Γεωργιος Ελ ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗΣ , Ένα Δράμι Δύναμης

                                                 Ένα Δράμι Δύναμης, Γεώργιος Ελευθερίου Τζιτζικάκης                                                                             Είδος: Κοινωνικό
                                                                           Βαθμολογία: 9,5/10

          Ο Γεώργιος Ελευθερίου Τζιτζικάκης έκανε ένα θεαματικό ντεμπούτο με το λυρικό κράμα ρομαντισμού, μεταφυσικής ονειροπόλησης και δραματος, "Του Αηδονιού Το Δάκρυ", που κατέκτησε τις καρδιές του αναγνωστικού κοινού.
Τον επόμενο χρόνο (2016) επανήλθε αιφνιδιάζοντάς τους αναγνώστες, καθώς δεν ακολούθησε την ασφαλή πεπατημένη που ο ίδιος χάραξε.
          Αντίθετως ρισκάρισε με ένα μυθιστόρημα εντελώς διαφορετικό, που στέκεται στον αντίποδα της πρώτης του σχεδόν τρυφερής έμπνευσης.
           Το " Ένα Δράμι Δύναμης", λοιπόν, είναι ένα τολμηρό βιβλίο που έρχεται να μας σεργιανίσει στην αθέατη πτυχή της κοινωνίας μας που οι ευυπόληπτοι της Ημέρας αρέσκονται να αποκαλούν Υπόκοσμο.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Νόουτοκ, Λάμπρος, Στίβι.Ποιος είναι στ' αλήθεια;
Ο Νόουτοκ είναι ένας μπράβος της Νύχτας στην υπηρεσία του πιο σκληρού εκπροσώπου της, του επωνομαζόμενου Νερουλά.
Ένας μπιφ όπως αποκαλούνται οι ογκώδεις σωματοφύλακες και υποτακτικοί των Νονών της Νύχτας.
Ένας ψυχρός εκτελεστής, λοιπόν.
Υπηρέτης των συμβολαίων θανάτου και φόβητρο...
Ένα θηρίο που γεύεται ακάθαρτες ηδονές με μια υποψία χαμένης ευαισθησίας, η οποία σύντομα φιμώνεται από το αίμα και τα σκοτάδια.
Μέσα του όμως κρατά εκείνο το αγόρι από την Καστοριά που η μάνα του το ζέσταινε με το φτωχικό μαγκάλι και την ξυπόλητη αγάπη της...
           Εκείνο το αγόρι αναβιώνει και πασχίζει να ξεφύγει από τα πλοκάμια της Νύχτας ξεχνώντας πως εκείνη μαρκάρει για πάντα τους Δούλους της.
Η εξαφάνιση τριών γυναικών αναγκάζει τον Νο να ενδυθεί την παλιά του μάσκα και να επιστρέψει για να μάθει τι τους συνέβη.Για να εκδικηθεί...Κάτω από το βλέμμα του μυστηριώδους μπαρακούντα...
Η πορεία του θα κορυφωθεί με μια μονομαχία ολοκληρωτική.Αυτήν με με την ίδια του τη συνείδηση...
Ποιος θα νικήσει;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Δυναμικό και ιδιότυπα τρυφερό,
ωμό και απροσδόκητα σπαρακτικό, 
το "Ένα Δράμι Δύναμης" μέσα στις ωραίες αντιφάσεις του,συνιστά ένα από αυθεντικό κοινωνικό μυθιστόρημα,  που δεν ξεχνάς ποτέ!
Παρότι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απολαυστικό, λόγω του θέματός του, διαβάζεται απνευστί αφήνοντας στάμπα στην ψυχή, καθώς μάς συστήνει έναν κόσμο άγριο όσο κι ανεξιχνίαστο, πίσω από τα παραζαλισμένα φώτα της πολύβουης πόλης. 
Σίγουρα Το Ένα Δράμι Δύναμης δεν είναι ελαφρύ αναγνωσμα για όλους.
Καταγγελτικό, βίαιο και αμείλικτο στην ειλικρίνειά του, αποτελεί ένα από τα πιο τολμηρά και ουσιαστικά βιβλία της Σύγχρονης Λογοτεχνίας μας, καθώς αναμετράται με όσα η Κοινωνία μας πασχίζει να ξεχνά.
              Το Ένα Δράμι Δύναμης δεν είναι, λοιπόν, ένα απλό μυθιστόρημα αλλά ανταπόκριση απο τη  Κόλαση μιας πόλης που σήπεται από μέσα...
                Πρώτη φορά τον λόγο παίρνει όχι ένα θύμα ή ένας δίκαιος εξιδανικευμένος διώκτης του Κακού, αλλά ένας θύτης:
                Σε έναν εκτεταμένο ευέλικτο μονόλογο, σαν εξομολόγηση, που παρέχει αντικρουόμενα συναισθήματα , ένας μπράβος της Νύχτας- ένας φουσκωτός όπως λέμε,-ξετυλίγει το νήμα της ζωής και της συνείδησής του για να μας οδηγήσει από την παγωμένη λίμνη της Καστοριάς των παιδικών του χρόνων, στην τρικυμισμένη θάλασσα, των μεγάλων ντιλς, της Μαστροπείας, των Εκβιασμών και των ανταγωνισμών για την Κυριαρχία στη Νύχτα.
Δεν κρύβει τίποτα, δεν κλαψουρίζει μελό δικαιολογίες  και με αξιοπρέπεια κρίνει τον εαυτό του!
        Στα έκπληκτα μάτια μας , μέσα από αυτόν τον μονόλογο χωρίς χρονική ακολουθία, χαράσσεται ένα πλέγμα αλληλεξάρτησης προδοσίας και διαστροφής, που συνθέτουν το Οργανωμένο Έγκλημα
Ένας κόσμος με δικούς του κώδικες και όρους.Με Σκιες, Σκύλους και συνθηματολογία που αποκωδικοποιεί ο συγγραφέας με τόση μαεστρία που δειχνει πόσο βαθιά έχει εντρυφήσει στο αντικείμενό του, προσδίδοντας κοινωνιολογική διάσταση στις αναφορές του.
          Γύρω από τον κεντρικό ήρωα περιστρέφεται ένας θλιβερός θίασος από λογής χθόνια πλάσματα, ενόσο ο συγγραφέας χαρτογραφεί την Ανθρωπογεωγραφία της Νύχτας.
Πόρνες, μαφιόζοι,σπείρες που λιμαίνονται ανυπεράπιστες ζωές, εμπόριο ψυχών, αστυνομικοί, που τα παίρνουν.
Η Τζίνα από τη Λευκορωσία, ο Σάμμι από την Αφρική, ο Ρουμάνος, η Χόνει,  ο Στάθης με το δικό του πένθος, αντιπαλευουν τους δικους τους δαίμονες
Σε όλα δεσπόζει ο ενορχηστρωτής της φρίκης,το αντίπαλον δέος του ήρωά μας:
          Πρόκειται για τον αρχιμαφιόζο "Νερουλά" που δανείζεται το προσωνύμι του από τις μακάβριες εμπνεύσεις του Σαδισμού του, ο οποίος ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, με στιγμές εφιαλτικές, που προξενούν γνήσια φρίκη συμβάλλοντας στην πλοκή..
             Μια ιδιαίτερη,αιμοδιψής προσωπικότητα ο διαβόητος Νερουλάς και μοναδικός παρτενέρ του ήρωά μας σε ένα ανελέητο παιχνίδι ψυχολογίας κι επιβίωσης.
          Μια αντιπαράθεση 2 ανδρών σαν δίπολο Σκακιέρας στη σκιά του Μπαρακούντα που χαμογελά από τον μυστηριώδη , πολυτελή πίνακά του.
Εκμαυλιστής και ταυτόχρονα, το alter ego του πρωταγωνιστή , ο Αρχιμαφιόζος ,σε μια παράδοξη συμπλοκή όρων και ρόλων Καλού - Κακού, Ισχυρού και Αδύναμου, Ηθικού κι Διεφθαρμένου-
όπως περίπου ο Γουλφ Λάρσεν για τον Χώμφρευ του Τζακ Λόντον ή ο Λόρδος Χένρι για τον Ντόριαν σε πασίγνωστα κλασσικά έργα που φυσικά εκτόξευσαν το μοτίβο της αντιπαράστασης δυο ηθικών πόλων σε άφθαστα επίπεδα φιλοσοφίας...
Μια ηθική μονομαχία και εδώ με αμφίβολο αποτέλεσμα.
            Το "Ένα Δράμι Δύναμης" είναι ένα μυθιστόρημα που απαιτεί συγγραφική αποκοτιά τόσο για το θεματολογικό ρίσκο που ενέχει όσο και για την ίσως κι επικίνδυνη έρευνα που χρειάζεται για ένα ολοκληρωμένο σύνολο, σαν κι αυτό- από την ιδιαίτερη ορολογία ενός αλλότριου Μικρόκοσμου μέχρι τα επεισόδια που συνθέτουν την αλήθεια του .Ένα φοβερά δύσκολο βιβλίο κ μπράβο στον συγγραφέα που το επεχείρησε με τόση υπευθυνότητα.
          Ο Γεώργιος Τζιτζικάκης, καλλιεργεί μια ζοφερή ατμόσφαιρα και αγωνιώδη ρυθμό χωρίς να κρυφτεί πίσω από splatter εντυπωσιασμούς ή χυδαίες εκφράσεις
Στο Ένα Δράμι στοίχημα ήταν και η γλώσσα κ ο τρόπος που το αντιμετώπισε ο κ Τζιτζικάκης είναι υποδειγματικός.
Η αμεσότητα του λόγου,
 η προφορικότητα μιας αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο
κι ο τραχύς χαρακτήρας του ήρωά του, 
δεν έγιναν ουδεποτε πρόσχημα χυδαιότητας ή προχειρότητας.
Αντιθέτως έχουμε μια γλώσσα σμιλεμένη λέξη τη λέξη ώστε να ισορροπεί
ανάμεσα στην αυθεντικότητα των δρόμων και την καλαισθησία,
ανάμεσα στην αργκό και την ποιότητα,
τον κυνισμό και μια απροσδόκητη ποίηση που στοχεύει στην καρδιά.
Εγχείρημα δύσκολο να συνδυάσεις
τον αυθορμητισμό με την εγκυρότητα
και τον "αλήτη" με τον λογοτέχνη".
Αυτή η γλωσσική ακροβασία κάνει το κείμενο να ρέει καίγοντας με την αλήθεια του.
Κάθε του γραμμή , κάθε περιστατικό φανερώνει πίσω της μια εμπεριστατωμένη θέαση ενός τρομακτικού κόσμου, με γνήσια βία.
Καπου όμως από τις χαραμάδες παρεισφρέουν ρινίσματα ευαισθησίας του ήρωά μας που υποβάλλει κοινωνικούς προβληματισμούς σαν κραυγή βοήθειας από τον πυθμένα του πηγαδιού.
Παράλληλα ξεπηδά και μια ιδιότυπη νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο μιας αθωότητας που τη λάβωσαν πρόωρα το ψύχος των βουνών και των ανθρώπων...
Μέσα σε όλα ο Τζιτζικάκης φιλοτεχνεί το πορτρέτο μιας Αθήνας των 80 κ των 90s: 
Με ΤΟ ΜΙΝΙΟΝ κ την Πατησίων της Κατερίνας Γώγου.
Mε τις όμορφες γωνιές στην Αθηνάς και την Ομόνοια 
που ως παιδιά γευθήκαμε το ιδιαίτερο άρωμα τους, κάτω από το βεβηλωμένο κλέος του Παρθενώνα.
            Αυτήν την Αθήνα παρακολουθεί ο "μπιφ Νόουτοκ" να μεταλλάσσεται σε μια πόρνη ξεπεσμένη θλιβερή, που άδικα "ανάβει τα κολιέ της", όπως τραγουδά ο Μπαγιώκης.
Μάταια μακιγιάρει την αποσύνθεσή της, με την απελπισία που διαγράφουν οι στίχοι της Σώτις Τσώτου σε ένα από τα κορυφαία τραγούδια του Γιώργου Νταλάρα

                                                    
Άστεγοι που αποπέμπονται για να μην αλλοιώνουν τη βιτρίνα .Λουκέτα σε άλλοτε γραφικά μαγαζάκια, στέκια τοξικομανών και σκυφτοί ώμοι.
Αυτή η παρακμή της Αθήνας, που μας συστήνει ο ΝΟΟΥΤΟΚ καβάλα στη μηχανή του, αντικατοπτρίζει τη δική του κατάδυση στο έρεβος, που συμπαρασύρει κι ένα κομμάτι της δικής μας μυστικής συνενοχής.
Ένα μυθιστόρημα πορτρέτο της πιο βαθιάς αλήθειας που καταδεικνύει πως όλος αυτός ο ίσως απεχθής μικρόκοσμος της Νύχτας δε  είναι μια καθησυχαστικά αποκομμένη, παράλληλη πραγματικότητα, αλλά ίσως απότοκο του Σκότους που "δε νικήσε η Μέρα", όπως όλοι μας την διαμορφώνουμε.
Ο Λάμπρος, Στίβι Νοουτοκ, όπως κάθε απόκληρος ή περιθωριακός
 ενσαρκώνει τον συγκλονιστικό στίχο της Γαλάτειας Καζαντάζκη 
[...]Μ' από την Κόλαση μου Σου φωνάζω
Εικόνα σου είμαι κοινωνία
και σου Μοιάζω..."
             Σαρξ εκ της Σαρκός μας- και μικρό πορτρέτο της δικής μας συλλογικής ήττας η καταβύθιση του νεαρού Λάμπρου και των συν αυτώ ως τον πυθμένα του εγκλήματος, που η διαφθορά των ευνομούμενων κατά βάθος αρέσκεται να συντηρεί έχοντας έυκολους στοχους ως "αποδιοπομπαίους της ταμπέλας"..
Κι αν ο ήρωας ανέλαβε τις ευθύνες του και πλήρωσε τα λάθη του, ίσως ήρθε ο καιρός να αναλογιστούμε έστω λίγο το δικό μας μερίδιο σε όλα αυτα...
       Μπράβο στον νεαρό συγγραφέα , Γεώργιο Ελ. Τζιτζικάκη, που τόλμησε αυτό το βήμα κι εμφύσησε όλον αυτόν τον κοινωνικό προβληματισμό πίσω από τον ξεχωριστό ηρωά του, σηματοδοτώντας μια ελπιδοφόρα παρουσία στα λογοτεχνικά μας δρώμενα πέρα από τα τετριμμένα κι εύπεπτα που μας κατακλύζουν.


Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτος καίει
και δέντρου σκιά δε θα βρεις
μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι
λυχνάρι και τάφος της γης

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ

Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα
μια έρημο όλο μπετό
οι ξένοι οι στόλοι λαθραία τσιγάρα
παιδιά που δεν ξέρουν κρυφτό

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ

Ξέρω μια πόλη στη γη της Αβύσσου
κουρσάρων κι ανέμων νησί
στης Πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου
για ένα ποτήρι κρασί

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ