ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, Κουνούνη-Κωνσταντούρου

                                   ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ...      ...ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ!
                                   ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
                                 Είδος:        Ερωτικό Θρίλερ
                             Bαθμολογία:  6,5/10
                                          

1) ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ...    ,Μαρία Κωνσταντούρου

ISBN13	9789601428031
Εκδότης	ΛΙΒΑΝΗΣ
Σειρά	ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Χρονολογία Έκδοσης	Απρίλιος 2014
Αριθμός σελίδων	352
Διαστάσεις	21x14
Επιμέλεια	ΚΕΡΕΣΤΕΤΖΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

,
  2)...ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ, Θάλεια Κουνούνη                                                        

ISBN13	9789601428086
Εκδότης	ΛΙΒΑΝΗΣ
Σειρά	ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Χρονολογία Έκδοσης	Απρίλιος 2014
Αριθμός σελίδων	352
Διαστάσεις	21x14
Επιμέλεια	ΚΕΡΕΣΤΕΤΖΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ... ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ Στο χώρο της Σύγχρονης Λογοτεχνίας ,καλοκαίρι του 2014 ,έλαβε χώρα ένα λογοτεχνικό πείραμα –μ ο ν α δ ι κ ό  στα χρονικά της πεζογραφίας ,τουλάχιστον στην ελληνική γλώσσα-που ήρθε να ταράξει τα νερά. Το ενδιαφέρον πείραμα ονομάστηκε Παράλληλη Λογοτεχνία και είναι μια πρωτοποριακή ιδέα των επιτυχημένων συγγραφέων ,Μαρίας Κωνσταντούρου και Θάλειας Κουνούνη ,που υλοποιήθηκε  με τη σφραγίδα των εκδόσεων Λιβάνη σε δύο βιβλία που αλληλοσυμπληρώνονται, το «ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ» και το «… ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ»                         Ας ανακαλύψουμε μαζί αυτό το πρωτότυπο πείραμα, που ανοίγει νέους λογοτεχνικούς ορίζοντες ! ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η ιστορία μας ξεκινά με μια παράλογη ερωτική εμπειρία. Μια βραδιά παρόρμησης που «ζητά» να σπάσει τα δεσμά για δύο ανθρώπους εγκλωβισμένους σε τέλμα τελικά περιπλέκει τις ζωές της Ηλιάνας, της Αρετής ,του Ορέστη και του Άλκη σε μια δίνη τρομακτική ,όπου ελλοχεύουν ανεξόφλητοι λογαριασμοί του χθες και μια αδιανόητη υπόθεση κατασκοπίας που θα σφραγίσει με αίμα μιαν απρόσμενη αγάπη. ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ Ένα έργο δύο βιβλία ,που όμως το ένα δεν αποτελεί συνέχεια του αλλού ,όπως θα ήταν το αναμενόμενο με τα ως τώρα συγγραφικό δεδομένα κι εδώ είναι το απροσδόκητο του γεγονότος.  Πρόκειται  για δύο βιβλία που το ένα συμπληρώνει το άλλο με το γοητευτικό τρόπο ενός καλοστημένου παζλ. Ή για να το θέσουμε όπως υπαγορεύει ο τίτλος , δύο βιβλία που πάρα τη σχετική αυτονομία τους το ένα δεν μπορεί να «Υπάρξει Χωρίς» το άλλο. Kai τα δύο βιβλία περιστρέφονται γύρω από έναν κοινό άξονα με επίκεντρο την παράξενη και παθιασμένη σχέση ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Το «ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ της Μαρίας Κωνσταντούρου παραθέτει την ιστορία από την πλευρά της γυναίκας, ενώ το «ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ» της Θάλειας Κουνούνη παρουσιάζει την οπτική του άντρα. Τα δύο βιβλία ακολουθούν ταυτόσημη χρονική αλληλουχία των γεγονότων. Αν όμως πιστεύετε ότι θα δείτε επανάληψη θα διαψευστείτε ευχάριστα. Δε θα διασχίσετε γνώριμα μονοπάτια σύνδεσης των 2 ιστοριών με την αναπόφευκτη επανάληψη, Στην περίπτωση του «ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ” «… ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ» έχουμε κάτι άλλο! Όχι διλογία, όχι συνέχεια  ή επαναλήψεις.  Εδώ η μία πλευρά έρχεται να συμπληρώσει τα κενά που έντεχνα αφήνει η άλλη και να φωτίσει πλήρως τις σκιές της. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται, αλλά και τίποτα δε λειτουργεί αυθαίρετα ή αυθύπαρκτα. Δεν έχουμε κατοπτρισμό, αλλά σύζευξη. Σαν την εικόνα του γιν και του γιαν, που κάθε μέρος ενέχει στοιχεία του άλλου και αποκτά νόημα μέσα από το αντίθετό του.                    Οι δύο συγγραφείς διατηρώντας κάποια στοιχεία της συγγραφικής τους ταυτότητας καταφέρνουν να συνθέσουν ένα έργο με υφολογική συνοχή. Ακόμη κι αν κάποιες στιγμές οι ήρωες τους ακολουθούν τις ατομικές τους διαδρομές διασχίζοντας τα ετερόκλητα, προσωπικά τους σκοτάδια ,οι πορείες τους συναντώνται σε μια αρμονική ομολογία και λειτουργούν με τη λογική του μοτίβου- σε έναν συγγραφικό βηματισμό συντονισμένο σαν σε χορογραφία Συγχρονισμένης Κολύμβησης  κι όλοι κατανοούμε τις δυσκολίες και την επιμονή στη λεπτομέρεια που συνεπάγεται αυτό... Έτσι λίγο πριν την κορύφωση του δράματος έχουμε μιαν ανάπαυλα λογοτεχνική ,όπου κι οι δύο συγγραφείς παραθέτουν μιαν αλληγορία παρμένη από τη φύση για να ιχνηλατήσουν την ψυχική σύγκρουση που βιώνουν οι δύο τους ήρωες πριν τις μεγάλες αποφάσεις. Η  Κωνσταντούρου συνθέτει την Αλληγορία του Σπουργιτιού κι η Θάλεια Κουνούνη συνθέτει την Αλληγορία του Δέντρου. Θεωρώ και στα δύο βιβλία ότι αυτό το σημείο αναδεικνύει την λογοτεχνική πλευρά προσδίδοντας μια νότα λυρισμού ,που απουσιάζει από την υπόλοιπη ιστορία, στη οποία δεσπόζουν ο ερωτισμός και η αγωνία. Το μαγικό είναι πως δεν έχει σημασία με ΠΟΙΑ ΣΕΙΡΑ θα διαβαστούν τα δύο βιβλία  για να προσφέρουν ολοκληρωμένα την εικόνα. . Είτε ως «ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ»   «…ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ», ειτε ως  «ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΟΤΕ» «…ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ»,  το διπλό αυτό έργο λειτουργεί σαν τις γοητευτικές καρκινικές επιγραφές (με γνωστότερη το βυζαντινό ρητό«ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ») Με όποια σειρά κι αν διαβαστούν τα δύο βιβλία, το διπλό έργο που αντιπροσωπεύουν μαζί, διατηρεί  το καθηλωτικό στοιχείο της συμπλήρωσης και της ανατροπής των αρχικών εντυπώσεων. To τέλος της ιστορίας το «διαβάζουμε» σε κάθε περίπτωση. Δεν το «μαθαίνουμε» όμως εάν δε διαβάσουμε και την άλλη πτυχή του στο άλλο βιβλίο-όποιο κι αν επιλέξουμε πρώτο.Προσωπικά οφείλω να πω πως διάβασα πρώτα το ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ, αλλά  λειτουργεί αμφίδρομα ούτως ή άλλως…                      Η πρώτη γνωριμία με την ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ  ως αναγνωστική εμπειρία, παρά το μυθιστορηματικό πλαίσιο της ευφάνταστης αυτής ιστορίας , προσφέρει δύο μαθήματα ζωής. Καταρχήν , η αλήθεια είναι πολυπρισματική κι είναι σοφία να στέκουμε επιεικείς μπροστά στα λάθη των ανθρώπων για τις παραμέτρους που μπορεί να αγνοούμε κ να κρύβουν εφιάλτες ανομολόγητους, που η ζωή σαν ο μέγιστος των συγγραφέων πλέκει.                              Το άλλο μάθημα που μας δίνουν η Μαρία Κωνσταντούρου από την Αθήνα και η Θάλεια Κουνούνη από την Κύπρο  ενώνοντας τις καταξιωμένες πένες τους είναι αυτό που ως λαός επιμένουμε να αγνοούμε:Ότι ενωμένοι κάνουμε θαύματα.                     Κι αν ο όρος «θαύμα» εμπεριέχει σίγουρα μια δόση υπερβολής για τούτο το παρθενικό δείγμα της Παράλληλης Λογοτεχνίας-αφού η καθεαυτή ιστορία  έχει πολλές,σοβαρές αδυναμίες ως προς την καθαρά λογοτεχνική της αξία -ένα είναι βέβαιο: Πως το εγχείρημα πέτυχε κι έδωσε ένα ελπιδοφόρο δείγμα! Εδώ έχουμε μια σημαντικότατη  κ α ι ν ο τ ο μ ί α, -τουλάχιστον στην ελληνική λογοτεχνία- μια πρόκληση για σύσσωμη τη λογοτεχνική κοινότητα, που αξίζει να την εξετάσει σοβαρά , προκειμένου να βρει νέες φόρμες και «τρόπους» σε μια εποχή άνευρη και πολύ σκληρή για τον κόσμο του βιβλίου...  Μια μέθοδος που έρχεται να αναδείξει την ομορφιά της ομαδικής προσπάθειας , μια πρωτοποριακή ιδέα που έρχεται να γεφυρώσει και να ενώσει. Η Κωνσταντούρου κι η Κουνούνη έβαλαν ένα σπόρο που αν τον καλλιεργήσουμε σωστά μπορεί να ανθίσει σε αριστουργηματικές εμπνεύσεις.  Όσο σπουδαία έργα όμως κι αν τύχει να προκύψουν από αυτήν την καινοτομία, όλοι θα έχουμε το ηθικό χρέος να ανατρέχουμε στη Θάλεια Κουνούνη και τη Μαρία Κωνσταντούρου, που με ένα "συμπαθητικό" έργο, χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις ή υπερβολικές αξιώσεις, άνοιξαν αυτόν το νέο δρόμο στα λογοτεχνικά πράγματα. Χαιρετίζουμε λοιπόν αυτήν την πρωτοβουλία κι αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον τον τρόπο που θα εξελιχθεί στα λογοτεχνική πραγματικότητά μας

                         ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

Η Θάλεια Κουνούνη - Πολυβίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει μαζί με το σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά στην Κύπρο. Έχει σπουδάσει Ακουολογία στο Λονδίνο και σήμερα διευθύνει εταιρεία που έχει αντικείμενο τον έλεγχο και την ενίσχυση της ακοής.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ ΜΑΡΙΑ

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθω νησιώτισσα και διατυμπανίζω πως είμαι από τη Χίο, το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω.
Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. 
Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ\' αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. 

Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ\' αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... 

Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία.Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. 

                   Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Όταν οι Γυναίκες Τολμούν", κι έτσι βρήκα το δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.