Τρυφερά Μαχαίρια, Αγνή Μεταξά
Είδος:Κοινωνικό
Βαθμολογία : 9/10
Το πάθος για τα βιβλία ένέχει πάντα τον τυχοδιωκτισμό ενός εξερευνητή που αναζητεί αέναα έναν νέο "θαυμαστό τόπο".Σαν ένας "Ιντιάνα Τζοουνς των κρυμμένων νοημάτων" αποζητάς τον κρυμμένο θησαυρό, που όλοι οραματίζονται αλλά ελάχιστοι τον αξιώνονται!Η χαρά,λοιπόν, όταν βρεθείς μπροστά σε έναν απρόσμενα όμορφο βιβλίο συγκρίνεται με αυτή του πειρατή όταν εντοπίσει σε μια απόμερη σπηλιά ένα σπάνιο μαργαριτάρι να στραφτοκοπά...
Και σταδιακά η αφήγηση προσλαμβάνει αφαιρετικότητα και διαστάσεις συμβολικές, όσο η ηρωίδα ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας πίσω στις ρίζες της,τις Μηλιές Πηλίου.
Η ιαματική επίδραση της πατρογονικής γης είναι άλλωστε έννοια που μας έχει παραδοθεί από την αρχαιοελληνική κιολας γραμματεία με τη φιγούρα του Ανταίου , που αντλούσε τη δύναμη του από το έδαφος και συνεχίστηκε με την ομηρική Ιθάκη για να την υμνήσουν και στην εποχή μας πολύ χαρακτηριστικά οι στίχοι του Κ.Χ. Μύρη.
Έτσι κι η Αυγή της νουβέλας μας αναζητά τον παλμό της ρίζας της, καθώς η παιδική μας ηλικία είναι η ιθαγένειά μας.
Σκηνές ονειροφαντασίας εμποτίζουν με την αχλύ ενός σκοτεινού λυρισμού το βιβλίο αυτό, κι επιτείνουν τη συγκίνηση, καταβυθίζοντας τον αναγνώστη στις πληγές των προσώπων.Κάπου εκεί, σχεδόν απροσδόκητα, ξεπροβάλλει κι ο Έρωτας στην πιο παράξενη πλευρά του, με μια διάθεση που παραπέμπει ελαφρώς σε κείνον τον Ρομαντισμό του 19ου αιώνα ο οποίος εξύψωνε τα ευγενέστερα συναισθηματα, περιπλανώμενος μέσα στα ομιχλώδη περάσματα του πένθους,της νοσταλγίας και της ενατένισης του Αιωνιου.
Όλα αυτά τα στοιχεία διαγραφουν για τον αναγνώστη μια σπειροειδή πορεία μέχρι να οδηγήσουν στον πυρήνα της μεγάλης,της φρικιαστικής αποκάλυψης.
Κάπως έτσι λοιπόν έρχεται στο προσκήνιο η αναμέτρηση με το "εσωτερικό και πληγωμένο "παιδί"και τα ανεπίλυτα τραύματα του που καθορίζουν την ενήλικη ζωή...
Πίσω από όλα η αποφασιστικότερη σχέση που ο ανθρωπος θα έχει στη ζωή του -εκείνη με τη μάνα:
Η συγγραφέας σκιαγραφεί μια τοξική εκδοχή αυτής της σχέσης, ιχνηλατώντας τις ανεξίτηλες χαρακιές που αυτή εγγράφει στην ψυχή μιας γυναίκας με ευαίσθητες κεραιες που επέμεναν να καταφάσκουν την αγάπη...
Με τρόπο λιτό κι απέριττο στ "Τρυφερά Μαχαίρια" παρακολουθούμε μια χαρακωμένη παιδική ηλικία σε μια συμπτωματολογία που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα σπουδαίων ψυχαναλυτών όπως ο Ματθαίος Γιωσαφάτ.
Αυτό που χρόνια ανέβαλλε η Αυγή προστατευμένη από τη σκιά ενός ηγετικού κ στοργικού συζύγου .Να συμφιλιώθεί με τις γονεικές φιγούρες που τη στοιχεωναν , ακολουθώντας ακούσια αυτό που έλεγε η Dona Tartt στην "Καρδερίνα" "Μείνε μακρυά από ό,τι αγάπησες πολύ γιατί εκείνο μπορεί να σε καταστρέψει".Κι η Αυγή αγάπησε πολύ...
Μήπως, όμως, δε συμβαίνει ενίοτε η φιγούρα της Μάνας να καταλήγει σε μια "παιδοκτόνο Μήδεια" για την ψυχή μας, καθώς εκείνη είναι ο,τι αποζητούμε περισσότερο μόλις ερχόμαστε στον κόσμο αυτον-κι άρα απέναντι στη δική της απόρριψη είμαστε πιο ευάλωτοι;
Ένα πλέγμα ενοχής και καθήλωσης υφαίνεται και παγιδεύει τότε την ψυχή κι αυτό είναι ένας Γόρδιος Δεσμός που καθένας καλείται να λύσει μόνος,χωρίς αντιπροσώπους ή υποκατάστατα.
Τούτη ακριβώς θα είναι η ύστατη μάχη της ηρωίδας , που είδε τους "Άλλους να γίνονται η κόλαση της" όπως το έλεγε ο Ζαν Πολ Σαρτρ...
Μέχρι την τελευταία σελίδα αγωνιούσα αν εκείνη θα βρει τη γαλήνη ή αν θα βυθιστεί για πάντα στα ερέβη της .Αυτό αξίζει να το ανακαλύψει ο αναγνώστης, διερευνώντας πίσω από όλα αυτά και προσωπικές του αναφορές...
Ίσως η παρήχηση του ονόματος της ηρωίδας "Αυγή", με κείνο της συγγραφέως ("Αγνή") αφήνουν την εντύπωση πως ενυπάρχει κάποια χροιά αυτοβιογραφική.
Δεν θα μάθουμε πόσο ισχύει αυτό-το βέβαιο είναι όμως πως γενικά στα βιβλία του ο κάθε συγγραφέας ενσταλάζει μια έστω ρανίδα από το αίμα του κι ένα θραύσμα από την ψυχή του την ίδια.
Τα "Τρυφερά Μαχαίρια", λοιπόν, φανερώνουν πίσω τους μια ψυχή ωραία,και μια πένα που εμφορείται από διττή αγάπη στη Γλώσσα και τον Άνθρωπο, αφήνοντας παρακαταθήκη για μελλοντικά έργα γεμάτα ευαισθησία, καλλιέπεια λόγου και διεισδυτικότητα στα πάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Είδος:Κοινωνικό
Βαθμολογία : 9/10
Το πάθος για τα βιβλία ένέχει πάντα τον τυχοδιωκτισμό ενός εξερευνητή που αναζητεί αέναα έναν νέο "θαυμαστό τόπο".Σαν ένας "Ιντιάνα Τζοουνς των κρυμμένων νοημάτων" αποζητάς τον κρυμμένο θησαυρό, που όλοι οραματίζονται αλλά ελάχιστοι τον αξιώνονται!Η χαρά,λοιπόν, όταν βρεθείς μπροστά σε έναν απρόσμενα όμορφο βιβλίο συγκρίνεται με αυτή του πειρατή όταν εντοπίσει σε μια απόμερη σπηλιά ένα σπάνιο μαργαριτάρι να στραφτοκοπά...
Έτσι αισθάνθηκα προχθες όταν στον ωκεανό των αυτοεκδόσεων πίσω από λαμπερές βιτρίνες βιβλιοπωλείων ανακάλυψα έναν "πολύτιμο λίθο" να σκορπά τη λάμψη της καλλιέπειας, της στοχαστικότητας και μιας μελαγχολικής θηλυκότητας!
Πρόκειται για τη νουβέλα της φιλολόγου Αγνής Μεταξά "Τρυφερά Μαχαίρια"- αφήγημα κοινωνικό με ψυχογραφικό βάθος και προεκτάσεις που αγγίζουν την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου...
Πρόκειται για τη νουβέλα της φιλολόγου Αγνής Μεταξά "Τρυφερά Μαχαίρια"- αφήγημα κοινωνικό με ψυχογραφικό βάθος και προεκτάσεις που αγγίζουν την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Αυγή - είναι μια γυναίκα στο κατώφλι των 50, που δείχνει να τα έχει όλα...Προστατευμένη στον γάμο της με τον δυναμικό μεγαλογιατρό Πέτρο και έχοντας μεγαλώσει 2 παιδιά η Αυγή, νιώθει τις παλιές πληγές της να ξυπνούν.
Οι δαίμονες του παρελθόντος της επιστρέφουν απαιτώντας από κείνη να τους αντιμετωπίσει κατάματα, ενόσο το τερατώδες μυστικό της βρυχάται απειλητικά από τα έγκατα της ύπαρξής της.
Κι όσο η Αυγή κινεί - μόνη αυτήν τη φορά- για το κρισιμότερο ίσως ταξίδι της ζωής της, ένας θλιμμένος ζωγράφος νοσταλγεί το Παρίσι, ψηλαφεί τη μνήμη και αναζητά το μυστικό του παράξενου πίνακα, που πάνω του αποτυπώθηκε ερήμην του η πιο μύχια φωνή της καρδιάς του...
Οι δαίμονες του παρελθόντος της επιστρέφουν απαιτώντας από κείνη να τους αντιμετωπίσει κατάματα, ενόσο το τερατώδες μυστικό της βρυχάται απειλητικά από τα έγκατα της ύπαρξής της.
Κι όσο η Αυγή κινεί - μόνη αυτήν τη φορά- για το κρισιμότερο ίσως ταξίδι της ζωής της, ένας θλιμμένος ζωγράφος νοσταλγεί το Παρίσι, ψηλαφεί τη μνήμη και αναζητά το μυστικό του παράξενου πίνακα, που πάνω του αποτυπώθηκε ερήμην του η πιο μύχια φωνή της καρδιάς του...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Τα "Τρυφερά Μαχαίρια" είναι από εκείνα τα βιβλία που σε μαγνητίζουν μονομιάς και σε κρατούν δέσμιο των σελίδων τους ώσπου να τα τελειώσεις.
Ήδη ο ξεχωριστός τίτλος του έργου κομίζει το δικό του εσωτερικό φορτίο λικνίζομενος στον ρυθμό μιας εσωτερικής, δικής του ποίησης."Τρυφερά Μαχαίρια":Eννοιες διφορούμενες, αλληλοαναιρούμενες."Συνύπαρξη" που ματώνει.
Πάνω στη λάμα αυτής της αντίφασης κυλάει η οδύνη και σταλάζουν μνήμες, σπαράγματα κατακερματισμένης αθωότητας, ματαιώσεις, μα πίσω από όλα ένα τρομερό μυστικό...
Λαβωματιά τόσο βαθιά όπως ένα ρόδο μπορεί να σου κάνει.
Και τα μενεξεδένια μάτια της παιδούλας καθρεφτίζουν χρόνια τη λύπη με το πάντοτε πένθιμο μοβ τους...
Το βιβλίο της κυριας Μεταξά, γραμμένο σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, δεν εποπτεύει απλώς, αλλά εισχωρεί στα άδυτα των βασικών χαρακτήρων του, παρουσιάζοντας μέσα από την οπτική καθενός το πολυπρισματικό όλον της αλήθειας!Ένα κείμενο βαθιά βιωματικό που εγείρει την ενσυναισθηση του αναγνώστη, ενόσο ανατέμνει τις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων.
Η γλώσσα ηδυπαθώς ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και στην αλληγορική διάθεση, πλούσια σε καλολογικά στοιχεία που προσδίδουν λογοτεχνικότητα και χάρη στο κείμενο.Η εικονοπλαστική δύναμη καθιστά το αποτέλεσμα βαθιά υποβλητικό.
Είναι ένας λόγος ιδιότυπα σαγηνευτικός που τον διατρέχει μια σκοτεινή ποιητικότητα, η οποία μου έφερε στον νου κάτι από την ατμοσφαιρική θλίψη του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη- ενόσο κι αυτός θρηνεί το χαμένο ιδανικό, κάτω από απελπισμένους ουρανούς.
Η πλοκή εκκινεί από μια κανονικότητα τόσο οικεία στον σύγχρονο μεσοαστό, όταν στην 5η δεκαετία της ζωής του βλέπει κύκλους ζωής να κλείνουν και συχνα γεύεται το πικρό κενό της "αδειας φωλιάς" με την αποχώρηση των παιδιών του που πλέον πετούν με τα δικα τους φτερά...
Με αντιπροσωπευτικά και ζωηρά στιγμιότυπα από έναν τυπικό και όμορφο γάμο, η Αγνή Μεταξά μεταφέρει τις μικρές επουσιώδεις ενίοτε κρίσεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που με τη φυγή των παιδιών έχει να διαχειριστεί εκ νεόυ χωρίς προσχήματα τη δυαδικότητα του, αλλά και την επέλαση του χρόνου επάνω στην εικόνα του.Είναι η καμπή όπου στην επιφάνεια αναδύονται απωθημένα, φόβοι και παράπονα ανείπωτα που θέτουν σε δοκιμασία την αγάπη...Έτσι συμβαίνει με την Αυγή και τον Πέτρο της, δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν πολυ.
Σύντομα όμως, η συγγραφέας τραβά την κουρτίνα του προφανούς, αποκαλύπτοντας μας τα μύχια μιας εύθραυστης γυναικείας ψυχής που δεν έχει συμφιλιωθεί με το αρχέγονο τραύμα της, γι αυτό κι ο ψυχισμός της δεν κατάφερε να " ενηλικιωθεί", καθώς Ενηλικίωση σημαίνει Συμφιλίωση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτό δε γίνεται με μακροσκελείς ή κουραστικές αναλύσεις αλλά με καίρια στόχευση στα κομβικά εκείνα κομμάτια που καθόρισαν την ίδια την ηρωίδα.
Λαβωματιά τόσο βαθιά όπως ένα ρόδο μπορεί να σου κάνει.
Και τα μενεξεδένια μάτια της παιδούλας καθρεφτίζουν χρόνια τη λύπη με το πάντοτε πένθιμο μοβ τους...
Το βιβλίο της κυριας Μεταξά, γραμμένο σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, δεν εποπτεύει απλώς, αλλά εισχωρεί στα άδυτα των βασικών χαρακτήρων του, παρουσιάζοντας μέσα από την οπτική καθενός το πολυπρισματικό όλον της αλήθειας!Ένα κείμενο βαθιά βιωματικό που εγείρει την ενσυναισθηση του αναγνώστη, ενόσο ανατέμνει τις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων.
Η γλώσσα ηδυπαθώς ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και στην αλληγορική διάθεση, πλούσια σε καλολογικά στοιχεία που προσδίδουν λογοτεχνικότητα και χάρη στο κείμενο.Η εικονοπλαστική δύναμη καθιστά το αποτέλεσμα βαθιά υποβλητικό.
Είναι ένας λόγος ιδιότυπα σαγηνευτικός που τον διατρέχει μια σκοτεινή ποιητικότητα, η οποία μου έφερε στον νου κάτι από την ατμοσφαιρική θλίψη του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη- ενόσο κι αυτός θρηνεί το χαμένο ιδανικό, κάτω από απελπισμένους ουρανούς.
Η πλοκή εκκινεί από μια κανονικότητα τόσο οικεία στον σύγχρονο μεσοαστό, όταν στην 5η δεκαετία της ζωής του βλέπει κύκλους ζωής να κλείνουν και συχνα γεύεται το πικρό κενό της "αδειας φωλιάς" με την αποχώρηση των παιδιών του που πλέον πετούν με τα δικα τους φτερά...
Με αντιπροσωπευτικά και ζωηρά στιγμιότυπα από έναν τυπικό και όμορφο γάμο, η Αγνή Μεταξά μεταφέρει τις μικρές επουσιώδεις ενίοτε κρίσεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που με τη φυγή των παιδιών έχει να διαχειριστεί εκ νεόυ χωρίς προσχήματα τη δυαδικότητα του, αλλά και την επέλαση του χρόνου επάνω στην εικόνα του.Είναι η καμπή όπου στην επιφάνεια αναδύονται απωθημένα, φόβοι και παράπονα ανείπωτα που θέτουν σε δοκιμασία την αγάπη...Έτσι συμβαίνει με την Αυγή και τον Πέτρο της, δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν πολυ.
Σύντομα όμως, η συγγραφέας τραβά την κουρτίνα του προφανούς, αποκαλύπτοντας μας τα μύχια μιας εύθραυστης γυναικείας ψυχής που δεν έχει συμφιλιωθεί με το αρχέγονο τραύμα της, γι αυτό κι ο ψυχισμός της δεν κατάφερε να " ενηλικιωθεί", καθώς Ενηλικίωση σημαίνει Συμφιλίωση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτό δε γίνεται με μακροσκελείς ή κουραστικές αναλύσεις αλλά με καίρια στόχευση στα κομβικά εκείνα κομμάτια που καθόρισαν την ίδια την ηρωίδα.
Η ιαματική επίδραση της πατρογονικής γης είναι άλλωστε έννοια που μας έχει παραδοθεί από την αρχαιοελληνική κιολας γραμματεία με τη φιγούρα του Ανταίου , που αντλούσε τη δύναμη του από το έδαφος και συνεχίστηκε με την ομηρική Ιθάκη για να την υμνήσουν και στην εποχή μας πολύ χαρακτηριστικά οι στίχοι του Κ.Χ. Μύρη.
Έτσι κι η Αυγή της νουβέλας μας αναζητά τον παλμό της ρίζας της, καθώς η παιδική μας ηλικία είναι η ιθαγένειά μας.
Σκηνές ονειροφαντασίας εμποτίζουν με την αχλύ ενός σκοτεινού λυρισμού το βιβλίο αυτό, κι επιτείνουν τη συγκίνηση, καταβυθίζοντας τον αναγνώστη στις πληγές των προσώπων.Κάπου εκεί, σχεδόν απροσδόκητα, ξεπροβάλλει κι ο Έρωτας στην πιο παράξενη πλευρά του, με μια διάθεση που παραπέμπει ελαφρώς σε κείνον τον Ρομαντισμό του 19ου αιώνα ο οποίος εξύψωνε τα ευγενέστερα συναισθηματα, περιπλανώμενος μέσα στα ομιχλώδη περάσματα του πένθους,της νοσταλγίας και της ενατένισης του Αιωνιου.
Όλα αυτά τα στοιχεία διαγραφουν για τον αναγνώστη μια σπειροειδή πορεία μέχρι να οδηγήσουν στον πυρήνα της μεγάλης,της φρικιαστικής αποκάλυψης.
Κάπως έτσι λοιπόν έρχεται στο προσκήνιο η αναμέτρηση με το "εσωτερικό και πληγωμένο "παιδί"και τα ανεπίλυτα τραύματα του που καθορίζουν την ενήλικη ζωή...
Πίσω από όλα η αποφασιστικότερη σχέση που ο ανθρωπος θα έχει στη ζωή του -εκείνη με τη μάνα:
Η συγγραφέας σκιαγραφεί μια τοξική εκδοχή αυτής της σχέσης, ιχνηλατώντας τις ανεξίτηλες χαρακιές που αυτή εγγράφει στην ψυχή μιας γυναίκας με ευαίσθητες κεραιες που επέμεναν να καταφάσκουν την αγάπη...
Με τρόπο λιτό κι απέριττο στ "Τρυφερά Μαχαίρια" παρακολουθούμε μια χαρακωμένη παιδική ηλικία σε μια συμπτωματολογία που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα σπουδαίων ψυχαναλυτών όπως ο Ματθαίος Γιωσαφάτ.
Αυτό που χρόνια ανέβαλλε η Αυγή προστατευμένη από τη σκιά ενός ηγετικού κ στοργικού συζύγου .Να συμφιλιώθεί με τις γονεικές φιγούρες που τη στοιχεωναν , ακολουθώντας ακούσια αυτό που έλεγε η Dona Tartt στην "Καρδερίνα" "Μείνε μακρυά από ό,τι αγάπησες πολύ γιατί εκείνο μπορεί να σε καταστρέψει".Κι η Αυγή αγάπησε πολύ...
Μήπως, όμως, δε συμβαίνει ενίοτε η φιγούρα της Μάνας να καταλήγει σε μια "παιδοκτόνο Μήδεια" για την ψυχή μας, καθώς εκείνη είναι ο,τι αποζητούμε περισσότερο μόλις ερχόμαστε στον κόσμο αυτον-κι άρα απέναντι στη δική της απόρριψη είμαστε πιο ευάλωτοι;
Ένα πλέγμα ενοχής και καθήλωσης υφαίνεται και παγιδεύει τότε την ψυχή κι αυτό είναι ένας Γόρδιος Δεσμός που καθένας καλείται να λύσει μόνος,χωρίς αντιπροσώπους ή υποκατάστατα.
Τούτη ακριβώς θα είναι η ύστατη μάχη της ηρωίδας , που είδε τους "Άλλους να γίνονται η κόλαση της" όπως το έλεγε ο Ζαν Πολ Σαρτρ...
Μέχρι την τελευταία σελίδα αγωνιούσα αν εκείνη θα βρει τη γαλήνη ή αν θα βυθιστεί για πάντα στα ερέβη της .Αυτό αξίζει να το ανακαλύψει ο αναγνώστης, διερευνώντας πίσω από όλα αυτά και προσωπικές του αναφορές...
Ίσως η παρήχηση του ονόματος της ηρωίδας "Αυγή", με κείνο της συγγραφέως ("Αγνή") αφήνουν την εντύπωση πως ενυπάρχει κάποια χροιά αυτοβιογραφική.
Δεν θα μάθουμε πόσο ισχύει αυτό-το βέβαιο είναι όμως πως γενικά στα βιβλία του ο κάθε συγγραφέας ενσταλάζει μια έστω ρανίδα από το αίμα του κι ένα θραύσμα από την ψυχή του την ίδια.
Τα "Τρυφερά Μαχαίρια", λοιπόν, φανερώνουν πίσω τους μια ψυχή ωραία,και μια πένα που εμφορείται από διττή αγάπη στη Γλώσσα και τον Άνθρωπο, αφήνοντας παρακαταθήκη για μελλοντικά έργα γεμάτα ευαισθησία, καλλιέπεια λόγου και διεισδυτικότητα στα πάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου