Άρης Σφακιανάκης, H Σκιά του Κυβερνήτη

                                                                         H  Σκιά του Κυβερνήτη, Άρης Σφακιανάκης
                                             Είδος:Ιστορικό Ανάγνωσμα
                                             Βαθμολογία 10/10

O πολυγραφότατος συγγραφέας Αρης Σφακιανάκης αποτίει με τα πρόσφατα έργα του φόρο τιμής σε ένδοξες και συνάμα οδυνηρές στιγμές της Νεότερης Ιστορίας μας.

         Στην ξεχωριστή του "Έξοδό" του χρησιμοποίησε ως πρόσχημα ένα πανέξυπνο εύρημα φαντασίας που εξασφάλισε στον πρωταγωνιστή του ένα ταξίδι στον χρόνο και το ρεκβιέμ μιας "πόλης που έπεσε αλλά δεν υποτάχθηκε", το πολυθρύλητο και χιλιοτραγουδισμένο δια μέσου του εθνικού μας ποιητή, Μεσολόγγι.

         Φέτος, με έναν τρόπο λιγότερο αντισυμβατικό αλλά εξίσου δυναμικό και συγκινησιακά φορτισμένο, ο Αρης Σφακιανάκης αποδίδει- σαν σε τάμα- ένα προσκύνημα στη μνήμη ενός Εθνομάρτυρα, που δε διακρίθηκε στα πεδία των μαχών αλλά έδωσε την ύστατη και πιο μοναχική μάχη για την Ελλάδα μας:
Πρόκειται για τον Ιωάννη Καποδίστρια, που το βιβλίο του"Η σκιά του Κυβερνήτη" μάς συστήνει ξανά, αποτελώντας ένα από τα πιο όμορφα ιστορικά μυθιστορήματα, που έπεσαν στα χέρια μου.
Ένα μυθιστόρημα σωστό κομψοτέχνημα φιλόπονης έρευνας, ευρηματικότητας και δυνατών συναισθημάτων που δεν εκβιάζονται αλλά ρέουν αβίαστα από την πένα του κύριου Σφακιανάκη και μεταγγίζονται στην ψυχή κάθε Έλληνα αναγνώστη, συνεπαίρνοντας παραλληλα με την έξυπνη πλοκή. 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ενώ αναμένει το πλοίο για να τον μεταφέρει στην Ελλάδα, ο εκλεγείς από την Εθνοσυνέλευση μέλλων Κυβερνήτης της, Ιωάννης Καποδίστριας, συναντά εναν παράξενο άντρα που του σώζει τη ζωή.
       Ο Καποδίστριας τον προσλαμβάνει ως μέλος μιας φτωχής σωματοφυλακής που μετα βίας αποτελείται από 2 άτομα- μεταξύ άλλων έναν μονόχειρα Κρητικό!
          Όντας άγρυπνος φρουρός του Κυβερνήτη ο Πέτρος Σκοτεινός θα βιώσει εκ των έσω τον τιτάνιο αγώνα του Καποδίστρια να στήσει στα πόδια του το νεοσύστατο υβριδικό κρατίδιο.
Θα ζήσει τις ιδιαίτερες συνήθειες του και θα παραβιάσει την ιδιωτικότητά του προκειμένου να μάθουμε και μια αθέατη πλευρά, αυτήν του ισόβια κι αποκλειστικά ερωτευμένου άντρα, ενόσω ένας γάτος τριγυρίζει στα πόδια.
           Τίποτα από αυτά όμως δε θα αποσπάσει τον μεγάλο πολιτικό από την προσπάθεια ανοικοδόμησης της ερειπωμένης χώρας που ακόμη παρέπαιε ανάμεσα στη σκλαβιά και τον δειλο βηματισμό προς την ελευθερία...
        Όσο αναφύονται οι πρώτες αντιπαλότητες από θιγόμενα συμφέροντα καραβοκύρηδων και προυχόντων, ο Καποδίστριας προβλέπει ότι η ζωή του είναι σε κίνδυνο μα παράμεινε στις επάλξεις του Χρεόυς που πρόσταζε η ελληνική καρδιά του, ώσπου αυτή να δεχθεί μια σφαίρα που διχοτόμησε την Ιστορία στα δυο κ θρυμμάτισε για παντα το όνειρο για ένα ελεύθερο, ανεξάρτητο κι αξιοπρεπές κράτος...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Όπως μοιραία συμπεραίνει κανείς πρόκειται για ένα αναγνωστικό must.
         Ένα βιβλίο απολαυστικό που συνδυάζει ιδανικα ιστορική γνώση, με δυνατή μυθοπλασία και διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο ως την τελευταία του σελίδα!

         Μπορεί στη συνείδηση των περισσότερων ο Καποδίστριας να συνδέεται με τη χαριτωμένη αφήγηση για την καλλιεργεια της πατάτας πρωτη φορά στην Ελλάδα, όμως ο Άρης Σφακιανάκης αποφάσισε να μας συστήσει τον Πρώτο Κυβερνήτη του νεοσύστατου κράτους, ανασυνθέτοντας ένα πειστικό "πορτρέτο" για τον μοναδικό ίσως πολιτικό που αγάπησε ανυστερόβουλα τη χώρα μας, στην τελευταία 3ετία της ζωής του.(1828- 1831)
        "Η Σκιά του Κυβερνήτη" αποτελεί ύστερη προσωπογραφία μιας ζωής που κόπηκε απότομα, πρόωρα και χυδαία αφού κατέθεσε στη γη αυτή 55 χρόνια προσφοράς στη μεγάλη υπόθεση της Πατρίδας και εν τέλει του Ανθρώπου.
Ένας "μεγάλος άνδρας" που απολάμβανε διεθνή αναγνώριση ως διπλωμάτης και πρώην Υπ. Εξωτερικών του τσάρου, αξιώματα και τη δυνατότητα μιας άνετης απόσυρσης στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κέρκυρα (ίσως μαζί με την αγάπη της ζωής του) αλλά τα απαρνήθηκε όλα για να υπηρετήσει τους εξαθλιωμένους και ρακένδυτους συμπατριώτες του.
Ο άλλοτε Κερκυραίος γιατρός που πονετικά περιεθαλπτε απόρους στο νησί του, έγινε πια "ανάργυρος γιατρός" για τη λαβωμένη Ελλάδα.
    Ένας κόμης που ενδύθηκε την πενία του λαού του για να υποφέρει μαζί του και να τον βγάλει από τη δυστυχία.
          Γι αυτήν τη γενναία επιλογή ο Καποδίστριας εισέπραξε μέσα σε μια σφαίρα την... ευγνωμοσύνη μιας χώρας που τρώει τα παιδιά της, όντας προεξάρχων σε έναν μακάβριο χορό από αδικοχαμένους που... "τιμωρήθηκαν" από χέρια δολοφονικά, γιατί τα έδωσαν όλα στην Πατρίδα, κι οραματίστηκαν ένα φωτεινότερο μέλλον γι'αυτήν.
              Το εύρημα που αξιοποιεί ο συγγραφέας ως αφορμή για την εξιστόρηση αυτή, αυτή τη φορά είναι λιγότερο πρωτότυπο από της "Εξόδου".
Προκειμένου να αναδείξει την προσωπικότητα του Καποδίστρια, ο Άρης Σφακιανάκης χρησιμοποιεί το πρόσχημα ενός ενδιαφέροντος χαρακτήρα που ζει κοντά στον Καποδίστρια και γνωρίζει εκ των έσω πολλές από τις αγωνίες του και την προσπαθειά του να δώσει πνοή και ελπιδα στην ερειπωμένη χώρα των ασφυκτικών συνόρων- που χάρη σε αυτόν επεκτάθηκαν, από τη γραμμή Αμβρακικού- Παγασητικού, διαπερνούσαν Αττικοβοιωτία, Εύβοια κι έφτασαν ως την Πελοπόννησο και κάποια νησιά του Αιγαίου.
        Ο μυθοπλαστικός "σωματοφύλακας Σκοτεινός" διαδραματίζει ακριβώς τον ρόλο που παίζει ο δούλος Σιλυκος όταν, υπηρετώντας μεγάλες προσωπικότητες του Χρυσού Αιώνος μας σεργιάνησε στην Κλασσική Αθήνα και στη σκοτειν.η ψυχή του πανώριου μα και αμφιλεγόμενου Αλκιβιάδη στο βιβλίο του Άγγελου Βλάχου "Ο κύριός μου ο Αλκιβιάδης"!
Τεχνική που τη συνατάμε και στην Κλασσική λογοτεχνία("Φάντασμα της Όπερας" με τον υπηρέτη Πέρση και Ανεμοδαρμένα Ύψη- με τον ενοικιαστή -αφηγητή).
Παρόλη τη συνάφεια ανάμεσα στον "Κυριο μου", του Άγγελου Βλάχου και στη "Σκιά" του Άρη Σφακιανάκη, έχουμε μια αντιστροφή, καθώς, στο βιβλίο του κ. Σφακιανάκη, είναι ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, κι όχι το ιστορικό πρόσωπο που πρωταγωνιστεί(ο αγνός Καποδίστριας), εν αντιθέσει με το έργο του Βλάχου για τον Αλκιβιάδη του σπανιου κάλλους και των ανεξιχνίαστων προθέσεων. 
Ένώ ο Καποδίστριας οραματίζεται μόνο την ανόρθωση της παραπαίουσας χώρας, ο σωματοφύλακάς του παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με τον έρωτα και τις πολιτικές μηχανορραφίες της εποχής, κάτω από το βλέμμα ενός χαριτωμένου...γάτου που κρύβει κι αυτός τη δική του σημασία για την ιστορία μας. 
          Ο Σκοτεινός- όπως προδιαγράφει το όνομά του- είναι ένα πρόσωπο το οποίο  κυοφορεί ένοχα μυστικά επικίνδυνα όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για την πολιτική κατάσταση στη χώρα.
      Αυτή είναι μια πινελιά που προσδίδει στο βιβλίο ένα άρωμα πολιτικού θρίλερ κι έναν αισθησιασμό παντελώς αντίθετο προς τη σχεδόν μοναστική αφοσίωση του Καποδίστρια στο καθήκον του και σε μια αγάπη που για χάρη της πατρίδας έμεινε μακρινή μα αξεπέραστη.
      Αφοσίωση που έχρισε τον Καποδίστρια εραστή της Ελλάδας κι όχι δεν άφηνε περιθώρια για ευκαιριακές χαρές, συναναστροφή με γυναίκες και φιλαυτία.
      Έτσι ο Σκοτεινός γίνεται το ηθικό αντίβαρο του Καποδίστρια στο βιβλίο, που παρακολουθεί στιγμές του Κυβερνήτη και σημαντικά στιγμιότυπα από το έργο του, χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
     Δε θα μπορούσε άλλωστε να γίνει λεπτομερής καταγραφή , καθώς εδώ δεν έχουμε αφηγητή τον "πανταχού παρόντα συγγραφέα", αλλά τον σωματοφύλακα Σκοτεινό σε α πρόσωπο.
      Ο Άρης Σφακιανάκης χειρίζεται ιδανικά αυτόν τον μοιραίο περιορισμό της οπτικής γωνίας, γεγονός που καθιστά την αφήγηση πιο βιωματική και προσφέρει πνοή ζώσα στον ήρωα που δε μένει χάρτινος αλλά αποκτά " ενσώματη" υπόσταση.
Η πορεία επιφυλάσσει εκπλήξεις πολύ δυσάρεστες όσον αφορα το ιστορικό κομμάτι.
     Βήμα βήμα, πάντα μέσα από την εγγύτητα στον Κυβερνήτη κι όχι από σφαιρική θέαση των γεγονότων, διαγράφονται οι πολιτικές σκοπιμότητες , τα συγκρουόμενα συμφέροντα, η απληστία των κοτζαμπάσηδων, η αλαζονεία κι αρπακτική νοοτροπία των καραβοκύρηδων που δε δίστασαν να υπονομέυσουν το κράτος πυρπολώντας !!!
Δυστυχώς απομυθοποιούνται με εύληπτο τρόπο προσωπα όπως ο Μιαούλης και λοιποί ναυτικοί των νησιών-ακόμη κι ο μέγας Κολοκοτρώνης.
     Δεν είναι όμως μόνο εσωτερικοί οι  αντίπλαλοι του Καποδίστρια καθώς, στο βιβλίο απλώνει με έναν ευφάνταστο τρόπο τη σκιά του ο αιώνιος εχθρός του Καποδίστρια, ο σατανικός Κλέμενς-Λόταρ φον Μέττερνιχ.(Klemens Wenzel Nepomuk Lothar, Prince of Metternich-Winneburg zu Beilstein 1773-1856)
          Ο Αυστριακός εμπνευστής της Ιεράς Συμμαχίας (1815) προς καταστολή των επαναστατικών και αντιμοναρχικών κινημάτων στην Ευρώπη, ο εχθρός της φτωχολογιάς αποτελεί τον ιστορικό ομόλογο του Καποδίστρια, συνθέτοντας μαζί του ένα απόλυτο δίπολο.
      Ικανότατος κι εκείνος, λαμπερός, ραδιούργος, ισχυρός και φιλήδονος ο Κλέμενς Μέττερνιχ εκφράζει τη σκοτεινή πλευρά που απαρνήθηκε ο γλυκύτατος Καποδίστριας.
Ο Μέττερνιχ συνιστά το πρώτο από τα μιάσματα της Ιστορίας με τα οποία προικοδότητσε την ανθρωπότητα η Αυστρία ( με δεύτερο τον γεννημένο στο Λιντς Αδόλφο Χίτλερ).
Πολέμιος της Επανάστασης των Ελλήνων κι εχθικός προς το νεοσύστατο κρατίδιο και του Καποδίστρια ο Μέττερνιχ- συνώνυμο της κακίας και του μίσους- θα έχει εν τη απουσία του μια παράξενη εμπλοκή στο βιβλίο...
         Ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του Καποδίστρια που θίγεται με πολύ όμορφο τρόπο στη "Σκιά του Κυβερνήτη" είναι το πιο οδυνηρός συνάμα και γλυκός καημός για τον ίδιο τον Καποδίστρια και ακούει στο όνομα Ρωξάνδρα Στούρτζα:

Η Ρωξάνδρα Στούρτζα ήταν κόρη ηγεμώνα της Μολδοβλαχίας Σκαρλατου Στούρτζα και γεννήθηκε 22 Οκτωβρίου του 1776.
        Η Ρωξάνδρα -χωρίς να είναι καλλονή - έλαμπε παντού με την ευρύτητα του πνεύματός της και τη γλυκύτητά της.
Σύντομα ανελίχθηκε τόσο ώστε να λάβει τον τίτλο της Κυρίας των Τιμών της τσαρίνας.
Όλα αυτά όμως δεν αλλοτρίωσαν την αγνή και πονετική καρδιά της.
Ανάμεσα στη Ρωξάνδρα Στούρτζα και τον Ιωάννη Καποδίστρια εξλίχθηκε ένας έρωτας δυνατός, απόλυτος που ατένιζε το πλατωνικό ιδεώδες και παραμεριστηκε για χάρη της πατρίδας.
Γιατί, καμιά φορά, ο μεγαλύτερος ηρωισμός και οι πιο σκληρές θυσίες δε λαμβάνουν χώρα στα πεδία των μαχών , ούτε λαμβάνουν εύφημον μνεία...
Γι αυτόν τον συγκλονιστικό έρωτά της Στούρτζα και του Καποδίστρια, που κατατέθηκε στον βωμό μιας αχάριστης πατρίδας για να ολοκληρωθεί με τν θρήνο ενός κύκνειου άσματος, μάς μίλησε το εξαιρετικό κι ανεπανάληπτο σύγγραμμα της καθηγήτριας Ελένης Κούκκου "Μια ανεκπλήρωτη Αγάπη",(που ενώ πέρασε από δύο μεγάλους οίκους-Εστία και Πατάκη- σήμερα δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια.)
Ο κύριος Σφακιανάκης προσέγγισε την αγάπη αυτήν με το προσήκον σέβας.Κατόρθωσε να αξιοποιήσει τις βιβλιογραφικές πηγές του και να εντάξει αρμονικά τη φιγούρα της Στούρτζα στο κάδρο της αφήγησης.

Δε δίστασε να σκιαγραφήσει την καρδιά της Ρωξάνδρας με επιδεξιότητα, φωτίζοντας ενδεικτικές πτυχές της-κυρίως μέσα από την άκρως συγκινητική αλληλογραφία των δύο, αλλά και με μια λυρικής διάθεσης υπέρβαση που δε θίγει τόσο την ιστορική αλήθεια κι επιτείνει τον σπαραγμό, κι αναδεικνύει το μέγεθος αυτής της θυσίας, που και ο σχεδόν κυνικός Πέτρος Σκοτεινός διαφύλαξε και πλαισίωσε με αγάπη...

Δυστυχώς όμως ούτε ο δαιμόνιας ήρωας του Άρη Σφακιανάκη "μπόρεσε"να αποτρέψει την μοιραία στιγμή της ντροπής και του αίματος.

Κι όμως ο Καποδίστριας το είχε προβλέψει καβαφικά πως 

"Ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος 

και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε",

Παρέμεινε, όμως να θυσιαστεί στις δικές του αθόρυβες Θερμοπύλες εκείνη την αποφράδα Κυριακή στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831.
Ήταν πρωί κι ο ευσεβής Ιωάννης πήγαινε να εκκλησιαστεί στον Ι. Ναό του Άγιου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο όταν ξεπρόβαλαν σα στοιχειά ο Γιώργης κι ο Κωνσταντής Μαυρομιχάλης-ιστορικής οικογένειας με θιγόμενα συμφέροντα...
Χωρίς να σεβαστούν τα ιερά και τα όσια της Φυλής μας οι δύο Μανιάτες δολοφόνοι χτύπησαν άνανδρα την ημέρα του Κυρίου έναν άοπλο άνδρα που πήγαινε να εκκλησιαστεί.
Ο ένας του επεφύλαξε μια μαχαιριά στο στήθος ο άλλος μια σφαίρα στο κεφάλι.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας επεφτέ νεκρός όσο οι εκτελεστές του πάσχισαν να διαφύγουν από ένα μαινόμενο πλήθος.
       Ο Άρης Σφακιανάκης κατάφερε πανέξυπνα να αποδώσει τη δραματικότητα της δολοφονίας με ζωντάνια, εμφυσώντας μια θλίψη ζώσα στον αναγνώστη του...
Καπως έτσι ο Ιωάννης Καποδίστριας πέρασε στην αιωνιότητα με το στέφανο του Εθνομάρτυρος...
        Κι ενώ οι φονιάδες Μαυρομιχαλαίοι θα αποτελούν πάντα κηλίδα στην Εθνική μας Ιστορία και όνειδος της ένδοξης Μάνης ως μέρος μιας ρυπαρής αλυσίδας προδοτών του έθνους(Εφιάλτης, Κουκέας, Γούσης, μετέπειτα δωσίλογοι κ μαυραγορίτες),
ο Καποδίστριας θα λάμπει στη μνήμη των απλών Ελλήνων ως ο μεγαλύτερος Πολιτικός Άνδρας που πέρασε από τον πολύπαθο αυτόν τόπο,
        Ως ο μοναδικός που από θέσεως εξουσίας  υπηρέτησε τον φτωχό λαό του με την ταπεινοφροσύνη που ο "Βασιλεύς των βασιλέων" δίδαξε πλένοντας τα πόδια των μαθητών Του...
           Επειδή όμως "Ανδρών επφανών πάσα γη τάφος"   "τύμβος" έγινε για τον Ωραίο αυτόν Έλληνα η ψυχή κάθε αγνού πατριώτη που θρηνεί τον αδικοχαμένο Κυβερνήτη ως αυτό που σημειώνει ο Άρης Σφακιανάκης:
"Τη Χαμένη Ευκαιρία της Πατρίδας μας..."
         Νιώθω λοιπόν ευγνώμων που διάβασα τη Σκιά του Κυβερνήτη γιατί με τόσο εύληπτο τρόπο συμπεριέλαβε την κοσμοθεωρία και τις αγωνιώδεις προσπάθειες του Καποδίστρια για την Ελλάδα, δεν αποσιώπησε τα δικά του σφάλματα αλλά και μου υπενθύμισε το καθήκον της μνήμης απέναντι στον σπουδαίο αυτό άνδρα.
            Ίσως κάποιος βαθιά κατηρτισμένος στην Ιστορία να μην εκπλαγεί από όσα βρει σε αυτό το βιβλίο.
        "Η Σκιά του Κυβερνήτη", όμως, είναι ιδανικό ανάγνωσμα και για νέα παιδιά(Λυκείου) κι εργαλείο στα χέρια κάθε καλού φιλόγου ώστε οι μαθητές να προσεγγίσουν ευχάριστα την Ιστορία
παράλληλα, θεωρω ότι συνιστά must για τον μέσο αναγνώστη, που αγνοεί δυστυχώς πολλά πίσω από τον Ιωάννη Καποδίστρια και θα έχει ευκαιρία να τα μάθει όμορφα και άκοπα, από την απολαυστική πέννα του Άρη Σφακιανάκη.

Άρθρο για τη σκληρή διπλωματία πίσω απο την οριοθέτηση των ΣΥΝΟΡΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ επί Καποδίστρια

Ένα εξαίσιο λινκ για τη ζωή του Καποδίστρια

Ο Άρης Σφακιανάκης γεννήθηκε το 1958 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Το πρώτο του βιβλίο με διηγήματα, Όταν βρέχει και φοράς παπούτσια κόλετζ, κυκλοφόρησε το 1981 από τις εκδόσεις Κέδρος. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του 

Οι παράξενες συνήθειες της οικογένειας Μόρφη (1984), 

Ο τρόμος του κενού (1990), 

Η νόσος των κινέζικων εστιατορίων (1993), 

Δεν ήξερες... δεν ρώταγες! (1998). 

Το 2002 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα με τίτλο Μπέιμπι Σίτινγκ. 
Ακολούθησαν τα βιβλία 

Το περσικό φιλί (2004), 

Μητροπόλεις, ιστορίες, παράδεισοι (Ελληνικά Γράμματα, 2006) 

Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει (2008), 

Ου μπλέξεις (2011),

 Παντρεμένες (2013), 

Έξοδος (2016) και

 Η σκιά του Κυβερνήτη (2019).

 Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση και το σενάριο.

Αφροδίτη Βακάλη, Χαρακιές Πάνω από τον Χρόνο

                                                                             Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο, Αφροδίτη Βακάλη 
                                        Είδος:Κοινωνικό/ Εποχής
                                        Βαθμολογία: 10/10

Μετά τις "2019 Μέρες Βροχής", η Αφροδίτη Βακάλη επιστρέφει με ένα βιβλίο που, χωρίς να εμπεριέχει αστυνομικού τύπου μυστήριο, διατηρεί όλη τη γοητεία των ως τώρα εμπνεύσεων της.
Πασπαλισμένο με τη σκοτεινή ποίηση των ανεκπλήρωτων ερώτων, το μυθιστόρημα της κυρίας Βακάλη "Χαρακιές πάνω στον Χρόνο" σε απορροφά σε έναν κόσμο ονειρικό,παράφορο και σκοτεινό,από τον οποίο δεν θέλεις να βγεις!

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ένας ξένος βρίσκει καταφύγιο και φροντίδα το σπίτι μιας γυναίκας που έχει γεννηθεί για να απαλύνει πληγές με την καλοσύνη της.
       Κάπου κοντά, ένα κορίτσι με ευγενική ψυχή και τρομακτική όψη πρέπει να αναμετρηθεί με τα σημάδια της μοίρας, ζώντας στο περιθώριο της κοινωνίας, με μοναδική ανακούφιση τις ονειροπολήσεις και το φιλόξενο δάσος.
    Ένας νεαρός τσιγγάνος με ακατέργαστη ψυχή κουβαλά το στίγμα του "παρία" και την περιφρόνηση του κόσμου, αναζητώντας θέση ανάμεσα στους ανθρώπους και διεκδικώντας το δικαίωμα να αγαπηθεί.

       Μια γυναίκα ανταγωνίζεται την εκθαμβωτική της κόρη...
Ένας θλιμμένος άντρας πυρπολείται από το κολασμένο πάθος της χαμένης του αγάπης και μόνο το σπίτι των θρήνων γνωρίζει το μυστικό του...
          Πώς συνδέεται το πεπρωμένο τόσο διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων;Τι βλέπει η γρια- Ελισσώ στους ρουνους της και ποια είναι η αλήθεια που ξεφεύγει από τη σοφία τους;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Η Αφροδίτη Βακάλη- με δυο αξιόλογα μυθιστορήματα- ήδη έχει εδραιωθεί στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού ως μια πένα ευφάνταστη, με ξεχωριστές εμπνεύσεις και βαθύ συναίσθημα στη γραφή της.
Οι «Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο» δικαιώνουν-ξανά- αυτήν την αγάπη, επιβεβαιώνοντας όλες αυτές τις συγγραφικές αρετές, προσθέτωντας στο βιογραφικό της μια ακόμη εξαλισια μυθιστορηματική δημιουργία..
Οι «Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο» αποτελούν ενα δυνατό μυθιστόρημα που εγχαράσσεται βαθιά στην ψυχή του αναγνώστη.

Πρόκειται για μια μια ιστορία άγριας ομορφιάς, ένα έργο πολυπρόσωπο, με ετερόκλητα δράματα να συμπλέκονται γύρω από τον άξονα της αιματοβαμμένης αγάπης σε ένα γαιτανάκι παραφοράς και ανομίας!
Με μια φράση θα χαρακτήριζα τις «Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο» ως μια ιδιότυπη ελεγεία του χαμένου Έρωτα και του Πόνου που αφήνει η έλλειψη της μεγάλης αγάπης.
Συνάμα οι Χαρακιές συνιστούν μια "ηθογραφία" της Διαφορετικότητας, που μέσα από ποικίλες εκφάνσεις της εγείρει πάντα την ίδια κοινωνική κατακραυγή, πληγώνοντας την Ταυτότητα του ατόμου, όσο η  διαφοροποίηση από τον μέσο όρο δίνει πρόσχημα στην κοινωνία για να βρει εξιλαστήρια θύματα, προβάλλοντας εκεί φόβους που δεν ξόρκισε, άλλοθι για τη δική της ανεπάρκεια.
Μια πραγματεία για την παντοδυναμία του Πεπρωμένου, που καθορίζει των ανθρώπων, ζητώντας πάντα αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της συμπαντικής ισορροπίας...
Μια οδύσσεια προς την Αυτογνωσία όσο οι ήρωες αναζητούν την αλήθεια του εαυτού τους...
           Όλα αυτά καταφέρνει να θίξει η Αφροδίτη Βακάλη σε έναν αρμονικό χορό λέξεων, προσώπων και συναισθημάτων.
        Η αφήγηση ρέει άνετα, παρότι έχουμε μικρά πισωγυρισματα που διασαφηνίζουν το ιστορικό του κάθε ήρωα, ολοκληρώνοντας σταδιακά το παζλ της τραγωδίας και κλιμακώνοντας σωστά τις αποκαλύψεις.
       Το δυνατό σημείο του βιβλίου είναι οι χαρακτήρες του και το γεγονός ότι δεν υπάρχει κεντρικός πρωταγωνιστής.Κάθε πρόσωπο προκαλεί ιδιαίτερη συγκινησιακή φόρτιση,
      Η πανώρια κόρη με μιαν ομορφιά μυθοποιημένη όπως στους θρύλους και τα τραγούδια των αναγεννησιακών τροβαδούρων.
Μια μάνα με την αγωνία που εκφράζει ο Γιουνγκ, όταν λέει πως 
"Η γονιμότητα οδηγεί στην πτώση μας· 
κατά την άνοδο της επόμενης γενιάς 
η προηγούμενη έχει υπερβεί το ζενίθ της.
Οι απόγονοί μας γίνονται οι πιο επικίνδυνοι εχθροί μας, 
απέναντι στους οποίους είμαστε απροετοίμαστοι.
Θα επιζήσουν και θα πάρουν την ισχύ 
από τα αποδυναμωμένα μας χέρια"...

Ο ευάλωτος Βάκης που την ώρα της πιο βαθιάς του απελπισίας του βρίσκει ένα απροσδόκητο φίλο και σωτήρα.
Ένας άντρας που σέρνει τις αλυσίδες ενός άρρωστου πάθους...

Η Στασινή με την ψυχή γεμάτη συμπόνια,

κι η Δάφνη που η παραμόρφωσή του δεν κατάφερε να αγγίξει το κάλλος της ψυχής του.

Ανάμεσα σε όλους, κρατά  το κλειδί ο μυστηριώδης Σίμος -με τη θλιμμένη αγνότητα του αγριμιού και την αμηχανία του Μόγλη όταν από τη ζούγκλα του Κίπλινγκ επέστρεψε στην κοινωνία των ανθρώπων.Έτσι κι αυτός καλείται να ξορκίσει τη δική του μνήμη και να νικήσει την εφησυχασμό της μοναξιάς του...

          Κάτι που προξενεί εντύπωση είναι πως σε αυτό το μυθιστόρημα η Αφροδίτη Βακάλη δεν προσδιορίζει τον τόπο και την εποχή όπου διαδραματίζεται η ιστορία της: Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε χωριό αρχές του 20ου αιώνα.

         Αυτή η απουσία χωροχρονικών συντεταγμένων σημειώνεται και στον «Κατάδικο» του Θεοτόκη, όπου ο σοσιαλιστής ρομαντικός έκανε μια ανατομία του Πάθους με φόντο μια επίσης απροσδιόριστη αγροτική κοινωνία, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της καλοσύνης μέσα από το αγαθότερο πλάσμα των Νεοελληνικών  Γραμμάτων, τον Τουρκόγιαννο.
Νιώθω ότι ενυπάρχει μια υπόγεια "συνομιλία" και μια ακαθόριστη συνάφεια ανάμεσα στον «Κατάδικο»του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και τις «Χαρακιές» της Αφροδίτης Βακάλη, ως προς το ηθικό βάρος των ηρώων και την υπέρβαση του χωροχρόνου.

Και τα δυο έργα μίλησαν για την αγάπη, αν κι ο αξεπέραστος Θεροτόκης ακολουθεί την οδό μιας κοινωνικής θεολογίας ενώ η κυρία Βακάλη χάνεται στη δίνη μιας παράξενης,μελαγχολικής "ποίησης".Απρόσμενα ξεπηδά το παραμυθιακό στοιχείο με έναν ιδιότυπο ανιμισμό που παραπέμπει στον μαγικό ρεαλισμό της λατινοαμερικάνικης σχολής και το γνωστότερο εν Ελλάδι έργο της Νομπελίστριας Τόκαρτζουκ("Το Αρχέγονο και οι άλλοι Καιροί"):
       Μια μαγεία υποβόσκουσα, πανταχού παρούσα. έρχεται να συνθέσει την αλληγορία του έρωτα, το στίγμα του ηττημένου πάθους και το άτομο όταν πελαγοδρομεί αναζητώντας τον εαυτό του μέσα από τις αντανακλάσεις των Άλλων....
Η απομάγευση έρχεται όταν ολοκλήρωθει ο κύκλος της αλήθειας κι όταν τα πρόσωπα οδηγηθούν στη συμφιλίωση με τον εαυτό τους άρα και τους γύρω τους...
Με όλα αυτά, οι «Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο» συμπαρασέρνουν τον αναγνώστη σε μιαν ατμόσφαιρα σκοτεινή, και θανατερή.Το μυθιστόρημα της κυρίας Βακάλη είναι διαποτισμένο με μια γοτθική αχλύ, συμπλέκοντας τον έρωτα με τον θάνατο μέσα σε έναν ζόφο "μποντλερικό"!
Μια υπαρξιακή αγωνία με φόντο τα "τοπία" του Πόε καθώς το "κοράκι" του φτερουγίζει γύρω από τις τραγικές φιγούρες του έργου, φιλοσοφώντας το μυστήριο του θανάτου...
      Παρόλη αυτήν την γοτθική μελαγχολία, «Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο» δεν είναι ένα απαισιοδοξο ή σκοτεινό βιβλίο.
       Αντιθέτως οι σελίδες του κουβαλούν ελπίδα και πίστη στο δώρο της ζωής που θριαμβεύει μέσα από την αγάπη, γι αυτό και φέρουν ...σοφία.
Η Αφροδίτη Βακάλη μετουσιώνει τις «Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο» σε έναν ύμνο προς την αναμορφωτική δύναμη της αγάπης που σκορπίζει τα σκοτάδια και λάμπει σαν ήλιος!
       Όταν ο αναγνώστης κλείσει το βιβλίο αισθάνεται κι ο ίδιος αναβαπτισμένος, με την ψυχή του γεμάτη πλούτο συναισθήματων, προβληματισμούς και αλησμόνητα πρόσωπα.
Ένα βιβλίο που αφήνει μια χαρακιά ανεξίτηλη στην καρδιά...
      Χάρηκα πολύ που ανακάλυψα αυτήν την τόσο ταλαντούχα πέννα σε ένα τόσο ξεχωριστό βιβλίο, που ξεσηκώνει την ψυχή!
Προτείνω ολόθερμα τις "Χαρακιές Πάνω στον Χρόνο" ως ένα δυνατό, πρωτότυπο βιβλίο και περιμένω με ενδιαφέρον την επόμενη έμπνευση της Αφροδίτης Βακάλη.

Δήμητρα Ιωάννου , Νυχτερινή Αφροδίτη

                                                                                Δήμητρα Ιωάννου , Νυχτερινή Αφροδίτη
                                               Είδος:Aισθηματικό/Μυστηρίου
Βαθμολογία: 9/10

Μετά την Κληρονόμο του Ποταμού και τα μυστήρια του θανάτου, η έμπνευση της Δήμητρας Ιωάννου μας συστήνει ένα νέο γοητευτικό χαρακτήρα.
Με όχημα τη "Νυχτερινή Αφροδίτη",λοιπόν, ο φεγγαρόφωτος καλλιτέχνης με τα λαμπερά μάτια,ο Μιχαήλ Μπόκαρης, μας οδηγεί στα άδυτα των Χρωμάτων μέσα από τον μαγικό κόσμο της Ζωγραφικής.
Μια πορεια γεματη βαθυ αισθησιασμο, αληθινη αγαπη και μια αναποδραστη θλιψη.
Ενα αδυσωπητο παιχνιδι της μοιρας που ζητα εξιλεωση- γυρω απο εναν μυστηριωδη πινακα, με πληθος απειλητικά μυστικα...

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μια νύχτα φεγγαρόλουστη, το σκοτάδι και το φως ενώνονται κι από το ερωτικό τους σμίξιμο ξεπηδά η ίδια η Ομορφιά, επενδυμένη με το αστροκέντητο πέπλο του παθους.

            Χρόνια αργότερα ο παγκοσμιου φήμης Σπετσιώτης εικαστικός, Μιχαήλ Μπόκαρης, εορτάζει στην έπαυλή του και ανάμεσα στις καλεσμένες του βρίσκονται η ονειροπόλα Νεφέλη, η δυναμική Σουζάνα και η ευαίσθητη Μαλένα, τρεις ανερχόμενες καλλιτέχνιδες προσδοκούν την ετήσια Υποτροφία του ιδρύματός του.

Η βραδιά όμως θα σημαδευτεί από τη μυστηριώδη κλοπή ενός πίνακα αμύθητης αξίας που θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου ανασύροντας ένα χθες γεμάτο πάθη, λάθη και οδύνη.

Ένας εφιαλτικός χορός ερωτημάτων κι αναμνήσεων;

Ποιος έκλεψε τον πίνακα και γιατί;

Ποιο θανάσιμο μυστικό κρύβει η μαγεία του πολυθρύλητου αριστουργήματος;

Στέλλα, Νεφέλη, Μαλένα, Τζίνα ,Μαριώ, Καλομοίρα -γυναίκες μοιραίες καθορίζουν την ψυχή και τη ζωή του Μιχαήλ.Και πάνω από όλα εκείνη: Η Αφροδίτη της Νύχτας που ψάχνει μια χαραυγή...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το έκτο κατά σειρά βιβλίο της Δήμητρας Ιωάννου είναι ένα μυθιστόρημα αέρινο, ονειρικό με στοιχεία μυστηρίου και έντονης δραματικότητας- γνωρίσματα που συνοδεύουν όλα της τα έργα και έκαναν το κοινό να αγαπήσει τη γραφή της.

          Η Νυχτερινή Αφροδίτη, διατηρεί την ηδύτητα ενός λόγου γεμάτου καλολογικά στοιχεία ενόσω  εξελίσσεται με φόντο τις γραφικές Σπέτσες, το διαμαντι του Αργοσαρωνικού με τη βαριά Ιστορία και πλήθος ηρώων της Λευτεριάς.

         Αυτή τη φορά κεντρικό διακύβευμα είναι η Τέχνη, καθώς ο κεντρικός της ήρωας είναι ένα πλάσμα ταμένο στην καλλιτεχνική δημιουργία...Ένας Ζωγράφος που το ταλέντο του ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Ο Μιχαήλ Μπόκαρης είναι ίσως ο πιο σαγηνευτικούς ήρωας που συνάντησα σε πρόσφατο ελληνικό βιβλίο...

Ένα πλάσμα αρχαιοελληνικής τελειότητας, που λάμπει στο απολλώνειο φως του κάλλους και της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Ευφυής κι εύθραυστος, συμπονετικός και ιδιότυπα μοναχικός, εγκρατής και βαθιά ερωτικός ο Μιχαήλ εμπνεει τον θαυμασμό και μια βαθιά συγκίνηση στους αναγνώστες μέσα από τις αντιφάσεις του!

Ένας μπερδεμένος έφηβος στη σκιά ενός ακαθόριστου πένθους, που πάνω στον καμβά ανακάλυψε την Ιθάκη του, κι εκεί μπόρεσε να απωθέσει τον πόνο και τους πόθους της ψυχής του.Ένας γνήσιος εραστής του Ωραίου.

Ένας ήρωας που καταθέτει την ύπαρξή του όλάκερη στη μοναδική, την αναπόδραστη μέθεξη με την Τέχνη του.

           Η Δήμητρα Ιωάννου, σαν δεξιοτέχνης του καβαλέτου,  ιχνηλατεί μαζί του τη μυσταγωγία των χρωμάτων και τη σιωπηρή συνομιλία τους με τον δημιουργό που τους δίνει πνοή για να αφηγηθούν ξεχωριστές ιστορίες που εκκινούν από τον πυρήνα της δικής του καρδιάς...

Ο καλλίτέχνης της πάνω στην παλέτα του ανιχνεύει και γαληνεύει τις αποχρώσεις της δικής του ταραγμένης ψυχής.

       Μια τέτοια νύχτα δημιουργίας, δυο άκρα βρέθηκαν σε πλήρη αρμονία γεννήθηκε μια ανεπανάληπτη σύλληψη...

Ένα πορτρέτο μεταφυσικής ομορφιάς...

Ένα πορτρέτο που αφουγκράστηκε τις καρδιές, ένα πορτρέτο που πάγωσε τη μνήμη, ένα πορτρέτο που αποκρυστάλλωσε την εικόνα του τέλειου έρωτα όπως τον ορίζει ο παγκόσμιος Νόμος της Φυσικής κι η εξ αντιθέτων σύνθεσις του Ηράκλειτου.

Ένα πορτρέτο που αιχμαλώτησε τις ψυχές όπως οι ρομαντικές- μαζί κι εφιαλτικές- προσωπογραφίες στο φαουστικό οδοιπορικό του Ματτίας του Mossadieu

Πράγματι, το φοβερό μυστικό του πορτρέτου διατρέχει ολόκληρο το μυθιστόρημα που μας σεργιανά από την καλοκαιρινή αυρα των Σπετσών, στη βουή της κοσμικής Αθήνας του 70.

Μια πορεία προς την κορυφή, που δεν της λείπουν οι στιγμές ενός αισθησιασμού... αρκετά "επιθετικού" κάποιες στιγμές.
Μια πορεία που ανακόπτεται από ενα χρονικό χάσμα που μόνο στο φινάλε αποσαφηνίζεται...Μα μέσα σε όλα η σαγήνη του Μιχαήλ.

      Δίπλα του, πρόσωπα που καθένα κατορθώνει να διασώσει τη δική του ομορφιά και τη σημασία του στην επιδέξια πλεγμένη εξέλιξη. Η ευαίσθητη κι οξυδερκής Μαλένα με τις επώδυνες παιδικές αναμνήσεις...Η διεκδικητική, εγωπαθής Τζίνα. Η ερωτική Στέλλα με τα θρυματισμένα όνειρα.Η πρόωρα γερασμένη Ευανθία που θα αναζητήσει μια δευτερή ευκαιρία στη ζωή.Η γλυκιά Καλομοίρα μας σημαδεύει σα φιγούρα από ποίημα του Απολλιναίρ και τις σελίδες της Μπροντέ!
      Πίσω και πάνω από όλα, το Πεπρωμένο, το μοιραίο ,που καθορίζει καταστάσεις ερήμην των ανθρώπων αλλά πάντα ζητά ανταπόδοση για να κλείσει τους κύκλους με τη συμμετρία που μόνο το σύμπαν ξέρει να αποκαθιστά. 
Στιςε παρυφές των εξελίξεων, η  Νυχτερίνη Αφροδίτη μας επιφυλάσσει ένα ξεχωριστό στιγμιότυπο: Tο σύντομο πέρασμα της θρυλικής Νατάσας των Φάρων που περιμένει να μας αφηγηθεί τη δική της ιστορία μέσα από το μυθιστόρημα της Πηνελόπης Κουρτζη "Η Ερωμένη των Φάρων"...

       Όπως στα περισσότερα βιβλία της έτσι και στη "Νυχτερινή Αφροδίτη" η Δήμητρα Ιωάννου πλέκει έναν ακόμη ευφυή γρίφο, που ξεδιπλώνεται κομμάτι -κομμάτι, σαν ένα παζλ- και καταπλήσσει με την κατάληξή του!
Αυτή τη φορά παρακολουθούμε ένα ιδιότυπο Κυνήγι Θησαυρού, όπου ο θιασώτης του αθέατος κινεί τα νήματα μέχρι την εκούσια αποκάλυψή του.Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη κι οι αποκαλύψεις συγκλονίζουν, γι' άλλη μια φορά, ενώ μια χροιά μεταφυσική διαπερνά σαν αεράκι απαλό το βιβλίο με έναν τρόπο που κατορθώνει να εντείνει τη φόρτιση και να αιφνιδιάσει!Μέσα στο εργο την παρουσία τους κάνουν μερικά λαογραφικά στοιχεία γύρω από το ηρωικό νησί των Σπετσών με την ένδοξη ναυτική παράδοση και τη συνδρομή στην Επανάσταση του 1821.Όλα αυτά συντελλουν σε ένα απολαυστικό σύνολο. 
Παρόλη την πλοκή όμως, εκείνο που χαράσσεται στην ψυχή του αναγνώστη ως απόηχος είναι το μοναδικό αχνάρι της Τέχνης στην καρδιά και την Ιστορία.Αχνάρι συχνά ...ματωμένο:
Ναι.Αυτό που μου άρεσε είναι πως η συγγραφέας δεν πέφτει στην παγίδα της ωραιοποίησης και ταυτόχρονα με τη μαγεία της Τέχνης παρουσιάζει και τη σκιά πίσω από αυτήν.Βλέπετε, ο Μιχαήλ έχει τα πιο μελαγχολικά μάτια της σύγχρονης λογοτεχνίας μας.
Ετούτη η θλιμμένη μορφή του Μιχαήλ απορροφά τον αναγνώστη στον πυθμένα ενός σπαραγμού απο τα μύχια της ψυχής για να αναδυθεί μέσα από τη δημιουργία.
Είναι γεγονός πως η οδύνη είναι συχνά μήτρα αριστουργηματων και συχνά μια ζωή κάτω από τη σκιά της μελαγχολίας είναι το τίμημα που καταβάλλουν οι μεγάλες μορφές για να κατακτήσουν την κορυφή και την αθανασία μέσω του Έργου τους.
Υπό αυτο το πρίσμα λοιπόν, η Δήμητρα Ιωάννου παρουσιάζει και τον κίνδυνο που ενέχει η απαρέγκλιτη αφοσίωση στην Τέχνη.Η απανθρωποιήση κι η αποποίηση των καθημερινών ανθρώπινων αναγκών που νοηματοδοτούν την ύπαρξή μας κι εξασφαλίζουν την ψυχική ισορροπία.
Μέσα από τον Μιχαήλ Μπόκαρη, η Δήμητρα Ιωάννου αναζητά την  λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην καλλιτεχνική ιδιοφυία και την τρέλα, την έμπνευση και την απόδραση από την πραγματική ζωή, την πληρότητα του δημιουργού και την πραγματική ευτυχία!
Γιατί πάνω από την ηδονή των κορμιών και τον οργασμό της καλλιτεχνικής έκφρασης παραμένει η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη της ψυχής για ανθρώπινη επαφή και τη χειροπιαστή αγάπη !

Γιατί αν η Τέχνη αποτελεί "ανάμνηση του Ουρανού" μόνο η αγάπη είναι η γέφυρα που ενώνει τη χθόνια διαδρομή του ανθρώπου με τον ουράνιο προορισμό του...
         Άλλο ένα όμορφο μυθιστόρημα από τη Δήμητρα Ιωάννου, που στήνει μοναδικά έναν ακόμη μικρόκοσμο γεμάτο ενδιαφέροντες χαρακτήρες ,έρωτα, μυστήρια αλλά και ουσιώδη μηνύματα για τη ζωή, κάνοντας μας να ανυπομονούμε για την επόμενη έμπνευσή της...

Υ.Γ. Διαβάζοντας την Νυχτερινή Αφροδίτη μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να παρατείνω τη συμπόρευσή μου με αυτόν τον μοναδικό καλλιτέχνη και να επικοινωνήσω με τον Μιχαήλ Μποκαρη μέσα από τα social media σε ένα ιδιότυπο διαδραστικο παιχνίδι φιλαναγνωσίας
Διαβάσετε, λοιπόν, τη Νυχτερινή Αφροδίτη και στείλτε κι εσείς τα μηνύματα και τις ερωτήσεις σας στον τόσο ξεχωριστό ζωγράφο, Μιχαήλ Μπόκαρη! 
FACEBOOK: Mιχαήλ Μπόκαρης
Instagram: michaelbokaris