τις μεγάλες "μάχες" που κέρδισε
και τον Έρωτα για τον ίδιο τον Άνθρωπο…
Γιατί, Τέχνη, πάνω από όλα, είναι ο τρόπος που τοποθετείσαι στη ζωή την ίδια!
"Τέχνη" είναι να δίνεις...
"........." Δεν υπάρχει όριο στην Αγάπη".......
1.Φέτος συμμετέχετε στην παράσταση ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ, του Θεάτρου "Πορεία": Πιστεύετε ότι ο λόγος του Καραγάτση μπορεί να είναι επίκαιρος σήμερα και να αναγνωστεί γόνιμα στην εποχή μας;
Ως προς τα βασικά θέματα ατυχώς πάντα είναι επίκαιροι οι μεγάλοι συγγραφείς και ποιητές.Οι χρονικές παράμετροι μεταβάλλονται, αλλά όχι τόσο ώστε να τους καθιστούν ανεπίκαιρους.
Στον Γιούγκερμαν έχουμε τον αγώνα ενός ανθρώπου να συναντηθεί με τον εξανθρωπισμένο του εαυτό.
Ο Γιούγκερμαν είναι ένα αγρίμι που "εξημερώνεται" σε έναν ον στοχαστικό, με συναισθήματα.
Αυτός ο αγώνας μάς αφορά όλους μας.
2.Τελικά… «Μονο η αγάπη», όπως αναφωνεί ο Καρλ Γιούγκερμαν, κύριε Πετρόπουλε;
"Μόνο τότε"; Μόνο...εκεί";
Θα μου άρεσε σίγουρα να είναι το μότο της παράστασης , όχι επειδή το λέει ο ήρωας που υποδύομαι, αλλά επειδή ο ίδιος θα ήθελα να ισχύει στη ζωή. Ωστόσο λίγο μετά η "γυναίκα του ήρωά μου", στο έργο, το αμφισβητεί λέγοντας :"Εδώ δεν αγαπήθηκε κανείς." Δεν ξέρω, δηλαδή, αν το ενστερνίζεται, εν τέλει, ο Καραγάτσης.Για μένα, όμως, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία:
Σίγουρα όλα καθαίρονται σε αυτόν τον Τόπο, και τον Χρόνο της Αγάπης!
3.Ως πού μπορεί να συγχωρει η Αγάπη;
Μέχρι την πλήρη αυτοθυσία, την πλήρη αυτοκατάλυση. Νομίζω δεν υπάρχει όριο στην Αγάπη...
Δεν ξέρω, καν, αν τίθεται θέμα Συγγνώμης στην Αγάπη.
Η "συγγνώμη στην αγάπη" είναι ήδη ενσωματωμένη στην πλήρη Κατανόηση και την Αποδοχή.
Δεν είναι ετεροχρονισμένη διαδικασία μετά από αποστασιοποίηση και επεξεργασία.Προϋπάρχει εξ'ορισμού...
4. Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη δική σας ζωή;
Ο έρωτας τώρα είναι μια διαφοροποιημένη μορφή αγάπης, με κυρίαρχα άλλα χαρακτηριστικά όπως είναι ο πόθος, το πάθος, που είναι αποκλίσεις από τη θεμελιώδη αγάπη, η οποία στηρίζεται στην Προσφορά, στη δοτικότητα, στο να δίνεις προτεραιότητα στον Άλλον.
Ο έρωτας είναι πιο κτητικός, πιο βίαιος και μερικές φορές πιο συντριπτικός, αλλά πιο παροδικός.
Αν ο έρωτας δεν καταλήξει σε στοργή πέφτει σε ένα περίεργο κενό που τον αφήνει αδικαίωτο, ενώ αν μεταλλαγεί σε κάτι ηπιότερο γίνεται μια ανάμνηση τροφοδοτική!
5. O Καραγάτσης επηρεάστηκε απο τον Ντοστογιέφσκι:
Εσάς ποια βιβλία σας καθόρισαν; *
.Ως παιδί- και στην εφηβεία μου- με συγκινούσαν κάποιες παραβολές- για να μην τα ορίσω ως παραμύθια - του Oscar Wilde. Δεν ξέρω αν είναι μείζων Λογοτεχνία αλλά ο "Ευτυχισμένος Πρίγκιπας" ,με το Χελιδόνι του ή ο "Εγωιστής Γίγαντας" άφησαν μνήμες στην παιδική μου ηλικία...
Ως ενήλικας έχω διαβάσει αρκετά - χορταστικά!- και όλα τα βιβλία άφησαν τα ίχνη τους -όχι πάντα στην καθολικότητά τους:Μπορεί να ήταν κάποια εικόνα, μια αίσθηση, μια λέξη..
Λχ άντλησα χαρά απο την εισαγωγή ενός γαλλικού νεονουάρ το "Μετά Τη Βροχή" που με σαγήνευσε η εισαγωγή του κι ας μην ήταν ανάλογη η συνέχεια.
Ως προς την ποίηση τώρα, έχει την ιδιαιτερότητα πως πρεπέι να είσαι σε διαθεσιμότητα για να σε αγγίξει.Δεν τη διαβάζεις πάντα με την ίδια ψυχική πυκνότητα.Στο μυθιστόρημα μπορεί να είσαι πιο... "αραιός".
6.Δεν αγαπάτε πολύ την αναφορά σε ονόματα, ε;
Δυστυχώς, δεν είμαι ο ιδανικός στην ...καταγραφή
και στην απομνημόνευση ονομάτων:
Χρωστάω πολλά σε ανθρώπους που τυχαίνει να μη θυμάμαι το όνομά τους& όταν κάποια έκφραση Τέχνης με συγκινήσει, νιώθω πλημμύρα ευγνωμοσύνης για τον δημιουργο κι ας μου διαφεύγει το όνομά του...
Δεν αναιρείται όμως η ουσία που είναι η Συνάντηση.
......"Είμαι συμβατός με τον 'Ηλίθιο' του Ντοστογιέφσκι"...
7. Ως ηθοποιός καταδύεστε σε χαρακτήρες που καλείστε να ενσαρκώσετε, Ποιος λογοτεχνικός χαρακτήρας σας συγκίνησε ως αναγνώστη;**
Δε θα είμαι ιδιαίτερα πρωτότυπος, αλλά θα επιλέξω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι: Δεν ξέρω αν αποτελεί τελική επιλογή - αφού διαρκώς μεταβαλλόμαστε- αλλά ως καταστάλαγμα της προχωρημένης ηλικίας μου και της σοφίας των χρόνων, νιώθω ότι τον Μίσκιν τον κατανοώ παρα πολύ βαθιά
και ότι υπάρχει μια συγγένεια στη δομή μας.
Η τραγικότητα του Μίσκιν έγκειται στην παράδοξη αθωότητά του,
κι εκεί εντοπίζεται κι η σπανιότητά του.
Δεν έγκειται στην καλοσύνη του, παρότι η αγνότητά του τον οδηγεί αναπόφευκτα στην καλοσύνη.
Καλοί ανθρωποι υπάρχουν, ούτως ή άλλως, πάρα πολλοί και δεν κατανοώ, γιατί αναμασάμε διαρκώς την αφοριστική πεποίθηση ότι "οι άνθρωποι είναι τάχα αλλοτριωμένοι, είναι παραποιημένοι είναι διεφθαρμένοι , είναι κίβδηλοι"...
Δεν κατανοώ ποιος είναι αυτός που αυτόκλητα βγάζει ποσοστά με τον ισχυρισμό ότι οι περισσότεροι είναι οι κακοί...
8...Θα μπορούσε κανείς να σας πει ότι αυτο τεκμηριώνεται από την ίδια την πορεία της Ιστορίας και των κοινωνιών μας...
Φαίνεται έτσι γιατί η Καλοσύνη είναι πιο διακριτικό φαινόμενο.Ίσως γιατί οι Καλοί είναι πιο ανεκτικοί και θυμώνουν πιο δύσκολα με αποτέλεσμα να μην αντιστέκονται με την ισχύ που αναλογεί στην ιδιότητά τους...Αυτό δίνει χρόνο σε κείνους με τις κακές προθέσεις να δράσουν.
........."Έγινα Ηθοποιός για να μεταδίδω στους Άλλους πίστη στη ζωή"......
9. Ποιο ήταν το κίνητρό σας να γίνετε ηθοποιός;
Υποθέτω- χωρίς καμία βεβαιότητα- ότι στην Υποκριτική με έστρεψε μια επιθυμία να μεταδώσω πίστη στη χαρά της ζωής.Ανεξαρτήτως του τι ερμηνεύεις, υπάρχουν τροποι να βγει ο θεατής σου αναπτερωμένος στη διαδρομή του, και να νιώσει ότι η ζωή αξίζει να τη ζεις.
Μέσα από το Θέατρο εγώ αναζητούσα, λοιπόν, τρόπους να τονώνω το ηθικό των Άλλων, αφού εγώ είχα κι άλλους τρόπους πέρα από το θέατρο.
10. Ποιον ρόλο θεωρείτε σταθμό στην καριέρα και στην ψυχή σας;Που ίσως σας στιγμάτισε;
Δεν ξέρω τι κάνει έναν ρόλο..."σταθμό" (γελάει); Τις φοβάμαι αυτές τις λέξεις.Ποιος..."στέκεται";
Σταθμός θα πει στάση, και η ζωή δεν έχει στάσεις, ούτε δευτερόλεπτο!
Και γιατί κάτι να με ...στιγματίσει; Κάθε μέρα αποτελείται από χιλιάδες μικρα "στίγματακια"!
Φαντάσου να αγνοείς τα "στίγματα" αυτά και να περιμένεις μάταια να συμβεί ένα "στιγμα μεγαλύτερο"- να προσδοκάς
έναν..." σταθμό"!Τι θα" 'λεγε" αυτή η ζωή;
Δε θα χαιρόσουν έτσι ποτέ το δώρο της...
Η ζωή κυλάει συνεχώς κι αυτό δεν είναι αρνητικό.
Όλοι διακρινόμαστε από τη φθαρτότητά μας:
Kαι το σύμπαν και εμείς.Είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων...
11.Υπάρχει κάποιος ρόλος του παγκόσμιου ρεπερτορίου που σας γοητεύει και θα θέλατε να τον ερμηνεύσετε;
Τον Μίσκιν θα αναφέρω πάλι. "Συναντήθηκα", μάλιστα, κάποτε μαζί του σε ένα προστάδιο θεατρικό, όταν ένας διάσημος Πολωνός σκηνοθέτης επέλεξε εμένα να τον ερμηνεύσω σε μια εκδοχή του Αντρέι Βάιντα με 3 μόνο πρόσωπα: Τον Μίσκιν, τον Ραγκόζιν και τη Σοφία Φιλίπποβνα.
Είναι από τις προκλήσεις που μου έδωσαν μεγάλη χαρά, παράλληλα πάντα με έναν "τρόμο ανεπάρκειας' μπροστά σε αυτό το παγκόσμιο λογοτεχνικό μέγεθος.
Δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε ποτέ αυτό το σχέδιο κ έμεινε σαν ένα κομμάτι από την καρδιά μου, που μου το στέρησαν και σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους.
Τώρα πια λόγω ηλικίας δεν είναι δυνατόν να ερμηνεύσω τον Μίσκιν- θα ήμουν παππούς του πια!(γελάει ξανά)
12.Στην παράσταση συνεργάζεστε με τη Ζέτα Μακρυπούλια με την οποία συνυπήρξατε στο ΠΑΡΑ 5.Σας ενοχλεί που ενώ είστε ένα κεφάλαιο στον χώρο του του θεάτρου, στο ευρύ κοινό σας συνοδεύει η ταμπέλα "Πρωθυπουργός του Πάρα Πέντε";
Όχι καθόλου, παρότι πολλές φορές μου το ρωτούν φίλοι - ενοχλημένοι μάλιστα που αντλώ από κει την αναγνωρισιμότητά μου, και που παντού- ακόμη και στο γραφείο- μου λένε για το ΠΑΡΑ 5..
Μα λογικό είναι κι αναμενόμενο ο ευρύς κόσμος να με γνωρίζει από ένα Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας .Γιατί να με προσβάλλει αυτό;Από πού θα με ήξερε δηλαδή το ευρύ αυτό κοινό; Μόνο οι θεατρόφιλοι θα μπορούσαν να με γνωρίζουν αλλιώς.
Μιας κι αναφέρθηκε το όνομα της συναδέλφου όμως, μού έχει κάνει θετική εντύπωση η αφοσίωσή κι η εργατικότητα της Ζέτας Μακρυπούλια.Μου άρεσε αυτή φιλοπονία της και πως δεν επαναπαύθηκε στην a priori αναγνωρισιμότητά της.Υπερασπίζεται με παθος τον ρόλο που της έχει ανατεθεί να υπηρετήσει.Την τιμά αυτό.
13. Ποια η σχέση σας με την εξουσία;
Η άσκηση εξουσίας,όπου διαχειρίζεσαι ανθρώπους και καταστάσεις, απαιτεί χειριστικότητα και προδιαγραφές χαρακτηριολογικές.Αυτή η χειριστικότητα, εμένα προσωπικά "σαν Δημήτρη" με τρομάζει.Δε θέλω να την ασκώ για να μη μου την ασκήσουν κι εμένα.
Πολλές φορές συνειδητοποιούσα ότι μπορώ "να έχω εξουσία" σε δεδομένες σχέσες και φοβήθηκα και μόνο στην ιδέα , γιατί η χειριστικότητα δημιουργεί ανισότητα.Οι ρόλοι βέβαια ευτυχώς εναλλάσσονται στις σχέσεις κι εκεί που είσαι υποκείμενο της χειραγώγησης γίνεσαι ξαφνικά το αντικείμενό της αλλά σε τίποτα από τα δυο δεν υπάρχει ισορροπία.
Μπορώ να γίνω βίαιος αν αντιληφθώ ότι επιχειρούν να με χειραγωγήσουν και αντιστοίχως δεν το κάνω.
Και δε μιλώ για κείνες τις χαριτωμένες χειριστικότητες, ή τη μικρογοητεια χωρίς ηθικές επιπτώσεις στο παιχνίδι των δυο φύλων: Το αρσενικό απολαμβάνει αυτές τις μικρές ωραίες (ας μου επιτραπεί η εκφραση) "πουτανιές" του θηλυκού - το χαμόγελο , το πονηρό βλέμμα , την τσαχπινιά...Και αυτές ωστόσο, εμπεριέχουν χειριστικότητα των ιδιοτήτων του φύλου.
"..........Ο Νόμος του Ισχυρού δεν είναι ποτέ δίκαιος"......
Βρεφική φωτο του Δ.Πετρόπουλου από την εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού στο EpsilonTV
14 .Έχετε δώσει ένα πολιτικό στίγμα στον προοδευτικό χώρο.
Ποιο είναι εκείνο το όραμα που σας έστρεψε στην Αριστερά;
Νομίζω η εκ φύσεως αίσθηση του Δικαίου.Δεν ήταν κάποια κατάκτηση δική μου αυτή:Μεγάλωσα σε μια οικογενεια που ήταν εξαιρετικά έντονο αυτό το αίσθημα του δικαίου.Οι γονείς μου το είχαν σε σημείο υπερβολής και ποτέ δε μας αντιμετώπισαν χαριστικά εμένα και την αδελφή μου , ήδη από μικρές ηλικίες.
Ποτέ δε μας ευνόησαν αν δεν είχαμε δίκιο, παρόλη την οριακή σχέση γονιού παιδιού με όλον της τον μύθο.Σκληραγωγείσαι έτσι σταδιακά, κι ας σε πληγώνει καμιά φορά...Έτσι μάθαμε κι εμείς.Αναζητούσαμε πάντα το Δίκαιο- με όλα τα τιμήματά του.Θα ήταν παράδοξο, λοιπόν, να απομακρυνθώ από αυτές τις Ιδέες.
15. Πληρώσατε τίμημα εσείς για αυτό το Δίκιο;
Πάρα πολλές φορές, αλλά δίκαια.
Πραγματικά δεν ξέρω καν αν λέγεται "τίμημα" εφόσον μιλάμε για αποκατάσταση της Δικαιοσύνης και επαναφορά της δικαιικής τάξης.
16. Στην πολιτική μας πραγματικότητα έχουμε έλλειμμα αυτής της τάξης δικαίου.
Ναι.Χαρακτηρίζεται η Ιστορία από αυτό το έλλειμμα, αλλά δεν παύει να είναι ζητούμενο, έστω κι αν αργήσει να φανεί... Διορθωτικές μικροκινήσεις κ αποκαταστάσεις όλο και γίνονται, δίνοντας μια προσδοκία.Κάποιες φορές ανατρέπονται βέβαια γιατί έχουμε πισωγυρίσματα και υπάρχει
ο "Νόμος του Ισχυρού" που δεν είναι ποτέ δίκαιος...
16.Πρέπει να είναι πολιτικός ο ρόλος της Τέχνης
κι αν ναι,- σε τι είναι ωφέλιμο να στρατεύεται;;
Ενδεχομένως με την έννοια που σου προανέφερα:
Από την ώρα που εγώ επιθυμώ την τόνωση του Ηθικού κάποιου, δηλαδή, τον πολλαπλασιασμό του, τη διεύρυνσή του, την αυτοαποδοχή του, ώστε να αξιοποιήσει δημιουργικά το "υλικό" που φέρει, αυτό ειναι ουσιωδέστερη παρέμβαση από τις πολιτικές πράξεις που αφορούν στη συνύπαρξη και τη διαχείριση.
Όταν επιδράς στην ψυχοσύνθεση και στη δυναμική κάποιου είναι βαθύτερο από μια κοινωνική λ.χ. αναταραχή...
Από την άλλη , ας μη μυθοποιούμε κιόλας την Τέχνη, γιατί αν, σε τόσες χιλιάδες χρόνια Ιστορίας, ήταν τόσο καθοριστική στη διαμόρφωση ψυχών, όλα θα ήταν διαφορετικά...
Ίσως η επιδραστικότητά της να είναι προσωρινή και να χαράσσει βραχείες διαδρομές.Δεν πειράζει: Είναι σημαντικό έστω κι αν κάποιος διευρύνει λίγο την αυτοαντίληψή του μέσα από την Τέχνη, έστω κι αν δεν το επεκτείνει αυτό.
Δε νομίζω, πάντως, ότι η Τέχνη "σου γεννάει κάτι" .Περισσότερο σου "θυμίζει" αυτό που ήδη είχες.Υπενθυμιστικός είναι ο ρόλος της Τέχνης, χωρίς αυτό να τη μειώνει.
17.Πώς βλέπετε την Ελλάδα της Κρίσης;
Διακρίνω υψηλή επικινδυνότητα στην εποχή μας, που έγκειται στην αναβίωση και τον πολλαπλασιασμό φαινομένων φοβικών ,ρατσιστικών και καταχρηστικών.
Ίσως να μην ακουστω πολύ δημοκρατικός, όμως, σε εποχές υψηλής επικινδυνότητας όπως η δική μας, καλό είναι η ελευθερία της Τέχνης να περιορίζεται όταν τείνει να προωθεί ιδέες ζημιογόνες για το σύνολο, όπως φασιστικές αντιλήψεις.Οι καιροί μας δεν μας επιτρέπουν πια ανεμελιά.
"Όταν ερμηνεύεις έναν ρόλο, πάντα κάτι πεθαίνει"...
18.. Μια παράσταση που σας σημάδεψε στον χρόνο ήταν το ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ του Ισπανού Ρόντολφ Σιρέρα,όπου διερευνάται η Σχέση ενός Νέου Ηθοποιού με τον Μέντορά του,με αφορμή τον ρόλο του Σωκράτη...
Στην Ελλάδα, το πρωτοπαρουσιάσατε το 1996 ,
για να επανέλθετε 20 σχεδόν χρόνια αργότερα σε αντεστραμμένους ρόλους.
Το 1996 ήσασταν εσεις αυτός ο "αγνός Πρωτόπλαστος της Τέχνης". Τώρα ο "Εκμαυλιστής"...
Τι άλλαξε στην ανάγνωση αυτού του έργου;
Ήδη έδωσες την απάντηση μέσα από τον ωραίο τρόπο που παρουσίασες τα πράγματα.
Δεν ξέρω βέβαια πόσο "αθώος" είναι ο νεαρός Γκάμπριελ, πάντως πλησιάζει τον Μέντορα με μια φιλοδοξία και "άγνοια θανάτου", ενώ ο Μέντορας συναισθάνεται πως είναι "εν κινδύνω"- υπαρξιακά, αλλά και κοινωνιολογικά, αφου βρίσκεται παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης και το κεφάλι του "παίζεται".
Εμείς προσεγγίσαμε πιο γενικά αυτήν την "αγωνία θανάτου" που είναι φυσιολογικό και υγιές να λείπει από τον νεαρό Γκάμπριελ και κάθε νέο!
19.Το "Δηλητήριο" φαντάζει σα στοχασμός επάνω στη Μέθεξη με την Τέχνη, τον Θάνατο...
Ο "Μαρκήσιος" με την ολέθρια σαγήνη του Λόρδου Χένρι στο "Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι", οδηγεί τον νεαρό Ηθοποιό να αφομοιωθεί μέχρι θανάτου με τον ρόλο του και να πάρει το Δηλητήριο.
Τον καταστρέφει ή τον "ανακαινίζει";
Εγώ νομίζω πως τον εμπλουτίζει, τού ανοίγει δρόμους , γι αυτό ο θάνατος είναι συμβολικός:
Δε θα είχε νόημα αλλιώς...Θεωρούσα ότι ο φυσικός θάνατος του Γκάμπριελ θα σήμαινε ματαίωση της διαδικασίας.
Βέβαια ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Σιρέρα όταν το συζητήσαμε από κοντά, έχει άλλη άποψη: Φοβήθηκε μηπως η απουσία φυσικού θανάτου έδινε μια παράμετρο φάρσας.
Εγώ όμως είμαι της άποψης ότι ο ρόλος του "Σωκράτη" απλώς σηματοδοτεί μια νέα ζωή για τον Γκάμπριελ.
20. Οοπ! Να ο..ρόλος -σταθμός που έλεγα πριν!!!
(γελάει)Ναι, αυτός είναι ένας οριακός ρόλος πράγματι για τον Γκάμπριελ και, με αυτά τα νέα δεδομένα στη συζήτησή μας, θα σου μιλήσω και για μένα:
Όταν το 1995 κλήθηκα να ερμηνεύσω τον Γκάμπριελ, εγώ έβγαινα από τη διαδικασία ένός καρκίνου, με φουλ θεραπείες και αλλεπάλληλους ελέγχους.
Σε ένα σημείο ο Γκάμπριελ αναφωνεί:
"Δε θέλω να πεθάνω!":Αυτή η φράση εμένα με συνέτριβε,
και δεν την έλεγα στις πρόβες, παρά τις ενστάσεις του σκηνοθέτη. Βρέθηκα πολύ "στριμωγμένος" ψυχικά:
Εγώ είχα οργανώσει έναν δικό μου τρόπο χειρισμού αυτού του κινδύνου που με απειλούσε
και το "Δε θέλω να πεθάνω " επιδρούσε υπονομευτικά σε αυτόν.Κλόνιζε το...συστημά μου όλο, γιατί
εγώ απέναντι στο ζήτημα του καρκίνου μου έλεγα"Δεν θα πεθάνω!"...
Δεν ήθελα να το αντικαταστήσω αυτό με τη φράση του Γκάμπριελ ,
γιατί το "Δεν θέλω να πεθάνω" έχει μέσα φόβο θανάτου.
Επειδή, λοιπόν, το διακύβευμα για μένα ήταν πολύ σημαντικότερο,
ήθελα να "δοκιμάσω" τη φράση αργότερα όταν θα ωρίμαζε ο Γκάμπριελ κι η κατάσταση μέσα μου.
Στην παράσταση βέβαια την είπα κανονικά.Δεν το περίμενα πάντως, όταν ξεκινούσαμε,
ότι θα επιδρούσε έτσι πάνω μου αυτή η φράση.
Και να σκεφτείς ότι το κείμενο μού ήταν γνώριμο,
γιατί εγώ είχα μεταφράσει το Δηλητήριο, κι ήταν δική μου πρόταση να γίνει!
Δεν υπήρχε έκπληξη, δεδομένου πως ενώ το μετέφραζα είχα ήδη αναμετρηθεί με τον καρκίνο.
Τότε δεν έγινε αυτή η συγχώνευση με τη φράση.
Μού συνέβη όταν κλήθηκα να ερμηνεύσω τον Γκάμπριελ κι όσο διευρυνόταν η ψυχική μου διαθεσιμότητα προς αυτόν.
φωτο www.music-corner ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ-Aggeliki Katsarou
21.Ενέχει σπέρματα του θανάτου το Ποιείν Ήθος;
Σίγουρα.Κάτι πεθαίνει από σένα για να δώσει τη θέση του σε κάτι άλλο.Ακόμη και στο ανάλαφρο, στη "φάρσα" υπάρχει μια Απώλεια.Κάτι αποσύρεται για να γεννηθεί κάτι άλλο.
Κυρίως στον Ηθοποιό, αλλά αυτό το "τίμημα" το πληρώνουν καμιά φορά και οι...Ρόλοι που είναι πιο αθώοι...(γελάει) Πάντως, το ποτάμι άβρεχτος δεν το περνάς! "Τέλος"!
25.Ο Ηθοποιός που καλείται να υποδυθεί τον Σωκράτη.Τον οικειοποιήθηκε ή τον ακολούθησε;
Τον οικειοποιείται καταρχήν.Πας να κατοικήσεις τον ρόλο και τον αφήνεις να κατοικήσει μέσα σου, αλλά όχι σε σημείο ταυτισης!Mε θυμώνουν κάτι τέτοιες ακρότητες:
Ένα παιχνίδι είναι το Θέατρο.Έχεις δει παιδί να παριστάνει τον γιατρό; Ούτε ο πραγματικός γιατρός δεν έχει τέτοια σοβαρότητα, αίσθηση ευθύνης όση ένα παιδί όταν τον υποδύεται- κι ας το κάνει αδέξια.
Εκείνη τη στιγμή, το παιδί είναι βέβαιο ότι "είναι γιατρός".
Αυτή η απόλυτη κι ανύποπτη βεβαιότητα του παιδιού στη σύμβαση του ρόλου "του", είναι το Θέατρο!
22.Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το "Δηλητήριο" του Σιρέρα;
Το Δηλητήριο εγώ το... ερωτεύτηκα με αφορμή μια αφίσσα του που είδα στην Τουλώνη για μια περιοδεία των "Τρωάδων".Ρώτησα γι αυτό κι έτσι μου έδωσαν το κείμενο, που με σαγήνευσε και το μετέφρασα επιτόπου,
έχοντας, μάλιστα το σπάνιο προνόμιο να παίξω, σε διαφορετικές φάσεις, και τους 2 ρόλους του!
Πάντως, ομολογώ πως και την πρώτη φορά πάλι τον Μαρκήσιο ήθελα να παίξω!
Ίσως γιατί αυτός που μου πρωτομίλησε για το "Δηλητήριο", ο διευθυντής θεάτρου στο Theater Mediterrane στην Τουλόν, έπαιζε ο ίδιος τον ρόλο αυτόν και μου το παρουσίασε με τα μάτια του "Μαρκήσιου".
Στη μετάφρασή μου, λοιπόν, ακολουθησα κι εγώ το νήμα του Μαρκήσιου.Καθένας ερμηνεύει σύμφωνα με την προσωπική του συγκίνηση.Υπάρχει ένα ιστορικό ανέκδοτο γι αυτό:
Ρώτησαν έναν τσαγκάρη αν του άρεσε κάποιος σπουδαίος πίνακας του Ρούμπενς στο μουσείο κι αυτός αποκρίθηκε.Ναι, αλλά πόσο κακοσχηματισμένα τα...κορδόνια!" Ερμήνευσε τον πίνακα μέσα από τα παπούτσια, που γνώριζε!
Κάπως έτσι, από το Μέρος καθενός φτάνουμε στο Όλον της αλήθειας...
23. Έχετε εκφράσει την επιθυμία να ανεβάσετε και άλλα έργα του Σιρέρα, όπως το "Τρίο".Τι είναι αυτό που σας κάνει να επιστρέφετε ξανά και ξανά στον λόγο του Σιρέρα;
Δεν είμαι "ερωτευμένος" με όλα του τα κείμενα, παρότι μου τα έχει εμπιστευτει, αλλά είναι θέμα στοιχειώδους ευγνωμοσύνης γι αυτό που μου γέννησε το "Δηλητήριο".
Δεν είναι σωστό να περιορίζεις σε ένα μόνο έργο έναν συγγραφέα τόσο πολυβραβευμένο όπως ο Σιρέρα.
Ίσως κάπου τον αδικώ με αυτό το 'κόλλημά' μου με το "Δηλητήριο"...αλλά με αυτό το έργο θεωρώ ότι έχω κλέισει τους λογαριασμούς μου...
23.Τι σας άφησε η προσωπική γνωριμία με τον θεατρικό συγγραφέα, Ροντολφ Σιρέρα;
Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Σιρέρα και στην πρώτη μεταφορά του έργου του, όταν το πρωτομετέφρασα, κι ήταν πολύ εγκάρδιος και υποστηρικτικός μαζί μου.
Γνωρίζοντάς τον και προσωπικά, εξεπλάγην μαθαίνοντας ότι έχαιρε μεγάλής αναγνωρισιμότητας από σημαντικές τηλεοπτικές σειρές και ότι υπήρξε στην Καταλονία Υπουργός Πολιτισμού με πολλές διακρίσεις.Στάθηκε, επίσης πολύ καθοριστικός παράγων στο κίνημα Αναγνώρισης της Καταλανικής Γλώσσας (που είναι μίγμα ισπανικών και γαλλικών)όταν αυτή απαγορευόταν δια νόμου, στρώνοντας ως πρωτοπόρος το έδαφος για τους σημερινούς 40ρηδες του Ισπανικού Θεάτρου που τα έργα τους πια διαδίδονται διεθνώς μέσα από μεταφράσεις των καταναλικών.
Παρά, λοιπόν, τις τόσες του διακρίσεις κοινωνικής φύσεως και καθολικής αποδοχής, ο Ρόντολφ Σιρέρα παραμένει ένας πολύ χαμηλών τόνων άνθρωπος,πολύ εγκάρδιος, συγκινημένος και συγκινητικός.Δεν αποπνέει τίποτα από την επαρση μιας "φίρμας".
......."Ζητούμενο του Δασκάλου είναι να τον ξεπεράσει ο Μαθητής του..."
24. Στην ΟΛΕΑΝΝΑ ενσαρκώσατε εναν καθηγητή κι εκεί συναντήθηκαν οι δυο σας ιδιότητες, καθώς εκτός από ηθοποιός είστε και εκπαιδευτικός.;
Τι σας ώθησε να γίνετε εκπαιδευτικός;;
Η Παιδαγωγική" Σχέση".Κι εκεί εντοπίζω σε μένα το ίδιο κίνητρο με το Θέατρο:Στο δικό μου σύστημα αξιών, δεν υπάρχει τίποτα σηματικότερο από το να κάνεις κάποιον να πιστέψει στον εαυτό του- να τονωθεί.να πιστέψει στις δυνάμεις του και να διεκδικεί πράγματα.Πρόσεξε:Όχι "να απαιτεί", όπως κάποια σημερινά παιδιά που τα μεγαλώνουν με την αίσθηση ότι "έχουν μόνο δικαιώματα και ποτέ υποχρεώσεις..."
Να πιστέψει απλά στον εαυτό του και να το αξιοποιήσει.
Είναι πολύ σημαντικότερη αυτή η τόνωση των μαθητών από το εκαστοτε διδακτικό αντικείμενο, που ο μαθητής θα το καλύψει και χωρίς εσένα.
25.Και στην Ολεάννα και στο Δηλητηριο βλεπουμε μια σχεση Παιδαγωγού κ Μαθητη ,
με καταστροφικά αποτελεσματα.
Μέντορας- Μαθητής: "Παιδαγωγικός έρωτας", όπως ορίζει ο Πλάτων;
"Ο Φθόνος του βιβλικού Όφεως για τη μακαριότητα του Αδάμ"; Το...Έγκλημα του Δαίδαλου;
Υπάρχει ένας θρύλος στο χωριό μου γι' αυτό, ακριβώς.
"Ο Μάστορας και το Μαστορόπουλο":
Στην αυλή της Παναγίας της Παρηγορήτριας στην Άρτα , που είναι η ωραιότερη βυζαντινή εκκλησία μετά την Αγια Σοφιά, υπάρχουν 2 βράχοι στο σχήμα δυο ανθρώπων:
Λένε λοιπόν πως "όταν ο Μάστορας αυτής της εκκλησίας .
έφυγε σε επαγγελματικό ταξίδι στην Ιταλία, την τελική υπογραφή την έβαλε ο μαθητής του, εν τη απουσία του. Επιστρέφοντας, ο Μάστορας επιθεώρησε τις κατασκευές του μαστορόπουλου και φθόνησε τόσο, που ενόσο αγνάντευαν από έναν λόφο, τον έσπρωξε για να τον σκοτώσει. Το μαστορόπουλο κρατήθηκε από πάνω του κι έπεσαν και οι δυο μαζί, κι έμειναν ως δυο πέτρες στον περίβολο του ναού αυτού.
Στον κήπο αυτης της εκκλησίας γεννήθηκα!
Τον μύθο τον είχα στην αυλή μου!
Στη γνήσια Παιδαγωγική Σχέση, πάντως πρέπει να είναι και ζητούμενο να σε ξεπεράσει ο Μαθητής σου!
Δε θέλω να παραστήσω τον υπεράνω αλλά ως καθηγητής, στην αρχή, προ 20 ετών, είχα μια μαθήτρια, με πολύ αναρχική όψη(αυτό που λέμε "φρικιό") που είχε τόσο φως, και τέτοια πυκνότητα στα νοήματά της, που με έκανε να κρατήσω, εγώ ο καθηγητής της, σημειώσεις από αυτά που έλεγε!Ήταν ένα παιδί λαμπερό από κάθε άποψη!
Συνάντησα από πολύ νωρίς λαμπερά παιδιά μέσα στην τάξη.
26. Τι θα θέλατε να αλλάξει στην ελληνική Παιδεία σήμερα;
Αχ μου κάνεις μια έρώτηση που 10 εκατομμύρια Έλληνες θα έρχονταν ως αυτόκλητοι διορθωτές να την απαντήσουν!
Με μια φράση θα σου πω, να προτάξουμε τον άνθρωπο πρώτα και μετά τη Γνώση!
Από κρι και πέρα απαιτείται μια περαιτέρω διεπιστημονική συζήτηση πολλών φορέων για το τι Παιδεία θέλουμε.
27. Ποια αρετή θεωρείτε πιο σημαντική σε έναν άνθρωπο;
Τη γενναιοδωρία!
........"Συνάντησα ρατσιστικές συμπεριφορές όσο πάλευα τον καρκίνο, αλλά διατηρούσα πίστη ότι θα ζήσω!"........
28. Μιλήσατε ανοιχτά για το ζήτημα του καρκίνου,
που «σας χτύπησε την πόρτα» στα 38 σας, μόλις, χρόνια:Γιατί;
Σκεφτήκατε ότι μπορεί να δώσετε δύναμη σε άλλους ασθενείς καταθέτοντας την εμπειρία σας;
Κι εδώ το κίνητρο μου όπως για όλα, είναι η Τόνωση του Ηθικού των Άλλων, απλώς με ευρύτερο αριθμό "παραληπτών" τώρα.
Από την άλλη, ίσως αποτελεί και μια μορφή "απενοχοποίησης":Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω γιατί αποφεύγονται κάποια θέματα σαν τον καρκίνο, ενώ π.χ. για τη γρίπη μας θα μιλούσαμε άνετα...
Θέλει, δηλαδή, ηρωισμό να μιλήσεις για τον καρκίνο;
Επειδή είναι μια "θανατηφόρα ασθένεια";
Τόσα χρόνια μετά, πάντως, εγώ...ζω!.
29.Είχατε αντιδράσεις γι αυτήν την εξομολόγηση;
Από κάποιους θετικές, κάποιοι όμως φοβήθηκαν.Χάλασε μια συνεργασία, γιατί φοβήθηκε ο παραγωγός ότι διακυβεύονται τα χρήματά του με κάποιον που μπορεί να πεθάνει άμεσα... Αυτό με ενόχλησε, γιατί δεν είχε την ευθύτητα να μου το πει άμεσα:Το έμαθα έμμεσα- από τη συνάδελφο με την οποία θα συμπρωταγωνιστούσαμε, :Ενώ όλα είχαν ρυθμιστεί, ύστερα από 3 μηνες αναμονής να κληθώ στις πρόβες, η συνάδελφος με ειδοποίησε ότι δε θα είμαι στην παράσταση γιατί κάποιος καλοθελητής μίλησε στον παραγωγό για την ασθένειά μου και αυτός φοβόταν να διακινδυνεύσει" για μένα
Εγώ, όμως, δεν έκρυβα την ασθένείά μου, το έλεγα μόνος μου...
30. Νιώσατε ρατσισμό εις βάρος σας από αυτό το σκηνικό;
Ε, δεν ήταν ρατσιστικό όλο αυτό;
Κοίταξε, αν λ.χ. επέκειτο ο θάνατός μου εντός μηνών, θα ήταν θέμα δικής μου ηθικής υποχρέωσης να αποσυρθώ, αλλά στη δική μου περίπτωση, δεν ήταν "έτσι" τα πράγματα: Η κατάστασή της υγείας μου τότε, μού επέτρεπε να ανταποκριθώ στην παράσταση.
Το αποδεικνύει ο χρόνος, εξάλλου...Είμαι εδώ!
31«Επάρατη νόσος», «θηρίο», μάστιγα» κλπ…
Γιατί συχνά οι άνθρωποι αρνούνται να το κατονομάσουν;Πρέπει να το κατονομάζουμε τον καρκίνο;
Αυτό είναι ένα παιχνίδι που κάνει ο άνθρωπος με τις λέξεις...
Πες το όπως θελεις, αν είναι σαφές τι εννοείς...
(αρχίζει να γελάει πηγαία)
Ξέρεις όμως, Έλλη, το βρίσκω λίγο αστείο!
Κάποιος που έχει ασθενήσει από καρκίνο θα βρει κωμικές αυτές οι υπεκφυγές:
Δεν είναι "επάρατη νόσος" αυτό που έχει.Είναι "απλά"...καρκίνος!
32. Πώς ξεκίνησε αυτή η μάχη τον καρκίνο και ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία;
Εγώ το εντόπισα στην παρωτίδα από ένα εξογκωματάκι που φανηκε έντονα όταν με έβγαλαν φωτογραφία!
Η διαδικασία από τη διάγνωση μέχρι τη θεραπεία και τις εξετάσεις, για να σιγουρευτείς ότι είσαι καθαρός, διαρκεί 5 περίπου χρόνια
.Αν πρέπει να επιλέξω μια στιγμή είναι αυτές οι ακαραιαίες στάσεις στον τομογράφο όπου διερωτάσαι: "Τώρα τι συμβαίνει;Γιατί σταμάτησε η σάρωση;'Κάτι είδανε"!
Όμως αυτές οι "διακοπές" είναι μέρος της εξέτασης.
33.Πόσο επηρέασε τον Δημήτρη Πετρόπουλο αυτή η μάχη;Σας άλλαξε;
Δεν ξέρω πόσο θλιβερό μπορεί να ακουστέι,
αλλά δε με άλλαξε επί της ουσίας...
Μια απώλεια όμως που είχα και δεν αποκαταστάθηκε μέσα μου, είναι πως,
με τον καρκίνο μίκρυνε το προβαλλόμενο στο μέλλον διάστημα:
Δεν έκανα πλέον μακροπρόθεσμα σχέδια.
Δε θα σχεδίαζα, ας πούμε, Απρίλη μήνα ένα πλάνο για το καλοκαίρι, γιατί δεν ήξερα
"αν θα υπήρχα μέχρι το καλοκαίρι".
Αυτό αθροιστικά κι αναπόφευκτα επέδρασε ανασταλτικά σε πολλά όπως στο ενδεχόμενο να κάνω οικογένεια ή άλλα μακρόπνοα σχέδια.
34. Τι ήταν εκείνο που σας έδωσε τόση δύναμη να το αντιμετωπίσετε;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα μια αίσθηση ότι "δεν κινδυνεύει η ζωή μου": Μια πίστη ιδιαίτερη ότι "δεν είναι το τέλος" ,δεν είναι η ώρα. Όχι ότι δεν είχα αυξομειώσεις και σκαμπανεβάσματα.Δεν έχω κάποια ιδιαιτερη ικανότητα που δεν έχει ο υπόλοιπος κόσμος.
Απλά είχα την πίστη ότι "εγώ δε θα πεθάνω από καρκίνο".
Είμαι γενικά θετικός άνθρωπος.Μπορεί να έχω διακυμάνσεις ή βυθίσματα, αλλά νικάει το θετικό.Δεν ήταν άλλωστε μόνο ο καρκίνος, που ίσως ακούγεται από τα πιο..." φανταχτερά νοσήματα":
Έκανα δυο μπαλονάκια στην καρδιά μου, όταν τυχαία, χωρίς να χω συμπτώματα, βρήκα βουλωμένη στεφανιαία κατά 98% και γλύτωσα από θαύμα! Ήταν θέμα ελάχιστου χρόνου τότε, να με εγκαταλείψει η καρδιά μου.Βλέπεις;Δεν είναι μόνο ο καρκίνος:
Γι αυτό με βλέπεις να γελάω.Αποκαλούμε τον καρκίνο "επάρατο" ενώ υπάρχουν χίλιοι δυο άλλοι αστάθμητοι κίνδυνοι!
"Είμαι ευγνώμων για το κάθετι γύρω μου!"...
35. Τι είναι εκείνο που σας γεμίζει ευγνωμοσύνη;
ΟΛΑ!!!Ανεξάντλητα είναι!Παντού, γύρω γύρω, άμα κοιτάξεις!Μάτια θέλει να βλέπεις!
Ένα φυλλαράκι!Ένας κορμός διάστικτος με πυγολαμπίδες το βράδυ...
Α, έχω το χάρισμα να χαίρομαι εύκολα- με τα πιο απλά!Μα πραγματικά, δεν χρειάζεται κάτι μεγάλο, ούτε κάτι σημαντικό!
Γεμάτη είναι η ζωή λόγους να ευγνωμονείς!
Όλη μέρα, κάθε μέρα!
Δε χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο να συμβεί!
"Τι να...συμβεί;" Το ότι ζούμε κι είμαστε εδώ δε φτάνει;
36. Πιστεύετε στον Θεό..
Έχω Πίστη ,για να το διατυπώσω διαφορετικά...
Πίστη σημαίνει ορίζοντας, προοπτική, υπέρβαση των ορίων.
Μεγάλη, μεγάλη υπόθεση η Πίστη!
Η Πίστη είναι μέσα μου η άλλη πλευρά της ευγνωμοσύνης...
37. Θηρευτής ανήσυχος της γνώσης...Ποιο είναι το κίνητρο γι αυτήν;
Μια περιέργεια ακόρεστη κι ανεξάντλητη.Ένας διαρκής εμπλουτισμός κια μια διάθεση για αναθεώρηση.
Προσδοκάς αυτό που θα σου ανατρέψει τις βεβαιότητες.
38 .Έχετε δηλώσει εραστής των ταξιδιών.
Ποιο θεωρείτε το πιο όμορφο μέρος που επισκεφθήκατε;
Δεν είμαι των ιεραρχήσεων Αυτή τη στιγμή ανακαλώ
ένα χάραμα που το καράβι μας έμπαινε στα νορβηγικά φιορδ Ενώ απλά διέσχιζε αυτά τα τοπία με τις τεράστιες πλαγιές και τους καταρράκτες ,χωρίς να το "καταλάβω" έκλαιγα.Ήταν τέτοια η...χαρά για αυτό το μεγαλέιο και την ομορφιά που μου έφερε αθέλητα δάκρυα.
Το Ρίο, επίσης, είναι ένα προνομιούχο γεωγραφικό σημείο. Eίναι αστείο, όμως, να κάνουμε ιεραρχήσεις στην ομορφιά της Φύσης, που είναι ανεξάντλητη!
39.. Τελικά είναι ο προορισμός που μετρά ή οι συνταξιδιώτες;
Δεν ξέρω ποιος είναι ο προορισμός!
Ίσως το άθροισμα μικρότερων προορισμών.
Σίγουρα δεν είναι το ανούσιο, το άγευστο, το άχρωμο.
Δια της ατόπου θα σου πω λοιπόν τους...συνταξιδιώτες, που μπορεί βέβαια
να μην είναι ανθρώπινα όντα!
Μπορεί να είναι συνθήκες, καιρικά φαινόμενα, ζώα...
40. Προετοιμάζετε κάποιο επόμενο θεατρικό βήμα/ τηλεοπτική συνεργασίας;
Προσχεδιασμένο όχι. Ως επιθυμία,
είχα κάποια χτυποκάρδια για ρόλους...
Παράδειγμα ο "Οιδίποδας Τύραννος".
Τώρα πια μόνο τον "Επί Κολωνό" μπορώ να παίξω λόγω ηλικίας!.
Υπάρχουν πια περιορισμοί στους ρόλους, αλλά ανοίγεται και μια νέα γκάμα. (γελάει)
Μου αρέσει πάντως το Τυχαίο των Συναντήσεων.
Μήνυμα στους Αναγνώστες του ιστολογίου
ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ
Τόπος Γέννησης: Άρτα
Επάγγελμα: Ηθοποιός
Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και Νομική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, παράλληλα.
Μετά, Παρίσι. Licence, Maîtrise και D.E.A. Θεατρικών και Κινηματογραφικών Σπουδών, με εξειδίκευση στα Σκηνοθετικά συστήματα (Paris VIII), Conservatoire National Supérieur d’ Art Dramatique, Paris (classe J.-P. Rousillon), D.E.A. Ευρωπαϊκού Δικαίου στη Σορβόννη με εξειδίκευση στο Δίκαιο του ανταγωνισμού (Εφαρμογές σε πολιτισμικά προϊόντα) και Πρακτική εξάσκηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στον Πολιτισμικό τομέα (Βρυξέλλες). Και Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία/Μεθοδολογία διδασκαλίας (Paris VIII).
Ελλάδα, πάλι. Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (Πρόγραμμα Παιδαγωγικής Κατάρτισης). Τώρα τελειώνει ένα μεταπτυχιακό στη Διαχείριση Πολιτισμικών Μονάδων.
Πολλά τα χρόνια στα θρανία και… συνεχίζει αμετανόητος. Και ως μαθητής και ως δάσκαλος. Ωρομίσθιος εκπαιδευτικός από το 1999 σε ΙΕΚ, Δραματικές σχολές, Σχολές χορού και από το 2006 στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, παλεύει να ανταποκριθεί, σε αντίξοες συνθήκες, αντλώντας δύναμη από το βλέμμα των παιδιών.
Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, ραδιόφωνο. Καλές στιγμές, κακές και ασήμαντες.
Σκηνοθεσία, μεταφράσεις, στίχοι τραγουδιών και… μουσική. Και αρθρογραφία για συντροφιά, τα τελευταία χρόνια, εξομολόγηση και ενεργοποίηση πολιτική.
Έρωτες, χαζολόγημα, ταξίδια, διάβασμα, μαγειρική κι ένας Αλήτης, το σκυλί του.
Παράπονο κανένα. Κάποιες δοκιμασίες μάλλον άγριες και ο αγώνας για επιβίωση σφυρηλατούσαν και σφυρηλατούν επιλογές.
Μια ερημιά και μια μελαγχολία, όχι επίμονη, αντισταθμίζονται από μια ανεξάντλητη πλημμύρα ευγνωμοσύνης.
Εύχεται μόνο να μην τσαλαπάτησε ποτέ ψυχές έστω και άθελά του.
Γεννήθηκε στην ‘Αρτα και έχει τρία εγγόνια απ΄ τα παιδιά της αδερφής του.
Συνεργασίες μακροχρόνιες:
ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων (1995-1999, 2004, 2013, 2014)
Εθνικό θέατρο (2002-2006)
