Παναγιώτης Χατζηστεφάνου "Επώνυμη"

                     Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, Επώνυμη
                                   Είδος: Koινωνικό Θρίλερ (Αλληγορία) 
                                                                                 Σημείωση:Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18     

Εκδότης NANOGOD / ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
Χρονολογία Έκδοσης Νοέμβριος 2004
Αριθμός σελίδων 214
Διαστάσεις 17x11
ISBN: 9789604771806

Ναι!Τον αγαπώ!Και υστερα απο το κουράγιο του να αναμετρηθει με την οδύνη αυτου του καταγγελτικού πονήματος -ακόμη περισσότερο.

         Φυσικα μιλαω για τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, μια συγχρονη καλλιτεχνικη ιδιοφυια, μα πάνω από ολα έναν αφυπνισμένο και οξύτατο κοινωνικό ακτιβιστή, που δεν παύει να πολεμά με τους δαίμονες του σύγχρονου κόσμου:Tην κοινωνική ανισότητα, τον αμοραλισμό μας,τον κανιβαλισμό των μίντια, την αυτοκτονική απάθειά μας απέναντι στους παντός είδους "δημίους" μας:

Το κοινό - καλώς ή κακώς -τον έμαθε μέσα από την εκρηκτική του παρουσία στο talent show Fame Story 3, όπου με την αποκοτιά ενός "καμικάζι αυτοκτονίας" εισέβαλε στην ευτελή τηλεοπτική μας πραγματικότητα. Εμπρηστική η παρουσία του και σε επόμενες εκπομπές...

           Καιρός όμως να αφήσουμε τον καλλιτέχνη Παναγιώτη Χατζηστεφάνου να συστηθεί με τρόπους πολύ πιο ουσιαστικούς...Ένας από αυτούς είναι το προκλητικό του βιβλίο " Επώνυμη".

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ 

"Μετά την Vogue, τους New York Times, όλα τα Ελληνικά Μ.Μ.Ε. και μερικά αξέχαστα τηλεοπτικά δευτερόλεπτα (Fame Story), ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου ξαναχτυπά.
           Μια κοπέλα κατεβαίνει από το χωριό της στη Βόρεια Ελλάδα στην Αθήνα για να συμμετέχει στα Καλλιστεία τηλεοπτικού κανάλιού.Σύντροφός της ο νεανικός της έρωτας, ο Τέλης.
Στην διαδρομή αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν καταιγισμό βίας, φρίκης, παρανοϊκού σεξ και ακατανόμαστων σκηνών- από όπου κανένας δε βγαίνει αλώβητος αφού αποκαλύπτεται το τέρας που καθένας έκρυβε επιμελώς,...
Από τον κόσμο της δημοσιότητας και τη διαφθορά της πολιτικής ζωής, μέχρι την υποκρισία της κοινωνίας που πίοσω από τις κλειστές πόρτες αναβιώνει την ξαχρείωση της "Οικογενειακής Γιορτής" του Βάντεμπεργκ, ο Χατζηστεφάνου μάς σερβίρει τη φριχτή αλήθεια της Κοινωνίας που οι ίδιοι φτιάξαμε ...
Ο ίδιος ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου συμβουλεύει
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα πραγματικά ή φανταστικά είναι εντελώς συμπτωματική και ουδόλως έχει την πρόθεση να θίξει κανέναν.
Παρακαλώ να μην διαβαστεί από ευαίσθητους αναγνώστες."

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Το 1972 o καίριος Νίκος Γκάτσος στο πιο δυνατό του κοινωνικό τραγούδι έγραφε: 

"Μακρινή της Αγάπης Ώρα
σε ξεχάσαμε
Μες στη λάσπη και μες στην μπόρα 

τις ψυχές μας τις χάσαμε..."

ενώ το 1985 στα Χρόνια της Θύελλας του Μαρκόπουλου ακούσαμε τη θλιβερή αλήθεια πως...
"Τσακίζουν όσοι μένουν Όρθιοι
η ζωή είναι ερπετό"...
                                                                     
Με αυτήν την αλγεινή "λάσπη", όπου σέρνεται η ζωή εξευτελιστικά σαν "ερπετό", ρίχνοντας τον άνθρωπο στο ύστατο σημείο έκπτωσης, απροσχημάτιστα αναμετράται ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου στο ιδιαίτερο βιβλίο του "Επώνυμη"...
Είναι φανερό πως πρόκειται για ένα αφάνταστα σκληρό βιβλίο, διόλου "επικοινωνιακό" και δύσκολα "διαχειρίσιμο" από τον μέσο αναγνώστη- χωρίς να ευθύνεται απαραίτητα ο αναγνώστης.

 Ένα βιβλίο παραδομένο σε αυτοματισμούς του σουρρεαλισμού πασπαλισμένους με την πιο σκοτεινή πλευρά του μηδενισμού, που δε βάζει φραγμούς καθώς ανατέμνει- χωρίς έλεος- τα βάθη της ανθρώπινης νοσηρότητας κι αποδομώντας τα προσχήματα της  αισθητικής για να αναδείξει το Άσχημο που εμείς πλάσαμε για εμάς..

                   Φέρει ατόφια, πριμιτιβίστικη οργή τόσο που είναι εύκολο να εγκλωβίσει τον αναγνώστη στον  αποτροπιασμό με τρόπο που τον εγείρει ο Παζολίνι στην πολιτική ταινία του Salo (120 μέρες στα Σόδομα).Eξίσου αντιφασιστικό είναι αυτό το αντισυμβατικό κείμενο...

 Κι όμως, πρόκειται για αυθεντική τέχνη του Λόγου με τη γλώσσα να... απολαμβάνει ηδυπαθώς όλον της τον πλούτο ,όλη της τη ζωοποιό γοητεία σε ένα πανόραμα λέξεων και συναισθηματικών παραστάσεων και ταυτοχρόνως να "πετρώνει" με την αιχμηρή και αγοραία της ασχήμια- ως άλλη Μέδουσα- τον αναγνώστη...

 Αν δεν είχα παρακολουθήσει την καλλιτεχνική και πολιτική διαδρομή του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, ίσως να μην μπορούσα ούτε εγώ να παρακολουθήσω το βιβλίο και το υπόβαθρο παιδείας και προβληματισμών που κομίζει...Να μην μπορούσα να διακρίνω σταλαγματιές τρυφερότητας και θραύσματα φωτός μέσα του.

Να μην αποκωδικοποιούσα την επιθυμία του συγγραφέα να αναδείξει όλη αυτήν τη φρίκη όχι από μίσος αλλά από ενσυναίσθηση...Για να μας συνταράξει τόσο δυνατά ώστε επιτέλους να ...αγανακτήσουμε  απέναντι στον θανατερό ζόφο της κοινωνίας μας και να τεθούν σε κίνηση τα αδρανοποιημένα αντανακλαστικά της Σκέψης και της Ηθικής μας...
              Η "Επώνυμη" αποτελεί μια φρενήρη, εφιαλτική περιπλάνηση στα πιο ζοφερά ,στα πιο ένοχα τοπία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Είναι μια σπειροειδής καταβύθιση στις αβύσσους του ασυνείδητού μας, που φαινοτυπικά μεταφράζεται σε αυτό το αδυσώπητο κοινωνικό γίγνεσθαι, όπου ασφυκτιούμε όλοι. 
Η "Επώνυμη" πετάει κατάμουτρα όσα εναγωνίως κρύβουμε κάτω από το χαλί της συνείδησής μας.

"Η Επώνυμη του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου είναι το "Κρυμμένο Πορτρέτο" που δέχθηκε να παραμορφωθεί όσο εμείς λουστράρουμε με πολιτική ορθότητα την ηθική μας σήψη και την αναλγησία μας...

         Ένα βιβλίο που ισορροπεί στην κόψη της ωμής διαστροφής, του σημερινού υλισμού κι ενός λυρισμού τόσο τρυφερού ώστε να διαπερνά σα μαχαίρι κατακόρυφο την καρδιά σου...Αυτές οι στιγμές φέρουν την πιο σπαρακτική οδύνη, αποκαλύπτουν μια βαθιά αγωνία στην αναζήτηση του ίδιου του Ανθρώπου...Κάθε σελίδα σα σπασμός πυρετού η επιθανάτιος σπασμός της ίδιας της κοινωνίας μας...

          Βιβλίο κραυγή απεγνωσμένη για λίγο φως, καταδεικνύοντας πόσο ευθυνόφοβα παραδιδόμαστε σε βωμούς ως σφάγια τυράννων για να μην αντικρύσουμε κατάματα την πρόκληση της ελευθερία μας.

              Παράλληλα, πρόκειται για μια βαθιά ανατομία της ανθρώπινης ψυχής ,με υποβλητική ατμόσφαιρα τρόμου και στιγμές αυθεντικά ποιητικές, όπως η ποίηση του Πόε, καθώς αυτός έκρυβε σε εικόνες και λέξεις γεμάτες θάνατο την άμετρη οδύνη για τη νεκρή αγάπη του - (μόλις 13 χρονών!)
              Συνειρμικά, η "Επώνυμη" μου φέρνει στο νου κάτι από την ατμόσφαιρα της αριστουργηματικής αλληγορικής ταινίας "The Wall",με την εναλλασσόμενου ύφους εικονοπλασία, με τον έρωτα ως πράξη μίσους και καταπάτησης, ως διαδικασία βάναυσου κατακερματισμού κι όχι ένωσης...ενόσο κατατεμαχίζει την ερωτικη πραξη με την αιματηρη φρικη που συναντάμε να αντανακλαται στα εφιαλτικα Μάτια του Bataille..

Παράλληλα, το βιβλίο κλείνει το μάτι στους "καταραμένους των Εξαρχείων Γώγου- Άσιμο-Σιδηρόπουλο.

Όπως αυτοί, ο Χατζηστεφάνου διαθέτει την ταπεινότητα να μην παρέχει "λύση" στα προβλήματα που θέτει αλλά απλώς να θέτει τα ερωτήματα -πράγμα που αποτελεί την αρχή της Φιλοσοφίας άλλωστε.
Επιμένει όμως να μας προτρέπει με όλους τους τόνους -σαν τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό : "Αντισταθείτε!"!!!
Ίσως να μην ταυτίζομαι με κάθε επέφρασμένη άποψη της "Επώνυμης"-ούτε με τη διάθεση ολοκληρωτικής αποδόμησης των πάντων...
Ωστόσο με καθήλωσε με το συγκλονιστικό της κείμενο, όχι ..."ακινητοποιώντας" με σαν τη γυναίκα του Λωτ, αλλά ως κέλευσμα ξεσηκωμού! 
Χαιρετίζω, λοιπόν, την υπέροχη κοινωνική αφύπνιση που εγώ τουλάχιστον ερμηνεύω πίσω από τις παραληρηματικές εικόνες του βιβλίου , το επαναστατικό της μήνυμα και τη βαθιά επίγνωση που διατρέχει την Οδύνη της!
         Το βέβαιο είναι πως η " Επώνυμη" αποτελεί μια αναγνωστική πρόκληση "για γερά στομάχια" και σίγουρα τροφή για σκέψη με το συγγραφέα του, Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, να αποδεικνύεται ένας αυθεντικά πνευματικός άνθρωπος (ακόμη και ακροβατώντας στα όρια του εκκεντρικού,του αιρετικού και του "ανάρμοστου" για πολλούς.) 

Μπροστάρης στις αγωνίες της κοινωνίας- συμπαραστάτης των αδυνάτων και των αδικημένων, χωρίς ανοχή στο Άδικο και την Καταπάτηση του Ανθρώπου- όπως ένας καλλιτέχνης κι ένας "Αγαθός Πολίτης" οφείλει να είναι...
      Σαν τους σοφούς του Πλατωνικού Σπηλαίου, που αφού αναμετρηθούν με το άλγος του φωτός , ξαναγυρίζουν στους συσκοτισμένους για να το μεταδώσουν...Έστω για να ξορκίσουν μαζί και το προσωπικό τους σκοτάδι...

                                                                 
                                                            Ελισσάβετ Π. Δέδε

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ  εφ'όλης της ύλης συζήτηση με τον συγγραφέα -καλλιτέχνη Παναγιώτη Χατζηστεφάνου...

   Ο ίδιος ο συγγραφέας, Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, σχολιάζει μαζί μας το πιο ουσιατικό απόσπασμα του βιβλίου του " Επώνυμη"

"Η "Επώνυμη είναι γράμμα από την κόλαση..."

19 . Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΕΝΖΙΝΑ

"Το κοντέρ μετατρέπει χαιρέκακα τα λίτρα σε λεφτά, η κάψα της βενζίνης έχει πάψει να με ζαλίζει εδώ και χρόνια, απ' την ημέρα που κατάλαβα ότι είναι η μυρωδιά από ταξίδια που δεν πρόκειται να κάνω. 

              Εκδρομείς, τουρίστες, οικογένειες, ζευγάρια, νταλικέρηδες, μηχανόβιοι, μόνοι, είτε με παρέα, είτε χωρίς, τους βλέπω να έρχονται, να φεύγουν, νομίζοντας ότι πάνε κάπου, ότι επιστρέφουν κάπου. Καημένοι ταξιδιώτες, σαν δέματα ασυνόδευτα, με αποστολέα και παραλήπτη άγνωστο, με περιεχόμενο ρευστό και γραμματόσημα τις σκέψεις σας, νομίζετε ότι ταξιδεύετε, γελιέστε. 

          Εγώ ξέρω ότι απλά μετακινείστε από το ένα βενζινάδικο στο άλλο, γεμίζοντας ντεπόζιτα που γρήγορα θα αδειάσουν πάλι, ξέρω ότι ο φόβος του κενού είναι το μόνο αληθινό σας καύσιμο, το τίποτε είναι η τίγρη στην μηχανή σας. Απ' όπου και αν έρχεστε, όπου και αν πηγαίνετε, εγώ θα μένω εδώ αμετακίνητος. 

         Θα σας υποδέχομαι, σιωπηλός, με την αντλία στο χέρι, το γράσο κάτω από τα νύχια, κρυμμένος μέσα στις ρυτίδες μου, θα σας ξαναγεμίζω το ντεπόζιτο, για λεφτά, αλλά όχι για πολύ. Θα με ξανασυναντήσετε, σε λίγο, όταν η βελόνα γλιστρήσει προς το κόκκινο, όταν το σηματάκι της αντλίας στο καντράν θα ανάψει πάλι, σαν σύμβολο που μεταμορφώνεται απότομα από φόρος τιμής σε σήμα κινδύνου, από γούρι σε ταφόπλακα. Και τότε, θα σας υπενθυμίσω ότι η διαφορά από το εκεί στο αλλού είναι το εδώ, η διαφορά του χτες από το σήμερα είναι το τώρα, η διαφορά από το ένα βενζινάδικο στο άλλο είναι ο βενζινάς. 

          Θα παραφυλάω, για λογαριασμό σας, μοναχικός, εθελοντής και άγρυπνος φύλακας όλων εκείνων που δεν αλλάζουν, όλων εκείνων που μένουν ίδια, όσο και αν μετακινηθούν, όσο και αν ταξιδέψουν, φρουρός, εμπροσθοφυλακή ενός στρατού που νομίζει ότι προελαύνει, σημειωτόν παρατηρώντας την γη που γλιστράει και φεύγει κάτω από τα πόδια του, την γη που στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της, διαγράφοντας κύκλους, στο διάστημα, στο σκοτάδι. 

         Θα είμαι ένας λαθραίος μοιρολάτρης, λατρεύοντας όποια άλλη μοίρα εκτός απ' την δική μου, ένα άστεγο φάντασμα. 

Θα παρατηρώ εσάς που αγνοείτε εμένα, εμένα, που χωρίς εμένα δεν θα μπορούσατε να κάνετε βήμα, δεν θα μπορούσατε να οδηγήσετε ούτε μέτρο παραπάνω, ούτε μέτρο παρακάτω, εμένα που αν δεν σας άδειαζα το ντεπόζιτο από το τίποτε που ξεχειλίζει, θα πνιγόσασταν στο εδώ, στο τώρα, χωρίς εκεί, χωρίς αλλού, χωρίς χτες, χωρίς αύριο".

Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου μας καταθέτει τα εξής για την παρουσίαση του βιβλίου του , καθώς και για το  απόσπασμα αυτό:
Εκ μέρους σας είναι εξαιρετική η προσπάθεια...
εγώ αισθάνομαι λίγο άβολα όταν διαβάζω κριτικές και παρουσιάσεις του βιβλίου αυτού επειδή είναι ένα πολύ ειδικό κείμενοκαι αισθάνομαι ότι χάνουν πάντα την ουσία που δεν είναι ούτε η αφήγηση, ούτε το νόημα του, αλλά η επιδραστικότητα του βιβλίου αυτού καθώς εκμαυλίζει τον αναγνώστη μέχρι του σημείου να του επιφέρει ηθική αυτοκτονία.

Δηλαδή εγώ βλέπω αυτό το βιβλίο ως απόπειρα δηλητηρίασης του αναγνώστη και θεωρώ ότι το διαβάζει κανείς και επιζεί μόνο αν έχει μεταβολίσει το δηλητήριο που περιέχει...Το βιβλίο "ΕΠΩΝΥΜΗ" δεν είναι ένας περίπατος στην κόλαση, είναι ένα γράμμα από την κόλαση!!!

Δεν μπορεί να τα γράψει κάποιος αυτά αν δεν τα έχει ζήσει.Δεν το εννοώ κυριολεκτικά! Δεν είμαι νεκρόφιλος ή κοπρολάγνος...εννοώ ηθικά, να έχει νιώσει έτσι: Nα έχει πάει στην κόλαση δηλαδή...Το βιβλίο έχει γραφτεί πριν έχω εγώ κάποια επωνυμία πέραν του χώρου μου...Κοιτάχτε, έχω αντοχές που δεν έχει ο περισσότερος κόσμος επειδή δεν χρειάστηκε να τις έχει...Δεν είναι ένα πράγμα που έβγαλα από το μυαλό μου,είναι κάτι που έχω ζήσει σε συμβολικό επίπεδο, που έχω μελετήσει..

Αυτή η σχάση δηλαδή μεταξύ συνείδησης, υποσυνείδητου και ασυνείδητου,.το έχω δει να συμβαίνει και να διαφεύγει η συνείδηση και η ανάγνωση της πραγματικότητας..και η επαναφορά είναι εκεί που γράφεις...και θυμάσαι φυσικά ότι μέσα σε όλο αυτό έχεις κάποια θέση, θες δεν θες...σου επιβλήθηκε δια της βίας, αλλά το υπομένεις, διαπραγματευόμενος και προδίδοντας τον εαυτό σου...

EΡΩΤΗΣΗ: Εσείς έχετε προδώσει τον εαυτό σας;
Μα εννοείται, αφού είμαι ζωντανός, είναι σαφές ότι υπέκυψα στον πειρασμό του να υπάρξω στην κόλαση.Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος, επειδή και μόνο το γεγονός ότι ζεις αποδεικνύει την διαφθορά σου, και την υποχώρηση σου, απέναντι στην πραγματικότητα.

                                           

                                           "Ο Βενζινάς ειμαι έγώ..."

-Ο βενζινάς είμαι εγώ, καθαρά και ξάστερα - εκείνος που γεμίζει τον κινητήρα σας με όνειρα, εγώ ο παραμυθάς, εγώ ο καλλιτέχνης...
Όλοι οι υπόλοιποι ήρωες και πρόσωπα είναι είδωλα μου.
     Η τελευταία παράγραφος είναι η εξομολόγηση μου πριν υποστώ την απαγγελία της ποινής μου και την εκτίσω...
Είναι η ουσία του ποιος είμαι...
 Είναι βραδυφλεγές δηλητήριο αυτό το βιβλίο...Προκαλεί ζημιές ανεπανόρθωτες στην συνείδηση,επειδή είναι πάντα πιο τρομακτικό,καθώς ανακαλύπτεις ότι όλη η αλήθεια που έψαχνες - σε αυτό το βιβλίο - τελικά ήταν εκεί εξ' αρχής:Στο τίποτε που ξεχειλίζει από την μηχανή σου, καθώς το αντικαθιστώ με όνειρα, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσες ποτέ να βγεις από τον "εφιάλτη" που είναι βέβαια αναπόδραστος, οπότε τα όνειρα είναι ζωτικής σημασίας και τα πουλάει ο βενζινάς. Ο υπαρξιακός βενζινάς...
       Αυτό είναι μια απλή αποκρυστάλλωση του τι σημαίνει τέχνη...Άρνηση του τίποτε, αντικατάσταση με όνειρα για κάπου αλλού, κάπως αλλιώς.
         Είναι η μοναδική μορφή αντίστασης που απομένει όταν πια αποδεχτούμε ότι δεν προχωράει η υπαρξιακή μηχανή στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι, καθώς ταξιδεύουμε από το εδώ στο εκεί, από το πριν στο μετά!
Δεν έγινα αληθοκράτης από επιλογή.Με απήγαγε η μαρτυρία...Πολλοί μου λένε ότι τους προσβάλλω την νοημοσύνη όταν τους ρωτάω αν με καταλαβαίνουν...Όμως εγώ απλά θέλω να βεβαιωθώ ότι δεν χάθηκαν στο σκοτάδι που περιπλανιόμαστε.
Ο αληθοκράτης είναι εκείνος που επιχειρεί να τρομοκρατήσει το ψέμμα.
Ένας πραξικοπηματίας εν ονόματι της αλήθειας, είναι ένας απεσταλμένος της απόγνωσης και μάντης αναμνήσεων
Έρχεται από το μέλλον για να σας πει για το παρελθόν του και να σας προειδοποιήσει "ότι σε αυτό το μονοπάτι συνέβησαν αυτά", με την ελπίδα ότι εσείς θα καταλάβετε και θα αλλάξετε πορεία.
Στην περιφέρεια της συνενοχής, εκεί που διαπραγματευόμαστε στα περιθώρια της ελευθερίας του να μην πεθάνουμε, στις διαβαθμίσεις της σκιάς μέχρι το απόλυτο σκοτάδι, έξω από τον επιχρυσωμένο κύκλο του ψεύτικου ήλιου.

H EΠΩΝΥΜΗ εκδόθηκε από την ΟΔΟ ΠΑΝΟΣ του Γιώργου Χρονά -σωστά?Ναι, και γενικότερα ο ευγενής κος. Χρονάς έχει την καλοσύνη να ασχολείται με το συγκεκριμένο βιβλίο.Εννοώ έχει την κεντρική διάθεση και τον εμπιστεύομαι εν γένει περί αυτού.

Από εκεί μπορεί να το βρει ο αναγνώστης και σήμερα?
Ναι, από εκεί κυρίως, ο κος Χρονάς το δίνει και αλλού, ρωτήστε αν ενδιαφέρεστε.

****************************************************************************************************************************
To δεύτερο βιβλίο του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου τιτλοφορείται "Frangile Accomplishement" (Εύθραυστο Επίτευγμα) και διατίθεται στην αγγλική γλώσσα από τον ιστότοπο http://www.filepmotwary.com 
Σύμφωνα με τον ίδιο ...
"...Πρόκειται για ένα ένα πείραμα λυρικής ποίησης και ανιμιστικής αφήγησης.
Θέμα του έχει τις διαδρομές δυο ανθρώπων κατά την διάρκεια της τελευταίας ημέρας πριν γνωριστούν, γνωριμία η οποία ο αναγνώστης ξέρει ότι θα είναι ο έρωτας της ζωής τους και για τους δυο, αλλά αγνοούν οι ήρωες.
 Εξελίσσεται σε δυο νησιά στην Ελλάδα, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, και τελειώνει μόλις νυχτώσει.
Ο αναγνώστης το μαθαίνει από τα στοιχεία της φύσης που παρακολουθούν και προδίδουν τους ήρωες κουτσομπολεύοντας γι'αυτούς και τα όνειρα τους..." 
Το βιβλίο αυτό,χωρισμένο σε 16 κεφάλαια, ολοκληρώθηκε 1η Αυγούστου του 2010 και είναι εικονογραφημένο με φωτογραφίες του Hedi Slimane, του καλλιτεχνικού διευθυντή του Yves Saint Laurent σήμερα, τότε του Dior.
Ανακαλύψτε το στον εξής σύνδεσμο: PANAGIOTIS HADJISTEFANOU "A Fragile Accomlishment

 photo by Aspa Koulira

(ΑΥΤΟ;)ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

             
Μισός από την Ουρουγουάη, μισός Έλληνας, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου (προσωνύμι nanogod) γεννήθηκε στην Αθήνα, 15 Φεβρουαρίου 1967. 
Απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών πέρασε στη Νομική Θεσσαλονίκης την οποία εγκατέλειψε για τη Σχολή Καλών Τεχνών...Διεκδίκησε και πήρε υποτροφία από το Λονδίνο...Αποφοίτησε από το Central St. Martins το 1992.
Αυτοαποκαλείται ερημίτης και φρικιό και περνά τον χρόνο του σε μακάρια απομόνωση κάνοντας ότι περάσει απʼτο μυαλό του.
   Στην προηγούμενη ζωή του ήταν μια δημοφιλής και πολύ ακριβοπληρωμένη πουτάνα των μήντια, κάνοντας art direction και αρχισυνταξία σε περιοδικά που εκτείνονται από το προσανατολισμένο προς τη νεανική κουλτούρα 01 στο να είναι ο deputy editor της ελληνικής Vogue.
           Έχοντας εγκαταλείψει τα mainstream μήντια από το 2000, έχει διεκδικήσει μια «καριέρα» στις μοντέρνες τέχνες. Η χαοτική του παραγωγή, αποτελείται από ανεξάρτητα DVD και μουσικές κυκλοφορίες, ψηφιακές animated «ταινίες», εικονογραφήσεις, βιβλία για καλλιτέχνες, μυθιστορήματα περιορισμένης κυκλοφορίας, αμφιλεγόμενη δημοσιογραφία σε δημοφιλείς Κυριακάτικες εφημερίδες και σκανδαλώδεις ερμηνείες τέχνης στην mainstream τηλεόραση. Όλα αυτά αναμεμειγμένα με μια παράλογη ροή από όμορφες φωτογραφίες μόδας, art direction και κοστούμια για τον κινηματογράφο και ποιος ξέρει τι άλλο.
Η μόνιμή του εμμονή είναι η κατασκευή εναλλακτικών πραγματικοτήτων οπού οι καθορισμοί και οι έννοιες παραμένουν εκτός της σύλληψής μας.
                  Έπειτα από μια σύντομη συμμετοχή στην κολλεκτίβα τέχνης Neen εκτέλεσε χρέη αντιπροσώπου στις ΗΠΑ όταν η Vanessa Beecroft τον επέλεξε για την Biennale των Τιράνων που οργανώθηκε από την Flash Art International το 2001. 
            Η δουλειά του ανήκει στη μόνιμη συλλογή του Δάκη Ιωάννου και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Πιθανότατα η πιο αμφιλεγόμενη πλευρά του nanogod είναι η άρνησή του να εξαφανιστεί ευγενικά εντός των επιβλητικών περιορισμών των περιοδικών και ιδρυμάτων τέχνης. Καθώς είναι ένα πασίγνωστο όνομα στην Ελλάδα είναι ένα παράξενο 21ου-αιώνα-υβρίδιο διασημότητας και υψηλής τέχνης, ένα πολιτιστικό ατύχημα που εκτυλίσσεται στον πραγματικό χρόνο στην ενδοζώνη ανάμεσα στον ακραίο πειραματισμό και το εξίσου επίπλαστο περιβάλλον στην καθημερινή τηλεοπτική οθόνη σας. 
      Κοινωνικά αφυπνισμένος, πολέμιος κάθε Ολοκληρωτισμού ,κάθε προκατάληψης και κάθε μηχανισμού χειραγώγησης, ανάμεσα στα άλλα σήμερα είναι εκδότης του περιοδικού Nakedbutsafe, καθώς και της ανατρεπτικής πολιτικής εφημερίδας "Νόστιμον Ήμαρ"

Νόστιμον Ήμαρ
Νakedbutsafe
THE BERLIN AGENDA

Εφ'όλης της ύλης συζήτηση με τον συγγραφέα -καλλιτέχνη Παναγιώτη Χατζηστεφάνου...

Εγώ τον ευχαριστώ βαθιά για όσα δέχτηκε να μοιραστεί σε αυτόν τον ιστότοπο και για το υλικό που διέθεσε.