ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ. Γυαλινο Ρόδο

                                                                                               Το Γυάλινο Ρόδο, Ευαγγελία Ευσταθίου
                                                 Είδος Αισθηματικό/ Θρίλερ
                                                 Βαθμολογία: 10/10

Η Ευαγγελία Ευσταθίου,αυτή τη φορά  μας συστήνει μια ηρωίδα εύθραυστη σαν το γυαλί , σε ένα βιβλίο όπου τα... ροδοπέταλα πορφυρώθηκαν από το αίμα κι η αγωνία πορεύεται αντάμα με την ερωτική δίνη- σε έναν μοναδικό συνδυασμό αστυνομικού μυστηρίου και δράματος...
Το Γυάλινο Ρόδο είναι ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει μοναδικά πολλά στοιχεία και συγκλονίζει όσο κανένα άλλο της συγγραφέως, γι αυτό ίσως αποτελεί το πιο ξεχωριστό από τα τόσο δυνατά όσο κι ευφάνταστα βιβλία μας έχει χαρίσει η Ευαγγελία Ευσταθίου.



ΠΕΡΙΛΗΨΗ- ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΣΙΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Η Εμμανουέλα Μαράντη δεν υπήρξε ποτέ ένα ανέμελο παιδί.
Βρισκόταν πάντα στο κέντρο μιας οικογενειακής θύελλας και αντιμετώπιζε τα αδιέξοδα συνήθως με τη φυγή. 

Έτσι, έπειτα από ένα ισχυρό συναισθηματικό σοκ τη βραδιά των γενεθλίων της, καταλήγει σε μοναστήρι της Ηπείρου αποφασισμένη να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να αναζητήσει τη γαλήνη του Θεού, για να επουλώσει τις βαθιές πληγές της και να αφήσει οριστικά πίσω της τις σκιές του παρελθόντος.

Την ίδια στιγμή, ο Νίκολας Κάραλης, υπαστυνόμος της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών, πιστεύοντας πως έχει λυτρωθεί από τα φαντάσματα του δικού του παρελθόντος, αναλαμβάνει την προστασία της Εμμανουέλας από τη δολοφονική μανία ενός άγνωστου ψυχοπαθούς που επιτίθεται σε νεαρά ορφανά κορίτσια, του επονομαζόμενου Φονιά με τα Μαύρα Ρόδα, ο οποίος δείχνει ότι δε θα σταματήσει το θανατηφόρο παραλήρημά του αν δε φτάσει σ' εκείνη.
Ο Νίκολας και η Εμμανουέλα γίνονται οι πρωταγωνιστές μιας απίστευτης περιπέτειας σε ένα σκηνικό τρόμου την ώρα που το ρολόι μετράει αντίστροφα για το κύκνειο άσμα μιας ψυχής τσακισμένης από την παράνοια και τη διαστροφή.

             Παράλληλα, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το κοινό οδυνηρό παρελθόν τους και ταυτόχρονα το απροσδόκητο παρόν τους. Και, καθώς τα μυστικά ανασύρονται από το σκοτεινό πυθμένα της κρύπτης τους, οι δυο τους καλούνται να δώσουν απάντηση στο μεγαλύτερο δίλημμα απ' όλα: 

Ενωμένοι μες στην κοσμοχαλασιά ή μοναχικοί σολίστ σε μια παράσταση με αβέβαιο τέλος;


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ 
Τι βιβλίο!
Το Γυάλινο Ρόδο της Ευαγγελίας Ευσταθίου συνιστά ένα αυθεντικό αστυνομικό θρίλερ με αισθηματικές προεκτάσεις, που κόβει την ανάσα του αναγνώστη!
Για να καταχραστώ το γεωμερτρικό όρο, θεωρώ πως  το Γυάλινο Ρόδο μαζί με το Αν Τον Άνεμο Ρωτήσεις , και το Μ Άλλα Λόγια Σ Αγαπώ αποτελούν τη "χρυσή τριάδα"της συγγραφέως...

Όπως σε όλα της τα βιβλία η αφήγηση είναι γοητευτική, απλή και συνάμα πολύ παραστατική, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Η ομορφιά της γλώσσας σε ωραία συνύπαρξη με τη δύναμη της εικόνας και των συναισθημάτων!
        
Κι ενώ στο πρώτο μέρος μας ξεδιπλώνεται μια πολυδαίδαλη και τραγική οικογενειακή ιστορία, στο δεύτερο μέρος κυριαρχεί η αδρεναλίνη κι ένας ερωτισμός παράφορος μαζί και παράλογος...
           Για άλλη μια φορά, η συγγραφέας διαχειρίζεται αριστοτεχνικά το προσφιλές μοντέλο ενός αντιφατικού ζευγαριού που το ταλανίζουν οι δαίμονες ενός πολυτάραχου χθες και ανεπούλωτα παιδικά τραύματα.
            Συναντάμε το ιδανικό πρότυπο του λιγομίλητου όσο και σκληροτράχηλου αρσενικού, που παρά τις πληγές του είναι έτοιμο να προστατεύσει το αδύναμους.Εδώ πρόκειται για τον γοητευτικό μυστηριώδη υπαστυνόμο Νίκολας Κάραλη.
         Στο πλάι του προβάλλει ξανά ένα κορίτσι που δεν του επέτρεψαν να ανθίσει- η Έμμα Μαράντη!
Είναι η ίδια η Σιλημμένη Αθωότητα σε όλη της την τραγικότητα, που η συγγραφέας ιχνηλατεί διεισδυτικά σε ένα πλήρες ψυχογράφημα που ξεδιπλώνεται καθ'όλη την πλοκή...
              
Το ξεχωριστό στο Γυάλινο Ρόδο όμως είναι ότι ο κεντρικός άξονας διακλαδίζεται σε καλοδουλεμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες που κερδίζουν τις εντυπώσεις κ αποτελούν την κινητήριο δύναμη της ιστορίας μας.
            Τα δεύτερα πρόσωπα δε συνιστούν προσχηματικές παρουσίες όπως συμβαίνει συνήθως!

Αντιθέτως είναι όλα αυθύπαρκτα,αξιοπρόσεκτα και σμιλεμένα με περισσή μαεστρία, απογειώνοντας το τελικό αποτέλεσμα...
Είναι ο μελαγχολικός Ορέστης με το αέναο αίσθημα της μειονεξίας να ποτίζει πίκρα τις ζωές των γύρω του, άθελά του.
Είναι η ραδιούργα, αλλά πονεμένη Αλεξάνδρα με τα τρομακτικά μυστικά που πυροδότησαν μια τραγωδία ασύλληπτη στον κοινό νου.

Είναι η ονειροπόλα κι αέρινη Αναίς και ο πολύπλευρος, ασταθής Στάμος. 
Παραδίπλα η πληγωμένη αλλά ώριμη έφηβη Σιλβί, η βασανισμένη Άνια και η φαινομενικά ανέμελη,αλλά ουσιαστική Τζένη, που εκπλήσσει με την εξέλιξή της.
Πάνω από όλα όμως είναι ο μαρτυρικός "εκείνος" που κινεί τα νήματα του δράματος: 

 Συνήθως οι σκοτεινοί- άντρες- πρωταγωνιστές της Ευσταθίου φέρουν σημάδια και πληγές, που τους προσδίδουν, όμως, κοινώς αποδεκτή γοητεία. Είναι πανώριοι, σιβυλλικοί και θανάσιμα αρρενωπόι... Δυσπρόσιτοι και ιδιόρρυθμοι αλλά όχι διεστραμμένοι! Οι αρσενικοί πρωταγωνιστές της Ευσταθίου είναι περισσότερο "χηθκλιφικοί" θα μπορούσαμε να πούμε.
        O δε αντίθετος πόλος, του "Κακού", στα έργα της που εμπλέκουν "έγκλημα", είναι πολύ πιο επίπεδος, διακριτός ,ξεκάθαρα εμφορούμενος από απληστία , φθόνο κι αναγνωρίσιμα ελαττώματα.

Στο Γυάλινο Ρόδο όμως συναντάμε κάτι άλλοτριο προς όλα αυτά.
          Ο Φονιάς Με Τα Μαύρα Ρόδα ως ένα από τα πιο ευφυή συγγραφικά ευρήματα, είναι μια φιγούρα παρμένη από τα ερεβώδη βάθη της αυθεντικής λογοτεχνίας Τρόμου, μεταδίδοντας όλη την ιδιότυπη σαγήνη της σε ένα ασφυκτικό αγκάλιασμα έρωτα και θανάτου...

        Ο χαρακτήρας αυτός αποτελεί ένα φρανκεινσταινικό κράμα πολλών αντιφάσεων της ανθρώπινης φύσης, όπως ποτέ δεν υπήρξε άλλοτε ήρωας της Ευσταθίου ή ήρωας πρόσφατου ελληνικόυ μυθιστορήματος γενικότερα.

Πρόκειται για μια ύπαρξη βαθιά, νοσηρή, σκανδαλιστικά suis generis- "ζυμωμένη κυριολεκτικά με τον θάνατο".
Έναν αγγελιαφόρο από την Κόλαση.
Ένα θραύσμα δαντικό.
Έχουμε μια -σπάνια για την ελληνική μυθιστοριογραφία- σπουδή στο "Τέρας" και μια χαρτογράφηση της τρομακτικής του "μόνωσης", που κορυφώνεται σε ένα παράφορο αίτημα ένωσης κι αφομοίωσης. 

     Το πεπρωμένο αυτού του πλάσματος-χωρίς μιμητισμούς- βρίσκεται σε μια "γόνιμη" ομολογία προς τον αρχετυπικό πια Έρικ του Γκαστόν Λερού όπως τον απέδωσε μάλιστα και η τηλεοπτική διασκευή του Arthur Kompit(1990).

Η συγγραφέας με μοναδική δεξιοτεχνία αναπαριστά,λοιπόν, ένα σκηνικό γοτθικού ρομαντισμού, ένα σκηνικό οδύνης και θανάσιμου αισθησιασμού  που υποβάλλει στον αναγνώστη μια παράξενη, μια ιερή φρίκη.

          Χαρακτήρας αλησμόνητος,λοιπόν, και στιγμές που χαράσσονται ανεξίτηλες στην ψυχή με την περιγραφική δεινότητα και το σωστό timing των αποκαλύψεων.

Τα θραύσματα αυτού του ρόδου ίσως λίγο ματώσουν την ψυχή.
Ένας ήρωας που γεννά φόβο,αγανάκτηση και άμετρη συμπόνια ταυτόχρονα.Ματώνει και το αγκάθι από το δάχτυλο που λάβωσε η αιχμή του... 

Η εκτόνωση της θύελλας για την Έμμα ,τον Ορέστη και τους υπόλοιπους ταλανισμέμνους πρωταγωνιστές έρχεται με μια σειρά ανατροπών αλλα και με ένα συγκλονιστικό μάθημα αγάπης που αναδεικνύει τη δύναμή της να αγκαλιάζει αυτούσια κι απροσχημάτιστη κι αυτήν την ανθρώπινη αθλιότητα του αγαπημένου προσώπου, όχι μόνο την εξιδανικευμένη μορφή του.

Η πορεία αυτή κλείνει ακριβώς τη στιγμή που- με έναν έξυπνο τρόπο- στο προσκήνιο ξεπροβάλλει ένας νέος έρωτας, ισχυρός κι αιματηρός, που διαπερνά τους αιώνες, με κεντρικά του πρόσωπα τη Ρεγγίνα και τον Ραφαέλ...

         Είναι βέβαιο πως θα θελήσετε να τον ανακαλύψετε στο επόμενο βιβλίο της, Βαθύ Βελούδινο Σκοτάδι αφού το Γυάλινο Ρόδο θα σας εμπνεύσει τόσο δυνατά συναισθήματα που σίγουρα θα αποζητάτε να τα αναβιώσετε ξανά μέσα από την μαγική πένα της Ευαγγελίας Ευσταθίου.

Οπωσδήποτε αφεθείτε, λοιπόν, στα μύρα αυτού του Ρόδου που ευωδιάζει έρωτα και θάνατο μαζί...

Φίλιπ Κερρ, H Φλόγα Που Σιγοκαίει,,,

  H Φλόγα Που Σιγοκαίει, Φίλιπ Κερρ
                                            Είδος: Αστυνομικό/Ιστορικό
                                            Βαθμολογία 10/10

Το 2015 κυκλοφόρησε η περιπέτεια που τοποθετείται μετά το Γερμανικό Ρέκβιεμ(3η Ενότητα της Τριλογίας του Βερολίνου) και κλείνει χρονολογικά τον κύκλο του Μπέρνι Γκούντερ.
Πρόκειται για τη Φλόγα Που Σιγοκαίει η οποία αφήνει πίσω της την ερειπωμένη Ευρώπη και ταξιδεύει τον ήρωά μας στη μεταπολεμική Αργεντινή.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
1950. Ο Μπέρνχαρντ Γκούντερ καταρρακωμένος από τα αγωνιώδη χρόνια του πολέμου και τις σκληρές μέρες του ηττημένου Βερολίνου, έχει επιβιβαστεί στο υπερωκεάνειο SS Giovanni , που μεταφέρει πολλούς πρώην Ναζί ,εγκληματίες πολέμου για τον πιο φιλόξενο προορισμό:
Την Αργεντινή του Περόν, που πίσω από την ευμάρεια και το καλό φαγητό κρύβει πολλά ένοχα μυστικά.
Με νέο όνομα θα αναζητήσει μια νέα ζωή, μα το παρελθόν του θα ορθωθεί ξανά απειλητικό.
Μια έφηβη θα βρεθεί διαμελισμένη κι οι συνθήκες δολοφονίας της παραπέμπουν σε ένα έγκλημα που συντάραξε το Βερολίνο στα 1932 κι ήταν η τελευταία υπόθεση του Γκούντερ πριν την επεισοδιακή άνοδο των ναζί.
             Ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας Μονταλμπάν πιστεύει ότι δολοφόνος είναι ένας από τους ναζί που έχουν αναζητήσει καταφύγιο στη Λατινική Αμερική κ αναθέτει στον Μπέρνι Γκούντερ να τον βρει!
Η έρευνα όμως θα φέρει τον Γκούντερ στα άδυτα του καθεστώτος Περόν οδηγώντας τον μπροστά σε εφιαλτικές διαπίστώσεις και θανάσιμους κινδύνους για μια ακόμη φορά!

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Άλλη μια καταιγιστική αστυνομική περιπέτεια, που πλέκει ο Φίλιπ Κερρ προκειμένου να χαρτογραφήσει τις υπόγειες διαδρομές της Σύγχρονης Ιστορίας.
        Για άλλη μια φορά η αστυνομική πλοκή είναι το πρόσχημα ώστε να εισδύσουμε στα ενδότερα του ιστορικού κ πολιτικού παρασκηνίου της εποχής.
        Αυτή τη φορά ο συγγραφέας ακολουθεί τον εκκεντρικό , κυνικό ήρωά του  στο φευγιό του για τη γη της άφεσης και της Επαγγελίας.
Πρόκειται για τη Λατινική Αμερική και ειδικότερα την Αργεντινή του στρατηγού Περόν, που ανοίγει πρόθυμα τις πόρτες της παρέχοντας άσυλο σε πλήθος ναζί φυγόδικων!

         
            Αυτό το σκάνδαλο διαφωτίζει σε όλες του τις πτυχές ο Φίλιπ Κερρ, φέρνοντας στο προσκήνιο την εμβληματική και σκοτεινή προσωπικότητα του στρατηγού Περόν και την αμφιλεγόμενη πλην σαγηνευτική άλλοτε χορεύτρια σύζυγό του Εβίτα.
Ο Κερρ ιχνηλατεί τη λατρεία του αργεντίνικου λαού προς εκείνη, κι αποδίδει όλη της την απίθανη θηλυκότητα , εντάσσοντάς την έντεχνα στην πλοκή, έτσι που μύθος κ πραγματικότητα να μπλέκονται αξεδιάλυτα.Κατάφερε να με γοητεύσει κι εμένα η Εβίτα
Μέσα από όλην αυτή την πόρεία προβάλλει ένα κράτος διεφθαρμένο κι ένας ρυπαρός υπόκοσμος που απλώνει τα πλοκάμια του ως τα ανώτατα κλιμάκια 
             Η Αργεντινή του αντισημιτισμού,όμως, αποδεικνύεται ο πλεόν "φιλόξενος τόπος" για μερικές από τις επιφανέστερες προσωπικότητες του ναζισμού, που τις συναντάμε στη φρενήρη πορεία του Γκούντερ προς την αλήθεια.

Αυτό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα αν αναλογιστεί κανείς πως ανάμεσά τους υπήρξε η ειδεχθέστερη φιγούρα των εγκληματιών πολέμου.
Πρόκειται για τον Γερμανό γιατρό των Ες Ες, τον Γιόζεφ Μένγκελε-περιώνυμο για την εωσφορική του ομορφιά και την άμετρη σκληρότητά του, που -αναλογικά- κανείς δεν κατάφερε να ξεπεράσει στα ιστορικά χρονικά. Ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας, ήταν δημοφιλής, ήταν φρεσκοπαντρεμένος, ειχε νεογέννητο γιο, είχε παράσημο ανδρείας, είχε διδακτορικό, τα είχε όλα -κι όμως...χαρά αληθινή αντλούσε μονάχα σκορπώντας εξουσία κι οδύνη γύρω του: 

Πάντα ατσαλάκωτος και χαριτωμένος, στηνόταν στη ράμπα με τα τρένα των Εβραίων και- σφυρίζοντας σκοπούς κλασσικής μουσικής!- επέλεγε ποιοι αφιχθέντες όμηροι θα πήγαιναν στα κρεματόρια και ποιοι θα ζούσαν ως "κατάλληλοι για εργασία".

Τέτοια διαλογή κλήθηκαν να κάνουν κι άλλοι Γερμανοί γιατροί στη ράμπα του τρένου, όμως ο ωραιοπαθής Γιόζεφ την απολάμβανε με όλο του το είναι-και συχνά ζητούσε οικειοθελώς να πηγαίνει αυτός στη βάρδια! Δεν είναι όμως μόνο αυτή η παράλογη τέρψη από την απόφαση ζωής και θανάτου:

Με πρόσχημα την "επιστημονική έρευνα", ο γιατρός  Μένγκελε στο Άουσβιτς επιδόθηκε σε ένα ντελίριο σαδισμού εναντίον ανυπεράσπιστων ομήρων-με προτίμηση σε δίδυμα παιδιά, κι ανθρώπους με δυσμορφίες, που αρχικά φρόντιζε να γοητέυει για να τους οδηγήσει μετά σε αδιανόητα πειράματα .

Ο Γίοζεφ Μένγκελε, 2 χρόνια στο Άουσβιτς, πραγματοποίησε γελαστός ανατριχιαστικά πειράματα σε διδύμους ομήρους, σε βρέφη, σε εγκύους, σε νάνους, σε Τσιγγάνους, αλλά και σε αρκετούς άλλους κοινούς ενήλικες- με γνώμονα τα φυλετικά χαρακτηριστικά.

Ένεσπειρε λχ μικρόβια φοβερών ασθενειών στο σώμα τους για να ελέγξει αντιδράσεις κ να συγκρίνει οργανισμούς.

Δοκίμαζε μεταγγίσεις αίματος ανάμεσα σε άτομα άλλης εθνότητας ή διαφορετικής ομάδας αίματος στο πλαίσιο των γενετικών του εμμονών.

Παραμορφώνε ή στείρωνε όμορφες κοπέλες για να ταπεινώσει την...εβραϊκή γονιμότητα. 

Επιχειρούσε με χλώριο να αλλάξει το χρώμα των ματιών μελαχρινών ομήρων στο άριο γαλανό (με αποτέλεσμα απλώς να τους τυφλώνει ,φυσικά!)

Ακρωτηρίαζε και συνέραπτε τα κομμένα μέλη κατά βούληση. 

Χειρουργούσε  χωρίς αναισθησία (!) τα εσωτερικά όργανα των θυμάτων του.

Συνένωνε όργανα διαφορετικών συστημάτων, ή και αφαιρούσε κάποια ζωτικά όργανα ή κομμάτια αυτών (πχ στομάχι, ήπαρ, έντερα) για να ελέγξει τη βιωσιμότητα του ανθρώπινου οργανισμού όταν τα στερηθεί.

Συνένωνε άκρα ή κορμούς διαφορετικών ατόμων και δημιουργούσε συμπλέγματα ανθρώπων να δει πόσο θα ζούσαν ενωμένα με ένα οργανικό συστημα- και λοιπές διεστραμμένες εμπνεύσεις:

          Κοντολογίς, ο Μένγκελε στα άτυχα σώματα των αιχμαλώτων -πειραματόζωων "του" ασελγούσε στην ίδια τη Δημιουργία, υλοποιώντας ό,τι παρανοϊκή, αιματηρή "φαντασίωση" γεννούσε το άρρωστο μυαλό του ως τάχα "πρωτοποριακή σκέψη άξια έρευνας πάνω στο ανθρώπινο σώμα και στον πόνο" - χωρίς ηθική, συμπόνια ή νόμο να τον περιορίζουν...

"Οι όμηροι εξάλλου χάρη στη ναζιστική θεωρία "είχαν προ πολλού απωλέσει την ανθρώπινη υπόστασή τους".

Ηταν απλά χάμστερ στον τροχό του εργαστηρίου"κι αυτός απόλυτος άρχων της ζωής και του θανάτου:

Αυτή ήταν αιτία κι ο σκοπός των ερευνών του Μένγκελε στο Άουσβιτς

Η ηδονή της άνευ όρων εξουσίας πάνω σε άλλα ανθρώπινα όντα-ιδιότητα θεϊκή για έναν θνητό. Ψευδαίσθηση αθανασίας σε έναν φοβισμένο, χοϊκό δαίμονα..."Άγγελος του Θανάτου".

Χιλιάδες αθώοι,λοιπόν, ξεψύχησαν στα ανόσια χέρια του Μένγκελε μέσα σε φρικιαστικούς πόνους κι άλλοι τόσοι θα ζήσουν τραυματισμένοι από τη σκιά του.

Ο τρομερός Γιόζεφ Μένγκελε- όμορφος σα σταρ του σινεμά και πάντα αλαζονικός λόγω της πλούσιας καταγωγής του- ουδέποτε μετανόησε για τα αδιανόητα εγκλήματα που διέπραξε, με το σαγηνευτικό χαμόγελο πάντα στα χείλη του.

Λέγεται πως όταν διέφυγε στη Λατινική Αμερική- ιδίως στη Βραζιλία- συνέχισε θρασύτατα την αποτρόπαια δραστηριότητά του εις βάρος διδύμων -πάντα με ένα πρόσχημα επιστημονικής μεγαλομανίας που έχριζε τους ανθρώπους γύρω του ως "ινδικά χοιρίδια"
      Μόνο όποιος έχει εντρυφήσει στη φρίκη του Άουσβιτς και τα ανατριχιαστικά εγκλήματα του Μέγκελε μπορεί να συνειδητοποιήσει "γιατί ο ωραίος επιστήμων Μέγκελε ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσους ναζί δολοφόνους."

 Δύσκολο υγιής νους να συλλάβει το μεγέθος της θηριωδίας του γοητευτικού κι ευφυούς αυτού Γερμανού γιατρού, που σε συγκλονιστικό κείμενο του  ξεχωριστού Θανάση Τριαρίδη  από τη σελίδα protagon oρίζεται ως το Απόλυτο, το "συμβολοποιημένο Κακό της Ανθρώπινης Ιστορίας".
           Αυτό το "τέρας",λοιπόν, συναντά απροσδόκητα στην Αργεντινή Γκούντερ κι οι συνθήκες του απαγορεύουν να τον καταδώσει ή να τον σκοτώσει -αν και μοιράζεται ακριβώς την ίδια αποστροφή με όλον τον υγιώς σκεπρόμενο κόσμο για τον καταζητούμενο πια  Μένγκελε. 

Ναι, θα το παραδεχτώ.

Η σκηνή του Μέγκελε στο βιβλίο κατάφερε να διεγείρει το θυμικό μου, προσφέροντάς μου στιγμιαία μια άγρια χαρά γηπεδικού τύπου, που κάθε τόσο ευαισθητοποιημένος ιστοριοδύφης θα ένιωθε στη θέση μου.

Αυτή ακριβώς η στιγμή πριν εκτραχυνθεί συγγραφικά εκτονώνεται  σε έναν από τους πιο πικρούς προβληματισμούς όλου του έργου.
               Γενικά και στη Φλόγα Που Σιγοκαίει ο ντετέκτιβ Γκούντερ έρχεται αντιμέτωπος με επιφανείς προσωπικότητες και συνδιαλέγεται μαζί τους αληθοφανώς:
Mια παρέκβαση που συνιστά δομικό εργαλέίο της μεθοδολογίας του συγγραφέα και αποδίδεται με απολαυστική επιδεξιότητα και φυσικότητα- όπως σε όλα τα βιβλία του- προκειμένου να σκιαγραφήθούν επαρκώς τα επιφανή πρόσωπα της ταραχώδους πορείας του ναζισμού
Πέρα από όλα αυτά στη Φλόγα Που Σιγοκαίει συναντάμε το αισθησιακό στοιχείο που κατορθώνει να προσλάβει έναν πικρό συναισθηματισμό, παράλληλα με μια περιπέτεια που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, επφυλάσσοντας ανατροπές και πολιτικές αποκαλύψεις μέχρι τις τελευταίες σελίδες.
            Σε όλα αυτά ο Μπέρνι Γκούντερ στέκεται με τη γνωστή , απολαυστική του οξυδέρκεια , αλλά με σαφή τα σημάδια της κόπωσης, του απερχόμενου σφρίγους και μιας ψυχής ταλαιπωρημένης  από τις τύψεις και τον φόβο από όσα είδε και δεν απέτρεψε...
Ένας Μπέρνι τσακισμένος σωματικά που αποδεικνύει  τη συγγραφική ωριμότητα του Κερρ να εξελίξει τον ήρωά του και να μην τον αναδείξει σε "άτρωτη καρικατούρα". 
Ένας Μπέρνι άεναος διαβάτης των καιρών.
Ένας Στρατιώτης Του Πεπρωμένου με όλη τη μοναξιά και την αξιοπρέπεια που αυτό κομίζει.
Eίναι η παρακαταθήκη που ο αστυνομικός Μπέρνχαρντ Γκούντερ άφησε σε όλους εμάς που τον "γνωρίσαμε και τόσο τον αγαπήσαμε εν τέλει...

ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ , Η Γητεύτρα Των Αθηνών

                                                             ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ, Η Γητεύτρα Των Αθηνών, Δήμητρα Ιωάννου
                                                      Είδος: Αισθηματικό Εποχής
                                                  Βαθμολογία: 9/10

                                           

Φέτος , η Δήμητρα Ιωάννου, που αγαπήθηκε για τη μαγευτική "Κασσάνδρα" και το μελωδικό "Τραγούδι Της Αννέτας", μάς προσέφερε ένα υπέροχο μυθιστόρημα , που διατήρησε πολλά αγαπημένα στοιχεία της γραφής της , αλλά διαφοροποιηθηκε ταυτόχρονα από τα προηγούμενα με τρόπο που με χαροποίησε πολύ.

Ελάτε να γνωρίσουμε τη Βαλεντίνα ,τη γητεύτρα των Αθηνών από τις εκδόσεις Ψυχογιός και να σεργιανήσουμε μαζί της στην Αθήνα της Μπελ Επόκ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ (ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ)

Ποια είναι η μυστηριώδης Αγγελική και γιατί το όνομά της ταράζει τη ζωή της διάσημης Βαλεντίνας, της μεγαλύτερης Ελληνίδας ηθοποιού στην Ωραία Εποχή των Αθηνών;
         Το κουβάρι της μνήμης αποκαλύπτει τη συγκινητική ιστορία μιας μικρής υπηρέτριας που πάλεψε με νύχια και με δόντια για να επιβιώσει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. 

Κακοποιημένη, διωγμένη από την οικογένειά της και κατηγορούμενη για ένα έγκλημα που δεν έκανε, το σκάει μεταμφιεσμένη στην πρωτεύουσα. 

Διανύοντας με πείσμα την απόσταση από τα κακοτράχαλα μονοπάτια της ελληνικής υπαίθρου ως τα κομψά αθηναϊκά σαλόνια της υψηλής κοινωνίας
και από τα κακόφημα καφέ σαντάν του Ιλισού ως τα μεγαλύτερα θέατρα της Μπελ Επόκ, καταφέρνει να ξεδιπλώσει το πηγαίο ταλέντο της και να βγει νικήτρια.
Είναι πλέον η κορυφαία ντίβα του θεάτρου.

Γοητευτικές φιγούρες στο πολυκύμαντο ταξίδι της, η πονόψυχη Αιμιλία, ο λουστράκος Λουκίλης, η καλοαναθρεμμένη Βιργινία, ο κούτσαβος Τσατσαρώνης, η έμπιστη Μπέτυ, ο ιδιόρρυθμος ποιητής Ιάκωβος και πάνω από όλους ο άρχοντας Σέργιος Σγουρός που θα της διδάξει την αγάπη.
Μια αγάπη τόσο δυνατή, που θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα!
Η Βαλεντίνα επιστρέφει έπειτα από χρόνια στη γη των προγόνων της. Μια μεγάλη ανατροπή συγκλονίζει το είναι της, ενώ ζοφερές σκιές παραμονεύουν ύπουλα μέσα στο σκοτάδι, ζητώντας εκδίκηση…
      Ένα μαγευτικό οδοιπορικό στην Μπελ Επόκ, την πιο γοητευτική εποχή των Αθηνών, γεμάτο ονειρικές εικόνες και καταιγιστικά συναισθήματα.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Εύλογα διαπιστώνει κανείς πως η Βαλεντίνα της Δήμητρας Ιωάννου συνιστά μια δυνατή ιστορία εποχής με πολλά στοιχεία αισθηματικού δράματος και κοινωνικές αποχρώσεις.
                Σίγουρα το μυθιστόρημα αυτό φέρει πολλά αναγνωρίσιμα στοιχεία των αισθηματικών αναγνωσμάτων εποχής, όπως τα θεμελίωσε η πολυγραφότατη πένα του εμβληματικού Γρηγόρη Ξενόπουλου- χαράσσοντας τον αρχετυπικό δρόμο που ακολούθησαν πολλοί.
              Σε αυτό το κλίμα η Δήμητρα Ιωάννου ξεδιπλώνει μια πολύ όμορφη έμπνευση πλούσια σε συναισθήματα και εικόνες, που μας ταξιδεύουν σε μιαν εποχή ρομαντική και νοσταλγική.
Ενώ η συγγραφέας διατηρεί τον σπαρακτικό συναισθηματισμό που διακρίνει και τα προηγούμενα βιβλία της (απογειώνοντάς τα), τούτη τη φορά, "κρατά" το μεταφυσικό στοιχείο μακρυά- βήμα που με ενθουσίασε καθώς δείχνει τάση να εξελίξει τη γραφή της.

Με τη "Γητεύτρα Των Αθηνών" η συγγραφέας μάς ταξιδεύει στην Μπελ Επόκ όπου και άνθισε το "αστικό" θέατρο, αναδεικνύοντας τις πρώτες σταρ της εποχής.
Άφθονες ηθογραφικές πινελιές συνθέτουν ένα αντιπροσωπευτικό κάδρο της ανέμελης περιόδου που προηγήθηκε των μεγάλων εθνικών καταιγίδων.
Οι αθηναικές συνοικίες,
τα πολυτελή θέατρα και τα καφέ σαντάν με άρωμα από Παρίσι, 
τα μόνιππα να χτυπούν γλυκά στα λιθόστρωτα, οι γειτονιές μυρωμένες γαζία και γιασεμί ,
αλλά και ο σκληρός, ανόθευτος κόσμος των κουτσαβάκηδων με τους ομιχλώδεις τεκέδες και τα μαχαιρώματα τιμής
ζωντανεύουν ξανά μια πιο ξέγνοιαστη  Αθήνα, όπως την τραγουδούσε λίγο αργότερα κι η Βέμπο.

Αντιθέτως δεν υπάρχουν αναφορές στην πολυτάραχη πολιτική ατμόσφαιρα μιας περιόδου που στιγματίστηκε από εναλλαγές κυβερνητικών σχημάτων, διχασμούς και αναβρασμό..
            Ωστόσο αυτό είναι κάτι αμελητέο για τον αναγνώστη καθώς από την πρώτη σελίδα νιώθει να τον απορροφά η συγκινητική ιστορία.

Στο επίκεντρο, η ομώνυμη ηρωίδα.
Θεληματική και πραγματικά σαγηνευτική  συγκεντρώνει τις αρετές του ιδανικού θηλυκού:
H Bαλεντίνα συνιστά το ατού κ συνάμα την μικρή αδυναμία του βιβλίου αυτού:
Σίγουρα γοητεύει τον αναγνώστη με την πολύπαθο φορτίο  που η μοίρα της φόρτωσε στον ώμο και την ομορφιά της ψυχής της, που ακτινοβολεί στο αψεγάδιαστο κορμί και την καθηλωτική της όψη.
Από την άλλη, όμως προβάλλει ίσως παραπάνω εξιδανικευμένη από ό,τι θα έπρεπε και αναπτύσσεται κάποιες στιγμές "σε βάρος άλλων χαρακτήρων",όπως λ.χ. ο Λούκας που θα ήθελα να έχω δει περισσότερο.
        Αυτή είναι μια λεπτομέρεια που εύκολα παρακάμπτει ο αναγνώστης όσο ξετυλίγεται μια ιστορία που τα έχει όλα:
Koινωνική αδικία, αγωνία, βαθύ έρωτα, εκδίκηση και- προπάντων- ανατροπές μέχρι την τελευταία στιγμή.

Η Βαλεντίνα μας πλαισιώνεται από πολλούς αξέχαστους χαρακτήρες, που κατορθώνουν να αφήσουν το στίγμα τους και να στροβιλιστούν μαζί της σε έναν χορό πάθους και ατόφιας συγκίνησης, προτάσσοντας υψηλές αξίες της ζωής...
           Η ερωτική ιστορία που δεσπόζει είναι πειστική και η συγγραφέας μας καθιστά κοινωνούς της τραγικότητάς της , ενώ μας επιφυλάσσει μια συγκλονιστική έκπληξη από ένα απροσδόκητο πρόσωπο.

Σε γενικές γραμμές η Βαλεντίνα είναι ένα από τα ωραιότερα δείγματα "ρομαντικού αναγνώσματος εποχής", και θα αγγίξει σα χάδι κάθε αναγνώστη παίρνοντας μακρυά τις πεζές έννοιες, αντικαθιστώντας τες με φωτεινές σκέψεις για τη ΄ζωή και τους ανθρώπους, όπως πρέπει πρωτίστως να εμπνέει κάθε βιβλίο.

Αγάπησα στην απλότητά του το ρομαντικό αυτό μυθιστόρημα και πιστεύω ότι το ίδιο θα συμβεί με εσάς.
Παραδοθείτε στις γητειές της Βαλεντυίνας και σεργιανήστε μαζί της στα χρώματα μιας  Αθηνας αθώας, που εμείς την αξιωθήκαμε μόνο από φωτογραφίες σε σέπια.