Το Νέο Βιβλίο του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΠΟΥΖΟΥ για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Ο αγαπημένος συγγραφέας ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ έχει εδραιώσει μια θέση στους κορυφαίους λογοτέχνες της εποχής του διαπρέποντας σε πολλούς τοπμείς της όπως η ποίηση και το κοινωνικό μυθιστόρημα...
Σήμερα, 200 χρόνια από την έναρξη της ηρωικής Επανάστασης του λαού μας, ο Γιάννης Καλπούζος αποκάλυψε ότι το επόμενο βιβλίο του θα κυκλοφορήσει τον "ερχόμενο Ιούνιο" και θέμα του θα έχει τα ηρωικά όσο και μαρτυρικά χρόνια της Επανάστασης!
Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΠΟΥΖΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK!!!
"Ραγιάς σε κανέναν και σε τίποτα!
Με αφορμή τον εορτασμό της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 αναρτώ ένα απόσπασμα από το νέο μου μυθιστόρημα, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Ιούνιο. Δεν αποκαλύπτει τίποτε από τη μυθοπλασία του, ενώ τα μηνύματά του είναι διαχρονικά και απολύτως επίκαιρα.
Διαβάζοντας ο αναγνώστης το «ραγιάς-Μέρες και νύχτες 1821» θα σχηματίσει ολοκληρωμένη εικόνα για όσα συνέβηκαν τα χρόνια 1816-1829. Για την προεπαναστατική εποχή, το μεγαλείο του ξεσηκωμού μα και τη σκοτεινή του πλευρά και για πολλές καταχωνιασμένες αλήθειες.
Να έχετε υγειά και λευτεριά!
Μπορείτε να το κοινοποιήσετε ελεύθερα στους φίλους σας"., καταλήγει ο κύριος ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ
Το απόσπασμα από το «ραγιάς-Μέρες και νύχτες 1821»
"Όσο για τη βουκέντρα, την αιτία, το γιατί ή το κίνητρο καταπώς το λαλείτε, γέροντες, ξετεντώστε το και ξεψαχνίστε το μέχρι το μεδούλι, δε βλάπτει, ακονίζεται έτσι ο νους. Όμως με τα λόγια έρχεσαι να ξεσπυρίσεις τα καμωμένα, δεν είσαι μέσα στη λαύρα τους.»Κείνο που έμαθα είναι πώς όταν ρίχνεσαι με το τουφέκι και το χατζάρι στη μάχη, είσαι έτοιμος ν’ αποθάνεις κι αυτό θα πει πως πια δε θέλεις να είσαι ραγιάς. Κι όταν φτάνεις να λες δε με κόφτει αν θ’ αποθάνω, όλοι σε λογαριάζουν και σε σκιάζονται. Κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει, μόνο ο χάροντας που πια δεν τον λογαριάζεις εσύ.»Το ξεκίνημα είναι μια αυλακιά, ίσια, ζαβή, βαθύτερη ή και σαν ξεσγάλισμα στο πετσί σου. Σου δίνει μια αμπωξιά και σε πάει ως παρακάτω, παραπατώντας ή και με σωστές δρασκελιές. Έτσι αρχίσαμε τον ξεσηκωμό, με την αμπωξιά των Φιλικών, και φεύγαμε όπως οι λαγοί μόλις θωρούσαμε τους Τούρκους. Επειδή, πέρα απ’ τα κακορίζικα άρματά μας, τους υψώσαμε πάνω απ’ τη δική μας δύναμη και μας έκοβε τα ποδάρια ο τρανότερος οχτρός του λεύτερου ανθρώπου, ο φόβος.
»Πασχίζω να πω ότι δε φτάνει το ξεκίνημα. Δεν πήζει και δε ζυγιάζεται εύκολα στον νου σου πως σήμερα είσαι ζωντανός κι αύριο με τη θέλησή σου θα βρίσκεσαι κάτω απ’ τη γης ή θα σε τρώγουν τα όρνια. Σε βασανίζει το κρίμα για τους ιδικούς σου μα και για σένα τον ίδιο, για τη ζήση και τα νιάτα σου. Έρχονται στιγμές που κιοτεύεις, σε μαυλίζει ο ήλιος, τα πουλιά, τα λουλούδια, ο αέρας π’ ανασαίνεις, η αγκάλη που καρτεράς να σε σφίξει στη θέρμη της. Και μη γελαστεί κανένας και πιστέψει ότι γεννήθηκαν αντρειωμένοι όσοι τα έβαλαν με οχτρούς που φάνταζαν ανίκητοι κι ας είχαν κάποιοι αποκοτιά πιότερη απ’ των αλλωνών. Στου καθενός το γουδί χτυπιόνταν οι γλυκασμοί της ζωής με το σκοτάδι του θανάτου και μαζί τα κουσούρια τους κι όλα τα στραβά τους. Και τούτο τους κάμνει ακόμα πιο άξιους και σπουδαίους.
»Μήτε πρέπει ν’ αδικεί κανείς όσους λοξοδρόμησαν ή ξέπεσαν σε κακουργίες, καθισμένος στο μιντέρι του ή στην φραντσέζικη καρέκλα του, αλάργα απ’ τις φωτιές που καίγανε κείνους. Τους έκρεναν γυναίκες και λιμασμένα απ’ την πείνα παιδιά, φωνές άγνωρες, νιόφερτες, φωνές δικών τους σκοτωμένων ή ατιμασμένων, φωνές αιώνων που πλέξανε χίλιων λογιών φράχτες στον λογισμό τους. Μα και καινούριοι φόβοι και σχέδια, γεννήματα απ’ το αναποδογύρισμα του παλιού κόσμου και το νέο διαφέντεμά του. Και, είναι αλήθεια, πως όλοι ορέγονται να υψωθούν σε αφέντες και θαρρούν αξιότερο τον εαυτό τους απ’ τους άλλους.
»Είμαι σίγουρος πως όποια παντρολογήματα κι αν γίνονταν στον νου όσων χόρεψαν τον αντικριστό χορό με τον χάροντα στο αλώνι του πολέμου, τους έσμιγε η θέληση να φτιάξουμε πατρίδα. Κι ας μην τη νογούσε ο καθένας με τον ίδιο τρόπο. Το μπόλι που μπήγονταν στο κορμί ολωνών και ρουφούσε το αίμα τους για να βλαστήσει, τ’ ανάθρεψαν μύρια δεσίματα στους πίσω χρόνους ως τους τωρινούς. Οι κατοπινοί ας κάμουν το βλαστάρι καλύτερο.
»Για μένα έχει αξία να γεννηθεί και να στεριώσει γερά μέσα στον άνθρωπο η φωνή που κράζει: Δε θα ζήσω σαν ραγιάς! Μα να ξεύρει, όποιος λάβει την απόφαση, ότι τούτο θα ζητήσει μέχρι το αίμα του και να ‘ναι έτοιμος να το δώκει.
»Να μην είμαι ραγιάς στον Τούρκο, που με πατούσε στον σβέρκο και δε με λογάριαζε για πλάσμα ανθρωπινό. Όμως να μη γίνομαι και ραγιάς στο πλάνεμα του ξένου, στα δανεικά λεφτά του, που τα γυρεύει με τους τόκους διπλά και τρίδιπλα και με κρατάει έτσι μόνιμα σκλάβο. Να χρειάζεται να στέρξει για να μοιράσω τα χωράφια σε όσους πότισαν με αίμα τούτη τη γης, γιατί λέει τα βάλαμε αμανάτι στα δάνεια. Είναι ωσάν να σου παίρνουν τη γυναίκα και σου ζητάνε λύτρα για να σ’ τη δώκουν πίσω. Προτιμάω να τρώγω ψωμί και κρεμμύδι και να ‘χω το ίρτζι μου. Να μη φοράω συντρόφι, άμα δεν έχω, κι όχι να διακονεύω μεταξωτά βρακιά και να μου χουφτώνει ο δανειστής τούς πισινούς. Θα τρώγω όσα βγάνω.
»Ραγιάς είναι και κείνος που γίνεται υποτακτικός σε χίλια δυο σκιάγματα κι ας τα έμπηξαν στον νου και στην ψυχή του οι πρωτύτεροι.
»Άμα περπατάς με το τι θα πει ο κόσμος, αν στέκεσαι συνεχώς δίβουλος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μετράς τη γνώμη των άλλων, άμα γυρεύεις το ντάντεμα οποιανού διαφεντεύει τη ζωή σου κι αν καρτεράς τον κάθε Μόσκοβο να σε σώσει τότε είναι ραγιάδικο το βήμα σου. Ούτε να λογαριάζεις πως σου χρωστούν οι ξένοι, γιατί πάλι αλληθωρίζεις. Ραγιάς κι όποιος δέχεται στα πατήματα της στράτας του να τον κοιτούν από ψηλά κι όχι ίσια στα μάτια.
»Δε θέλεις να είσαι ραγιάς; Μάθε να λες όχι κει που πρέπει κι ας το πλερώσεις. Να βαστάς το σέβας σου, την αξιοπρέπεια. Να βαστάς το φωτεινό σου εγώ, τη γλυκιά κι όχι τη φαρμακερή του ουσία. Δεν είμαι ραγιάς θα πει και ξανοίγω τον νου μου, τον παιδεύω με χίλια ρωτήματα, αλλά και με τα γράμματα και με τις επιστήμες. Γιατί ο κόσμος του ανθρώπου είναι σαν το καρύδι, κλείνεται μέσα στο τσόφλι. Κι άμα δεν το σπάσεις, δε γλέπεις μακρύτερα. Όποιος το καταφέρει, θα δει να πλαταίνει ο κόσμος κι αυτά που θαρρούσε ότι γνωρίζει.
»Τούτο πεθυμώ κι ονειρεύομαι για το αύριο, μα με πολλούς στο πλάι μου. Άμα δοκιμάσει να κτίσει ένας όλα τα σπίτια της Ελλάδας, θα χρειαστεί αιώνες. Αντίθετα αν κτίσει κάθε νοικοκύρης το δικό του, θα τελέψουν σε μήνες.
»Θέλω να μην είμαι ραγιάς σε κανέναν. Ούτε η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, ούτε οποιοσδήποτε άλλος σε μένα. Να μην είμαι ραγιάς μήτε σε ξένο, μήτε σε δικό, μήτε του κορμιού, μήτε σε όσα δε συνταιριάζονται με τον λεύτερο άνθρωπο. Ραγιάς σε τίποτα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου