Παναγιώτης Χατζηστεφάνου "Επώνυμη"

                     Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, Επώνυμη
                                   Είδος: Koινωνικό Θρίλερ (Αλληγορία) 
                                                                                 Σημείωση:Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18     

Εκδότης NANOGOD / ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
Χρονολογία Έκδοσης Νοέμβριος 2004
Αριθμός σελίδων 214
Διαστάσεις 17x11
ISBN: 9789604771806

Ναι!Τον αγαπώ!Και υστερα απο το κουράγιο του να αναμετρηθει με την οδύνη αυτου του καταγγελτικού πονήματος -ακόμη περισσότερο.

         Φυσικα μιλαω για τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, μια συγχρονη καλλιτεχνικη ιδιοφυια, μα πάνω από ολα έναν αφυπνισμένο και οξύτατο κοινωνικό ακτιβιστή, που δεν παύει να πολεμά με τους δαίμονες του σύγχρονου κόσμου:Tην κοινωνική ανισότητα, τον αμοραλισμό μας,τον κανιβαλισμό των μίντια, την αυτοκτονική απάθειά μας απέναντι στους παντός είδους "δημίους" μας:

Το κοινό - καλώς ή κακώς -τον έμαθε μέσα από την εκρηκτική του παρουσία στο talent show Fame Story 3, όπου με την αποκοτιά ενός "καμικάζι αυτοκτονίας" εισέβαλε στην ευτελή τηλεοπτική μας πραγματικότητα. Εμπρηστική η παρουσία του και σε επόμενες εκπομπές...

           Καιρός όμως να αφήσουμε τον καλλιτέχνη Παναγιώτη Χατζηστεφάνου να συστηθεί με τρόπους πολύ πιο ουσιαστικούς...Ένας από αυτούς είναι το προκλητικό του βιβλίο " Επώνυμη".

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ 

"Μετά την Vogue, τους New York Times, όλα τα Ελληνικά Μ.Μ.Ε. και μερικά αξέχαστα τηλεοπτικά δευτερόλεπτα (Fame Story), ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου ξαναχτυπά.
           Μια κοπέλα κατεβαίνει από το χωριό της στη Βόρεια Ελλάδα στην Αθήνα για να συμμετέχει στα Καλλιστεία τηλεοπτικού κανάλιού.Σύντροφός της ο νεανικός της έρωτας, ο Τέλης.
Στην διαδρομή αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν καταιγισμό βίας, φρίκης, παρανοϊκού σεξ και ακατανόμαστων σκηνών- από όπου κανένας δε βγαίνει αλώβητος αφού αποκαλύπτεται το τέρας που καθένας έκρυβε επιμελώς,...
Από τον κόσμο της δημοσιότητας και τη διαφθορά της πολιτικής ζωής, μέχρι την υποκρισία της κοινωνίας που πίοσω από τις κλειστές πόρτες αναβιώνει την ξαχρείωση της "Οικογενειακής Γιορτής" του Βάντεμπεργκ, ο Χατζηστεφάνου μάς σερβίρει τη φριχτή αλήθεια της Κοινωνίας που οι ίδιοι φτιάξαμε ...
Ο ίδιος ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου συμβουλεύει
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα πραγματικά ή φανταστικά είναι εντελώς συμπτωματική και ουδόλως έχει την πρόθεση να θίξει κανέναν.
Παρακαλώ να μην διαβαστεί από ευαίσθητους αναγνώστες."

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το 1972 o καίριος Νίκος Γκάτσος στο πιο δυνατό του κοινωνικό τραγούδι έγραφε: 

"Μακρινή της Αγάπης Ώρα
σε ξεχάσαμε
Μες στη λάσπη και μες στην μπόρα 

τις ψυχές μας τις χάσαμε..."

ενώ το 1985 στα Χρόνια της Θύελλας του Μαρκόπουλου ακούσαμε τη θλιβερή αλήθεια πως...
"Τσακίζουν όσοι μένουν Όρθιοι
η ζωή είναι ερπετό"...
                                                                     
Με αυτήν την αλγεινή "λάσπη", όπου σέρνεται η ζωή εξευτελιστικά σαν "ερπετό", ρίχνοντας τον άνθρωπο στο ύστατο σημείο έκπτωσης, απροσχημάτιστα αναμετράται ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου στο ιδιαίτερο βιβλίο του "Επώνυμη"...
Είναι φανερό πως πρόκειται για ένα αφάνταστα σκληρό βιβλίο, διόλου "επικοινωνιακό" και δύσκολα "διαχειρίσιμο" από τον μέσο αναγνώστη- χωρίς να ευθύνεται απαραίτητα ο αναγνώστης.

 Ένα βιβλίο παραδομένο σε αυτοματισμούς του σουρρεαλισμού πασπαλισμένους με την πιο σκοτεινή πλευρά του μηδενισμού, που δε βάζει φραγμούς καθώς ανατέμνει- χωρίς έλεος- τα βάθη της ανθρώπινης νοσηρότητας κι αποδομώντας τα προσχήματα της  αισθητικής για να αναδείξει το Άσχημο που εμείς πλάσαμε για εμάς..

                   Φέρει ατόφια, πριμιτιβίστικη οργή τόσο που είναι εύκολο να εγκλωβίσει τον αναγνώστη στον  αποτροπιασμό με τρόπο που τον εγείρει ο Παζολίνι στην πολιτική ταινία του Salo (120 μέρες στα Σόδομα).Eξίσου αντιφασιστικό είναι αυτό το αντισυμβατικό κείμενο...

 Κι όμως, πρόκειται για αυθεντική τέχνη του Λόγου με τη γλώσσα να... απολαμβάνει ηδυπαθώς όλον της τον πλούτο ,όλη της τη ζωοποιό γοητεία σε ένα πανόραμα λέξεων και συναισθηματικών παραστάσεων και ταυτοχρόνως να "πετρώνει" με την αιχμηρή και αγοραία της ασχήμια- ως άλλη Μέδουσα- τον αναγνώστη...

 Αν δεν είχα παρακολουθήσει την καλλιτεχνική και πολιτική διαδρομή του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, ίσως να μην μπορούσα ούτε εγώ να παρακολουθήσω το βιβλίο και το υπόβαθρο παιδείας και προβληματισμών που κομίζει...Να μην μπορούσα να διακρίνω σταλαγματιές τρυφερότητας και θραύσματα φωτός μέσα του.

Να μην αποκωδικοποιούσα την επιθυμία του συγγραφέα να αναδείξει όλη αυτήν τη φρίκη όχι από μίσος αλλά από ενσυναίσθηση...Για να μας συνταράξει τόσο δυνατά ώστε επιτέλους να ...αγανακτήσουμε  απέναντι στον θανατερό ζόφο της κοινωνίας μας και να τεθούν σε κίνηση τα αδρανοποιημένα αντανακλαστικά της Σκέψης και της Ηθικής μας...
              Η "Επώνυμη" αποτελεί μια φρενήρη, εφιαλτική περιπλάνηση στα πιο ζοφερά ,στα πιο ένοχα τοπία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Είναι μια σπειροειδής καταβύθιση στις αβύσσους του ασυνείδητού μας, που φαινοτυπικά μεταφράζεται σε αυτό το αδυσώπητο κοινωνικό γίγνεσθαι, όπου ασφυκτιούμε όλοι. 
Η "Επώνυμη" πετάει κατάμουτρα όσα εναγωνίως κρύβουμε κάτω από το χαλί της συνείδησής μας.

"Η Επώνυμη του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου είναι το "Κρυμμένο Πορτρέτο" που δέχθηκε να παραμορφωθεί όσο εμείς λουστράρουμε με πολιτική ορθότητα την ηθική μας σήψη και την αναλγησία μας...

         Ένα βιβλίο που ισορροπεί στην κόψη της ωμής διαστροφής, του σημερινού υλισμού κι ενός λυρισμού τόσο τρυφερού ώστε να διαπερνά σα μαχαίρι κατακόρυφο την καρδιά σου...Αυτές οι στιγμές φέρουν την πιο σπαρακτική οδύνη, αποκαλύπτουν μια βαθιά αγωνία στην αναζήτηση του ίδιου του Ανθρώπου...Κάθε σελίδα σα σπασμός πυρετού η επιθανάτιος σπασμός της ίδιας της κοινωνίας μας...

          Βιβλίο κραυγή απεγνωσμένη για λίγο φως, καταδεικνύοντας πόσο ευθυνόφοβα παραδιδόμαστε σε βωμούς ως σφάγια τυράννων για να μην αντικρύσουμε κατάματα την πρόκληση της ελευθερία μας.

              Παράλληλα, πρόκειται για μια βαθιά ανατομία της ανθρώπινης ψυχής ,με υποβλητική ατμόσφαιρα τρόμου και στιγμές αυθεντικά ποιητικές, όπως η ποίηση του Πόε, καθώς αυτός έκρυβε σε εικόνες και λέξεις γεμάτες θάνατο την άμετρη οδύνη για τη νεκρή αγάπη του - (μόλις 13 χρονών!)
              Συνειρμικά, η "Επώνυμη" μου φέρνει στο νου κάτι από την ατμόσφαιρα της αριστουργηματικής αλληγορικής ταινίας "The Wall",με την εναλλασσόμενου ύφους εικονοπλασία, με τον έρωτα ως πράξη μίσους και καταπάτησης, ως διαδικασία βάναυσου κατακερματισμού κι όχι ένωσης...ενόσο κατατεμαχίζει την ερωτικη πραξη με την αιματηρη φρικη που συναντάμε να αντανακλαται στα εφιαλτικα Μάτια του Bataille..

Παράλληλα, το βιβλίο κλείνει το μάτι στους "καταραμένους των Εξαρχείων Γώγου- Άσιμο-Σιδηρόπουλο.

Όπως αυτοί, ο Χατζηστεφάνου διαθέτει την ταπεινότητα να μην παρέχει "λύση" στα προβλήματα που θέτει αλλά απλώς να θέτει τα ερωτήματα -πράγμα που αποτελεί την αρχή της Φιλοσοφίας άλλωστε.
Επιμένει όμως να μας προτρέπει με όλους τους τόνους -σαν τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό : "Αντισταθείτε!"!!!
Ίσως να μην ταυτίζομαι με κάθε επέφρασμένη άποψη της "Επώνυμης"-ούτε με τη διάθεση ολοκληρωτικής αποδόμησης των πάντων...
Ωστόσο με καθήλωσε με το συγκλονιστικό της κείμενο, όχι ..."ακινητοποιώντας" με σαν τη γυναίκα του Λωτ, αλλά ως κέλευσμα ξεσηκωμού! 
Χαιρετίζω, λοιπόν, την υπέροχη κοινωνική αφύπνιση που εγώ τουλάχιστον ερμηνεύω πίσω από τις παραληρηματικές εικόνες του βιβλίου , το επαναστατικό της μήνυμα και τη βαθιά επίγνωση που διατρέχει την Οδύνη της!
         Το βέβαιο είναι πως η " Επώνυμη" αποτελεί μια αναγνωστική πρόκληση "για γερά στομάχια" και σίγουρα τροφή για σκέψη με το συγγραφέα του, Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, να αποδεικνύεται ένας αυθεντικά πνευματικός άνθρωπος (ακόμη και ακροβατώντας στα όρια του εκκεντρικού,του αιρετικού και του "ανάρμοστου" για πολλούς.) 

Μπροστάρης στις αγωνίες της κοινωνίας- συμπαραστάτης των αδυνάτων και των αδικημένων, χωρίς ανοχή στο Άδικο και την Καταπάτηση του Ανθρώπου- όπως ένας καλλιτέχνης κι ένας "Αγαθός Πολίτης" οφείλει να είναι...
      Σαν τους σοφούς του Πλατωνικού Σπηλαίου, που αφού αναμετρηθούν με το άλγος του φωτός , ξαναγυρίζουν στους συσκοτισμένους για να το μεταδώσουν...Έστω για να ξορκίσουν μαζί και το προσωπικό τους σκοτάδι...

                                                                 
                                                            Ελισσάβετ Π. Δέδε

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ  εφ'όλης της ύλης συζήτηση με τον συγγραφέα -καλλιτέχνη Παναγιώτη Χατζηστεφάνου...

   Ο ίδιος ο συγγραφέας, Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, σχολιάζει μαζί μας το πιο ουσιατικό απόσπασμα του βιβλίου του " Επώνυμη"

"Η "Επώνυμη είναι γράμμα από την κόλαση..."

19 . Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΕΝΖΙΝΑ

"Το κοντέρ μετατρέπει χαιρέκακα τα λίτρα σε λεφτά, η κάψα της βενζίνης έχει πάψει να με ζαλίζει εδώ και χρόνια, απ' την ημέρα που κατάλαβα ότι είναι η μυρωδιά από ταξίδια που δεν πρόκειται να κάνω. 

              Εκδρομείς, τουρίστες, οικογένειες, ζευγάρια, νταλικέρηδες, μηχανόβιοι, μόνοι, είτε με παρέα, είτε χωρίς, τους βλέπω να έρχονται, να φεύγουν, νομίζοντας ότι πάνε κάπου, ότι επιστρέφουν κάπου. Καημένοι ταξιδιώτες, σαν δέματα ασυνόδευτα, με αποστολέα και παραλήπτη άγνωστο, με περιεχόμενο ρευστό και γραμματόσημα τις σκέψεις σας, νομίζετε ότι ταξιδεύετε, γελιέστε. 

          Εγώ ξέρω ότι απλά μετακινείστε από το ένα βενζινάδικο στο άλλο, γεμίζοντας ντεπόζιτα που γρήγορα θα αδειάσουν πάλι, ξέρω ότι ο φόβος του κενού είναι το μόνο αληθινό σας καύσιμο, το τίποτε είναι η τίγρη στην μηχανή σας. Απ' όπου και αν έρχεστε, όπου και αν πηγαίνετε, εγώ θα μένω εδώ αμετακίνητος. 

         Θα σας υποδέχομαι, σιωπηλός, με την αντλία στο χέρι, το γράσο κάτω από τα νύχια, κρυμμένος μέσα στις ρυτίδες μου, θα σας ξαναγεμίζω το ντεπόζιτο, για λεφτά, αλλά όχι για πολύ. Θα με ξανασυναντήσετε, σε λίγο, όταν η βελόνα γλιστρήσει προς το κόκκινο, όταν το σηματάκι της αντλίας στο καντράν θα ανάψει πάλι, σαν σύμβολο που μεταμορφώνεται απότομα από φόρος τιμής σε σήμα κινδύνου, από γούρι σε ταφόπλακα. Και τότε, θα σας υπενθυμίσω ότι η διαφορά από το εκεί στο αλλού είναι το εδώ, η διαφορά του χτες από το σήμερα είναι το τώρα, η διαφορά από το ένα βενζινάδικο στο άλλο είναι ο βενζινάς. 

          Θα παραφυλάω, για λογαριασμό σας, μοναχικός, εθελοντής και άγρυπνος φύλακας όλων εκείνων που δεν αλλάζουν, όλων εκείνων που μένουν ίδια, όσο και αν μετακινηθούν, όσο και αν ταξιδέψουν, φρουρός, εμπροσθοφυλακή ενός στρατού που νομίζει ότι προελαύνει, σημειωτόν παρατηρώντας την γη που γλιστράει και φεύγει κάτω από τα πόδια του, την γη που στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της, διαγράφοντας κύκλους, στο διάστημα, στο σκοτάδι. 

         Θα είμαι ένας λαθραίος μοιρολάτρης, λατρεύοντας όποια άλλη μοίρα εκτός απ' την δική μου, ένα άστεγο φάντασμα. 

Θα παρατηρώ εσάς που αγνοείτε εμένα, εμένα, που χωρίς εμένα δεν θα μπορούσατε να κάνετε βήμα, δεν θα μπορούσατε να οδηγήσετε ούτε μέτρο παραπάνω, ούτε μέτρο παρακάτω, εμένα που αν δεν σας άδειαζα το ντεπόζιτο από το τίποτε που ξεχειλίζει, θα πνιγόσασταν στο εδώ, στο τώρα, χωρίς εκεί, χωρίς αλλού, χωρίς χτες, χωρίς αύριο".

Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου μας καταθέτει τα εξής για την παρουσίαση του βιβλίου του , καθώς και για το  απόσπασμα αυτό:
Εκ μέρους σας είναι εξαιρετική η προσπάθεια...
εγώ αισθάνομαι λίγο άβολα όταν διαβάζω κριτικές και παρουσιάσεις του βιβλίου αυτού επειδή είναι ένα πολύ ειδικό κείμενοκαι αισθάνομαι ότι χάνουν πάντα την ουσία που δεν είναι ούτε η αφήγηση, ούτε το νόημα του, αλλά η επιδραστικότητα του βιβλίου αυτού καθώς εκμαυλίζει τον αναγνώστη μέχρι του σημείου να του επιφέρει ηθική αυτοκτονία.

Δηλαδή εγώ βλέπω αυτό το βιβλίο ως απόπειρα δηλητηρίασης του αναγνώστη και θεωρώ ότι το διαβάζει κανείς και επιζεί μόνο αν έχει μεταβολίσει το δηλητήριο που περιέχει...Το βιβλίο "ΕΠΩΝΥΜΗ" δεν είναι ένας περίπατος στην κόλαση, είναι ένα γράμμα από την κόλαση!!!

Δεν μπορεί να τα γράψει κάποιος αυτά αν δεν τα έχει ζήσει.Δεν το εννοώ κυριολεκτικά! Δεν είμαι νεκρόφιλος ή κοπρολάγνος...εννοώ ηθικά, να έχει νιώσει έτσι: Nα έχει πάει στην κόλαση δηλαδή...Το βιβλίο έχει γραφτεί πριν έχω εγώ κάποια επωνυμία πέραν του χώρου μου...Κοιτάχτε, έχω αντοχές που δεν έχει ο περισσότερος κόσμος επειδή δεν χρειάστηκε να τις έχει...Δεν είναι ένα πράγμα που έβγαλα από το μυαλό μου,είναι κάτι που έχω ζήσει σε συμβολικό επίπεδο, που έχω μελετήσει..

Αυτή η σχάση δηλαδή μεταξύ συνείδησης, υποσυνείδητου και ασυνείδητου,.το έχω δει να συμβαίνει και να διαφεύγει η συνείδηση και η ανάγνωση της πραγματικότητας..και η επαναφορά είναι εκεί που γράφεις...και θυμάσαι φυσικά ότι μέσα σε όλο αυτό έχεις κάποια θέση, θες δεν θες...σου επιβλήθηκε δια της βίας, αλλά το υπομένεις, διαπραγματευόμενος και προδίδοντας τον εαυτό σου...

EΡΩΤΗΣΗ: Εσείς έχετε προδώσει τον εαυτό σας;
Μα εννοείται, αφού είμαι ζωντανός, είναι σαφές ότι υπέκυψα στον πειρασμό του να υπάρξω στην κόλαση.Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος, επειδή και μόνο το γεγονός ότι ζεις αποδεικνύει την διαφθορά σου, και την υποχώρηση σου, απέναντι στην πραγματικότητα.

                                           

                                           "Ο Βενζινάς ειμαι έγώ..."

-Ο βενζινάς είμαι εγώ, καθαρά και ξάστερα - εκείνος που γεμίζει τον κινητήρα σας με όνειρα, εγώ ο παραμυθάς, εγώ ο καλλιτέχνης...
Όλοι οι υπόλοιποι ήρωες και πρόσωπα είναι είδωλα μου.
     Η τελευταία παράγραφος είναι η εξομολόγηση μου πριν υποστώ την απαγγελία της ποινής μου και την εκτίσω...
Είναι η ουσία του ποιος είμαι...
 Είναι βραδυφλεγές δηλητήριο αυτό το βιβλίο...Προκαλεί ζημιές ανεπανόρθωτες στην συνείδηση,επειδή είναι πάντα πιο τρομακτικό,καθώς ανακαλύπτεις ότι όλη η αλήθεια που έψαχνες - σε αυτό το βιβλίο - τελικά ήταν εκεί εξ' αρχής:Στο τίποτε που ξεχειλίζει από την μηχανή σου, καθώς το αντικαθιστώ με όνειρα, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσες ποτέ να βγεις από τον "εφιάλτη" που είναι βέβαια αναπόδραστος, οπότε τα όνειρα είναι ζωτικής σημασίας και τα πουλάει ο βενζινάς. Ο υπαρξιακός βενζινάς...
       Αυτό είναι μια απλή αποκρυστάλλωση του τι σημαίνει τέχνη...Άρνηση του τίποτε, αντικατάσταση με όνειρα για κάπου αλλού, κάπως αλλιώς.
         Είναι η μοναδική μορφή αντίστασης που απομένει όταν πια αποδεχτούμε ότι δεν προχωράει η υπαρξιακή μηχανή στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι, καθώς ταξιδεύουμε από το εδώ στο εκεί, από το πριν στο μετά!
Δεν έγινα αληθοκράτης από επιλογή.Με απήγαγε η μαρτυρία...Πολλοί μου λένε ότι τους προσβάλλω την νοημοσύνη όταν τους ρωτάω αν με καταλαβαίνουν...Όμως εγώ απλά θέλω να βεβαιωθώ ότι δεν χάθηκαν στο σκοτάδι που περιπλανιόμαστε.
Ο αληθοκράτης είναι εκείνος που επιχειρεί να τρομοκρατήσει το ψέμμα.
Ένας πραξικοπηματίας εν ονόματι της αλήθειας, είναι ένας απεσταλμένος της απόγνωσης και μάντης αναμνήσεων
Έρχεται από το μέλλον για να σας πει για το παρελθόν του και να σας προειδοποιήσει "ότι σε αυτό το μονοπάτι συνέβησαν αυτά", με την ελπίδα ότι εσείς θα καταλάβετε και θα αλλάξετε πορεία.
Στην περιφέρεια της συνενοχής, εκεί που διαπραγματευόμαστε στα περιθώρια της ελευθερίας του να μην πεθάνουμε, στις διαβαθμίσεις της σκιάς μέχρι το απόλυτο σκοτάδι, έξω από τον επιχρυσωμένο κύκλο του ψεύτικου ήλιου.

H EΠΩΝΥΜΗ εκδόθηκε από την ΟΔΟ ΠΑΝΟΣ του Γιώργου Χρονά -σωστά?Ναι, και γενικότερα ο ευγενής κος. Χρονάς έχει την καλοσύνη να ασχολείται με το συγκεκριμένο βιβλίο.Εννοώ έχει την κεντρική διάθεση και τον εμπιστεύομαι εν γένει περί αυτού.

Από εκεί μπορεί να το βρει ο αναγνώστης και σήμερα?
Ναι, από εκεί κυρίως, ο κος Χρονάς το δίνει και αλλού, ρωτήστε αν ενδιαφέρεστε.

****************************************************************************************************************************
To δεύτερο βιβλίο του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου τιτλοφορείται "Frangile Accomplishement" (Εύθραυστο Επίτευγμα) και διατίθεται στην αγγλική γλώσσα από τον ιστότοπο http://www.filepmotwary.com 
Σύμφωνα με τον ίδιο ...
"...Πρόκειται για ένα ένα πείραμα λυρικής ποίησης και ανιμιστικής αφήγησης.
Θέμα του έχει τις διαδρομές δυο ανθρώπων κατά την διάρκεια της τελευταίας ημέρας πριν γνωριστούν, γνωριμία η οποία ο αναγνώστης ξέρει ότι θα είναι ο έρωτας της ζωής τους και για τους δυο, αλλά αγνοούν οι ήρωες.
 Εξελίσσεται σε δυο νησιά στην Ελλάδα, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, και τελειώνει μόλις νυχτώσει.
Ο αναγνώστης το μαθαίνει από τα στοιχεία της φύσης που παρακολουθούν και προδίδουν τους ήρωες κουτσομπολεύοντας γι'αυτούς και τα όνειρα τους..." 
Το βιβλίο αυτό,χωρισμένο σε 16 κεφάλαια, ολοκληρώθηκε 1η Αυγούστου του 2010 και είναι εικονογραφημένο με φωτογραφίες του Hedi Slimane, του καλλιτεχνικού διευθυντή του Yves Saint Laurent σήμερα, τότε του Dior.
Ανακαλύψτε το στον εξής σύνδεσμο: PANAGIOTIS HADJISTEFANOU "A Fragile Accomlishment

 photo by Aspa Koulira

(ΑΥΤΟ;)ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

             
Μισός από την Ουρουγουάη, μισός Έλληνας, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου (προσωνύμι nanogod) γεννήθηκε στην Αθήνα, 15 Φεβρουαρίου 1967. 
Απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών πέρασε στη Νομική Θεσσαλονίκης την οποία εγκατέλειψε για τη Σχολή Καλών Τεχνών...Διεκδίκησε και πήρε υποτροφία από το Λονδίνο...Αποφοίτησε από το Central St. Martins το 1992.
Αυτοαποκαλείται ερημίτης και φρικιό και περνά τον χρόνο του σε μακάρια απομόνωση κάνοντας ότι περάσει απʼτο μυαλό του.
   Στην προηγούμενη ζωή του ήταν μια δημοφιλής και πολύ ακριβοπληρωμένη πουτάνα των μήντια, κάνοντας art direction και αρχισυνταξία σε περιοδικά που εκτείνονται από το προσανατολισμένο προς τη νεανική κουλτούρα 01 στο να είναι ο deputy editor της ελληνικής Vogue.
           Έχοντας εγκαταλείψει τα mainstream μήντια από το 2000, έχει διεκδικήσει μια «καριέρα» στις μοντέρνες τέχνες. Η χαοτική του παραγωγή, αποτελείται από ανεξάρτητα DVD και μουσικές κυκλοφορίες, ψηφιακές animated «ταινίες», εικονογραφήσεις, βιβλία για καλλιτέχνες, μυθιστορήματα περιορισμένης κυκλοφορίας, αμφιλεγόμενη δημοσιογραφία σε δημοφιλείς Κυριακάτικες εφημερίδες και σκανδαλώδεις ερμηνείες τέχνης στην mainstream τηλεόραση. Όλα αυτά αναμεμειγμένα με μια παράλογη ροή από όμορφες φωτογραφίες μόδας, art direction και κοστούμια για τον κινηματογράφο και ποιος ξέρει τι άλλο.
Η μόνιμή του εμμονή είναι η κατασκευή εναλλακτικών πραγματικοτήτων οπού οι καθορισμοί και οι έννοιες παραμένουν εκτός της σύλληψής μας.
                  Έπειτα από μια σύντομη συμμετοχή στην κολλεκτίβα τέχνης Neen εκτέλεσε χρέη αντιπροσώπου στις ΗΠΑ όταν η Vanessa Beecroft τον επέλεξε για την Biennale των Τιράνων που οργανώθηκε από την Flash Art International το 2001. 
            Η δουλειά του ανήκει στη μόνιμη συλλογή του Δάκη Ιωάννου και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Πιθανότατα η πιο αμφιλεγόμενη πλευρά του nanogod είναι η άρνησή του να εξαφανιστεί ευγενικά εντός των επιβλητικών περιορισμών των περιοδικών και ιδρυμάτων τέχνης. Καθώς είναι ένα πασίγνωστο όνομα στην Ελλάδα είναι ένα παράξενο 21ου-αιώνα-υβρίδιο διασημότητας και υψηλής τέχνης, ένα πολιτιστικό ατύχημα που εκτυλίσσεται στον πραγματικό χρόνο στην ενδοζώνη ανάμεσα στον ακραίο πειραματισμό και το εξίσου επίπλαστο περιβάλλον στην καθημερινή τηλεοπτική οθόνη σας. 
      Κοινωνικά αφυπνισμένος, πολέμιος κάθε Ολοκληρωτισμού ,κάθε προκατάληψης και κάθε μηχανισμού χειραγώγησης, ανάμεσα στα άλλα σήμερα είναι εκδότης του περιοδικού Nakedbutsafe, καθώς και της ανατρεπτικής πολιτικής εφημερίδας "Νόστιμον Ήμαρ"

Νόστιμον Ήμαρ
Νakedbutsafe
THE BERLIN AGENDA

Εφ'όλης της ύλης συζήτηση με τον συγγραφέα -καλλιτέχνη Παναγιώτη Χατζηστεφάνου...

Εγώ τον ευχαριστώ βαθιά για όσα δέχτηκε να μοιραστεί σε αυτόν τον ιστότοπο και για το υλικό που διέθεσε.

Παναγιωτης ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ-Εφ' όλης της ύλης

Παναγιωτης Χατζηστεφανου Συνεντευξη εφ ολης της υλης...

....στην Ελισσάβετ  Δέδε

Με αφορμή την Επώνυμη ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης και κοινωνικός ακτιβιστής, κύριος Παναγιώτης Χατζηστεφάνου,που τo ευρύ κοινό τον γνώρισε  στο Fame Story 3 από την εμφάνιση -αναφορά στον Sun Ra, μας συστήνει το έργο του και καταθέτει τη γνώμη του για όλα...

Οι σπουδές στο Κολέγιο Αθηνών,οι επώνυμοι συμμαθητές, η μετωπική σύγκρουση με κάθε ολοκληρωτισμό,oι προσωπικές διώξεις και η Ουσία της Τέχνης σε μια εκ βαθέων συζήτηση...

..

                        ΕΡΩΤΗΣΗ ....Πριν μια 10ετια περίπου εκδόσατε το ανατρεπτικό , κοινωνικό μυθιστόρημα "Η ΕΠΩΝΥΜH".Τι στάθηκε αφορμή για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ - Αφορμή στάθηκε μια έκθεση που έστηνα εκείνον τον καιρό, το Nightclub For One. Αυτή αφορούσε στην αναπαράσταση ενός εφηβικού δωματίου από το οποίο λείπει ο ένοικος και στο οποίο μπορεί να περάσει ο οποιοσδήποτε και να ξοδέψει λίγο χρόνο ανάμεσα στα πειστήρια του εφηβικού χρόνου που καταναλώνεται στην απουσία του δημιουργού του.
     Το δωμάτιο αυτό περιείχε διάφορα αντικείμενα - ένα περιοδικό 600 σελίδων, το nanogod, το οποίο είχε κυκλοφορήσει δυο τεύχη και το οποίο περιείχε δουλειές διαφόρων καλλιτεχνών. Ακόμα, ο επισκέπτης της έκθεσης έβρισε κάποια cd, ένα βιβλίο - την Επώνυμη - έργα ζωγραφικής, και διάφορα άλλα υπαρξιακά τεκμήρια του απόντος εφήβου.
Όλα αυτά τα αντικείμενα και τα έργα είχαν έναν κοινό παρονομαστή - ήταν φτιαγμένα από έναν άνθρωπο, αυτόν τον επινοημένο έφηβο που έμενε στο Nightclub For One όταν απουσίαζαν οι άλλοι, οι επισκέπτες και αναγνώστες, θεατές, ακροατές του κόσμου του.
              Δηλαδή έγραψα το βιβλίο, εξέδωσα το περιοδικό, ζωγράφισα τους πίνακες, έγραψα την μουσική κλπ. προκειμένου να ενσαρκώσω την απουσία κάποιου, μάλλον του εαυτού μου.
Δηλαδή, η Επώνυμη είναι μια μαρτυρία αποξένωσης, ένα αντικείμενο που εκδηλώνεται στον λόγο και υλοποιείται στο χαρτί.
Ως εκ τούτου, το βιβλίο αφηγείται την ιστορία μιας επίσης απούσας φιγούρας, της εν λόγω Επώνυμης, η οποία δεν έχει όνομα, δεν κατονομάζεται στο βιβλίο, αλλά παρακολουθούμε την πορεία της προς την εξαΰλωση δια του μαρτυρίου μέσα από τις μαρτυρίες των τυχαίων ή όχι παρατηρητών της διαδικασίας ακούσιας αγιοποίησης της.

Το βιβλίο είναι γραμμένο πάνω στην δομή ενός ψυχωσικού επισοδείου, ενός νευρικού κλονισμού, όπου η ύπαρξη υφίσταται μόνο από τις αντανακλάσεις των υποκειμενικών αφηγήσεων που επιβάλλονται δια της επικοινωνίας.
                           
(ΕΡΩΤΗΣΗ- Η «απουσία» που αναφέρατε ότι ενσαρκώσατε στο NightClub For One εδράζεται στην άποψη σας ότι η Τέχνη θεμελιώνεται στην “άρνηση”?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Η απουσία δεν είναι άρνηση, η απουσία είναι το αποτύπωμα της μνήμης εκείνου που υπάρχει αλλά δεν είναι εδώ.
Η άρνηση είναι το θεμέλιο της τέχνης επειδή είναι καθήκον του κάθε καλλιτέχνη να αρνείται την πραγματικότητα ως έχει και να επιχειρεί στο άγνωστο που εγκυμονεί την οποιαδήποτε παράταση ελπίδας μπορεί να υπάρξει.
Η απουσία που καταγράφεται στην Επώνυμη, και στο έργο του οποίου αποτελεί τμήμα, είναι απουσία που αρνούμαι, αφού παραθέτω τα πειστήρια της ύπαρξης του πνεύματος εκείνου που ίσως θα θέλαμε να λείπει αλλά επιμένει να επιστρέφει δια του ίχνους που άφησε στα πόδια μας.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Θέλαμε να λείπει γιατι κομίζει αλήθειες που φοβόμαστε?
Τα πόδια μας καθώς μπλέκονται στα ίχνη διαγράφουν βήματα ιατροδικαστικής μελέτης και ανάμεσα στα αίματα και τα εντόσθια ανακαλύπτουν μαχαίρια, τρίχες, αποδείξεις - και κάποιες φορές πιτσιλισμένες οικογενειακές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από ξεχασμένες διακοπές.
               Θέλαμε να λείπει επειδή δεν μας επέτρεψε ποτέ να είμαστε εκεί.Αλλά εμείς, οσμιζόμασταν τον πλούτο και περικυκλώναμε κακοπροαίρετα την ζωή του μέχρι αυτή να γίνει τάφος και να μπορούμε να τον συλήσουμε ανενόχλητοι.
Και, κυρίως, να παραμείνουμε ατιμώρητοι.Βρίσκουμε καταφύγιο και τροφή στον θάνατο των άλλων.
Τα έργα μου είναι πάντα φιλοσοφικής φύσης και είναι ιδιαίτερα κουραστικό να τα αναλύω.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Εκκίνηση της πλοκής,όπως καταγραφεται κ στην περίληψη, είναι το αναγνωρίσιμο μοτίβο μιας κοπέλας που αναζητά την απόδραση από το ασφυκτικό σκοταδιστικό πλαίσιο προς ένα κίβδηλο φως κ καταλήγει να εκπέσει ηθικά και σωματικά. Γιατί επιλέξατε Γυναίκα ως κεντρικό πρόσωπο?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Επειδή η πρώτη ένοχη είναι η φυγόδικη μητέρα, εκείνη που απέδρασε από την ελευθερία της έκτρωσης, εκείνη που υπέκυψε στον πειρασμό του να υπάρξει απαγάγοντας μια ύπαρξη από την αθωότητα της ανυπαρξίας και περνώντας την από την κιμαδομηχανή θανάτου που αυτοαποκαλείται σαρκαστικά ζωή.

                Βέβαια, και προς μεγάλη πίκρα όλων εκείνων που υποθέτουν ότι θα γλιτώσουν, στις σελίδες του βιβλίου αποκαθηλώνονται όλοι οι ληστές της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας, οποιουδήποτε φύλου ή οποιουδήποτε άλλου χαρακηριστικού.
Μέχρι να μείνει μόνο ο άνθρωπος ο ίδιος και κανένα άλλο άλλοθι, μόνο ο μεγάλος τρόμος αυτός καθ' εαυτός.
                                             

ΕΡΩΤΗΣΗ-Κι όμως, η Μάνα στο έργο σας προβάλλει σε στιγμές σπαρακτικού λυρισμού,όπως σε κείνον τον αξέχαστο μονόλογο με "το βέλος στο τζάμι"...Το ψυχικό της "πάθος"πλαισιώνεται με μια κατανυξη...σαν εξιλέωση...Αλήθεια.εξιλεώνει ο πόνος?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Βλέπετε την κατάνυξη ως αθώωση επειδή θεωρείτε αθώα την ιερουργία, εγώ όμως παρουσιάζω μια που διακοσμεί την κόλαση, μια αποπροσανατολίστρια, και φυσικά, ως τέτοια, δεν μπορεί παρά να είναι λυρική.
Ο πόνος δεν εξιλεώνει, απλά εφαρμόζει την δικαιοσύνη στο κορμί μας, όταν δηλαδή ο πόνος δεν είναι πάθος και είναι αποτέλεσμα των άδικων επιλογών μας. Αν υποφέρουμε άδικα, τότε δεν νιώθουμε πόνο, αλλά πάθος δηλαδή διαμαρτύρεται η ύπαρξη μας επειδή παθαίνουμε κάτι, κάποιος μας επιβάλλει αυθαίρετα και άδικα την βία της εξουσίας του.
Το πάθος πονάει, αλλά δεν είναι πόνος. Ο πόνος είναι δίκαιος. Το πάθος όχι. Η αδικία δεν υποφέρεται. Ο δίκαιος πόνος όμως αντέχεται. Και αυτό είναι τελικά η εξιλέωση, η απόδειξη ότι μπορούμε να υποφέρουμε τον δίκαιο πόνο που αρμόζει ως ποινή και σωφρονιστική διαδικασία για τα όποια εγκλήματα, συνείδησης ή επί του πρακτέου, αισθανόμαστε ένοχοι.
      

ΕΡΩΤΗΣΗ- Η οποιασδήποτε μορφής αγάπη δεν ενέχει οδύνη ως παραχώρηση εαυτού όμως?Μια οδύνη που δεν είναι αποτέλεσμα του σχήματος ενοχή -ποινή...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Όχι, η αγάπη είναι μια ανταποδοτική σχέση η οποία εξισορροπεί το κόστος της όποια δοτικότητας με την επιστροφή της, είτε ψυχικής μορφής ικανοποίησης, επιβεβαίωσης, αλτρουιστικής πραγμάτωσης, είτε κυριολεκτικά, με την αποδοχή μας και την ανταμοιβή μας από τον δέκτη της αγάπης μας.
Η ενοχή και η ποινή είναι οι μοναδικές έννοιες που με απασχολούν σε έναν κόσμο που επιχειρεί να αποσοβήσει το έγκλημα που διαπράττει καθώς περπατάει στην περιφέρεια της συνενοχής.
"Μα όλοι μας είμαστε ανήμποροι σκατάνθρωποι και μόνο από αυτήν την συνείδηση μπορεί να βρεθεί υπαρξιακή διέξοδος, δηλαδή να δώσει κανείς μια απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα - με ποιο δικαίωμα υπάρχω?
    Και η μόνη απάντηση που μπορεί να είναι έγκυρη δεν εκφράζεται ποτέ στο πρώτο πρόσωπο, αλλά μόνο στο τρίτο - υπάρχω επειδή με χρειάζεται ο/η/το. Σε αυτό που μας χρειάζεται, σε αυτό που έχει την ανάγκη μας, βρίσκουμε τον λόγο ύπαρξης μας. 
Και ανάλογα την φύση της ανάγκης, κρίνεται και το ήθος της ανταπόκρισης μας στο κάλεσμα της."
Ο δρόμος προς το καλό ξεκινάει απο την στάση των τύψεων -οι τύψεις είναι το μοναδικό ιερό τέρας που σε αγάπησε.'' 

ΕΡΩΤΗΣΗ- Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Ο ρόλος που έχει παίξει ο έρωτας στην ζωή μου ήταν εκείνος του υποβολέα         

ΕΡΩΤΗΣΗ- Έχετε πει ομως οτι κατα την άποψη σας δεν υπαρχει καθαρση,διοτι αυτη θα αντανακλουσε την εξιδανικευμενη ιδεα μιας ανθρωπινης υπαρξης απαλλαγμενης από την αθλιοτητα...Άρα που ειναι η ελπιδα?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ - Στο άγνωστο που σας τρομάζει.Θέλω να σας υπενθυμίσω ότι ο άνθρωπος μόνο για ένα πράγμα συμφωνεί οικουμενικά ότι παραμένει άγνωστο σε όλους - το τι συμβαίνει μετά θάνατον. Ακόμα και οι θρησκείες που δηλώνουν παντογνώστες πολεμούν χιλιάδες χρόνια με κόστος εκατομμύρια νεκρούς και δολοφονημένους, και ουδεμία πειστική απάντηση δεν έχει δοθεί για το τι περιμένει τον άνθρωπο κατόπιν του θανάτου.

Ο θάνατος λοιπόν είναι το σπίτι της ελπίδας.

Αυτό το λέει η ίδια η ζωή με το που γεννιέστε.

Θα πεθάνετε, οπωσδήποτε, και μάλιστα, για να ζήσετε, πρέπει να φάτε ξύλο και να κλάψετε γοερά.
Αλλιώς δεν μπορείτε καν να αναπνεύσετε.Από την πρώτη στιγμή ξεκινάει ο εφιάλτης της συμμετοχής.
Η ζωή σε ψάχνει και θα σε σακατέψει σίγουρα και εσένα, αποταμίευε λοιπόν κατανόηση, επειδή θα σου χρειαστεί και εσένα κάποια στιγμή - σίγουρο αυτό...                          

ΕΡΩΤΗΣΗ- Ο Οσκαρ Ουαιλντ έλεγε οτι "Η ομορφιά θα σωσει τον κοσμο"...Πώς θα μπορούσε να εννοηθεί αυτη η "ομορφιά"?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν ένας γοητευτικός αφελής που πλήρωσε το κόστος της αστραφτερής του μεγαλοφυίας έξω από το πεδίο του λόγου όπου επιχειρούσε, επειδή επέμενε και αυτός να ξεχνάει την ανυπαρξία κοινού κριτηρίου δικαιοσύνης μεταξύ εγκλήματος και λόγου.
Κοινώς, ενώ έκανε όμορφες βόλτες στον κήπο με τις λέξεις, του επετέθηκαν ληστές και τον εφόνευσαν.
         Η άγνοια του περί της ύπαρξης ληστών, παρά τις επίμονες παραινέσεις της ίδιας της πραγματικότητας, του κόστισε την ζωή και την μεγαλοφυΐα του την ίδια, αφού δεν έγραψε τίποτε αφού αποφυλακίστηκε.
           Ομορφιά μπορεί να εννοηθεί μόνο εκείνο το οποίο μας διευκολύνει την ανάσα και παρατείνει την ασφυξία.
Κανείς δεν πρέπει να σώσει τον κόσμο, δηλαδή την ανθρωπότητα, επειδή η ανθρωπότητα δεν πνίγεται, είτε την πνίγουν, είτε πνίγει.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Θα ήθελα να μου σχολιάσετε πως βλέπετε το λογοτεχνικό τοπίο της Ελλαδας σήμερα...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Δυστυχώς, δεν έχω γνώμη για το λογοτεχνικό τοπίο της Ελλάδας σήμερα. Έχω κάποιους αγαπημένους συγγραφείς Έλληνες, αλλά μακράν απέχουν από συγχρονικότητες. Ο Ευγένιος Αρανίτσης, η Μαρία Μήτσορα, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Γιώργος Χρονάς, η Κατερίνα Γώγου, ο Ζαχαρίας Στουφής.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Ποιες είναι οι αναγνωστικές σας αναφορές?Βιβλία που σας έχουν αγγίξει,που θεωρείτε αξιόλογα...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Με έχουν αγγίξει κάποια αποσπάσματα από τα πρώτα έργα του Σιοράν. Ο Προύστ. Ο Βιριλιό. Ο Ιούλιος Βέρν, ο Τζόναθαν Σουίφτ. Ο Λυοτάρ, ο Ντελέζ, ο Ήστον-Έλλις, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ. Ο Σοφοκλής.

Και αμέτρητοι άλλοι φυσικά, διαβάζω μανιωδώς από ηλικίας 4 ετών, αυτοδίδακτος ων.

ΕΡΩΤΗΣΗ-Ο Ζαν Ρικαρντού είχε πει πως "ο θάνατος ενός παιδιού δεν θα είχε μεγαλύτερη σημασία από τον θάνατο ενός γουρουνιού σε ένα σφαγείο αν δεν υπήρχε η λογοτεχνία"...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Μα η λογοτεχνία υπάρχει και κατόπιν της παύσης αυτής της διαφοροποίησης, αφού παιδιά σφάζονται με μεγαλύτερη αν όχι την ίδια ευκολία απ΄ότι τα γουρούνια, όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και καιρό.

       Ο Ρικαρντού, και ο κάθε Ρικαρντού, επιμένουν να πιστεύουν ότι υπάρχει ποίηση μετά το Άουσβιτς, το κάθε Άουσβιτς, ενώ δεν υπάρχει καν συνείδηση, αφού αυτή έχει αυτοκτονήσει με την ψευδαίσθηση ότι επιτελεί την τελευταία επιθυμία ενός τρελού που πνίγηκε στους θάλαμους των αερίων αποζητώντας ελπίδα.

Η συνείδηση μας είναι η έκφραση αυτού του παράλογου ονείρου.Παρεμπιπτόντως, η σύγχυση του λόγου με την λογοτεχνία (λεξοχτενία) είναι πονηρολογική διαδρομή και οδηγεί στο έγκλημα.

                                                                     

ΕΡΩΤΗΣΗ- Ακριβώς αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου!Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης δηλώσατε ότι " Μετά το Άουσβιτς δεν μπορεί να νοείται ποίηση κυρίες και κύριοι, παρά μόνο σαν δικαίωμα του βασανισμένου στον ατέρμονο θρήνο..".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Ναι, αυτά είναι όλα βασισμένα στην αλληλογραφία του Αντόρνο, ο οποίος εξόριστος στην πόλη των ιερόσυλων θαυμάτων - το Λος Άντζελες - αποφάσισε να καταγγείλει το δικαίωμα του στην ύπαρξη, δυστυχώς ανοίγοντας δρόμο για τους επόμενους απατεώνες, τους υπαρξιστές και τον βασιλιά της αποσιωπητικής υπεκφυγής, τον Σαρτρ.

               Η συνείδηση αυτοκτονεί επειδή δεν νοείται η συνύπαρξη της με τους θαλάμους αερίων, αυτό είναι αυτονόητο. Υποκρινόμαστε ότι διαβάσαμε το σημείωμα που άφησε πίσω της - λέμε ψέμματα για να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας βέβαια - και δηλώνουμε ότι το σημείωμα αυτό ομιλούσε περί ελπίδας. Πάνω σε αυτή την υποθετική ευχή, την ευχή ενός τρελού που φαντάζεται διάφορα, βασίζουμε την απολογία που επιτρέπει να υπάρξει οτιδήποτε άλλο εκτός από θρήνος του μάρτυρα.

Αρκετά πια με τους δοσίλογους κλητήρες.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Έχουν υπάρξει καπηλευτές και μεταπράτες αυτού του "θρήνου?

Ναι, φυσικά, τα θύματα είναι πάντα επικερδή.Κάποιος, ίσως, κάποτε,Κάποιος, ίσως, κάποτε, εφεύρει κάποιο κριτήριο δικαιοσύνης που να είναι κοινό μεταξύ εγκλήματος και λόγου. Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζω να έχει επιτευχθεί αυτό .

                        Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

ΕΡΩΤΗΣΗ- Αναφέρατε ότι ζείτε εκτός Ελλάδας...
Σας λείπει κάτι από την Ελλάδα?..Ένα τοπίο,μια εικόνα...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Ναι, μου λείπει ο τρόμος, η δίωξη, η βία, η απαξίωση, η εξαθλίωση, η προστυχιά, οι κακοί τρόποι, και κυρίως μου λείπει ο Ναζισμός, και εύχομαι να μου λείπουν για πάντα.
Τοπία και εικόνες έχει και το παράθυρο του μπάνιου μου.
Άνθρωποι που διαπραγματεύονται την ύπαρξη τους με τους όρους μιας τουριστικής καρτ-ποστάλ - απεχθή, ασυνείδητα τέρατα.

Σημειωτέον δεν δέχομαι μόνο τον τελευταίο μήνα απειλές - χρόνια είναι αυτή η ιστορία στοχοποίησης μου από Χρυσαυγίτες, σε πρωτοσέλιδα του Στόχου, στην Lifo, σε διάφορες άλλες εξίσου ρυπαρές αλλά όχι τόσο γνωστές Ναζιστικές φυλλάδες. Αποδείξεις περί όλων αυτών στον σκληρό μου δίσκο.

Όσο βρισκόμουν στην Ελλάδα μου είχαν στείλει μέχρι και οπλισμένους τραμπούκους να με περιμένουν στην είσοδο του σπιτιού μου, ενώ έβαλαν δυο φορές φωτιά στο κτήριο όπου έμενα - κτήριο στο οποίο δεν έμενε κανένας άλλος επειδή ήταν όλοι οι υπόλοιποι όροφοι αποθήκες και γραφεία.

Τίποτε από όλα αυτά δεν με τρόμαξε τόσο πολύ όσο όταν μου φόλιασαν τον προηγούμενο γάτο μου, γεγονός το οποίο ακόμα δεν έχω καταλάβει πως έγινε αφού ζούσα στον 6ο όροφο, πρέπει να ανέβηκαν στην ταράτσα και να έριξαν την φόλα στο μπαλκόνι. Εκεί τράβηξα το όριο και σηκώθηκα και έφυγα, και ακόμα και έξι χρόνια μετά ξυπνάω ουρλιάζοντας καθώς βλέπω εφιάλτες ότι βρίσκομαι πίσω στην Ελλάδα και δεν μπορώ να φύγω.

Δεν έχετε ιδέα τι κόστος πληρώνει κάποιος που ακολουθεί την συνείδηση του στην Ελλάδα. Ούτε καν ακουστά. Ακόμα και αν σας εξηγήσουν, πάλι δεν καταλαβαίνετε, ακριβώς όπως δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει ότι η Αμυγδαλέζα είναι ακόμα ανοιχτή ή ότι ο αρχηγός του Ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας είναι αξιόπιστο άτομο για την Ελληνική δικαιοσύνη.
 

ΕΡΩΤΗΣΗ- Ποια στοιχεια του εξωτερικου θα ηταν ωφέλιμο να υιοθετηθουν στην Ελλαδα?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Κανένα απολύτως, το εξωτερικό είναι μια έννοια τεχνητή και άρα ο όλος συλλογισμός δεν νομιμοποιείται.
      Η Ελλάδα, και η κάθε Ελλάδα, σε θεωρητικό επίπεδο, οφείλει να υπακούσει στην συνείδηση της, ανεξάρτητα από έννοιες όπως εσωτερικό-εξωτερικό.
                  Οφείλει να ακολουθήσει οικουμενικό κατηγορηματικό πρόσταγμα που απαιτεί το καλό όπως αυτό ορίζεται από το κριτήριο της αλληλεγγύης - δηλαδή, πως η κάθε δημόσια πράξη μας εξυπηρετεί το συμφέρον κάποιου άλλου και όχι το δικό μας.
Αυτός ο κύκλος της αλληλεγγύης πρέπει να υπάρξει σε όλα τα επίπεδα, επειδή είναι ελέγξιμος και λογοδοτεί.
Δεν ομιλώ για ρομαντικές αποδράσεις σε κοινόβια δημιιουργικής αυτο-εξιλέωσης.
Μιλάω για αλληλέγγυες συνειδήσεις, σε φιλοσοφικό επίπεδο και δη σε επίπεδο ηθικής παθολογίας.
                                             
ΕΡΩΤΗΣΗ- Παρολαυτα,σχολιάζετε με θέρμη την επικαιροτητα στη χωρα μας, εστω κι ως ψηφίδα του παγκοσμιου γιγνεσθαι.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Σχολιάζω όχι την επικαιρότητα, αλλά με αφορμή την επικαιρότητα, επειδή θέλω ο λόγος μου να είναι επιστημονικός, και μόνο τα γεγονότα μπορούν να τον διαψεύσουν. Η πιθανότητα διάψευσης είναι η μόνο εγγύηση επιστημονικής εγκυρότητας, όλα τα υπόλοιπα είναι αυθαιρεσίες επί φιλοσοφικών, ή ακόμα χειρότερα, μεταφυσικών αξιωμάτων.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Θα ήθελα ένα σχόλιο για την πολιτική επικαιρότητα στην Ελλαδα...Έχετε εκφραστεί θετικά για κάποιες κινήσεις του πολιτικού χώρου ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς κ για την παρουσία της Ζωης Κωνσταντοπούλου ...                                      

                            www.haniotika-nea.gr

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα πραγματικής και ουσιαστικής πολιτικής στην Ελλάδα σήμερα, επειδή το νομοθετικό πλαίσιο στο οποίο κινείται η Δικαιοσύνη είναι αποικιοκρατικό και εξυπηρετεί συγκεκριμένα καθεστώτα και συμφέροντα. Όσον αφορά την κα Κωνσταντοπούλου σαφέστατα και έχει τον σεβασμό μου, εκείνη βέβαια γνωρίζει καλύτερα αν μπορεί να κάνει κάτι με αυτά που έχει να εργαστεί ως δεδομένα.

Ο Ανταρσύα εκπροσωπεί έναν χώρο ζωτικής σημασίας και θα ήθελα να αντιμετωπίσουν πιο συγκροτημένα την ευθύνη που έχουν αναλάβει, παρ' όλα αυτά, είναι αξιοθαύμαστο το έργο που έχουν παράγει εναντίον της φασιστικής απειλής και ιδιαίτερα σοβαρός ο λόγος των στελεχών του.

 ΕΡΩΤΗΣΗ- Θα ηθελα την άποψή σας για το περιστατικο του θανάτου(δολοφονίας ηθικής κ πιθανότητα και κυριολεκτικής) του Βαγγελη Γιακουμακη...Γιατί μια κοινωνία που χρονια συγκαλύπτει καθε μορφής Bullying κ τρέφεται κανιβαλικά από αυτό "ξαφνικά" και υποκριτικά "πέφτει απο τα σύννεφα"και "συμπάσχει"?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Η περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη είναι μια ακόμα περίπτωση κατά την οποία οι δολοφόνοι θρηνούν προκειμένου να αποκρύψουν την συνενοχή τους.
               Αυτό αποδεικνύεται από την εμμονή στα όποια συναισθήματα απόγνωσης και βασανισμού του θύματος και αναζήτηση λύτρωσης καθώς το μοιρολογούν, ενώ θα έπρεπε να αναζητούν μόνο την ενοχή, την δίωξη, και την τιμωρία των ηθικών και φυσικών αυτουργών της βέβαιης και όχι υποθετικής δολοφονίας του Βαγγέλη Γιακουμάκη, αφού οι παρατεταμένοι βασανισμοί, τρομοκρατία, ηθική, ψυχική και σωματική βία που υφίστατο το συγκεκριμένο θύμα στοιχειοθετεί απόλυτα τον εξαναγκασμό σε αυτοκτονία, που κρίνεται και τιμωρείται ως δολοφονία.
            Περεταίρω, και όπως πιστοποιούν τα σχόλια στην σελίδα του μπλόγκ Φρέσκο, για τα οποία συνελήφθησαν τέσσερα άτομα από την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η δολοφονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη είχε ομοφοβικά κίνητρα, επρόκειτο δηλαδή περί μας πράξης καθαρού μίσους χωρίς κανένα άλλοθι.
              Έτσι λοιπόν ο θρήνος έχει μια ακόμα υποκριτική διάσταση, αγιοποιεί το θύμα επιχειρώντας να αποσιωπήσει το μέγεθος και το τερατώδες του εγκλήματος, παρουσιάζοντας τον ως ένα σφάγιο που αξίζει να θρηνήσουμε, αλλά όχι να διεκδικήσουμε εν ονόματι του δικαιοσύνη, αφού τα αίτια του εγκλήματος πρέπει να αποσιωπηθούν, αφού, η ομοφυλοφιλία, είτε υπαρκτή, είτε όχι, ήταν το κίνητρο, και ως και ως μίασμα a priori διώκεται δικαιωματικά. 

         Η απόκρυψη και η αποσιώπηση των κινήτρων του εγκλήματος φυσικά είναι ακόμα μια συλλογική απόπειρα συγκάλυψης.

            Εκ μέρους μιας κοινωνίας η οποία δρα και σκέφτεται μόνο με όρους οργανωμένου εγκλήματος, εν προκειμένω η Ελληνική κοινωνία.

                             Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ                                               

ΕΡΩΤΗΣΗ- Έχετε υποστεί ο ίδιος bullying?Αν ναι,πώς θωρακίσατε τον εαυτό σας απέναντι σε τέτοιου είδους απόπειρες "ηθικής κακοποίησης"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Έχω υποστεί μεθοδευμένες διώξεις, τραμπουκισμούς, εκφοβισμούς, προσβολές, απόπειρες ηθικής, νοητικής και ψυχικής καθώς και φυσικής δολοφονίας και ακόμα υφίσταμαι από την ημέρα που γεννήθηκα και θα συνεχίσω να δέχομαι μόνο και μόνο επειδή είμαι ομοφυλόφιλος.
Δεν θωρακίζω τίποτε, επειδή δεν έχω τίποτε να προστατεύσω από φονιάδες και εγκληματίες πάσης φύσης και απόχρωσης. Η θωράκιση είναι παθητικότητα και απομόνωση. Επιμένω να διώκω, να τιμωρώ και να επιβάλλω την νομιμότητα σε οποιονδήποτε διανοείται ότι η ελευθερία μου, η αξιοπρέπεια μου, η ύπαρξη και η ζωή μου εξαρτώνται από την εγκληματική τους αυθαιρεσία. 

             Ο τρόπος που αμύνομαι είναι πάντα ανάλογος των περιστάσεων και δεν έχω τον παραμικρό δισταγμό να κάνω οτιδήποτε προκειμένου να υποστηρίξω την ύπαρξη μου.
Συμπληρωματικά, και όχι απλά επειδή είμαι ομοφυλόφιλος αλλά δήθεν συμπτωματικά πάντα με αφορμή αυτό το γεγονός που πάντα κατονομάζεται σε οποιοδήποτε κατηγορώ εναντίον μου, υφίσταμαι και ως αντικαθεστωτικός διανοητής πάμπολλους εκφοβισμούς, απειλές κατά ζωής, και επιθέσεις από Ναζιστές τραμπούκους, όπως τα μέλη της σπείρας οργανωμένου εγκλήματος Χρυσή Αυγή, αλλά όχι μόνο, και από το Πασόκ, την Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι, και πλείστα άλλα ευαγή ιδρύματα όπου το Ναζιστικό παρακράτος βυσσοδομεί εναντίον της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας.                  

ΕΡΩΤΗΣΗ- Αποφοιτήσατε από ένα πολύ αξιόλογο εκπαιδευτικό ίδρυμα...Το Κολέγιο Αθηνών.Νιώσατε ποτέ διακρίσεις εκεί ως μαθητής λόγω του σεξουαλικού σας προσανατολισμού?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Ναι, με έχει αποκαλέσει πουσταριό ο καθηγητής Ιστορίας στις Πανελλήνιες, απορώντας "πως ένα τέτοιο πουσταριό μπορεί να είναι αριστούχος". Ταυτόχρονα έχω υποστεί κάποιες επιθέσεις από συμμαθητές, τους οποίους όμως εξουδετέρωσα ακαριαία όπως και πρέπει.



ΕΡΩΤΗΣΗ- Έχετε αναφέρει πως είχατε υπάρξει συμμαθητής με τον κ. Μάκη Βορίδη...Είχατε ποτέ διένεξη με αυτόν δεδομένων των ακροδεξιών του ροπών?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Προσωπικά δεν είχα διένεξη στο σχολείο, επειδή εκείνος ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος από μένα, ωστόσο όλο το σχολείο και οι συμμαθητές του Μάκη Βορίδη εξαναγκαστήκαμε να εμπλακούμε σε δημόσιο επίπεδο με την παραβατική του συμπεριφορά, καθώς η νεο-Ναζιστική οργάνωση "Έλεύθεροι Μαθητές" που είχε τολμήσει να ιδρύσει με μέλη που στρατολογούσε από το σχολείο είχε γεμίσει τους τοίχους με σβάστικες. 

Για το όλο θέμα πλήρωσε την νύφη ο αδερφός του, ο οποίος και αποβλήθηκε όχι μόνο ως μέλος της οργάνωσης αλλά και για να μπορέσει να δώσει Πανελλήνιες ο Μάκης που είχε μόνο δυο μήνες μέχρι να αποφοιτήσει. 

Επί της ουσίας τον προστάτευσαν αντί να τον αναχαιτίσουν, και τώρα αυτός ο ακραία σκοτεινός άνθρωπος βυσσοδομεί και εγκληματεί πλέον ανενόχλητος στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας μιας χώρας που έχει προ πολλού βυθιστεί στην ανομία και στο οργανωμένο έγκλημα.
          Για την ιστορία, διένεξη δικαστικής φύσης είχα αργότερα με τον Βορίδη, και δη επί των Ναζιστικών του ιδεολογιών, όταν απολύθηκα ως ομοφυλόφιλος από την θέση του διευθυντή σύνταξης του 01, το οποίο εκδίδονταν από εταιρία της οποίας ο ίδιος ήταν νομικός εκπρόσωπος. Κέρδισα την δίκη.

Ας μην χαίρεται όμως ο Μάκης και κανένας Μάκης καθώς φαντάζεται ότι υπάρχει οποιοδήποτε προσωπικό πάθος στην όλη αντιπαράθεση, ο μόνος λόγος που τον θεωρώ έκνομο έχει μάρτυρα την δικαιοσύνη και όχι το πρόσωπο μου.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Να και κάτι θετικό!!!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Να και κάποιος που δεν φοβάται εννοείτε, καθώς η δίκη έλαβε χώρα το 1997, πολύ καιρό αφού ο Μάκης ήδη κυκλοφορούσε με τσεκούρια κυνηγώντας μετανάστες στο Λαύριο, και πολύ καιρό αφού γνώριζα τα πάντα για το που είναι ικανός να φτάσει αυτός ο άνθρωπος.
                                          

ΕΡΩΤΗΣΗ- Ποια θετικά κρατήσατε από τη φοίτηση στο Κ.Α.?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Την υπέροχη βιβλιοθήκη του, τα μυστικά απογεύματα με τον γκόμενο μου τον Γιάννη, κάποια υπέροχα μυαλά που γνώρισα εκεί καθώς και φυσικά το προνόμιο του να βρίσκομαι σε ένα σχολείο όπου αν μη τι άλλο η κριτική νοημοσύνη δεν θεωρείται παράβαση, όπως θεωρείται στα δημόσια Ελληνικά σχολεία.
Και σε πολλά άλλα ιδιωτικά, βέβαια.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Αλήθεια για εσάς ποια στοιχεία είχαν οι δάσκαλοι που ορίζετε ως "υπέροχα μυαλα΄"που ως μαθητή σας έδωσαν το σπόρο της περαιτέρω σκέψης και σας άνοιξαν ορίζοντες?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Υπέροχα μυαλά δεν είχαν μόνο κάποιοι δάσκαλοι, αλλά και κάποιοι συμμαθητές. Και το κριτήριο είναι ότι μου επέτρεπαν την πρόσβαση στην γνώση τους.
Δηλαδή, με έφερναν σε επαφή με το άγνωστο.
Κοιτάξτε, είναι δύσκολο για μένα να θεωρηθεί με ευμένεια η αδειοδότηση της ύπαρξης μου. Αυτό δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε. Δεν ανήκω σε εκείνους που υπάρχουν δικαιωματικά, αντίθετα παραβιάζω τακτικά τους περιορισμούς της ύπαρξης που επιχειρείται να μου επιβληθεί ως κανονικότητα ενώ πρόκειται περί επικήρυξης της ικανότητας μου να σκέφτομαι.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Περάσατε Νομική Θεσσαλονίκης...Σας απογοήτευσε ο χώρος του Πανεπιστημίου,όπως τον βιώσατε?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Δεν ήταν τόσο το χάος του Πανεπιστημίου που με τρόμαξε, όσο το γεγονός ότι αντελήφθην με δυο-τρεις παρακολουθήσεις στο αμφιθέατρο πως καλούμαι να συμμετέχω στην νομιμοποίηση μιας ακραία διεφθαρμένης και εγκληματικής κοινωνίας στην οποία δεν θέλω να συμμετέχω παρά μόνον στον βαθμό που την αναιρώ. 

Δηλαδή, η εκμάθηση και εφαρμογή των νόμων ενός καθεστώτος που κρίνω εξ' αρχής άδικο ήταν για μένα μια στιγμιαία συνειδησιακή αναλαμπή που δεν μπορούσα να αγνοήσω. 

Και έτσι έκανα ένα πέρασμα από την Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου κλήθηκα να σχεδιάζω προτομές, και αφού το βρήκα αφόρητα εύκολο και τρομακτικά αδιεξοδικό, αποφάσισα να πάρω μια υποτροφία στο Λονδίνο. 

Την οποία και κυνήγησα, εργαζόμενος σκληρά ως σκλάβος, μέχρι να την πετύχω, όπερ και εγένετο.

Καθ' όλη την διάρκεια αυτής της περιπέτειας ήμουν άστεγος αφού είχα εκδιωχθεί βίαια από το σπίτι μου σε ηλικία 17 χρονών από τον πατέρα μου, και αναγκαζόμουν να φιλοξενούμαι όπου υπήρχε καλή προαίρεση.
                Πρέπει να καταγράφονται βήμα-βήμα όλα για να γνωρίζουν οι πάντες την ακριβή εξέλιξη του εγκλήματος και να μην μένει καμία απολύτως αμφιβολία περί του κατεπείγοντος δικαιοσύνης - προκειμένου φυσικά να καταλήξουμε ότι αυτή δεν υφίσταται, άρα οι σπουδές στην Νομική ουδεμία φιλοσοφική νομιμότητα δεν παρέχουν, παρά μόνο σταδιοδρομία κερδοσκοπική μπορεί να υποστηρίξουν.
                                               

ΕΡΩΤΗΣΗ- Να είστε σίγουρος οτι θα καταγραφούν αυτολεξει...Αλήθεια γιατί επιλέξατε τη ΝΟΜΙΚΗ?Η επιλογή της Θεσσαλονίκης ήταν συνειδητή επιθυμία να πετάξετε από την πατρική εστια?

Όχι ήταν όλα τυχαία, απλά διάλεξα την Νομική ως σχολή προτίμησης επειδή διαπραγματευόμουν το πόσο μπορούσα ακόμα να έχω στέγη και η σχολή Καλών Τεχνών επέφερε άμεση δίωξη μου. Πέρασα Θεσσαλονίκη για τεχνικούς λόγους, η βαθμολογία αυτό μου εξασφάλισε.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Η ρήξη δηλαδή ηρθε οταν αφουγκραστηκατε την κλίση σας προς την Τέχνη κι αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον δικό σας δρόμο μακρυά απο ενα προκαθορισμενο πρότυπο που αλλοι έφτιαξαν για εσας...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Καμία ρήξη δεν επήλθε, υφιστάμην τραμπουκισμούς, ξύλο και ψυχολογική τρομοκρατία.
Ρήξη το αποκαλείτε εσείς επειδή προσπαθείτε να καθησυχάσετε την συνείδηση σας απέναντι στο έγκλημα μου σας καταμαρτυρείται.
Και ουδεμία σχέση δεν είχε με την τέχνη, η οποία απλά ήταν ένα ακόμα ένα όπλο που χρησιμοποιήθηκε εναντίον της ύπαρξης μου.
Η αιτία ήταν το γεγονός ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε επιτρέπει στους γονείς να δολοφονούν σε όποιο επίπεδο είναι ικανοί τα ομοφυλόφιλα παιδιά τους.
Όχι μόνο επιτρέπει αλλά και ενθαρρύνει παντοιοτρόπως, είτε δια της σιωπηλής συναίνεσης και αποσιώπησης, είτε δια της ενθουσιώδους συμμετοχής στους βασανισμούς και την εξόντωση του ομοφυλόφιλου παιδιού.

ΕΡΩΤΗΣΗ-Τα υπόλοιπα μελη της οικογένειάς σας αντέδρασαν στο εγκλημα που συντελουνταν εναντίον σας?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Η τρομοκρατία και η βία άρχισαν πολύ, πολύ νωρίτερα πριν καν γνωρίσω τι σημαίνει τέχνη.
Από βρεφική ηλικία.
Η μητέρα μου, όπως κάθε εγκληματική μητέρα, σιωπούσε συναινώντας, πειθανάγκαζε τρομοκρατώντας και ενεργά υποστηρίζοντας την δράση του φυσικού αυτουργού πατέρα μου - αυτό ούτως ή άλλως είναι το παραδοσιακό σχήμα σε οικογένειες όπου διαπράττονται τέτοια εγκλήματα.

Οι δύο μου αδερφές μου συμπαραστέκονταν ανιδιοτελώς στον βαθμό που μπορούσαν, και πολλές φορές με αυτοθυσία, αλλά και εκείνες φυσικά ποινικοποιούνταν, τρομοκρατούνταν και διώκονταν ανηλεώς για το θράσος τους να υποστηρίξουν την ζωή του αδερφού τους, και όχι μόνο από τους γονείς εγκληματίες, αλλά και από τον συγγενικό περίγυρο.
Παρηγοριά και καταφύγιο βρήκα μόνο από αυτό που η ευγενής σας κοινωνία αποκαλεί περιθώριο και αλήτες.

ΕΡΩΤΗΣΗ-Με όλα αυτά, παλεύετε και παιρνετε την υποτροφία για το Λονδινο...Και μετα?Πως εξελίχθηκε η διαδρομή, που σας οδήγησε να αναφερθεί το έργο σας απο τους New York Times...?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Επέστρεψα στην Ελλάδα του '92, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του ΄15. Η διαδρομή μου εκεί τελείωσε όταν πλέον έφτασα στην κορυφή της επαγγελματικής πυραμίδας, ως ο άνθρωπος που επιλέχτηκε από την Conde Nast ως ο υπεύθυνος σύνταξης για την έκδοση της Vogue στην Ελλάδα. Κατόπιν ήμουν καλλιτεχνικός διευθυντής στον Δ.Ο.Λ. για περίπου δύο χρόνια, και από εκεί και πέρα άρχισα να παρατηρώ ανέλιξη λούμπεν ατόμων από τις τάξεις του οργανωμένου εγκλήματος ενώ αξιόλογοι άνθρωποι παραμερίζονταν δια δόλιων μέσων και τρόπων.
                    Η διαδρομή μου προς την αυτο-εξορία από το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, μέχρι την άνοδο της Χρυσής Αυγής και του Ναζιστικού τρόμου, την οποία κατέγραψα στην αρθρογραφία μου για το Πρώτο Θέμα, από το 2005 έως το 2010.Ενδεικτική αυτή η προσωπική κατάθεση για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου δημοσιευμένη και στο indymedia...
Αναγκάστηκα να φύγω όπως-όπως μετά από τα Δεκεμβριανά του Γρηγορόπουλου, αφού πλέον αποφάσισα και δήλωσα δημοσίως την πλήρη μου ρήξη με το Ναζιστικό παρακράτος που έβλεπα να ορθώνεται γύρω μου.
Υπέστην σωματικές επιθέσεις, απειλές κατά ζωής, δυο εμπρησμούς, έναν δηλητηριασμό ζώου συντροφιάς, απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό και επαγγελματική δίωξη, οικονομικό στραγγαλισμό και βάναυση λοιδορία και συκοφαντία από ενορχηστρωμένες επιθέσεις εκ μέρους εκδοτών με τους οποίους αρνούμην να συνεργαστώ γνωρίζοντας την δολιότητα των κινήτρων τους.
          Έζησα στο πετσί μου την κόλαση της Ναζιστικής χολέρας, και το σημείο χωρίς επιστροφή πλέον έφτασε όταν εφημερίδες όπως ο Στόχος και η Lifo δημοσίευαν φωτογραφίες μου με άρθρα τα οποία με παρέδιδαν στην βορά του όχλου με σαφείς παραινέσεις για την εξόντωση μου με κάθε τρόπο.
               Η δίωξη μου ήταν μεθοδευμένη, στοχοποιημένη, δολοφονικών προθέσεων, από συγκεκριμένους χώρους και κυκλώματα, και για όλα αυτά υπάρχουν αποδείξεις αδιαπραγμάτευτες.
     Τον Ιούλιο του 2009 βρέθηκα στο Βερολίνο, με μια βαλίτσα, ένα λαπ τοπ και τον γάτο που είχα υιοθετήσει σε αντικατάσταση εκείνου που μου δηλητηρίασαν.
                 Έφτασα με ελάχιστα χρήματα, δεν ήξερα απολύτως κανέναν, και είχα να μιλήσω Γερμανικά από την εφηβεία μου, όταν είχα κάνει κάποια ιδιαίτερα. Είμαι ακόμα εδώ, και εργάζομαι ως διευθυντής σύνταξης του Nakedbutsafe, ενός από τα ελάχιστα, αν όχι το μόνο διεθνές περιοδικό του είδους του - τέχνης και μόδας που κυκλοφορεί με Ελληνική πρωτοβουλία. Ακόμα, είμαι διευθυντής σύνταξης του πολιτισμικού site The Berlin Agenda, και της πολιτικής εφημερίδας Νόστιμον Ήμαρ.

Δηλαδή, επιβιώνω σε πείσμα δολοφόνων ως αυτοεξόριστος χωρίς καμία υποστήριξη ή δικαίωση από οποιονδήποτε.
           Είμαι ζωντανή απόδειξη, ταυτόχρονα της φρίκης, αλλά και της επιβίωσης από το Ελληνικό Ναζιστικό παρακράτος.                                                                 

ΕΡΩΤΗΣΗ- Συνοδοιπόροι σε όλο αυτόν τον αγώνα ?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Συνοδοιπόροι, φίλοι τους οποίους δεν θέλω να εκθέσω δια της εμπλοκής τους σε όλο αυτό το εγκληματικό σκηνικό. Επίσης, τυχαίοι άνθρωποι που πάντα σε εκπλήσσουν με το αναπάντεχο της καλοσύνης τους και της γενναιοδωρίας τους. 
Πάνω απ' όλα η αγάπη μου γι'αυτό που κάνω ως λειτούργημα και ο γάτος μου, τον οποίο δεν αφήνω ποτέ από δίπλα μου...

Α, στο Βερολίνο έγραψα και ένα βιβλίο, τον πρώτο χρόνο που δεν είχα κανέναν να πω κουβέντα, το "A Fragile Accomplishment"(Eύθραυστο Κατόρθωμα) το οποίο έχει κυκλοφορήσει διαδικτυακά,εικονογραφημένο με φωτογραφίες του Hedi Slimane, του καλλιτεχνικού διευθυντή του Yves Saint Laurent σήμερα, τότε του Dior...Τον οποίο έχω συναντήσει μια φορά στην ζωή μου, για δυο ώρες κάτω από την Ακρόπολη, συζητώντας για γρανίτες και την Ελληνική ιστορία ως αποικιοκρατική διαστρέβλωση.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Το Frangile Accomplishment ομως ειναι στα Αγγλικα...Απο ποιες σελίδες διατίθεται γιατι θέλω να ενημερώσω το κοινό?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Και πολύ σωστά.
Είναι στο blog Un Nouveau Ideal του Filep Motwary.http://www.filepmotwary.com/motwary/2010/02/panagiotis-hadjistefanou-a-fragile-accomplishment-chapter-xiii.html

ΕΡΩΤΗΣΗ- Τι πραγματεύεται αληθεια?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Περιγράφει τις διαδρομές δυο ανθρώπων κατά την διάρκεια της τελευταίας ημέρας πριν γνωριστούν, γνωριμία η οποία ο αναγνώστης ξέρει ότι θα είναι ο έρωτας της ζωής του και για τους δυο, αλλά αγνοούν οι ήρωες κι ο αναγνώστης το μαθαίνει από τα στοιχεία της φύσης που παρακολουθούν και προδίδουν τους ήρωες κουτσομπολεύοντας γι'αυτούς και τα όνειρα τους, καθώς παρεμβάλλονται και καθορίζουν την πορεία τους μέχρι την αγάπη

ΕΡΩΤΗΣΗ- Υπάρχει περίπτωση να βγει στα ελληνικά?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Δεν νομίζω, ο λόγος είναι ιδιαίτερα λυρικός και επικός, πολύ δύσκολη η μετάφραση.
Είναι ένα πείραμα λυρικής ποίησης και ανιμιστικής αφήγησης.
Εξελίσσεται σε δυο νησιά στην Ελλάδα, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, και τελειώνει μόλις νυχτώσει.
...Μην ενθουσιάζονται οι λάτρεις των ιστοριών αγάπης, το βιβλίο δεν αναφέρει τίποτε μετά από την στιγμή που συναντιούνται.
Το μόνο που μαθαίνει κανείς είναι τι συνέβη τις τελευταίες ώρες πριν συναντήσουν ανυποψίαστοι την αγάπη.
Είναι ένα βιβλίο με το happy ending στην αρχή.Είναι μια θεμελιώδης ανατροπή της ερωτικής αφήγησης.
Από την αρχή ξέρεις ότι η ευτυχία είναι δεδομένη, αλλά δεν γνωρίζεις τι οδήγησε σε αυτήν.
Μαθαίνεις λοιπόν ότι την διαδρομή υπέδειξαν σκουπίδια που χορεύουν και σύννεφα που μονολογούν.
                                                  

ΕΡΩΤΗΣΗ- Από πού πήγασε αυτή η πιστη στο ευτυχισμένο τέλος;Δεδομένης της δύσκολης περιόδου που γράφτηκε?
Κι όλων των βιωμένων καταστάσεων της φρίκης, αλλά και της επιβίωσης από το "Ελληνικό Ναζιστικό παρακράτος";
ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Δεν πιστεύω στο ευτυχισμένο τέλος, ούτε τώρα, ούτε και τότε, πιστεύω στα σκουπίδια που χορεύουν και στα σύννεφα που παραμιλάν.
Το ευτυχισμένο τέλος δεν είναι κάτι που απαιτεί πίστη, αλλά μόνο αποφασιστικότητα, και δη μικροσκοπική, αφού το βρίσκει κανείς και στις τελευταίες νότες ενός τραγουδιού ή τις τελευταίες ρουφηξιές από ένα τσιγάρο.
Το ευτυχισμένο τέλος είναι κοινότυπο, ευτελές, εύκολο και γι'αυτό δημοφιλές.
Η πορεία προς αυτό, η πορεία που καταγράφει το βιβλίο, είναι ένα άλλο ζήτημα.
Τα βιώματα της φρίκης δεν με άγγιξαν ποτέ εκεί που αποπειράθηκαν, οπότε δεν έπαιξαν και ιδιαίτερο ρόλο, πέραν ίσως των δυσκολιών που μου επέφεραν.
Είναι επικίνδυνο να αποζητάει κανείς την έμπνευση στην φρίκη, είναι αισθητικοποίηση των γεγονότων και των εγκλημάτων.
Όποτε κάποιος τραμπούκος μου επιτίθεται, δεν επιτίθεται σε μένα προσωπικά αλλά στην έννοια της νομιμότητας και της ελευθερίας της ύπαρξης.
         Μπορεί να μου σπάσει τα μούτρα, μπορεί και να μου εκμηδενίσει την ψυχή, όλα αυτά τα μπορεί και θα τα προσπαθήσει, αλλά δεν θα τα καταφέρει πάντα. Συνήθως θα τον προλάβει κάτι άλλο, ίσως ο ίδιος ο θάνατος του ή ο θάνατος του θύματος. Πάντως άλλη εξουσία δεν έχει ο βασανισιτής - δεν σε ελέγχει, δεν σε διαμορφώνει, σε κακοποιεί μόνον. 

                                         Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ...

ΕΡΩΤΗΣΗ- Είπατε οτι έχετε ασχοληθεί με τη μουσική.Υπάρχουν Έλληνες μουσικοί που εκτιμάτε τη μουσική τους πορεία?Που σας έχουν αγγίξει κάποια τραγούδια τους?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Η Λένα Πλάτωνος, ο Δημήτρης Παπαδάτος (KU), οι Drogatek, οι Οδός 55, ο Ιάννης Ξενάκης, ο Γιάννης Χρήστου, ο Σκαλκώτας, o Γιώργος Θεοδωράκης, ο Yegor Sergei, κάποιοι του Νέου Κύματος, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, και διάφοροι άλλοι, είτε νέοι που ακούω εδώ και εκεί πράγματα όπως οι Φανταστικοί Ήχοι, οι Ruined Families, oi 2L8, όπως κάποιες κυκλοφορίες στην Pan, στην Nous, στην Echovolt, αλλά και διάφορους διάττοντες αλλά εκτυφλωτικούς όπως οι Fantastic Something, ξεχασμένα πράγματα της ηλεκτρονικής και ambient σκηνής που ανακαλύπτονται ξανά μετά από δεκαετίες πλήρους αφάνειας..

Είναι τόσα πολλά πράγματα που υπάρχουν στην Ελλάδα και καταπνίγονται βιαίως από τον πολιτισμικό εκμαυλισμό της τηλεχούντας της ολιγαρχίας και του στραγγαλισμού τους από την χυδαία ενθάρρυνση της μικροαστικής φτήνιας από όσους έχουν συμφέρον να κρατάν τον λαό σε χαμηλό επίπεδο.

Ο Γιώργος Θεοδωράκης είναι ο γιος του Μίκη, και είναι πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής, φυσικά ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξη του.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Oμολογώ πως δεν τον γνώριζα..Είχα εστιάσει στον Μίκη και συγχρόνους του(Μαρκόπουλο,Ξαρχάκο κλπ)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ Ουδέν σχόλιον.
Είχατε εστιάσει σε ότι σας έδειχνε η τηλεόραση.
Για να μην παιδεύεστε δηλαδή, σας το εξηγώ εγώ.
Διαβάστε το πρώτο σχόλιο κάτω από την ανάρτηση του Γιώργου Θεοδωράκη και θα καταλάβετε
Την ώρα που τα εθνικοσοσιαλιστικά εμβατήρια σάλπιζαν τον Ναζιστικό θρίαμβο της μεταπολιτευτικής εθνικής συμφιλίωσης, κάποιοι διαφωνούσαν ριζοσπαστικά και αποσιωπήθηκαν.
Το μέλλον όμως τους δικαίωσε.
Αυτή η μουσική είναι κάποιος αρχαίος, αυτοσχεδιαστικός λυγμός, λυρικός και παγανιστικός. Και αναπαράγεται πλέον στην φάμπρικα θανάτου, με όποιους ήχους έχουν υποκαταστήσει τα κελαηδίσματα και τις φλογέρες. Αυτό τον σκοπό σφυράει ο βοσκός στις τσιμινιέρες.

ΕΡΩΤΗΣΗ- : Ως καλλιτέχνης δημιουργείτε εικόνες...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Ναι, αναγκαστικά όμως δημιουργώ εικόνες, όχι κατόπιν επιλογής, αφού είμαι παγιδευμένος και εγώ στην πανοπτική φυλακή της κοινωνίας του θεάματος.

Οι εικόνες είναι ένα όπλο που αγόρασα στις βρόμικες πιάτσες της εξαθλιωμένης επιβίωσης και της καταναγκαστικής πορνείας, ένα όπλο που είμαι αναγκασμένος να χρησιμοποιώ καθώς αμύνομαι ενάντια στους εχθρούς του λόγου και της νομιμότητας.
Οι εικόνες είναι το δικό μου γέρικο άλογο και αστεία ξιφολόγχη καθώς εφορμώ στους ανεμόμυλους που διάλεξα για δαίμονες.
Και δεν αποφάσισα ποτέ να είμαι καλλιτέχνης, έτσι γεννήθηκα, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, λυπάμαι που στεναχωρώ εκείνους για τους οποίους είμαι άχρηστος.
Αυτά που σας λέω, ο τρόπος που σκέφτομαι, είναι ο τρόπος που ζω, δεν είναι κάποια παράσταση ή κάποια ανταπόκριση.
Είμαι αυτό το τέρας που σας παρουσιάζεται, δεν το επέλεξα.

EΡΩΤΗΣΗ- Ποια εικονα προβάλλει πιο"όμορφη" –στην ψυχή του καλλιτέχνη?Ο Ερμής του Πραξιτέλη ή ένας Προμηθέας κρεμασμένος στον Καύκασο?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Δεν αναζητώ την ομορφιά στην τέχνη, η τέχνη είναι μόνο μια απολογία της βαρβαρότητας.
Μόνο στην φύση μπορεί να υπάρξει αληθινή ομορφιά, συγκεκριμένα για μένα ο ορίζοντας, και συνεκδοχικά η εικόνα του άφθαστου που δημιουργείται όταν τον ατενίζεις.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Σε παλαιότερη συνέντευξη στο... Ερωτηματολόγιο του Προυστ  δηλώσατε ότι σε έναν άντρα εκτιμάτε την ειλικρίνεια και 
σε μια γυναίκα τη στοργή: 
Ποια θεωρείτε κορυφαία αρετή  στον έναν άνθρωπο...?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Την ικανότητα να δέχεται την άρνηση

    
ΕΡΩΤΗΣΗ- Υπογράφετε τη δημόσια παρουσία σας ως nanogod...Θα θέλατε να εξηγήσετε το περιεχόμενο αυτού του ιδιότυπου αυτοπροσδιορισμού?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Aυτό είναι ένα ψευδώνυμο που χρησιμοποιώ όταν επιχειρώ στο πεδίο της αφήγησης μέσω εικόνας και μουσικής.
Σημαίνει μικροσκοπική θεότητα και είναι μια αποτύπωση της μικρότητας ως παντοδύναμης, της μικρότητας που φέρουμε όλοι μας.

ΕΡΩΤΗΣΗ- Η παντοδυναμία έγκειται στην έμφυτη επιθυμία του σκεπτόμενου ανθρώπου για "δημιουργία"?Ή στη συναίσθηση της "μικρότητας"?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Η μικρότητα και η παντοδυναμία δεν είναι αντικρουόμενες έννοιες όπως έχει αποδειχτεί επιστημονικά από την Κβαντική φυσική.
Η παντοδυναμία έγκειται στην ίδια την μικρότητα.
Ουδεμία συναίσθηση υπάρχει και ούτε είναι και απαραίτητη, αυτά είναι νομοτέλειες.
Περεταίρω, η ανεκμετάλλευτη παντοδυναμία της μικρότητας δεν αποτελεί πεδίο διαπραγμάτευσης της ύπαρξης της, αφού αυτή υπάρχει αναντίρρητα και αποδεδειγμένα.
Συμπληρωματκά η μικρότητα δεν είναι όριο, είναι διαδικασία που εξελίσσεται επ' άπειρον, καθώς η ελαχιστοποίηση διαρκώς εντείνεται, ποθώντας τον εκμηδενισμό αλλά ποτέ αγγίζοντας τον.
Εν ολίγοις, η μικρότητα είναι αυτό που επιχειρεί το άπειρο να κρύψει, και εκείνο που επαίρεται ψευδώς ότι εκπροσωπεί η τελειότητα.
Είμαι αντιστασιακός εναντίον του καθεστώτος της πραγματικότητας της ίδιας. Δεν εναντιώνομαι σε ιδέες, δεν αμφισβητώ την πίστη, δεν περιφρονώ τις πεποιθήσεις. Για μένα αυτά απλά δεν υπάρχουν και προσπαθώ να ανακαλύψω τι μπορεί να υπάρξει και με ποιο δικαίωμα - στην σφαίρα της συνείδησης όπου κολυμπάω σαν χρυσόψαρο σε γυάλα, ούτως ή άλλως.

ΕΡΩΤΗΣΗ-Είμαστε τελικά  ένοχοι για όλο το Καλό που δεν κάναμε",όπως λέει ο Βολτέρος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Όχι, είναι ένοχοι εκείνοι που διέπραξαν το έγκλημα.Ο Βολταίρος επιχειρεί επί της συλλογικής ενοχής, λέει μαλακίες!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας,την εποικοδομητική συζήτησή μας και το υλικό που μας διαθέσατε...


Η ΗΘΙΚΗ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΕΔΩ
(Μια φιλη του κ Χατζηστεφάνου παρουσιάζει δημόσια τη συνέντευξη μας. παροτρύνοντάς φίλους της να τη διαβάσουν...)