Η Αγάπη Που Δεν Άκουσες, Κλαίρη Θεοδώρου
Είδος: Koiνωνικό
Βαθμολογια: 8/10
Η Κλαίρη Θεοδώρου επανέρχεται με μια ακόμη ιδιαίτερη κοινωνική ιστορία που καταδύεται στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, δίνοντας φωνή σε όσους υποφέρουν,
κι αποδεικνύει πως είναι μια πένα που έχει να προσφέρει πολλά στην κοινωνική μας ευαισθητοποίηση.
Αυτή τη φορά ρίχνει τη ματιά της στο βάσανο εκείνο της εσώτερης μοναξιάς- μεσα από μια γοητευτική περιπλάνηση στα σοκάκια του ανεκπλήρωτου πάθους.
Η Αγάπη Που Δεν Άκουσες, λοιπόν, καλεί να αφουγκραστούμε εκείνους που η προκατάληψη απεναντι στη διαφορετικότητα τους, τούς στέρησε τη φωνή...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Κεντρική Ελλάδα του '80.
Είδος: Koiνωνικό
Βαθμολογια: 8/10
Η Κλαίρη Θεοδώρου επανέρχεται με μια ακόμη ιδιαίτερη κοινωνική ιστορία που καταδύεται στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, δίνοντας φωνή σε όσους υποφέρουν,
κι αποδεικνύει πως είναι μια πένα που έχει να προσφέρει πολλά στην κοινωνική μας ευαισθητοποίηση.
Αυτή τη φορά ρίχνει τη ματιά της στο βάσανο εκείνο της εσώτερης μοναξιάς- μεσα από μια γοητευτική περιπλάνηση στα σοκάκια του ανεκπλήρωτου πάθους.
Η Αγάπη Που Δεν Άκουσες, λοιπόν, καλεί να αφουγκραστούμε εκείνους που η προκατάληψη απεναντι στη διαφορετικότητα τους, τούς στέρησε τη φωνή...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Κεντρική Ελλάδα του '80.
Σε μια κοινωνία που "βυθίζεται" όλο και πιο πολύ, η Ειρήνη από πολύ νωρίς θα γνωρίσει το βίαιο πρόσωπο της ζωής κι έναν τόπο αφιλόξενο για την ιδιαιτερότητά της...
Μοναδικός συνοδοιπόρος της ο πρόσχαρος Φίλιππος -παρηγορητής των σκληρών παιδικών της χρόνων.
Τα χρόνια περνούν κι η φωτιά του έρωτα πυρπολεί τις ψυχές.
Η Ειρήνη στη δίνη ενός πάθους χωρίς ανταπόκριση, που ξυπνά παλιούς εφιάλτες, ενόσο βυθισμένα μυστικά έρχονται στο φως, ζητώντας δικαίωση.
Ο φθόνος, η ερωτική απόγνωση, η αυτοκαταστροφή κι η φιλία, σε έναν χορό που θα κορυφωθεί με μια ανατροπή που εξιλεώνει...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Το δεύτερο βιβλίο της Κλαίρης Θεοδώρου 'Η Αγάπη Που Δεν Άκουσες" είναι μια ακόμη κοινωνικών αποχρώσεων ιστορία με δυνατές συναισθηματικές στιγμές.
Ήδη η συγγραφέας προδιαγράφει τις προθέσεις του βιβλίου σε έναν από τους πιο συγκινητικούς, αλλά και ουσιαστικούς προλόγους που συνάντησα σε μυθιστόρημα.
Είναι ίσως ο μοναδικός πρόλογος που με έχει κάνει να κλάψω... Διάχυτη η φιγούρα της μοναχικής φαλαινας που περιπλανιέται στα βάθη των Ωκεανών ψάχνοντας μάταια απάντηση στα σήματα αγάπης που εκπέμπει...
Η Αγάπη Που Δεν Άκουσες αποτελεί μια σοφή παραβολή για την πιο βαθιά μοναξιά που μπορεί να περιστοιχίζεται από πληθώρα προσώπων- όμως αυτά να κωφεύουν στις δονήσεις μιας ψυχής διαφορετικής-και γι αυτό καταδικασμένης.
Ένα δυνατό μυθιστόρημα γραμμένο σε γλώσσα που ρέει και διαβάζεται απνευστί.
Το δεύτερο βιβλίο της Κλαίρης Θεοδώρου κινείται σε ατμόσφαιρα ομόλογη προς την Αποικία της Λήθης ,παίρνοντας τη χρονική σκυτάλη από αυτήν, αφού το δράμα εδώ παίζεται στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης κ της ευημερίας του '80 και πέρα.
Ίσως όχι τόσο καινοτόμο και τόσο πολυδιάστατο όσο η Αποικία της Λήθης, η Αγάπή Που Δεν Άκουσες"συνιστά ένα βιβλίο πιο εσωστρεφές και πιο εστιασμένο στη φιγούρα της κεντρικής του πρωταγωνίστριας, η οποία άλλωστε είναι η βασική αφηγήτρια, σε πρώτο πρόσωπο.
Το ψυχογράφημα της Ειρήνης είναι καλοδουλεμένο, ενώ κι οι υπόλοιποι χαρακτήρεςπου την πλαισιώνουν- με πιο ενδιαφέροντα τον αστυνομικό- προβάλλουν άλλοτε πειστικοί, άλλοτε ηθικά ανεπαρκείς, πάντα όμως στροβιλιζόμενοι όλοι γύρω από ένα νοσηρό τρίγωνο...
Το μοναδικό που λίγο μού έλλειψε είναι πως δεν παρακολουθούμε επαρκώς τη διαδρομή της πρωταγωνίστριας Ειρήνης ως προς τη σωματική της ιδιαιτερότητα και δεν είδαμε πολύ τον ατομικό αγώνα της με αυτήν.
Την βιώσαμε μόνο μέσα από τα χλευαστικά κι ανάλγητα μάτια των υπολοίπων- κι όχι ως εσωτερική διεργασία όπως πχ συνέβη με την ψυχή του Άλκη στην Αποικία.
Αντιθέτως η Ειρήνη προσδιορίζεται κυρίως μέσα από το θλιβερό πάθος της για τον Φίλιππο ενόσο γίνεται τραγικός δορυφόρος του...
Πυρήνας αυτό ακριβώς το ανεκπλήρωτο πάθος, που έχει επικαθίσει
σα σκουριά, διαβρώνοντας κάθε όνειρο,
σαν πετρελαιοκηλίδα που μολύνει τα φτερά ενός γλάρου, στερώντας του το πέταγμά του δια παντός πριν τον σκοτώσει.
Ένα πάθος ατελέσφορο, λοιπόν, που έχει προγράψει την ηρωίδα μας, έχοντας επικηρύξει την ευτυχία της!
Μια συνθήκη σα ζοφερή κληρονομιά.
Η συγγραφέας με ευαισθησία ιχνηλατεί τις ρίζες της μέσα σε μια οικογενειακή τραγωδία.
Μέσα από την ιστορία της αναδεικνύονται καθημερινά ζητήματα, που πληγώνουν αθορυβα αλλά βαθιά την κοινωνια μας.
Η ενδοοικογενειακή βία προβάλλει στην πιο εξοργιστική εκδοχή της καθώς οι κοινωνικές αγκυλώσεις τη συντηρούν.
Ένα άλλο θέμα που η Κλαίρη Θεοδώρου χειρίζεται εδώ είναι η ηθική κακοποίηση κι ο σχολικός εκφοβισμός!
Τα περιστατικά που δίνει η συγγραφέας είναι πειστικά ,αναγνωρίσιμα στη σύγχρονη σχολική πραγματικότητα -κυριολεκτικά "γροθιά στο στομάχι"- κι ίσως ανακινήσουν σε αρκετούς οδυνηρές μνήμες από τα δικά τους σχολικά χρόνια...
Το επονομαζόμενο bullying συνιστά την πρωταρχική και πρόοιμη μορφή περιθωριοποίησης κι από τις πιο σκληρές μορφές βίας που μπορέι να υποστεί κάποιος.
"Βάρος ασήκωτο" για τους παιδικούς ώμους που σου "μαθαίνει" εντέχνως να περπατάς πάντα "σκυφτός", πάντα ζητιάνος της αποδοχής.
Εκείνο που πληγώνει περισσότερο είναι πως αυτή η κακία κι η επίθεση αποδόμησης του Άλλου πηγάζει από την αφιλτράριστη σκληρότητα των παιδιών, που φέρουν από την οικογένειά τους την έλλειψη αγάπης.
Είναι αξιέπαινη η συγγραφέας που ανέδειξε σε όλη της την απεχθή φύση αυτήν την επονειδιστη παράμετρο, που πηγάζει από μια κοινωνία που δεν έμαθε να συμπονά, να ανέχεται να συνυπάρχει.
Όλη αυτή η κοινωνία στην "Αγάπη Που Δεν Άκουσες" βιώνει ηθικά αλλά και κυριολεκτικά τη βύθισή της αφού προκειται για περιοχη που απαλλοτριώθηκε για την κατασκευή της Τεχνητής Λίμνης Του Μόρνου.
Τούτη η συνθήκη προσλαμβάνει σαφείς συμβολικές διαστάσεις , αποκτώντας σημειολογική συγγένεια με το δυστοπικό ΣΑΟΣ του Γιάννη Καλπούζου, όπου ένα χωριό επίσης βυθίζεται μετα από ηφαιστειακή έκρηξη, αναδεικνύοντας ποιοτητες ανθρώπων.
Έτσι κι εδώ αναφύονται από το νερό- συστατικό- "γενάρχη" της ζωής άλλωστε- οι θαμμένες κι αποτρόπαιες αλήθειες των ηρώων.
Από εκεί ξεπηδά κι ένα ιδιότυπο μεγαλείο, που ίσως να μη βρίσκει σύμφωνη τη λογική μας, ίσως να ενεχει μια αισθηση αυτοκαταστροφής κι απάρνησης της χαράς που εξοργίζει -εντούτοις είναι αδύνατον να μην εγείρει έναν κρυφό θαυμασμό!
Με την πράξη της η Ειρήνη μεταμόρφωσε τον μασκαρεμένο κτητικό εγωισμό του πάθους σε "ελευθερία"...
Η αντίδραση της ηρωίδας- ακραία ίσως αλλά απολύτως τεκμηριωμένη από τα βιώματά της και τη σαθρή αρχή της ζωής της θέτει επί τάπητος από τη μια την ευθύνη καποιου όταν γίνεται γονιός να θωρακίσει το παιδί του -
κι αφετέρου την αλήθεια οτι "η αγάπη μετριέται από όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της".
Η Κλαίρη Θεοδώρου είναι μια πένα, με κρυμμένους μέσα της πολλόυς ακόμη θησαυρούς ανθρωπιάς και κοινωνικού προβληματισμού, που περιμένουμε να τους ανακαλύψουμε μαζί της!
Γνωρίστε σο αφιερωμά μας την Αποικία Της Λήθης της Κλαίρης Θεοδώρου
Ήδη η συγγραφέας προδιαγράφει τις προθέσεις του βιβλίου σε έναν από τους πιο συγκινητικούς, αλλά και ουσιαστικούς προλόγους που συνάντησα σε μυθιστόρημα.
Είναι ίσως ο μοναδικός πρόλογος που με έχει κάνει να κλάψω... Διάχυτη η φιγούρα της μοναχικής φαλαινας που περιπλανιέται στα βάθη των Ωκεανών ψάχνοντας μάταια απάντηση στα σήματα αγάπης που εκπέμπει...
Η Αγάπη Που Δεν Άκουσες αποτελεί μια σοφή παραβολή για την πιο βαθιά μοναξιά που μπορεί να περιστοιχίζεται από πληθώρα προσώπων- όμως αυτά να κωφεύουν στις δονήσεις μιας ψυχής διαφορετικής-και γι αυτό καταδικασμένης.
Ένα δυνατό μυθιστόρημα γραμμένο σε γλώσσα που ρέει και διαβάζεται απνευστί.
Το δεύτερο βιβλίο της Κλαίρης Θεοδώρου κινείται σε ατμόσφαιρα ομόλογη προς την Αποικία της Λήθης ,παίρνοντας τη χρονική σκυτάλη από αυτήν, αφού το δράμα εδώ παίζεται στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης κ της ευημερίας του '80 και πέρα.
Ίσως όχι τόσο καινοτόμο και τόσο πολυδιάστατο όσο η Αποικία της Λήθης, η Αγάπή Που Δεν Άκουσες"συνιστά ένα βιβλίο πιο εσωστρεφές και πιο εστιασμένο στη φιγούρα της κεντρικής του πρωταγωνίστριας, η οποία άλλωστε είναι η βασική αφηγήτρια, σε πρώτο πρόσωπο.
Το ψυχογράφημα της Ειρήνης είναι καλοδουλεμένο, ενώ κι οι υπόλοιποι χαρακτήρεςπου την πλαισιώνουν- με πιο ενδιαφέροντα τον αστυνομικό- προβάλλουν άλλοτε πειστικοί, άλλοτε ηθικά ανεπαρκείς, πάντα όμως στροβιλιζόμενοι όλοι γύρω από ένα νοσηρό τρίγωνο...
Το μοναδικό που λίγο μού έλλειψε είναι πως δεν παρακολουθούμε επαρκώς τη διαδρομή της πρωταγωνίστριας Ειρήνης ως προς τη σωματική της ιδιαιτερότητα και δεν είδαμε πολύ τον ατομικό αγώνα της με αυτήν.
Την βιώσαμε μόνο μέσα από τα χλευαστικά κι ανάλγητα μάτια των υπολοίπων- κι όχι ως εσωτερική διεργασία όπως πχ συνέβη με την ψυχή του Άλκη στην Αποικία.
Αντιθέτως η Ειρήνη προσδιορίζεται κυρίως μέσα από το θλιβερό πάθος της για τον Φίλιππο ενόσο γίνεται τραγικός δορυφόρος του...
Πυρήνας αυτό ακριβώς το ανεκπλήρωτο πάθος, που έχει επικαθίσει
σα σκουριά, διαβρώνοντας κάθε όνειρο,
σαν πετρελαιοκηλίδα που μολύνει τα φτερά ενός γλάρου, στερώντας του το πέταγμά του δια παντός πριν τον σκοτώσει.
Ένα πάθος ατελέσφορο, λοιπόν, που έχει προγράψει την ηρωίδα μας, έχοντας επικηρύξει την ευτυχία της!
Μια συνθήκη σα ζοφερή κληρονομιά.
Η συγγραφέας με ευαισθησία ιχνηλατεί τις ρίζες της μέσα σε μια οικογενειακή τραγωδία.
Μέσα από την ιστορία της αναδεικνύονται καθημερινά ζητήματα, που πληγώνουν αθορυβα αλλά βαθιά την κοινωνια μας.
Η ενδοοικογενειακή βία προβάλλει στην πιο εξοργιστική εκδοχή της καθώς οι κοινωνικές αγκυλώσεις τη συντηρούν.
Ένα άλλο θέμα που η Κλαίρη Θεοδώρου χειρίζεται εδώ είναι η ηθική κακοποίηση κι ο σχολικός εκφοβισμός!
Τα περιστατικά που δίνει η συγγραφέας είναι πειστικά ,αναγνωρίσιμα στη σύγχρονη σχολική πραγματικότητα -κυριολεκτικά "γροθιά στο στομάχι"- κι ίσως ανακινήσουν σε αρκετούς οδυνηρές μνήμες από τα δικά τους σχολικά χρόνια...
Το επονομαζόμενο bullying συνιστά την πρωταρχική και πρόοιμη μορφή περιθωριοποίησης κι από τις πιο σκληρές μορφές βίας που μπορέι να υποστεί κάποιος.
"Βάρος ασήκωτο" για τους παιδικούς ώμους που σου "μαθαίνει" εντέχνως να περπατάς πάντα "σκυφτός", πάντα ζητιάνος της αποδοχής.
Εκείνο που πληγώνει περισσότερο είναι πως αυτή η κακία κι η επίθεση αποδόμησης του Άλλου πηγάζει από την αφιλτράριστη σκληρότητα των παιδιών, που φέρουν από την οικογένειά τους την έλλειψη αγάπης.
Είναι αξιέπαινη η συγγραφέας που ανέδειξε σε όλη της την απεχθή φύση αυτήν την επονειδιστη παράμετρο, που πηγάζει από μια κοινωνία που δεν έμαθε να συμπονά, να ανέχεται να συνυπάρχει.
Όλη αυτή η κοινωνία στην "Αγάπη Που Δεν Άκουσες" βιώνει ηθικά αλλά και κυριολεκτικά τη βύθισή της αφού προκειται για περιοχη που απαλλοτριώθηκε για την κατασκευή της Τεχνητής Λίμνης Του Μόρνου.
Τούτη η συνθήκη προσλαμβάνει σαφείς συμβολικές διαστάσεις , αποκτώντας σημειολογική συγγένεια με το δυστοπικό ΣΑΟΣ του Γιάννη Καλπούζου, όπου ένα χωριό επίσης βυθίζεται μετα από ηφαιστειακή έκρηξη, αναδεικνύοντας ποιοτητες ανθρώπων.
Έτσι κι εδώ αναφύονται από το νερό- συστατικό- "γενάρχη" της ζωής άλλωστε- οι θαμμένες κι αποτρόπαιες αλήθειες των ηρώων.
Από εκεί ξεπηδά κι ένα ιδιότυπο μεγαλείο, που ίσως να μη βρίσκει σύμφωνη τη λογική μας, ίσως να ενεχει μια αισθηση αυτοκαταστροφής κι απάρνησης της χαράς που εξοργίζει -εντούτοις είναι αδύνατον να μην εγείρει έναν κρυφό θαυμασμό!
Με την πράξη της η Ειρήνη μεταμόρφωσε τον μασκαρεμένο κτητικό εγωισμό του πάθους σε "ελευθερία"...
Η αντίδραση της ηρωίδας- ακραία ίσως αλλά απολύτως τεκμηριωμένη από τα βιώματά της και τη σαθρή αρχή της ζωής της θέτει επί τάπητος από τη μια την ευθύνη καποιου όταν γίνεται γονιός να θωρακίσει το παιδί του -
κι αφετέρου την αλήθεια οτι "η αγάπη μετριέται από όσα απαρνιέται κανείς για χάρη της".
Η Κλαίρη Θεοδώρου είναι μια πένα, με κρυμμένους μέσα της πολλόυς ακόμη θησαυρούς ανθρωπιάς και κοινωνικού προβληματισμού, που περιμένουμε να τους ανακαλύψουμε μαζί της!
Γνωρίστε σο αφιερωμά μας την Αποικία Της Λήθης της Κλαίρης Θεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου