Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ,Αλεξανδρος Μπούφεσης

                                                                         Οι Θεοί Του Πολέμου, Αλέξανδρος Μπούφεσης
                                             Είδος :Ιστορικό
                                             Βαθμολογία 9,5/10
                                       


To 2007 κυκλοφόρησε σε επανέκδοση, ένα πραγματικά σημαντικό ιστορικό μυθιστόρημα- με σαφή αποστασιοποίηση από την πεπατημένη οδό που ακολουθεί η ιστορική μυθιστοριογραφία στην Ελλάδα...
Οι Θεοί Του Πολέμου, λοιπόν, είναι ένα έργο το οποίο κάνει τη διαφορά, συστήνοντάς μας δυο κορυφαίες προσωπικότητες του Β Παγκοσμίου Πολέμου- άγνωστες στυο ευρύ κοινό.
Είναι θετικό που μετά τις εκδ Λογείον, ένας μεγάλος οίκος σαν του Λιβάνη άνοιξε τις πόρτες σε έναν νέο λογοτέχνη που προβάλλει κιόλας ώριμος, έχοντας πολλά να δώσει!

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Β Παγκοσμίου Πολέμου. 
Ενώ ο οξυδερκής Ρώσος στρατηγός Γκεόργκι Ζούκωφ προσπαθεί να επιβιώσει από τις μηχανορραφίες της "σταλινικής αυλής" και τις στέπες της Μογγολίας, ο καινοτόμος Γερμανός Χάιντζ Βίλχελμ  Γκουντέριαν συστήνει στον κόσμο την τρομερή ισχύ των τεθωρακισμένων, που σύντομα θα κληθεί να αναπτύξει στην Πολωνία.
Σύντομα η Ιστορία θα τους θέσει αντιμέτωπους και ένας θα είναι ο νικητής.
Πορείες παράλληλες στο αιματοβαμμένο χιόνι της αχανούς ρωσικής στέπας και -ταυτόχρονα το δράμα του ανώνυμου στρατιώτη.
       Είναι το δράμα του Ανατόλι, που ο πόλεμος γκρεμίζει σε ερείπια όσα είχε αγαπήσει.
      Είναι η εφιαλτική σκιά των Ες Ες πάνω από  την οικογενειακή ζωή του Σεμπάστιαν και της Ανελί.
Η τελική αναμέτρηση θα κρίνει πολλά περισσότερα από ένα πεδίο μάχης!
Διακύβευμα η ίδια η Τιμή κι αξιοπρέπεια του Ανθρώπου...  


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Οι "Θεοί του Πολέμου" είναι ένα εξαίσιο δείγμα ιστορικού μυθιστορήματος και δυναμική είσοδος του φέρελπι Αλέξανδρου Μπούφεση στα... "βαθιά νερά" της Λογοτεχνίας.
Ένα βιβλίο γεμάτο φωτιά, αληθινή φιλία και αντρειοσύνη!
        
Πρόκειται για ένα πραγματικό έπος, που απεγκλωβίζεται από τα ελληνοκεντρικά πλαίσια που οριοθετούν την πλειονότητα των ιστορικών μυθιστορημάτων στην Ελλάδα.
Ένα ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα μακρυά από την Κατοχή, τον Εμφύλιο κι άλλα γνώριμά μας ζητήματα!
         Πεδίο δράσης στους "Θεούς του Πολέμου" είναι η ταλανισμένη Ρωσία της εξαετίας 1939-1945.
          Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα οδοιπορικό στην κόλαση του Ανατολικού Μετώπου.
       Μια μυθοπλαστική αναπαράσταση της Μητέρας των Μαχών όχι μόνο από στρατιωτικής αλλά και ιδεολογικής πλευράς:
Γερμανοί εναντίον Ρώσων. Ναζισμός εναντίον Κομμουνισμού, σε έναν αγώνα μέχρις εσχάτων. 
Μια ανηλεής αρένα θανάτου, που κράτησε τον κόσμο με κομμένη την ανάσα κι έκρινε ολόκληρο τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
          Ο συγγραφέας  χαρτογραφεί βήμα- βήμα  αυτήν την Τιτανομαχία αναδεικνύοντας στο επίκεντρο τους δύο κορυφαίους στρατηγούς: 
Από τη μια έχουμε τον γοητευτικό Γερμανό Χάιντζ Βίλχελμ Γκουντέριαν, τον θεωρητικό Πολέμου και πατέρα των Pantzer. 
Από την άλλη τη στρατιωτική διάνοια του πεισματάρη εκρηκτικού Ρώσου, Γκεόργκι Κωνσταντίνοβιτς Ζούκωφ.
           Έτσι μας ξετυλίγονται στρατηγικοί σταθμοί του πολέμου μέσα από την οπτική των δύο στρατηγών , σε μια παραλληλία αγωνιώδη και αμφίρροπη.
"Μάχη γιγάντων", που εύκολα θα μπορούσε να "συνθλίψει" τον συγγραφέα, ο οποίος όμως κατάφερε έντεχνα να "τιθασεύσει" τις  εμβληματικές τους προσωπικότητες και να τις εντάξει στη φόρμα που ο ίδιος επέλεξε, αποδίδοντας τη διαδρομή τους και τις ψυχολογικές τους διακυμάνσεις με όχημα την ιστορική εγκυρότητα...
           Αυτή η μέχρι θανάτου αντιπαλότητα αποδίδεται σε σμίκρυνση και μέσα από τους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες του Ανατόλι και του Σεμπάστιαν, οι οποίοι γίνονται φορείς μιας πιο συναισθηματικής πτυχής και αφορμή για απροσδόκητες στιγμές ενός ωραίου λυρισμού.
Εδώ αναφύεται ένας δυνατός ερωτισμός και προβάλλει η ανθρώπινη τραγωδία, πίσω από το τραγούδι των πολυβόλων.
    
Βίοι παράλληλοι,λοιπόν, που έχουν παρουσιαστεί με μικρά ,διακριτά κεφάλαια- διαχωρισμένα σαν τετραγωνάκια της σκακιέρας -με σαφή εναλλαγή άσπρου - μαύρου (δώστε σε όποιον θέλετε τα χρώματα .Ο συγγραφέας πάντως διατηρεί την αντικειμενική, έντιμη ματιά.)
         Αυτός ο χωρισμός του υλικού σε ενότητες καθιστά την ανάγνωση ξεκούραστη και επιτείνει το ρυθμό των εξελίξεων- από την άλλη ανακόπτει μερικές φορές τη φόρτιση κάποιων δυνατών στιγμών.
         
Έτσι εισχωρούμε στα άδυτα των δύο Στρατηγείων αλλά και στην ίδια την ψυχή των πρωταγωνιστών.
    Βιώνουμε την εγωμανή παράνοια του Χίτλερ και την παροιμιώδη κόντρα του με τους ακέραιους στρατηγούς της Wehrmacht.
Από την άλλη γευόμαστε τον σταλινικό τρόμο που ζητούσε να ευνουχίσει τα πιο λαμπρά μυαλά εκείνων που δεν ενδύθηκαν τον ρόλο του ρυπαρού αυλοκόλακα.
        Συμμεριζόμαστε τη δίκαιη αγανάκτηση του Γκουντέριαν και την αγωνία του Ζούκωφ απέναντι στον αυτοκαταστροφικό παραλογισμό που χαρακτηρίζει τους ανωτέρούς.  τους
Ο συγγραφέας παρουσιάζει στιγμή-στιγμή τις διεργασίες των μεγάλων αποφάσεων, με ζωηρούς απολαυστικούς διαλόγους, και διεισδυτική ματιά.
           Συναντάμε επίσης κι άλλα σπουδαία πρόσωπα όπως ο Στρατάρχης Φέντορ φον Μποκ, ο δολοπλόκος φον Κλούγκε, ο ύπουλους Ιβάν Κόνιεφ ή ο ακέραιος και απάνθρωπα κακοποιημένος από την NKVD, Κόνσταντιν Ροκκοσόφσκι
        Αυτά τα πρόσωπα αναδεικνύονται μέσα από στοχευμένα περιστατικά και λεπτομέρειες της ζωής τους και του μετώπου.
        
Μέσα σε όλα αυτά, ο Αλέξανδρος Μπούφεσης χρησιμοποιεί τους επινοημένους ήρωές του για να επιστρέψει την ανθρώπινη υπόσταση σε κείνους τους "ανώνυμους" ,που 
το σφαγείο του Πολέμου χυδαία βλέπει σαν άψυχους, αναλώσιμους αριθμούς.
Επίσης αποκρυπτογραφούνται με συγκινητικό τρόπο οι κώδικες της αντρικής φιλίας, όπως σφυρηλατείται στη φωτιά και τον θάνατο. Οι πιο δυνατές μυθοπλαστικές στιγμές περιστρέφονται γύρω απο τη φιλία.
Πρόκειται σίγουρα για "υπόθεση ανδρών" με τη γυναίκα σε ρόλο εμπνευσης για τη ζωή,  αλλά σίγουρα όχι πρωταγωνιστικό.
Υπάρχουν στιγμές που ο αναγνώστης αισθάνεται την αδρεναλίνη να κορυφώνεται και ατόφια συγκίνηση να τον κυριεύει- είτε συμπάσχοντας με τα πραγματικά πρόσωπα , είτε ταυτιζόμενος με τους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες. Προσωπικά, έκλαψα σε αρκετά σημεία , βιώνοντας την κρισιμότητα των στιγμών με τους πρωταγωνιστές.


Μεγάλο ατού του βιβλίου είναι πως πρόκειται για πρωτόλεια έμπνευση.
    Ο συγγραφέας εδώ αναμετράται με δυο εμβληματικές προσωπικότητες της Παγκόσμιας Ιστορίας, που  η ελληνόφωνη βιβλιογραφία δεν τις έχει προσεγγίσει επαρκώς- με τον έναν, μάλιστα, κατάφωρα αδικημένο...
Για τον Χάιντζ Γκουντέριαν υπάρχει η Αυτοβιογραφία του κ μια ακόμη  παρουσίαση του από τη Eurobooks, ενώ περιστασιακά εκδίδονται Μονογραφίες του από διάφορα περιοδικά.
          Στην περίπτωση του Ρώσου στρατάρχη Γκεόργκι Κωνσταντίνοβιτς Ζούκωφ, τα πράγματα είναι "χειρότερα", καθώς η μοναδική "σοβαρή" αναφορά σε αυτόν ήταν στα 1980 μια- ήδη εξαντλημένη- έκδοση των "Απομνημονευμάτων" του από τη σαφώς προσανατολισμένη "Σύγχρονη Εποχή". 
          Ωστόσο ο Γκεόργκι Ζούκωφ είναι ίσως (μαζί με τον Μοντγκόμερυ στην Αφρική και το Δυτικό Μέτωπο) - η πιο σπουδαία προσωπικότητα του Πολέμου και σίγουρα παραγνωρισμένος στην Ελλάδα, παρ'ότι όλα τα έθνη του χρωστούν τη Μεγάλη Νίκη ενάντια στον Ναζισμό.
        Προφανώς, ευθύνεται το γεγονός ότι κατά τον Ψυχρό Πόλεμο η Ελλάδα είχε τεθεί στη "δυτική σφαίρα επιρροής" και οι απηνείς διώξεις εναντίον των κομμουνιστών και αγνών δημοκρατών σπίλωναν  την πολιτική ζωή της Ελλάδας μέχρι το 1975 τουλάχιστον.
Τρομοκρατία ,λογοκρισία, χαφιεδισμός δε θα επέτρεπαν εκτενείς αναφορές σε έναν σοβιετικό ήρωα τέτοιου βεληνεκούς,ενόσο ήταν στην επικαιρότητα, γι αυτό οι γνώσεις του μέσου Ελληνα εστίαζαν κυρίως σε Δυτικούς αξιωματικούς (Ντε Γκολ, Μοντγκόμερι, Πεταίν κ.λπ).
Κι αργότερα όμως δεν τον συναντάμε τον Ζούκωφ ούτε σε αφιερώματα, ούτε στη βιβλιογραφία.

Χωρίς να συνιστά πλήρη βιογραφία το βιβλίο, λοιπόν, γεμίζει το κενό συστήνοντας τους δυο στρατηγούς και τους πέριξ αυτών στο ελληνικό κοινό.
Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης αξιοποίησε το διαθέσιμο πληροφοριακό υλικό, μετουσιώνοντας το εγκυκλοπαιδικό του ύφος σε μυθιστορία και κατορθώνοντας να ιχνηλατήσει με πιστότητα κ ιστορική ενημερότητα το ήθος του Ζούκωφ και του Γκουντέριαν ισομερώς...

Είναι προφανής η έμφαση στη  στρατιωτική ιστορία, (όπως δεν την έχω ξαναδεί σε ελληνικό μυθιστόρημα εγώ) και η περιεκτική παρουσίαση των μαχών και των επιτελικών σχεδιασμών- στο όνομα της οποίας δε γίνεται δυστυχώς, επαρκής αναφορά ούτε στην τραγωδία των λιμοκτονούντων αμάχων ,ούτε και στις απερίγραπτες θηριωδίες που διέπραξαν πίσω από τις γραμμές τα εφιαλτικά SS Einsatzgruppen(A, B, C,D).
Σε αυτό το πλαίσιο και παρά τις διάσπαρτες ημερομηνίες μαχών , μερικές φορές δε γίνεται απόλυτα αντιληπτή η παράμετρος του χρόνου (μιλάμε για μια ολόκληρη 4ετια) και των αβάσταχτων απωλειών για τον σοβιετικό λαό- πέραν του στρατιωτικού πεδίου.

Από τη βιογραφική σκοπιά,  θα ήθελα να δω περισσότερα περιστατικά από τη Νίκη -για παράδειγμα τη φιλια Ζούκωφ -Αιζενχάουερ ή το παρασκήνιο που έθεσε τον Ζούκωφ κι όχι τον Στάλιν έφιππο επικεφαλής της θριαμβευτικής εισόδου στο Βερολίνο.

(O Antony Beevor στο "Βερολίνο 1945" μας πληροφορεί πως ,το λευκό άλογο του Στάλιν πέταξε κάτω τον χαλύβδινο αφεντικό του και τελικώς το χρησιμοποίησε ο Ζούκωφ που κατόρθωσε να το δαμάσει, όπως έκανε στην αρχαιότητα ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Βουκεφάλα.)
          Ένα άλλο περιστατικό που άξιζε ανάλυσης  ο συγγραφέας είχε την κατάρτιση να κάνει, είναι η εκτέλεση του σαδιστή δημίου Λαυρέντι Μπέρια, στην οποία ενεπλάκη ο Ζούκωφ, ενώ κι η προσωπική του ζωή παρέμενε πολυτάραχη (απέκτησε τρίτη κόρη στα 64 του από τον δεύτερο γάμο του με μια στρατιωτική γιατρό).

Από την μεριά της μυθοπλασίας, που γενικά με άγγιξε βαθιά, ίσως θα μπορούσαν να έχουν αναλυθεί λιγάκι περισσότερο οι στιγμές των αμάχων (Νάντια στα μετόπισθεν) αλλά και των ανώνυμων στρατιωτών -ειδικά από την πλευρά του Φάλκε.
Τα ήδη υπάρχοντα περιστατικά πάντως ήταν συγκλονιστικά και άρτια ψυχογραφημένα.

Η συνολική γοητεία και η βαρύτητα του έργου ωστόσο με έκαναν να παρακάμψω ευθύς τις μικρές μου επισημάνσεις ,όπως και κάποιες μικροαστοχίες στην επιμέλεια (χωρισμός ενοτήτων και ορθογραφικά)


Παρ' όλες τις λεπτομέρειες, που ο άχαρος ρόλος του κριτικού οφείλει να επισημάνει, "ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ" παραμένουν σίγουρα ένα δυνατό μυθιστόρημα με ιστορικό και ποιοτικό βάθος".
Το βιβλίο του νεαρού συγγραφέα Αλέξανδρου Μπούφεση σηματοδοτεί ένα σημαντικό επίτευγμα- άκρως πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα, μιλώντας μας για "άγνωστους ήρωες", που εξέλιξαν τα δεδομένα της πολεμικής θεωρίας κι έλαμψαν σε ζοφερούς καιρούς με την ιδιοφυία και το ηθικό τους διαμέτρημα!

Ένα βιβλιο που έχει ήδη μεταφραστεί και στην Αμερική.

Σίγουρα , οι Θεοί Του Πολέμου συνιστούν ένα αλησμόνητο μυθιστόρημα, που σίγουρα "μάς έλειπε"  κι αποτελούν απαραίτητη προσθήκη στη βιβλιοθήκη κάθε λάτρη της Ιστορίας και της Λογοτεχνίας, που ζητά να ξεφύγει από τα τετριμμένα και να καταδυθεί σε συναρπαστικές στιγμές του άμεσου ιστορικού παρελθόντος!


                                                                                                              ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ Π. ΔΕΔΕ



                                                                
                                                                   
                                                              ΕΠΙΜΕΤΡΟ


                                                                    Константи́н Константи́нович (Ксаве́рьевич) Рокоссо́вский

Ο μαρτυρικός και γλυκύς Κόνσταντιν Ροκκοσόφσκι, (σε μια απολυτα πιστη απεικονιση με ολα του τα παρασημα) που στο βιβλίο θα πληροφορηθείτε πολλά στιγμιότυπα της περιπετειώδους πορείας του και την πολυτάραχη σχέση του με τον Γκεόργκι Ζούκωφ

                                                                         Гео́ргий Константи́нович Жу́ков
Ο Γκέοργκι Κωνσταντίνοβιτς Ζούκωφ - ζωγραφισμένος σαν τον "Αη -Γιώργη" των Σοβιετικών" συντρίβει τον "Δράκο" του ναζισμού-θριαμβευτής στο Βερολίνο!
                                      


             ...Και το Σύμβολο της Αντιφασιστικής νίκης
                         ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ                              
Η ΚΟΡΔΕΛΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ. 
Το Μαυρο συμβολιζει τη Σταχτη 
και το Πορτοκαλί τη Φωτιά της μαχης.
Την κορδέλα ελαβαν ολα τα μελη του νικηφορου Κοκκινου Στρατου που απεκρουσαν τη γερμανικη εισβολη και εισηλθαν νικητες στο Βερολινο (παρατηρηστε την και στην εγχρωμη αναπαρασταση του Αντιστράτηγου Ροκκοσοφσκι).
           Οι Ρώσοι, κάθε 9 Μαη, μοιράζουν σε εορτασμούς την "κορδέλα του Αγίου Γεωργιου" σε ανάμνηση της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης (9 Μαίου του 1945)







                   Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΥΦΕΣΗΣ ΤΙΜΑ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ 
                                         



                          ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.
                                    
                                          

ΜΠΟΥΦΕΣΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ


Ο Aλέξανδρoς Μπούφεσης γεννήθηκε το 1981.

Ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές του σπουδές στο Εδιμβούργο της Σκωτίας και στη συνέχεια μετακινήθηκε στο Portsmouth, όπου και ολοκλήρωσε επιτυχώς τις μεταπτυχιακές του σπουδές πάνω στη βιοϊατρική επιστήμη. 
Λόγω του επικοινωνιακού χαρακτήρα του, ο ίδιος προτίμησε τον τομέα της εκπαίδευσης, ο οποίος και τελικά τον κέρδισε. 
Έχει εργαστεί σε φροντιστήρια εντός και εκτός Αθηνών, καθώς επίσης και με μαθητές, οι οποίοι εξετάζονταν σε εισαγωγικές Βρετανικών, Ουγγρικών και Σλοβακικών πανεπιστημίων. Το2009 εργάστηκε στην Κύπρο, όπου είχε και την ευκαιρία να διευρύνει την εμπειρία του πάνω στην εκπαίδευση, εφόσον οι μαθητές του προέρχονταν από ένα πολυ-πολιτισμικό υπόβαθρο. 
Από τον Σεπτέμβριο του 2009 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Φροντιστηρίoυ "Σύνολο" στον Αγ.Ιωάννη Pέντη.
Παράλληλα με τη δραστηριότητα στον τομέα της εκπαίδευσης, ασχολείται με την αρθρογραφία, όντας συνεργάτης του περιοδικού Στρατηγική, καθώς επίσης και με την ευρύτερη συγγραφή λογοτεχνικών συγγραμμάτων. 
Από τον Σεπτέμβριο του 2010 ο Αλέξανδρος Μπούφεσης είναι συνεργάτης του Ρωσικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών και εργάζεται πάνω σε θέματα που αφορούν το παγκόσμιο Γεωπολιτικό στερέωμα καθώς επίσης και με τις γεω-στρατηγικές και γεω-οικονομικές συνιστώσες του.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, Το Φιλί Της Λύκαινας

                                       Το Φιλί Της Λύκαινας, Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου
                                             Είδος:Εφηβική Λογοτεχνία (Κοινωνικό)
                                             Βαθμολογία: 9,5/10

Αποτέλεσμα εικόνας για το φιλι της λυκαινας λοτη πετροβιτς

Η αγαπημένη Λότη Πέτροβιτς που χρόνια τώρα πρωτοπορεί στον χώρο του νεανικού κοινωνικού μυθιστορήματος επανέρχεται μ ένα πολύ πρωτότυπο βιβλίο που θα γοητεύσει και θα μας ταξιδέψει.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο Αλέξης Νόιγκερ("Τραγούδι για Τρεις") και η Δάφνη του, που γνωρίσαμε ερωτευμένο ζευγάρι στο "Λάθος, κύριε Νόιγκερ", απολαμβάνουν την οικογενειακή ζωή, με τα δυο τους παιδάκια ,την Όλγα και τον Φραγκίσκο.
Μοναδικό αγκάθι η σχέση της Δάφνης με τον πατέρα της , τον παππού- Πέτρο...
Ένας παππούς ξεχωριστός, το 12ο καλοκαίρι του μικρού Φραγκή θα τον σεργιανήσει στις αλήθειες της ζωής παρέα με ένα πλάσμα που πρέπει οπωσδήποτε να προσταεύσουν:
Μια χαμένη λύκαινα που διασώθηκε κουτάβι ακόμη, από τα φιλόξενα χέρια του παππού -Πέτρου.
Ένα ταξίδι που περνά από τη μακεδονικό τοπίο, με τα αρχαία μυστικά, απολαμβάνει κονσέρτο στην επιβλητική Βιέννη και φτάνει ως την πολυτάραχη Λατινική Αμερική...  

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ 
Το νέο μυθιστόρημα της Λότης Πέτροβιτς αποτελει ένα ακόμη συναρπαστικό οδοιπορικό γνώσης , κοινωνικών προβληματισμών και ωραίων συναισθημάτων.
Ένα μικρό οδοιπορικό αυτογνωσίας  που απαλύνει το τραύμα της ενηλικίωσης με τον πιο τρυφερό και ουσιαστικό τρόπο.
Ένα εφηβικό μυθιστόρημα από τα πιο πρωτότυπα του είδους που αποκλαύπτει άγνωστες πτυχές με τον εξαίσια περιεκτικό τρόπο της Λότης Πέτροβιτς.
           Με "Το Φιλί Της Λύκαινας", η Λότη Πέτροβιτς- Ανδρουτσοπούλου προσθέτει ένα ακόμη "αστεράκι" στο λογοτεχνικό σύμπαν που στήνει 25 χρόνια τώρα, επεκτείνοντας την οικογένεια του Φίλιππου απ'το λατρεμένο- πρωτοποριακό για την εποχή του- "Σπίτι Για Πέντε" .
        Αυτή τη φορά εστιάζουμε στην οικογένεια του Ελληνοαυστριακού καθηγητή Γερμανικών και αρχαιολόγου Αλέξη Νόιγκερ, με επίκεντρο τον μικρό του γιο και τον αινιγματικό πεθερό του...

Κεντρικός άξονας του βιβλίου είναι η πιο τρυφερή σχέση που μπορεί να σημαδέψει την παιδική ηλικία...
Η σχέση παππού κι εγγονού.
Εδώ όμως έχουμε έναν παππού αλλιωτικό, αντισυμβατικό και παθιασμένο με τη ζωή.
Ένα πλάσμα ελεύθερο και άκρως γοητευτικό, ταμένο στη συμπόνια και στον έρωτα είναι ο "παππούς Πέτρος" της Λότης Πέτροβιτς...
Ένας ταξιδευτής- παραμυθάς, μόνο που το παραμύθι εδώ είναι η ίδια η ζωή του.
Με όχημα τις διηγήσεις του παππού, η Λότη Πέτροβιτς επιδέξια κατορθώνει να εισάγει τα παιδιά στις μεταπολεμικές μπόρες του 20oυ αιώνα και να εξακτινώσει το έργο της γεωγραφικά από τα βαμβακοχώραφα της Μακεδονίας και τα μυστικά της Αμφίπολης, μέχρι την Ευρώπη και τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ο νεαρός αναγνώστης θα πληροφορηθεί για χώρες και πολιτείες ανοίκειες για να διαπιστώσει πως τα πάθη του κόσμου παντου παραμένουν ίδια και το αίτημα για ελευθερία και αξιοπρέπεια είναι πανανθρώπινο.
             Η Δικτατορία στην Ελλάδα αντιπαρατίθεται επιδέξια με τα στρατοκρατικά καθεστώτα στη Χιλή του Πινοσέτ ή στην Αργεντινή για να αναδειχθεί η "ηθική τους συνάφεια" και η μισανθρωπική τους φύση.
Αυτό προσδίδει παγκοσμιότητα στο μυθιστόρημα της Λότης Πέτροβιτς.
Ο παππούς Πέτρος , λοιπόν, γίνεται αρωγός των καταπιεσμένων και οδηγεί τον μικρό του εγγονό στο συμπέρασμα που κι ο Γκάτσος είχε εκφράσει στο τραγούδι "Φιλντισένιο Καραβάκι"
"Τι να πω για την Ευρώπη;
Τι να πω για την Αμερική
Δεν αλλάζουν οι ανθρώποι-
-έχουνε βάσανα κι εκεί"... 

Η διήγηση κυλάει δροσερά λοιπόν με την αύρα ενός γλυκόπικρου τραγουδιού χωρίς να κουράζει, διότι ειναι διαδραστική , με τον μικρό εγγονό να συμμετέχει μέσα από έξυπνα συμπεράσματα κ σχόλια.
Η πορεία του παππού μάς συνεπαίρνει καθώς ξετυλίγεται σιγά -σιγά κι εναλλάσσεται με έξυπνους διαλόγους και περιστατικά από την παροντική συνύπαρξη παππού κι εγγονού μέσα από την οποία ο μικρός Φραγκής μεγαλώνει...
           Απροσδόκητα παρών και ο έρωτας με τον πιτσιρίκο μας να γίνεται συνωμότης και "αγγελιοφόρος του"...
          Σταδιακά ολοκληρώνεται το παζλ μιας δραματικής οικογενειακής ιστορίας με πληγές απουσίες και λάθη, όπου η αποπροσανατολισμένη αλήθεια αναζητά τον δρόμο της και η συγχώρεση ζητά να γίνει το διαβατήριο της αγάπης.

Παρούσα σε όλα μια λύκαινα, η μυστική σύντροφος του παππού.
Η φιγούρα του λύκου έχει συνδεθεί πολλές φορές με παιδιά στην λογοτεχνική παραγωγή.
Από τη Ρωμαική μυθολογία, ο Ρωμύλος κ ο Ρέμος ανατρέφονται από μια λύκαινα.
Ο Ράνγιαρντ Κηπλινγκ τοποθετεί τον ήρωά του τον Μόγλη ανάμεσα σε μια αγέλη λύκων να αντιμετωπίζει το δίλημμα της ένταξης στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Από την άλλη στο ξεχωριστό φιλοσοφικό μυθιστόρημα "Η Γνώση Των Αγγέλων ,ενα κοριτσάκι αναθρεμμένο από αγέλη λύκων γίνεται πεδίο ιδεολογικής σύγκρουσης ανάμεσα σε έναν ιερέα κι έναν ορθολογιστή υπόδικο. 

Στη Λότη Πέτροβιτς η Λύκαινα συμβολίζει την αθωότητα και το ανυπότακτο πνεύμα, που αρνείται να ενταχθεί.
Παράλληλα η Λότη Πέτροβιτς ιχνηλατεί τη φιγούρα του Λυκου όπως παρουσιάστηκε στη σημειολογία διαφόρων δοξασιών ανα τον κόσμο, συνδέοντάς την ευφυώς με τη δική μας Ιστορία.
Στην κυριολεκτική της διάσταση η Λύκαινα ασφαλώς κομίζει οικολογικό μήνυμα και αντιπροσωπεύει τη φύση και την ευλογία να συνυπάρχει ο άνθρωπος αρμονικά μαζί της...
Η Λύκαινα στο "Φιλί" είναι πρωτίστως η συμφιλίωση του αποξενωμένου ανθρώπου με τη Δημιουργία.

Ο "Περίπατος "αυτού του "Πέτρου" μπορέι να μη διαβαίνει το αιματοβαμμένο μονοπάτι της Κατοχής όπως στην Άλκη Ζέη, όμως διασχίζει τα λαγκάδια της αγωνίας και της συνύπαρξης με το διαφορετικό για να οδηγήσει στην οδυνηρή αυτογνωσία.
         Συντροφεύστε τον Φραγκή σε αυτό το πρωτότυπο ταξίδι ενηλικίωσης με σύντροφο τον μοναδικό παππού του, που θα σας συναρπάσει! 

Απολαύστε τους, ακούγοντας -τι άλλο; τον "Πέτρο και τον Λύκο" του Προκόφιεφ!!!- ένα από τα μουσικά κομμάτια που συνοδεύουν τη γλυκιά αφήγηση της Λότης Πετροβιτς στο "Φιλί Της Λύκαινας".
                                                          Δέδε Έλλη

Αποτέλεσμα εικόνας για το φιλι της λυκαινας λοτη πετροβιτς


Εκατερίνα Γκραφ , ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

                                                             Το Τέρας Της Πετρούπολης, Εκατερίνα Γκραφ ,
                                    Είδος Ιστορικό 
                                   Βαθμολογία :9/10
                                             



EΚΔΟΣΕΙΣ : ΓΚΟΒΟΣΤΗ
ΣΕΛΙΔΕΣ : 557
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΓΛΩΣΣΑ:ΡΩΣΙΚΑ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ:  2008
ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ: 10- 6 ευρω

Αρχές του 1990 στο πρώτο επεισόδιο των αξέχαστων Απαράδεκτων 
σε μια σπαρταριστή στιχομυθία η Δήμητρα (Παπαδοπούλου) διερωτάται:
"O Ποτέμκιν άνθρωπος ήταν;Εγώ νόμιζα πως ήταν θωρηκτό"!(20:28-20:33)
Είναι ο τρόπος που ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τον Ποτέμκιν...
Τώρα ήρθε ένα μοναδικό βιβλίο να μάς συστήσει τον σχετικά άγνωστο θρύλο της Ρωσίας με έναν τρόπο πρωτότυπο και συγκινητικό:Το μυθιστόρημα Το Τέρας Της Πετρούπολης από τις 
εκδόσεις Γκοβόστη ήρθε στην ελληνική αγορά για να μας ταξίδεψε από τον 21ο αιώνα στην αυτοκρατορική Ρωσία με έναν μοναδικό τρόπο:
Το "Τέρας Της Πετρούπολης" είναι ένα βιβλίο ξεχωριστό γεμάτο πάθος και Ιστορία, που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσετε!

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο ευφυής, ερωτικός καθηγητής Φιλολογίας Αρκάντυ Στάσωφ γνωρίζει την άδολη Τατιάνα Αμπρισόκοβα που συνταράσσει την ψυχή του με την απειρία και την αθωότητά της...
Το πάθος γίνεται απροσδόκητα ο συνεκτικός κρίκος ανάμεσα στο σήμερα και τον αλησμόνητο έρωτα της Μεγάλης Αικατερίνης με τον θρυλικό Γκριγκόρι Ποτέμκιν.
Μέσα σε όλα η φιγούρα του Τολστόι κι η παράξενη σχέση του με τη Σόνια δίνει απαντήσεις στο κρίσιμο ζήτημα της Ηθικής ή μήπως απλά θέτει την ερώτηση;;
           
Μια τριπλή παραλληλία που αναζητά τη λύτρωση της ύπαρξης μέσα από την τραγωδία και τον εξαγνισμό του έρωτα...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ 

Το "Τέρας Της Πετρούπολης" της Εκατερίνα Γκραφ αποτελει ένα μυθιστόρημα εμβληματικό σαν τα εκθαμβωτικά Χειμερινά Ανάκτορα, πομπώδες κι αστραφτερό σαν τις αυτοκρατορικές χοροεσπερίδες και μυστηριακά σαγηνευτικό σαν τις Λευκές νύχτες της Αγίας Πετρούπολης...

Το "Τέρας Της Πετρούπολης" είναι ένα μαγικό σεργιάνι στις μυστικές διαδρομές της Ιστορίας και του έρωτα και μας προσφέρει μια μοναδική ανατομία της ίδιας της αγάπης. 
          Πρώτα και πάνω από όλα, όμως, το μυθιστόρημα  της Εκατερινα Γκραφ, συνιστά μια μαυλιστική καταβύθιση στα άδυτα της ρώσικης ψυχής.

Κεντρικός ήρωας είναι ο καθηγητής Αρκάντυ Στάσωφ.
Άσχημος, με τον ερωτισμό μιας ιδιοφυίας και την ηδυπάθεια του bon viver να τον τυλίγουν, αποτελεί μια σύγχρονη εκδοχή του Γκριγκόρι Ποτέμκιν, προς τον οποίο ταξιδεύει η οξεία φιλολογική του ματιά.

Με αφορμή αυτήν την υπόγεια ηθική συγγένεια, η συγγραφέας μας γυρίζει στον 18ο αιώνα τον πολέμων, των βασιλικών μηχανορραφιών και του αυθεντικού ηρωισμού!
           Κυρίαρχη μορφή στη Ρωσία του 18ου αιώνα είναι η άλλοτε Γερμανίδα πριγκίπισσα και διάδοχος του ρωσικού θρόνου η Μεγάλη Αικατερίνη, που παρά την πανστρατιά εραστών της, είχε να επιδείξει ένα πλούσιο νομοθετικό, πολιτιστικό και διπλωματικό έργο-καθώς και μια καρδιά ισοβίως παραδομένη στον χαρισματικό Γκριγκόρι Ποτέμκιν...
           Ο Ποτέμκιν στην Ελλάδα  έγινε ευρύτερα γνωστός από το ομώνυμο θωρηκτό, όπου σημειώθηκε η περιβόητη ανταρσία, που το 1925 απέδωσε αριστουργηματικά ο σκηνοθέτης Αιζενστάιν.
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για έναν ικανότατο στρατιωτικό, που παρακάμπτοντας το σωματικό του έλλειμμα, κατάφερε με την αξία του να αναρριχηθεί ως την κορυφή του Ρωσικού Στρατού, της τσαρικής αυλής και την κλίνη της Αυτοκράτειρας Αικατερίνης, αναμορφώνοντας παράλληλα τη μοίρα της Ρωσίας. 
Μέσα από ένα θυελλώδη έρωτα μάς ξετυλίγεται μια μαγευτική εποχή μεγάλων κατορθωμάτων με αποκορύφωμα της Ρωσοτουρκικούς Πολέμους και την ίδρυση σπουδαίων πόλεων.

Μέσα από εναλλαγές του σήμερα με το ένδοξο χθες, παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός σπάνιου αγνού έρωτα στο παρόν και την ανάδυση της λαμπρής Ρωσίας μέσα από τα παρασκήνια μιας σχέσης  πασπαλισμένης με την αστερόσκονη των παρασήμων και των διαμαντιών.
Εισχωρούμε στην ερωτική αλληλογραφία της Αυτοκράτειρας και παρακολουθούμε καταιγιστικά παρασκήνια, γεμάτα ίντριγκες!
           Ανακαλύπτουμε πως οι αδελφοί Ορλώφ ήταν κάτι πολύ παραπάνω από τους υποκινητές του αποτυχημένου πρόωρου ελληνικού ξεσηκωμού, που έφερε την εφιαλτική σφαγή στην Τρίπολη στα 1770!!!
           Μέσα από το βιβλίο θα πληροφορηθούμε επιπλέον το άκρως ενδιαφέρον όραμα του Ποτέμκιν, που παραλίγο να άλλαζε τη μοίρα της Ελλάδας για πάντα...

Το σήμερα μάς επιφυλάσσει μια συγκινητική ιστορία με διεισδυτικά ψυχογραφήματα και μια γνήσια τραγικότητα, που πηγάζει από τον πυρήνα της ύπαρξης των ηρώων της, της Τατιάνας και του Αρκάντυ κυρίως.
            Μια ανάλυση που ξεκινά από την ατομικότητα κι εκτείνεται σε θεμελιώδη ερωτήματα της ζωής γύρω από την ηθική και τον θάνατο.

Η χαρτογράφηση των εσωτερικών συγκρούσεων του Αρκάντυ ανάγεται σε επίπεδο φιλοσοφικό, που καθένας μας εντοπίζει ερωτήματα για τον ίδιο του τον εαυτό.
           Στον αντίποδα μια ηρωίδα χειροπιαστά γλυκιά, αθώα κι αμήχανη αποτυπώνει την κοινωνική πραγματικότητα μιας μετασοβιετικής Ρωσίας που ψάχνει την ταυτότητα κ τον βηματισμό σε ε΄να σκηνικό ρευστό και τρομακτικό.
             Εκκινούμε από τη σαρκική διάσταση του έρωτα για να ανέβουμε την ηθική του κλίμα μέχρι το σημείο της απόλυτης ένωσης και της Θέωσης 

Η ακαδημαϊκή ιδιότητα του ήρωα μας καθηγητή Στάσωφ από την άλλη θα γίνει το ευρηματικό πρόσχημα για ένα ακόμη άλμα στον χρόνο για να βρεθούμε στα Γιάσναγια Πολιάνα και τον άρχοντα συγγραφέα Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι.
            Πρόκειται για ένα "σεμινάριο του καθηγητή", όπου η συγγραφέας δια στόματος του Στάσωφ της προσεγγίζει κριτικά το έργο του Τολστόι με μια περιεκτικότητα αφοπλιστική..
          Η συγγραφέας με τόλμη επιχειρεί μια δοκιμιακού τύπου αναψηλάφηση της προσωπικότητας του Τολστόι, τολμώντας να καθαιρέσει την αγιοποιημένη του μορφή σε μια έντιμη , αλλά πολύ αυστηρή κοινωνιολογική και ψυχογραφική κριτική, που δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω...
Αποτιμώντας το μίσος προς τη γυναίκα που αποκαλύπτουν οι επιστολές του Τολστόι κι η περιφρόνησή του στη σύζυγό κ μητέρα των 13 παιδιών τουΣόνια , η Γκραφ, δια στόματος Αρκάντυ, αποδομεί με επιχειρήματα όλο το ηθικό μεγαλείο που είχε αποδοθεί στον Τολστόι...
Είναι αξιοσημείωτη η τεκμηρίωση και η μετάβαση από την ατομική θέση του Τολστόι ως γαιοκτήμονα σε πολιτικοκοινωνικούς προβληματισμούς.
              Δε θέλω να αποκαλύψω άλλα, όμως θα πω ότι η αποτιμήση του Τολστόι ως αγαπημένου συγγραφέα των λενινιστών- κομμουνιστών συνδέεται άμεσα με ένα ακόμη χωρίο του βιβλίου:
Είναι η αναμέτρηση του Αρκάντυ με τη μνήμη του πατέρα του , όπου επιχειρείται μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του κομμουνισμού, από τον μέσο πολίτη, που υπέφερε ένα καθεστώς πνιγηρό.

Ενα ακόμη στοιχείο που λανθάνει στο βιβλίο είναι η θρησκευτική συνείδηση, όπως αυτή έχει εγγραφεί στα κύτταρα του ρώσικου συλλογικού ασυνείδητου.
Η εγγενής ευλάβεια του Ρώσου διατρέχει τις σελίδες αυτού του υπέροχου βιβλίου, ενώ ο πλούτος των εικόνων και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις παραπέμπουν στον τρόπο γραφής μεγάλων κλασσικών συγγραφέων...

Το βιβλίο κλείνει με τη ρομαντική ιστορία του παρόντος να κορυφώνεται συγκινησιακά κι απρόσμενα, εμπνέοντάς μας μεγάλη φόρτιση.
Το φινάλε θα σας κάνει πιθανόν να κλάψετε νιώθοντας μια ιδιότυπη κάθαρση...
Η μοναδική  αδυναμία του βιβλίου είναι κάποιος  υποκειμενισμός κια μια μονομερής καταδίκη του κομμουνισμού και των Επαναστάσεων: 

Εκκίνηση πάντων είναι η Ανάγκη που σημειώνει ο Βίκτωρ Ουγκό ,αυτή τροφοδότητσε σταθμούς οπως η Γαλλική κ η Ρωσικη ΕΠανάσταση και αυτή δείχνει να παραβλέπει η ματιά της Γκραφ.
Η απόγνωση και η από αιώνος αδικία τροφοδότησαν δυστυχώς τη σφοδρή βιαιότητά τους- δικαίως ή αδίκως- κι όλα αυτά απουσιάζουν από τις εμβριθείς απόψεις της συγγραφέως.


Διέκρινα μια ακόμη μικρή έλλειψη. Η συγγραφέας έχει φιλοτεχνήσει ένα σαγηνευτικό και ανάγλυφο πορτρέτο της μεγαλειώδους Αγίας Πετρούπολης στον 18ο αιώνα.
Μας ξενάγησε στα μαγικά ανάκτορα στο ασύλληπτης ομορφιάς Ερμιτάζ, στις αυτοκρατορικές γιορτές και τις ασυγχώρητες σπατάλες ενώ ο λαός πεινούσε.
             Παράλληλα μάς μετέφερε στην ρομαντική Πετρούπολη του σήμερα -εντούτοις από αυτό το ιστορικό κάδρο, απουσίασαν οι ηρωικές της μέρες ως "Λένινγκραντ", όπου ήταν το μαρτύριο του πεινασμένου σοβιετικού λαού που διατήρησε την περηφάνεια αυτής της πόλης μες στο κρύο και τα πολυβόλα- με τους Γερμανούς του Χίτλερ προ των πυλών!
Όλα αυτά προσδίδουν ψήγματα εμπάθους οπτικής πουοφειλουμε να επισημανουμε.

Το Τερας της Πετρουπολης όμως παραμένει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που θα θυμάστε για καιρό!
Αποτελέι ένα κλασσικότροπο έργο με αξιοσημείωτη υπαρξιακή υφή , από τα πιο αξιόλογα που κυκλοφορούν...
           Βαριές σελίδες σε μια σχεδόν πολυτελή έκδοση που θυμίζει άλλες εποχές και μια απίθανη πλέον τιμή.
                     Οπωσδήποτε ανακαλύψτε το και εμπλουτίστε την γνωστική σας φαρέτρα με ένα ρομαντικό απόκτημα που θα σας διδάξει πτυχές της Ιστορίας όπως δεν έχει συμβει ποτέ ξανά!



                                                              ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ ΔΕΔΕ
               

                                ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Το «Εκατερίνα Γκραφ» είναι ψευδώνυμο της Ελένα Ξανθοπούλου-Μποκατερίεβα, που γεννήθηκε στο Ισμαήλ της Ουκρανίας
 στις 31 Ιουλίου του 1956 στο Ισμαήλ, στις εκβολές του Δούναβη. Έλαβε ανώτατη μόρφωση στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου και αποφοίτησε από το τμήμα της Ρωμανικής και Γερμανικής Φιλολογίας. 
Το 1976 παντρεύτηκε, και ένα χρόνο μετά γεννήθηκε ο γιος της Νικήτα.
Εργάσθηκε ως μεταφράστρια στην «Ιντουρίστ» και αργότερα στην K.G.B. Ουκρανίας απ’ όπου αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Λοχαγού. 
Από το 1999 είναι μέτοχος και Γενική Διευθύντρια σε Τουριστική Επιχείρηση στο Κίεβο.
Το 1997, μετά από διαζύγιο, ξαναπαντρεύτηκε. Από το 1999 ζει εκτός Ουκρανίας και κυρίως στην Ελλάδα. Έχει ταξιδέψει σε αρκετές χώρες του κόσμου, μιλάει πολλές ξένες γλώσσες και της αρέσει να ζωγραφίζει. Έχει δύο εγγόνια -τη Βερόνικα και τον Κύριλλο.

Το πρώτο της βιβλίο είναι «Η γυναίκα που λαχταρούσε ν’ αγαπήσει», (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007).

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΡΑΚΗΣ, Δικαίωμα Στο Αύριο-Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ

                                                                  Δικαίωμα Στο Αύριο, Γιώργος Πολυράκης
                                           Είδος : Ιστορικό
                                          Βαθμολογία 9/10
                                                                                                    
                                            
Το 1916,ο Γιώργος Πολυράκης επανέρχεται με ένα ακόμη περιεκτικό και συγκινητικό μυθιστόρημα
ιστορικών και κοινωνικών αποχρώσεων.
        Το Δικαίωμα Στο Αύριο έρχεται να μας ταξιδέψει στην πολυτάραχη Θεσσαλία αρχές του 20ου αιώνα με αναφορά στον πιο αγνό σοσιαλιστή που γνωρισε η Ελλαδα, τον ΜΑΡΙΝΟ ΑΝΤΥΠΑ!

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο Χάρης Καραμάνος,τρίτος γιος μιας ελεύθερης-μα φτωχής- αγροτικής οικογένειας, επιστρέφει στη Θεσσαλία μετά την Κρητική Επανάσταση όπου συνυπηρέτησε με τον φλογερό φοιτητή Μαρίνο Αντύπα.
          Έχει πλέον αποφασίσει να εγκαταλείψει τις σπουδές του στην Ιατρική και να αφουγκραστεί

το σκίρτημα της Τέχνης.
Δεν μπορεί να φανταστεί ότι οι ιατρικές του γνώσεις θα γίνουν αφορμή να εμπλακεί σε μια θανάσιμη έχθρα με τον μεγαλοτσιφλικα της περιοχής του, τον απάνθρωπο Καραδήμο.
           Το μίσος του μεγαλοτσιφλικά θα απλώσει τη σκιά του πάνω από τον έρωτά του με την αέρινη Αγνή...

       Εν τω μεταξύ, ο παλιός του φίλος, Μαρίνος Αντύπας "πυρπολεί" με το κοινωνικό του κήρυγμα τους υπόδουλους του Κάμπου , καλώντας τους στον αγώνα για την ελευθερία ...


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Μετά τα Ηράνθεμα (σχετικά με την Ιερά Εξέταση)
και το Όσο Υπάρχουν 'Άνθρωποι (σχετικά με την Κατοχή των Αθηνών και τα δίκτυα κατασκοπίας) ,
ο Γιώργος Πολυράκης επανέρχεται με άλλο ένα μεστό ιστορικό μυθιστόρημα μικρής ίσως έκτασης, αλλά μεγάλης εσωτερικής δύναμης!
Το Δικαίωμα Στο Αύριο είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί για το ξεχωριστό θέμα και τον βαθια συναισθηματικό τρόπο που το παρουσίασε.
Όπως και τα δυο πραναφερθέντα έργα του Πολυράκη,
έτσι και το Δικαίωμα Στο Αύριο ακολουθεί την νέα τάση του συγγραφέα να αφήσει πίσω τα εμβληματικά ,πολυσέλιδα έργα που αγκάλιαζαν την εποχή τους, όπως οι Μακρυνοί Ορίζοντες,
Οι Αετοι Πετούν Ελεύθεροι, Δωροθέα ντε Ροπ ,Σιωπηλές Κραυγές.
Τώρα, τα περάσματά του Γιώργου Πολυράκη από την Ιστορία είναι μεν ουσιαστικά, αλλά προσλαμβάνουν
έναν σαφώς πιο βραχυλογικό χαρακτήρα, και παραμένουν πιο εστιασμένα στις ατομικότητες.
Κεντρικό ρόλο διαδραματίζουν τα συναισθήματα και οι ηθικές αξίες.
           Αυτή η ανισομέρεια μεταξύ ιστορικών αναφορών και προσωπικού δράματος των ηρώων,  
είναι "δίκοπο μαχαίρι" :
Kερδίζει μεν τους αναγνώστες εκείνους που κουράζονται από ιστορικές αναφορές- από την άλλλη πλευρά όμως, αφαιρεί από το έργο το κύρος της πιο κλασσικότροπης γραφής και τη διαχρονικότητα του καθαρόαιμου ιστορικού μυθιστορήματος.
           Προσωπικά μου λείπει λίγο ο Πολυράκης των παλαιότερων εποχών και η έμπνευση αυτή προσέφερε πλούσιο υλικό όπιυ μπορούσε να έχει εξακτινωθεί ( κρητικό μέτωπο, εναλλαγή κυβερνήσεων, έλευση Βενιζέλου κλπ) .
          Παρόλαυτα, η ανθρωπιά του Γιώργου Πολυράκη -κι η δεδομένη του συγγραφική δεινότητα μάς εξασφαλίζουν ένα σίγουρα αξιοπρόσεκτο μυθιστόρημα που κατορθώνει να αγγίξει την ψυχή μας και να την ταξιδέψει!
Πεδίο δράσης αυτή τη φορά ο Θεσσαλικός Κάμπος με το αγροτικό ζήτημα να εχει προσλάβει τις διαστάσεις μιας βαθιά ανθρωπιστικής κρίσης.
         Στο βιβλίο πρωταγωνιστεί η οικογένεια Καραμάνου ,
που έχει αποκτήσει με αιματηρές οικονομίες την ελευθερία της, μα πολύ σύντομα θα δοκιμάσει τον απάνθρωπο ζυγό του μεγαλοτσιφλικά, σύμβολο διαχρονικό της Τυραννίας.


Μέσα από άρτια δομημένους χαρακτήρες και δυνατές σκηνές, ο Γιώργος Πολυράκης, κατορθώνει να αναπαραστήσει τις σκληρές και παράλογες συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι κολίγοι.
          Ο σαρδόνιος, αλαζονικός τσιφλικάς, ο αιώνιος ραγιάς  - πατέρας, η ρομαντική υπομονετική μητέρα, ο λεβέντης Χάρης και η εύθραυστη , παθιασμένη Αγνή επιτείνουν με τη δυναμική τους
την τραγικότητα των καταστάσεων και το αίσθημα της αδικίας που γίνεται ωρες - ώρες πνιγηρό:
Ένα γαιτανάκι συναισθημάτων, αλλά και στιγμές που γεννούν αγανάκτηση σε κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, μα που ακολουθούν πιστά την ιστορική αλήθεια χωρίς ίχνος υπερβολής.
        Από χρονογραφήματα της εποχής έχουμε πληροφορηθεί ότι η ζωή των κολίγων ήταν κυριολεκτικά μια αναπόδραστη κόλαση δεσποτισμού, γεμάτη εξευτελισμό και θάνατο, με στοιχεία δουλοκτητικών καθεστώτων της Αμερικής, που θυμίζουν τη ζωή των πρώτων νέγρων:
 Η ασταμάτητη εργασία, οι αρρώστιες, το μαστίγιο του επιστάτη, οι ταπεινώσεις, το δικαίωμα του τσιφλικά στην πρώτη νύχτα των πιο ωραίων κοριτσιών της επικράτειάς τους, είναι ελάχιστα μόνο από τα στοιχεία της νέας δουλοπαροικίας.
Ήταν μεγάλη απογοήτευση για τους Θεσσαλούς αγρότες να βλέπουν τον νέο ζυγό των Ελλήνων κεφαλαιούχων πολύ πιο αδυσώπητο από την άλλοτε τούρκικη παρουσία- με το νεοελληνικό κράτος να στηρίζει την ανομία.
                Αυτες ακριβώς τις αναφορές ζωντανεύει μέσα από τους ήρωές του σπαρακτικά ο Πολυράκης και αποτελούν την κορύφωση του δράματος, χωρίς να επεκταθούν σε ηθογραφικού χαρακτήρα λεπτομέρειες και δίχως να εμπλακούν περισσότεροι χαρακτήρες που θα απέδιδαν πληρέστερα το κοινωνιόγραμμα ενός τόσο ιδιόμορφου πλέγματος κοινωνικοοικονομικών σχέσεων όπως τα τσιφλίκια του Θεσσαλικού Κάμπου.

Ανάμεσα στα όλα ο εξαίσιος, ο ευγενής οραματιστής Μαρίνος Αντύπας βρίσκει τη θέση του στο βιβλίο του Πολυράκη.
Ο νεαρός φοιτητής της Νομικής που ονειρεύτηκε έναν κόσμο δικαιότερο και τον διεκδίκησε με πάθος για λογαριασμό των αδικημένων χωρίς να φοβηθεί το κατεστημένο.
Ο γλυκύτατος Μαρίνος Αντύπας που διεκδίκησε τη θέση επιστάτη στα κτήματα του εκ Ρουμανίας θείου του Σκιαδαρέση , όχι για να καταπιέσει αλλά για να ξεσηκώσει τους υπόδουλους κολίγους.
Ο Προμηθέας της Αγροτιάς που ήξερε ότι θα πληρώσει με τη ζωή του το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης μα το διετράνωσε ως τα πέρατα του πολύπαθου Κάμπου και θυσιάστηκε πρόθυμα ως άλλος ηθικός Τιτάνας- για τους εξαθλιωμένους αγρότες, "ζητώντας μονάχα να θαφτεί ανάμεσά τους ,να μείνει για πάντα δικός τους"...
               Ο συγγραφέας εντάσσει τον σπουδαίο φιλάνθρωπο Μαρίνο Αντύπα στο βιβλίο ως φίλο του Χάρη Καραμάνου, αξιοποιώντας απλώς τις στοιχειώδεις εγκυκλοπαιδικές γνωσεις που είναι προσβάσιμες γι αυτόν κι από το Ιντερνετ ακόμη, χωρίς να προεκτείνει καθολου  την έρευνα του για να δώσει κάτι καινούριο
Έτσι, ο συγγραφέας δεν αναδεικνύει επαρκώς τη φιλία του ήρωα του με τον Μαρίνο Αντύπα, δεν δίνει στον Αντύπα πνοή ζώσα , ούτε αποδίδει τη φλόγα της ψυχής του με τη δύναμη που έχει η μυθοπλαστική ματιά ενός μυθιστορήματος,(δεν εκμεταλλεύτηκε πχ τη σαγήνη που ο Αντύπας ασκούσε στους αγρότες αλλά και με το κάλλος του, οπως μας πληροφορεί η Μηχανή Του Χρόνου).
        Σίγουρα όμως, ο Πολυράκης μάς  συστήνει τον φλογερό πυρπόλητη του Καμπου  με πολύ πιο ακριβή τρόπο από ο,τι η  αναιμική φιγούρα που υποδύθηκε  ατυχώς ο υποτονικός Νότης Περγιάληγς στο "Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο"(λόγω Χούντας -1968- μάλλον αποσιωπήθηκε η επαναστατική και γοητευτική φύση του Μαρίνου) 


Οι κεντρικοί μυθοπλαστικοί ήρωες από την άλλη μάς κερδίζουν όλοι, ενώ το βασικό ζευγάρι κομίζει έναν χειμαρρώδη ερωτισμό και βαθιά αγάπη, που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Ο Χάρης αντιπροσωπεύει την πιο ωραία εκδοχή της αρρενωπότητας με τον αισθησιασμό, τη μαχητικότητα αλλά και την ιπποσύνη που τη χαρακτηρίζει.
Θεωρώ μικρή αδυναμία ότι τα αδελφια του Χάρη προβάλλουν σε ρόλο σχεδόν βωβού κομπάρσου, ενώ θα μπορούσαν να έχουν πιο ενεργό ρόλο -εν αντιθέσει με έναν άλλον χαρακτήρα  

Ανάμεσα στα άλλα και αντιστάθμισμα της φόρτισής μας είναι ένα αναπάντεχο πρόσωπο, που υπηρετεί επιτυχημένα την τεχνική του από μηχανής θεού.
Ο πόλος του κακού αποδίδεται από τον Καραδήμο που συνιστά τον πιο ολοκληρωμένο από ολους τους χαρακτήρες του έργου και ολοκληρώνει άρτια το σχήμα της Ύβρεως και της Νέμεσεως.
         Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας αξιοποιεί τις γνώσεις του στην Ιατρική ως κινητήριο μοχλό της ιστορίας του- σήμα κατατεθέν του Γιώργου Πολυράκη.
Ο απόηχος του βιβλίου είναι μια πληθώρα πολύ δυνατών συναισθημάτων- από την έκπληξη και τον αποτροπιασμό , μέχρι την  τρυφερότητα , που μας κάνει να ξεχνάμε τις όποιες μικρές αδυναμίες
Το "Δικαίωμα Στο Αύριο" είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί καθώς πάνω από όλα, αναδεικνύει άγνωστες πτυχές της νεότερης Ιστορίας μας και ξεμπροστιάζει το ειδεχθές πρόσωπο της κοινωνικής αδικίας που δυστυχώς εναλλάσσει μορφές, χωρίς ποτέ να εκλίπει ...
            Το Δικαίωμα στο Αύριο δικαιούται μια θέση ανάμεσα στα καλά μυθιστορήματα της χρονιάς και στη βιβλιοθήκη μας!


 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ
Λιγα λογια για τον φλογερο οραμτιστη γιατι η Μνημη ειναι το απροσβλητο Οστεοφυλακιο των τιμιων ηρωων μας και η κιβωτος των ιδανικων μας 

6 ΜΑΡΤΙΟΥ: Ημερα μνήμης του ξεσηκωμου των Αγροτων στο ΚΙΛΕΛΕΡ κ αναμεσα τους δεποζει η ευγενική φιγουρα του ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ...
ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ- ο Προμηθεας της Αγροτιας,
οπως μ αρεσει να τον λεω...
Απαρνηθηκε την προοπτικη μιας αστικης ζωης ως νομικος και εγινε μαρτυρας για χαρη οσων υποφερουν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Γεννηθηκε το 1872 στa Φεραντινάτα της Κεφαλονιας
Γιος του Σπυρίδωνα Αντύπα και της Αγγελίνας Κλαδά, με δυο νεότερα αδέλφια -τον Μπάμπη και την Αδελαϊδα .
Ο ΜΑρίνος σπουδασε νομικη στην Αθηνα οπου ηρθε σε επαφη με τις σοσιαλιστικες ιδεες.
Τις προσαρμοσε σε μια φιλανθρωπη κοσμοθεωρια ,την οποία συνταιριαξε ιδανικα το χριστιανικο κηρυγμα με το αιτημα Κοινωνικης Δικαιοσυνης!!!!!
               Μπηκε στο στοχαστρο των Αρχών  γιατι εξυβρισε τους βασιλεις κ την πλουτοκρατια, ενω κυνηγηθηκε για την προοδευτικη του εφημεριδα ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ που οραματιζοταν μια κοινωνια αδελφοσυνης και σαν επαναστατικη δάδα ζητούσε να πυροδοτήσει μια κοινωνική αλλαγή.
Tέτοια ηταν η ορμη του που λέγεται ότι ενα κοριτσάκι το βα΄τισε ..."Αναρχία" και το φώναζαν σε όλη του τη ζωή "Αννα".
Δεν πρέπει όμως να δημιουργηθει σύγχυση καθώς η οπτικη του Αντύπα δεν εχει σχέση με τις εισηγησεις Κροποτκιν Μπακουνιν κλπ... Αφορα σε μια ηθικη και θεσμικη αναμορφωση της κοινωνιας:
Αφορα στην ανατροπή των  απληστων βασιλεων και  σε ενα ουτοπικο οραμα για μια αρμονικη συνυπαρξη των ανθρωπων κάτω απο τις αρχες της κοινωνικης διακιοσυνης ,της ισοκατανομης των αγαθων αναλογα με τις αναγκες καθενος, και στην επικράτηση της χριστιανικής αγαπης!
Το 1906, ο Μαρινος έλαβε μέρος στις εκλογές και- για λίγες μόλις ψήφους- δεν κατάφερε να εκλεγεί -γεγονός που συνιστά επιτυχία αφού ειχε συσπειρωθεί όλο το κατεστημένο εναντίον του!
Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ταξιδεψε στη Ρουμανια πειθοντας τον θειο του Γεωργιο Σκιαδαρεση να τον διορισει επιστατη στις εκτασεις του στη Θεσσαλια και να του επιτρεψει να εφαρμοσει εκει τις ανθρωπιστικες αρχές του...

Καταφθανοντας ο νεαρος Μαρινος στη Θεσσαλια ειδε τους αγροτες να ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση κυριολεκτικά ως δουλοπάροικοι.
Από χρονογραφήματα της εποχής έχουμε πληροφορηθεί ότι η ζωή των κολίγων ήταν κυριολεκτικά μια αναπόδραστη κόλαση δεσποτισμού, γεμάτη εξευτελισμό και θάνατο, με στοιχεία δουλοκτητικών καθεστώτων της Αμερικής, που θυμίζουν τη ζωή των πρώτων νέγρων:
Ενδεικτικα στοιχεια της ζωης των αγροτων ηταν η ασταμάτητη εργασία, ο αναλφαβητισμός, 
η έλλειψη φαρμάκων, 
τα ελεεινά οικήματα δίπλα σε βάλτους όπου θέριζε η ελονοσία, το μαστίγιο του επιστάτη, 
οι ταπεινώσεις, (φιλουσαν τα ποδια του τσιφλικα οποτε τον συναντούσαν), 
ως και το δικαίωμα του μεγαλοτσιφλικά στην "πρώτη νύχτα" των πιο ωραίων παρθενων της επικράτειάς του!!!!!!
Ήταν μεγάλη απογοήτευση για τους Θεσσαλούς αγρότες να βλέπουν τον νέο ζυγό των Ελλήνων κεφαλαιούχων πολύ πιο αδυσώπητο από την άλλοτε τούρκικη παρουσία- με το νεοελληνικό κράτος να στηρίζει την ανομία.
Ο ΑΝΤΥΠΑΣ απο τη θεση του Επιστατη θελησε να τα αντρεψει ολα αυτα.
Θεσπισε δικαιωματα για τους αγροτες της επικρατειας του
όπως η Κυριακή αργία και το Ωράριο.
Επίσης μείωσε  το ποσοστο της σοδειάς που απεδιδαν στον τσιφλικά οι κολίγοι. 
Οι καλλιεργήτες της επικράτειας που ήλεγχε ο Αντυπας κρατουσαν πια το 75% της παραγωγής τους κι όχι το 25% που ίσχυε μεχρι τότε...
  Τους παραχώρησε εκτάσεις του τσιφλικιού για να χτίσουν σπίτια , τους έχτισε σχολεία ( κ τους ξεσηκωνε να διεκδικήσουν γη, γνωριζοντας πολυ καλα πως συντομα θα τα πληρωνε με τη ζωη του, αφου οι απειλες απο τους υπολοιπους γαιοκτημονες ηταν συνεχεις...
Οι αγροτες τον λατρεψαν ενω λέγεται οτι η γοητεια του συγκινουσε πολυ τις γυναικες με τον ιδιο ομως να παραμενει σεμνος κ αταλαντευτος στο όραμα του.
Το μίσος των μεγαλογαιοκτημόνων για τον ανατρεπτικο Μαρίνο κορυφωθηκε δε, οταν ελαβε χωρα ενα εντονο επισοδιο με τον επηρμενο βουλευτή-  γαιοκτημονα της Λαρισας τον ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΣΛΗΜΑΝ, γιο του γνωστού αρχαιολογου (που προφανως δεν του εμφυσησε τις αρχες του πολιτισμού που έφερε στο φως με τις ανασκαφές του). 
Ο γιος Σλήμαν γυρνούσε κι εξυβριζε δημοσίως τον Αντυπα .
Οταν ο Μαρίνος ευλόγως τού ζητησε τον λόγο γι αυτό, ο Σλήμαν τον χλευασε...
Τότε ο Μαρίνος τον χαστούκισε  δημόσια κι ο Σλήμαν τον μηνυσε.
Η απολογία του Αντύπα στο δικαστήριο, υπήρξε  ενα μανιφεστο ανθρωπιας,ενα πυρηνο κηρυγμα Κοινωνικης Δικαιοσυνης!!!
Δε ζητησε επιεικεια για τον εαυτό του ,αλλά κατήγγειλε την εξαθλίωση των αγροτών.
Παρόλαυτα φυλακίστηκε για 20 μέρες!!
Ο ΜΑΡΙΝΟΣ  ΑΝΤΥΠΑΣ, συνέχισε απτόητος τους αγώνες του.

Συγκινωντας τις βασανισμενες ψυχες των αγροτων με τον λόγο κ το καλλος του, δε σιωπησε ποτε του -κι επειδη ήξερε πως θα δολοφονηθει ,απλα ζητουσε απο τους φτωχους αγροτες "αν σκοτωνοταν να τον θαψουν αναμεσα τους για να μεινει για παντα μαζι τους"...
              Πραγματι μεγαλοτσιφλικαδες φοβουνται για τα συμφεροντα τους , τρεμουν τον ξεσηκωμο των κολλιγων που εκεινοι εξαθλιωναν με την απανθρωπια τους,για αυτο πηραν την α[ποφαση: ."Ο ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ"- οπως το περιεγραφε στο εκπληκτικο τραγουδι του Μαρκοπουλου ο Βιρβος:

Το βραδυ της 8ης Μαρτίου 1908, για 12 χιλιαδες δραχμές, και μια ψυχή πουλημένη
ενας "νέος Ιούδας", ο απάνθρωπος επιστάτης Ιωάννης Κυριακού 
πυροβόλεί με δικαννό τον Μαρίνο, πισώπλατα , θρασύδειλα, σατανικά , οπως έκαναν πάντα οι προδότες αυτής της χώρας. 
Ο Μαρίνος πέφτει στην αγκαλιά του ξαδελφου του του Παναγιωτης Σκιαδαρεση και ξεψυχα έχοντας στα χείλη  το φωτενό σύνθημα: "Αδελφότις Ισότις - Ελευθερία".
Η προσκειμενη στο αιμοδιψες Παλάτι εφημεριδα ΕΣΤΙΑ επιχαίρει  για τον θανατο του Μαρινου Αντυπα γραφοντας χυδαία "πως ο θανατος του αποδεικνυει πως ο σοσιαλισμος θα μείνει μονάχα στο επίπεδο των ιδεων..."για να διαψευστεί αφού ο θανατος του Μαρίνου συσπείρωσε τους αγρότεςς και τα γεγονοτα στο ΚΙΛΕΛΕΡ (6 ΜΑΡΤΙΟΥ 1910 σηματοδοτησαν την αρχη του τελους για τους δυναστες)!
 Δεν καταλαβαν οτι ενα αστρο σαν αυτό ειναι πλοηγός ιδανικών για καθε ελευθερα σκεπτομενο πολιτη σε όλες τις εποχές...
 Κι αν η ζωη του εδυσε αδοξα ο Μαρίνος Αντυπας προλαβε να γινει ηλιος της Νεας Μερας για την Αγροτιά και σημειο αναφοράς ωραίων αγώνω [που στολίζουν την Ιστορια της Ελλάδας και την πορεία του Ανθρωπου!!!!
           Αυτος ειναι ενας σπανιος πινακας φιλοτεχνημενος απο καποιον Κινεζο (τον βρηκα σε ενα αφιερωμα που του ειχε γινει στα Φερεντινατα Κεφαλονιας- τοπο καταγωγης του).