Δυο Φιλιά Για Την Αμέλια, Ρένα Ρώσση Ζαίρη
Είδος Αισθηματικό
Βαθμολογία 8/10
Φέτος η Ρένα Ρώσση Ζαίρη, που τόσο αγαπήθηκε για τα βιβλία της "Αγαπώ Θα Πει Χάνομαι, Μικρόι Άγγελοι , Στην Αγκαλιά του ήλιου", επανέρχεται με ένα ακόμη μυθιστόρημα δυνατών συναισθημάτων και πολύχρωμων εικόνων, ακολουθώντας την τροχιά μια ηρωίδας που έλαμψε σαν σούπερ νόβα ,καίγοντας τα πάντα στο πέρασμα της...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Λου Βεγίνη σαγηνεύει με τα βιολετιά της μάτια τις καρδιές των ανδρών και τον κόσμο του θεάτρου. κατακτώντας την κορυφή.
Στο βωμό της επιτυχίας θα θυσιάσει όμως τον έρωτα και τα παιδιά που γέννησε.
Διαδρομές από την Αθήνα στη Ρώμη και μονοπατια σπαρμένα με ηλίανθους που οδηγούν τελικά στο δέντρο του Ιπποκράτη στην Κω.
Ποιο από όλα οδηγεί όμως στην αληθινή αγάπη και στην κάθαρση;;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Το Δυο Φιλιά Για την Αμέλια συνιστά ένα αντιπροσωπευτικό αισθηματικό μυθιστόρημα γεμάτο συναισθηματική φόρτιση ταξιδιάρικες εικόνες και ανατροπές, που δοαβάζεται απνευστί και χαρίζει -στις αναγνώστριες κυρίως- μια δροσερή, χαλαρωτική εμπειρία.
Μια οικεία ιστορία "δόξας και πτώσης, μίσους και προδοσίας", σπαρμένη με την αστερόσκονη του λυρισμού και του έρωτα, που "κάάάπου" την έχουμε "ξανακούσει", "ξαναδει" ή "διαβάσει".
Ειναι σα μια γνωστή αγαπημένη συνταγή της γιαγιάς, που όποτε κι αν εφαρμοστεί , εγγυάται ένα, ευχάριστο αποτέλεσμα.
Αρκεί να βρεθούν "κατάλληλα χέρια ",όπως η πένα της αγαπημένης Ρένας Ζαίρη.
Έτσι και το Δυο Φιλιά Για Την Αμέλια δεν είναι πρωτόγνωρη έμπνευση κι ακολουθεί πεπατημένη οδό.
Παραμένει όμως ένα βιβλίο που καθηλώνει από τις πρώτες σελίδες ,διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον και χωρίς να λιμνάζει η πλοκή.
Μια ιστορία ανθισμένη, που ευωδιάζει από πλήθος λουλουδιών -στοιχείο προσφιλές στη συγγραφέα που κάνει την παρουσία του έντονη και στο "Αγαπώ Θα Πει Χάνομαι"
Και σε αυτό το βιβλίο συναντάμε οικεία γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τη γραφή της Ρένας Ρώσση Ζαίρη- με ο,τι θετικό αγαπήσαμε σε κείνη ,αλλά και με τις γνωστές μικρές αδυναμίες.
Ανάμεσα στις πολλές αρετές είναι οι εξελίξεις που συναρπάζουν ως την τελευταία σελίδα, η κοινωνική ευαισθητοποίση και η τρυφερή αύρα που διαπνέει ολόκληρο το έργο ακόμη και στις πολύ σκληρές στιγμές.
Για μια ακόμη φορά ταξιδεύουμε με τους ήρωες σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπου η συγγραφέας μας ξεναγεί με ζωηρή εικονοπλασία κ πληροφοριακό υλικό- σε ύφος σχολικής έκθεσης μερικές φορές.
Αυτό σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι.Ανήκω, μάλλον, στους πρώτους.
Αγαπώ αυτά τα ταξίδια των ηρώων και τις αναφορές σε λόγια μεγάλων, όπως εύστοχα εντάσσονται στην πλοκή- κι ας γινεται με έναν τρόπο ανάλαφρο.
Η "Αμέλια" είναι ακόμη βιβλίο της συγγραφέως που εξελίσσεται σε διαδοχικούς μονολόγους,-δύο αυτήν τη φορά- που τέμνονται σε κοινά γεγονότα για να επεκταθεί ο δεύτερος στη λύση της ιστορίας.
Μονόλογοι αναίτιοι(δεν εντάσσονται σε κάποιο "τέχνασμα συγγραφικό -πχ γράμμα,ημερολόγιο,εξομολόγηση")
απλώς εξυπηρετούν την τάση της Ζαίρη να γράφει σε πρώτο πρόσωπο- σαν σε εφηβικό μυθιστόρημα.
Εντούτοις οι μονόλογοι δε φέρνουν πιο κοντά μας τους ήρωες, καθώς παρουσιάζουν μια ομοιογένεια που δεν αποδίδει τις διαφοροποιήσεις στους χαρακτήρες τους.
Το στιλ έκφρασης , η ανάλυση των τοπίων και των σκέψεων παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα "όποιο πρόσωπο κι αν αφηγείται".
Αντιθέτως οι μονόλογοι απαιτούν επανάλήψεις ώστε να φωτιστεί το παζλ από την οπτική του καθενός κι αυτό χαρακτηρίζει όλα τα βιβλία της Ζαίρη.
Χρειάζεται εδώ μια πιο ώριμη διαχείριση αυτού του τρόπου, ώστε να υπηρετεί τους πρωταγωνιστές κ τις απαραίτητες διακυμάνσεις στο βιβλίο.
Ωστόσο το Θέμα της συγγραφέως αυτή τη φορά αξιέπαινα τολμηρό...
Εκκινώντας από παιδαγωγική βάση η Ρένα Ρώσση καταπιάνεται με τον ναρκισσισμό που μετατρέπει τον άνθρωπο σε θηρίο.
Αρχικά κατορθώνει να αποδώσει αυτό το νοσηρό "καθρέφτισμα" της ναρκισσίστριας ηρωίδας στα νερά του εγωκεντρισμού της και τον αριστοτελικού τύπου μονισμό της, που την "απομονώνει ψυχικά από όσα αγάπησε ως κι από τα ίδια τα παιδιά της- μετατρέποντάς την σε "θηρίο".
Κατόπιν μέσα από μυθιστορηματικό πρίσμα αναδεικνύονται οι ολέθριες συνέπειες και μια ηθική έκπτωση χωρίς τέλος.
Η ηρωίδα Λου προβάλλει ως μια απόλυτα τραγική φιγούρα, διότι βιώνει αυτό που ο Ντοστογιέφσκι όρισε ως "κόλαση" ,δηλαδή "την απουσιά της αγάπης" πρωτίστως από την ίδια της την ψυχή...
Υπό αυτό το πρίσμα, η συγγραφέας ιχνηλατεί την αιματοβαμμένη πορεία της Λου από τις διαταραγμένες σχέσεις με το πατρικό πρότυπο ως την αναπαραγωγή της ιδιότυπης αποστέρησης που βίωσε η ίδια, στα δικά της τα παιδιά.
Η Ζαίρη επιχειρεί να αποδώσει τη σύγκρουση ανάμεσα στην ψυχρή μάνα και την κόρη που μαραζώνει στην απόρριψη.
Αυτή η συγκρουσιακή κατάσταση στο βιβλίο κορυφώνεται μέσα από μια εφιαλτική ίντριγκα- μυθιστορηματικού τύπου.
Γενικά δε λείπουν οι υπερβολές που συναντά κανείς σε δυνατές αισθηματικές ιστορίες όπως αυτή...
Στον αντίποδα βιώνουμε το ξεχωριστό δέσιμο πατέρα και κόρης μέσα από στιγμιότυπα που φέρνουν αγαλλίαση στην ψυχή μας και αναδεικνύουν το αίτημα κάθε ψυχής για στοργή που ημερεύει τις αγωνίες τις πικρίες και την ανασφάλεια- εφόδιο ανεκτίμητο για μια υγιή προσωπικότητα...
Το δεύτερο σημαντικό ζήτημα που θίγεται όμορφα στο Δυό Φιλία Για την Αμέλια είναι μια ευαίσθητη κατηγορία ανθρώπων, οι πολίτες με αναπηρία...
Θεωρώ ότι ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει αυτήν τη σημαντική παράμετρο, ήταν άκρως ενδιαφέρων κι έπρεπε να έχει σκιαγραφηθεί περισσότερο στο βιβλίο μας, διοτί κόμιζε χρήσιμα διδάγματα -κι ήταν μια ακτίδα ελπίδας για πολλούς ανθρώπους και συγγενείς που στηρίζουν ανθρώπους με ανάλογες δυσκολίες.
Αν η συγγραφέας είχε αναδείξει τη διαδρομη αυτού του προσώπου στο επίκεντρο κ όχι περιφερειακά- θεωρώ θα προσέδιδε στο έργο της την απαράιτητη πρωτοτυπία και μια μεγαλύτερη βαρύτητα.
Παρόλαυτα, το πρόσωπο αυτό κατορθώνει να διατηρήσει μια πινελιά αυθύπαρκτης γοητείας και δε συνιστά μια προσχηματική παρουσία διεκπεραιωτικής "ευαισθησίας".
Όπως σε όλα τα βιβλία της Ζαίρη ο έρωτας δε θα μπορούσε παρά να προβάλλει ως ένα θείο δώρο κι ευκαιρία "εξανθρωπισμού", αγγίζοντας κάθε αναγνώστη.
Το στιγμιότυπο στο λιβάδι για παράδειγμα είναι μικρό κομψοτέχνημα φωτός και συναισθημάτων...
Η λύση αυτή τη φορά, ήταν ικανοποιητική ,αλλά παρουσιαστηκε λίγο πιο βιαστικά απο ό,τι της αναλογούσε-σχεδόν κινηματογραφικά, χωρίς να αποδίδει την αναμενόμενη συντριβή της ηρωίδας.
Στο σύνολό του το Δυο Φιλιά Για την Αμέλια είναι ένα απολαυστικό βιβλίο που θα σας ξεκουράσει και θα σας προβληματίσει:
Παρά τις αναπόφευκτες υπερβολές μιας τυπικής αισθηματικής ιστορίας, όπως είναι και η "Αμέλια" - η ουσία παραμένει
και συνίσταται στο αδιαπραγμάτευτο αίτημα της αγάπης-
μαζι με την ευθύνη του Γονιού απεναντι στα παιδιά που γεννά.
. Αφήστε τα φωτείνα συναισθηματα να κατακλύσουν την ψυχή σας και φυλάξτε Δυο Φιλιά Για την Αμέλια!
Διαβάστε άλλες δυο παρουσιάσεις για βιβλία της Ρένας Ρώσση Ζαίρη:
1) Αγαπώ Θα Πει Χάνομαι
Είδος Αισθηματικό
Βαθμολογία 8/10
Φέτος η Ρένα Ρώσση Ζαίρη, που τόσο αγαπήθηκε για τα βιβλία της "Αγαπώ Θα Πει Χάνομαι, Μικρόι Άγγελοι , Στην Αγκαλιά του ήλιου", επανέρχεται με ένα ακόμη μυθιστόρημα δυνατών συναισθημάτων και πολύχρωμων εικόνων, ακολουθώντας την τροχιά μια ηρωίδας που έλαμψε σαν σούπερ νόβα ,καίγοντας τα πάντα στο πέρασμα της...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Λου Βεγίνη σαγηνεύει με τα βιολετιά της μάτια τις καρδιές των ανδρών και τον κόσμο του θεάτρου. κατακτώντας την κορυφή.
Στο βωμό της επιτυχίας θα θυσιάσει όμως τον έρωτα και τα παιδιά που γέννησε.
Διαδρομές από την Αθήνα στη Ρώμη και μονοπατια σπαρμένα με ηλίανθους που οδηγούν τελικά στο δέντρο του Ιπποκράτη στην Κω.
Ποιο από όλα οδηγεί όμως στην αληθινή αγάπη και στην κάθαρση;;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Το Δυο Φιλιά Για την Αμέλια συνιστά ένα αντιπροσωπευτικό αισθηματικό μυθιστόρημα γεμάτο συναισθηματική φόρτιση ταξιδιάρικες εικόνες και ανατροπές, που δοαβάζεται απνευστί και χαρίζει -στις αναγνώστριες κυρίως- μια δροσερή, χαλαρωτική εμπειρία.
Μια οικεία ιστορία "δόξας και πτώσης, μίσους και προδοσίας", σπαρμένη με την αστερόσκονη του λυρισμού και του έρωτα, που "κάάάπου" την έχουμε "ξανακούσει", "ξαναδει" ή "διαβάσει".
Ειναι σα μια γνωστή αγαπημένη συνταγή της γιαγιάς, που όποτε κι αν εφαρμοστεί , εγγυάται ένα, ευχάριστο αποτέλεσμα.
Αρκεί να βρεθούν "κατάλληλα χέρια ",όπως η πένα της αγαπημένης Ρένας Ζαίρη.
Έτσι και το Δυο Φιλιά Για Την Αμέλια δεν είναι πρωτόγνωρη έμπνευση κι ακολουθεί πεπατημένη οδό.
Παραμένει όμως ένα βιβλίο που καθηλώνει από τις πρώτες σελίδες ,διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον και χωρίς να λιμνάζει η πλοκή.
Μια ιστορία ανθισμένη, που ευωδιάζει από πλήθος λουλουδιών -στοιχείο προσφιλές στη συγγραφέα που κάνει την παρουσία του έντονη και στο "Αγαπώ Θα Πει Χάνομαι"
Και σε αυτό το βιβλίο συναντάμε οικεία γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τη γραφή της Ρένας Ρώσση Ζαίρη- με ο,τι θετικό αγαπήσαμε σε κείνη ,αλλά και με τις γνωστές μικρές αδυναμίες.
Ανάμεσα στις πολλές αρετές είναι οι εξελίξεις που συναρπάζουν ως την τελευταία σελίδα, η κοινωνική ευαισθητοποίση και η τρυφερή αύρα που διαπνέει ολόκληρο το έργο ακόμη και στις πολύ σκληρές στιγμές.
Για μια ακόμη φορά ταξιδεύουμε με τους ήρωες σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπου η συγγραφέας μας ξεναγεί με ζωηρή εικονοπλασία κ πληροφοριακό υλικό- σε ύφος σχολικής έκθεσης μερικές φορές.
Αυτό σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι.Ανήκω, μάλλον, στους πρώτους.
Αγαπώ αυτά τα ταξίδια των ηρώων και τις αναφορές σε λόγια μεγάλων, όπως εύστοχα εντάσσονται στην πλοκή- κι ας γινεται με έναν τρόπο ανάλαφρο.
Η "Αμέλια" είναι ακόμη βιβλίο της συγγραφέως που εξελίσσεται σε διαδοχικούς μονολόγους,-δύο αυτήν τη φορά- που τέμνονται σε κοινά γεγονότα για να επεκταθεί ο δεύτερος στη λύση της ιστορίας.
Μονόλογοι αναίτιοι(δεν εντάσσονται σε κάποιο "τέχνασμα συγγραφικό -πχ γράμμα,ημερολόγιο,εξομολόγηση")
απλώς εξυπηρετούν την τάση της Ζαίρη να γράφει σε πρώτο πρόσωπο- σαν σε εφηβικό μυθιστόρημα.
Εντούτοις οι μονόλογοι δε φέρνουν πιο κοντά μας τους ήρωες, καθώς παρουσιάζουν μια ομοιογένεια που δεν αποδίδει τις διαφοροποιήσεις στους χαρακτήρες τους.
Το στιλ έκφρασης , η ανάλυση των τοπίων και των σκέψεων παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα "όποιο πρόσωπο κι αν αφηγείται".
Αντιθέτως οι μονόλογοι απαιτούν επανάλήψεις ώστε να φωτιστεί το παζλ από την οπτική του καθενός κι αυτό χαρακτηρίζει όλα τα βιβλία της Ζαίρη.
Χρειάζεται εδώ μια πιο ώριμη διαχείριση αυτού του τρόπου, ώστε να υπηρετεί τους πρωταγωνιστές κ τις απαραίτητες διακυμάνσεις στο βιβλίο.
Ωστόσο το Θέμα της συγγραφέως αυτή τη φορά αξιέπαινα τολμηρό...
Εκκινώντας από παιδαγωγική βάση η Ρένα Ρώσση καταπιάνεται με τον ναρκισσισμό που μετατρέπει τον άνθρωπο σε θηρίο.
Αρχικά κατορθώνει να αποδώσει αυτό το νοσηρό "καθρέφτισμα" της ναρκισσίστριας ηρωίδας στα νερά του εγωκεντρισμού της και τον αριστοτελικού τύπου μονισμό της, που την "απομονώνει ψυχικά από όσα αγάπησε ως κι από τα ίδια τα παιδιά της- μετατρέποντάς την σε "θηρίο".
Κατόπιν μέσα από μυθιστορηματικό πρίσμα αναδεικνύονται οι ολέθριες συνέπειες και μια ηθική έκπτωση χωρίς τέλος.
Η ηρωίδα Λου προβάλλει ως μια απόλυτα τραγική φιγούρα, διότι βιώνει αυτό που ο Ντοστογιέφσκι όρισε ως "κόλαση" ,δηλαδή "την απουσιά της αγάπης" πρωτίστως από την ίδια της την ψυχή...
Υπό αυτό το πρίσμα, η συγγραφέας ιχνηλατεί την αιματοβαμμένη πορεία της Λου από τις διαταραγμένες σχέσεις με το πατρικό πρότυπο ως την αναπαραγωγή της ιδιότυπης αποστέρησης που βίωσε η ίδια, στα δικά της τα παιδιά.
Η Ζαίρη επιχειρεί να αποδώσει τη σύγκρουση ανάμεσα στην ψυχρή μάνα και την κόρη που μαραζώνει στην απόρριψη.
Αυτή η συγκρουσιακή κατάσταση στο βιβλίο κορυφώνεται μέσα από μια εφιαλτική ίντριγκα- μυθιστορηματικού τύπου.
Γενικά δε λείπουν οι υπερβολές που συναντά κανείς σε δυνατές αισθηματικές ιστορίες όπως αυτή...
Στον αντίποδα βιώνουμε το ξεχωριστό δέσιμο πατέρα και κόρης μέσα από στιγμιότυπα που φέρνουν αγαλλίαση στην ψυχή μας και αναδεικνύουν το αίτημα κάθε ψυχής για στοργή που ημερεύει τις αγωνίες τις πικρίες και την ανασφάλεια- εφόδιο ανεκτίμητο για μια υγιή προσωπικότητα...
Το δεύτερο σημαντικό ζήτημα που θίγεται όμορφα στο Δυό Φιλία Για την Αμέλια είναι μια ευαίσθητη κατηγορία ανθρώπων, οι πολίτες με αναπηρία...
Θεωρώ ότι ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει αυτήν τη σημαντική παράμετρο, ήταν άκρως ενδιαφέρων κι έπρεπε να έχει σκιαγραφηθεί περισσότερο στο βιβλίο μας, διοτί κόμιζε χρήσιμα διδάγματα -κι ήταν μια ακτίδα ελπίδας για πολλούς ανθρώπους και συγγενείς που στηρίζουν ανθρώπους με ανάλογες δυσκολίες.
Αν η συγγραφέας είχε αναδείξει τη διαδρομη αυτού του προσώπου στο επίκεντρο κ όχι περιφερειακά- θεωρώ θα προσέδιδε στο έργο της την απαράιτητη πρωτοτυπία και μια μεγαλύτερη βαρύτητα.
Παρόλαυτα, το πρόσωπο αυτό κατορθώνει να διατηρήσει μια πινελιά αυθύπαρκτης γοητείας και δε συνιστά μια προσχηματική παρουσία διεκπεραιωτικής "ευαισθησίας".
Όπως σε όλα τα βιβλία της Ζαίρη ο έρωτας δε θα μπορούσε παρά να προβάλλει ως ένα θείο δώρο κι ευκαιρία "εξανθρωπισμού", αγγίζοντας κάθε αναγνώστη.
Το στιγμιότυπο στο λιβάδι για παράδειγμα είναι μικρό κομψοτέχνημα φωτός και συναισθημάτων...
Η λύση αυτή τη φορά, ήταν ικανοποιητική ,αλλά παρουσιαστηκε λίγο πιο βιαστικά απο ό,τι της αναλογούσε-σχεδόν κινηματογραφικά, χωρίς να αποδίδει την αναμενόμενη συντριβή της ηρωίδας.
Στο σύνολό του το Δυο Φιλιά Για την Αμέλια είναι ένα απολαυστικό βιβλίο που θα σας ξεκουράσει και θα σας προβληματίσει:
Παρά τις αναπόφευκτες υπερβολές μιας τυπικής αισθηματικής ιστορίας, όπως είναι και η "Αμέλια" - η ουσία παραμένει
και συνίσταται στο αδιαπραγμάτευτο αίτημα της αγάπης-
μαζι με την ευθύνη του Γονιού απεναντι στα παιδιά που γεννά.
. Αφήστε τα φωτείνα συναισθηματα να κατακλύσουν την ψυχή σας και φυλάξτε Δυο Φιλιά Για την Αμέλια!
Διαβάστε άλλες δυο παρουσιάσεις για βιβλία της Ρένας Ρώσση Ζαίρη:
1) Αγαπώ Θα Πει Χάνομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου