Βιολέτα, Ιζαμπέλ Αλιέντε
Είδος: Ιστορικό Μυθιστόρημα
Βαθμολογία : 8,5/10
επεφύλαξε στη Χιλή και σε όμορες με αυτήν χώρες.
Τα τελευταία χρόνια όμως μια διάθεση πιο ρομαντική διατρέχει τα πιο πρόσφατα μυθιστορήματά της, χωρίς να απουσιάζει η Ιστορία. Εμφανές είναι κι αυτό στο φετινό της μυθιστόρημα " Βιολέτα".
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Βιολέτα ντε Βάγιες είναι μια 100χρονη γυναίκα που αγαπά να συστήνεται ως κάποια που γεννήθηκε σε μια πανδημία και θα φύγει σε μιαν άλλη...
Με αυτήν την φράση ξεκινά μια εκτεταμένη επιστολή την οποία απευθύνει στον εγγονό της, τον Καμίλο, η γοητευτική Βιολέτα, προκειμένου να του αφηγηθεί τη ζωή της και όσα καθόρισαν τα παιδικά χρόνια του ίδιου. Νοσταλγία, οικογενειακές στιγμές, πάθη και τραγωδίες στη διακρεια ενός ολάκερου αιώνα.
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Η "Βιολέτα" είναι ένα αισθηματικό κατά βάση μυθιστόρημα, με άρωμα Ιστορίας, που αφηγείται τη ζωή μιας προοδευτικής μεγαλοαστής στη Λατινική Αμερική του 20ου αιώνα.
Ανήκει στην ύστερη συγγραφική περίοδο της Ιζαμπέλλα Αλιέντε.Τώρα, έχουν υποχωρήσει η αχλύ του μαγικού στοιχείου και η ποιητική αφαιρετικότητα αυτού του ιδιότυπου σουρρεαλισμού που υποβόσκει στα πρώτα έργα της( Σπίτι των Πνευμάτων, Φωτογραφία σε Σέπια, Εύα Λούνα). Η γραφή της, πλέον, είναι νατουραλιστική και πιο συμβατική, με έμφαση στον γυναικείο χαρακτήρα. Δεν μπορώ να πω πως διακρίνω κάποια υφολογική ιδιαιτερότητα στον βαθμό που συνέβαινε στα πρότερα έργα της.
Πάντα, όμως, η Αλιέντε έχει ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθεί κι η "Βιολέτα" της δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς ξετυλίγει την πορεία μιας γοητευτικής γυναίκας σε μια ταραχώδη αλλά κι εξωτική γωνιά του πλανήτη μας τον αιωνα των μεγάλων αλλαγων, τον 20ο.
Στη "Βιολέτα" η Ιζαμπέλλα Αλιέντε επιλέγει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση οικοδομώντας την ιστορία της με βάση το συγγραφικό πρόσχημα μιας εκτεταμένης επιστολής που η πρωταγωνίστρια συντάσσει για τον λατρεμένο της εγγονό.
Με αυτόν τον τρόπο, συνθέτει μια πλήρη βιογραφία σε πρόσωπικό τόνο. Αυτή τεχνική προσδίδει αμεσότητα στην αφήγηση απλά έχει το μειονέκτημα ότι ελαχιστοποιεί την οπτική στο επίπεδο του ενός, με αποτέλεσμα ετερόκλητα πρόσωπα και ποικίλες καταστάσεις να παρουσιάζονται υπό περιορισμένο πρίσμα σε σχέση με τη διευρυμενη άποψη που θα εξασφάλιζε η τεχνική του "συγγραφέα- παντεπόπτη".
Από την άλλη, ο λόγος παρουσιάζει προφορικότητα που του προσδίδει απλο'ι'κότερο τρόπο έκφρασης, θεατρικότητα και συναισθηματικό τόνο.
Η συγγραφέας πετυχαίνει να αποδώσει πλήρως μέσω αυτου τον συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στη στοργική γιαγιά και τον εγγονό της.
Η Βιολέττα είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που με δυναμισμό ισορροπησε ανάμεσα στην επιχειρηματική δεινότητα αλλά και τα ερωτικά πάθη, πετυχαίνοντας η ίδια να ανορθωθεί πάνω από τη δυσμενή θέση της Γυναίκας και τις "μπόρες" του αιώνα της , ρουφώντας ως το μεδούλι τη ζωή κι απολαμβάνοντας απενοχοποιημένα την εξαίσια θηλυκότητα της, όπου η σεξουαλικότητα δεν είναι ταμπού.
Σε επίπεδο ατομικότητας η ιστορία της Βιολέτας αναδεικνύει οικογενειακούς δεσμούς και τις προσπάθειες χειραφέτησης της γυναίκας σε μια σκληρά ανδροκρατούμενη κοινωνία, αλλά καταληγει και διδακτική καθώς φέρνει στο προσκήνιο την ολέθρια σαγήνη ενός άντρα περιπετειώδους, αφοπλιστικού , σαρωτικού που αντιπροσωπεύει αυτό που η Σύγχρονη Ψυχολογία ονομάζει Ναρκισσιστικη Διαταραχή Προσωπικότητας και παγιδεύει πλήθος γυναικών σε αυτοκαταστροφικές σχέσεις.
Η Αλιέντε ιχνηλατεί μια πορεία προς την καταστροφή που η Βιολέτα την πλήρωσε με το ακριβότερο αντίτιμο για μια μητέρα...
Γύρω από τη Βιολέτα πλήθος χαρακτήρων με ειδικό βάρος.
Ο στωικός Χοσέ Αντόνιο πιστος στην μία κσι μοναδική αγάπη, η μις Τέιλορ, ο υπέροχα ιδιαίτερος γίγαντας της Σάντα Κλάρα, Τορίτο( που θα ήθελα να έχω μαθει περισσότερα γι αυτόν) αλλά και ο ίδιος ο ιδεαλιστής εγγονός ,Καμίλο.,κι άλλοι
Υπάρχει όμως και το κοινωνικό υπόβαθρο του βιβλίου:
Πουθενα στην επιστολή δεν κατονομάζονται η χώρα της Βιολέτας ή τα συγκεκριμένα πολιτικα πρόσωπα που ενορχηστρώνουν τις πολιτικές εξελίξεις, πράγμα συγγραφικώς ορθό αφου υποτίθεται όλα τους είναι γνωστά κι αυτονόητα στον παραλήπτη.
Σαφέστατα όμως η Αλιέντε υπαινίσσεται την πολύπαθη Χιλή που, με την ανατροπή του σοσιαλιστή Σαλβατόρε Αλιέντε( θείου της συγγραφέως), γνώρισε μια από τις πιο στυγνές κι αιματηρές δικτατορίες του 20ου αιώνα, εκείνη του Αουγκούστο Πινοσέτ.
Προκειται για ένα πραξικόπημα που μεθόδευσαν οι ΗΠΑ στη Χιλή (όπως και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικης) και έφερε τρόμο στον λαό, γιγάντωσε τη διαφθορά και τις κοινωνικές ανισότητες ,ενώ κατά τη διάρκειά του διεπράχθησαν πλήθος απαγωγών, φριχτών βασανισμών και δολοφονιών εις βάρος αντιφρονούντων κι απλών δημοκρατικών πολιτών.
Μέσα σε όλα μια υφέρπουσα κριτική και προς την Καθολικη Εκκλησία που στήριξε τα καταπιεστικά καθεστώτα και μια εύστοχη αντιπαραβολή ης προς μερικούς φωτεινούς ιερείς σαν τους ιδεαλιστές από τη "Θεολογία της Απελευθέρωσης" που προσέδωσαν στο ευαγγελικό κήρυγμα κοινωνική διάσταση και το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε μίλησε για όλα αυτά μόνο στον βαθμό εμπλοκής των χαρακτήρων της ιστορίας της, ως όφειλει να κάνει ένα ιστορικής χροιάς μυθιστόρημα σαν κι αυτό.
Η συγγραφέας κατορθώνει με εξυπνα ευρήματα να δώσει έστω και σπερματικά- δια μέσου των ηρώων της πάντα- ενδεικτικές καταστάσεις και να αποδώσει τη φρίκη αυτής της περιοδου, χωρίς να διασαλεύσει το ρυθμό της πλοκής..
Κοντολογίς, πρόκειται για ένα γυναικοκεντρικό μυθιστόρημα με αισθητό το κοινωνικοπολιτικό πρόσημο.Μπορει να μην αποτελεί βιβλίο ορόσημο, αλλά πρόκειται σίγουρα για ένα μεστό μυθιστόρημα που απολαμβάνει ο αναγνώστης, αποκομίζοντας συγκίνηση και ταξιδεύοντας σε ενδεικτικά τοπία του 20ου αιώνα βιώνοντας την ατμόσφαιρα της Νοτίου Αμερικής, όπως έμαθε να κάνει μέσα από χαρισματικές πένες σαν του εμβληματικού Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και της ίδιας της Ιζαμπέλ Αλιέντε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου