Ξεπεσμένοι Άγγελοι, Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Είδος: Αισθηματικό
Βαθμολογία: 4,5/10
Τη γνωρίσαμε ως δυναμική κριτικό ταινιών και βιβλίων για τον δημοφιλή ιστότοπο "Το Μεγαλείο Των Τεχνών".Συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε με τοποθετήσεις της.
Τώρα όμως, η Γιώτα Παπαδημακοπούλου, ανοίγει τα συγγραφικά της φτερά και - παρ'ότι ασχολείται με "Ξεπεσμένους Αγγέλους"- το δικό της "πέταγμα" προδιαγράφεται να την οδηγήσει σε θετικούς δρόμους, αν εργαστεί πολύ σκληρά πάνω στη θετική βάση που έθεσε!
Οι Ξεπεσμένοι Άγγελοι αποτελούν το ποδαρικό της νεοεμφανιζόμενης συγγραφέως, κι έρχονται να συγκινήσουν τις καρδιές του αναγνωστικού κοινού.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Αγγελική είναι μια όμορφη νεαρή κοπέλα με μια ζωή που δείχνει τακτοποιημένη.
Σπουδάζει οικονομικά σε μια Σχολή που της εξασφαλίζει την επαγγελματική της αποκατάσταση, ενώ διατηρεί έναν "επίζηλο" δεσμό με τον σοβαρό κι επιτυχημένο Μιχάλη.
Στα 19 της φαίνεται να έχει τα πάντα... εκτός από την ίδια της την Ταυτότητα!
Αυτό θα το συνειδητοποιήσει όταν, μια απροσδόκητη μέρα, θα μπει στη ζωή της ο Άγγελος- πυροδοτώντας της μια σειρά από ανεκπλήρωτους πόθους σχετικά με την πορεία που διάλεξε προς ικανοποίηση όλων των Άλλων εκτός της ιδίας...
Μαζί θα πετάξουν στα σύννεφα ένός έρωτα αληθινού, μα απαγορευμένου,που σηματοδοτεί ένα βασανιστικό δίλημμα και θα κορυφωθεί με τρόπο τραγικό.
Την ώρα της "πτώσης" τους, με "θανάσιμα θηρία" να τους παραμονεύουν, θα βρεθούν απροσδόκητοι σύμμαχοι, όμως, ποιος μπορεί να σώσει έναν ..."Ίκαρο" με λιωμένα τα φτερά του;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Παρά τον σαφή αισθηματικό προσανατολισμό τους, οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου φιλοδόξησαν να γίνουν κάτι πολύ παραπάνω από ένα ρομαντικό μυθιστόρημα και παρά την εμφανή συγγραφική απειρία και το μεγάλο έλλειμμα λογοτεχνικότητας οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την αξιόλογη προσπαθεια:
Εγώ λοιπόν βλέπω τους Ξεπεσμένους Αγγέλους ως ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας, που, παράλληλα με τη συναισθηματική φόρτιση του δυνατού έρωτα, αρθρώνουν και κάποιες διδακτικές αλήθειες, που μας αφορούν λίγο- πολύ όλους.
Στο επίκεντρο, βρίσκεται, φυσικά, ένας σπάνιος έρωτας, που ένα χαριτωμένο,αλλά πολύ κοινότυπο εφηβικό λογοπαίγνιο με τα ταυτόσημα ονόματα των ηρώων, μας προδιαθέτει για το πόσο δυνατός είναι...(Άγγελος-Αγγελική)
Η τραγωδία αυτού του έρωτα όμως, δεν πηγάζει από αντιξοότητες,μυστικά και πάθη, αλλά από την ίδια την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας..κι εδώ υπεισέρχεται ένας γόνιμος κοινωνικός προβληματισμός.
Είναι το δίλημμα ανάμεσα στην αυτονομία και την εξάρτηση που κρύβεται πίσω από την αγωνιώδη αυτή ερωτική ιστορία.
Η Αγγελική αντιπροσωπεύει τη μέση μοναχοκόρη μιας μεσοαστικής οικογένειας- μεγαλωμένη σε ένα ευχάριστο περιβάλλον- που έχει όμως προγράψει ένα ασφαλές πλαίσιο για τη μελλοντική της εξέλιξη, δολοφονώντας τα όνειρα, στο όνομα της εξασφάλισης και μιας επιφάνειας αρεστής στο κοινωνικό περίγυρο, αλλά όχι στην ίδια την ψυχή...
Η δυσκολία της ηρωίδας να απαγκιστρωθεί από αυτό το περίγραμμα εδράζεται στον ίδιο τον ευνουχιστικό τρόπο ανατροφής,αποτρεπτικό για τον "απογαλακτισμό", που χαρακτηρίζει μια ελεύθερη προσωπικότητα:
Η αληθοφανέστατη αυτή καθήλωση της ηρωίδας, αποτελεί ένα από τα πιο καίρια προβλήματα της οικογενειακής ζωής.
Ως προς αυτό οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" με ταξίδεψαν στην εφηβεία μου, όταν και διάβασα ένα οδυνηρό μυθιστόρημα για την ενηλικίωση του εφήβου:
Στο κοινωνικό μυθιστόρημα "Μου Μαθαίνετε Να Χαμογελάω, Σας Παρακαλώ" η "Ιφιγένεια" της Ελένης Δικαίου αντιμετωπίζει την ίδια ενοχοποιητική παγίδευση που ακρωτηριάζει, χωρίς να το καταλάβει, την προσωπικότητά της.
Σε μια νοητή "αλυσίδα", ένιωσα την Γιώτα Παπαδημακοπούλου να "παραλαμβάνει" αυτόν τον προβληματισμό από τον εφηβικό στάδιο, στην πρώτη ενήλικη περίοδο, ενσταλάζοντας έντονο ερωτισμό- αφού κι η Αγγελική της βρίσκεται στο επόμενο ηλικιακό σκαλί από την ύστερη εφηβεία της "Ιφιγένειας"- σφάγιο ανυποψίαστο και εκείνη στις επιδιώξεις Άλλων...
Όπως καταδεικνύει το ευφάνταστο και πολύ υποβλητικό εξώφυλλο, λοιπόν, η δική μας Αγγελική είναι εγκλωβισμένη σε μια "γυάλα" από όπου ατενίζει έναν κόσμο, που θέλει αλλαά δεν της επιτρέπεται να πιάσει...
Όταν βίαιες ανατροπές σπάσουν τη γυάλα, τα... "θραύσματα" θα "ματώσουν" την ηρωίδα- με το "αίμα" των πληγών αυτών να "λεκιάζει" και την ψυχή του αναγνώστη, που συμπάσχει απόλυτα μαζί της.
Με γλώσσα σύγχρονη και νεανική- ενίοτε σκληρή, και χωρίς καθόλου λογοτεχνικά σχήματα ή εκτενείς περιγραφές- , η Γιώτα Παπαδημακοπούλου μεταδίδει το τυραννικό δίλημμα, που διατρέχει μεγάλο μέρος του βιβλίου.
Παράλληλα επιδιώκει να αναδείξει και τη σπουδαιότητα της Φιλίας στη ζωή του ανθρώπου , μέσα από έναν ακόμη ήρωά της- από εκείνους που περισσότερο συναντάμε στα μυθιστορήματα δυστυχώς....
Είμαι αναγκασμέντη να επισημάνω τις πολύ σοβαρές αδυναμίες του βιβλίου, που είναι ολόκληρο το πρώτο μέρος και η σαφέστατη ανισομέρεια στη διήγηση.
Το πρώτο ένα τρίτο του βιβλίου, λοιπόν, ακολουθεί έναν τρόπο γραφής ανώριμο εως κακό.
Ασκόπως φλύαρο ,χωρίς καμιά ευελιξία,καμιά πειστικότητα, κανένα ουσιώδες συναίσθημα, αδυνατώντας να αποδώσει την απαραίτητη διεισδυση στους χαρακτήρες.
Εμπεριέχει, δυστυχώς τόσα περιττά στιγμιότυπα και διαλόγους κάκιστους, χωρίς καμιά σπιρτάδα, που δεν προσφέρουν κατι ουσιαστικό στην πλοκή- τουναντίον, κουράζουν πολύ τον αναγνώστη, ενώ κι η λογοτεχνικά φτωχή-ως "άτεχνη"- γλώσσα δεν βοηθά καθόλου το αποτέλεσμα.
Αντιθέτως, όλα αυτά συνθέτουν ένα εντελώς άνευρο σύνολο.Προσωπικά ζορίστηκα πολύ από το πείσμα μου να μην εγκαταλείπω βιβλία στη μέση!!!
Υπάρχει,ωστόσο, μια ενδιαφέρουσα συνέχεια έστω κι αν συγκλονιστικές εξελίξεις του δεύτερου μέρους "συμπιέζονται" σε πολύ λιγότερες σελίδες από όσο θα τους αναλογούσε.
Οφείλω να αναγνωρίσω λοιπόν τη δυναμική που προσδίδουν στο βιβλίο, έτσι που εισχωρούν τελικά στην καρδιά μας και την "κάνουν κομμάτια":
Πραγματικά, η εντελώς αναπάντεχη τροπή της ιστορίας, στο τελευταίο μέρος, αιφνιδιάζει τον αναγνώστη και τον βυθίζει σε μια δίνη συναισθημάτων πυρετική.
Δύσκολα κάποιος θα μείνει αδάκρυτος, δύσκολα θα αποφύγει έναν κόμπο στο λαιμό.
Αγανάκτηση, απόγνωση, θυσία- έννοιες, που σε επιδέξιο κι αληθοφανή συνδυασμό, στροβιλίζονται σε ένα κρεσέντο τραγικότητας -από αυτά που μόνο η ζωή ξέρει να συνθέτει.
Οι τελευταίες σελίδες συνιστούν ένα βαθύ αναγνωστικό βίωμα μεγάλης έντασης,
Είναι το μοναδικό στοιχείο που καθιστά το βιβλίο άξιο κάποιας προσοχής και το σώζει από το ναυάγιο κι αυτό με οδήγησε να το παρουσιάσω τελικά και να επεκτείνω τον συλλογισμό μου πέρα κι από όσα το ίδιο φιλοδοξεί να δώσει...
Οπωσδήποτε δεν είναι από τα καλύτερα του είδους!
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου σε αυτό της το βιβλίο, έστω κι έτσι, προσπαθεί να μας διδάξει την ευθύνη του εαυτού μας και να μας μεταδώσει ατόφια συγκίνηση, χωρίς να την εκβιάσει με μελοδραματικές ευκολίες ή τη γοητεία της γλώσσας- ισορροπώντας ανάμεσα στο ρεαλισμό, τη στρωτή αφήγηση και το πάθος.
Μια ηρωίδα με "αγγελική" γλυκύτητα σε ένα επίπονο ταξίδι προς την κατάκτηση της ευτυχίας και του αληθινού έρωτα που έρχεται μόνο μέσα από την αυτογνωσία και την αυτονομία...
Χρήσιμο μήνυμα και φωτεινά σημεία από ένα βιβλίο που αδικήθηκε καθώς δεν έπρεπε να εκδοθεί έτσι, τόσο αδούλευτο.
Καλωσορίζω, λοιπόν, μια νέα συγγραφέα σε αυτό το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα, με την ευχή,όμως, να βελτιώσει την τεχνική της.
Να γίνει τόσο "απαιτητική" από τον εαυτό της, και να
πετάξει στο λογοτεχνικό στερέωμα όσο ψηλά θα ήθελε να ατένισουν κι οι Λαβωμένοι της Άγγελοι!
Eλισσάβετ Π. Δέδε
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ από το biblionet
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 όπου και μένει μέχρι σήμερα μαζί με τον σύζυγό της. Είναι η δημιουργός και η κριτικός του blog "Το μεγαλείο των τεχνών" το οποίο ψηφίστηκε ως το νούμερο ένα blog για το 2012 ενώ αρθρογραφεί σε ποικίλα ηλεκτρονικά έντυπα στα οποία υπογράφει με την ιδιότητα της βιβλιοκριτικού, ανάμεσα στα οποία το cine.gr και το culturenow.gr. Παράλληλα, συνεργάζεται με πληθώρα εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα σε πολλαπλά επίπεδα δραστηριοτήτων.
Ζει και αναπνέει για τη Λογοτεχνία... και για το γιο της.
Είδος: Αισθηματικό
Βαθμολογία: 4,5/10
Τη γνωρίσαμε ως δυναμική κριτικό ταινιών και βιβλίων για τον δημοφιλή ιστότοπο "Το Μεγαλείο Των Τεχνών".Συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε με τοποθετήσεις της.
Τώρα όμως, η Γιώτα Παπαδημακοπούλου, ανοίγει τα συγγραφικά της φτερά και - παρ'ότι ασχολείται με "Ξεπεσμένους Αγγέλους"- το δικό της "πέταγμα" προδιαγράφεται να την οδηγήσει σε θετικούς δρόμους, αν εργαστεί πολύ σκληρά πάνω στη θετική βάση που έθεσε!
Οι Ξεπεσμένοι Άγγελοι αποτελούν το ποδαρικό της νεοεμφανιζόμενης συγγραφέως, κι έρχονται να συγκινήσουν τις καρδιές του αναγνωστικού κοινού.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Αγγελική είναι μια όμορφη νεαρή κοπέλα με μια ζωή που δείχνει τακτοποιημένη.
Σπουδάζει οικονομικά σε μια Σχολή που της εξασφαλίζει την επαγγελματική της αποκατάσταση, ενώ διατηρεί έναν "επίζηλο" δεσμό με τον σοβαρό κι επιτυχημένο Μιχάλη.
Στα 19 της φαίνεται να έχει τα πάντα... εκτός από την ίδια της την Ταυτότητα!
Αυτό θα το συνειδητοποιήσει όταν, μια απροσδόκητη μέρα, θα μπει στη ζωή της ο Άγγελος- πυροδοτώντας της μια σειρά από ανεκπλήρωτους πόθους σχετικά με την πορεία που διάλεξε προς ικανοποίηση όλων των Άλλων εκτός της ιδίας...
Μαζί θα πετάξουν στα σύννεφα ένός έρωτα αληθινού, μα απαγορευμένου,που σηματοδοτεί ένα βασανιστικό δίλημμα και θα κορυφωθεί με τρόπο τραγικό.
Την ώρα της "πτώσης" τους, με "θανάσιμα θηρία" να τους παραμονεύουν, θα βρεθούν απροσδόκητοι σύμμαχοι, όμως, ποιος μπορεί να σώσει έναν ..."Ίκαρο" με λιωμένα τα φτερά του;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Παρά τον σαφή αισθηματικό προσανατολισμό τους, οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου φιλοδόξησαν να γίνουν κάτι πολύ παραπάνω από ένα ρομαντικό μυθιστόρημα και παρά την εμφανή συγγραφική απειρία και το μεγάλο έλλειμμα λογοτεχνικότητας οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την αξιόλογη προσπαθεια:
Εγώ λοιπόν βλέπω τους Ξεπεσμένους Αγγέλους ως ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας, που, παράλληλα με τη συναισθηματική φόρτιση του δυνατού έρωτα, αρθρώνουν και κάποιες διδακτικές αλήθειες, που μας αφορούν λίγο- πολύ όλους.
Στο επίκεντρο, βρίσκεται, φυσικά, ένας σπάνιος έρωτας, που ένα χαριτωμένο,αλλά πολύ κοινότυπο εφηβικό λογοπαίγνιο με τα ταυτόσημα ονόματα των ηρώων, μας προδιαθέτει για το πόσο δυνατός είναι...(Άγγελος-Αγγελική)
Η τραγωδία αυτού του έρωτα όμως, δεν πηγάζει από αντιξοότητες,μυστικά και πάθη, αλλά από την ίδια την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας..κι εδώ υπεισέρχεται ένας γόνιμος κοινωνικός προβληματισμός.
Είναι το δίλημμα ανάμεσα στην αυτονομία και την εξάρτηση που κρύβεται πίσω από την αγωνιώδη αυτή ερωτική ιστορία.
Η Αγγελική αντιπροσωπεύει τη μέση μοναχοκόρη μιας μεσοαστικής οικογένειας- μεγαλωμένη σε ένα ευχάριστο περιβάλλον- που έχει όμως προγράψει ένα ασφαλές πλαίσιο για τη μελλοντική της εξέλιξη, δολοφονώντας τα όνειρα, στο όνομα της εξασφάλισης και μιας επιφάνειας αρεστής στο κοινωνικό περίγυρο, αλλά όχι στην ίδια την ψυχή...
Η δυσκολία της ηρωίδας να απαγκιστρωθεί από αυτό το περίγραμμα εδράζεται στον ίδιο τον ευνουχιστικό τρόπο ανατροφής,αποτρεπτικό για τον "απογαλακτισμό", που χαρακτηρίζει μια ελεύθερη προσωπικότητα:
Η αληθοφανέστατη αυτή καθήλωση της ηρωίδας, αποτελεί ένα από τα πιο καίρια προβλήματα της οικογενειακής ζωής.
Ως προς αυτό οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" με ταξίδεψαν στην εφηβεία μου, όταν και διάβασα ένα οδυνηρό μυθιστόρημα για την ενηλικίωση του εφήβου:
Στο κοινωνικό μυθιστόρημα "Μου Μαθαίνετε Να Χαμογελάω, Σας Παρακαλώ" η "Ιφιγένεια" της Ελένης Δικαίου αντιμετωπίζει την ίδια ενοχοποιητική παγίδευση που ακρωτηριάζει, χωρίς να το καταλάβει, την προσωπικότητά της.
Σε μια νοητή "αλυσίδα", ένιωσα την Γιώτα Παπαδημακοπούλου να "παραλαμβάνει" αυτόν τον προβληματισμό από τον εφηβικό στάδιο, στην πρώτη ενήλικη περίοδο, ενσταλάζοντας έντονο ερωτισμό- αφού κι η Αγγελική της βρίσκεται στο επόμενο ηλικιακό σκαλί από την ύστερη εφηβεία της "Ιφιγένειας"- σφάγιο ανυποψίαστο και εκείνη στις επιδιώξεις Άλλων...
Όπως καταδεικνύει το ευφάνταστο και πολύ υποβλητικό εξώφυλλο, λοιπόν, η δική μας Αγγελική είναι εγκλωβισμένη σε μια "γυάλα" από όπου ατενίζει έναν κόσμο, που θέλει αλλαά δεν της επιτρέπεται να πιάσει...
Όταν βίαιες ανατροπές σπάσουν τη γυάλα, τα... "θραύσματα" θα "ματώσουν" την ηρωίδα- με το "αίμα" των πληγών αυτών να "λεκιάζει" και την ψυχή του αναγνώστη, που συμπάσχει απόλυτα μαζί της.
Με γλώσσα σύγχρονη και νεανική- ενίοτε σκληρή, και χωρίς καθόλου λογοτεχνικά σχήματα ή εκτενείς περιγραφές- , η Γιώτα Παπαδημακοπούλου μεταδίδει το τυραννικό δίλημμα, που διατρέχει μεγάλο μέρος του βιβλίου.
Παράλληλα επιδιώκει να αναδείξει και τη σπουδαιότητα της Φιλίας στη ζωή του ανθρώπου , μέσα από έναν ακόμη ήρωά της- από εκείνους που περισσότερο συναντάμε στα μυθιστορήματα δυστυχώς....
Είμαι αναγκασμέντη να επισημάνω τις πολύ σοβαρές αδυναμίες του βιβλίου, που είναι ολόκληρο το πρώτο μέρος και η σαφέστατη ανισομέρεια στη διήγηση.
Το πρώτο ένα τρίτο του βιβλίου, λοιπόν, ακολουθεί έναν τρόπο γραφής ανώριμο εως κακό.
Ασκόπως φλύαρο ,χωρίς καμιά ευελιξία,καμιά πειστικότητα, κανένα ουσιώδες συναίσθημα, αδυνατώντας να αποδώσει την απαραίτητη διεισδυση στους χαρακτήρες.
Εμπεριέχει, δυστυχώς τόσα περιττά στιγμιότυπα και διαλόγους κάκιστους, χωρίς καμιά σπιρτάδα, που δεν προσφέρουν κατι ουσιαστικό στην πλοκή- τουναντίον, κουράζουν πολύ τον αναγνώστη, ενώ κι η λογοτεχνικά φτωχή-ως "άτεχνη"- γλώσσα δεν βοηθά καθόλου το αποτέλεσμα.
Αντιθέτως, όλα αυτά συνθέτουν ένα εντελώς άνευρο σύνολο.Προσωπικά ζορίστηκα πολύ από το πείσμα μου να μην εγκαταλείπω βιβλία στη μέση!!!
Υπάρχει,ωστόσο, μια ενδιαφέρουσα συνέχεια έστω κι αν συγκλονιστικές εξελίξεις του δεύτερου μέρους "συμπιέζονται" σε πολύ λιγότερες σελίδες από όσο θα τους αναλογούσε.
Οφείλω να αναγνωρίσω λοιπόν τη δυναμική που προσδίδουν στο βιβλίο, έτσι που εισχωρούν τελικά στην καρδιά μας και την "κάνουν κομμάτια":
Πραγματικά, η εντελώς αναπάντεχη τροπή της ιστορίας, στο τελευταίο μέρος, αιφνιδιάζει τον αναγνώστη και τον βυθίζει σε μια δίνη συναισθημάτων πυρετική.
Δύσκολα κάποιος θα μείνει αδάκρυτος, δύσκολα θα αποφύγει έναν κόμπο στο λαιμό.
Αγανάκτηση, απόγνωση, θυσία- έννοιες, που σε επιδέξιο κι αληθοφανή συνδυασμό, στροβιλίζονται σε ένα κρεσέντο τραγικότητας -από αυτά που μόνο η ζωή ξέρει να συνθέτει.
Οι τελευταίες σελίδες συνιστούν ένα βαθύ αναγνωστικό βίωμα μεγάλης έντασης,
Είναι το μοναδικό στοιχείο που καθιστά το βιβλίο άξιο κάποιας προσοχής και το σώζει από το ναυάγιο κι αυτό με οδήγησε να το παρουσιάσω τελικά και να επεκτείνω τον συλλογισμό μου πέρα κι από όσα το ίδιο φιλοδοξεί να δώσει...
Οπωσδήποτε δεν είναι από τα καλύτερα του είδους!
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου σε αυτό της το βιβλίο, έστω κι έτσι, προσπαθεί να μας διδάξει την ευθύνη του εαυτού μας και να μας μεταδώσει ατόφια συγκίνηση, χωρίς να την εκβιάσει με μελοδραματικές ευκολίες ή τη γοητεία της γλώσσας- ισορροπώντας ανάμεσα στο ρεαλισμό, τη στρωτή αφήγηση και το πάθος.
Μια ηρωίδα με "αγγελική" γλυκύτητα σε ένα επίπονο ταξίδι προς την κατάκτηση της ευτυχίας και του αληθινού έρωτα που έρχεται μόνο μέσα από την αυτογνωσία και την αυτονομία...
Χρήσιμο μήνυμα και φωτεινά σημεία από ένα βιβλίο που αδικήθηκε καθώς δεν έπρεπε να εκδοθεί έτσι, τόσο αδούλευτο.
Καλωσορίζω, λοιπόν, μια νέα συγγραφέα σε αυτό το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα, με την ευχή,όμως, να βελτιώσει την τεχνική της.
Να γίνει τόσο "απαιτητική" από τον εαυτό της, και να
πετάξει στο λογοτεχνικό στερέωμα όσο ψηλά θα ήθελε να ατένισουν κι οι Λαβωμένοι της Άγγελοι!
Eλισσάβετ Π. Δέδε
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ από το biblionet
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 όπου και μένει μέχρι σήμερα μαζί με τον σύζυγό της. Είναι η δημιουργός και η κριτικός του blog "Το μεγαλείο των τεχνών" το οποίο ψηφίστηκε ως το νούμερο ένα blog για το 2012 ενώ αρθρογραφεί σε ποικίλα ηλεκτρονικά έντυπα στα οποία υπογράφει με την ιδιότητα της βιβλιοκριτικού, ανάμεσα στα οποία το cine.gr και το culturenow.gr. Παράλληλα, συνεργάζεται με πληθώρα εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα σε πολλαπλά επίπεδα δραστηριοτήτων.
Ζει και αναπνέει για τη Λογοτεχνία... και για το γιο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου