Guillemo Del Toro , The Shape of Water [Η Μορφή του Νερού], 2017

                      Guillermo Del Toro, The Shape of Water [Η Μορφή του Νερού] 2017

                                   Eίδος: Αλληγορία Φαντασίας

ΟΣΚΑΡ Καλύτερης Ταινίας Guillemo Del Toro

ΟΣΚΑΡ Σκηνοθεσίας Guillemo Del Toro 

ΟΣΚΑΡ Πρωτότυπης Μουσικής (Alexander Desplat)

ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ (Πολ Ολστέρμπερι)

             ... Kai υποψήφια για άλλα...9!!!

Λίγες ταινίες που κέρδισαν Όσκαρ - 4 κιόλας!- στάθηκαν τόσο αμφιλεγόμενες στην Ιστορία του Κινηματογράφου, όσο τo "Shape Of Water" του Γκιγιέμο Ντελ Τόρο- με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας αλλά και την τόσο σφοδρή αμφισβήτηση!

Προσωπικά δεν ξαναείδα τόσο σκληρά σχόλια για μια βραβευμένη ταινία!

Τι είναι, τελικά, η "Μορφή Του Νερού";
Είναι πράγματι ένα "υπερτιμημένο παραμύθι";

Είναι μια "ασυνάρτητη ταινία φαντασίας χωρίς νόημα";

Είναι μια "φτηνή απομίμηση παλαιότερων εμπνεύσεων" -που άφησαν -παρακαταθήκη- στο Χόλυγουντ (ή το κατέκτησαν ορμώμενες- από -ευρωπαϊκές ρίζες); 

Είναι η "αποθέωση της νεοταξικής "πολιτικής ορθότητας" ;

Είναι μια "απενοχοποιημένη φαντασίωση ακραίων παρεκκλίσεων";

Ή μήπως έχει κάτι βαθύτερο να μας προσφέρει 

Ti από όλα είναι "Η Μορφή Του Νερού";

Άξιζε τελικά τα Όσκαρ που απέσπασε;

Πάρτε ποπ κορν κι ελάτε να καταδυθούμε στο υγρό σύμπαν του Ντελ Τόρο...

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

1962:Ο Ψυχρός Πόλεμος και ο ανταγωνισμός Η.Π.Α. -Σοβιετικής Ένωσης στο αποκορύφωμά τους, με μια Αμερική γεμάτη ανισότητες και φυλετικές διακρίσεις...
Σε ένα κυβερνητικό εργαστήριο στη Βαλτιμόρη λαμβάνει χώρα ένα απόρρητο πρόγραμμα γύρω από ένα παράξενο αμφίβιο ον που βρέθηκε στον Αμαζόνιο. (Ντουκ Τζόουνς)
Επικεφαλής του προγράμματος είναι ο ωραιοπαθής αντισυνταγματάρχης Ρίτσαρντ Στρίκλαντ (Mάικλ Σάνον), που ανακάλυψε το πλάσμα αυτό και το αιχμαλώτισε, προτού το βρουν οι Σοβιετικοί.
Η ανατομική "συγγένεια" του όντος με τον άνθρωπο οδηγεί τους Αμερικάνους επιστήμονες στη σκέψη να επανδρώσουν με αυτό κάποιο διαστημικό πρόγραμμα όπως έκαναν οι Ρώσοι με τη σκυλίτσα Λάικα.
Στο εργαστήριο αυτό δουλεύει ως καθαρίστρια και η Ελάιζα Εσπόζιτο, μια μοναχική κοπέλα με αδυναμία ομιλίας λόγω βλάβης στις φωνητικές χορδές της.
Συντροφιά της μουγγής Ελάιζα (Sally Howkins) σε μια άχαρη καθημερινότητα, είναι μονάχα οι νυχτερινές της φαντασιώσεις κι οι δυο φίλοι της- η έγχρωμη συνάδελφός της Ζέλντα (Octavia Spencer) κι ο στωικός γείτονάς της ο Τζιλς Richard Jekins) -αποτυχημένος ζωγράφος ομοφυλοφιλικών τάσεων...
           Η Ελάιζα, τυχαία, θα ανακαλύψει το ανθρωποειδές αμφίβιο μες στην πισίνα του εργαστηρίου, ενώ καθαρίζει. Αφουγκραζόμενη τη μοναξιά του, θα το προσεγγίσει με στοργή, για να δει -γεμάτη έκπληξη- το πλάσμα να ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό νοήμονος όντος.
        Εν τω μεταξύ, ο Στρίκλαντ θα ξετυλίξει όλον του τον σαδισμό απέναντι στο ανυπεράσπιστο εύρημά του, υποβάλλοντάς το σε άγρια βασανιστήρια. 

Μαζί με τον στρατηγό επικεφαλής του προγράμματος, αποφασίζουν , κόντρα στην επιστημονική αναγκαιότητα, να θανατώσουν το αμφίβιο τέρας ώστε να μη διαρρεύσουν ποτέ τα μυστικά του στους Σοβιετικούς.

Η Ελάιζα θα αποφασίσει να σώσει το τέρας με τη βοήθεια των δυο φίλων της, βρίσκοντας απρόσμενο σύμμαχο στο πρόσωπο ενός άλλου επιστήμονα (του Χοφστέλερ) που συμπονά το τέρας, αλλα κρύβει τα δικά του μυστικά.
Κι όσο περνούν οι μέρες, το αμφίβιο πλάσμα ζει ευτυχισμένο στο στενό διαμερισμα στης γλυκιάς Ελάιζα, και ο ιδιαίτερος δεσμός τους θεριεύει, ώσπου ολοκληρώνεται και ερωτικά.
       Η ζωή του πλάσματος όμως κρέμεται από μια κλωστή, με τον Στρίκλαντ στο κατόπι του, αποφασισμένο να το σκοτώσει.
Η ώρα του αποχωρισμού είναι κοντά και θα αποτελέσει την κορύφωση της Αγάπης,

που πάντα μετριέται στη θυσία...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Η "Μορφή Του Νερού" συνιστά μια ελεγεία της Μοναξιάς με ένα σπαρακτικό αίτημα για στοργή που είναι η απώτατη πανανθρώπινη ανάγκη μαζί με την τροφή και τον αέρα!

         Σίγουρα -στο άκουσμα του Guilliemo del Toro όλοι μας φέρνουμε στο νου τον "Λαβύρινθο του Πάνα" [El Laberinto del Fauno"] και την εντονα συγκινησιακή του μαγεία, έτσι όπως στηλίτευσε τον φασισμό μέσα από μια ανεπανάληπτη σύμπραξη του παραμυθιακού στοιχείου με την πραγματικότητα του Ισπανικού Εμφυλίου!

Όσοι προσδοκούν την αλλόκοτη φαντασμαγορία του "Λαβυρίνθου" θα απογοητευτούν μάλλον οικτρά, καθώς "Η Μορφή Του Νερού" κινείται σε πολύ πιο χαμηλόφωνους τόνους, εκφέροντας την αλληγορία του με μια πλοκή όχι τόσο ευφάνταστη κι ακόμη πιο σκοτεινούς συμβολισμούς .

           Εικαστικά παραπέμπει στο "Black Lagoon", δίχως την απρόσωπη αποκτήνωση εκείνου, ενώ ο μύθος 'κλείνει το μάτι' στο "Splash" του 1984 με τη γοργόνα Ντάριλ Χάνα και τον Τομ Χανκς -χωρίς την ελαφρότητα εκείνου...

         Κάποιοι αναγνωρίζουν στο Πλάσμα στοιχεία του "Ε.Τ". (1982) και του ήρωα στο "Πράσινο Μίλι" -χάρη στις θεραπευτικές του δυνάμεις.

Υπάρχει επίσης μια αισθητική συνάφεια προς τη νοσταλγική ατμόσφαιρα της γαλλικής "Amelie", με το soundtrack του Ντεσπλά απόλυτα ταιριαστό αλλά όχι αξέχαστο.

Χρωματικά, μάλιστα, οι δυο αυτές ταινίες ταυτίζονται, αν και η κυριαρχία αποχρώσεων του πράσινου-πετρόλ  στον Ντελ Τόρο παραπέμπει στον συμβολισμό του Νερού-ιδιαιτερα του λιμνάζοντος - και έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με το πορφυρό όχι μόνο του παθους αλλά και του αίματος, που ρέει από την ανθρώπινη θηριωδία...

           Με συστατικά σχετικά κοινότυπα ,λοιπόν, ο Ντελ Τόρο επιχειρεί μια καινοτομίa καθώς μεσα από
το σκοτεινό παραμύθι του " Shape of The Water", δεν εκβιάζει μια συγκίνηση τύπου Disney, αλλά εισηγείται ένα ιδιότυπο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, πασπαλισμένο με φιλοσοφικές-αν όχι και θεολογικές αναγωγές, όπως τα ενορχηστρώνει ο παλμός της ονειροπόλας ψυχής του:

            Τίποτα, λοιπόν, δε θα μπορούσε να παρερμηνεύσει,το σενάριο του Ντελ Τόρο και της Βανέσα Τέιλορ πιο βάναυσα, από την εμμονική αντιπαραβολή του "Shape Of The Water" προς τον μύθο της "Πεντάμορφης και του Τέρατος". Εγκληματικό λάθος πολλών κριτικών!

           Εκεί, ζητούμενο είναι η εύρεση της αληθινής ομορφιάς και η "αλλαγή" στέκεται προϋπόθεση, ενώ η "ασχήμια εκεί δεν αποκλείει τον απίθανο πλούτο που περιβάλλει το ζευγάρι και προσφέρεται αφειδώς στην Πεντάμορφη -πνευματικά αλλά και υλικά ως ανταμοιβή της.

            Στο "Σχήμα του Νερού" δεν υπάρχει "Πεντάμορφη" που να εκχωρεί μεγαλόψυχα το πλεονέκτημα της ομορφιάς της!
Το δε "τερας" δεν έχει "πού την κεφαλήν κλίναι".
Εδώ όλοι οι ήρωες που είναι, με μανιχαϊστική λογική, τοποθετημένοι στην πλευρά του Καλού είναι απόκληροι, περιθωριακοί, απορριπτέοι.

Θεωρούνται όλοι τους αποκρουστικοί για το σύνολο που τους περιβάλλει!
"Τέρατα" θα τους έλεγαν οι προνομιούχοι. Καθέναν για διαφορετικό λόγο:

Πράγματι, "Η Μορφή Του Νερού" συνιστά Σπουδή στην έννοια "τέρας", που τη θέτει ως το Μέγα Ερώτημα της, μέσα από πρίσμα σαφώς αντιρατσιστικό αλλά και υπαρξιακό εν τέλει:

          Η έννοια του Τέρατος για τον κοινωνικό μέσο όρο συνίσταται στο ανεπιθύμητα αποκλίνον.

Σε ό,τι απέχει από το ιδεατό φαίνεσθαι όπως το έχει θέσει η υλιστική, ναρκισσιστική κοινωνία και γίνεται άλλοθι, ώστε εκείνη να ξεδιπλώσει ανερυθρίαστα την αποκτήνωση του ατσαλάκωτου, καταπατώντας κάθε φορέα απόκλισης...

       Η απόκλιση ως "καινή γη"  όμως εμπνεει και φόβο, ενδεχομένως και φθόνο διότι η διαφοροποίησή "της" συνιστά μιαν ιδιότυπη ελευθερία από τα δεσμά της κανονικότητας που ορίζουν την πλειονότητα...

     "Τέρας" εδώ θεωρείται, φυσικά, το ακατανόητο υδρόβιο πλάσμα, κι εξαιτίας της αλλόκοτης, "άσχημης" εμφάνισής του αμφισβητείται το δικαίωμά του στην ίδια τη ζωή!

Η ασχήμια του τον χρίζει "ον κατώτερο" και αναιρεί κάθε ηθική υποχρέωση απέναντί του ,καθιστώντας νόμιμο τον κατακερματισμό της ύπαρξής του...

         "Τέρας" θεωρείται, η Ελάιζα που είναι βυθισμένη στη σιωπή, κουβαλώντας έναν αναχρονιστικό ρομαντισμό και  αισθητές ατέλειες στο κουρασμένο της πρόσωπο, αρνούμενη τα φτιασίδια της επίπλαστης θηλυκότητας και της ψυχαναγκαστικής τελειότητας, που επιβάλλουν τα σύγχρονα  πρότυπα στη Γυναίκα-αντικείμενο.

        "Τέρας" θεωρείται η σκουρόχρωμη Ζέλντα με μια επιδερμίδα απαγορευτική για τη "δυναστεία" των λευκών, σε μια εποχή που το να καθήσει μια Μαύρη σε θέση λεωφορείου θεωρείτο σκάνδαλο- με τον απόηχο του Άπαρτχάιντ στη Ν. Αφρική και τις μνήμες της Κου Κλουξ Κλαν νωπότατες.

"Τέρας" θεωρείται ο ομοφυλόφιλος Τζιλ που δεν κατέκτησε την επαγγελματική δόξα , που ποτέ δε φόρεσε το κοστούμι του πετυχημένου επαγγελματία και που ξοδεύτηκε σε επιθυμίες "απαγορευμένες"- κόντρα στο πρότυπο του αμερικανικού ονείρου με το "γραφικό σπιτάκι, το καλογυαλισμένο αυτοκίνητο και τα ξανθομάλλικα παιδιά γύρω από την ποδιά της πλατινέ συζύγου- αδιάφορο αν κάπου μέσα σ'όλα αυτά υπάρχει αγάπη".

               Στον αντίποδα όλων τους ο τελειοθήρας πράκτορας Στρίκλαντ, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον τύπο του επίζηλου γιάπη, που πληροί όλα τα κουτάκια της κοινωνικής επιτυχίας:

Έχει χρήμα, γυαλιστερά αυτοκίνητα, μια καλοβαλμένη οικογένεια, και θεωρείται διάνοια στους κυβερνητικούς κύκλους της χώρας του -φευ!- η ανικανότητα του να βιώσει τον πόνο τον διαφθείρει και τον οδηγεί σε τερατώδεις πράξεις!

Ο ακρωτηριασμός του δεν είναι παρά αποτύπωση του ψυχικού του ελλείμματος.

Έτσι, ο θεατής μπαίνει στην αναρώτηση μήπως "τέρατα" δε μας κάνει η αισθητική ή κοινωνική απόκλιση αλλά η άρνηση της αγάπης, θυμίζοντας τον θεολογικής διάθεσης ορισμό του Ντοστογιέφσκι ότι ..."Κόλαση, τελικά, είναι η μη βίωση της αγάπης".

          Κάπως έτσι ο Γκιγιέμο Ντελ Τόρο χρησιμοποιεί το σκοτεινό του παραμύθι σα "φανάρι του Διογένη" για να αναζητήσει όπως εκείνος τον Άνθρωπο πίσω από τα τέρατα και με την εκπληκτική του ευφυία θεολογεί παράξενα. Απρόσμενα. Ακατανόητα κι αυτό νοηματοδοτεί το παράξενο αμφίβιο ον:

Το παράξενο πλάσμα δεν είναι φυσικά ουτε το alter ego του Ε.Τ. , ούτε ένα... "τέρας -που προσδοκά- τη- "μεγαλοψυχία μιας -πεντάμορφης": Δεν περιορίζεται, απλά, στους απωθημένο σεξουαλικό ένστικτο -ούτε φυσικά πρόκειται για ένα παραλήρημα "κτηνοβασίας", όπως κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη! 

Απλώς, η αλληγορική ιδιοφυία του Ντελ Τόρο προσωποποίησε με αυτό το mysterious tremendum του ίδιου του Έρωτα- καταφάσκοντας σώμα και ψυχή! Έτσι είναι ο έρωτας,στην ολότητά του: 

"Αγνός" μέσα στις ενστικτώδεις παρορμήσεις του, που τόσο απερίφραστα ο Nτελ Τόρο τις απενοχοποιεί στις σκηνές της ταινίας του!

"Γυμνός" μέσα στον κόσμο, γιατί τα δικά του πλούτη δεν ανήκουν στα επίγεια. Γιατί προσέρχεται ανυπόδυτος όπως επισημαίνει κι η Διοτίμα στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.

"Άσχημος", γιατί απαρνείται τη βιτρίνα και δεν "αρέσει" στους πολλούς.

"Τρομακτικός" γιατί ζητά υπέρβαση του "εγώ".

Αγριεύει όταν τον χρησιμοποιείς ως όχημα για να εξουσιάσεις τον Άλλον, και σε κομματιάζει!

Ημερεύει και σου παραδίδεται όταν τον πλησιάσεις ταπεινός για να του δοθείς Σου θεραπεύει όλες τις πληγές!
Τούτο το μυστήριο δεν το κατανοεί η επιστημονική ευφυία αλλά μόνο μια καθαρή καρδιά- από αυτές που μακάρισε ο Κύριος στην "Επί του όρους Ομιλία". Μονάχα οι Πτωχοί Τω Πνεύματι που δεν έχουν αλλοτριωθεί από την κερδοσκοπία και την εγωπάθεια της της φιλοδοξίας, της φιλαυτίας και της Γνώσης οταν γίνεται αυτοσκοπός ή φτιασίδι κι όχι δρόμος προς τον Άλλον .

Γι' αυτό, "το τέρας" βρήκε καταφύγιο κι αγάπη στα χέρια των περιφρονημένων. Των καταδιωγμένων. Των απορριπτέων. Εκείνων που τα έχουν χάσει όλα. "Γιατί μόνο όποιος χάνει τον εαυτό του θα τον ξαναβρεί", όπως λέει κι η περικοπή.

Γιατί μόνο όποιος έχει απαρνηθεί τον "Ναρκισσισμό μπορεί να μετάσχει στην ουσία του Έρωτα. Ο δοτικός άνθρωπος είναι ερωτικός - όχι ο όμορφος ή ο "αισθησιακός"!

Όσο λοιπόν κάποιοι σπαταλούν τον λιγοστό χρόνο της εφήμερης ζωής τους στο κυνήγι του πλούτου κ της εξουσίας οι μικροί ψηλαφούν Ουρανό, μέσα από την αγάπη.

Το ταξίδι προς την αγάπη ειναι αντιστάθμισμα στο πρόσκαιρο της Ανθρώπινης ύπαρξης που ο ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ το αναδεικνύει διασπείροντας στην ταινία σύμβολα του χρόνου που περνά αμείλικτα κι ερήμην μας. (καλαντάρι, και ρολόγια παντού ως άλλος Dali).

Για όλα αυτά, προφανώς η Ακαδημία, διέγνωσε την αξία της ταινίας πίσω από το απλουστευμένο της ίσως σενάριο!
Γιατί με αναγνωρίσιμα συστατικά από την χολυγουντιανή "παράδοση, ο Μεξικανός σκηνοθέτης συνέθεσε μια μοναδική ωδή στη θυσιαστική φύση του έρωτα, μια θεολογία των Μωρών του Κόσμου.

Η Μορφή του Νερού  αποτελεί έναν ύμνο στα "Μικρά του Κόσμου που εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους Σοφούς καταισχύνη"!

Είναι η μεροληψία του Θεού υπέρ των τεθραυσμένων".

        Στο κλείσιμό της, η "Μορφή του Νερού" γίνεται ενας "Επί του Όρους" Μακαρισμός ,για τους μωρούς που πετυχαν την ανάβαση ως τον " παράδεισο" , δηλαδή τη Συνάντηση και την Ένωση, όπως μόνον καθαρές καρδιές μπορούν να τη φτάσουν...

          Το τέλος θυμίζει την Παραβολή του Δείπνου όπου επίσημοι καλεσμένοι του Βασιλιά ήταν οι απόκληροι , αφού οι πολυάσχολοι υλιστές δεν είχαν χρόνο για τον Δείπνο της Αγάπης και περιφρόνησαν την πρόσκληση.
          

ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Δύσκολα όμως θα περνούσε το πολυεπίπεδο μήνυμα ανθρωπιάς ο Ντελ Τόρο αν δεν είχε άξιους "σαλπιγκτές" του τις αλησμόνητες ερμηνείες των σπουδαίων ηθοποιών του.
           Η Βρετανίδα Σαλλυ Χόκινς συγκλονίζει εκμεταλλευόμενη και τον τελευταίο μυ του εκφραστικότατου προσώπου της για να αποδώσει την ψυχή της μουγγής γυναίκας.

Η ταλαντούχα ηθοποιός έχει ενσωματώσει πλήρως την κινησιολογία των μη ομιλούντων και αξιοποιεί τη νοηματική γλώσσα. Κατορθώνει, έτσι, να μεταδώσει, στο βαθύ της βλέμμα και τους μορφασμούς της, τις "κραυγές" πίσω από την σιωπή, ακροβατώντας ανάμεσα στην εσωστρέφεια και τη λαχτάρα για ζωή, στην αδούλωτη ψυχή και τη μητρική στοργή. 

Πίσω από το λεπτό κορμί της Χόκινς νιώθουμε το πύρινο μάγμα του έρωτα να κοχλάζει στα έγκατα της ύπαρξής της, ώσπου θα εκραγεί σε μια πράξη αντίστασης αλλά και θυσίας.Αξιζε το ΟΣΚΑΡ πολύ περισσότερο απο τη ΣΠΕΝΣΕΡ.
              Ο Ρίτσαρντ Τζέκινς ως "ηλικιωμένος γκέι ζωγράφος" μεταδίδει όλη την απόγνωση της απελθούσας νιότης, που αφήνει τη θέση της σε ματαιωμένα όνειρα και μια παρουσία παραγκωνισμένη από τον κοινωνικό περίγυρο.
       Ο εκπληκτικός αυτός ηθοποιός μας έδειξε όλη τη ρήξη του απογοητευμένου ηλικιωμένου με το είναι του και τη σύγχυση της ταυτότητας του, που αποκαθίσταται όταν βρίσκει τη δύναμη να στηρίξει την Ελάιζα στην υπέρβαση που ο ίδιος δεν τόλμησε στη δική του ζωή . Ένας ετερόφωτος επαναστάτης στη δύση της κουρασμένης ύπαρξής του.
               Η Οκτάβια Σπένσερ ως συνάδελφος Ζέλντα χειρίζεται την αιχμηρή δύναμη του υπαινιγμού και της πικρής ειρωνείας με αριστοτεχνική επιδεξιότητα, αποδεικνύοντας το ερμηνευτικό "μέγεθος" που την οδήγησε -υπερβολικά κατ'εμέ -σε δεύτερη υποψηφιότητα για Οσκαρ Β Γυναικείου Ρόλου, ..

Είναι πάντως αξιομνημόνευτη η στιγμιαία στιχομυθία της περί θεού με τον Στρικλαντ(Σάνον

), που συνοψίζει όλον τον ρατσισμό της εποχής και μου θύμισε αυτό το κομμάτι του Μάνου Λοίζου, περί υποκειμενικότητας κ βιωματικότητας της αντίληψης για τον Θεό:

 Ο δε Μάικλ Σάνον αποδίδει πολύ εσωτερικά τον εξουσιομανή αντισυνταγματάρχη Strickland και την ανικανότητα του να αγαπά σε οποιοδήποτε επίπεδο, προσφέροντας έναν "δαιμονικό κακό", που η ασχήμια του αναβλύζει αποκρουστική από τη σκοτεινή ψυχή του και "τέρας" τον καθιστά ο σαδισμός του κι η επιθυμία να συντρίψει τους αλλους για να αναδειχθεί ο ίδιος!

    Ρεσιτάλ  ερμηνείας δίνει και ο μίμος ,γνωστός για ερμηνείες τεράτων (Pans Labyrinth") Ντιουκ Τζόουνς που κατορθώνει με τους μορφασμούς του στόματός του και την επιδέξια κινησιολογία του, να πλάσει ένα αληθοφανές αμφίβιο ον και να αναδείξει τις ψυχικές διακυμάνσεις του αλλόκοτου πλάσματος, όπως αυτό μεταβαίνει από την "έκπληξη του πρωτόπλαστου" και την "αθωότητα του νεογέννητου", στην οργή, στη μάθηση και τον ενθουσιασμού του παιδιού- για να φτάσει από την εμπιστοσύνη στον απώτατο ερωτισμό μες στην αγκαλιά της Ελάιζα.
             Παρέα με όλους τους συντελεστές ,λοιπόν, θα οδηγηθούμε στο γλυκόπικρο φινάλε, που μόνο "happy end" και "ντισνεικό"-όπως κάποιοι άστοχα έγραψαν- δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ράπισμα αυτοκριτικής ήταν το τέλος του "Shpae Of Water" για το ανθρώπινο γένος, και σε αφήνει με μια αίσθηση ορφάνιας κι ερήμωσης, καθώς αποδεικνύει "τι" αφιλόξενο κόσμο έχουμε φτιάξει για την αγάπη και την ανθρωπιά!
ίσως τα 4 ΟΣΚΑΡ να είναι υπερβολή που εξόφλησε το γραμμάτιο του αδικημένου Λαβυρίνθου για τον Ντελ Τόρο.

Το "Shape Of Water",πάντως, είναι ένα σκοτεινό νοσταλγικό παραμύθι με "εξωτερικές" σεναριακές απλουστεύσεις, που μόλις κατακάτσει μέσα σου, σε συγκλονίζει ετεροχρονισμένα με την υπόγεια- (ίσως και... υποβρύχια!)- ευφυία του και τα πολλαπλά υπαρξιακά του μηνύματα, που αναδύονται σταδιακά και τραντάζουν τεκτονικά κάθε ίνα της καρδιάς σου!
           Τουλάχιστον έτσι συνέβη με εμένα κι ίσως φταίει ότι ο Ντελ Τόρο έχει βρει το κλειδί κι αλώνει την καρδιά μου.
   Αφουγκραστείτε την ταινία αυτή, περισσότερο με τη γλώσσα της ψυχής, παρά του ίδιου του σινεμά!

Αξίζει πολύ παραπάνω από το προφανές!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 9,5/10!!! (Δηλαδή, μες στις ατέλειές του, "Διαμάντι ακατέργαστο")

ΥΓ 1 Ο έγκριτος cine κριτικός κυρις Παναγιώτης ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ διάβασε σε μια συζήτηση στο facebook τη συγκεκριμενη κριτικη και την επαίνεσε δημοσίως κ αυθόρμητα!Ποια τιμη μπορει να ειναι μεγαλύτερη για μια παρθενική σινεκριτικη;

                                             

ΥΓ. Καλλιτεχνικές εμπνεύσεις για το "Shape Of Water" γεμάτες ευαισθησία !