Είδος: Eρωτικό Θρίλερ
Βαθμολογία 9/10
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Σελίδες 480
Ημ Έκδοσης 01/05/2021
Τιμή 15,93
Το πρόσφατο μυθιστόρημά της "Ο Μέντοράς Μου" έρχεται ως μια δυναμική επίρρωση του ταλέντου της, που μας προσφέρει ένα ακόμη δυνατο ψυχολογικό θρίλερ ερωτικών αποχρώσεων αριστουργηματικά ανατρεπτικό.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Ειρήνη Καρρά είναι μια φιλόδοξη δημοσιογράφος που εργάζεται σε μια κορυφαία ελληνική εφημερίδα, την "Αλήθεια", αποζητώντας τη μεγάλη ευκαιρία, στη σκιά της αιώνιας ανταγωνίστριάς της, της αισθησιακής Λάουρας Ζώτου.
Στη θέση του απερχόμενου αρχισυντάκτη της όμως καταφθάνει ο κορυφαίος δημοσιογράφος Κλέων Κυριαζής. Ναρκισσιστής, εργασιομανής, δίκαιος, κι ευφυής ο Κυριαζής θα γοητεύσει την ταλαντούχα, αλλά ακατέργαστη Ειρήνη. Εκείνη πάλι θα τον κατακτήσει σταδιακά με τον παιδικό ενθουσιασμό της, το φλογερό της ταμπεραμέντο και το σπάνιο ταλέντο της.
Σύντομα μεταξύ τους θα θεριέψει ένα πάθος παράφορο που θα σαρώσει τις ζωές τις δικές τους, συμπαρασύροντας τα πάντα γύρω τους.
Σε αυτήν τη δίνη εδράζονται απαντήσεις για μια απροσδόκητη εξαφάνιση και το "έγκλημα της λίμνης"...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Το μυθιστόρημα "Ο Μέντορας Μου" αποτελεί ένα αριστοτεχνικά πλεγμένο ψυχολογικό θρίλερ αστυνομικής ευφυίας , με διάχυτο το ερωτικό στοιχείο που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο...
Όπως φανερώνει και ο τίτλος, το θέμα του βιβλίου αυτού εκκινεί από την αρχετυπική και πολύ ισχυρή σχέση μαθητευόμενου και δασκάλου-του νεόκοπου και του καθοδηγητή, όπως την έχουμε δει ανάμεσα στον "Πυγμαλίωνα και τη Γαλάτεια σε μια τρυφερή εκδοχή της, αλλά και στη θανατηφόρα εκδοχή ανάμεσα στον "Δαίδαλο και τον νεαρό μαθητή του,τον Αθηναίο Τάλω". Κλέων και Ειρήνη :
Το μοτίβο αυτό, λοιπόν, μεταφέρεται, από την Ειρήνη Βαρδάκη, στην αδυσώπητη Αθήνα του σήμερα, σε έναν ανταγωνιστικό επαγγελματικό χώρο, αυτόν της Δημοσιογραφίας, ώσπου εκτοξεύεται σε ιλιγγιώδεις κορφές ερωτικής έξαψης και βάφεται με αίμα. Το αίμα τίνος, όμως;
Από ποιον;
Τα ερωτήματα στροβιλίζονται αδιάκοπα και βασανιστικά από μια πλοκή που σε αρπάζει από την αρχή.
Η αφήγηση είναι εναλλασσόμενη,σε γλώσσα
σύγχρονη, χωρίς ιδιαίτερα καλολογικά στοιχεία που -κατορθώνει να μην εκπέσει στο "ακαλαίσθητο":
Οι καταστάσεις ξετυλίγονται γραμμικά, όμως σαν ιντερμέντζα κάνουν εμβόλιμα την εμφάνισή τους μονόλογοι με σκέψεις που πηγάζουν από τα ανεξερεύνητα μύχια του εκάστοτε ομιλητή,σχολιάζοντας από μια μεταγενέστερη χρονική στιγμή, επιτείνοντας τη δραματικότητα κ δίδοντας το τέμπο.
Από την άλλη, έχουμε την παράθεση των καθεαυτών γεγονότων με τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές "του σχήματος" να επιδίδονται σε μια αφηγηματική σκυταλοδρομία, που παρουσιάζει το πρίσμα καθενός- ενώ ένα τρίτο πρόσωπο έκπληξη να παρεισφρέει, προσθέτοντας μιαν επιπρόσθετη πινελιά μυστηρίου.
Η ιστορία και οι σχέσεις όλων των βασικών προσώπων του δράματος χτίζονται λιθαράκι λιθαράκι, γεγονός που τούς προσδίδει απόλυτη αληθοφάνεια, καθιστώντας τον αναγνώστη κοινωνό στα πάθη τους.Πολύ παραστατικά ξετυλίγεται το δράμα όλων στην αρχή κινούμενο με τους όρους μιας ένοχης ίσως αλλά οικείας στην εποχή "κανονικότητας" (προσωπικά με ενθουσίασαν και ονομαστικές αναφορές στην παγκόσμια πραγματικότητα, με πρόσχημα τη δημοσιογραφική ιδιότητα των πρωταγωνιστών, η οποία κεντρίζει τον πιο αφυπνισμένο αναγνώστη να ερευνήσει κ να προβληματιστεί πολιτικά για το παγκόσμιο γίγνεσθαι).
Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται σε βάθος κι οι αντιδράσεις τους είναι πλήρως τεκμηριωμένες, με αποτέλεσμα να γίνονται ψηφίδες ενός ολοκληρωμένου μωσαϊκού ερωτικής απελπισίας, έμπνευσης, οδύνης κι απώλειας.
Ο πυρετός της δόξας κι ο νοσηρός εγωισμός που συμπλέκεται με την απώτατη αυταπάρνηση σε ενα φρενήρες γαϊτανάκι παραφοράς.
Το αιώνιο δίλημμα Καριέρα ή έρωτας σε πρωτεϊκές μεταμορφώσεις από τον ανταγωνισμό ως την ηττοπάθεια κι από την αρπαγή ως την υπέρτατη θυσία.
Κι ύστερα υπεισέρχονται οι παράξενοι συμβολισμοί.
Το Μαύρο και -οχι το "ευθέως αντίθετό του, το "Άσπρο", όπως θα περίμενε κανείς- αλλά το Κόκκινο!
Το Κόκκινο, που δεν υποδηλώνει την αθωότητα- κανείς δεν είναι αθώος τελικά εδώ! Το Κόκκινο συμπράττει με το Μαύρο σε ένα χαρτοπαίγνιο στημένο, μια ρουλέττα θανάσιμη , σηματοδοτώντας μιαν ιδιότυπη "συνενοχή" των δυο τους.
Μαζί Κόκκινο και Μαύρο συνθέτουν αξεδιάλυτα το πορτρέτο του σκότους, της αμαρτίας και του αίματος...
κάπου εκεί αναφύεται ένα μυστήριο δυσεπίλυτο, με την μπίλια της ενοχής να ταλαντεύεται σε ένα εκκρεμές που, αναποφάσιστο, αιωρείται πάνω από αυτό ακριβώς το τρίπτυχο του ολέθρου.
Σπάνια συναντά κανείς τόσο βαθιά ιχνηλατημένες τις σκοτεινές διαδρομές στην άβυσσο του ερωτικού πάθους όσο στον Μέντορα της Ειρήνης Βαρδάκη.
Μια σχέση που ξεκινά με τον υλιστικό κυνισμό της αποστεγνωμένης εποχής μας, για να εξορύξει σταδιακά το μάγμα που κοχλάζει απειλητικά στα έγκατα δύο ψυχών αλωμένων από έναν έρωτα αρρωστημένο μαζί και θεϊκό.
Έρωτα συνδημιουργό, έρωτα γιατρικό κι εξιλέωση.
Χωρία με τη γοτθική σκιά μιας "μποντλερικής συνομιλίας" με την κόλαση και τον θάνατο επιτείνουν τον σπαραγμό του έρωτα θυμίζοντας τα χορικά των Μεγάλων Τραγωδών της αρχαιότητας, όπου κι ανατέμνεται η ανθρώπινη ψυχή με τα ένοχα μυστικά της.
Η κορύφωση στον "Μέντορα Μου" έρχεται σε έναν φινάλε θεαματικά ανατρεπτικό- όσο και ταιριαστό στη φύση των δύο(?) πρωταγωνιστών όπως πολύ ανάγλυφα την έχει "οικοδομήσει" στη συνείδηση του αναγνώστη η Ειρήνη Βαρδάκη.
Το Κίνητρο και η Κατάληξη είναι από τα πιο αρτίως τεκμηριωμένα που εχω συναντήσει σε ανάλογες αστυνομικής υφής τραγωδίες.
Αν είχα κάτι να επισημάνω είναι πως κάπου στην πορεία προς τις τελευταίες σελίδες ίσως ήθελα μια μεγαλύτερη διείσδυση σε μια πτυχή που μου φάνηκε πολύ βιαστικά δοσμένη, σε σχέση με το υπόλοιπο σύνολο. Πάντως οι τελευταίες γραμμές αποζημιώνουν, αφήνοντας ως απόηχο τον σπαραγμό της αγάπης, διότι πάνω κι από τον γρίφο διακύβευμα είναι το πάθος.
Σε κάθε περίπτωση, ο πήχυς για τη συγγραφέα Ειρήνη Βαρδάκη έχει ανέβει πολύ ψηλά και τείνει να την εδραίωσει στον ευρύτερο χώρο του αστυνομικόυ μυστηρίου, αφήνοντας όμως τη χαρακτηριστική σφραγίδα του πάθους στις εμπνεύσεις της, που την κάνει να ξεχωρίζει, αφήνοντας ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ίχνος σε αυτήν την κατηγορία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία για έναν συγγραφέα όταν πέρα από το να στήνει ενδιαφέρουσες ιστορίες, κατορθώνει-να παγιώσει μια ταυτότητα που σηματοδοτεί τη μοναδικότητά του στον χώρο δίχως όμως να επαναλαμβάνεται.
Να διαβάζεις το βιβλίο του και να αναγνωρίζεις μονομιάς την πένα του ανάμεσα σε δεκάδες άλλες.
Η Βαρδάκη το πετυχαίνει νομίζω με την ιδιαιτερότητα των συλλήψεών της , τη θεματολογική της κατεύθυνση και τον ιδιάζοντα τρόπο παρουσίασής τους, κι αυτό αποτελεί ένα ακόμη κερδισμένο συγγραφικό στοίχημα.
Αναμένω με αγωνία το νέο της βιβλίο ΖΩΝΗ 5...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου