ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, Άλικες Λέξεις...

ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ , ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη Δέδε Ελισσάβετ
Η Κλαίρη Θεοδώρου, έκανε αίσθηση με τα πρόσφατα κοινωνικά της μυθιστορήματα,
επιλέγοντας σε κάθενα τους κι από ένα ευαίσθητο τολμηρό θέμα.
Εκπαιδευτικός και συγγραφέας αφυπνίζει τις ψυχές μας, 
με μια γραφίδα στο ένα χέρι, και μια φωτογραφική μηχανή, στο άλλο....
Σήμερα μαζί μας,
ξεδιπλώνει "Σιωπές Άλικες" του Εμφυλίου και του Έρωτα,
αφουγκράζεται την "Αγάπη Που Δεν Άκουσες",
κι αποδίδει ένα προσκύνημα μνήμης, στην "Αποικία της Λήθης".
Παράλληλα, προαναγγέλει για πρωτη φορά το νέο της βιβλίο και τα επόμενα συγγραφικά της βήματα, 
ενώ δε διστάζει να θίξει αλήθειες που πονάνε , υπογραμμίζοντας την ευθύνη του συγγραφέα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
...Γιατί, πίσω από όλες τις αγάπες της Κλαίρης τελικά κρύβεται μία: 

Ο Άνθρωπος και η Αλήθεια του...

1. Ύστερα από δυο κοινωνικά μυθιστορήματα, επανέρχεστε φέτος με τις «Άλικες Σιωπές»- ένα βιβλίο απαιτητικό που συνδυάζει ένα βαθύ συναίσθημα με την πολυτάραχη περίοδο της 4ης Αυγούστου,  της Κατοχής και μετέπειτα του Εμφυλίου…

Τι στάθηκε αφορμή γι αυτήν την έμπνευση;

Ήταν δυο πράγματα.
Αρχικά ήθελα να γράψω κάτι που να αφορά στον Εμφύλιο ,γιατί επιθυμούσα η ίδια να μάθω γι αυτήν την περίοδο, και να μπω λίγο πιο βαθιά.
           Ως μαθήτρια- από τα λίγα παιδιά με αγαπημένο μάθημα την Ιστορία-
κι αργότερα,διδάσκοντας ως ξενόγλωσση καθηγήτρια- με δεύτερη ανάθεση την Ιστορία- 
πάντα, έβλεπα τη σχολική ύλη της Νεότερης Ιστορίας -σε ΣΤ Δημοτικού, Γ Γυμνασίου κ Γ Λυκείου-να σταματά- το πολύ- στον Β Παγκόσμιο, παρότι υπήρχαν αναφορες
και για μεταγενέστερα γεγονότα στα μαθητικά βιβλία.
Ο Εμφύλιος έμενε πάντα απέξω!
Είναι μια δύσκολη-και σχετικά πρόσφατη- περίοδος, που ακόμη προκαλεί διχασμο στη χωρα μας,
οπότε προβάλλει ως η...ασφαλής επιλογή να παραλείπεται από την ύλη.
           Επειδή όμως έχω και καταγωγή, λόγω παππού, από ένα χωριό της Δυτικής Μακεδονίας που υπέφερε πάρα πολύ στον Εμφύλιο, ήθελα πάντα να δω πού ήταν η αλήθεια.

           Από την άλλη, επειδή έχω σπουδάσει και Φωτογραφία, σε ένα φωτογραφικό οδοιπορικό πριν κάποια χρόνια, είχαμε πάει σε χωριά της παραμεθορίου που ενώνει την Καστοριά με τις λίμνες των Πρεσπών. Αυτά τα χωριά- πλίνθινα κι εντυπωσιακά- ήταν εγκαταλελειμμένα από την εποχή του Εμφυλίου. Σημείο ζωής μόνο ελάχιστοι υπερήλικες και τα ζώα κάποιων κτηνοτρόφων.

Στους τοίχους ρούχα κρεμασμένα από τότε!
Στον πίνακα του παλιού σχολείου, ίχνη σβησμένων λέξεων από κιμωλία, και τετράδια των παιδιών του τότε πεταμένα κάτω.
Από όλην αυτήν την ανατριχιαστική εμπειρία γεννήθηκαν μπροστά μου η Ηλέκτρα κι ο Δημήτρης!Μου...συστήθηκαν και έτσι ξεκίνησαν οι "Άλικες Σιωπές"!

2.Τι σας ώθησε να έχετε για κεντρικό ήρωά σας έναν κομμουνιστή, σε όλην του την πορεία-από την αφύπνιση ως την –ίσως- απομυθοποίησή του;

Ούτως ή άλλως ήθελα στην αφήγησή μου να υπάρχουν τα δυο άκρα: Ο αριστερός και ο δεξιός πόλος για να μπορέσει να ταιριάξει με το ιστορικό πλαίσιο που ήθελα να θίξω.
           Επιπλέον, στο μυαλό μου είχα και μια πιο σύγχρονη εκδοχή "Ρωμαίου και Ιουλιέττας"- γιατί ο Δημήτρης κι η Ηλέκτρα ήταν δυο άνθρωποι των οποίων οι δρόμοι θα έπρεπε να προχωρούν παράλληλα και να μη διασταυρωθούν ποτέ.
Παρόλαυτα τελικά έρχονται κοντά κ ερωτεύονται παράφορα.

3.Αν και για τον Β'ΠΠ έχουν γραφτεί πολυάριθμα έργα, το δικό σας μυθιστόρημα χαρακτηρίζεται από τόλμη δυσεύρετη,καθώς αγγίζετε πολιτικές αιχμές που ακόμη μας ματώνουν…
Φοβηθήκατε γι αυτό; Είχατε αντιδράσεις;
Γενικότερα δεν είχα αντιδράσεις, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα αν και περίμενα κάποιες, για το κομμάτι του Εμφυλίου κυρίως.Ωστόσο, τελικά εισέπραξα αποδοχή αφού -από όσα λαμβάνω από τον κόσμο- προκύπτει ότι κατάφερα να μείνω αντικειμενική, κι αυτό ο αναγνώστης το εκτίμησε όποια άποψη κι αν ο ίδιος πρεσβεύει.Πιστεύω ότι το κοινό αγκάλιασε τις "Άλικες Σιωπές" ΚΑΙ γι αυτήν την αντικειμενική ματιά.

4..Οφείλει ένα ιστορικό μυθιστόρημα να διατηρεί αντικειμενική ματιά ή δικαιούται ο συγγραφέας να υποβάλλει την προσωπική του οπτική
και τις ιδεολογικές του ροπές;

Μιλώντας καθαρά για μένα, δε μου αρέσει να μεροληπτώ, γιατί δε θα ήθελα σε ένα τετοιο κομμάτι να επηρεάσω εγώ το αναγνωστικό κοινό, αφού είναι σαφές ότι ως αναγνώστες υποσυνείδητα επηρεαζόμαστε- και καμιά φορά χωρίς βαθύτερες σκέψεις πίσω από τις λέξεις.
Επειδή λοιπόν θεωρώ οτι ο συγγραφέας φέρει ευθύνη γιατί έχει επιρροή πάνω στον κόσμο, νομίζω πως σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα είναι καλό να μένει κανείς πιο αντικειμενικός.Τουλάχιστον αυτόν τον δρόμο επιλέγω εγώ.
Σαφέστατα έχω διαβάσει και καλά βιβλία, όπου, ωστόσο, δεν ήταν καθόλου αντικειμενικοί οι συγγραφείς, αντίθετα είχαν μια συγκεκριμένη οπτική και πλευρά.

5,Σας ενόχλησε αυτη η μεροληψία;
Δε με ενόχλησε, αλλά πάντα προσπαθώ να είμαι πιο αφυπνισμένη όταν διαβάζω κάτι τετοιο ώσυε να μπορώ να κρίνω πού είναι η αλήθεια.Το σέβομαι και αυτό σαν επιλογή απλά εγώ δε θα το έκανα.

6.Πιστεύετε ότι το ιστορικό μυθιστόρημα μπορεί να διδάξει Ιστορία;
Φυσικά, και αποτελεί και μεγάλη ευθύνη ,γιατί τη διδάσκει με έναν πολύ ωραίο, εύκολο και άνετο τρόπο.
Πολλά πράγματα που ποτέ δεν τα διδαχθήκαμε στο σχολείο, τα έχουμε, τελικά διδαχθεί μέσα από τέτοια μυθιστορήματα.
Μέσω των προσώπων και όσων διαδραματίζονται σε αυτά τα βιβλία, αγαπήσαμε, μισήσαμε, ταυτιστηκαμε με καταστάσεις...
Εγώ λόγου χάρη αγαπώ πολύ τα βιβλία του Ισίδωρου Ζουργού:
Θυμάμαι,λοιπόν, σε μια περσινή περιοδεία μου, με πολύ πιεσμένο κι αγχωτικό πρόγραμμα, πήγαινα από τη Θεσσαλονίκη στην Κοζάνη και στη διαδρομή συνάντησα ταμπέλα προς το χωριό Βελβεντό, μέρος που αναφέρεται εκτεταμένα στη "Σκιά Της Πεταλούδας".
Παρά το ασφυκτικό μου πρόγραμμα, προτίμησα να παραλείψω τη στάση για μεσημεριανό φαγητό, προκειμένου να κάνω 20λεπτη παράκαμψη ώστε να περάσω από το Βελβεντό, λόγω του Ζουργού!
Αυτό αποδεικνύει πόσο μπορεί ένα μυθιστόρημα να μείνει καρφωμένο μέσα σου, και -επομένως- να σε επηρεάσει και στον τρόπο που σκέφτεσαι και σε αυτά που πιστεύεις.

7.Ίσως γιατί ένα ιστορικό μυθιστόρημα  συνδυάζει Θυμικό και Γνώση...
Ακριβώς όπως το επισημαίνετε!Πολύ εύστοχη παρατήρηση.

5.Πώς πραγματοποίησατε την έρευνά σας για να εξασφαλίσετε την αντικειμενικοτητα αυτή.και ποιες δυσκολίες συναντήσατε;
Η έρευνα ήταν αφάνταστα δύσκολη-τόσο, που αν ήξερα εκ των προτερων τι με περίμενε ίσως να μην έμπαινα καν στη διαδικασία αυτού του μυθιστορήματος.
Πέρα από χρονοβόρα ήταν και πάρα πολύ ψυχοφθόρα.
Καταρχήν, ανέτρεξα σε αρχεία του Κράτους,

αναζήτησα ελληνική και ξένη βιβλιογραφία, και έψαξα στο Διαδίκτυο.
Υπάρχουν αναρίθμητα πράγματα που έχουν γραφτεί και πρέπει να ελέγξεις από ποιον και με ποια σκοπιμότητα έχουν γραφτεί.
Έπρεπε για το ίδιο γεγονός να διαβάσω ετερόκλητες πηγές, ώστε κάθε αναφορά να ελεγχθεί από διαφορετικές μεριές, γιατί- αναλογα με την πολιτική απόχρωση της πηγής - το ίδιο γεγονός παρουσιαζόταν εντελώς διαφοροποιημένο.Άσπρο ,μαύρο- σαν 2 διαφορετικα γεγονότα!
Παράλληλα, έκανα και συνεντεύξεις με ανθρώπους που βίωσαν τον Εμφύλιο και κάποιους που ως παιδιά έζησαν στις Παιδουπόλεις, τις οποίες θα τις συναντήσουμε στο επόμενο βιβλίο μου
Έπειτα, όσα διάβασα δεν θα τα φανταζόμουν ούτε στους πιο τρελούς εφιάλτες μου.
Ειδικότερα για τον Εμφυλιο.Όταν έμαθα τι έκαναν Έλληνες σε Έλληνες,γείτονες εις βάρος του διπλανού τους,συγγενείς εναντίον συγγενών, μού σηκώθηκε η τρίχα!
Δεν σκότωναν απλά ο ένας τον άλλον: Το έκαναν με απίστευτο σαδισμό.Εξολόθρευαν με μίσος , ξεκοίλιαζαν ως κι εγκύους!
Έβλεπα εφιάλτες για πολύν καιρό όσο αναλογιζόμουν πως όλα αυτά έγιναν και τόσο πρόσφατα.
Τουλάχιστον, νομίζω στο μάλλον το βιβλίο πατάει σωστά.

6. Ο τίτλος «[Άλικες] Σιωπές» παραπέμπει λίγο

στον στίχο του αγωνιστή ποιητή Άλκη Αλκαίου,

που στη «Ρόζα» έγραφε

«Πώς η Ανάγκη γίνεται Ιστορία

Πώς η Ιστορία γίνεται Σιωπή;» …

Δυστυχώς νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι η σιωπή.Πάρα πολλά πράγματα που είτε μας ενοχλούν , είτε μας ντροπιάζουν ως κοινωνία, προτιμούμε να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί.
Στο βιβλίο φωτίζεται αυτή η πλευρά της σιωπής.Βέβαια ο τίτλος προέκυψε από τις σιωπές της ίδιας της Ηλέκτρας που σε κομβικά σημεία αποφασίζει να σιωπά μέχρι που κάνει την επανάσταση της.Αυτές οι "Σιωπές" όμως, για την Ηλέκτρα είχαν τελικά χρώμα και το συνειδητοποίησε σε μεγαλύτερη ηλικία:
Είχαν το Κόκκινο του Πάθους και του έρωτα όποτε σχετίζονταν με τον αγαπημένο της, τον Δημήτρη.
Είχαν ένα πιο Φτηνό Κόκκινο όποτε αναλογιζόταν την ιδεολογία στην οποία είχε πιστέψει.
Είχαν ένα πιο Σκούρο, βυσσινί, από το αίμα όποτε σκεφτόταν όσα γίνονταν στη χώρα της,
Είχαν ένα Ροζ περίεργο κ όχι ιδιαίτερα προσιτό στην ίδια, όταν σκεφτόταν την οικογένειά της...
Όλες οι Σιωπές της Ηλέκτρας είχαν τελικά αποχρώσεις του Κόκκινου.Έτσι προέκυψε ο τίτλος "Άλικες Σιωπές".

8. Ποιος ήταν ο θύτης και ποια τα θύματα σε αυτήν την ιστορία του διχασμού;
Πάντα πίστευα πως ότι και οι δυο πλευρές είχαν μια ιδεολογία που την πίστεψαν, την υπηρέτησαν κι έκαναν φρίχτα λάθη και φοβερά εγκλήματα και οι δύο τους, θεωρώ ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Και οι δυο είναι θύτες και θύματα.
Θύμα, τελικά, ήταν η Ελλάδα κι οι επόμενες γενιές, γιατί όλοι έχουμε καθοριστεί σε μεγάλο σημείο από τις αποφάσεις εκείνης της εποχής.

9. Διακρίνετε σημάδια διχασμού στην ελληνική κοινωνία σήμερα;

Ναι και ως προς τα πάντα.Για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, για τον νικητή ενός ριάλιτι, για την πολιτική κατάσταση, για τα παιδιά στο,σχολείο που αδιαφορούν μπροστά σε ο,τιδήποτε ουσιαστικό..
Ένας από τους λόγους που πιστεύω ότι πρέπει να διαβάζουμε και να γράφουμε ιστορικά βιβλία είναι γιατί ο μόνος τρόπος  να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι να γνωρίσουμε την Ιστορία και να διδαχθούμε από τα λάθη μας.
Ως προς αυτό αισθάνομαι και σαν καθηγήτρια μεγάλη ευθύνη, γιατί αν κάποιος μπορεί να φέρει την αλλαγή είναι τα παιδιά, που όμως όσο περνά ο καιρός ,μεσα από το σπίτι τους μάλλον χάνουν επαφή παρά κερδίζουν.

10. Ο άλλος πυλώνας στις «Άλικες Σιωπές» είναι φυσικά ο ΕΡΩΤΑΣ , αυτός ο αντιφατικός , ο σαρωτικός …
Μπορεί να ευδοκιμήσει ο έρωτας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που τους χωρίζουν χάσματα ιδεολογικά, ταξικά , θρησκευτικά ή γεωγραφικά;

Δεν έχει πρέπει ο έρωτας!Είναι τυφλός!Γι αυτό μπορεί να προκύψει σαρωτικός, παρόλα αυτά τα χάσματα.

11.Αξίζει τελικά να τα αφήσει όλα πίσω του κάποιος  για χάρη του ή αυτό συνιστά μια μυθιστορηματική ουτοπία;
Δεν ξέρω εξαρτάται, γιατί προσωπικά πιστεύω στην Ηθική όχι με την ηθικοπλαστική έννοια, αλλά από την άποψη ότι άνθρωπους που σε έχουν στηρίξει δεν έχεις δικαίωμα να τους προδώσεις όσο κι αν σκιρτήσει η καρδιά σου.Οπότε μάλλον κι εγώ θα ακολουθούσα τα βήματα της ηρωίδας μου.

12.Η Ηλέκτρα είναι μια μικρή επαναστάτρια σε μια συντηρητική όσο κ επικίνδυνη εποχή. Μετουσιώνει ωστόσο τον έρωτά της,σε δράση, υπέρβαση και συμπόνια προς ό,τι πλαισίωνε τον αγαπημένο της. Ποιο στοιχείο της Ηλέκτρας αγαπήσατε περισσότερο;

Είναι ενα στοιχείο που έχουν όλες οι γυναίκες μέσα τους:Το ότι είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για όσους αγαπάει ενώ ενας άντρας πωρώνεται περισσότερο με κάποια ιδεολογία κι εκεί μπορεί να θυσιάσει πράγματα από το προσωπικό του περιβάλλον.
Μου αρέσει στην Ηλέκτρα αυτό το κομμάτι της που είναι απόλυτα καθαρό: "Αυτοί που Αγαπάμε Eίναι Πάνω από Όλα!"Το έχω κι εγω αυτό παρα πολύ στη ζωή μου:Οι άνθρωποί μου είναι πάνω από όλα -κ δεν εννοώ μόνο τον οικογένειακό κύκλο μου, αλλά τους φίλους μας ή τους συντρόφους μας κι όσους μεγαλώσαμε μαζί.Όσους, δηλάδή,  συνειδητά αγαπάμε, από επιλογή.
Είναι σχέσεις ζωής για τις οποίες θα έκανα τα πάντα.

13. Ο Δημήτρης έκανε υπερβάσεις για την Ηλέκτρα ή πιστεύετε ότι στην Αγάπη κάποιος αγαπάει περισσότερο;

Δεν αγαπάει κάποιος περισσότερα απλά αγαπά διαφορετικά.Ο τρόπος άγεται από την κοσμοθεωρία.

14. Η Ηλέκτρα γοητεύτηκε από τον ιδεαλισμό του Δημήτρη, που πάλευε για μια δικαιότερη κοινωνία. Αλήθεια, στα δικά σας μάτια, τι καθιστά έναν άνθρωπο ερωτεύσιμο;
(Γελάει) Καταρχάς, πέραν της χημείας, η κοινή οπτική της ζωής. Οι κοινοί στόχοι γιατι μπορεί να γοητευτείς από κάποιον πολύ αλλά αυτός να θέλει να πάει στην Αλάσκα!
Η επικοινωνία με τα μάτια.
Από κει πέρα πρεπει να βοηθούν κι οι καταστάσεις εν αντιθέσει με την ηρωίδα μου!Μεγαλώνοντας θέλω με τον άνθρωπό μου να έχουμε κοινό δρόμο.

15.Είναι η θυσία αναπόσπαστο κομμάτι του έρωτα, που ισως σηματοδοτεί και το «άλικο» του χρώμα εν τέλει;
Θα ήθελα να πιστεύω πως όχι.Επειδή όμως αυτα που καταγράψαμε ως έρωτα είναι τα ανεκπλήρωτα τείνουμε να θεωρήσουμε τον έρωτα ταυτόσημο με τη θυσία.Δεν ξέρω αν ισχύει αλλά στη Λογοτεχνία είναι...χρήσιμο! (Γελάει)

Συμμερίζεστε τις κοινωνικές ανησυχίες της Ηλέκτρας;Τον ιδεαλισμό χωρίς παρωπίδες;
Ναι γιατί η Ηλέκτρα είναι και ένα φοβερά καλόψυχο πλάσμα που θα συμπονούσε όποιονδήποτε θα είχε ανάγκη.Θεωρώ κι εγώ ότι οφείλουμε όπου μπορούμε να βοηθάμε κάθε πλάσμα σε ανάγκη.Να βάζουμε ένα λιθαράκι να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος.

16. Στις Άλικες Σιωπές συναντούμε

πάθος παράφορο ,γεμάτο συγκρόυσεις κ αυταπάρνηση,

 αλλά και μια σταθερή αγάπη

που ξετυλίγεται με χαμηλοφωνη γενναιοδωρία κι εγκαρτέρηση;

Ποιο από τα δυο προκρίνετε η ίδια ως αξία;

Πάλι επειδή...έχω μεγαλώσει θα σας έλεγα το δεύτερο.Προ 20 χρονών σίγουρα το πρώτο!

17. Στο βιβλίο σας διαφαίνεται μια μικρή εκκρεμότητα δεκτική συνέχειας.
Να περιμένουμε κάποια συνέχεια σε επόμενο βιβλίο,
που θα φωτίζει αυτό το κομμάτι;

Ναι.Τον Οκτώβριο κυκλοφορεί η συνέχεια από τις "Άλικες Σιωπές".Είναι οι ζωές των δίδυμων κοριτσιών που αποκτούν η Ηλέκτρας και ο Δημήτρης, της Ρόζας κ της Μαργαρίτας- που καταλήγουν η μια σε Παιδόπολη της Φρειδερίκης κι η άλλη σε Παιδόπολη στην Ανατολική Δημοκρατία της Ρουμανίας...και μεγαλώνουν χωριστά, ώσπου...Ως εκεί θα σας πω!
Ο τίτλος θα είναι "Οι Κόρες Της Βασίλισσας!"
Τα δυο βιβλία διαβάζονται και αυτόνομα, και δεν αποτελεί προυπόθεση να έχει διαβάσει κάποιος τις "Άλικες Σιωπές" απλώς υπάρχει χρονική ακολουθία.

18. Ποιο ήταν το πρώτο σας βιβλίο;

Το πρώτο μου βιβλίο  ονομαζόταν Salvadera που σημαίνει Αμμοδοχείο,  σαν αυτές τις παλιές κλεψύδρες άμμου. Βγήκε από έναν εκδοτικό οίκο δυο αδελφών με όραμα, τις εκδόσεις Μπατσιούλας, που έκλεισε λόγω Κρίσης.
Το βιβλίο στηριζόταν σε μια ιδέα που είχα από παιδί, κάθε φορά που στενοχωριόμουν.Πως "Αν κανείς μπορούσε κάθε νύχτα να βρίσκεται στο ίδιο όνειρο, με πρόσωπα της επιλογής του κ να συνεχίζεται το όνειρο καθημερινά τότε θα ζούσε μια δεύτερη ζωή όπως την επιθυμεί αυτός!"
Γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου διότι η γραφή ήταν πάντα διέξοδος για μένα, αλλά ήταν πρώτη φορά που είδα ένα γραπτό μου σε σύνολο 300σελίδων.

19.Στην «Αποικία Της Λήθης» πραγματεύεστε το κοινωνικό περιθώριο με προεξάρχοντες

τους ψυχικά νοσούντες του κολαστηρίου της Λέρου.

Τι στάθηκε έμπνευση γι αυτό το τόσο ιδιαίτερο κι οδυνηρό θέμα;

Είχα έναν συμμαθητή μου από τη Λέρο κι οι πρωτες διακοπές της παρέας μου από το σχολείο ήταν στο εξοχικό του στη Λέρο.Εγώ λοιπόν ήμουν με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι κι ανάμεσα στα άλλα με είχε εντυπωσιασει φοβερά το κτίριο του ψυχιατρείου της Λέρου, που το φωτογράφιζα διαρκώς- σε σημείο οι φίλοι μου να με απειλήσουν χαριτολογώντας, ότι θα με έκλειναν μέσα!"
Από τότε κάτι με έτρωγε.
Σε μια εκκαθάριση στο σπίτι του Μακεδόνα παππού μου βρήκα μια παλιά γαμήλια φωτογραφία, μιας πανέμορφης νύφης και με το πρόσωπο του γαμπρού μουντζουρωμένο με μαύρο μαρκαδόρο.Το θέαμα αυτό με σόκαρε.
Η μητέρα μου τότε μου είπε ότι η νύφη της φωτο ήταν η αδελφή του παππού μου, που έφυγε από την οικογένειά της γιατί είχε ερωτευτεί έναν μέθυσο και χαρτοπαίκτη, που την κόλλησε σύφυλη και πέθανε.
Ο παππούς μου για να διαχειριστεί το πένθος του έσβησε το προσωπο του γαμπρού του από τη γαμήλια φωτογραφία που ήταν η μοναδική που του είχε απομείνει από την αδελφή του.
              Τότε στον νου μου ήρθε η Λέρος και το γεγονός ότι πολλές οικογένειες δήλωναν ως ψυχικά ασθενείς πρόσωπα χωρίς ψυχιατρικό πρόβλημα, που για κάποιο λόγο ήθελαν να απομακρύνουν -είτε για οικογενειακό μυστικό που ήθελαν να κουκουλώσουν , είτε για κάποια αναπηρία που προκαλούσε ντροπή.Έκλειναν λοιπόν με ψευτικά χαρτιά αυτά τα ανεπιθύμητα άτομα στο Ψυχιατρείο της Λέρου και "πετούσαν κυριολεκτικά το κλειδί".Δεν υπήρχε επιστροφή γι αυτούς...
Κάπως έτσι γεννήθηκε "Η Αποικία της Λήθης".


20.Κι εκεί συναντήσαμε τον έρωτα ως πράξη αντίστασης απέναντι στα κάγκελα, στους λευκούς τοίχους, στην τρέλα- όπως στην "Φωλιά του Κούκου" ή την "Αιθουσα Χορου" της Hoope κλπ.
Είναι ο έρωτας αντίσταση και θεραπεία στις πληγές;

Σίγουρα είναι.Αυτός που νιώθει ερωτευμένος είναι παντοδύναμος, μπορεί να κατακτήσει τα πάντα , να φτάσει στην πιο ψηλή κορφή!
Δε φοβάται τίποτα πέρα ίσως από το να χάσει τον έρωτά του!
Θα τον παρομοίαζα με ναρκωτικό.Ο έρωτας είναι εθισμός -ζητάς όλο και περισσότερο -και με αυτόν καμιά φορά σαν τον Ίκαρο αγγίζεις τον Ήλιο και γκρεμίζεσαι.

Πρέπει να υπάρξει μια πόρτα ελπίδας γι αυτούς τους ανθρώπους;
Φυσικά!Είναι χρέος της κοινωνίας!Όλα αυτά που συνέβησαν στη Λέρο τότε είναι τρομακτικά αν σκεφτούμε ότι συνέβαιναν μεχρι το 1989!
Δεν υπήρχε, ουσιαστικά, θεραπεία, μονάχα καταστολή για να μην είναι αυτοί οι άνθρωποι επικίνδυνοι για τον περίγυρο.
Υπήρχε ένας ψυχίατρος για χιλιάδες ασθενείς ,
και μια γυναίκα ψυχίατρος για τις εκατοντάδες γυναίκες ασθενείς.
Τον ρόλο του νοσηλευτικού προσωπικού τον είχαν αναλάβει κατοικοι του νησιού χωρίς καμιά εκπαίδευση και- χωρίς να φταίνε αυτοί οι άνθρωποι κουβάλησαν ένα φοβερό στίγμα.Απλοί άνθρωποι με ανάγκη για δουλειά βίωσαν τραυματικές καταστάσεις που τις κουβάλησαν στα σπίτια τους μετά, ενώ παράλληλα είδαν τον τόπο τους να γίνεται το μελανό σημείο της Ελλάδας, ενώ είναι ένας παράδεισος και σας συνιστώ να πάτε στη Λέρο- ειναι ένα όνειρο αυτό το νησί!
Βέβαια τα πράγματα σήμερα βελτιώθηκαν αισθητά με τα σωστά βήματα στη Λέρο και στον χωρο της Ψυχικής Υγείας, αλλά πρέπει να γίνουν κι άλλα.
Ακόμη κ σήμερα είδαμε παιδιά ψυχιατρικού ιδρύματος  δεμένα στα κρεβάτια τους!
Αυτό εμένα με θυμώνει και με τρομάζει γιατί
ο Πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που φέρεται σε αυτούς που έχουν ανάγκη και ποιοι μπορεί να έχουν περισσότεροι ανάγκη από αυτούς που δεν μπορούν να διαχειριστούν τον εαυτό τους;

21.Στην «Αγάπη Που Δεν Άκουσες» κυρίαρχο ρόλο παίζει
η αδερφική σχέση-και μάλιστα στην πλέον τοξική της εκδοχή.
Τι είναι εκείνο που προκαλεί ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα στα αδέλφια;

Αυτό είναι ένα από τα θέματα που με έχει βασανίσει.Προσωπικά είμαι μοναχοπαίδι, αλλά παρατηρώντας παιδιά που συναναστρέφομαι, αναρωτιέμαι πώς μπορεί παιδιά από το ίδιο οικογενειακό περιβάλλον να βγαίνουν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους κι ενίοτε τόσο ανταγωνιστικά μεταξύ τους.
Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτή η διαφοροποίηση και αν αν ισχύει ότι ερχόμαστε tabula rasa ή αν γεννιόμαστε με συγκεκριμένα χαρακτηριστικα που καθορίζουν τη μετέπειτα εξέλιξη και  πορεία μας.
Είναι περίεργο γι αυτό και ήθελα να υπάρχει αυτή η αναφορά αν και στο επίκεντρο του βιβλίου περισσότερο είχα το κομμάτι της διαφορετικότητας, των διακρίσεων και του αποκλεισμού που πηγαζει από τη διαφορετικότητα καθώς και της Μοναξιάς.Πόσο μόνος μπορεί να νιώσει κανείς ενώ δεν το αξίζει μόνο και μόνο επειδή φέρει κάτι διαφορετικό.

22. Με ποιον από τους χαρακτήρες των βιβλίων σας νιώθει ότι μοιάζει περισσότερο η Κλαίρη Θεοδώρου;

Δεν ξέρω.Όλοι έχουν κομμάτια δικά μου και ταυτόχρονα και κανείς τους δεν έχει τίποτα.Πραγματικά δεν υπάρχουν καταστάσεις δικές μου στους ήρωές μου.
Θα ακουστεί περίεργο αλλά ίσως περισσότερα κοινά στον χαρακτήρα έχω με έναν άντρα ήρωα, τον Ισίδωρο στις " Αλικες Σιωπές", γιατί αγαπάει ανιδιοτελώς κι αυτο το έχει πάνω από όλα.Συγχωρεί πράγματα που οι περισσότεροι ίσως να μην μπορούσαν κι αυτό -καλώς ή κακώς- το έχω κι εγώ: Αν σε αγαπώ θα σε συγχωρήσω σε όλα, θα σε πιστέψω...Το δύσκολο είναι να μπεις στην ψυχή μου- έχω τη γερμανική νοοτροπία σε αυτό.Αν, όμως μπεις, είναι για πάντα- δεν υπάρχει έξοδος.

23. Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας από όσους πλάσατε στις σελίδες σας, που αγαπήσατε και θα θέλατε να συναντούσατε πραγματικά;

Είναι λίγο περιεργη αυτή η έρώτηση, αλλά εγώ τους ήρωές μου τους ...συναντώ πραγματικά!Πολλοί με ρωτούν πώς επιλέγω τα ονόματα.Ισχύει αυτό που είπα ότι "οι ήρωες μου συστήνονται".
Δηλαδή είναι σα να τους βλέπω, με τα μάτια της φαντασίας μου φυσικα, με όλα τους τα χαρακτηριστικά, σαν φωτογραφία και οι ίδιοι επιβάλλουν το όνομά τους.Είναι υπαρκτοί όσο γράφω το βιβλίο, και όταν τελειώνω είναι πια κομμάτι του εαυτού μου, αφήνοντας ένα κενό.
Πάντως μέσα μου η ιστορία τους στο μυαλό μου συνεχίζεται, άσχετα αν δεν καταγράφεται, κι αν με ρωτούσε κάποιος θα μπορούσα να του απαντήσω για όλους μου τους ήρωες πώς έχουν προχωρήσει στη ζωή τους κ τις σχέσεις τους...


Ποιος διαβάζει πρώτος τα βιβλία σας πριν σταλούν στον εκδότη;
Ο άντρας μου ο οποίος με περνά από 40 κύματα και μετά η μητέρα μου ως φιλόλογος, αλλά δεν αναστρέφω την πορεία της πλοκής.
Πιο πολύ έχει να κάνει με παρατηρήσεις πάνω σε λεπτομέρειες που μπορεί να μου έχουν ξεφύγει όπως λχ στην Αποικία της Λήθης όταν ανέφερα κάπου ηλεκτρικούς θερμοσίφωνες, που όμως το 1971...δεν υπήρχαν ακόμη!
Αυτό μου είχε ξεφύγει και το εντόπισε ο άντρας μου.Τέτοιου τύπου παρατυπίες μού επισημαίνουν οι δικοί μου,
διότι στο δικό σου κείμενο όσο κι αν το ελέγξεις, πάντα θα σου διαφύγει κάτι.

. Η κυρία Μαντά χαρακτήρισε το βιβλίο σας «κόσμημα»…Πώς αισθανθήκατε γι αυτό;

Απίστευτη χαρά, περηφάνεια, τιμή κι ευγνωμοσύνη όταν ένας άνθρωπος με τέτοιο έργο κι εκατομμύρια αναγνώστες σου λέει τέτοια λόγια.Η κυρία Μαντά είναι σχεδόν μύθος για μένα και την ευχαριστώ από την ψυχή μου..

Ποια ήταν η πιο όμορφη αντίδραση που θυμάστε από το κοινό;

Ήταν σε παρουσίαση στη Λέρο για την "Αποικια της Λήθης".Ήθελα πολύ να πάω αλλά είχα κι έναν φόβο διότι- παρότι είχα γραψει με αγάπη για το νησί -είχα δείξει και για πτυχές δύσκολες.
Ήρθαν όμως άνθρωποι που είχαν δουλέψει στο Ψυχιατρείο της Λέρου και μου είπαν :"Ναι!Έτσι ήταν όπως το έγραψες και σε ευχαριστούμε, γιατί είσαι από τους λίγους που κάνουνε κάτι για το νησάκι μας, που όλοι οι άλλοι το θεωρούν κολαστήριο".Εκεί έκλαψα...

Η αρνητική κριτική σας πληγώνει;
Φυσικά και με πληγώνει.Με στενοχωρεί πάρα πολύ.Όταν όμως γίνεται με σεβασμό , όταν είναι εμπεριστατωμένη, όταν εξηγεί το γιατί, με βοηθά να γίνομαι καλύτερη και την αποδέχομαι με όλη μου την ψυχή, ειλικρινα!
Εκείνο που δε μου αρέσει είτε σε θετικό είτε σε αρνητικό σχολιασμό είναι όταν λείπει το γιατί, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι άγγιξε ή αντιστοίχως τι δεν άρεσε.

23.Τι είδους βιβλία προτιμάτε η ίδια ως αναγνώστρια;

Γενικώς διαβάζω πάρα πολύ, και πιστεύω ότι δεν μπορεί κάποιος να γράφει αν δε διαβάζει..Λατρεύω τους ισπανόφωνους.Τον Μάρκες, τον Κορτάσαρ.
Πεθαίνω για τον μαγικό ρεαλισμό.
Μ' αρέσουν ο Θαφόν κι ο Φόουλς γιατί έχουν κάτι πρωτότυπο και μαγικό.
Αναζητώ το απρόσμενο, αυτό που θα με ξαφνιάσει κια θα με διδάξει όμορφα.
Κι από Έλληνες αγαπώ πολλους.Δε θέλω να αναφερθώ σε συγγραφείς του εκδοτικού μου.
Θα σας αναφέρω τον κύριο Ζουργό, την Ευγενία  Φακίνου που όλα της  τα βιβλία εμπεριέχουν αυτόν τον μαγικό ρεαλισμό ή τη Ζυράννα Ζατέλη .Το "Με Το Φως Του Λύκου Επανέρχονται" είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ!

24. Υπάρχει κάποιο βιβλίο που σας έχει σημαδέψει;

Το "100 Χρόνια Μοναξιάς" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, γιατί από τη μια με πλήγωνε,
κι από την άλλη  με διέγειρε μοναδικά.
Από τη μια, η γραφή ήταν σα να βρισκόμουν σε ένα όνειρο, κι από την άλλη, γίνονταν απίστευτα ρεαλιστικά πράγματα που συνδέονταν με μαγεία.Θυμάσαι εκείνη τη "βροχή" που πέφτει κι εξαπλώνεται μια επιθυμία λήθης σε όλους;

26. Είστε συγγραφέας, φωτογράφος κι εκπαιδευτικός.

Ποιο από τα τρία αγαπάτε περισσότερο;

Τα χρειάζομαι και τα τρία, ζουνε και τα τρία μεσα μου,
είμαι και τα τρία!Αλληλοσυμπληρώνονται και τα τρία.
Στην πραγματικότητα όμως, η μεγάλη μου αγάπη κι αυτό που δεν αναπνέώ χώρίς, είναι η Σύγγραφη -όχι με την έννοια της έκδοσης ενός βιβλίου, όσο της ανάγκης να γράφω.
Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
 ΔΕΝ μπορώ να μη γράψω.Στη χαρά και στη λύπη,
το γράψιμο είναι η ψυχοθεραπεία μου.
Είναι ο τρόπος μου να διαχειριστώ την πραγματικότητα.
         Επιπλέον η συγγραφή τελικά μου άνοιξε μια πόρτα σε πολύ αξιόλογους ανθρώπους, και στον εκδοτικό οίκο του Ψυχογιού που τον νιώθω σαν οικογένειά μου.

28.Επόμενα  συγγραφικά σχέδια;;;

Υπάρχει πλάνο για κάποιες επιπλέον παρουσιάσεις για τις «Αλικές Σιωπές»;

Τον Οκτώβρη έχουμε τη συνέχεια των "Σιωπών ",με "Τις Κόρες Της Βασίλισσας".
Δουλεύω επίσης ένα καινούριο μυθιστόρημα γύρω από τη ζωή ενός πραγματικού προσώπου, σε συνδυασμό με μια ιστορία μυθοπλασίας.
Το προσεχές διάστημα υπάρχει πλάνο για παρουσιάσεις ανά την Ελλάδα.
Ξεκινάμε την επόμενη Τετάρτη 13 Μαρτίου έχουμε τη μεγάλη παρουσίαση στο PUBLIC ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ στις 7 η ώρα το απόγευμα.

Φτάσαμε στο τέλος αυτής της συνέντευξης.Κυρία Θεοδώρου, σάς ευχαριστώ από καρδιάς για την όμορφη συζήτηση που είχαμε κ για όσα μοιράστηκε μαζί μας.
Κι εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ!
Ήταν, πραγματικά, μια υπέροχη και πολύ ουσιαστική συνέντευξη!