Έσχατοι Καιροί, Αναστασία Καλλιοντζή
Είδος:Κοινωνικό Θρίλερ
Βαθμολογία 9/10
Σελίδες: 718
Έτος : 2005
Το πιο χαρακτηριστικό έργο της Αναστασίας Καλλιοντζή μετά το "Μη Μου Λες Αντίο" είναι σίγουρα οι "Έσχατοι Καιροί", ένα από τα πιο τολμηρά και προκλητικά έργα που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, ξεμπροστιάζοντας απροσχημάτιστα το ειδεχθέστερο πρόσωπο της κοινωνικής μας πραγματικότητας!
Γύρω της, οι συμμαθητές της, παιδιά καθημερινά και συνάμα μοναδικά, με μια νεανική φιλία σύντροφο σε εφηβικά οράματα.Ο αλαφροίσκιωτος Νικόλας, η ιδεαλίστρια Αναστασία, ο στιβαρός Στράτος.
Λίγο πιο μακρυά, στα Πατήσια, ο αστυφύλακας Φώτης Μπούρμαλης ονειρεύεται τη μεγάλη ευκαιρία που θα του επιτρέψει μια τίμια ανέλιξη στον χώρο της Αστυνομίας, αλλά μόνον ο φίλος του ο Θεόδωρος Καπιρέλης κι η αγαπημένη του Νίκη φαίνεται να συμμερίζονται τα όνειρά του, καθώς η πραγματικότητα θα αποδειχθεί "διαφορετική".
Σε μια παράλληλη πραγματικότητα αυτής της πόλης, πίσω από τρυφηλές πόρτες και φλας άπληστων δημοσιογράφων, ο εκτυφλωτικός "σελεμπριτί" Άρης Παγκράτης, απολαμβάνει ηδυπαθώςκαι χωρίς φραγμούς όλες τις απολαύσεις που μπορεί να του προσφέρει το χρήμα- με την υπόκρουση του μελωδικά στοχαστικού "Μέτοικου"!
Όταν αυτοί οι δυο κόσμοι έρθουν σε επαφή, οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές:
Oι μάσκες της ωραιοποίησης πέφτουν και ανοίγουν οι πύλες της Αβύσσου, τσαλαπατώντας την αθωότητα και πορφυρώνοντας τον ουρανό με αίμα, σε έναν κολασμένο χορό τεράτων, όπως μόνο οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν...
Κι εδω έρχεται ο Αρης Παγκράτης...Είναι η πιο ακραία και πιο τραγική φιγούρα του έργου ολόκληρου!
Εωσφορικά γοητευτικός,εωσφορικά μόνος...
Στίχοι του "Μέτοικου":
Σαν σύννεφο απ' τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
πήρα παιδί τους δρόμους.
Περπάτησα όλη τη γη
μ' ένα τραγούδι στην καρδιά
και τη βροχή στους ώμους
Μ' αυτά τα χέρια σαν φτερά
που δεν εγνώρισαν χαρά
πάλεψα με το κύμα
Κι είχα βαθιά μου μια πληγή
αγάπη που δε βρήκε γη
χαμένη μες το κρίμα...
Με πρόσωπο τόσο πικρό
από τον ήλιο το σκληρό
χάθηκα μες τη νύχτα
Κι ο έρωτας με πήγε κει
που `χα στα χείλη το φιλί
μα συντροφιά δεν είχα.
Με την καρδιά μου μια πληγή
περπάτησα σ' αυτή τη γη
που είχα να τη ζήσω
Μα μου τα πήρανε μαζί
το όνειρο και την αυγή
και φεύγω πριν αρχίσω
Σαν σύννεφο απ' τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
θα `ρθω ξανά κοντά σου
Μέσα σε κείνη τη βροχή
που σ' άφησα κάποιο πρωί
κι έχασα τη ζωή μου
Θα `ρθω ξανά απ' τα παλιά
σαν το πουλί απ' το νοτιά
την πόρτα να χτυπήσω
Θα `ναι μια άνοιξη πικρή
που όλα θ' ανοίγουνε στη γη
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω
ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ
Ηταν Ανθρωπος Δικός Μας
Ο θάνατος Του Ποιητή(για τον Λόρκα)
Είδος:Κοινωνικό Θρίλερ
Βαθμολογία 9/10
Σελίδες: 718
Έτος : 2005
Το πιο χαρακτηριστικό έργο της Αναστασίας Καλλιοντζή μετά το "Μη Μου Λες Αντίο" είναι σίγουρα οι "Έσχατοι Καιροί", ένα από τα πιο τολμηρά και προκλητικά έργα που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, ξεμπροστιάζοντας απροσχημάτιστα το ειδεχθέστερο πρόσωπο της κοινωνικής μας πραγματικότητας!
Ένα βιβλίο οδυνηρής αφύπνισης που θα έπρεπε να το διαβάσουν...όλοι- κι ας το "αντέξουν" λίγοι!
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο Λευτέρης κι η Δάφνη Ματζιούρη είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι ενάρετων βιοπαλαιστών με την καρδιά γεμάτη καλοσύνη και καρτερία ,που ζουν σε μια συνοικία της Πετρούπολης...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο Λευτέρης κι η Δάφνη Ματζιούρη είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι ενάρετων βιοπαλαιστών με την καρδιά γεμάτη καλοσύνη και καρτερία ,που ζουν σε μια συνοικία της Πετρούπολης...
Μοναδικό αποκούμπι τους στην ακραία φτώχεια τους και τις σκληρές δοκιμασίες μιας αδυσώπητης ζωής, η φλογερή αγάπη που τους δένει και η βαθιά τους πίστη στον Θεό.
Παρηγοριά τους, η συντροφικότητα που μόνο οι φτωχοί με τους κοινούς καημούς μπορούν να μοιράζονται.
Σαράκι τους ο αποκομμένος αδελφός του Λευτέρη, ο ωραιοπαθής νομικός Δάκης, κι η πανώρια αλλά και ματαιόδοξη κόρη τους, η 15χρονη Βενετία, η οποία φιλοδοξεί να κατακτήσει τη διασημότητα, με κάθε τίμημα , θαμπωμένη από τα φανταχτερά είδωλα- τόσο μακρυά από το χαμόσπιτα της γειτονιάς της!Παρηγοριά τους, η συντροφικότητα που μόνο οι φτωχοί με τους κοινούς καημούς μπορούν να μοιράζονται.
Γύρω της, οι συμμαθητές της, παιδιά καθημερινά και συνάμα μοναδικά, με μια νεανική φιλία σύντροφο σε εφηβικά οράματα.Ο αλαφροίσκιωτος Νικόλας, η ιδεαλίστρια Αναστασία, ο στιβαρός Στράτος.
Λίγο πιο μακρυά, στα Πατήσια, ο αστυφύλακας Φώτης Μπούρμαλης ονειρεύεται τη μεγάλη ευκαιρία που θα του επιτρέψει μια τίμια ανέλιξη στον χώρο της Αστυνομίας, αλλά μόνον ο φίλος του ο Θεόδωρος Καπιρέλης κι η αγαπημένη του Νίκη φαίνεται να συμμερίζονται τα όνειρά του, καθώς η πραγματικότητα θα αποδειχθεί "διαφορετική".
Σε μια παράλληλη πραγματικότητα αυτής της πόλης, πίσω από τρυφηλές πόρτες και φλας άπληστων δημοσιογράφων, ο εκτυφλωτικός "σελεμπριτί" Άρης Παγκράτης, απολαμβάνει ηδυπαθώςκαι χωρίς φραγμούς όλες τις απολαύσεις που μπορεί να του προσφέρει το χρήμα- με την υπόκρουση του μελωδικά στοχαστικού "Μέτοικου"!
Όταν αυτοί οι δυο κόσμοι έρθουν σε επαφή, οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές:
Oι μάσκες της ωραιοποίησης πέφτουν και ανοίγουν οι πύλες της Αβύσσου, τσαλαπατώντας την αθωότητα και πορφυρώνοντας τον ουρανό με αίμα, σε έναν κολασμένο χορό τεράτων, όπως μόνο οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Εξαίσια αποτρόπαιο, αριστουργηματικά ανατριχιαστικό, διεστραμμένα αφοπλιστικό κι ευφάνταστα ρεαλιστικό "Οι Έσχατοι καιροί" της Αναστασίας Καλλιοντζή είναι ένα από τα ξεχωριστά βιβλία που δεν ξεχνάς ποτέ.
Μπορεί να το λατρέψεις ,μπορεί και να το μισήσεις πάντως σίγουρα δε θα βγεις αλώβητος από αυτό!
Ένα βιβλίο που ισορροπεί ανάμεσα στις πολλαπλές αντιφάσεις του μέχρι το απροσδόκητο φινάλε του.(ένα φινάλε άγριο σαν σαρδόνιο χαμόγελο)
Αιματηρό και τρυφερό- ζοφερό, αλλά με ένα ιδιότυπο φως επίγνωσης και σοφίας που στο τέλος το δικαιώνει.
Ένα κράμα στυγνού ρεαλισμού και ονειροφαντασίας, που υποβάλλει στον αναγνώστη την ατμόσφαιρα του από την πρώτη σελίδα ως την τελευτάια!
Οι Έσχατοι Καιροί συνιστούν μια σκοτεινή, αναπόδραστη προφητεία, σχεδόν βιβλική, που έρχεται από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης να σημάνει το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Εικόνες βγαλμένες από μποντλερικούς εφιάλτες -εικόνες γκρανγκινιολικές, που σοκάρουν.
Η φρίκη ωστόσο ξεπηδά ατόφια ακόμη κι από αναίμακτα στιγμιότυπα (δε θα ξεχάσω την αποτρόπαια δισκοθήκη που αποτύπωσε όλη την νοσηρότητα ή εκείνο το παιδικό δωμάτιο...)
Η γνώριμη κι επίπλαστη κανονικότητά μας λοιπόν μεταλλάσσεται σε ένα ρευστό σκηνικό τρόμου, αντικείμενα οικεία μετατρέπονται σε φονικές αλήθειες κι εκεί έγκειται η δυναμική τους.Στην αλήθεια, που δε μας επιτρέπεται πια να αγνοήσουμε....
Γιατί οι "Έσχατοι καιροί" είναι βιβλίο ενηλικίωσης.Σπάει τη φούσκα της οργουελικής μας ευδαιμονίας , γιατί μας στερέι το πρόσχημα της άγνοιας.
Η σύλληψη αυτή της Αναστασίας Καλλιοντζή νομίζω πως δεν έχει προηγούμενο στα λογοτεχνικά μας δρώμενα -και μπορεί να "αναμετρηθεί" μόνο με ένα- επίσης αμφιλεγόμενο- underground κομψοτέχνημα:
Πρόκειται για την "Επώνυμη" του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου(2005), ενα κολασμένο οδοιπορικό στην παράνοια, που η-εκεί ανώνυμη- ηρωίδα του επιδιώκει μια πορεία προς την επίπλαστη δόξα, σαν τη μικρούλα Βενετία Μαντζιούρη!
Οι Έσχατοι καιροί παρουσιάζουν πιο συμπαγή πλοκή χωρίς ούτε από δω να απουσιάζουν τα στοιχειά του σουρρεαλίσμού αλλά και μερικές πινελιές μεταφυσικής.
Η Μεταφυσική περισσότερο επενδύει με ένα πέπλο μυστηρίου το έργο παρά συμβάλλει στην πλοκή.
Η γλώσσα στους Έσχατους Καιρούς είναι παραστατική και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον λυρισμό και την ωμότητα, που σίγουρα θα ενοχλήσει κάποιους αναγνώστες, αλλά διασώζει μια αυθεντικότητα απολαυστική:
Μέσα από μια γραφή που διαθέτει αβίαστη προφορικότητα, και- αισθητικά απενοχοποιημένη- η Αναστασία Καλλιοντζή λεκτικοποιεί άφοβα μύχιες σκέψεις που καθένας μας θα μπορούσε να κάνει, και απομυθοποιεί με έναν ιδιότυπο σαρκασμό τους ήρωές της, αλλά και καθέναν από μας.
Έτσι η Καλλιοντζή συνθέτει διεξοδικά ψυχογραφήματα συστήνοντας τους ήρωες της σε όλη τους την αθλιότητα και το μεγαλείο συνάμα, καθιστώντας το βιβλίο ένα βίωμα που ριζώνει στην ψυχή του αναγνώστη!
Η Αναστασία Καλλιοντζή, όπως κ ο Χατζηστεφάνου έχουν την κατάρα να είναι ευαίσθητοι δέκτες των κραδασμών μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση και μεσω της πένας τους αρθρώνουν μια κραυγή από το βαθύτερο πηγάδι της απόγνωσης, με τις λέξεις να ζωντανεύουν τον πανικό ενός Μουνκ.
Τα βιβλία τους συνιστούν καταγγελία βαθιά πολιτική και στους "Έσχατους Καιρούς" αυτό διαγράφεται ακόμη σαφέστερα":
Η κοινωνική αδικία κι η καταρράκωση των εργασιακών δικαιωμάτων, που βιώνουν ο Λευτέρης και η Δάφνη (καθώς κι η συν αυτοίς φτωχολογιά) παραπέμπουν ευθέως σε ένα εργασιακό εφιάλτη, βγαλμένο απ΄τον τον κοινωνικό λαβύρινθο στη Ζούγκλα του Άπτον Σίγκλερ, όπως κλιμακωτά αποσυνθέτει την ηθική υπόσταση του Λιθουανού μετανάστη ήρωά του- με τον τρόπο ακριβώς που το κάνει κι η Καλλιοντζή στους δικούς της πρωταγωνιστές.
Στη "Ζουγκλα" πεδίο δράσης ήταν ένα Σφαγείο με άνομους επιστάτες,εκμεταλλευτές της άγνοιας, και της Ανάγκης!
Στους "Έσχατους Καιρούς" "σφαγείο" ονείρων και ψυχών γίνεται ολόκληρο το νομικό και κοινωνικό πλέγμα, που κονιορτοποιεί τα πιο ευγενή όνειρα του ανθρώπου, αλέθοντας τιμή, αγνότητα και κορμιά για να τα πετάξει τροφή σε σκύλους που αλυχτούν!
Εξαίσια αποτρόπαιο, αριστουργηματικά ανατριχιαστικό, διεστραμμένα αφοπλιστικό κι ευφάνταστα ρεαλιστικό "Οι Έσχατοι καιροί" της Αναστασίας Καλλιοντζή είναι ένα από τα ξεχωριστά βιβλία που δεν ξεχνάς ποτέ.
Μπορεί να το λατρέψεις ,μπορεί και να το μισήσεις πάντως σίγουρα δε θα βγεις αλώβητος από αυτό!
Ένα βιβλίο που ισορροπεί ανάμεσα στις πολλαπλές αντιφάσεις του μέχρι το απροσδόκητο φινάλε του.(ένα φινάλε άγριο σαν σαρδόνιο χαμόγελο)
Αιματηρό και τρυφερό- ζοφερό, αλλά με ένα ιδιότυπο φως επίγνωσης και σοφίας που στο τέλος το δικαιώνει.
Ένα κράμα στυγνού ρεαλισμού και ονειροφαντασίας, που υποβάλλει στον αναγνώστη την ατμόσφαιρα του από την πρώτη σελίδα ως την τελευτάια!
Οι Έσχατοι Καιροί συνιστούν μια σκοτεινή, αναπόδραστη προφητεία, σχεδόν βιβλική, που έρχεται από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης να σημάνει το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Ένα αποτρόπαιο Ποίημα του Ερέβους που κινείται στις εσχατιές του χρόνου και της ανθρώπινης Συνείδησης.Μια πραγματεία για την ανθρώπινη φαυλότητα.
Ένα βιβλίο με κάθε του σελίδα να μετατρέπεται σε κοφτερή λάμα συνειδητοποίησης που σε ματώνει, χωρίς έλεος.Εικόνες βγαλμένες από μποντλερικούς εφιάλτες -εικόνες γκρανγκινιολικές, που σοκάρουν.
Η φρίκη ωστόσο ξεπηδά ατόφια ακόμη κι από αναίμακτα στιγμιότυπα (δε θα ξεχάσω την αποτρόπαια δισκοθήκη που αποτύπωσε όλη την νοσηρότητα ή εκείνο το παιδικό δωμάτιο...)
Η γνώριμη κι επίπλαστη κανονικότητά μας λοιπόν μεταλλάσσεται σε ένα ρευστό σκηνικό τρόμου, αντικείμενα οικεία μετατρέπονται σε φονικές αλήθειες κι εκεί έγκειται η δυναμική τους.Στην αλήθεια, που δε μας επιτρέπεται πια να αγνοήσουμε....
Γιατί οι "Έσχατοι καιροί" είναι βιβλίο ενηλικίωσης.Σπάει τη φούσκα της οργουελικής μας ευδαιμονίας , γιατί μας στερέι το πρόσχημα της άγνοιας.
Η σύλληψη αυτή της Αναστασίας Καλλιοντζή νομίζω πως δεν έχει προηγούμενο στα λογοτεχνικά μας δρώμενα -και μπορεί να "αναμετρηθεί" μόνο με ένα- επίσης αμφιλεγόμενο- underground κομψοτέχνημα:
Οι Έσχατοι καιροί παρουσιάζουν πιο συμπαγή πλοκή χωρίς ούτε από δω να απουσιάζουν τα στοιχειά του σουρρεαλίσμού αλλά και μερικές πινελιές μεταφυσικής.
Η Μεταφυσική περισσότερο επενδύει με ένα πέπλο μυστηρίου το έργο παρά συμβάλλει στην πλοκή.
Μέσα από μια γραφή που διαθέτει αβίαστη προφορικότητα, και- αισθητικά απενοχοποιημένη- η Αναστασία Καλλιοντζή λεκτικοποιεί άφοβα μύχιες σκέψεις που καθένας μας θα μπορούσε να κάνει, και απομυθοποιεί με έναν ιδιότυπο σαρκασμό τους ήρωές της, αλλά και καθέναν από μας.
Έτσι η Καλλιοντζή συνθέτει διεξοδικά ψυχογραφήματα συστήνοντας τους ήρωες της σε όλη τους την αθλιότητα και το μεγαλείο συνάμα, καθιστώντας το βιβλίο ένα βίωμα που ριζώνει στην ψυχή του αναγνώστη!Η Αναστασία Καλλιοντζή, όπως κ ο Χατζηστεφάνου έχουν την κατάρα να είναι ευαίσθητοι δέκτες των κραδασμών μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση και μεσω της πένας τους αρθρώνουν μια κραυγή από το βαθύτερο πηγάδι της απόγνωσης, με τις λέξεις να ζωντανεύουν τον πανικό ενός Μουνκ.
Τα βιβλία τους συνιστούν καταγγελία βαθιά πολιτική και στους "Έσχατους Καιρούς" αυτό διαγράφεται ακόμη σαφέστερα":
Η κοινωνική αδικία κι η καταρράκωση των εργασιακών δικαιωμάτων, που βιώνουν ο Λευτέρης και η Δάφνη (καθώς κι η συν αυτοίς φτωχολογιά) παραπέμπουν ευθέως σε ένα εργασιακό εφιάλτη, βγαλμένο απ΄τον τον κοινωνικό λαβύρινθο στη Ζούγκλα του Άπτον Σίγκλερ, όπως κλιμακωτά αποσυνθέτει την ηθική υπόσταση του Λιθουανού μετανάστη ήρωά του- με τον τρόπο ακριβώς που το κάνει κι η Καλλιοντζή στους δικούς της πρωταγωνιστές.
Στη "Ζουγκλα" πεδίο δράσης ήταν ένα Σφαγείο με άνομους επιστάτες,εκμεταλλευτές της άγνοιας, και της Ανάγκης!
Στους "Έσχατους Καιρούς" "σφαγείο" ονείρων και ψυχών γίνεται ολόκληρο το νομικό και κοινωνικό πλέγμα, που κονιορτοποιεί τα πιο ευγενή όνειρα του ανθρώπου, αλέθοντας τιμή, αγνότητα και κορμιά για να τα πετάξει τροφή σε σκύλους που αλυχτούν!
Το βιβλίο αναδίδει όλη τη δυσώδη σήψη των θεσμών, όπου πολιτικοί,διακστικοί και αστυνομικοί δεν είναι πα΄ρα ορντινάτζες κοινών γκάγκστερς, κι αντί να προστατεύουν τους αδυνάτους, αμνηστεύουν την ανομία.
Το πιο ξεχωριστό από τα ευρήματα ήταν η παραβολή του μαύρου διαμαντιού, που θυμίζει ευαγγελική παραβολή επενδυμένη με τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα σκανδιναβών παραμυθάδων.
Στο μαύρο διαμάντι, λοιπόν η Καλλιοντζή συμπύκνωσε την επίπλαστη λάμψη της ζωής, όπως τη βίωνε κι ο καλλονός της κλασσικής λογοτεχνίας, ο Ντόριαν Γκρέι, συνοψίζοντας, με άλλα λόγια, την πορεία του ανθρώπινου γένους!Το πιο ξεχωριστό από τα ευρήματα ήταν η παραβολή του μαύρου διαμαντιού, που θυμίζει ευαγγελική παραβολή επενδυμένη με τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα σκανδιναβών παραμυθάδων.
Κι εδω έρχεται ο Αρης Παγκράτης...Είναι η πιο ακραία και πιο τραγική φιγούρα του έργου ολόκληρου!
Εωσφορικά γοητευτικός,εωσφορικά μόνος...
Είναι ο 'ιδιος ο Ντόριαν του Ουάιλντ.Δηλαδή ο "έκπτωτος Αδάμ".
Ο Άρης είναι ο Άνθρωπος, που παρασυρμένος από τη ματαιοδοξία του αυτομόλησε αυθαδέστατα από την παραδείσια υπόστασή του και επέλεξε μόνος του να κατοικήσει τον "Τόπο του Θηρίου".
"Ξένος" από τον προορισμό του, "άπατρις" ,ξένος από ό,τι προδιέγραφε η μεγαλειώδης φύση του που αξιώθηκε θεία πνοή και θεία Διαθήκη.
Ο Άρης Παγκράτης άκούει με μανία τον "Μέτοικο" κι ίσως να μην είναι τυχαία η επιλογή από την οξυδερκή συγγραφέα:
Ο Άρης είναι ο Άνθρωπος, που παρασυρμένος από τη ματαιοδοξία του αυτομόλησε αυθαδέστατα από την παραδείσια υπόστασή του και επέλεξε μόνος του να κατοικήσει τον "Τόπο του Θηρίου".
"Ξένος" από τον προορισμό του, "άπατρις" ,ξένος από ό,τι προδιέγραφε η μεγαλειώδης φύση του που αξιώθηκε θεία πνοή και θεία Διαθήκη.
Ο Άρης Παγκράτης άκούει με μανία τον "Μέτοικο" κι ίσως να μην είναι τυχαία η επιλογή από την οξυδερκή συγγραφέα:
Το συγκεκριμένο κομμάτι του Ζορζ Μουστακί κουβαλά όλο το φορτίο της πιο βαθιάς μοναξιάς ,το "άλγος του Ξένου", που τον τύλιξε για πάντα η "Νύχτα".
Κι ίσως κατά βάθος το τέρας να έχει συνειδητότητα της αθλιότητάς του, γνωρίζοντας πως μεγαλύτερη απώλεια δεν υπάρχει από ένα κουφάρι, χωρίς ψυχή!
Μέτοικοι κι εμείς όλοι της γης ,εξόριστοι της Εδέμ.
Μόνο που εμείς έχουμε πλέον την επιλογή και καμιά δικαιολογία υπεκφυγών πια.Ο "επαναπατρισμός" στις αγκάλες του Ουρανού μας μπορεί να γίνει δική μας επιλογή.
Η ατομική ευθύνη συνιστά απώτερο μήνυμα αυτού του φαινομενικά δυσοίωνου βιβλίου που θεολογεί απροσδόκητα και ατενίζει φως της θέωσης μέσα από τα πυκνά ερέβη της κτηνωδίας.
Στις σελίδες των Έσχατων Καιρών πνέει το αεράκι της δύσβατης ,της ανυπόφορης ελευθερίας που αιτάται ο Ντοστογιέφσκι στον Ιεροεξεταστή του.Λίγοι αποδεικνύονται άξιοι να την επωμισθούν.
Οι "Έσχατοι Καιροί" ανάγονται σε ένα κοινωνικό ευαγγέλιο της προαναγγελθείσας αυτοκαταστροφής μας.
Θυμίζουν κι αυτό το αξεπέραστο κοινωνικό τραγούδι του σαλπιγκτή ποιητή, Νίκου Γκάτσου, όταν τραγουδά για "Ήλιους και Φεγγάρια που μόνοι μας τα σβήσαμε κι ήρθανε σκοτάδια"...
Βιβλία σαν αυτό μας καλούν να πάρουμε πίσω "την ψυχή μας "από τις λάσπες όπου τη χάσαμε".
Κατά βάθος, οι Έσχατοι καιροί, παρόλη τη σκληρότητά του, είναι ένα "θαρραλέο" βιβλίο απόλυτης αγάπης και προσήλωσης στη μεγάλη υπόθεση του Ανθρώπου, διότι αποσκοπεί να αποδομήσει τον "δαίμονα" για να κερδίσει πίσω τον "κληρονόμο του Παραδείσου...
...Αν λίγο ενοχληθερίτε από τις ακραίες εικόνες και την υπερβολή του βιβλίου, πριν το καταδικάσετε σας ζητώ απλώς να αναλογιστειτε:
Μέτοικοι κι εμείς όλοι της γης ,εξόριστοι της Εδέμ.
Μόνο που εμείς έχουμε πλέον την επιλογή και καμιά δικαιολογία υπεκφυγών πια.Ο "επαναπατρισμός" στις αγκάλες του Ουρανού μας μπορεί να γίνει δική μας επιλογή.
Η ατομική ευθύνη συνιστά απώτερο μήνυμα αυτού του φαινομενικά δυσοίωνου βιβλίου που θεολογεί απροσδόκητα και ατενίζει φως της θέωσης μέσα από τα πυκνά ερέβη της κτηνωδίας.
Στις σελίδες των Έσχατων Καιρών πνέει το αεράκι της δύσβατης ,της ανυπόφορης ελευθερίας που αιτάται ο Ντοστογιέφσκι στον Ιεροεξεταστή του.Λίγοι αποδεικνύονται άξιοι να την επωμισθούν.
Οι "Έσχατοι Καιροί" ανάγονται σε ένα κοινωνικό ευαγγέλιο της προαναγγελθείσας αυτοκαταστροφής μας.
Θυμίζουν κι αυτό το αξεπέραστο κοινωνικό τραγούδι του σαλπιγκτή ποιητή, Νίκου Γκάτσου, όταν τραγουδά για "Ήλιους και Φεγγάρια που μόνοι μας τα σβήσαμε κι ήρθανε σκοτάδια"...
Βιβλία σαν αυτό μας καλούν να πάρουμε πίσω "την ψυχή μας "από τις λάσπες όπου τη χάσαμε".
Κατά βάθος, οι Έσχατοι καιροί, παρόλη τη σκληρότητά του, είναι ένα "θαρραλέο" βιβλίο απόλυτης αγάπης και προσήλωσης στη μεγάλη υπόθεση του Ανθρώπου, διότι αποσκοπεί να αποδομήσει τον "δαίμονα" για να κερδίσει πίσω τον "κληρονόμο του Παραδείσου...
Εχουμε φτιαξει μια κολαση οπου μορφωμενοι ανθρωποι εστησαν ta Αουσβιτς...
Οπου πατεραδες βιαζουν τα ιδια τα παιδια που γεννησαν...
Μια κολασμενη κοινωνια ,οπου κυκλωματα βαζουν μικρα παιδια να συνουσιαζονται με ζωα κ πλουτιζαν απο αυτο το πορνογραφικο υλικο....
Θα δανειστω μια ατακα απο το θεατρικο εργο ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ "
Στον Θεο σου,Γιαννινα...Μετα απο ολα αυτα, υπαρχει κατι που δεν μπορουμε να πουμε /που δεν μπορει να γινει;;;;". Αξίζει,λοιπόν, να ανακαλύψετε το γενναίο βιβλίο που συνέθεσε η Αναστασία Καλλλιοντζή σαν ένα επιπλεόν κίνητρο να αναθεωρήσετε και να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι!
Ελισσάβετ Δέδε
Υ.Γ1. Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Λιβάνη , αλλά σήμερα είναι εξαντλημένο.
Ελπίζοντας σε νεά επανέκδοση αοπό τον οίκο Μεταίχμιο (όπως ήδη έγινε με τα βιβλια "Πες Πως ήταν Όνειρο" και "Μη Μου Λες Αντίο",) έτσι και το πετύχετε κάπου, μην το χάσετε!
ΥΓ2 Διαβάστε επίσης την παρουσίαση των βιβλίων :
ΕΠΩΝΥΜΗ του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου
...και ΠΑΡΑΝΟΙΑ (Αναστασία Καλλιοντζή)
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
...Ακούστε τον αγαπημένο δίσκο του πρωταγωνιστή μας, Άρη Παγκράτη
Ελισσάβετ Δέδε
Υ.Γ1. Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Λιβάνη , αλλά σήμερα είναι εξαντλημένο.
Ελπίζοντας σε νεά επανέκδοση αοπό τον οίκο Μεταίχμιο (όπως ήδη έγινε με τα βιβλια "Πες Πως ήταν Όνειρο" και "Μη Μου Λες Αντίο",) έτσι και το πετύχετε κάπου, μην το χάσετε!
ΥΓ2 Διαβάστε επίσης την παρουσίαση των βιβλίων :
ΕΠΩΝΥΜΗ του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου
...και ΠΑΡΑΝΟΙΑ (Αναστασία Καλλιοντζή)
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
...Ακούστε τον αγαπημένο δίσκο του πρωταγωνιστή μας, Άρη Παγκράτη
Στίχοι του "Μέτοικου":
Σαν σύννεφο απ' τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
πήρα παιδί τους δρόμους.
Περπάτησα όλη τη γη
μ' ένα τραγούδι στην καρδιά
και τη βροχή στους ώμους
Μ' αυτά τα χέρια σαν φτερά
που δεν εγνώρισαν χαρά
πάλεψα με το κύμα
Κι είχα βαθιά μου μια πληγή
αγάπη που δε βρήκε γη
χαμένη μες το κρίμα...
Με πρόσωπο τόσο πικρό
από τον ήλιο το σκληρό
χάθηκα μες τη νύχτα
Κι ο έρωτας με πήγε κει
που `χα στα χείλη το φιλί
μα συντροφιά δεν είχα.
Με την καρδιά μου μια πληγή
περπάτησα σ' αυτή τη γη
που είχα να τη ζήσω
Μα μου τα πήρανε μαζί
το όνειρο και την αυγή
και φεύγω πριν αρχίσω
Σαν σύννεφο απ' τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
θα `ρθω ξανά κοντά σου
Μέσα σε κείνη τη βροχή
που σ' άφησα κάποιο πρωί
κι έχασα τη ζωή μου
Θα `ρθω ξανά απ' τα παλιά
σαν το πουλί απ' το νοτιά
την πόρτα να χτυπήσω
Θα `ναι μια άνοιξη πικρή
που όλα θ' ανοίγουνε στη γη
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω
ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ
Ηταν Ανθρωπος Δικός Μας
Ο θάνατος Του Ποιητή(για τον Λόρκα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου