Άλκης ΑΛΚΑΙΟΣ-Μαρτυρίες Από την Άγνωστη Ζωή του μεγάλου Στιχουργού (ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

                                        Μιλτος Πασχαλίδης, Αγύριστο Κεφάλι 
                                       (Ο Άλκης Αλκάιος Που Γνώρισα) Εκδοσεις ΚΨΜ
                                                                                                         Είδος :Βιογραφικό
                                                                                                Βαθμολογία 10/10

ISBN 978-618-5156-40-4

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΚΨΜ (2017)
Τιμή στην αγορά 8,60 ευρώ
Χρονολογία Πρωτης  Έκδοσης Δεκέμβριος 2013

Επανέκδοση Νοέμβριος 2017
Αριθμός σελίδων 176
Διαστάσεις 21x14
Επιμέλεια ΦΩΚΙΑΛΗ ΕΛΙΤΑ

Εκδόσεις ΚΨΜ

Ύστερα από δυο όμορφες απόπειρες στην αστυνομική λογοτεχνία, ο δημοφιλής τραγουδοποιός Μίλτος Πασχαλίδης αποφάσισε να χαρίσει ένα ανεκτίμητο έργο στη βιβλιογραφία της νεότερης Ελληνικής Μουσικής (ή μηπως παρακινδυνευμένα να πω "και της Σύγχρονης Ιστορίας μας", ταυτόχρονα;).
               "Αγύριστο Κεφάλι" σε μια ανανεωμένη επανέκδοση από τις Εκδόσεις ΚΨΜ που έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στον χώρο του πολιτικού και κοινωνικού βιβιβλίου προάγοντας τη σκέψη και την ηθική συνείδηση του αναγνώστη!
              Ένας φόρος τιμής σε μια πρόωρη απώλεια.
Ένα αφοπλιστικό βιβλίο γραμμένο με ανθρωπιά κι ευελιξία λόγου, που ρέει σα νεράκι και αξίζει να ανακαλύψουν όλοι- λάτρεις του Ελληνικού Τραγουδιού και των ωραίων ιδανικών.
              Πρόκειται για μια βιογραφικών αποχρώσεων συγκινητική και βαθιά "αλήθινή" κατάθεσή του Πασχαλίδη για τη φιλία του με τον Παργινό στιχουργό- τον κορυφαίο των ημερών μας- Βαγγέλη Λιάρο.Πώς είπατε;; "Δεν τον έχετε ξανακούσει";; Μην είστε τόσο σίγουροι!!!! ;)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
-"Αυτός ο τύπος, σχεδόν τριάντα χρόνια εθελούσια αποκλεισμένος σε δυο δωμάτια, ένα στην Κάτω Κηφισιά και ένα στην Πάργα, μου είχε ανοίξει παράθυρα σ' όλο τον κόσμο: Με είχε πάει στη Γη των Βησιγότθων, στο Μεξικό, στο Κατμαντού, στο Μετς και στο Πόρτο Ρίκο[...] "M.Π.

           Ο Μίλτος Πασχαλίδης ανθολογεί μνήμες μιας ευλογημένης φιλίας και μας συστήνει τον στιχουργό Αλκη Αλκαίο "πίσω από τα τραγούδια", με τρόπο σπαρακτικά οικείο- κι από το μοναχικό δωμάτιο της Κηφισιάς μας σεργιανά στα σοκάκια της Παργας και σε δρομολόγια μακρινά...

Στιγμές που δεν τους λείπει η περηφάνεια αλλά και το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός κι η τρυφερότητα...

     Όταν κλεινεις το βιβλίο του Μίλτου, 

έχεις βρει,

έχεις συμπονέσει,

εχεις θαυμασει, 

έχεις συμβουλευτεί,
έχεις νοιαστεί,
έχεις καταλάβει, 

έχεις απογοητεύσει 

κι έχεις πενθησει κι εσύ 

έναν πολύτιμο φίλο, 

που θα συντροφεύει για πάντα την καρδιά σου!
Μια σπάνια προσωπικότητα στις παρυφές του αληθινού ηρωισμού που πρέπει να γνωρίσουν και να τιμούν όλοι οι Ελληνες!

         Ο Πασχαλίδης με την απλότητα του και την αγνή του αγαπη προς τον Αλκαίο, τα κατάφερε να μας κάνει συμμετοχους στα πιο ευγενικά αισθήματα- και συνένοχους στις πιο γλυκιές, μουσικές "συνωμοσίες" που γέννησαν αριστουργήματα!

Ενα μοναδικό ντοκουμέντο

ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 

Ζώσα μνήμη (Αντί για πρόλογο)

"Τον λένε Βαγγέλη..."
Με γάλα και τσιγάρο
Αγύριστο κεφάλι (Μάης '98)
Χειρόγραφα
Ό,τι πέρασε, πέρασε σωστά
Καρσί
Η μόνη μου πατρίδα (είναι ο χρόνος;)
Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη...
Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου
Τζόκερ
Το καλοκαίρι της Πάργας
Μηνύματα
Η αγάπη (πάλι) άργησε μια μέρα
Επί του πιεστηρίου
Επίμετρο

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ (ΤRIBUTE)

Ποιος Έλληνας δε ζήτησε ..."Άφεση" από τη Ρόζα και την Ιστορία;;

Ποιος δεν ατένισε αναπόδραστες Ανατολές να τον ματώνουν "Σα Γυαλί" ανελέητες;

Πόσοι από μας, στη συσκότιση της εποχής μας, δεν υπήρξαμε ο... "τέταρτος" "Σε ένα Καρέ Τυφλών";

Πόσοι δεν ένιωσαν την ψυχή τους χαραγμένη ανεξίτηλα από μια Ντολόρες μυστική ;
Ποιος Έλληνας δεν ένιωσε να συνθλιβεται από τις αντιφάσεις μιας Ελλάδας "Παρθένας και Τροτέζας", που ψάχνει το μεγαλείο σε Αλκαζάρ και Καλογρέζα;
Ποιος δεν θρήνησε για νιάτα "τρυπημένα" στους βρόμικους δρόμους της "Βικτώριας" ;
Ποιος δεν κράτησε μια χαμένη αγάπη στις αλπικές βουνοκορφές της μνήμης του σαν ένα πάλλευκο "Εντελβάις- και "Κρυσταλλο Άγριο της Τσεχίας" -ανεκτίμητο κι αιχμηρό;

Ποιος δε νοστάλγησε το "Ρίγος Το Παλιό";

Ποιος Έλληνας δεν αισθάνθηκε τα φτερά του πριονισμένα -υποτελής σήμερα Βησιγότθων και "πεδίο Βολής για Ξένους Φαντάρους" ;

                                                                              

Πόσοι  δεν αναρωτήθηκαμε 

"Ποιος είναι ο Θεατής και Ποιος ο Θεατρώνης" σε αυτό το "Θέατρο Σκιών";; 
Πόσοι δε συνειδητοποιησαμε με πικρό χαμόγελο πως 

"Στα Κρυφά και Ταπεινα" κρύβονται Τα Παντοτινά;
Ποιος δεν πόθησε να δρασκελίσει "από το Μετς ως το Πουέρτο Ρίκο";
Ποιος δε φθόνησε τη λεβεντιά όσων "Υπάρχουν για ένα Όνειρο κι ας είναι η Φωτιά του να τους Κάψει";

Ποιος δεν ένιωσε να λυγίζει σε τούτο το Δρομολόγιο;
Ποιος δεν ένιωσε Πουλί Παγιδευμένο σε μια κοινωνία που στα ιδανικά επιβάλλει Εμπάργκο;;\

Ναι. Όλα αυτά -κι άλλα τόσα- "ανήκουν" σε έναν και μοναδικό άνθρωπο. Έναν αυθεντικό "ποιητή" ενός δικού του "ουρανου -και γης,  που τη γύρισε όλη, με όχημα την πένα του":
Aνήκουν στον Βαγγέλη Λιάρο, που επέλεξε να συστηθεί στο κοινό με το ψευδώνυμο Άλκης Αλκαίος...(πιθανόν από τον ποιητή του 6ου π.Χ αιώνα)
Ποιος Ελληνας μπορεί, λοιπόν, να πει ότι δεν τον συντρόφευσαν σε κάποια έστω στιγμή στη ζωή του κάποια από "τα δίκοπα" αυτά τραγούδια" του Άλκη Αλκαίου;;
Σχεδόν κανένας!

...Διότι ο Άλκης Αλκαίος είναι ο στιχουργός που διατρέχει,

 με τη λάβα του έρωτα για μελάνι του,

 όλο το κοινωνικό γίγνεσθαι των τελευταίων δεκαετιών.

...Διότι ο Άλκης Αλκαίος αποτελεί την κορυφαία γραφίδα του σύγχρονου τραγούδιου, 

με τόλμη πολιτική, 

με αισθησιασμό ονειρικό, 

με θεματολογία ζώσα- 

και τρόπο ολιστικό, 

όντας ο στερνός ίσως λαμπαδηδρόμος στη σκυταλοδρομία των Μεγάλων στην Ελληνική  Μουσική.
Γνήσιο τέκνο του Καββαδία 

με την ίδια προτροπή ταξιδιών,

με ανάλογη διεθνοποιήση των αναφορών του,

 με την ίδια, ακριβή λα'ι'κότητα του λόγου, που δονεί τις ψυχές. 
        Η στιχουργία του Αλκαίου, όσο κανενός άλλου, επιτυγχάνει μια μοναδική, 

σχεδόν εξιλεωτική, σύζευξη
ανάμεσα στους αγώνες του Χθες και τις διαψεύσεις της σημερινής εποχής,
ανάμεσα στον ερωτικό σπαραγμό και την κοινωνική αγωνία,

ανάμεσα στη νοσταλγία και στην καταγγελία, ενσωματώνοντας το "Ρίγος το Παλιό" στη σύγχρονη ιστορική αναγκαιότητα.

Ένα "ρίγος δίχως καμώματα" (σε μια εξαίσια υπόγεια συνομιλία με τον αριστερό ποιητή Μιχάλη Κατσαρό, που στην "Εικόνα σου" ζητά την ίδια αγνότητα, με..."μεσάζοντες' τον Μαρκόπουλο, και τον κατανυκτικό Ξυλούρη να προτρέπει αισθαντικά:

"Χρώματα Κι Αρώματα/ Άαασε τα καμώματα"!)
         Είναι, λοιπόν, χειροπιαστοί οι στίχοι του Αλκαίου, ερωτικοί, σύγχρονοι κι άμεσοι- 
όχι νεφελώδεις πόθοι ή αναπολήσεις: Είναι ποίηση βαθιά κοινωνική:
Οι ουρανοί που ατενίζει ο Άλκης Αλκαίος  επιμένουν να αποζητούν "αστέρια", χαραγμένοι όμως από τις γκρίζες ανάσες των "φουγάρων".
Νοσταλγεί πάνω από την Παλιά Φωτογραφία, 

μα επιμένει στο όνειρο...
Τα λουλούδια του δεν ανθίζουν σε παράδεισους αλλά σε "θερμοκήπια"...
Στους δρόμους που δονήθηκαν από "οδοφράγματα" υπάρχουν σήμερα αυτοκίνητα και άδειες σύριγγες.

Σέρνει κι ο Αλκαίος την πένα του στα ίδια σοκάκια της βρόμικης Αθήνας όπως κι η Κατερίνα Γώγου ( "Πάνω - κάτω η Πατησίων")- όμως εκείνος στην απόγνωση αντιπαρατάσσει μια αδάμαστη λαχτάρα να πάρει πίσω τη λεηλατημένη ζωή...
             Οι ήρωες του κάθονται αντάμα με τους συνθηκολογημένους των γραφείων- 

κι οι "θεοί του αιμορραγούν".

             Εκείνος ξέρει πως "Ειναι παράταιρη εποχή να βρει το Δίκιο Του Ένας Στίχος", μα επιμένει να καλέι σε μάχη με "σάλπιγγα" την πένα του σε "τείχη αλωμένα" αλλά όχι παραδομένα:

Οι θάλασσες του Άλκη Αλκαίου θρηνούν "Ναυάγια", που δικαιώνονται, όμως, από το "Μπάρκο" που αποτόλμησαν.

Ένας ροκ κανταδόρος είναι ο στιχουργός Αλκαίος. 

Ένας υπόκωφος πυρπολητής. 

Ένας ερωτευμένος Ξένος.

Ο στρατιώτης που γύρισε με ξεσκισμένη τη σημαία του μετά την ήττα του, χωρίς να την παραδώσει ποτέ.

Ενας αποστρατος που δεν ξαπόστασε.

Ένας διπλά προδομένος οραματιστής- της Δικαιοσύνης και του Έρωτα.
Επιμένει όμως σαν τον Αναγνωστάκη να "Μην Παραδέχεται την Ήττα" , κηρύττοντας καβαφικά (σε διάλογο διακειμενικό ανάμεσα σε δυο αιώνες):
"Μάταιο ταξίδι / δεν Υπάρχει"!

                        

         Έτσι, θα  βρούμε τον Άλκη Αλκαίο πλάι στον "Ερνέστο" και στα "άγνωστα αδέλφια του" από τα κινήματα της Αφρικής και το "Αντάρτικο της Λατινικής Αμερικής".

           Οι στίχοι του θα γίνουν πέταλα στο γαρύφαλλο του 'Μπελογιάννη' και ρέκβιεμ για τη 'Λούξεμπουργκ'.

         Θα νοσταλγήσει τη λεβεντιά μιας "Αντιγόνης" διττά άπιαστης, εγκλωβισμένος στον τύμβο της ματαιωμένης  προσδοκιας και της θαμμένης εθνικής αξιοπρέπειας! 

         Θα γράψει κι ο Άλκης (όπως ο Καββαδίας για τον Τσε ή τον Λόρκα)

ένα δικό του Θρηνητικό Νανούρισμα 

για τη νεαρή ανατολίτισσα που αυτοπυρπολήθηκε δεκαετία 80 στην πλατεία Ταξίμ, καταγγέλλοντας την καταπίεση των Κούρδων. Θα τη βαπτίσει συμβολικά Ρωξάνη, 

κι αυτή θα γίνει η "μικρή βασίλισσά του οικουμενισμού" του!

          Ωστόσο, ο Αλκαίος  παραμένει εύθραυστος τροβαδούρος "μεταμεσονύχτιων" πόθων 

για μια 'Σύλβια', ή μια Ντολόρες.Παραμένει ένα παιδί ευάλωτο,

 που το παραμόνευσαν "μάγοι μοχθηροί για να του θρυμματισουν το παραμύθι και τώρα βλέπει  απ΄τον Καθρέφτη του μύθου 

την 'Αλίκη'"του Άντερσεν" κομματιασμένη, σε "πολύβουους δρόμους" μιας πόλης που έχει ήδη αλωθεί από τη Μοναξιά...

Της ίδιας πόλης που κρύβει την απόγνωση πίσω από τα 'Ο.Α.Κ.Α' και μεγαλεπήβολες επιδείξεις στις παρυφές του "Γκρεμού".
Εκεί που "πεθαίνουμε ήπια". Όπως τα οράματά μας.
Kαι την είδε αυτήν την κοινωνική μετάλλαξη ο Αλκαίος αναστοχαζόμενος πικρά:
"Πώς Έχει αλλάξει Έτσι Ο Καιρός;" 

Διέγνωσε το κακόηθες μελάνωμα του ξενομανούς ενδοτισμού μας και μιας αστυφιλίας του πνεύματος.

         Είδε ο ίδιος την "Ανάγκη" για Ψωμί και κοινωνική δικαιοσύνη να κινεί τον τροχό της εξέλιξης ,
ήταν όμως αυτόπτης μάρτυρας και της πτώσης των" ειδώλων".

Προφητεύει τις νέες "Μπόρες" 

τούτος ο μέγας "οιωνοσκόπος" της Ιστορίας,

αναφωνώντας:
"Κι Εγώ Θρηνώ από τώρα τη Γενιά Μου".

Τώρα νιώθει να χρωστά μια Συγγνώμη για τους καιρούς που προσπερασαν το Όνειρο...
Και τώρα η "Ιστορία γίνεται Σιωπή".
           Για τον Αλκαίο προσωπικά τούτη η σιωπή θα έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία - καθώς θα τη βιώσει πολλαπλά σε ένα Εμπάργκο ατομικό.. 

Ο στιχουργός Άλκης Αλκαίος δε χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις.
Εκείνος όμως που παρέμενε απροσπέλαστος για όλους ήταν ο Βαγγέλης Λιάρος...
Ο άνθρωπος δηλαδή πίσω από αυτό τον στιχουργικό "γαλαξία" του Αλκαίου.
Με κάποιες περιστασιακές φωτογραφίες του στο ένθετο του Εμπάργκο το 1981, μια μοναδική τηλεοπτικη εμφάνιση για τον συγκεκριμένο δίσκο και άλλη μια ραδιοφωνική εκπομπή, ο άνθρωπος Αλκαίος έμεινε στην αφάνεια.
Εγινε ο "Αόρατος Στιχουργός" σε βαθμό που καλλιεργήθηκε ο αστικός μύθος "μέχρι κι ότι δεν υπάρχει!"

Ο θάνατος του Άλκη Αλκαίου, 10 Δεκέμβρη του 2012, πυροδότησε μια εκτεταμένη συζήτηση γύρω από το πρόσωπό του και σωρεία αποκαλύψεων για κείνον.
             Ο λόγος που έπρεπε να γίνει αυτό δεν είναι μια περιέργεια φτηνής κατανάλωσης αλλά ένα απώτατο χρέος...
Η Ελλάδα χρωστά στον Αλκαιο περισσότερα από την ποίηση του...Του χρωστά Γνώση και Μνήμη.Του χρωστάμε, γιατι την ανώτερη ποίηση του δεν την κατέθεσε στο χαρτί αλλά στη ζωή!
Ήταν από κείνους που τα δίνουν όλα και, μετά αθόρυβα ,αποτραβιούνται, αφήνοντας σε άλλους τις δάφνες.
Ένας γλυκύς Ιώβ της Λευτεριάς που βάσταξε μόνος το μαρτύριό του, για 40  ολόκληρα χρόνια.
                Τούτη την αναγκαιότητα υπηρέτησαν το σπουδαίο βιβλίο του Μίλτου Πασχαλίδη (2014) κι ένα πρόσφατο εκτεταμένο αφιερωμα από το μουσικό περιοδικό "Μετρονόμος" του Θανάση Συλιβού- με σπανιες φωτογραφίες, στοιχεία της ζωής του, άγνωστες ιστορίες , χειρογραφα και πολύπλευρες αναλύσεις του έργου του...
Ας τον γνωρίσουμε λοιπον

Ο Βαγγέλης Λιάρος γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1949 στη Θεσπρωτία (χωριό Κοκκινιά).Σύντομα η οικογένειά του, ο Θανάσης Λιάρος, η μητέρα του Μαγδαληνή Ντίνου κι ο αδελφός του Γρηγόρης (1953) μετακόμισαν στην Πάργα, όπου ο νεαρός Βαγγέλης τέλειωσε το σχολείο με άριστα (υπάρχει φωτο του ως σημαιοφόρος!)
Παιδί πρόσχαρο, γενναιόδωρο και βιβλιόφιλο, θa επηρεαστεί σε πολλά από τον αδελφό της μητέρας του ,τον Αριστερό δικηγόρο Ζήκο Ντίνο.
Στα 17 του θα κάνει μια υποδειγματική διάλεξη για τον ποιητή Καρυωτάκη.("Ο Ποιητής Που Αγαπήθηκε Και Μισήθηκε"), που αποδεικνύει ένα χαρισματικό πνεύμα.
Γράφει ο νεαρός Ευάγγελος:"Ο άνθρωπος Καρυωτάκης αντιστρατεύθηκε το αίτημα της ζωής και πρέπει να κρίνεται έξω από την 'άρρωστη φύση του."
Αιτάται όμως την αποδοχή και την αγάπη προς 
"τον ποιητή όμως που με το γλυκό τραγούδι του[...]χλιαίνει τον πόνο,[...]και κατόρθωσε να υποτάξει την τραγικότητα του ανθρώπου στο νόημα της Υψηλής Τέχνης! "
Ένα παιδι 17 χρονών!
           Οι σπουδές στην Νομική Αθήνας και το κλιμα της εποχής με τις μπουάτ, καθώς κι η παρουσία του αριστερού θείου του συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση του (κι από αυτήν την εποχή ο Μετρόνομος διαθέτει σπανιότατο υλικό.)
            Το 1972, βοηθωντας στον αντιδικτατορικό αγώνα, ο λεπτεπίλεπτος Βαγγέλης Λιάρος συλλαμβάνεται και παραμένει από τον Αύγουστο ως το Δεκέμβρη στη  οδό Μπουμπουλίνας...
Στα κολαστήρια της ΕΑΤ -ΕΣΑ, ο φοιτητής με τα ευγενικά, χαμογελαστά μάτια θα δοκιμάσει απερίγραπτα βασανιστήρια- από το "γνωστό" ρεπερτόριο της Ασφάλειας (φάλαγγα-ξυλοδαρμοί-Προκρούστης-ηλεκτροσόκ.)
Το μαρτυρά το γεγονός ότι τον πρώτο καιρό της αποφυλάκισης ήταν κατάκοιτος και τον τάιζαν με καλαμάκι.
Το μαρτυρούν οι "Σκιές Στο Σώμα " όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου στο δίσκο Θάλασσα Στη Σκάλα που είναι αφιερωμενος σε αυτόν.

Τα απάνθρωπα βασανιστήρια της Χούντας επιδεινώνουν την αγκυλωτική σπονδυλοαρθρίτιδα, που του είχε- με 'ηπια μορφή- εμφανιστεί στη μετεφηβεία του, σε βαθμό που κάθε βήμα τώρα να του προξενεί τρομακτικούς πόνους.
             Λίγα χρόνια αργότερα ,θα του είναι αδύνατον να σταθεί όρθιος για πολλή ώρα και το 1984 θα αναγκαστεί να κλείσει το δικηγορικό του γραφέιο στη Βερανζέρου.
       "Μη θέλοντας να εμπνέει τον οίκτο", ο Αλκαίος θα απομονωθεί στο διαμερισμά του με σχετικά σπάνιες πλέον εξόδους και παραθερισμό στη λατρεμένη του Πάργα, κρατώντας επιλεγμένα πρόσωπα στον περίγυρό του- καταφάσκοντας όμως πάντα τη ζωή με έντονο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα -πάντα αμετανόητα Κομμουνιστής.
Ο Βαγγέλης Λιάρος πλήρωσε τον αγώνα του για τη Λευτεριά ,με την υγεία του και την προσωπική του ζωή.
          Καποτε συνάντησε τους βασανιστές του.

Ο ένας ήταν αστυνομικός , τον άλλον τον πέτυχε στο καράβι.
Τους "προσπερασε" με τη μακροθυμία ενός Σωκράτη, συγκρατώντας,στη μια περιπτωση, και την οργή του αδελφού του που τον συνόδευε.Τους συγχώρεσε. (Αναρωτήθηκε, άραγε, κι αυτός..."αν έχουν οι βασανιστές του "μάτια ,στόμα και λαιμό"- σαν τον Μάνο Ελευθερίου που τόσο εκτιμά;)
Μεγαλείο ψυχής, που συνθέτει το πιο αλησμόνητο ποίημα!
               Ο Αλκαιος μέσα στο ατέρμονο σωματικό του άλγος, κράτησε όρθιο,όμως, πάντα, το ηθικό του ανάστημα...Απο το 1977 αρθρογραφεί στον Ριζοσπάστη...(άρθρα του διασώζει το τεύχος του Μετρονόμου)
Αρχικά είχε το ψευδώνυμο "Ανζ' (Από το γαλλικό Εβάνζ" όπως τον φωναζαν τουρίστριες στην Πάργα).
Κατόπιν, υιοθετεί το 'Άλκης Αλκαίος", άγνωστο γιατί.
Από τον "Ριζοσπάστη" ο Θάνος Μικρούτσικος ανακαλύπτει το ποίημά του Φλεβάρης του 1848, που το μελοποιεί "Στα Τραγούδια Της Λευτεριάς",χωρίς να μπορεί να τον εντοπίσει ως "Άλκη Αλκαιο" φυσικά!
           Όταν έμαθε το πραγματικό του όνομα, τον κάλεσε στο στούντιο...Ο "Αλκαίος ενθουσιάστηκε και ξεκίνησε η σπουδαιότερη μουσική συνεργασία της τελευτάιας 30ετιας.
Οι δυο τους έγιναν στην κυριολεξία "ένα".
Ο Αλκαίος προσκολλήθηκε τόσο στη μουσική τους δυαδικότητα που αρνιόταν πεισματικά να γράψει για άλλους- ακόμη και γι αυτόν τον Μάνο Λοίζο!
Συστηνόταν ως "Απλώς ένας άνθρωπος που γράφει στίχους για τον Θάνο Μικρούτσικο".
Αποκορύφωμα το θρυλικό Εμπάργκο(1982), όπου σαν "Ιανός" ο Αλκαίος φανερώνει τη διττή όψη του κοινωνικού αγωνιστή και του τρυφερού-ίσως και ματαιωμένου- εραστή. Το Κακόηθες Μελάνωμα που δεσποζει στον δίσκο, το έγραψε για την αδικοχαμένη μητέρα του(43 ετών έφυγε από την επάρατο)αλλά αφιερώθηκε τελίκά στον αγωνιστή Νίκο Πουλαντζά.
         Θανος και Αλκαιος συγκρούονται έντονα για την άρνηση του Αλκαιου να συνεργαστεί και με άλλους κι ο Αλκαιος αποφασίζει να δώσει κομματια στον Λοίζο...
Ο θάνατος τον προλαβαίνει.
Για τον χαμό του Λοίζου γράφει το Πρωίνό Τσιγάρο που θα το μελοποιήσει ο Νότης Μαυρουδής,χωρίς ποτέ να συναντηθούν,αν και το ήθελαν!
Ο Θάνος Μικρούτσικος πανταχού παρών -όμως τωρα ανοίγει η πόρτα του Αλκαιου και για άλλους, όπως ο Κροκίδης, ο Πασχαλίδης, ο Παπακωνσταντίνου.Να ένα εξάισιο δείγμα ενός Αλκαίου ερωτευμένου- με τη μοναξιά του στοχαστή και την αφέλεια του παιδιού.

                               

Κακα τα ψέματα, όμως, ο Αλκαίος με τον Μικρούτσικο έγραψε ιστορία.
 Αξίζει να αναφέρουμε το παρασκήνιο πίσω από τη θρυλική "Ρόζα"(από τα κορυφαία τραγούδια του αιώνα).

Ο Αλκαίος την έγραψε το 1983  στο Νοσοκομείο της Λειψίας , ενώ έκανε εγχείρηση για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην πλάτη -χωρίς θεαματική επιτυχία..Εκεί συναντησε και τον Κώστα Θωμαϊδη  όπως διαβάζουμε στον "Μετρονόμο" σε μια συγκινητική μαρτυρία...)
     Για κάποια περίοδο η υγεία του θα βελτιωθεί  χάρη σε μια φαρμακευτική αγωγή που ερχόταν σε αυτόν από τη Ρουμανία αλλα σταμάτησε να εισάγεται μετά το 89.

Μέσα στη δοκιμασία του σώματος πάντως , πάντως, η τύχη μύρανε τον Βαγγέλη Λιάρο με έναν γλυκύτατο πατέρα που διακόνησε τον γιο του γεμάτος στοργή ως το τέλος, καθώς και με πιστούς φίλους που τον λάτρεψαν, όπως κι η απλή λαϊκή ψυχή, που τραγούδησε τους στίχους του σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς...
Ο Άλκης Αλκαιος στη μοναξιά του θα γίνει παράδειγμα ψυχικής ευγένειας και αξιοπρέπειας!
           Σε κείνο το τσακισμένο σώμα οικούσε μια δυνατή ψυχή γεμάτη πάθος και πείσμα, ένας γκουρού των λέξεων, ένας ακέραιος άνθρωπος, που για ένα και μόνο γράμμα τίναξε το όνειρο ενός δίσκου στον αέρα (άλλη ιστορία που μας αφηγήθηκε ο Πασχαλίδης απολαυστικά!) 
Το αερακι της Πάργας θα είναι έμπνευση και παρηγοριά για τον Αλκαίο και θα ποθήσει να το μοιραστεί με φίλους, που ποτέ δεν αφουγκράστηκαν τούτο το κάλεσμά του και ποτέ δε φάνηκαν.
Το τελευταίο χτύπημα σε αυτήν τη δύσκολη ζωή, θα έρθει όταν του εμφάνιστει καρκίνος στον προστάτη με μετάσταση στο συκώτι. Θα τον παλέψει παλικαρίσια ,συνεχίζοντας να δημιουργεί άοκνα και χωρίς να αφήσει κανέναν να αντιληφθεί πόσο υποφέρει!
Θα χαρεί σα μικρό παιδί τις προσωρινές του "νίκες"στις χημειοθεραπείες, (συμφωνα με τη μαρτυρία του Πασχαλίδη).
       Θα ζήσει αρκετά για να πιει το πικρό ποτήρι μιας Βουλής που δέχθηκε ακροδεξιούς φασίστες στους κόλπους της (Μάης του 2012)- μέχρι τον μουντό Δεκέμβρη του '12, που αφήνει την τελευταία του πνοή.(φωτο ντοκουμέντο του Άλκη Αλκαίου για  διαδικτυακή σελίδα αφιερωμένη σε αυτόν απο τον Παργινό ποιητή και ιδιοκτήτη μουσικού μπαρ στην Πάργα -κ Τεό Νάκα )

Αυτός ήταν ο Βαγγέλης Λιάρος που ο ελληνικός λαός αγάπησε ως Άλκη Αλκαιο, τον πιο εμβληματικό στιχουργό της 30ετίας!!
 Υπάρχουν πολυάριθμες ιστορίες πίσω από τις συνεργασίες του, που αξίζει να τις αναζητήσετε στο βιβλίο του Πασχαλίδη και το ενδιαφέρον αφιέρωμα του "Μετρονόμου".
Αύτες ολοκλήρώνουν το πορτρέτο του "Ποιητή που υποδυόταν τον Στιχουργό", σύμφωνα με σχολιο του Μικρούτσικου!
Από τη μοναξιά του κατάφερε να γίνει παραστάτης καθενός από μας, στις αγωνίες και τους ατυχείς μας έρωτες, ώσπου πέταξε για την αιωνιότητα σαν 'αγγελος από φίλντισι τέλη του 2012...

Η ηθική κληρονομιά του Άλκη Αλκαίου είναι πιο βαριά κι από τη στιχουργική του ακόμη.
Ανήκε σε όσους "Έδωσαν Τα νιάτα Τους Και τη Ζωή Να Γίνει Τ όνειρο φέτα ψωμί...", όπως το λέει κι ο Πάνος Τζαβέλλας στο "Έντιμο Άνθρωπο"!
Για να υπερασπιστεί τον "Ανθρωπο", ο Βαγγέλης Λιάρος κατέθεσε τον εαυτό του σε μια προμηθεική θυσία, "καρφωμένος" στον δικό του Καύκασο -της απομόνωσης -ακτινοβολώντας, όμως, από 'κει "έρωτα στη ζωή και στον άνθρωπο", αντίσταση πνεύματος και φως !
               Ο Αλκαίος κουβάλησε σαν Άτλαντας στις πλάτες το τίμημα του ωραίου αγώνα του, "Πάντα Γελαστός" "Και"- σαν Έλληνας- "Γελασμένος".
Γι' αυτό ακατανόητος πάντα θα μένει της λεβεντιάς του ο "αλγόρυθμος", 
για την κερδοσκοπία των "Αριθμών"
και τα ψυχρά "Κομπιούτερς"...

                                                        

       

                                      

                                 

ΕΠΙΜΕΤΡΟ:
MΕΤΡΟΝΟΜΟΣ (Ιανουαριος-Μάρτιος 2017)

Το περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ του Θανάση Συλιβου φέρνει στο φως ένα σπανιο υλικό από τη ζωή του Αλκη Αλκαίου, σε μια καλαίσθητη έκδοση...
          Βιογραφιά στοιχεία, φωτογραφίες αλλά και ενδιαφέρουσες αναλύσεις κάθε πτυχής του έργου του, από ανθρώπους που τον γνώρισαν και άλλους που τον αγάπησαν ακι τον μελέτησαν σε βάθος...
Αναμεσα τους ο Θ Μικρούτσικος , ο Οδ Ιωάννου, και νεότεροι μελετητές με πιο ελπιδοφόρο δείγμα τη νεαρή φιλόλογο Μαρία Γεωργιάδου που παραχώρησε στο αφιέρωμα το δοκίμιο ¨Η Ανατολή στο έργο του Αλκη Αλκαίου".από την εργασία της πάνω στον στιχουργό.
Τα άρθρα συνοδεύονται από σπάνια χειρόγραφα του Αλκαίου καθώς και από άρθρα του στον Ριζοσπάστη τέλη δεκαετίας του '70.
Θεωρώ πως το τεύχος είναι συλλεκτικής αξίας και δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη!

Προμηθευτείτε τον ΜΕΤΡΟΝΟΜΟ από

ΠΟΛΙΤΕΙΑ (3,75ευρω)

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ (4ευρω)

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ

Επιλεγμένα πρακτορεία Τύπου.

Η επικοινωνείστε:
METΡΟΝΟΜΟΣ-FACEBOOK

Σημειωση
Το αφιέρωμα πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του αδελφό του Γρηγόρη Λιάρου, του επιστήθιου φίλο του Ηλία Γεράκη, του Θάνου Μικρούτσικου, και της ξαδέλφη του Ιωάννα Ντίνου.
Επιμέλεια Αφιερώματος: Μιχάλης Γελασάκης, Σπύρος Αραβανής, Θανάσης Συλιβός
Περιεχόμενα
Άλκης Αλκαίος (1949 - 2012)
Ο Θάνος Μικρούτσικος για τον Άλκη Αλκαίο
Σπύρος Αραβανής: Η στιχουργική του Άλκη Αλκαίου
Ηρακλής Οικονόμου: Το ιστορικό σύμπαν του Άλκη Αλκαίου
Μιχάλης Γελασάκης: Η επιρροή του Νίκου Καββαδία στο έργο του Άλκη Αλκαίου
Μαρία Γεωργιάδου: Το μοτίβο της ανατολής στο έργο του Άλκη Αλκαίου
Σπύρος Αραβανής Η διάλεξη του Αλκαίου για τον Κώστα Καρυωτάκη
Μιχάλης Γελασάκης: Τρία ανέκδοτα ποιήματα
Σπύρος Αραβανής: Η ποιητική συλλογή Εμπάργκο
Ο «ριζοσπάστης» Αλκαίος, επιμέλεια: Μάνος Ορφανουδάκης
Κώστας Θωμαΐδης: In Memoriam Berliner Ensemble
Οδυσσέας Ιωάννου, Νότης Μαυρουδής: Για τον Άλκη Αλκαίο
Ηρακλής Οικονόμου: Εξαρτημένος από έρωτα. Ο Αλκαίος στο Όσο κρατάει ένας καφές
Δισκογραφία Άλκη Αλκαίου, επιμέλεια: Θανάσης Συλιβός

***