Δρόμοι Της Λήθης, Χριστίνα Ζέμπη
Είδος :Σύγχρονο Κοινωνικό
Βαθμολογία : 8,5/10
Σελίδες: 560
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Φεβρουάριος 2019
Τιμή: 17,70ευρώ
Η Χριστίνα Ζέμπη αγαπήθηκε δικαίως από το εξαιρετικό ηθογραφικών αποχρώσεων δραματικό μυθιστόρημά της "Από Πέτρα και Μέλι" εκδ Ωκεανίδα.
Είδος :Σύγχρονο Κοινωνικό
Βαθμολογία : 8,5/10
Σελίδες: 560
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Φεβρουάριος 2019
Τιμή: 17,70ευρώ
Η Χριστίνα Ζέμπη αγαπήθηκε δικαίως από το εξαιρετικό ηθογραφικών αποχρώσεων δραματικό μυθιστόρημά της "Από Πέτρα και Μέλι" εκδ Ωκεανίδα.
Σήμερα επανέρχεται δυναμικά, εγκαινιάζοντας τη συνεργασία της με τις εκδόσεις Διόπτρα μέσα από το κοινωνικό μυθιστόρημα "Δρόμοι Της Λήθης"., ένα βιβλίο που δύσκολα ξεχνάς..
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Μνημονιακή Ελλάδα.Σπίτια με κλειστά παραθυρόφυλλα, κλειστά όνειρα και κλειστές καρδιές.
Η μεσήλικη Μάρθα ασφυκτιά σε έναν τυραννικό γάμο και αναπολεί τη λεηλατημένη χαρά της αγνής αγάπης.
Μια ένοπλη ληστεία, και μια μυστηριώδης εξαφάνιση συνταράσσουν την επικαιρότητα της μνημονιακής Ελλάδας.
Η υπαστυνόμος Δέσποινα, στο πιο γόνιμο σταυροδρόμι της ζωής της, πασχίσει να επιλύσει τις δυο υποθέσεις, καθώς διαισθάνεται ότι συνδέονται, γι αυτό αναζητά τα ίχνη του παλιού δραπέτη, του διαβόητου Μάνου που ίσως κρατά το κλειδί ..
Ένα βράδυ, η Δέσποινα συναντά τυχαία τον Διομήδη , παλιό τρόφιμο των φυλακών που μια λανθασμένη της εκτίμηση εστειλε αθώο στη φυλακή με την πιο ατιμωτική κατηγορία.
Στη φυλακή ο Διομήδης θα βρει αποκούμπι στον φοβερό Μάνο και θα γίνει ο πιο πιστός του φίλος αποτελώντας, τώρα, τη μοναδική πρόσβαση της υπαστυνόμου σε αυτόν. Αποζητώντας την εξιλέωση η Δέσποινα βιωνει έναν απροσδόκητο έρωτα.
Στη φυλακή ο Διομήδης θα βρει αποκούμπι στον φοβερό Μάνο και θα γίνει ο πιο πιστός του φίλος αποτελώντας, τώρα, τη μοναδική πρόσβαση της υπαστυνόμου σε αυτόν. Αποζητώντας την εξιλέωση η Δέσποινα βιωνει έναν απροσδόκητο έρωτα.
Στην άλλη άκρη της πόλης , ο νεαρός Δημήτηρης βιώνει τις δικές του συγκρούσεις ψάχνοντας απαντήσεις στις ανήμερες φωτιές των Εξαρχείων...
Ζωές που συνδέονται με ένα αόρατο νήμα.Λίγο πριν την προδοσία.Λίγο πριν την άφεση...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Οι "Δρόμοι Της Λήθης" είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα δυνατών χαρακτήρων κι έντονων συναισθημάτων που δονείται από τον παλμό της σημερινής ,σκοτεινής εποχής μας.
Από αυτήν την άποψη δεν αποτελεί μια ανώδυνη απόδραση:
Δεν νοσταλγεί παλιές εποχές, δεν παιανίζει ηρωισμούς ,ούτε ονειροβατεί έξω από επαύλεις λαμπερών ανθρώπων για να υμνήσει μεγαλεπήβολα πάθη:
Παραμένει προσγειωμένο στο ζοφερό κλίμα της θλιβερής πραγματικότητας μιας χώρας σε σήψη, συμβιώνοντας με τα πάθη καθημερινών ανθρώπων, τολμώντας, μάλιστα, να τους ακολουθήσει μέχρι την κάθοδό τους στο κοινωνικό περιθώριο!
Με τους Δρόμους Της Λήθης η Χριστίνα Ζέμπη εισχωρεί πίσω από κλειστές πόρτες επίπλαστης οικογενειακής ρουτίνας, αφουγκράζεται τον στεναγμό των φτωχών και χαρτογραφεί τα στενοσόκακα των απόκληρων, κι εξερευνά τις διαδρομές που οπλίζουν τα νιάτα με μολότωφ κ κουκούλες, αποκωδικοποιώντας ως και τους άγραφους νόμους των σκοτεινών κελιών.
Το κύριο γνώρισμα του βιβλίου όμως είναι η διεισδυτική ματιά στον ψυχισμό των ηρώων του
Σε αυτήν την παρηκμασμένη Ελλάδα ξετυλίγονται οι μοναδικοί χαρακτήρες που καθένας εκπροσωπεί έναν αναγνωρίσιμο ανθρωπότυπο κοθρασμένου Νεοέλληνα.
Απόμαχοι και προώρως γερασμένα νιάτα.
Η Δέσποινα είναι η τυπική γυναίκα λίγο πριν τα 40 που αναζητά στην καριέρα της παρηγοριά από παλιά τραύματα πελαγοδρομώντας ακόμη στην αναζήτηση της ταυτότητάς της...
Η Μάρθα συνιστά μια αντιπροσωπευτική μεσήλικη που βιώνει έναν βαλτωμένο γάμο και πενθεί τα ανεκπλήρωτα όνειρα που τής σάρωσε η ζωή- τόσο αναγνωρίσιμη σε δεκάδες γυναίκες παραδομένες στο μικροαστικό γκρίζο μιας αποστεγνωμένης ζωής...
.Γύρω τους πλήθος ανθρώπων του αστικού ιστού αλλά και της επαρχίας που "κάτι μας θυμίζουν"...
Στο επίκεντρο όμως έρχονται τραγικά κι απρόσμενα ο κόσμος των φυλακών, πράγμα που σηματοδοτεί και την ιδιαιτερότητά του βιβλίου αυτού.
Από σκοπιά γυναικοκεντρική αυτό ειχε γίνει με το βαθιά ανθρωπινο βιβλίο της Πένης Παπαδάκη "Αντίο ,Φιλενάδα", ενώ και στο Σημάδι ο Μένιος Σακελλαρόπουλος προσεγγισε τις τραγωδίες που παίζονται κυρίως στις αγροτικές φυλακες και τα σωφρωνικά καταστήματα ανηλίκων.
Προ 10ετίας η ξεχωριστή Έλση Τσουκαράκη , στο έργο της "Η Ποινή" μάς σύστησε με ψυχαναλυτική θεώρηση τις συνειδησιακές συγκρούσεις ενός πολύπαθου εγκληματία ως την κάθαρση:
Όπως στην "Ποινή", έτσι και τους "Δρόμους της Λήθης" η πένα της Ζέμπη επιτυγχάνει μιαν εύστοχη κ διεισδυτική ιχνηλάτηση του τραχύ ανδρικού ψυχισμού μέσα από προσώπα που διανύουν τη δοκιμασία της καθειρξης.Πρόκειται για ένα σύμπαν σκοτεινό κι ανοίκειο, που η επιβίωση επιτυγχάνεται με ανάσυρση πρωτόγονων ενστίκτων των αρχέγονων πατρογονικών φυλών του Προιστορικού μας Χθες.
Η συγγραφέας κατορθώνει να μεταδώσει όλο το αναπόδραστο σκοτάδι των Φυλακών
Ωστόσο, στους "Δρόμους της Λήθης" έχουμε μια οπτική κοινωνιολογικής χροιάς, χωρίς όμως ηθικοπλαστική ή φιλοσοφική διάθεση, που να υπερβαίνει τα...τείχη της ιστορίας αυρής.
Εδώ δεσπόζει η πιο μεγάλη εικόνα κι όχι αυστηρά η ατομικότητα, με τη έννοια ότι οι χαρακτήρες ξετυλίγονται περισσότερο συναρτήσει των αλληλεπιδράσεων τους κι αποτελούν ψηφίδες ενός απρόσμενου συνόλου που φιλοτέχνησε η μοιρα.
Η Χριστίνα Ζέμπη φέρνει στο προσκήνιο δυο βασικές κατηγορίες εγκληματιών.Αυτών που ήταν διότι αυτόν τον δρόμο γνώρισαν -
κι εκείνων που μια άδικη συγκυρία τους απέσπασε βίαια κ παράλογα από την κανόνικοτητα πυροδότώντας τεκτονικές αλλαγές μέσα τους κ στον τρόπο που τοποθετούνται στο σύνολο.
Από τη μια, λοιπόν, διερευνάται αυτή η δραματική ανατροπή στην ψυχή ενός αθώου που σύρεται άδικα στη φρίκη της φυλακής κουβαλώντας το στίγμα μιας ατιμωτικής κατηγορίας για να διαβρωθεί σταδιακά από αυτό, σα σαδιστικό παιχνίδι μιαε αυτοεκπληρούμενης προφητείας :
Μαζί με τον Διομήδη, όμως, παρακολουθούμε σύνοδα την ιδιότυπη μεταστροφή του περιγύρου του, που με το θηρευτικό ένστικτο της αγέλης αναζητά ενόχους να πετροβολήσει για να μη στρέψει ποτέ τις πέτρες της στον ίδιο της τον εαυτό. Το κοινωνικό περιβάλλον του κατηγορούμενου Διομήδη μετατρέπεται σε ένα ασκέρι διωκτών, αποκαλύπτοντας το ζωώδη παρόρμηση του πλήθους που αναζητά θύματα, με τη λογική που το υπέστη κι ο απροσωπος μελλοθάνατος ήρωας του Στσεπάνοβιτς στο φιλοσοφικό διήγημα "Στόμα Γεμάτο Χώμα".
Είναι η ίδια μοναξιά που κατατρύχει τον Διομήδη ,δηλάδή των ανθρώπων οργή που θρηνούσε η Χαρις Αλεξίου στο κοινωνικό τραγούδι του Πυθαγόρα.
Η αγάπη ανακαλέι τον Διομήδη στην πρώτερη αθωότητά του κι η Χριστίνα Ζεμπη διαχειρίζεται επιδέξια το διακύβευμα αν ό σκοτεινός δρόμος του ψυχικολυ θανάτου που διένυσε ο ήρωάς της "έχει επιστροφή" στη χώρα των ζωντανών...
Το πιο συναρπαστικό πρόσωπο όμως είναι ο Μάνος: Σκληροτράχηλος, γοητευτικός, ατίθασος ,με απρόσμενη ανθρωπιά, που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.Ένα σαγηνευτικό αίνιγμα ως το τέλος ο επικίνδυνος και φλογερός Μάνος.Ένας μικρός Πλούτων στον Άδη των Φυλακών που αναζητά κι αυτός την Κόρη της άνοιξης...
Από την κακοποίησή του μέχρι τη διολίσθησή του στο βαθύ εγκλημα και την κυριαρχία του στη μικροκοινωνία των φυλακών, η συγγραφέας συνθέτει κλιμακωτά το παζλ της πολυτάραχης ζωής του Μάνου, για να φέρει στο φως ένα προς ένα τα εφιαλτικά του μυστικά.
Η ιστορία της Χριστίνας Ζέμπη είναι πλεγμένη αριστοτεχνικά και όλα στο τέλος συμπλέκονται κ συνδέονται με έναν πανέξυπνο τρόπο.
Μια ιστορία που κάθε αποκάλυψη κυοφορεί κατι νέο σαν ρωσική μπάμπουσκα συνεπαίρνοντας τον αναγνώστη.
Η λύση της ιστορίας κι εκείνη εκπλήσσει άλλοτε ευχαριστα, άλλοτε δυσάρεστα, με την αποκατάσταση των πραγμάτων να έρχεται όχι ιδανικά αλλά όπως στη ζωή , με διαφορετικούς κώδικες για τον καθένα.
Νομίζω , πάντως, ότι σε κάποιες πλευρές το φινάλε ήρθε λίγο πιο βιαστικά από ό,τι θα απαιτούσε μια ολοκληρωμένη αίσθηση ενώ αλλού προσέλαβε την αχλύ της μυθιστορηματικής ονειροπόλησης, αφήνοντάς μου ανολοκλήρωτο τον κύκλο κάποιων ηρώων.
Το βιβλίο όμως πετυχαίνει σίγουρα τον σκοπό του , δηλαδή να αναδείξει σπαρακτικό το αίτημα της αγάπης και τις ολέθριες συνέπειες από την απουσία αυτής...
Οι Δρόμοι Της Λήθης το σύνολο τους αποτελούν ένα αξιοπρόσεκτο κοινωνικό μυθιστόρημα, αποδεικνύοντας πως ακόμη κ αυτή άχαρη κ συγχυσμένη εποχή που διανύουμε μπορεί να αποτελέσει υλικό πρόσφορο σε εμπνευσμένους μυθιστοριογράφους για να προσφέρουν όμορφα βιβλία , μακρυά από κοινοτυπίες.
Το κύριο γνώρισμα του βιβλίου όμως είναι η διεισδυτική ματιά στον ψυχισμό των ηρώων του
Σε αυτήν την παρηκμασμένη Ελλάδα ξετυλίγονται οι μοναδικοί χαρακτήρες που καθένας εκπροσωπεί έναν αναγνωρίσιμο ανθρωπότυπο κοθρασμένου Νεοέλληνα.
Απόμαχοι και προώρως γερασμένα νιάτα.
Η Δέσποινα είναι η τυπική γυναίκα λίγο πριν τα 40 που αναζητά στην καριέρα της παρηγοριά από παλιά τραύματα πελαγοδρομώντας ακόμη στην αναζήτηση της ταυτότητάς της...
Η Μάρθα συνιστά μια αντιπροσωπευτική μεσήλικη που βιώνει έναν βαλτωμένο γάμο και πενθεί τα ανεκπλήρωτα όνειρα που τής σάρωσε η ζωή- τόσο αναγνωρίσιμη σε δεκάδες γυναίκες παραδομένες στο μικροαστικό γκρίζο μιας αποστεγνωμένης ζωής...
.Γύρω τους πλήθος ανθρώπων του αστικού ιστού αλλά και της επαρχίας που "κάτι μας θυμίζουν"...
Στο επίκεντρο όμως έρχονται τραγικά κι απρόσμενα ο κόσμος των φυλακών, πράγμα που σηματοδοτεί και την ιδιαιτερότητά του βιβλίου αυτού.
Από σκοπιά γυναικοκεντρική αυτό ειχε γίνει με το βαθιά ανθρωπινο βιβλίο της Πένης Παπαδάκη "Αντίο ,Φιλενάδα", ενώ και στο Σημάδι ο Μένιος Σακελλαρόπουλος προσεγγισε τις τραγωδίες που παίζονται κυρίως στις αγροτικές φυλακες και τα σωφρωνικά καταστήματα ανηλίκων.
Προ 10ετίας η ξεχωριστή Έλση Τσουκαράκη , στο έργο της "Η Ποινή" μάς σύστησε με ψυχαναλυτική θεώρηση τις συνειδησιακές συγκρούσεις ενός πολύπαθου εγκληματία ως την κάθαρση:
Όπως στην "Ποινή", έτσι και τους "Δρόμους της Λήθης" η πένα της Ζέμπη επιτυγχάνει μιαν εύστοχη κ διεισδυτική ιχνηλάτηση του τραχύ ανδρικού ψυχισμού μέσα από προσώπα που διανύουν τη δοκιμασία της καθειρξης.Πρόκειται για ένα σύμπαν σκοτεινό κι ανοίκειο, που η επιβίωση επιτυγχάνεται με ανάσυρση πρωτόγονων ενστίκτων των αρχέγονων πατρογονικών φυλών του Προιστορικού μας Χθες.
Η συγγραφέας κατορθώνει να μεταδώσει όλο το αναπόδραστο σκοτάδι των Φυλακών
Ωστόσο, στους "Δρόμους της Λήθης" έχουμε μια οπτική κοινωνιολογικής χροιάς, χωρίς όμως ηθικοπλαστική ή φιλοσοφική διάθεση, που να υπερβαίνει τα...τείχη της ιστορίας αυρής.
Εδώ δεσπόζει η πιο μεγάλη εικόνα κι όχι αυστηρά η ατομικότητα, με τη έννοια ότι οι χαρακτήρες ξετυλίγονται περισσότερο συναρτήσει των αλληλεπιδράσεων τους κι αποτελούν ψηφίδες ενός απρόσμενου συνόλου που φιλοτέχνησε η μοιρα.
Η Χριστίνα Ζέμπη φέρνει στο προσκήνιο δυο βασικές κατηγορίες εγκληματιών.Αυτών που ήταν διότι αυτόν τον δρόμο γνώρισαν -
κι εκείνων που μια άδικη συγκυρία τους απέσπασε βίαια κ παράλογα από την κανόνικοτητα πυροδότώντας τεκτονικές αλλαγές μέσα τους κ στον τρόπο που τοποθετούνται στο σύνολο.
Από τη μια, λοιπόν, διερευνάται αυτή η δραματική ανατροπή στην ψυχή ενός αθώου που σύρεται άδικα στη φρίκη της φυλακής κουβαλώντας το στίγμα μιας ατιμωτικής κατηγορίας για να διαβρωθεί σταδιακά από αυτό, σα σαδιστικό παιχνίδι μιαε αυτοεκπληρούμενης προφητείας :
Μαζί με τον Διομήδη, όμως, παρακολουθούμε σύνοδα την ιδιότυπη μεταστροφή του περιγύρου του, που με το θηρευτικό ένστικτο της αγέλης αναζητά ενόχους να πετροβολήσει για να μη στρέψει ποτέ τις πέτρες της στον ίδιο της τον εαυτό. Το κοινωνικό περιβάλλον του κατηγορούμενου Διομήδη μετατρέπεται σε ένα ασκέρι διωκτών, αποκαλύπτοντας το ζωώδη παρόρμηση του πλήθους που αναζητά θύματα, με τη λογική που το υπέστη κι ο απροσωπος μελλοθάνατος ήρωας του Στσεπάνοβιτς στο φιλοσοφικό διήγημα "Στόμα Γεμάτο Χώμα".
Η αγάπη ανακαλέι τον Διομήδη στην πρώτερη αθωότητά του κι η Χριστίνα Ζεμπη διαχειρίζεται επιδέξια το διακύβευμα αν ό σκοτεινός δρόμος του ψυχικολυ θανάτου που διένυσε ο ήρωάς της "έχει επιστροφή" στη χώρα των ζωντανών...
Το πιο συναρπαστικό πρόσωπο όμως είναι ο Μάνος: Σκληροτράχηλος, γοητευτικός, ατίθασος ,με απρόσμενη ανθρωπιά, που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.Ένα σαγηνευτικό αίνιγμα ως το τέλος ο επικίνδυνος και φλογερός Μάνος.Ένας μικρός Πλούτων στον Άδη των Φυλακών που αναζητά κι αυτός την Κόρη της άνοιξης...
Από την κακοποίησή του μέχρι τη διολίσθησή του στο βαθύ εγκλημα και την κυριαρχία του στη μικροκοινωνία των φυλακών, η συγγραφέας συνθέτει κλιμακωτά το παζλ της πολυτάραχης ζωής του Μάνου, για να φέρει στο φως ένα προς ένα τα εφιαλτικά του μυστικά.
Η ιστορία της Χριστίνας Ζέμπη είναι πλεγμένη αριστοτεχνικά και όλα στο τέλος συμπλέκονται κ συνδέονται με έναν πανέξυπνο τρόπο.
Μια ιστορία που κάθε αποκάλυψη κυοφορεί κατι νέο σαν ρωσική μπάμπουσκα συνεπαίρνοντας τον αναγνώστη.
Η λύση της ιστορίας κι εκείνη εκπλήσσει άλλοτε ευχαριστα, άλλοτε δυσάρεστα, με την αποκατάσταση των πραγμάτων να έρχεται όχι ιδανικά αλλά όπως στη ζωή , με διαφορετικούς κώδικες για τον καθένα.
Νομίζω , πάντως, ότι σε κάποιες πλευρές το φινάλε ήρθε λίγο πιο βιαστικά από ό,τι θα απαιτούσε μια ολοκληρωμένη αίσθηση ενώ αλλού προσέλαβε την αχλύ της μυθιστορηματικής ονειροπόλησης, αφήνοντάς μου ανολοκλήρωτο τον κύκλο κάποιων ηρώων.
Το βιβλίο όμως πετυχαίνει σίγουρα τον σκοπό του , δηλαδή να αναδείξει σπαρακτικό το αίτημα της αγάπης και τις ολέθριες συνέπειες από την απουσία αυτής...
Οι Δρόμοι Της Λήθης το σύνολο τους αποτελούν ένα αξιοπρόσεκτο κοινωνικό μυθιστόρημα, αποδεικνύοντας πως ακόμη κ αυτή άχαρη κ συγχυσμένη εποχή που διανύουμε μπορεί να αποτελέσει υλικό πρόσφορο σε εμπνευσμένους μυθιστοριογράφους για να προσφέρουν όμορφα βιβλία , μακρυά από κοινοτυπίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου