Roberto Benigni, La Vita e' Bella ( Μπενίνι, Η Ζωή Είναι Ωραία)Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΠΕΝΙΝΙ! ΤΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΚΡΙΤΩΝ.

 Roberto Benigni, La Vita e' Bella (H Zωή Είναι Ωραία)

                            Eίδος : Aντιπολεμικό Δράμα

3 ΟΣΚΑΡ: 

ΟΣΚΑΡ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας Roberto Benigni
OΣΚΑΡ Α' Ανδρικού Ρόλου Roberto Benigni
ΌΣΚΑΡ Πρωτότυπης Μουσικής Niccolo Piovani

Ελλ. τίτλος: Η Ζωή Είναι Ωραία
Σκηνοθέτης: Roberto Benigni
Πρωταγωνιστές: Roberto Benigni, Nicoletta Braschi, Giorgio Cantarini,
Giustino Durano, Sergio Bini Bustric, Marisa Paredes, Horst Buchholz
Παραγωγή: 1997
Διάρκεια: 122’

Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΠΕΝΙΝΙ

ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!
ΤΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΚΡΙΤΩΝ.

Το 1998 ο Ρομπέρτο Μπενίνι τάραξε τα νερά του Παγκόσμιου Σινεμά συνθέτοντας μια ταινία μνήμης για το Ολοκαύτωμα, που τελικά ανάγεται σε έναν ύμνο προς τη ζωή και την οικογένεια.

Μια ελεγεία της Πατρικής Αγάπης αλλά και του Έρωτα σε δεύτερο πλάνο, που έρχεται να μας θυμίσει πως "Η Ζωή Είναι Ωραία"! 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Φασιστική Ιταλία: Ο Ιταλοεβραίος  Γκουίντο Ορέφιτσε καταφθάνει σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας για να πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος στο ξενοδοχείο όπου εργάζεται ο θείος του.

Εκεί θα γνωρίσει την Ντόρα, μια γλυκιά δασκάλα από μια πλούσια οικογένεια που είναι αρραβωνιασμένη  με έναν φέρελπι εκπρόσωπο της Υψηλής Κοινωνίας.

Ο Γκουίντο γοητεύει την καταπιεσμένη Ντόρα με τα καμώματά του και την οδηγεί να αποτινάξει τα δεσμα του μικροαστισμού της, ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς της.

          Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας κι η γερμανική επέμβαση, τούς βρίσκει παντρεμένους κι ευτυχισμένους γονείς ενός τρισχαριτωμένου αγοριού, του Τζόσουε, ενώ ο Γκουίντο διατηρεί ένα γραφικό βιβλιοπωλείο.

Όταν οι ναζί μεταφέρουν τους Εβραίους της Ιταλίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ο Γκουίντο βλέπει την οικογένειά του να διασκορπίζεται. Ο ίδιος γεμάτος αγωνία θα βρεθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με τον γιο του.

Μέσα στην αγωνία του αγωνίζεται να  παρουσιάσει τη νέα κατάσταση στον μικρό του γιο ως ένα παιχνίδι για να αντέξει τη φριχτή δοκιμασία, πασχίζοντας να ξανασμίξει με την Ντόρα.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι παίρνει το πιο σκληρό ίσως θέμα της Σύγχρονης Ιστορίας και από αυτό προσφέρει μια γλυκόπικρη εμπειρία ψυχής που σε ένα αντιφατικό μοτίβο σκιαγραφεί την ομορφιά της ζωής και τη βαρβαρότητα του μίσους όπως εκφράστηκε στο ναζιστικό όραμα.

             Ενώ, λοιπόν, θέτει στο επίκεντρο το Ολοκαύτωμα επιλέγει έναν φαινομενικά ανορθόδοξο δρόμο να το προσεγγίσει.

Η ταινία "Η Ζωή Είναι Ωραία" στέκεται στον αντίποδα της εκπληκτικής και δραματικής ταινίας του Σπιλμπεργκ -επίσης για το Ολοκαύτωμα- τη "Λίστα του Σίντλερ", χαρίζοντας ένα αντάξιο αριστούργημα- όχι μέσα από την αναπαράσταση της βίας του, αλλά αντιπαρατάσσοντάς του μια φωτεινή ψυχή ταμμένη στην αγάπη, που αρνείται να ενδώσει στην ταπείνωση του φόβου αλλά πασχίζει να διαφυλάξει την πίστη και τη ζωή του ίδιου του του παιδιού!

            Πόσο λάθος, όμως, να αντιμετωπίζεται το "La Vita e' Bella" ως κωμωδία!

Δεν υπάρχει πιο δραματικός τρόπος να αναδείξεις τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης και της Ιστορίας από το πρίσμα της παιδικής αθωότητας.

Όπως έξυπνα είχε σημειώσει ο ταλαντούχος Ιταλός 

" Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει πιο βαθιά για τον θάνατο από τους κλόουν και τα παιδιά!"

Αυτό ακριβώς κάνει στη "Ζωή" ο Ρομπέρτο Μπενίνι συνδυάζοντας στο πρόσωπό του και τις δυο αυτές εκφάνσεις της αθωότητας!

Ο Μπενίνι, σαν φιγούρα που ξεπηδά από τα σπλάχνα  της "Commedia De L' Arte" και την παράδοση της βενετσάνικης Αποκριάς, εισηγείται μια τρυφερή θέαση του σκληρού μας κόσμου, με τη φάρσα ως στοιχείο αποδόμησης της ματαιοδοξίας, της φαυλότητας και των ανισοτήτων του! 

Ένας πλουμιστός, σπιρτόζος αρλεκίνος που με το πιο τρανταχτό γέλιο αρθρώνει τις πιο πικρές αλήθειες.Ένα παιδί που δε χάνει τη διάθεση για παιχνίδι παρά τον ακατανόητο ζόφο που το περικυκλώνει...

              Το "La Vita e Bella" Ζωή είναι ένας κλαυσίγελως απέναντι στον παραλογισμό του Πολέμου και του Μίσους που καταστρέφει ό,τι όμορφο δημιουργεί ο άνθρωπος:

Έρωτα, Οικογένεια, Φιλία, Ελπίδες.

Η ταινία του Μπενίνι ξεκινά ως μια γλυκιά κομεντί εποχής.

Το πρόσημο της είναι αισθηματικό, εμπεριέχοντας σπέρματα αντιφασιστικής σκέψης και κοινωνικού προβληματισμού!

             Είναι γνωστή η προοδευτική ματιά του Μπενίνι στα πράγματα, καθώς κι η σκωπτική του διάθεση απέναντι στη μεγαλοαστική τάξη της χώρας του, στον φασισμό και τη σοβαροφανή τυπολατρεία , χαρίζοντας στιγμές σα διάδοχος ενός Σαρλό!

Στο πρωτο μέρος, λοιπόν, συναντάμε τον γκαφατζή Johnny Stecchino, τον παιχνιδιάρη "Διαβολάκο", με τον ρομαντισμό ενός αναγεννησιακού τροβαδούρου όσο διεκδικέι τον έρωτα της γλυκιάς του δασκάλας.

Συναντούμε την αποκαθήλωση των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης στην Ιταλία του Μουσσολίνι και ένα ξεγύμνωμα της σαθρότητας του φασισμού, με τρόπο που ουδέποτε εκπίπτει στον διδακτισμό αλλά ενόχλησε την Δεξιά της Ιταλίας.

          Παράλληλα, φανερώνεται η ανάδυση του αντισημιτισμού, ενόσω δηλητηριάζει την τότε ιταλική κοινωνία- με τρόπο, όμως, απολαυστικό, πολύ αστείο απαλύνοντας τον μελοδραματισμό.

          Το δεύτερο μέρος μάς, κρατάει κάτι από την τρυφερότητα των πρώτων ημερών, μέσα από οικογενειακά στιγμιότυπα με τον καρπό της ωραίας αγάπης, και σταδιακά μάς εισάγει στις μέρες του Πολέμου όταν έφτασε στην Ιταλία με τη μορφή πια της Κατοχής από την πρώην σύμμαχο Γερμανία- με τους Ιταλοεβραίους να σηκώνουν το σημαντικότερο βάρος της κατάστασης.

Στο στρατόπεδο έρχεται η κορύφωση του δράματος που μετεωρίζεται αριστοτεχνικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό - στην αγωνία και στην αισιοδοξία...

Η ευρηματικότητα της αγάπης κι η νοσταλγία για τις ομορφιές της ειρήνης κυριαρχούν και συγκινούν,

με μοναδικό τρόπο.

Η οικογένεια ανυψώνεται σε κίνητρο ζωής και αντίσταση στη βαρβαρότητα...

Προσωπικά δε διέκρινα ίχνος σάτιρας απέναντι στο Ολοκάυτωμα όπως αφελώς ακούστηκε από κάποιους εύθικτους κύκλους: Κάθε άλλο:

Η αθωότητα κι η αγνότητα προσέδωσαν μια μοναδική τραγικότητα και κατόρθωσαν να σκιαγραφήσουν - την εφιαλτική πραγματικότητα που ο ναζισμός επέβαλε στην Ευρώπη -και συγκεκριμένα  σε όσους η άρια παράνοια έχρισε Uentermenschen!

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι με τη σκηνοθετική ματιά του στην ωριμότερη εκδοχή της, ενορχηστρώνει μοναδικές ερμηνείες, σε ένα αρμονικό και σπαρακτικό, συνάμα, σύνολο.

Ο "Guido Orefice" είναι σαφέστατα η κορυφαία του κινηματογραφική στιγμή καθώς δίνει μια ερμηνεία ζεστή και άκρως εκφραστική.

Σύμφωνα με το προσφιλές του στιλ, η παρουσία του είναι νευρώδης και τρυφερά σαρκαστική, εμποτισμένη όμως εδώ, με έναν ιδεαλιστική προσέγγιση του έρωτα.

Με μια εμφάνιση σε πλήρη αντίθεση με τα χολιγουντιανά αψεγάδιαστα πρότυπα αρρενωπότητας, η σπιρτάδα του Μπενίνι υποκαθιστά το έλλειμμα αυτό, με έναν ερωτισμό εκρηκτικό, που αγκαλιάζει την ψυχή.

Παράλληλα ιχνηλατεί τόσο ανάλαφρα την ευθύνη του οικογενειάρχη και το μεγαλείο της πατρικής αγάπης , που κατορθώνει να μετατρέψει τη φρίκη σε παιχνίδι, την απελπισία σε προσδοκία, το σκοτάδι σε αίτημα φωτός για χάρη ενός παιδιού ,ξεχνώντας τα εαυτής...

Μόνο η ευφυϊα κι η υπόγεια ευαισθησία του Ρομπέρτο Μπενίνι θα κατόρθωνε αυτή τη σύζευξη ετερόκλητων στοιχείων και τη στοίχισή τους πίσω από το Σάλπισμα Ελπίδας και Πίστης!

Αλησμόνητος ο Γκουίντο του  αν κ με ευφυή σκηνοθετική γενναιοδωρία ο Μπενίνι πετυχαίνει να μη γίνει η ταινία one man show, καθώς το θέμα υπερβαίνει τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα που είχαν οι άλλες του κινηματογραφικές δημιουργίες!

             Δίπλα του, μοιραία πιο χαμηλόφωνη, αλλά εξαίσια, η Νικολέττα Μπράσι στον ρόλο της δασκάλας Dora, με πριγκιπική φινέτσα, μια έμφυτη σεμνότητα και μια γλυκύτητα που σχηματίζει ένα αξιολάτρευτο δίπολο μαζί του.

Την παράσταση και τις καρδιές μας κλέβει και ο μικρός τότε Giorgio Cantarini που ερμηνεύει τον γιο του ζευγαριού  Τζόσουε, με αυθορμητισμό και την οξυδέρκεια που μόνο τα παιδιά μπορούν να έχουν .

Οι υπόλοιποι άξιοι παραστάτες στο δράμα της οικογένειας, σε καλαίσθητα στημένο σκηνικό.

Η μουσική του Niccolo Pioviani- ονειρική ένα από τα πιο όμορφα soundtracks στην ιστορία του κινηματογράφου.Δικαίως απέσπασε πανάξια κι αυτό Όσκαρ Μουσικής Σύνθεσης!

 Έχω την αίσθηση ότι η ταινία "La Vita e Bella" απηχεί την ίδια την ψυχή του Μπενίνι ο οποίος πάνω της κατέθεσε τον έρωτά του για την αιώνια μούσα του και σύζυγό του, τη Νικολέττα Μπράσι , αλλά και για την ίδια τη ζωή, κόντρα στις αντιξοότητές της!

Ο Μπενίνι, λοιπόν, με όχημα τον έρωτά του για τη γυναίκα του υποδύεται έναν μελλοθάνατο Εβραίο κι αναφωνεί "Η Ζωή Είναι Ωραία" -τη φράση που ο Λέων Τρότσκι ανεφώνησε μπροστά στη δική του γυναίκα, εξόριστος στο Μεξικό, λίγο πριν δολοφονηθεί από ανθρώπους του Στάλιν.

            Παράλληλα με την ταινία αυτή, απέτεισε κι έναν φόρο τιμής στον πατέρα του Λουίτζι Μπενίνι , επιζήσαντα στρατοπέδου συγκέντρωσης, χωρίς όμως να συνθέτει άλλο ένα δράμα για το Ολοκαύτωμα αλλά 

παιανίζοντας την ελπίδα και την αγάπη.

Η "Ζωή" του Μπενίνι  ανθρωποκεντρικη κι αφελώς κατηγορήθηκε για απολιτικ.

Πραγματι, δεν εξεταζει τη Συλλογικοτητα αλλά την Ατομικότητα

Μιλάει για την αγάπη ως αντίβαρο στα πολυβόλα.αυτή τη  δυναμη που κυοφορει καθε ανθρωπος -ξεχωριστα, ως μοναδικοτητα στο συμπαν! 

Μπορει όμως να εκληφθει ως πολιτική απο την άποψη πως Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ειναι το πρωτιστο διακύβευμα πριν απο τα πολιτικα συστηματα κι ισως προϋποθεση εγκαθίδρυσης μιας δικαιότερης κοινωνίας...
Αν δεν επέλθει ηθική ανάταση του ανθρώπου ,καθε επανασταση ειναι καταδικασμενη να εκπεσει ηθικα.
..Ο ΜΠΕΝΙΝΙ με την προσωπική ακτινοβολία της καλοσύνης ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ευκαιριακος ΚΑΜΙΚΑΖΙ μεσα στο φασιστικο συστημα-οχι ενας "ηγετης"...

Η επανάσταση του Μπενίνι είναι ο έρωτας που διαττέχει την ύπαρξή του όχι μόνο ως πόθος για μια γυναικα την pringipessa- αλλά ως λαχτάρα για τη βίωση της αγάπης ως το τέλος...Θυσιαστικα, ανυποτακτα....
Να, η αφετηρια καθε Επαναστασης!

Αν οι άνθρωποι δε στραφούν στην αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο ,καθε αποπειρα τους για επικρατηση της κοινωνικης δικαιοσυνης θα αποτυχει...

Το μήνυμα του Μπενίνι πολιτικά φέρνει στον νου το κοινωνικό τραγούδι του ΜΠΑΚΑΛΑΚΟΥ, όταν αυτός αναφωνεί "

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

ούτε για μια στιγμή[..]

Έχουμε τη ζωή πολύ

-παρα πολύ!-

 αγαπήσει"!

Ας αφήσουμε, λοιπόν, το γλυκό μήνυμα της αριστουργηματικής αυτής ταινίας να κυριεύσει την ψυχή μας και να μας κάνει να ξυπνάμε χαιρετίζοντας τη νέα μέρα με την πιο γλυκιά καλημέρα:

"Buongiorno pringipessa"!

ΕΠΙΜΕΤΡΟ- ΤΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΝ ΕΠΙΚΡΙΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΔΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΕΝΙΝΙ.

        Στην ταινία "Η Ζωή Είναι Ωραία", το στρατόπεδο της πλοκής δεν κατονομάζεται ποτέ,

διότι σκοπός δεν είναι ο καθορισμός συγκεκριμένου πλαισίου, αλλά να αναχθεί η ταινία σε 

διαχρονικό σαλπιγκτή του αντιπολεμικού μηνύματος.
Κάπου εδώ αρχίζουν οι... παρεξηγήσεις:

         Πολλοί - κριτικοί ή πολιτικοί ακόμη σαν την Μ Γιαννακάκη- κατηγόρησαν, λοιπόν, τον Roberto Benigni για εξώφθαλμο φιλοαμερικανισμό και ξεδιάντροπη παραχάραξη της Ιστορίας ,επειδή το "άγνωστο" στρατόπεδο στο φινάλε "του",
το απελευθερώνουν οι Αμερικάνοι [κι όχι οι Ρώσοι] :

   Όλοι τους, προφανώς, έφεραν αντανακλαστικά στον νου τους το Άουσβιτς, που απελευθερώθηκε 

από τους Σοβιετικούς, οπότε ενοχλήθηκαν από την αμερικανική παρουσία στο φινάλε, σε έναν πολιτικό αυτοματισμό.

Τέτοια παρερμηνεία μπορεί να είναι ανεκτή στον ευκαιριακό σχολιασμό ενός θεατή στο facebook... Είναι όμως εξοργιστική κι ανεπίτρεπτη από πολιτικούς ή ανθρώπους που εκφέρουν επίσημο λόγο κριτικής, διότι "υποτίθεται διαθέτουν μεγαλύτερη γνώση  κι ωριμότερο μάτι από τον μέσο θεατή"- γεγονός που νοηματοδοτεί την επιλογή τους να τοποθετούνται.

Όσοι, λοιπόν, επισήμως ισχυρίζονται ότι "ο Μπενίνι ...κατακρεουργεί (!)" την Ιστορία και κολακεύει αηθώς τους Αμερικάνους για το Όσκαρ", επειδή "έβαλε ελευθερωτές Αμερικάνους στο στρατόπεδο του", απλά γελοιοποιούνται κι αποδεικνύουν ότι οι ίδιοι είναι ανιστόρητοι κι ανεπαρκείς στον ρόλο τους!

Απλά Μαθήματα Ευρωπαϊκής Ιστορίας, λοιπόν [και χωρίς ...Νόρτον] :

Για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς την Ιστορία του ΒΠΠ,

ΔΕΝ απελευθερώθηκαν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους  ηρωικούς ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥΣ!!!!
Το αρχετυπικό ναζιστικό στρατόπεδο ΑΟΥΣΒΙΤΣ -ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ απελευθερώθηκε

- τω όντι- 26 Γενάρη του 1945 από τους Σοβιετικούς,εν μέσω άγριου χιονιά.

(Είχε προηγηθεί μερική εκκένωσή του από τους Γερμανούς που επέβαλαν μιαν εφιαλτική πορεία θανάτου των ομήρων μες στα χιόνια προς την ενδοχώρα της Γερμανίας)

        Ο Κόκκινος Στρατός, απελευθέρωσε επίσης κι άλλα στρατόπεδα, όπως την Τρεμπλίνκα, το Μαϊντάνεκ, το Ράβενσμπρικ, το Σάξενχάουζεν - προελάυνοντας  από την πλευρά της Πολωνίας και του Βιστούλα  με στόχο το Βερολίνο.

           Υπάρχουν, όμως άλλα ναζιστικά στρατόπεδα που απελευθερώθηκαν αργότερα- κατά τους ανοιξιάτικους μήνες του 1945- απο τους Αμερικάνους ή τα βρετανικά στρατεύματα- με γνωστότερα το Nταχάου, το Μπούχενβαλντ, το Μαουτχάουζεν και το Μπέλσεν.

Αυτοί προήλαυναν από τα δυτικά και τα νότια- την πλευρά της Μεσογείου-επίσης για το Βερολίνο, που γι' αυτό χωρίστηκε κιόλας αργότερα κλπ!
Η απελευθέρωση στην ταινία του Μπενίνι, τοποθετείται την ΑΝΟΙΞΗ, άρα η κριτική που του γίνεται σε αυτό καταρρέει πανηγυρικά:

     AΝ έχει νόημα ένας τέτοιος τοπογραφικός προσδιορισμός, η "Ζωη Είναι Ωραία" μπορεί άνετα να τοποθετηθεί σε ένα από τα προαναφερθέντα στρατόπεδα, τα πιο κοντινά στην Γερμανία, που απελευθερώθηκαν από Αμερικάνους , λ.χ. στο αυστριακό Μαουτχάουζεν.
1ον, είχε κι αυτό κρεματόρια, (και λατομεία) πράγμα που δεν ίσχυε για όλα τα στρατόπεδα (άρα αποκλείεται το Μπέλσεν που λένε κάποιοι διότι αυτό δε διέθετε θαλάμους).

2ον, η Αυστρία είναι δίπλα στην Ιταλία και αρκετοί Ιταλοεβραίοι μεταφέρονταν εκεί-ειδικά μετά τη συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο...
3ον απελευθερώθηκε άνοιξη του '45, πράγμα που ταιριάζει στο σκηνικό της ταινίας του Μπενίνι.
4ον απελευθερώθηκε από την 3η αμερικανική στρατιά όπως μας πιστοποιεί η σπαρακτική μαρτυρία του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο μοναδικό του πεζογράφημα "Μαουτχάουζεν.(ΕΚΤΕΝΕΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ)

"..Στις 5 του Μάη, λίγο πριν απ' το μεσημέρι, 

ένα θεόρατο αμερικάνικο τανκ, καπνισμένο και σημαδεμένο απ' τον πόλεμο, γκρέμισε την πύλη του Μαουτχάουζεν και μπήκε στον περίβολο. Κι αυτό το θεόσταλτο άρμα της ελευθερίας ήταν, λέει, 

ένα από τα αμέτρητα και ακατανίκητα της ενδέκατης ταξιαρχίας αρμάτων  της τρίτης αμερικανικής στρατιάς[...] 

             Άρα ο Ρομπέρτο Μπενίνι και με απτά στοιχεία, δε διασαλεύει την ιστορική εγκυρότητα, παρότι- όπως είπαμε δε φτιάχνει μια ιστορική ταινία για το Ολοκαύτωμα- αλλά μια συμβολική ταινία για την αξία του να παλεύεις για την ομορφιά της ζωής με όπλο την αγάπη..
Να δεχθώ πως ήταν "επικοινωνιακά έξυπνο" εκ μέρους του, να επιλέξει ένα άλλο στρατόπεδο κι όχι το Άουσβιτς, ώστε να ευσταθεί η προβολή των Αμερικάνων ως ελευθερωτών! Πάντως, ο Benigni την ιστορική αλήθεια δεν την παραχαράσσει, ψέματα δε λέει πουθενά και καμιά προπαγάνδα δεν κάνει!

Δεν τελειώνει το Ολοκάυτωμα στο Άουσβιτς -δυστυχώς- ούτε προσαρμόζεται η Ιστορία σε ιδεολογικά αφηγήματα.

Καλό θα είναι, να μην παρασύρονται κάποιοι, λοιπόν, από την έπαρση του τιμητή ή την αγωνία της σοβαροφάνειας και μιας ψευδεπίγραφης πολιτικοποίησης, εκεί που δεν υφίσταται:

          Όποιος κρίνει οφείλει ταπεινότητα και σεβασμό στο έργο που προσεγγίζει κι υπευθυνότητα απέναντι στους αναγνώστες ή ακροατές του.

Καλύτερα να μην αγγίζουμε πεδία που δεν κατέχουμε χωρίς να κάνουμε στοιχειώδη έρευνα, πρώτα, γιατί έτσι δε μειώνουμε το έργο που αξιολογούμε, αλλά τον εαυτό μας.

           Δεν ήταν ολίσθημα του Μπενίνι λοιπόν το φινάλε αλλά ολίσθημα ορισμένων κριτικών που το ερμήνευσαν τόσο  στρεβλά, ελλείψει των απαιτούμενων γνωστικών προσόντων.

             

Ας κρατήσουμε, από όλα αυτά  την ομιλία του ίδιου του Ρομπέρτο Μπενίνι ,την απίθανη βραδιά
που του απονεμήθηκαν τα 2 Όσκαρ- Καλύτερης Ξενόγλωσσης (δεύτερη φορά σε ιταλική μετα τη Σοφία Λόρεν), όταν σκαρφάλωνε τα καθίσματα σαν παιδί και αναφωνούσε με χιούμορ "ήθελα να είμαι σαν τον Δία ,να κάνω έρωτα σε όλους.

Όλους σας αγαπώ απόψε"! 

Στο τέλος όμως ήταν η ουσία που συγκίνησε τους πάντες:

"Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το βραβείο, λόγω του θέματος της ταινίας, σε όσους δεν είναι εδώ. 

Έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε να πούμε ότι 

 Η Ζωή Είναι Ωραία. 

Και θα ήθελα να στείλω ένα φιλί στον Giorgio Cantarini, το μικρό αγοράκι. 

Και μιας και μιλάμε για αγάπη, ο Δάντης είπε: 

"Η αγάπη θα μετακινήσει τον ήλιο και τα αστέρια". 

Η αγάπη είναι θεότητα, και μερικές φορές, αν έχεις πίστη, μπορεί να εμφανιστεί, όπως όλες οι θεότητες. 

Για αυτόν το λόγο θέλω να αφιερώσω αυτό το βραβείο στη Nicoletta Braschi (τη γυναίκα του). Σε ευχαριστώ."

             Ποιο... Όσκαρ μπορούσε να είναι "πιο τιμητικό" για μια γυναίκα από τα λόγια που η Νικολέττα Μπράσι ακουσε να της απευθύνει ο ταλαντούχος άντρας της την ώρα του θριάμβου του, μπροστά στις κάμερες όλου του πλανήτη;;;.