστε να ενταχθεί στην υπηρεσία του χιτλερικού Ράιχ.
Εκεί, ο Μαξ θα αφομοιώσει το ναζιστικό δηλητήριο που του ενστάλαξαν οι εκπαιδευτές του.
Θα εξελιχθεί σε ένα σκληροτράχηλο, ξανθό παλικαράκι, που έχει "εξωβελίσει" την αγάπη από την ψυχή του.
         Στα 1942 θα μεταφερθεί στην Ακαδημία της Πολωνίας, όπου γερμανοποιούνται απαχθέντα παιδιά των ντόπιων με άρεια χαρακτηριστικά.
         Ανάμεσά τους θα γνωρίσει τον Πολωνοεβραίο Λούτσγιαν, ο οποίος θα διατηρήσει ακέραιο το πνεύμα της αντίστασης
Κοντά στον Λούτσγιαν, ο μικρούλης "Μαξ" θα αισθανθεί για πρώτη φορά συντροφικότητα ,συμπόνια και αγωνία για ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα.
Για πρώτη φορά, ο μικρός "Μαξ" θα νιώσει διχασμένος ανάμεσα στη ναζιστική ιδεολογία που τον εξέθρεψε και στην ανθρωπιά- μάχη κρίσιμη, με αμφίβολο νικητή...


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Από τα πιο δύσκολα προς κατάταξη βιβλία, ο "Μαξ" της Κοέν είναι ένα έργο που χαράσσεται στην καρδιά του αναγνώστη σα στάμπα από πυρωμένο σίδερο!
Από τα πιο δυνατά κείμενα που θα διαβάσετε ποτέ!
      Ο Μαξ έχει καταγραφεί στην παιδική λογοτεχνία από τον οίκο του.
Θεωρώ όμως, πως το ιδιαίτερο θέμα του βιβλίου αυτού κι οι άρτια δομημένοι χαρακτήρες συνθέτουν ένα καθαρόαιμο ιστορικό θρίλερ ,με δυνατά στοιχεία κοινωνικού δράματος.
      Ο Μαξ συνιστά ένα από τα ευφυέστερα και πιο πρωτότυπα βιβλία που έχουν γραφτεί με θέμα το Τρίτο Ράιχ, θίγοντας μια σχετικά άγνωστη παράμετρο της ναζιστικής πολιτικής.
     Πρόκειται για το πρόγραμμα Lebensborn που ενορχήστρωσε ο Χάινριχ Χίμμλερ από το 1935 μυστικά στη Γερμανία.
        Ζευγαρώνοντας αξιωματικούς των Ες Ες με επιλεγμένες ξανθές και γαλανομάτες κοπέλες της Χιτλερικής Νεολαίας (τις Braune Schwester), ο Χίμμλερ έχτιζε τη νέα γενιά των Γερμανών, στα μορφολογικά πρότυπα της Άρειας Φυλής.
Οι γυναίκες αυτές προστατεύονταν καθ' όλη την εγκυμοσύνη τους, ενώ απομακρύνονταν από τα μωρά λίγες εβδομάδες μετά τη γέννα.
            Τα μωρά μεγάλωναν με την κρατική μέριμνα υπό την αιγίδα του Φύρερ που μάθαιναν να τον λατρεύουν ως επίγειο θεό.
Από παιδάκια εντάσσονταν σε ναζιστικές στρατιές και γαλουχούνταν με βαθύ μίσος και το ήθος του "Αρχαίου Πολεμιστή", όπως τον παρουσίαζε η σκανδιναβική μυθολογία, με την οποία ο Χίμλερ είχε εμμονή.
        Όλα αυτά ζωντανεύουν μέσα από μια δυνατή φιλία!
      Αφηγητής ένα...παιδί, που μας παρουσιάζει τη ζωή του από την εμβρυική του κιόλας ηλικία.
Μαζί του θα ανακαλύψουμε το αποτρόπαιο φυλετικό όραμα του Χίμμλερ, τις Ακαδημίες του Χίτλερ και την γκεμπελική προπαγάνδα.
Θα ταξιδέψουμε ως την Πολωνία των γκέτο, της Τρεμπλίνκα, και των απαγωγών, για να καταλήξουμε στις τελευταίες μέρες του Βερολίνου πριν την πτώση του 1945...
 Ένα πανόραμα του πολέμου που σχηματίζεται μέσα από επιδέξια επιλεγμένες ψηφίδες .
Γλώσσα απολαυστική σε έναν επιδέξιο συνδυασμό εσκεμμένης παιδικής αφέλειας με τη σκληρότητα της αργκό, που ξεγυμνώνει τη φρίκη χωρίς προσχήματα"
          Απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις της ενήλικης ορθότητας, αυτή η αμείλικτη παιδική ματιά σαρώνει σαν τομογράφος τη διαστροφή του ολοκληρωτισμού και την παθολογία των ατόμων που την υλοποίησαν με πάθος.
          Κόβει σα λεπίδα καθώς ανατέμνει όλη τη μισαλλόδοξη βαρβαρότητα του ναζισμού και ανατριχιάζει με τον ακατέργαστο κυνισμό της.
    Το συγγραφικό τέχνασμα ενός εμβρύου που παρατηρεί τον παραλογισμό των ενηλίκων και κατακρίνει ένα απολυταρχικό καθεστώς το συνάντησα πριν χρόνια, στο νεανικό "Κάτω Από την Καρδιά της" της Βούλας Μάστορη, που το "δικό της" αγέννητο βρέφος μίλησε απολαυστικά για τη 7ετή Δικτατορία των Συνταγματαρχών (1967-1974)...
            Στον "Μαξ" βέβαια έχουμε να κάνουμε με ένα εκκολαπτόμενο τέρας, ένα φρανκεσταινικό όραμα που διαβρώνει ψυχές, αντικαθιστώντας την αθωότητα με μια αυτοματοποιημένη αίσθηση ανωτερότητας εις βάρος των αδύναμων.
              Ένας μηχανισμός ακραιφνώς μπιχεβιοριστικός ανασταίνοντας κατά παραγγελίας "δολοφόνους".
       Η αγάπη υπό διωγμόν κι εδώ κατανοούμε πως σε δεύτερο επίπεδο ο "Μαξ" είναι ένα βαθιά κοινωνικό βιβλίο που διατρανώνει ένα αίτημα ανθρωπιάς, αναδεικνύοντας τον ιερό δεσμό ανάμεσα σε Μάνα -Παιδί καθώς και  το μεγαλείο της φιλίας.
      Μέσα στην επιφαινόμενη σκληρότητα του μικρού Γερμανού προβάλλουν στιγμές σπαραγμού που μάταια αυτός προσπαθεί να κρύψει:
Έτσι, η ορφάνια του νεαρού "στρατιώτη" φαντάζει πιο οδυνηρή.
Η Γυναίκα σε αυτό το νοσηρό πλαίσιο προβάλλει άλλοτε ως τραγική Μάνα, άλλοτε ως αποπροσωποιημένο γρανάζι του καθεστώτος!Πότε εμπνέει θλίψη, πότε θαυμασμό και πότε αποστροφή.
Υπάρχουν στιγμές πραγματικά σπαρακτικές... 
           Όλα αυτά τα συναισθήματα προκύπτουν από ιδανικά ιχνηλατημένους χαρακτήρες- με σαφή εστίαση στον μικρό αφηγητή και τον Πολωνοεβραίο Λούτσγιαν.
O Λούτσγιαν είναι ένας όμορφος νεαρός Πολωνός, θύμα κι αυτός της πολιτικής εκγερμανισμού των παιδιών στην κατεχόμενη Πολωνία που διέθεταν άρεια χαρακτηριστικά κι απήχθησαν για να ενταχθούν στις στρατιωτικές ακαδημίες ή να υιοθετηθούν από άκληρα ζευγάρια Γερμανών..
Στη Σχολή εκπαίδευσης των μικρών "γενίτσαρων του ΡΆΙΧ".
Ο Λούτσγιαν θα υποστεί αλλαγή του ονόματός του επί το γερμανικότερον "Λούκας" και θα πασχίσει να διατηρήσει το φρόνημά του ακέραιο του παρόλα τα βασανιστήρια και την εκπαίδευση.
Εκεί θα γνωρίσει το μικρούλη μας "Μαξ" και θα ανθίσει μια αντιφατική και όμορφη φιλία, που θα τους σημαδέψει και τους δυο...
           Στο πρόσωπο του Πολωνού Λούτσγιαν συμπυκνώνεται το ελεύθερο φρόνημα του πολίτη έναντι στον Φασισμό και την αφομοίωση στη μάζα.
        Ο ανυπότακτος Λούτσγιαν γοητεύει τον μικρούλη Μαξ με την πνοή αντίστασης που φέρει για πρώτη φορά σε μια τυποποιημένη ζωή και οι περιγραφές του μικρού συμπαρασύρουν και τον αναγνώστη που παρακολουθεί εναγωνίως την  αγνή τους φιλία να ορθώνει ανάστημα στο καθεστώς...
        Ο κύκλος της φιλίας τους, φτάνει ως το Βερολίνο όταν πια αυτό έχει καταληφθεί από τον σκληροτράχηλο Κόκκινο Στρατό με τα δυο αγόρια σε έναν αγώνα επιβίωσης.
          Μια ετερόκλητη φιλία, αντίσταση αγάπης, και οδοιπορικό δυο αγοριών τις τελευταίες μέρες του πολέμου, που αναπόφευκτα φέρνει συνειρμικά στο νου το κορυφαίο νεανικό αντιπολεμικό βιβλίο "Το Αγόρι Με τη Ριγέ Πιτζάμα".
       Το "Αγόρι" όμως, αν και αναφέρεται στο Ολοκαύτωμα, προβάλλει πιο ανώδυνο και, παρά το συγκλονιστικό του φινάλε,μπορεί εύκολα να διαβαστεί από παιδιά.
Ο Μαξ, πάλι, περιλαμβάνει πιο πολύπλοκες έννοιες και απαιτεί βαθύτερο ιστορικό υπόβαθρο, που αντιστοιχεί σε  μεγαλύτερες ηλικίες- στη μετεφηβεία και στους ενήλικες φυσικά. Σίγουρα οχι σε παιδιά.
Ο Μαξ είναι πολύ σκληρό, ίσως κι επώδυνο ανάγνωσμα για ένα παιδί.
Είναι από τα βιβλία εκείνα που αναδεικνύουν την "Κόλαση των Παίδων" και "φέρνουν σε "δύσκολη θέση" τους ενήλικες...

Στην κορύφωση του τέλους, από τεχνικής απόψεως, ο "Μαξ" παραπέμπει στο "Ξαναβρήκα Τον Φίλο Μου" του Φρεντ Ούλμαν-προσφέροντας την ίδια αιφνίδια συγκίνηση και χαρίζοντας μια εξίσου ιδιότυπη δικαίωση.
Ένα βιβλίο, λοιπόν, που μιλά για παιδιά ωστέ να αφυπνίσει τους ενήλικες και την ιστορική μνήμη, ο "Μαξ" φέρει  μια αθωότητά  ματωμένη,σαν το κατακόκκινο εξώφυλλό του...
       Ο Μαξ της Σάρα Κοέν, με βασικό άξονα τον ναζισμό και απώτερο στόχο το αίτημα της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, συνιστά ένα από τα πιο συγκλονιστικά, αντιπολεμικά βιβλία που δε θα ξεχάσετε ποτέ!

ΕΛΕΝΗ ΦΩΤΙΟΥ, Και Τ' Ονομα Αυτης Μυρτω

                                       Και τ Όνομα Αυτής Μυρτώ, Ελένη Φωτίου 
                                                Είδος Αισθηματικό
                                              Βαθμολογία: 7,5/10
                         
     
 To 2013 έκανε το συγγραφικό της ντεμπούτο μια συγγραφέας που από την αρχή ξεχώρισε για την ευαισθησία της και τις ανθρωπιστικές ιδέες που διαπότιζαν το έργο της.
Και τ' όνομα αυτής...Ελένη Φωτίου!
Στο πρώτο της βιβλίο, λοιπόν, μας παρουσίασε μια ιστορία γεμάτη τρυφερότητα, Τέχνη,  και άσβεστο έρωτα!
Ένα βιβλίο που θα σας συγκινήσει και θα φέρει αγαλλίαση ψυχής!
Πρόκειται για "Τ' Όνομα Αυτής Μυρτώ" από τις εκδόσεις Λιβάνη.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Χριστίνα είναι η μοναχοκόρη μιας επιφανούς οικογένειας.
Ένα ειδυλλιακό πρωινό γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός ρομαντικού καλλιτέχνη, του Δημήτρη.
Θα παρακάμψουν το κοινωνικό τους χάσμα και από αυτήν τη φλογερή αγάπη θα έρθει στον κόσμο ένα παιδί.
Ένα κλαράκι με την ευωδία της μυρτιάς...
      Ωστόσο, η ευτυχία τους θα ανατραπεί με τον πλέον εφιαλτικό τρόπο από τα σκοτεινά σχέδια ανθρώπων, που ζητούν ανόητα να "υποκαθιστούν" τον ίδιο τον...Θεό"!
         Μια εκτροπή που θα χαράξει δρόμους απροσδόκητους, διασκορπίζοντας τους ήρωές μας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα:
Ελβετία, Αμερική, ενώ στο σκηνικό προστίθενται και τα γραφικά Κύθηρα.
Ωστόσο ακόμη κι έτσι, ο έρωτας θα βρει τον τρόπο να διεκδικήσει όσα τα χρόνια του στέρησαν βίαια , ενώ η αγάπη θα βρει τον δρόμο να επουλώσει τις πληγές!
Σε όλη την οδυνηρή διαδρομή θα υπάρξει ένας θεόπνευστος συνοδοιπόρος: 
Είναι η Τέχνη, σύντροφος στην πιο άγρια μοναξιά, διασώστης της Μνήμης, έρωτας.
Είναι η Τέχνη που αναπέμπει δοξολογία στον Θεό της αγάπης!

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
"Τ' όνομα Αυτής Μυρτώ" είναι η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της Ελένης Φωτίου κι αποτελεί ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα για μια συγγραφέα που ήρθε να μας θυμίσει τα πιο ευγενικά ιδανικά μέσα από μοναδικές ιστορίες γεμάτες αίσθημα και κοινωνικό στοχασμό.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που θα ταξιδέψει την ψυχή κάθε αναγνώστη.
Καλογραμμένο, με γλώσσα που ρέει αβίαστα και ενδιαφέροντες χαρακτήρες.

Στο επίκεντρο της ιστορίας μας, βρίσκεται η ανθρώπινη έπαρση που καταπατά κάθε ηθικό φραγμό και κάθε συναίσθημα στο όνομα του άνομου χρήματος και μιας νοσηρής εξουσίας, που ζητά να χειραγωγήσει ζωές.
Αλαζονεία που αγγίζει εωσφορικά μέτρα.
       Η Αλεξάνδρα είναι μια αδίστακτη γυναίκα που η φαυλότητά της την οδηγεί στο χειρότερο ίσως έγκλημα που μπορεί να διανοηθεί ο νους του ανθρώπου.
Έγκλημα με πολλαπλά θύματα -και κορυφαίο όλων τους τον ίδιο της τον εαυτό, τελικά.
Η ηρωίδα "Αλεξάνδρα" βιώνει αναπόδραστα αυτό που ορίζεται από τον Ντοστογιέφσκι ως "κόλαση":
"Eίναι η ανικανότητα να βιώσεις την αγάπη".
Αυτό αποτυπώνεται και σωματικα, δίνοντας έμφαση στη ματαιότητα της κακίας...
Από την άλλη, οι θετικοί πρωταγωνιστές έχουν υπερτονισμένες τις αρετές τους:
Από τα σωματικά τους προσόντα και την εκθαμβωτική ομορφιά, μέχρι την ευφυία και την καλοσύνη τους, η "Μυρτώ" και ο "Μάριος" προβάλλουν εξιδανικευμένοι με ένα ηθικό ανάστημα δυσθεώρητο στον μέσο άνθρωπο!
Σε όλα τους αψεγάδιαστοι και τέλειοι.
Ικανότατοι, ανέγγιχτοι από πάθη και σφάλματα.
        Ήρωες αέρινοι, άπιαστοι, γεγονός που μας εμποδίζει να ταυτιστούμε μαζί τους, ωστόσο σίγουρα κατακτούν την καρδιά μας...
Ειδικότερα η Μυρτώ προβάλλει ως ο απόλυτος αμνός, αν κι η πορεία της αποδεικνύει πως η στοργή μπορεί να απαλύνει και τα πιο βαριά τραύματα.. 
         Το δυνατό και άσπιλο αίσθημα που αναπτύσσεται μεταξύ του Μάριου και της Μυρτώς- πηγαίο, απόλυτο, ανέφελο και τρυφερό- παραπέμπει στον κλασσικό ρομαντισμό του 19ου αιώνα κι έρχεται ως αναμενόμενο επακόλουθο της συμβατότητάς τους.
Θυμίζει την ευγενή, γεμάτη συστολή προσέγγιση αλλοτινών εποχών.

Είναι ξεκάθαρη η θέση του βιβλίου απέναντι στους ήρωες και όσα ηθικά ζητήματα ανακύπτουν από τις επιλογές τους.
       Το έργο διακρίνεται από μια κάπως μανιχαιστική λογική με απόλυτα διακριτό το "καλό" από το "κακό".
        Στη λογική αυτή έχουμε ένα τρυφερό "σύγχρονο παραμύθι", όπου το κακό τιμωρείται παραδειγματικά κι η μοίρα αποκαθιστά με τον δικό τους παράξενο τρόπο τους αδικημένους.
Παρόλαυτα υπάρχουν και ήρωες βαθύτερης ψυχοσύνθεσης , οι οποίοι, χωρίς να είναι κακοί ή ένοχοι, πληρώνουν την ατολμία τους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
          Ο "μύθος" του βιβλίου όμως αναδεικνύει πολυάριθμα κοινωνικά ζητήματα:
Σε αυτόν προβάλλει η ύψιστη πράξη αγάπης που είναι η ανατροφή ενός παιδιού.
Η ζωοδότρα μητρική στοργή παρουσιάζεται ως προσφορά ψυχής, χωρίς να είναι απαραίτητη η παρεμβολή βιολογικών δεσμών. 
Αυτός ο διαχωρισμός έρχεται να αναιρέσει και να απενοχοποιήσει ένα ζήτημα που αντιμετωπίζεται ακόμη ως ταμπού, την υιοθεσία.
Η μητρότητα τελικά δεν είναι βιολογικό γεγονός , αλλά γεγονός ψυχικό, που πηγάζει από τη διάθεση να παραμερίσεις το Εγώ σου για χάρη ενός παιδιού.

Ενας ακόμη προβληματισμός που κατέχει εξέχουσα θέση στο μυθιστόρημα της Ελένης Φωτίου είναι ο ρόλος του γιατρού στην κοινωνία.
Επηρεασμένη από τη γλυκιά της σχέση με τον γιατρό -πατέρα της, η συγγραφέας αναδεικνύει την ιερή αποστολή του γιατρού, που πρέπει να είναι συμπαραστάτης του ανθρώπινου πόνου.
Φέρνει στο νου μεγάλες προσωπικότητες της ιατρικής στα χνάρια του εμβληματικού Ιπποκράτη και την ανθρωπιστική οπτική του Αριστοτέλη για την Επιστήμη.
Βέβαια το θέμα στο "Όνομα Αυτής"  αναδεικνύεται εμμέσως από την προσωπική στάση των ηρώων, κι όχι ως βασικός πυλώνας αφού η ιστορία διατηρεί τον αισθηματικό χαρακτήρα της. 
Η ιατρική ιδιότητα κάποιων ηρώων εξυπηρετεί πολλές απο τις συμπτώσεις που οδηγούν στη λύση της πλοκής και την τελική κάθαρση.
Στο κεφάλαιο "Ιατρική", η Ελένη Φωτίου θα επανέλθει εκτενέστερα με τον συγκλονιστικό Λύχνο Της Ανατολής ,που συνιστά το οδοιπορικό ενός "ανάργυρου γιατρού" από την Αίγυπτο.(Οπωσδήποτε ανακαλύψτε το!)

Ένα άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει το ΄"Ονομα Αυτής Μυρτώ" έιναι οι αναζωογονητικές εικόνες που η ευαίσθητη ματιά της Ελένης Φωτίου μεταφέρει από τη φύση των Κυθήρων.
Η πένα της συγγραφέως "φιλοτεχνεί πίνακες" τοπίων που καταπραύνουν την ψυχή, σα γνήσια καλλιτέχνιδα:
Άλλωστε στο βιβλίο είναι διάχυτη η φιλοκαλία της Τέχνης.
Μια Τέχνη που πηγάζει από τα μύχια της ψυχής και συνδιαλέγεται μαγικά με το χθες , εκμηδενίζοντας αποστάσεις και μετουσιώνοντας το Ανεκπλήρωτο σε πληρότητα Δημιουργίας.
Μια έντονη θρησκευτικότητα διατρέχει την ιστορία...
Δεν υπάρχει όμως φόβος ή διδακτισμός:
          Είναι η αγνή εμπιστοσύνη των αθώων ψυχών στον Θεό, που Τον "βιώνουν" με το "πιο Ωραίο από όλα τα Ονόματά Του", όπως σημειώνει ο Επίσκοπος Μυριήλ στο Α' Βιβλίο των ΑΘΛΙΩΝ, του Βίκτωρ Ουγκό: Ως "Ευσπλαχνία", δηλαδή.
Ως Αγάπη σε ο,τι τους περιβάλλει:Ανθρώπους,ζώα, φύση-φίλους κι εχθρούς...
Ακόμη και η Τέχνη, τροφοδοτεί το κάλλος της ατενίζοντας Ουρανό σε αναζήτηση του "θεού", για τον οποίο προορίστηκε ο Άνθρωπος ως δημιούργημα αγάπης.
          
Σε αυτό το πλαίσιο , δυνατό στοιχείο της πλοκής είναι οι χαριτωμένες 30 ξεχωριστές καλόγριες του Μοναστηριού της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας: 
Παραστατίδες των ηρώων μας, σα χορός αρχαίας τραγωδίας ή σαν τα αερικά των λαικών παραμυθιών, εποπτεύουν, φροντίζουν, υποβοηθούν και διασκορπίζουν την αγάπη.
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον και θα έδινε ακόμη βαθύτερη διάσταση στο βιβλίο, αν είχαν αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο οι χαρακτήρες τους, παρόλαυτα παραμένουν μια πινελιά τρυφερότητας πολύ ιδιαίτερη κι αξιολάτρευτη... 

Για όλα αυτά το "Ονομα Αυτής Μυρτώ" αποτελει μια καλή αρχή , δείχνοντας ξεκάθαρα πως η συγγραφέας  έχει σίγουρα να δώσει πολλά βιβλία γεμάτα όμορφες, ξεχασμένες αξίες της ζωής, που τόσο έχουμε ανάγκη .
Ανακαλύψτε λοιπόν αυτό το μυθιστόρημα και το "Όνομα Αυτής...καλή λογοτεχνία"!!!!.