O Φασισμός Του Χιούμορ ή το Χιούμορ Του Φασισμού

Σήμερα ο χώρος θα φιλοξενήσει έναν προβληματισμό που αναδεικνύει τον παιδευτικό και πολιτικό ρόλο των βιβλίων:

Είναι από περιστατικό στο facebook!

Ένα περιστατικό ευτελούς ίσως σημασίας,στο πλαίσιο των διαδικτυακών διαδράσεων, μου έδειξε- όσο 5 δοκίμια μαζί- το μείζον πρόβλημα της κοινωνίας μας...

Δε θα αναλωθώ σε αναλύσεις παραθέτω αυτούσιο το περιστατικό:

Σήμερα η lifo προέβη σε ένα δημοσίευμα για ένα μωράκι,τον Eli Thompson, που γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου στην Αλαμπάμα με μια παράξενη παραμόρφωση,που άφησε το πρόσωπό του χωρίς μύτη
Την ιστορία του μικρού Eli ανέδειξε το Βuzzfeed και όπως αναφέρεται ο μικρός μπορεί να ζήσει και να μεγαλώσει φυσιολογικά. Ωστόσο για τα επόμενα χρόνια ο μικρός έχει μπροστά του πολλά χειρουργεία και αυτός είναι και ο λόγος που αυτή η ιστορία δημοσιοποιείται-για να βοηθηθεί μέσω της κάτωθι σελίδας http://www.gofundme.com/o4eeqo.

Κι όμως! Βρέθηκαν κάμποσα άτομα- άριστοι χρήστες της γλώσσας, χωρίς άλλοθι αμάθειας,αμορφωσιάς και ηλικίας- να κάνουν πλάκα με το πρόσωπο του βρέφους παρομοιάζοντάς το-..."χάριν Πρωταπριλιάς",όπως ισχυρίστηκαν!-με την τερατόμορφη φιγούρα του Βόλντεμορτ- παραθέτοντας αυτήν εδώ την εκτρωματική φώτογραφία υποκουλτούρας- κι άλλα τέτοια"χαριτωμένα"...(όχι ένας και δύο:Πολλοί!) Άριστοι στον λόγο.

      Όσοι-λίγοι- τόλμησαν να ορθώσουν αντίλογο χαρακτηρίστηκαν αυτολεξεί "drama queens","ηθικολόγοι","αγενείς","ηλίθιοι","λογοκριτές του ποιοτικού χιούμορ","όχλος με τσουγκράνες"!

Κι άξαφνα αισθάνεσαι ένα "υβρίδιο" ανάμεσα στον κύριο Γρανάζη και τον Αρχιμήδη στην μπανιέρα -και με το "λαμπακι"  να λαμπυρίζει από πάνω, η σκέψη σου αναφωνεί "Εύρηκα"!

Ιδού το πρόβλημα της κοινωνίας ,κυρίες και κύριοι!

        Όταν νομιμοποιούμε ως χιούμορ τον χλευασμό της δοκιμασίας ενός άλλου ανθρώπινου πλάσματος- μακρινού ή κοντινού μας- όταν "βαστάει η καρδιά μας να γελάμε ομαδικά με μια "κτηνωδία", θα πει ότι η διάβρωση που έχει συντελεστεί είναι πολύ βαθύτερη:

Ο σπόρος του φασισμού τελικά ευδοκιμεί σε πολλα εδάφη και καλλιεργείται με πολλούς τρόπους. 

Κάτι τέτοιοι -χάριν χιούμορ -κάπως έτσι ασκούν το "πολυφορεμένο" αυτές τις μέρες- bullying και οδηγούν στην ηθική εξόντωση πάσης φύσεως διαφορετικούς,"παράξενους" και "μη αρεστούς στο κοινότυπο"...!

Από κάτι τετοια σκεπτικά και "πλακιτσες" ξεκινούν κάτι περίεργοι "Ευγονισμοί"...
Δεν είμαστε τόσο υπεράνω των Άουσβιτς όσο νομίζουμε!

Δεν έχει σημασία ότι πρόκειται για ένα ανώδυνο περιστατικό σχολιασμού στο facebook- αντιθέτως αυτό αποκαλύπτει πιο πολλά, για τον απλούστατο λόγο ότι η ασήμαντότητα σε αυτήν την περίπτωση λειτουργεί σαν το "Δαχτυλίδι του Γύγη":

         Δηλαδή εξασφαλίζει αφάνεια, ως ενέργεια "ανώνυμη και πρόσκαιρη", άρα πράξεις και λόγους που δε θα επισείουν συνέπειες. Άρα ασυδοσία!

     Για το λόγο αυτό απελευθερώνεται κάθε παρόρμηση που στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας και του φόβου των συνεπειών, ίσως καταπιεζόταν αλλιώς.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό, η παρόρμηση πηγάζει από κίνητρα σαδισμού και μιας κουλτούρας απροκάλυπτα ρατσιστικής, όσο κι αν πενθούμε κάθε Βαγγέλη με φώτο πενθους στο προφίλ...Το bullying που σύσσωμοι καταδικάσαμε με "παγκόσμιες ημέρες" και "δράσεις"είναι εδώ: 

Eνα ανόητο περαστικό γεγονός ξεμπρόστιασε τον φαρισαισμό μας:

Ό,τι σωματικά εύρωστο ,αδίστακτο και κερδοσκοπικό αποθεώνεται, ενώ οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον Κανόνα της αισθητικης, της σωματικής,της σεξουαλικής και της κοινωνικής αρτιότητας- στην πρώτη ευκαιρία ρίχνεται στον Καιάδα της απαξίωσης,της διακωμώδησης, της λεκτικής κακοποίησης ,του στιγματισμού.

          Πρόκειται για μια ιδιότυπη διαδικτυακή και κοινωνική "κρυπτεία", που επιλέγει θύματα για να τους αφαιρέσει την "ανθρώπινη ιθαγένεια" και να τα υποβιβάσει στο επίπεδο του res -"εκθέματα" στα τσίρκα του ηθικού κανιβαλισμού μας.

Δε θα επεκταθώ σε κοινωνιολογικές αναλύσεις -θα μείνω στο περιστατικό του χλευασμού της παραμόρφωσης του βρέφους-ως σύμπτωμα μιας παθολογίας:

Το ζήτημα για μένα εδράζεται στον ατομικισμό μας...

       Αν στη φωτογραφία του παραμορφωμένου βρέφους , βρισκόταν το παιδί οποιουδήποτε από τους σχολιαστές τότε ούτε κατά διάνοια δε θα ανεχόταν ο χιουμορίστας οποιοδήποτε "αστείο επ' αυτού -και δικαίως:

To ερώτημα εκκινεί από αυτό το σημείο...
Γιατί αυτό που δε θα ανεχόταν -ορθότατα- στο δικό του παιδί νιώθει ότι νομιμοποιείται να το κάνει με ένα ξένο;
Γιατί να μείνει απαθής λοιπόν όταν αδικείται ένα ξένο παιδί;

Εδώ είναι το πρόβλημα.σε μια νοοτροπία που ο σοφός λαός όρισε με την παροιμία "Ξένος Κώλος /Ξένος Πόνος".

Ο σπόρος του κακού είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, ο αποκλεισμός της συμπόνιας που διατρέχει την κοινωνία μας. Χωρίς αυτήν όλα είναι κούφια. Γονεική, συζυγική,αδερφική "αγάπη" χάνουν την ουσία τους...Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια.

              Αρνούμαστε να βγούμε από το "εγώ μας"-ακόμη και οι αγαπητικές μας σχέσεις είναι οι ναρκισσιστικοί αντικατοπτρισμοί μας στα μάτια των αγαπημένων μας για... να φτιάχνουμε τη χωρίστρα μας...Δεν εκχωρούμε εύκολα προσωπικές επιτεύξεις, αναμονές...
Με τη λογική του "μίστερ- Εαυτούλη μας", ζούμε περιχαρακωμένοι στη βολή μας.
Στην καλύτερη, αδιαφορούμε για το δράμα του διπλανού,στη χειρότερη, τον καταπατάμε κιόλας...

Αυτός ο μηχανισμός της απάθειας είναι εκείνος, που αλώνει εκ των έσω τις κοινωνίες και θεμελιώνει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Η απάθεια σηματοδοτεί έλλειψη αλληλεγγύης κρατώντας μας  διχασμένους, διασκορπισμένους και λεία εύκολη...
            Κάπως έτσι αρχίζει η περιθωριοποίηση και κάπως έτσι χρίζονται οι απόβλητοι του καθεστώτος εξουσίας, απόβλητοι φυλετικά,σωματικά, οικονομικά -μέχρι τελικά να χτυπήσει κι η δική μας πόρτα, ενόσο είχαμε πρόθυμα στρατολογηθεί στο διωγμό του Διαφορετικού από μας...
Θα έρθει η μέρα που "Εμείς", οι "εκλεκτοί", θα γίνουμε οι διαφορετικοί για κάτι άλλο, εκείνο που υπηρετούσαμε -γιατί αυτή είναι η φύση του φασισμού...    
      Αυτό που ξεκινά ως bullying σε μια ανάρτηση, εύκολα γίνεται ηθική κακοποίηση σε επίπεδο μικροκοινωνιών, για να επεκταθεί σε επίπεδο πολιτικής πραγματικότητας...Είναι μια κλίμακα αντίστροφη που οδηγεί στην εξόντωση του Πολιτισμού, στον ηθικό "Άδη"...
Η ρίζα του φασισμού είναι πάντα η "ασπλαχνία" και οι διακλαδώσεις της που αγγλίζουν όλες τις παραμέτρους της ... 

     Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε πως κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης των Ες-Ες -μια από τις προτεραιότητες της εκπαίδευσης ήταν η εκρίζωση κάθε είδους συμπόνιας!

      Δυστυχώς κάποιοι μου επεσήμαναν ότι "φαντασιώνομαι έναν κόσμο ανύπαρκτο όπου ο χλευασμός αυτός του βρέφους όντως θα ήταν "ανήθικος...

Κι εδώ μπαίνουν τα μεγάλα μέσα κι ο ακόμη μεγαλύτερος Νίτσε, που είπε πως "ηθική αγάπη για τον πλησίον δεν υπάρχει"...

Πρώτον, τα λόγια ενός ανθρώπου -έστω και σοφού- δε δίνουν άλλοθι στην προσωπική μας αποκτήνωση.

       Δεύτερον, ας θυμόμαστε πως τέτοιες επιλεκτικές επικλήσεις σε νιτσεϊκές ρήσεις κατέκλυσαν τον ναζιστικό λόγο-και μεγάλα παιδάκια είμαστε-όλοι γνωρίζουμε τι σήμανε αυτό για την Ιστορία...

Θα τους απογοητέυσω γιατί ούτε ο Νίτσε τους σώζει από την απροσχηματιστη βαρβαρότητά τους...

Ακόμη και στην ατέλειά του ο άνθρωπος είναι προορισμένος για την Αγάπη που στην τελειότερη μορφή της επιφέρει την πολυπόθητη θέωση, "Κατ' Εικόνα και Ομοίωση".
Η αγάπη είναι ένα οικουμενικό συναίσθημα,που σε πυρπολεί και σε καθιστά πολέμιο της αδικίας.Κάθε παιδί που πάσχει και αδικείται είναι παιδί Μας- και λογοδοτούμε γι αυτό -διότι κάθε αδικία είανι πληγή στο χαίνον κορμί της Ανθρωπότητας στην οποία ανήκουμε...

Ίσως να μη φτάσουμε ποτέ το θυσιαστικό μεγαλείο- απαλλαγμένο από την αυτοηρωποίηση ή την υστεροφημία, 
Εδώ όμως συζητάμε για κάτι πιο απλό: Έναν διαδικτυακό σχολιασμό:

Ένας άνθρωπος που αγαπάει σε στοιχειώδες επίπεδο  τα παιδιά του, έναν /μια σύντροφο ,είναι ένα πλάσμα που έμαθε λιγάκι να βγαίνει από το εγώ του,είναι ένα πλάσμα που το έχει συνταράξει έστω και φευγαλέα η αγάπη, έστω κ ως εγωιστική καταξίωση του δημιουργού της νέας ζωής.. 

Δε θα ήταν δυνατόν να ανεχτεί μια τέτοια ασχημία-σαν το διαδικτυακό όνειδος που βίωσα απόψε- και δε χρειάζεται υπερβατική αγιοσύνη και φιλοσοφία να αγανακτήσεις για κάτι τέτοιο.(facebook-lifo,1/4/2015)

Εξατομικεύοντας την περίπτωση του βρέφους , η "πλάκα" εδώ δεν είναι πλάκα, διότι δείχνει ένα σύμπτωμα , διότι προιωνίζει το αυτονόητο, ότι στον δρόμο του παιδιού αυτού αύριο θα βρεθούν πολλοί να κάνουν τέτοιο "ευφυές" χιούμορ -κι ίσως μπροστά του...Η αντίδραση των γύρω, άλλωστε, είναι μάλλον μεγαλύτερη δοκιμασία από το οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας- κι αυτό είναι υποχρέωση μας να το απαλύνουμε σε επίπεδο στάσεων...
Και επειδή πολλοί αγαπούν τον Νίτσε να πω και το ρητό του που λατρεύω
"Μ' αρέσει αυτός που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ'την πληγη του"!
Εύχομαι το παιδί του άρθρου και κάθε δοκιμαζόμενος σαν αυτό, ή και χειρότερα, να κατορθώσουν να ενσαρκώσουν το ρητό αυτό, ξεμπροστιάζοντας με την ηθική ομορφιά τους υπεράνω κριτικής "πλακατζήδες"...Η Οδύνη που οδηγεί σε συμπόνια προς άλλους πάσχοντες είναι η πιο αποστομωτική ομορφιά...

          Γι'αυτό ας προσέξουμε...Η χρησιμότητα του χιούμορ είναι να μας αποφορτίζει,να απελευθερώνει ανώδυνα τον σκωπτικό εαυτό μας και να γίνεται καυστικός σχολιασμός των κακώς κειμένων που μας περιβάλλουν...Είναι τρόπος να ομολογήσουμε αλήθειες- ενίοτε ενοχλητικές...Να στηλιτεύουμε την αδικία...
Το καλο χιούμορ είναι Τέχνη, είναι ομορφιά λόγου και πνεύματος...Είναι κάθαρση...
Δεν είναι ομπρέλα για να κρύψουμε την κακεντρέχειά μας ή τον ρατσισμό μας...
Δεν είναι ευκαιρία για "να κάνουμε τα στοιχιά στιχάκια", όπως σημειώνει ο Βολφ Μπίρμαν, και να καπηλευόμαστε τον πόνο, επιζητώντας να αναδειχθούμε εις βάρος κάποιου- όποιος κι αν είναι, όπου κι αν βρίσκεται...
Γιατί το βρέφος του σχολιασμού είναι μακρυά...
Το "τέρας" όμως είναι πολύ κοντά μας...Μην το ψάξετε σε εξώστες,σε εμβατήρια,σε τανκς...
Αναζητείστε το σε κάθε μικρή εκδήλωση αναλγησίας...Από ένα παρκάρισμα σε μια αναπηρική θέση , μέχρι τον χλευασμό του διαφορετικού, που βρέθηκε στο διάβα μας και την επαγωγική αναπαραγωγή στερεοτύπων...
Μην ξεχνάμε ότι κάθε καρκινογένεση ξεκινά από την απορρύθμιση ενός αρχικού κυττάρου...
Ας αναλάβουμε όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί-ο κίνδυνος ελλοχεύει μέσα μας κι από μας πηγάζει ο εκφασισμός, όπως ορίζει η Ελένη Βακαλό... 

 «Θα σας πώ πως έγινε 
Έτσι είναι η σειρά 
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του, έναν χτυπημένο 
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε 
Τόσο πολύ λυπήθηκε 
Που ύστερα φοβήθηκε 
Πριν κοντά του πλησιάσει για να σκύψει να τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα 
Τι τα θες τι τα γυρεύεις 
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους γύρω, να ψυχοπονέσει τον καημένο 
Και καλύτερα να πούμε 
Ούτε πως τον έχω δει Και επειδή φοβήθηκε
 Έτσι συλλογίστηκε 
Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει; 
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες 
Άρχισε λοιπόν και εκείνος 
Από πάνω να χτυπά 
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας»
                                         
Ας ακολουθήσουμε το κέλευσμα του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού κι ας "Αντισταθούμε"...

Πρωτίστως στο Κτήνος, που με μανία προαιώνια διεκδικεί τον Ανθρωπο...Μην του τον εκχωρήσουμε τόσο αξόδευτα...