Νίκος Μπογιόπουλος , Είναι Ο Καπιταλισμός ,Ηλίθιε!
ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΧΡΕΟΣ» ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥΣ - ΜΙΑ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΙΤΩΡΙΑΝΟΥΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Είδος: :Οικονομολογία (Εκλαϊκευμένη Επιστήμη)
Bαθμολογία: 10/10
Εκδοτικός Οίκος ΚΨΜ/(Ημεροδρόμος)
Σελίδες 360
Ημερομηνία Έκδοσης Ιούλιος 2011
Επανέκδοση Δεκέμβριος 2018
Τιμή στην αγορά 11ευρώ - 9,90 ευρώ
Ήδη ο τίτλος του παρμένος από μια προεκλογική καμπάνια του Κλίντον ,φανερώνει οξυδέρκεια και άμεσα αντανακλαστικά απεναντι σε μια ομιχλώδη επικαιρότητα.
Ωστόσο το... "Είναι Ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε!" του εκρηκτικού δημοσιογράφου κι αναλυτή Νίκου Μπογιόπουλου "είναι κάτι παραπάνω από ένα ευκαιριακό best seller, ένα "βιβλίο αναλώσιμο".
Γραμμένο στα 2011, τόσα χρόνια μετά, ακτινοβολεί ακόμη διαύγεια, διορατικότητα και διαχρονικότητα!
Δραματικά επίκαιρο και άκρως διαφωτιστικό το "Είναι Ο Καπιταλισμός ,Ηλίθιε" ,αναδεικνύει τις αιτίες του κοινωνικού αρμαγεδδώνα που κάποιοι μεθόδευσαν και θρασύτατα επέβαλαν στην κοινωνία με τον μανδύα μιας επιβληθείσας Κρίσης...
Αρχικά εκδόθηκε από τον οίκο του Λιβάνη.
Η νέα έκδοσή του από τον μάχιμο οίκο ΚΨΜ περιέχει επιπρόσθετα μια αποτίμηση για τη μαύρη αυτή μνημονιακή 7ετία, καθώς και το διαμορφωθέν πολιτικοοινομικό σκηνικό από το 2015 ως σήμερα που στην εξουσία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ανατρέποντας τον δικομματισμό αλλά ίσως όχι τις παθογένειες του...
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
Πρόκειται για ένα από τα οξυδερκέστερα πολιτικά βιβλία των τελευταίων χρόνων, που αφορούν την επικαιρότητα και το πολιτικό σκηνικό...
Αξίζει να διαβαστεί από όλους ανεξαρτήτως πολιτικής καυεύθυνσης διότι συνοψίζει μια χρήσιμη κ εύληπτη επιχειρηματολογία προσφέροντας μια στοιχειώδη έστω επίγνωση για το πολιτικοοικονομικό τοπίο του σήμερα.
Ετοιμαστείτε να εκπλαγείτε,να οργιστείτε,να αφυπνιστείτε σε ενα σύγγραμμα όπου αριστοτεχνικά συνδυάζονται η αμεσότητα του δημοσιογράφου, η αντικειμενικότητα του επιστήμονα- ερευνητή και η φλόγα του ανθρωπιστή,που ασφυκτιά στην αδικία!
Αν ο βαθμός γνώσης μας σε ενα αντικείμενο κρίνεται απο την ικανότητά μας να το μεταδώσουμε σε έναν αδαή, ο Νίκος Μπογιόπουλος με το Είναι Ο Καπιταλισμός,Ηλίθιε αποδεικνύεται βαθύς γνώστης της Πολιτικής Οικονομίας:
Σε ένα βιβλίο γερά δομημένο και απόλυτα προσιτό καταφέρνει να φέρει σε επαφή τον μέσο αναγνώστη με τους δαιδαλώδεις εννοιολογικούς λαβυρίνθους του οικονομικού μας σκηνικού, προειδοποιώντας μας για το "σαρκοβόρο τέρας " που παραμονεύει στα βάθη του και ζητά αέναες ανθρωποθυσίες...
Aφόρμηση σε κάθε κεφάλαιο ,'ένα επιδέξια επιλεγμένο απόσπασμα από κάποιο σημαντικό βιβλίο...Λένιν-Μαρξ,Μπρεχτ,αλλά και Παπαδιαμάντησ κ Σαίξπηρ είναι από τος ήχηρες παρουσίες στα προοίμια των ενοτήτων...
Σπιρτάδα,κατάρτιση,καλλιέπεια,λοιπόν, σε ένα κράμα που θα ήταν απολαυστικό αν δεν ήταν...οδυνηρό!
Με αυτά τα "όπλα στη φαρέτρα" του, λοιπόν, ο Νίκος Μπογιόπουλος γίνεται υπέρμαχος της Ουσίας κόντρα στην άμετρη φλυαρία των καιρών και μάς "πυροβολεί" με αλήθειες που...καίνε. Που δε δικαιούμαστε να αγνοήσουμε...
Αρθρογραφεί καθημερινά σe δική του στήλη Υποκειμ...ενικός στην Ιστοσελιδα enikos.gr
Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς απίστους (εκδόσεις Λιβάνη, 2005), σε συνεργασία με τον Δημήτρη Μηλάκα
Επανέκδοση 2016
Την...Άλλη Φορά Αριστερά! , (εκδόσεις ΚΨΜ, 2015)
ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΧΡΕΟΣ» ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥΣ - ΜΙΑ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΙΤΩΡΙΑΝΟΥΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Είδος: :Οικονομολογία (Εκλαϊκευμένη Επιστήμη)
Bαθμολογία: 10/10
Σελίδες 360
Ημερομηνία Έκδοσης Ιούλιος 2011
Επανέκδοση Δεκέμβριος 2018
Τιμή στην αγορά 11ευρώ - 9,90 ευρώ
Ήδη ο τίτλος του παρμένος από μια προεκλογική καμπάνια του Κλίντον ,φανερώνει οξυδέρκεια και άμεσα αντανακλαστικά απεναντι σε μια ομιχλώδη επικαιρότητα.
Ωστόσο το... "Είναι Ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε!" του εκρηκτικού δημοσιογράφου κι αναλυτή Νίκου Μπογιόπουλου "είναι κάτι παραπάνω από ένα ευκαιριακό best seller, ένα "βιβλίο αναλώσιμο".
Γραμμένο στα 2011, τόσα χρόνια μετά, ακτινοβολεί ακόμη διαύγεια, διορατικότητα και διαχρονικότητα!
Δραματικά επίκαιρο και άκρως διαφωτιστικό το "Είναι Ο Καπιταλισμός ,Ηλίθιε" ,αναδεικνύει τις αιτίες του κοινωνικού αρμαγεδδώνα που κάποιοι μεθόδευσαν και θρασύτατα επέβαλαν στην κοινωνία με τον μανδύα μιας επιβληθείσας Κρίσης...
Αρχικά εκδόθηκε από τον οίκο του Λιβάνη.
Η νέα έκδοσή του από τον μάχιμο οίκο ΚΨΜ περιέχει επιπρόσθετα μια αποτίμηση για τη μαύρη αυτή μνημονιακή 7ετία, καθώς και το διαμορφωθέν πολιτικοοινομικό σκηνικό από το 2015 ως σήμερα που στην εξουσία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ανατρέποντας τον δικομματισμό αλλά ίσως όχι τις παθογένειες του...
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
Πρόκειται για ένα από τα οξυδερκέστερα πολιτικά βιβλία των τελευταίων χρόνων, που αφορούν την επικαιρότητα και το πολιτικό σκηνικό...
Αξίζει να διαβαστεί από όλους ανεξαρτήτως πολιτικής καυεύθυνσης διότι συνοψίζει μια χρήσιμη κ εύληπτη επιχειρηματολογία προσφέροντας μια στοιχειώδη έστω επίγνωση για το πολιτικοοικονομικό τοπίο του σήμερα.
Ετοιμαστείτε να εκπλαγείτε,να οργιστείτε,να αφυπνιστείτε σε ενα σύγγραμμα όπου αριστοτεχνικά συνδυάζονται η αμεσότητα του δημοσιογράφου, η αντικειμενικότητα του επιστήμονα- ερευνητή και η φλόγα του ανθρωπιστή,που ασφυκτιά στην αδικία!
Αν ο βαθμός γνώσης μας σε ενα αντικείμενο κρίνεται απο την ικανότητά μας να το μεταδώσουμε σε έναν αδαή, ο Νίκος Μπογιόπουλος με το Είναι Ο Καπιταλισμός,Ηλίθιε αποδεικνύεται βαθύς γνώστης της Πολιτικής Οικονομίας:
Σε ένα βιβλίο γερά δομημένο και απόλυτα προσιτό καταφέρνει να φέρει σε επαφή τον μέσο αναγνώστη με τους δαιδαλώδεις εννοιολογικούς λαβυρίνθους του οικονομικού μας σκηνικού, προειδοποιώντας μας για το "σαρκοβόρο τέρας " που παραμονεύει στα βάθη του και ζητά αέναες ανθρωποθυσίες...
Aφόρμηση σε κάθε κεφάλαιο ,'ένα επιδέξια επιλεγμένο απόσπασμα από κάποιο σημαντικό βιβλίο...Λένιν-Μαρξ,Μπρεχτ,αλλά και Παπαδιαμάντησ κ Σαίξπηρ είναι από τος ήχηρες παρουσίες στα προοίμια των ενοτήτων...
Σπιρτάδα,κατάρτιση,καλλιέπεια,λοιπόν, σε ένα κράμα που θα ήταν απολαυστικό αν δεν ήταν...οδυνηρό!
Με αυτά τα "όπλα στη φαρέτρα" του, λοιπόν, ο Νίκος Μπογιόπουλος γίνεται υπέρμαχος της Ουσίας κόντρα στην άμετρη φλυαρία των καιρών και μάς "πυροβολεί" με αλήθειες που...καίνε. Που δε δικαιούμαστε να αγνοήσουμε...
Ο Νίκος Μπογιόπουλος παρότι δεδηλωμένος κομμουνιστής, δε διεξάγει ιδεολογικό "μονόλογο", αλλά απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας και διασαλεύει την ιδεολογική μας χαύνωση με τεκμήρια ακλόνητα, επικαλούμενος την κοινή λογική και το στοιχειώδες περί δικαίου αίσθημα!
Με γλώσσα ζωντανή, απαλλάσσει το ιδεολογικό υπόβαθρο της πάλης των τάξεων από ..."ξύλινες"- γλωσσικές αγκυλώσεις και κοινωνεί αναζωογονημένο το αίτημα για κοινωνική αναμόρφωση- όχι ως ιδεοληψία αλλά ως αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα πρακτική και ηθική!
Ο Νίκος Μπογιόπουλος ισορροπεί ανάμεσα στην ψύχραιμη αποτίμηση και το πάθος του ιδεολόγου, χωρίς κανένα από τα δυο να επισκιάζει το άλλο!
Το βιβλίο του μιλάει την αδιαμφισβήτητη γλώσσα των αριθμών.Αριθμοί, που κι αν δεν μείνουν αυτούσιοι στη μνήμη, όμως αποσαφηνίζουν το σκηνικό κι έχουν σκιαγραφήσει απερίφραστα τα αίτια και το γεγονός ότι η Κρίση δε συνιστά παρά μια κανιβαλική κι αβάσιμη αναδιανομή του Πλούτου.
Η εφιαλτική αλήθεια που συνθέτει την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα του πλανήτη σήμερα, εδώ, ξεγυμνώνεται ακαριαία -με την ίδια "βιαιότητα που ο Απελλής τράβηξε τον χιτώνα της εταίρας Φρύνης ενώπιον του αθηναϊκού δικαστηρίου, αποκαλύπτοντας το αθωωτικό της κάλλος...
Μάνο που η αποκάλυψη εδώ, είναι τεκμήριο ενοχής κι αναδεικνύει την φρικώδη ασχήμια του καπιταλισμού, όπως αυτός διεγείρει και πραγματώνει τα ταπεινότερα ένστικτα του Ανθρώπου, αναβιώνοντας τον Νόμο της Ζούγκλας......
Το βιβλίο χωρίζεται άτυπα σε δυο μέρη...
Αρχικά έχουμε μια επισκόπηση του παγκόσμιου σκηνικού της εκμετάλλευσης, ενώ κατά το δεύτερο εστιάζουμε στη θλιβερή ψηφίδα του όπως σήμερα έχει καταλήξει η Ελλάδα...
Μέσα από καίρια επιλεγμένα παραδείγματα από όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής και του δημόσιου "διαλόγου, ερμηνεύονται ως κρίκοι μιας αλυσίδας όσα μας περιβάλλουν.
Ο Νίκος Μπογιόπουλος με αδιάσειστα στοιχεία,λοιπόν, ιχνηλατεί τα ματωμένα χνάρια που αφήνει ο Καπιταλισμός, όπου περνά- όχι ως αποτέλεσμα μιας κακής συγκυρίας ,αλλά ως απόρροια της ίδιας του της κερδοσκοπικής φύσης!
Ο συγγραφέας μέσα από την...αδιάλλακτη γλώσσα των Μαθηματικών κ χωρίς "ηθικολογίες", αποδεικνύει τον απερίφραστο αμοραλισμό του υπέρογκου πλούτου κι αναδεικνύει τον απόλυτο παραλογισμό του "Διεθνούς 'μας' Μαγαζιού", όπου
"οι άσωτοι σοφόι
αφήνουν νηστικούς στη γη
και πάνε στη Σελήνη..."
Το βιβλίο διαθέτει την αμεσότητα σαιτιάς σε κάθε ισχυρισμό, ενώ τα πάντα αποδεικνύονται και δεν υπάρχουν αξιώματα εκτός από ένα:H αξία του Ανθρώπου ,όπως την ορίζεί ο Πρωταγόρας λέγοντας πως "Πάντων χρημάτων μέτρον , άνθρωπος".
Αυτό είναι το ύψιστο διακύβευμα ,άλλωστε του Πνεύματος και του Πολιτισμού: Η Διάσωση του "Ανθρώπου"!
Ο συγγραφέας δεν το προσεγγίζει αυτό ως μια ουτοπική έννοια, αλλά το τοποθετεί με τον πραγματιστικό τρόπο που το έθεσε ο Μάσλοου, όταν όριζε την πυραμίδα των πανανθρώπινων αναγκών του, θέτοντας στη βάση την τροφή και τη στέγη και στην κορυφή την αυτοπραγμάτωση...
Ποιος έχει δικαίωμα να αποστερεί από ανθρώπινα πλάσματα αυτή την ανέλιξη στην υπαρξιακή τους κλίμακα , επιστρέφοντάς τα στην κατάσταση του "ζώου" που η αγωνία της επιβίωσης τούς στραγγίζει κάθε ρανίδα της πνευματικής τους υπόστασης ;
Ποια θεωρία, σόφισμα, δικαιολογία μπορεί να σταθεί απέναντι στην συνταρακτική αλήθεια πως "το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων ανθρώπων θα έφτανε για να εξαλείψει την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ;
Πόσες "λαμπρές σπουδές" μπορούν αντιπαρατεθούν σε αυτό; (και πλήθος τέτοιων ανατριχιαστικών, αλλά έγκυρων αριθμών από παγκόσμιους φορείς, που παρελαύνουν στο κείμενο).
Μπροστά σε τέτοιες αδυσώπητες αλήθειες καταπάτησης του Ανθρώπου, όπως αυτές που επιδέξια έχει σταχυολογήσει ο Μπογιόπουλος, ποιος να τολμήσει να αρθρώσει αντίλογο;
Στην κοινωνική μας Χιροσίμα, μόνο με τα "λόγια" του Βρεττάκου "Στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ" δικαιούμαστε να μιλήσουμε:
"Ο πόνος ξεχείλισε!
Τα σκέπασεν όλα!
Οι μύθοι βουλιάξανε!
Τα πράγματα έχουν δική τους φωνή!
Οι ποιητές παραμίκρυναν. "
Φυσικά από το "τοπίο" δεν μπορεί να απουσιάσει ...το "φιλειρηνικό" ΝΑΤΟ ,επιβεβαιώνοντας την "μπρεχτική" διαπίστωση πως "Πίσω Απ'τα Κανόνια,Προβάλλουν οι Εμπόροι", που ο Δημήτρης Χριστοδούλου απέδωσε ελληνιστί στο ποίημα -τραγούδι του Κόκκοτου (από τον Ν.Ξυλούρη)
Περιδιαβαίνοντας τον "τρομακτικό και τρομαγμένο" μας πλανήτη, μέσα από την πένα του Μπογιόπουλου, θυμήθηκα έναν μέγάλο , αγαπημένο μου συγγραφέα:
Ο σοσιαλιστής συγγραφέας Τζακ Λόντον στο κορυφαίο μυθιστόρημα του "Ο Θαλασσόλυκος" βάζει τον αιχμηρό Καπετάνιο "Λύκο" Λάρσεν να επικρίνει την άνεση και τη μαλθακότητα του διανοούμενου Χώμφρευ Βαν Γουίντεν και της γλυκιάς Μοντ που ναυάγησαν στα χέρια του, με την εξής ρήση:
"Ζεσταίνεστε με ρούχα που αυτοί που τα φτιάχνουν τουρτουρίζουν σε κουρέλια,και εκείνοι που σας ζυμώνουν το ψωμί ,ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα από σας και πλαγιάζουν νηστικοί..."
Μέσα σε μια ρήση, όλοι της γης οι κολασμένοι, όμηροι ενός ιδιότυπου δουλοκτητικού καθεστώτος, που τούς έδωσε "φωνή"- 107 χρόνια μετά τον Λόντον- το σύγγραμμα του Νίκου Μπογιόπουλου με τις αφοπλιστικές του και πολύ "συγκεκριμένες" αναφορές.
Στρατιές εξαθλιωμένων -στα εργοστάσια της φτηνής εργασίας του τρίτου Κόσμου, στις αποικιοκρατικές φυτείες των ομίλων- οι οποίοι δε γεύτηκαν ούτε ένα κόκκο καφέ- αλλά κι εργάτες στη Δύση που στερούνται όσα οι ίδιοι παράγουν για τις εταιρείες.
Ο Νίκος Μπογιόπουλος στο βιβλίο του μάς αποδεικνύει ότι είναι πρακτικώς ευφικτό κι εφαρμόσιμο όλοι ανεξαιρέτως, να απολαμβάνουν αυτά τα ζεστά "ρούχα", την "αχνιστή σοκολάτα" και το "ψωμί" όπως το "μοίραζε" στα πλήθη των εξαθλιωμένων το όραμα του Γιάννη Ρίτσου...
Για την ακρίβεια αυτό το αίτημα αυτης της δικαιοσύνης μπορεί να στοιχειοθετηθεί στην κεντρική ιδέα του μέγιστου Αριστοτέλη, όταν όριζε ως Αρετή την "Υπερβολή" που προσφέρει στην "Έλλειψη", ώστε μαζί να συναντηθούν στο "Μέσον"(2 -6- 10)...Σε αυτό το "σχήμα" δίνει σάρκα και οστά στο σημερινό γίγνεσθαι το σύγγραμμα τούτο.
Αυτό είναι το κρίσιμο ζητούμενο σε επίπεδο συλλογικότητας αλλά και ατομικότητας,όπως αναδεικνύεται με σαφήνεια στο Ειναι Ο Καπιταλισμος Ηλίθιε.
Η κοινωνική δικαιοσύνη όπως την ανέδειξαν όλοι οι Γίγαντες του Πνεύματος.
Να, η μεγαλύτερη πρόκληση για μια ανθρωπότητα που φυλακίζει το μεγαλείο της και τις εκπληκτικές της δυνατότητες στις υπερφορτωμένες αποθήκες του Άφρωνος Πλουσίου της γνωστής παραβολής.
Τι ζωή είναι αυτή που τη σπαταλάς-ανίκανος να απλώσεις το χέρι στον διπλανό - σαν Θηρίο όπως το όριζε -πάλι- ο Αριστοτέλης;
Αυτό είναι το πολιτικό σύγγραμμα του Νίκου Μπογιόπουλου...
Μια οξυδερκέστατη πραγματεία γύρω από την Παγκόσμια -κι ελληνική- Κρίση.
Ένα φλογερό σάλπισμα , που παρωθεί σε κινητοποίηση με τη Φιλάνθρωπη Θέρμη του Λουντέμη όταν αξίωνε να βλέπει "τον Άνθρωπο στα Δύο του Πόδια..."
Γιατί...πώς ορίζεται η Φιλανθρωπία αν όχι ως αγώνας ώστε κανείς να μη...χρειάζεται τη 'φιλανθρωπία' σου;"
Ελισσάβετ Π. Δέδε
Ο Νίκος Μπογιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967 και σπούδασε στο Οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Εργάστηκε από το 1992 έως το 2013 ως δημοσιογράφος στο Ριζοσπάστη.
Η εφιαλτική αλήθεια που συνθέτει την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα του πλανήτη σήμερα, εδώ, ξεγυμνώνεται ακαριαία -με την ίδια "βιαιότητα που ο Απελλής τράβηξε τον χιτώνα της εταίρας Φρύνης ενώπιον του αθηναϊκού δικαστηρίου, αποκαλύπτοντας το αθωωτικό της κάλλος...
Μάνο που η αποκάλυψη εδώ, είναι τεκμήριο ενοχής κι αναδεικνύει την φρικώδη ασχήμια του καπιταλισμού, όπως αυτός διεγείρει και πραγματώνει τα ταπεινότερα ένστικτα του Ανθρώπου, αναβιώνοντας τον Νόμο της Ζούγκλας......
Το βιβλίο χωρίζεται άτυπα σε δυο μέρη...
Αρχικά έχουμε μια επισκόπηση του παγκόσμιου σκηνικού της εκμετάλλευσης, ενώ κατά το δεύτερο εστιάζουμε στη θλιβερή ψηφίδα του όπως σήμερα έχει καταλήξει η Ελλάδα...
Μέσα από καίρια επιλεγμένα παραδείγματα από όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής και του δημόσιου "διαλόγου, ερμηνεύονται ως κρίκοι μιας αλυσίδας όσα μας περιβάλλουν.
Ο Νίκος Μπογιόπουλος με αδιάσειστα στοιχεία,λοιπόν, ιχνηλατεί τα ματωμένα χνάρια που αφήνει ο Καπιταλισμός, όπου περνά- όχι ως αποτέλεσμα μιας κακής συγκυρίας ,αλλά ως απόρροια της ίδιας του της κερδοσκοπικής φύσης!
Ο συγγραφέας μέσα από την...αδιάλλακτη γλώσσα των Μαθηματικών κ χωρίς "ηθικολογίες", αποδεικνύει τον απερίφραστο αμοραλισμό του υπέρογκου πλούτου κι αναδεικνύει τον απόλυτο παραλογισμό του "Διεθνούς 'μας' Μαγαζιού", όπου
"οι άσωτοι σοφόι
αφήνουν νηστικούς στη γη
και πάνε στη Σελήνη..."
Αυτό είναι το ύψιστο διακύβευμα ,άλλωστε του Πνεύματος και του Πολιτισμού: Η Διάσωση του "Ανθρώπου"!
Ο συγγραφέας δεν το προσεγγίζει αυτό ως μια ουτοπική έννοια, αλλά το τοποθετεί με τον πραγματιστικό τρόπο που το έθεσε ο Μάσλοου, όταν όριζε την πυραμίδα των πανανθρώπινων αναγκών του, θέτοντας στη βάση την τροφή και τη στέγη και στην κορυφή την αυτοπραγμάτωση...Ποιος έχει δικαίωμα να αποστερεί από ανθρώπινα πλάσματα αυτή την ανέλιξη στην υπαρξιακή τους κλίμακα , επιστρέφοντάς τα στην κατάσταση του "ζώου" που η αγωνία της επιβίωσης τούς στραγγίζει κάθε ρανίδα της πνευματικής τους υπόστασης ;
Ποια θεωρία, σόφισμα, δικαιολογία μπορεί να σταθεί απέναντι στην συνταρακτική αλήθεια πως "το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων ανθρώπων θα έφτανε για να εξαλείψει την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ;
Πόσες "λαμπρές σπουδές" μπορούν αντιπαρατεθούν σε αυτό; (και πλήθος τέτοιων ανατριχιαστικών, αλλά έγκυρων αριθμών από παγκόσμιους φορείς, που παρελαύνουν στο κείμενο).
Μπροστά σε τέτοιες αδυσώπητες αλήθειες καταπάτησης του Ανθρώπου, όπως αυτές που επιδέξια έχει σταχυολογήσει ο Μπογιόπουλος, ποιος να τολμήσει να αρθρώσει αντίλογο;
Στην κοινωνική μας Χιροσίμα, μόνο με τα "λόγια" του Βρεττάκου "Στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ" δικαιούμαστε να μιλήσουμε:
"Ο πόνος ξεχείλισε!
Τα σκέπασεν όλα!
Οι μύθοι βουλιάξανε!
Τα πράγματα έχουν δική τους φωνή!
Οι ποιητές παραμίκρυναν. "
Φυσικά από το "τοπίο" δεν μπορεί να απουσιάσει ...το "φιλειρηνικό" ΝΑΤΟ ,επιβεβαιώνοντας την "μπρεχτική" διαπίστωση πως "Πίσω Απ'τα Κανόνια,Προβάλλουν οι Εμπόροι", που ο Δημήτρης Χριστοδούλου απέδωσε ελληνιστί στο ποίημα -τραγούδι του Κόκκοτου (από τον Ν.Ξυλούρη)
Περιδιαβαίνοντας τον "τρομακτικό και τρομαγμένο" μας πλανήτη, μέσα από την πένα του Μπογιόπουλου, θυμήθηκα έναν μέγάλο , αγαπημένο μου συγγραφέα:
Ο σοσιαλιστής συγγραφέας Τζακ Λόντον στο κορυφαίο μυθιστόρημα του "Ο Θαλασσόλυκος" βάζει τον αιχμηρό Καπετάνιο "Λύκο" Λάρσεν να επικρίνει την άνεση και τη μαλθακότητα του διανοούμενου Χώμφρευ Βαν Γουίντεν και της γλυκιάς Μοντ που ναυάγησαν στα χέρια του, με την εξής ρήση:
"Ζεσταίνεστε με ρούχα που αυτοί που τα φτιάχνουν τουρτουρίζουν σε κουρέλια,και εκείνοι που σας ζυμώνουν το ψωμί ,ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα από σας και πλαγιάζουν νηστικοί..."
Μέσα σε μια ρήση, όλοι της γης οι κολασμένοι, όμηροι ενός ιδιότυπου δουλοκτητικού καθεστώτος, που τούς έδωσε "φωνή"- 107 χρόνια μετά τον Λόντον- το σύγγραμμα του Νίκου Μπογιόπουλου με τις αφοπλιστικές του και πολύ "συγκεκριμένες" αναφορές.
Στρατιές εξαθλιωμένων -στα εργοστάσια της φτηνής εργασίας του τρίτου Κόσμου, στις αποικιοκρατικές φυτείες των ομίλων- οι οποίοι δε γεύτηκαν ούτε ένα κόκκο καφέ- αλλά κι εργάτες στη Δύση που στερούνται όσα οι ίδιοι παράγουν για τις εταιρείες.
Ο Νίκος Μπογιόπουλος στο βιβλίο του μάς αποδεικνύει ότι είναι πρακτικώς ευφικτό κι εφαρμόσιμο όλοι ανεξαιρέτως, να απολαμβάνουν αυτά τα ζεστά "ρούχα", την "αχνιστή σοκολάτα" και το "ψωμί" όπως το "μοίραζε" στα πλήθη των εξαθλιωμένων το όραμα του Γιάννη Ρίτσου...
Για την ακρίβεια αυτό το αίτημα αυτης της δικαιοσύνης μπορεί να στοιχειοθετηθεί στην κεντρική ιδέα του μέγιστου Αριστοτέλη, όταν όριζε ως Αρετή την "Υπερβολή" που προσφέρει στην "Έλλειψη", ώστε μαζί να συναντηθούν στο "Μέσον"(2 -6- 10)...Σε αυτό το "σχήμα" δίνει σάρκα και οστά στο σημερινό γίγνεσθαι το σύγγραμμα τούτο.
Αυτό είναι το κρίσιμο ζητούμενο σε επίπεδο συλλογικότητας αλλά και ατομικότητας,όπως αναδεικνύεται με σαφήνεια στο Ειναι Ο Καπιταλισμος Ηλίθιε.
Η κοινωνική δικαιοσύνη όπως την ανέδειξαν όλοι οι Γίγαντες του Πνεύματος.
Να, η μεγαλύτερη πρόκληση για μια ανθρωπότητα που φυλακίζει το μεγαλείο της και τις εκπληκτικές της δυνατότητες στις υπερφορτωμένες αποθήκες του Άφρωνος Πλουσίου της γνωστής παραβολής.
Τι ζωή είναι αυτή που τη σπαταλάς-ανίκανος να απλώσεις το χέρι στον διπλανό - σαν Θηρίο όπως το όριζε -πάλι- ο Αριστοτέλης;
Αυτό είναι το πολιτικό σύγγραμμα του Νίκου Μπογιόπουλου...
Μια οξυδερκέστατη πραγματεία γύρω από την Παγκόσμια -κι ελληνική- Κρίση.
Ένα φλογερό σάλπισμα , που παρωθεί σε κινητοποίηση με τη Φιλάνθρωπη Θέρμη του Λουντέμη όταν αξίωνε να βλέπει "τον Άνθρωπο στα Δύο του Πόδια..."
Γιατί...πώς ορίζεται η Φιλανθρωπία αν όχι ως αγώνας ώστε κανείς να μη...χρειάζεται τη 'φιλανθρωπία' σου;"
Ελισσάβετ Π. Δέδε
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Νίκος Μπογιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967 και σπούδασε στο Οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Εργάστηκε από το 1992 έως το 2013 ως δημοσιογράφος στο Ριζοσπάστη.
Συνεργάζεται με την εφημερίδα "Real News", τον ραδιοφωνικό σταθμό "Real FM", περιοδικά[3] και διάφορες ιστοσελίδες.
Επί σειρά ετών, βρισκόταν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Στο πολιτικό του στόχαστρο έχουν βρεθεί κατά καιρούς οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο ΛΑ.Ο.Σ.,ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο Σ.Ε.Β., η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, η αντιμεταναστευτική ρητορική και πολιτική, ομάδες κουκουλοφόρων που θεωρεί ότι έχουν στενούς δεσμούς με την CIA και την ΕΥΠ καθώς και η Χρυσή Αυγή την οποία έχει καταγγείλει ως ναζιστικό μόρφωμα.
Επί σειρά ετών, βρισκόταν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Στο πολιτικό του στόχαστρο έχουν βρεθεί κατά καιρούς οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο ΛΑ.Ο.Σ.,ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο Σ.Ε.Β., η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, η αντιμεταναστευτική ρητορική και πολιτική, ομάδες κουκουλοφόρων που θεωρεί ότι έχουν στενούς δεσμούς με την CIA και την ΕΥΠ καθώς και η Χρυσή Αυγή την οποία έχει καταγγείλει ως ναζιστικό μόρφωμα.
Αρθρογραφεί καθημερινά σe δική του στήλη Υποκειμ...ενικός στην Ιστοσελιδα enikos.gr
Εργογραφία
Βαλκάνια ― 78 μέρες «στόχος» του ΝΑΤΟ (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 2000)
Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς απίστους (εκδόσεις Λιβάνη, 2005), σε συνεργασία με τον Δημήτρη Μηλάκα
Επανέκδοση 2016
Την...Άλλη Φορά Αριστερά! , (εκδόσεις ΚΨΜ, 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου