Γρηγόριος ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ, Ο Τρελός Με Τους Κόκκινους Κρίνους

                                                                           Γρηγόριος Ξενόπουλος, 

Ο Τρελός Με Τους Κόκκινους Κρίνους

                           Είδος :Ρομαντικό/Κοινωνικό Διήγημα

                                  Βαθμολογία :10/10

                  Πρόκειται για ένα από τα πιο δυνατά έργα του Γρηγορίου Ξενόπουλου κι ας μην ξεπερνά τις λίγες σελίδες.
          Κι όμως ναι! Ανάμεσα σε πλήθος μυθιστορημάτων, μεταφράσεων, παιδικών βιβλίων αυτό το ολιγοσέλιδο ρομαντικό αφηγηματάκι καταφέρνει να σκορπίσει την ξεχώριστή λάμψη ενός αυθεντικού λογοτεχνικού διαμαντιού! 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τι μπορεί να πλήγωσε τόσο τον καλλιεργημένο,ευκατάστατο Ζακυνθινο ήρωα του Ξενόπουλου, ώστε αυτός να αποσυρθεί από τον κόσμο;
Γιατί επέλεξε μόνη συντροφιά και πάθος του τον κήπο με τους Κόκκινους Κρίνους, που το πορφυρό τους χρώμα,λένε, είναι το ίδιο το Αίμα του Έρωτα;
ΠΟΙΟΣ θα καταφέρει να ανακαλύψει το φοβερό μυστικό του;

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Πρόκειται για ένα πολύ μικρο διήγημα με γρήγορη πλοκή και συγκλονιστική ανατροπή στο τέλος.
        Παρά το μικρο μέγεθος του, το διήγημα "Ο Τρελός Με τους Κόκκινους Κρίνους" του Γρηγορίου Ξενόπουλου συνιστά ένα ολοκληρωμένο έργο κι αυτό είναι το αξιοθαύμαστο!

Κεντρικός πυρήνας του είναι το άρτιο ψυχογράφημα του κεντρικού ήρωά του, που μας συστήνεται μέσα από τα μάτια του αφηγητή φίλου του.

      Η ανυπόκριτη ανησυχία του φίλου για τον παράξενο, απομονωμένο, παλιό κι αγαπημένο του γνώριμο,τον Πώπο, ακολουθεί τις διαθέσεις του αναγνώστη προς το μυστήριο, που υποβόσκει καθ' όλη τη διήγηση. 

Η τριτοπρόσωπη αφήγηση σε αυτήν την περίπτωση επιτείνει την υποβλητικότητα του έργου.
Αρχικά εγείρει τη ζωηρή περιέργεια του αναγνώστη για το μυστήριο που περιβάλλει τον απομονωμένο Πώπο. 

         Μαζί με τον αφηγητή περιπλανιόμαστε σε μια σχεδόν ερειπωμένη επτανησιακή έπαυλη του παλιού γνώριμου, όπου βασιλεύει μια ανομολόγητη οδύνη.

             Με αγωνία περιμένουμε κι εμείς τον πρωταγωνιστή να ανοίξει στο φίλο-αφηγητή - και σε εμάς - την πόρτα του δωματίου και της καρδιάς του.  

         Η βασική ιστορία δεν έχει μελοδραματικές εξάρσεις ούτε διαρκή ένταση.

Αντιθέτως υπάρχει ένας ήπιος ρομαντισμός -αρκετά κοινότυπος για την εποχή που πραγματεύεται- με αποτέλεσμα να ενεργοποιείται επιδέξια στο τέλος ο μηχανισμός του αιφνιδιασμού, που αφήνει άναυδο τον αναγνώστη κι εμποτίζει το έργο με μια εσάνς γοτθικού στοιχείου:
Σε μια "σκηνοθεσία"που θα ζήλευαν οι σύγχρονοι ειδήμονες των θρίλερ, η τελευταία φράση του τόσο σύντομου κειμένου, ανατρέπει πλήρως την αρχική εντύπωση!
          Εκεί που η ιστορία φαντάζει μελαγχολική και ρομαντική, ξαφνικά τα πάντα αλλάζουν στην τελευταία ακριβώς πρόταση -όπως αυτή σηματοδοτεί την κατάληξη κι ερμηνεία των πάντων:
        Η ιστορία,με τη στερνή φράση αποκτά ένα προσανατολισμό καινούριο, που αναδρομικά επαναπροσδιορίζει όσα συναντήσαμε στις προηγούμενες σελίδες!
Δεν είναι όσα αποκαλύπτει η τελευταία πρόταση, αλλά όσα υποβάλλει και όσα εύλογα προκύπτουν ως συμπεράσματα, κομίζοντας ετεροχρονισμένη φρίκη, αλλά και οδύνη στην πιο ακραία της μορφή.
           Αντί,λοιπόν, για το επτανησιακό ρομάντζο που θα περιμέναμε από τον μετρ του είδους, Γρηγόρη Ξενόπουλου, το βιβλιαράκι αυτό μας εκπλήσσει και μας αποστομώνει!
           Μια φράση του μόνο και καταλήγουμε σε ένα μικρό κομψοτέχνημα που ρέπει προς την ερεβώδη ατμόσφαιρα και την παρακμιακή παραφορά, όπως τα συναντάμε στα απελπισμένα ποιήματα του Σαρλ Μποντλέρ, τα διαποτισμένα με σπαραγμό και θάνατο!
   Μια αναγωγή "επί το...ελληνικότερον" θα μπορούσε να γίνει προς την ζοφερή ποίηση του Κώστα Ουράνη, που επίσης αναμετράται έντονα με την ατμόσφαιρα του θανάτου.
      Είναι εμφανής στο δίηγημα αυτό η επίδραση από τον ευρωπαικό ρομαντισμό του 19ου αιώνα κι η προσαρμοσή του στο πλάισιο της επτανησιακής κοινωνίας από τον μεγάλο Ξενόπουλο.
      Ένα άλλο βιβλίο  με αντίστοιχη δυναμική στην τελευταία του φράση, η οποία ανατρέπει τη διάχυτη εντύπωση των προηγούμενων σελίδων, κορυφώνοντας τη συγκίνηση εξίσου αποστομωτικά, είναι το πολύ πιο πρόσφατο "Ξαναβρήκα Το Φίλο Μου" του Φρεντ Ούλμαν", με θέμα του μια αντιφατική φιλία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.
Όπως και να'χει ο "Τρελός Με τους Κόκκινους Κρίνους" μες στην απλότητά του είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα έργα του Ξενόπουλου, που καταδεικνύει το βάθος της σκέψης του, τη διεισδυτική του ματιά στην ανθρώπινη ψυχή και την πρωτοποριακή του τόλμη, τόσο μπροστά από την εποχή του! Είναι αυτό το γνήσιο πάθος της ανθρώπινης ψυχής που χαράσσει ανεξίτηλα  τον "Τρελό Με τους Κόκκινους Κρίνους" στην καρδιά του αναγνώστη!

         "Ο Τρελός Με τους Κόκκινους Κρίνους" έχει εκδοθεί ως αυτόνομο διήγημα σε μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση "τσέπης" με ευανάγνωστη γραμματοσειρά, που περιλαμβάνει μια σειρά διηγημάτων του Ξενόπουλου.(περίπου 4ευρω έκαστο)

          Ωστόσο  έχει συμπεριληφθεί και στον πολυσέλιδο κύκλο διηγημάτων "Ο Μινώταυρος &Άλλες ιστορίες"-όλα από τις εκδόσεις των Αδελφών Βλάσση , που κατέχουν τα αποκλειστικά δικαιώματα ολόκληρης της εργογραφίας του Γρηγορίου Ξενόπουλου- παρέχοντας στο αναγνωστικό κοινό μια πολύτιμη κληρονομιά της πνευματικής ιστορίας του τόπου μας!
                                                        Ελισσάβετ  Δέδε

ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ, Ροδανθός

                                                                                          Ροδανθός, Σόφη Θεοδωρίδου

                                         Ιστορικό Μυθιστόρημα

                                     Βαθμολογία 8,5/10

Η αγαπημένη και πολυγραφότατη  Σόφη Θεοδωρίδου εξακολουθεί και φέτος να μας σεργιανά στην Eλληνικη Ιστορία παρέα με ωραίους ανθρώπους που μοχθούν για τις όμορφες αξίες της ζωής.

Σταθμός της, αυτή τη φορά, τα πολύπαθα Δωδεκάνησα,

 και συντροφιά του αναγνώστη μια ξεχωριστή γυναίκα που στο πέρασμά της σκορπά τα αρώματα του ρόδου...

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Παραμονές του 20ου αιώνα, 17χρονη Σμαράγδα καταφθάνει άγουρη κοπέλα στη Σύμη βρίσκοντας έναν απρόσμενο συμμάχο στο πρόσωπο του ισχυρού Μόσκοβου.

Στη Σύμη των Σφουγγαράδων, κάτω από τις φτερούγες του εμβληματικού της Ταξιάρχη, η Σμαράγδα θα βρει την ευτυχία στο πρόσωπο του καραβοκύρη Μιχάλη και μόνο η ατεκνία θα σκιάζει το φωτεινό σπιτικό τους.

Στη ζωή τους όμως μπαίνει ο μικρός Γιουσίφ με το μυστηριώδες παρελθόν που τον καταδικάζει στον ρατσισμό των γύρω του.

Εν τω μεταξύ ο νέος αιώνας επιφυλάσσει πολλές θύελλες. Βαλκανικούς Πολέμους Πρώτο Παγκόσμιο ,Μικρασιατική Καταστροφή ενώ για τα Δωδεκάνησα σηματοδοτεί εναλλαγή κατακτητών.

Μια γυναίκα συνδετικός κρίκος 3 γενεών και ο πόθος της ελευθερίας οδηγός ενός ολόκληρου γένους που χρόνια στεςνάζει κάτω από τη σκλαβιά -κρατά όμως ελεύθερο το πνεύμα και άσβεστη τη φλόγα της δημιουργίας και τη αγάπης.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Η Σόφη Θοεδωρίδου έχει από χρόνια συστηθεί στο κοινό ως μια συνεπής μυθιστοριογράφος η οποία κατορθώνει να μετουσιώσει αληθινές ιστορίες σε μυθιστορηματικές εμπνεύσεις που υποτάσσονται στην ιστορική συγκυρία διατηρώντας, παράλληλα, τη μυθιστορηματική φλόγα που διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Αυτή τη φορά πεδίο δράσης είναι τα πολύπαθα Δωδεκάνησα μια από τις περιοχές του ελληνισμού που υπέφεραν περισσότερο από το πέρασμα πολλαπλών εχθρικών δυνάμεων που βεβήλωσαν τα χώματά τους και έθεσαν υπό διωγμόν το ελληνικό στοιχείο.

Εκπροσωποί τους στον "Ροδανθό" είναι η Σύμη και η Ρόδος.

Το δράμα της σαγηνευτικής Ρόδου είχε παρουσιαστεί προ διετίας στην εξαίσια έμπνευση της κυρίας Τιτίτσας Πιπίνου "Το Κορίτσι του Αλεσσάντρο".

 Θεματολογικά ο "Ροδανθός" έρχεται να ενισχύσει και να συμπληρώσει βιβλιογραφικά εκείνες τις δυο εμπνεύσεις, καθώς το ταξίδι μας πριν τη Ρόδο τώρα ξεκινά απο τη Σύμη- με την προστασία του εμβληματικού Πανορμίτη έμπνευση και καταφύγιο για το δύσβατο αλλά και συναρπαστικό ριζικό των βουτηχτάδων. Το ζοφερό ριζικό των σφουγγαράδων το είχε προσεγγίσει κι η Ιφιγένεια Τέκου στο "Δεξί Κιτρινο Λουστρίνι" από τη γραφική Κάλυμνο...(παρουσιαση ΕΔΩ) 

 Πέρα από τι ιστορικό του πρόσημο, ο "Ροδανθός" ανήκει στα βιβλία της Θεοδωρίδου που φέρουν ένα σαφέστατο γυναικοκεντρικό πρόσημο.

Κεντρική του ηρωίδα η Σμαράγδα, μια σαγηνευτική και δυναμική γυναίκα που κυριαρχεί σε όλο το μυθιστόρημα [και στις ζωές των υπόλοιπων ηρώων, που την πλαισιώνουν] με όρους υφέρπουσας μητριαρχίας...

Η Σμαράγδα γίνεται ο συνεκτικός αρμος της οικογένειας,  και η παρουσια της διατρέχει τις ζωές στο νησί- διαχρονική και γοητευτική όπως ο πόθος της Λευτεριάς.

Αν η γραφή της Θεοδωρίδου δεν ήταν τοσο "γηίνη" θα μπορούσαν να αποδοθούν συμβολικές διαστάσεις στη φιγούρα της Σμαράγδας, που μένει παρούσα πάντα όσο τα Δωδεκανησα αγωνίζονται για την εθνική τους επιβίωση και για το όνειρο της Λευτεριάς και "τελεύει το έργο της επι γης" οταν πια κυματίζει στο Δημαρχείο της Ρόδου η Γαλανόλευκη...

      Ξέρουμε όμως πως πρόθεση της συγγραφέως ειναι να προσφέρει απτές ιστορίες αληθοφανών ηρώων, πασπαλισμένες με ιστορική γνώση και ηθογραφικές πινελιές οπότε είναι ισχνή οποια συμβολική διασταση..

Είναι σαφής, πάντως, η σαγήνη που ασκεί η Σμαράγδα στη συγγραφέα  κάνοντας την να εστιάζει υπέρμετρα σε κείνη.

       Σε αυτό το σημείο ίσως ενυπάρχει μια μικρή ανισομέρεια που παραμερίζει κάποιους χαρακτήρες- μυθοπλαστικά πιο ενδιαφέροντες απο εκείνη, όπως ο τόσο ιδιαίτερος Γιουσίφ, παρόλαυτα η πολυπρόσωπη αυτή ιστορία προσφέρει πολυδιάστατες εικόνες και εμπνέει ποικίλα συναισθηματα στον αναγνώστη..

Πιθανόν το μέγεθος και οι 750 σελίδες του βιβλίου προκαλέσουν δέος στον αναγνώστη- κι όμως η γραφή κυλά άνετα κι ευχάριστα! 

Η Σόφη Θεοδωρίδου κατορθώνει να συνθέσει άλλη μια σφιχτοδεμένη πλοκή με την πένα της να γίνεται διεισδυτική, χωρίς όμως να κουράζει τον αναγνώστη...

Το υλικό της κυρίας Θεοδωρίδου κι ο επιδέξιος χειρισμός του "δικαιολογούν" τη μεγαλη έκταση του μυθιστορήματός της.

            Ο "Ροδανθός", στην ουσία αποτελεί μια σάγκα - μια οικογενειακή , δηλαδή , ιστορία τριών γενεών, που παρακολουθούν την κρισιμότερη πεντηκονταετία των Δωδεκανήσων, μέσα από ένα πρίσμα ανθρωποκεντρικό κι εμπλουτισμένο με πλουσιότατα λαογραφικά στοιχεία, που αποδεικνύουν την εντρυφή μελέτη της συγγραφέως πάνω στο θέμα...

Σίγουρα πρόκειται για λεπτομέρειες που -εν μέρει-επιβραδύνουν τη δράση όχι όμως σε σημείο να πλατειάζει η αφήγηση, αλλα μονο για να καταστήσουν τις καταστασεις περισσότερο "βιωματικές" για τον αναγνώστη..

Χάρη σε αυτες τις λεπτομέρειες αναβιώνει πιστά η εποχή και ο  αναγνώστης καθίσταται κοινωνός των ιδιαιτεροτήτων και της εποχής και της νησιωτικής ζωής κάτω  από την άνομη εξουσία του κατακτητή...

Με περιεκτικές αναφορές η Σόφη Θεοδωρίδου παρουσιάζει την οδυνηρή μετάβαση από την ακατέργαστη νωχέλεια και τη ξεκάθαρη βαρβαρότητα των Οθωμανών, στην πιο συστηματική ύπουλη κτηνωδία των ομόθρησκων Ευρωπαίων -Ιταλών αρχικά αλλά και Γερμανών.

Τα παρασκηνιακά παιχνίδια των Μεγάλων Δυνάμεων, η ιταλική κουλτουρα, η σκληρότητα του ιταλικού φασισμού -προοοίμιο του ολοκληρωτισμού που θα σαρώσει την Ευρώπη και τη χώρα μας ολόκληρη στην Κατοχή...

Οι σκληροκαρδοι ηγέτες των ιταλοκρατυούμενων Δωδεκαήσων που καταρρίπτουν το μύθο του "καλού Ιταλού" , όπως τον διέσωσε κυρίως η συνηθκολόγηση του Μπαντόλιο.

Διάσπαρτα τα ιστορικά στοιχεία ενσταλαγμένα σε σωστές δόσεις μέσα στο κείμενο.

Ένα από τα πιο δυνατα στοιχεία του βιβλίου είναι πως η πορεία των ηρώων του- με προεξάρχουσα τη Σμαράγδα- αναδεικνύει τις ευγενεστερες αξίες της ζωής: Φιλότιμο, Μόχθο, Καλοσύνη, Συγχώρεση.

Η συγγραφέας ανυψώνει την Οικογένεια, την Τιμιότητα, τη Φιλία και τη Συμπόνια στον Πάσχοντα Πλησίον αφήνοντάς τα να πέσουν σα "σπόροι φιλόδοξοι"  στο χώμα της ψυχής μας!

Δεσπόζοντα ρόλο παίζει η μητρική αγάπη στην πιο σπαρακτική της ίσως εκδοχή (κι ίσως άξιζε εδώ η συγγραφέας να έχει επιμείνει ακόμη περισσότερο.) 

Εκείνο που μένει ως απόηχος αυτού του εξαισιου μυθιστορήματος είναι σίγουρα η αγάπη στην πατρίδα και η λαχτάρα της Λευτεριάς, που χωρις να προσλαμβάνει επικό χαρακτήρα στεκεται πάνω απο πλούτο και προσωπική ευημερία.

Πάνω από όλα όμως ο "Ροδανθός" της Σόφης Θεοδωρίδου παραμένει ένας ύμνος στην Οικογένεια που ως θεσμός συνέβαλε αποφασιστικά στην επιβίωση του πολύπαθου Έθνους μεσα στις μπόρες των Καιρών...

Φρανκ Νταραμποντ/ STEVEN ΚΙΝG, Shawshank Redemption“. [ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ: Ρίτα Χέιγουορθ]Το σενάριο που πουλήθηκε για 1 ΔΟΛΛΑΡΙΟ!

                          Φρανκ Νταραμποντ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ: Ρίτα Χέιγουορθ

                                   Είδος :Koινωνικό Δράμα

Σκηνοθεσία: Φρανκ Ντάραμποντ (1994)
Παίζουν: Τιμ Ρόμπινς στο ρόλο του (Άντι Ντυφρένς)

Μόργκαν Φρίμαν (Έλις Μπόιντ «Ρεντ» Ρέντινγκ)
Μπομπ Γκάντον ( Σάμιουελ Νόρτον)
Γουίλιαμ Σάντλερ  (Χέιγουντ)
Κλάνσι Μπράουν  (Μπάιρον Χάντλεϊ)
Γκιλ Μπέλοους  (Τόμι Γουίλιαμς)
Μαρκ Ρόλστον  (Μπογκς Ντάιαμοντ)
Τζέιμς Γουίτμορ ( Μπρουκς Χέιτλεν)

 Διάρκεια: 137 λεπτά 
Βασίζεται στη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ με τον τίτλο “Rita Hayworth and Shawshank Redemption“.

[Η Ρίτα Χέιγουορθ στις Φυλακές του Σουσάνκ

Ο Στήβεν Κινγκ ("Το Αυτό", Πράσινο Μίλι" κλπ) είναι από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς της σύγχρονης εποχής. Πολυγραφότατος- ενώ σε ένα λογοπαίγνιο με το επίθετό του, αποκαλείται

ο "βασιλιάς του τρόμου"...

Ανάμεσα όμως στην πληθώρα των βιβλίων του υπάρχουν κάποια έργα που πραγματικά ξεχωρίζουν κι αποδεικνύουν ότι είναι τω όντι μεγάλος...

           Ένα από τα κορυφαία του βιβλία που δικαιώνουν τη φήμη του είναι αναμφίβολα το κοινωνικό του δράμα "Η Ρίτα Χέιγουορθ Στις Φυλακές του Σουσάνκ", που απογειώθηκε κυριολεκτικά από τη σκηνοθετική προσέγγιση του Φρανκ Ντάραποντ και έχει χαρακτηριστεί από το κοινό του πλανήτη ως η "καλύτερη ταινία", σε πείσμα των Όσκαρ, που ποτέ δεν ήρθαν γι αυτή!

Η "Τελευταία Έξοδος" αποτελεί το τρανότερη απόδειξη "πως δεν είναι οι διακρίσεις που καθορίζουν πάντα την αξία μιας ταινίας"

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Άντι Ντουφρέιν είναι  ένας φέρελπις τραπεζίτης που από μια κακή συγκυρία καταδικάζεται άδικα για τον διπλό φόνο της γυναίκας του και του εραστή της.

Με ποινή δις ισόβια μεταφέρεται στο σωφρονιστικό κατάστημα του Σούσανκ- μια από τις σκληρότερες φυλακές της Αμερικής, κάτω από την εποπτεία του θρησκόληπτου διευθυντή Χάντλεϋ.

Εκεί θα συνδεθεί με τον Ιρλανδό επίσης ισοβίτη, Έλις Μπόυντ Ρεντινγκ ("Red") ο οποίος διακινεί πράγματα μες στη φυλακή 

Μες στην κόλαση της φυλακής ο Άντι πασχίζει να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και να μη μετατραπεί σε κτήνος!

Αρωγό του θα έχει το δυνατό του μυαλό και το όραμα να χτίσει μια βιβλιοθήκη για να διατηρήσει το φρόνημα των φυλακισμένων, μέσα σε ένα σύστημα που διαρκώς προσπαθεί να συνθλίψει τον άνθρωπο...!

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Αν θέλαμε να ορίσουμε επισήμως  τι θα πει "καλή κινηματογραφική ταινία",

θα περιλαμβάναμε σίγουρα εκ των ουκ άνευ τα απαραίτητα στοιχεία 

της Πλοκής,

της αβίαστης Ροής 

της Αγωνίας,

των υποδειγματικών Ερμηνειών,

ανθρωπιά που αγγίζει την ψυχή,

-και φυσικά το μήνυμα εκείνο, που αναμορφώνει στάσεις ζωής ... 

ή "απλά" θα αναφωνούσαμε τον τίτλο: "Τελευταία Έξοδος" και θα τα είχαμε συμπεριλάβει όλα!!!!!

            Πρόκειται πράγματι για τον ορισμό της κοινωνικής ταινίας! Μια Ωδή στη λαχτάρα της Ελευθερίας, μια ελεγεία της ελπίδας!

Ένα ευφυές αριστούργημα που μέσα από μια δραματική ιστορία κατορθώνει να θίξει επιδέξια πλήθος κοινωνικών ζητημάτων όπως η θέληση για ζωή, 

η φιλία, 

η επανένταξη , 

ο φαρισαϊσμός της θρησκοληψίας, 

ο ιδρυματισμός , 

η αυτοπαγίδευση 

η αξία του Πολιτισμού στη ζωή του ανθρώπου.... 

Η ταινία παρά τον παραπλανητικό -στα όρια του spoiler τίτλο της- διαδραματίζεται μες στις πιο σκληρές αμερικάνικες φυλακές λίγο μετά τον ΒΠΠ- κι ελάχιστη σχέση έχει με την ειδυλλιακή Χέιγουορθ, αφού ο μελαγχολικός της κόσμος έρχεται σε αντίθεση μάλιστα με την χολυγουντιανή λάμψη εκείνης.

Στο επίκεντρο η ταινία φέρνει τη φιλία δύο ισοβιτών αναδεικνύοντας ένα αλησμόνητο ερμηνευτικά ντουέτο -τον Τim Robbins και τον Morgan Freeman σε μιαν απολαυστική "διωδία", που υμνεί την ανδρική Φιλία, την Αλληλεγγύη, την Πίστη!

Μέσα από τα δυο πρόσωπα, αξιοποιώντας την καταπραϋντική και ζεστή αφήγηση του Morgan Freedman, o Darapord ιχνηλατεί τη μικροκοινωνία  των φυλακών -έναν μικρόκοσμο αδυσώπητο, με την ασυδοσία και  ένα ιδιότυπο κώδικα τιμής σε αντιφατική συνύπαρξη: Εκεί που μπορεί να συναντήσεις την απόλυτη κτηνωδία αλλά κι απρόσμενη ανθρωπιά!

Στην κορυφή αυτού του κοινωνιογράμματος στέκεται ο Διευθυντής των φυλακών με τον Μπομπ Γκάντον να "δίνει" -χαμηλόφωνα ,αλλά καίρια- έναν από τους πιο μοχθηρούς και υποκριτικούς χαρακτήρες στα κινηματογραφικά δρώμενα!

          Έπειτα οι δεσμοφύλακες "φυλακισμένοι" κι αυτοί πολλές φορές στα πάθη τους, μέσα σε έναν ιστό διαφθοράς, που δεν αφήνει αμόλυντο κανέναν.

Η ταινία εξελίσσεται γραμμικά δίνοντας αντιπροσωπευτικά στιγμιότυπα από μια πολυετή κάθειρξη, σκιαγραφώντας ποικίλους ανθρωπότυπους, μέσα από στιγμές σκληρές αλλά και τρυφερές συνάμα! Στη φυλακή συναντούμε τον νταή, τον λιποτάκτη, τον στωικό. Στην ταινία αυτή προβάλλουν περιπτωσιολογικά "Aυτόι Που Βούλιαξαν κι Αυτοί που Σώθηκαν", και ο Steven King Με την αρωγή του Φρανκ Νταραπόρντ "ιχνηλατούν τις διαφορές μεταξλυ των ηττημένων και των νικητών- ακριβώς όπως στον ακραίο εγκλεισμό που ψυχογράφησε στη δική του αριστουργηματική πραγματεία ο επιζήσας του Άουσβιτς , ο Ιταλοεβραίος Primo Levi.

        Ανάμεσα σε όλους, στην ταινία ξεχωρίζει ο "γεράκος Μπογκς Ντάϊαμοντ", στον πιο γνήσιο και βαθύ χαρακτήρα όλου του έργου, και συντρίβει την καρδιά σου. 

Ερμηνεία σπαρακτικά αυθεντική 

            Κατά τα άλλα, κάτω από το στοργικό βλέμμα του Ρεντ ξετυλίγεται η μυστηριώδης προσωπικότητα του χαρισματικού Άντι που, με εφόδια την εκπληκτική του μόρφωση και την αγάπη του για τη γεωλογία και το σκάκι  ορθώνει το δικό του ανάστημα κόντρα στο συρματόπλεγμα, κόντρα στο σκοτάδι , κόντρα στη καταδυνάστευση κάθε είδους!  

            Πόσο ευφυϊώς ο σκηνοθέτης ανυψώνει την αξία της Τέχνης και τον επιτευγμάτων του Πολιτισμόυ ως πράξεις αντίστασης σε κάθε είδους βαρβαρότητα!

Εκεί όπου το Βιβλίο η Μουσική ανοίγουν ορίζοντες πέρα από τα κάγκελα- σιδερένια ή συμβολικά- εξευγενίζουν την ανθρώπινη φύση και χαλιναγωγούν τα ένστικτα, στρέφοντας το άτομο σε υψηλές αναζητήσεις!

[Ποιος βάσταξε να μείνει αδάκρυτος τη στιγμή της άριας από τους "Γάμους του Φίγκαρο";].

       Διακύβευμα στην "Τελευταία Έξοδο" είναι η διάσωση της έννοιας του Ανθρώπου μέσα στις ακραίες Αντιξοότητες που στήνουν το κοινωνικό σύστημα και η σκοτεινή ψυχολογία μιας "περιθωριοποιημένης αγέλης".

Σε επίπεδο ενδοσκοπικό η ταινία αγγίζει την έννοια των εσωτερικών μας φυλακών που ο Αλεξανδρινός μας ποιητής Κ.Π. Καβάφης έθιξε στο συγκλονιστικό του ποίημα "Τείχη"

Στην ταινία αυτή αντιπαρατίθεται το πείσμα και η πίστη με κείνη τη συντριπτική ρήση του Ρέντ : "H ελπίδα είναι επικίνδυνη"! 

              Στα ήσσονα δίπολα της ταινίας ποτε αναδεικνύεται το ένα πότε το αλλο.

             Δεν είμαι σίγουρη αν το φινάλε είναι εκείνο που ζητούσε πραγματικά αυτή η ταινία. Σίγουρα δεν αποτέλεσε την κορύφωση της, αλλά δε με νοιάζει κιόλας!

Είναι από τις ταινίες που το απώτερο μήνυμά τους υπερβαίνει την καθεαυτή πλοκή.

Η σπουδαιότερη προσφορά από την ταινία "Τελευταία Έξοδος" είναι η προτροπή να παλεύεις μέχρις εσχάτων χωρίς να εγκαταλείπεις την ελπίδα, που είναι το κίνητρο  να συνεχίζεις!

Προσωπικά την προτιμώ από το άλλο δράμα φυλακών του King το "Πράσινο Μίλι" από την άποψη ότι στηρίζεται σε ρεραλιστικά στοιχεία κ δεν εμπεριέχει τον εντυπωσιασμό του ανεξήγητου ή του μεταφυσικού στοιχείου...

        Εκείνο που αποδεικνύει πόσο μεγάλο κινηματογραφικό και ηθικό επίτευγμα αποτελεί η "Τελευταία Έξοδος" είναι ότι  συσπειρώνει το κοινό στην άποψη πως σε "σημαδεύει", και μπορεί να αποτελέσει... γέφυρα συμφιλίωσης ανάμεσα στους σινεφίλ και τους λάτρεις του mainstream, καθώς σήμερα χαίρει καθολικής αποδοχής- γεγονός που απαλύνει το Όσκαρ και τις εισπράξεις που άδικα στερήθηκε την χρονιά προβολής της!

Είχε την ατυχία του κακιστου timing, αφού το 1994 συνέπεσε με τo Pulp Fiction και το Forrest Gumb -

(αιτία που ο Τομ Χανκς αρνήθηκε την αρχική πρόταση  να ενσαρκώσει αυτός τον Άντι.)

με τον καιρό όμως κέρδισε μια θεση στο πάνθεον των κορυφαίων ταινιών του Παγκόσμιου Σινεμά.

                  Κάποιοι ενίστανται με την επιλογή του κοινού να αναδείξει την "Τελευτάια Έξοδο" σε κορυφαία ταινία όλων των εποχών στο ΙΜDB έναντι άλλων πιο περισπούδαστων αριστουργημάτων.

Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή αυτό.

Ωστόσο, νιώθω πως το σημαντικότερο για ένα έργο είναι να κοινωνεί ένα υψηλό μήνυμα με γλώσσα διαχρονική , τρόπο μεστό και  προσιτό σε όλο το κοινό- κι όχι σε μια περιορισμένη "εκλεπτυσμένη" μερίδα  του.

Η Τελευταία Έξοδος ανήκει σε αυτές τις σπουδαίες ταινίες που το πετυχαίνουν απόλυτα, γεμίζοντας την ψυχή μαχητικό πνεύμα και ελπίδα, αφού 

"Μόνες αδιαπέραστες φυλακές είναι εκείνες που καβαφικά χτίζουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας" 

και "Χαμένη σίγουρα είναι μόνο η μάχη που δε δώσαμε"!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 10/10!(όταν η δικαίωσή σου υπερβαίνει έαν Όσκαρ)

                        ΕΠΙΜΕΤΡΟ "ΤΑ ΤΕΙΧΗ " ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

                    Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
                     μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

                     Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
                 Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

                                διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
                            A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

                          Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

                          Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.         

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΣΤΗΒΕΝ ΚΙΝΓΚ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "Επιλογή- Θύραθεν" 

σε ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΣΩΤΗΡΗ ,

με 160 σελίδες!

Πρωτότυπος Τίτλος Rita Hayworth and Shawshank Redemption

Χρονολογία Πρώτης Έκδοσης 1990

ΙSBN 10: 9608097517

ΠΕΡΙΛΗΨΗ : ΡΕΝΤ:-"Τα μόνα πράγματα που αρνούμαι να εμπορευτώ εδώ μέσα είναι τα όπλα και τα σκληρά ναρκωτικά.

Δεν έχω σκοπό να βοηθήσω κανέναν να πεθάνει ή να σκοτώσει κάποιον άλλον.

Έχω τόσους θανάτους μέσα μου, που μου φτάνουν για όλη μου τη ζωή..."

Ενδεικτική τιμή είναι 12, 90 αλλά μπορείτε να το βρείτε και 

με 8,90ευρώ (Πολιτεία, Public , Πρωτοπορία)

                                                  

Roberto Benigni, La Vita e' Bella ( Μπενίνι, Η Ζωή Είναι Ωραία)Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΠΕΝΙΝΙ! ΤΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΚΡΙΤΩΝ.

 Roberto Benigni, La Vita e' Bella (H Zωή Είναι Ωραία)

                            Eίδος : Aντιπολεμικό Δράμα

3 ΟΣΚΑΡ: 

ΟΣΚΑΡ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας Roberto Benigni
OΣΚΑΡ Α' Ανδρικού Ρόλου Roberto Benigni
ΌΣΚΑΡ Πρωτότυπης Μουσικής Niccolo Piovani

Ελλ. τίτλος: Η Ζωή Είναι Ωραία
Σκηνοθέτης: Roberto Benigni
Πρωταγωνιστές: Roberto Benigni, Nicoletta Braschi, Giorgio Cantarini,
Giustino Durano, Sergio Bini Bustric, Marisa Paredes, Horst Buchholz
Παραγωγή: 1997
Διάρκεια: 122’

Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΠΕΝΙΝΙ

ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!
ΤΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΚΡΙΤΩΝ.

Το 1998 ο Ρομπέρτο Μπενίνι τάραξε τα νερά του Παγκόσμιου Σινεμά συνθέτοντας μια ταινία μνήμης για το Ολοκαύτωμα, που τελικά ανάγεται σε έναν ύμνο προς τη ζωή και την οικογένεια.

Μια ελεγεία της Πατρικής Αγάπης αλλά και του Έρωτα σε δεύτερο πλάνο, που έρχεται να μας θυμίσει πως "Η Ζωή Είναι Ωραία"! 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Φασιστική Ιταλία: Ο Ιταλοεβραίος  Γκουίντο Ορέφιτσε καταφθάνει σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας για να πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος στο ξενοδοχείο όπου εργάζεται ο θείος του.

Εκεί θα γνωρίσει την Ντόρα, μια γλυκιά δασκάλα από μια πλούσια οικογένεια που είναι αρραβωνιασμένη  με έναν φέρελπι εκπρόσωπο της Υψηλής Κοινωνίας.

Ο Γκουίντο γοητεύει την καταπιεσμένη Ντόρα με τα καμώματά του και την οδηγεί να αποτινάξει τα δεσμα του μικροαστισμού της, ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς της.

          Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας κι η γερμανική επέμβαση, τούς βρίσκει παντρεμένους κι ευτυχισμένους γονείς ενός τρισχαριτωμένου αγοριού, του Τζόσουε, ενώ ο Γκουίντο διατηρεί ένα γραφικό βιβλιοπωλείο.

Όταν οι ναζί μεταφέρουν τους Εβραίους της Ιταλίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ο Γκουίντο βλέπει την οικογένειά του να διασκορπίζεται. Ο ίδιος γεμάτος αγωνία θα βρεθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με τον γιο του.

Μέσα στην αγωνία του αγωνίζεται να  παρουσιάσει τη νέα κατάσταση στον μικρό του γιο ως ένα παιχνίδι για να αντέξει τη φριχτή δοκιμασία, πασχίζοντας να ξανασμίξει με την Ντόρα.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι παίρνει το πιο σκληρό ίσως θέμα της Σύγχρονης Ιστορίας και από αυτό προσφέρει μια γλυκόπικρη εμπειρία ψυχής που σε ένα αντιφατικό μοτίβο σκιαγραφεί την ομορφιά της ζωής και τη βαρβαρότητα του μίσους όπως εκφράστηκε στο ναζιστικό όραμα.

             Ενώ, λοιπόν, θέτει στο επίκεντρο το Ολοκαύτωμα επιλέγει έναν φαινομενικά ανορθόδοξο δρόμο να το προσεγγίσει.

Η ταινία "Η Ζωή Είναι Ωραία" στέκεται στον αντίποδα της εκπληκτικής και δραματικής ταινίας του Σπιλμπεργκ -επίσης για το Ολοκαύτωμα- τη "Λίστα του Σίντλερ", χαρίζοντας ένα αντάξιο αριστούργημα- όχι μέσα από την αναπαράσταση της βίας του, αλλά αντιπαρατάσσοντάς του μια φωτεινή ψυχή ταμμένη στην αγάπη, που αρνείται να ενδώσει στην ταπείνωση του φόβου αλλά πασχίζει να διαφυλάξει την πίστη και τη ζωή του ίδιου του του παιδιού!

            Πόσο λάθος, όμως, να αντιμετωπίζεται το "La Vita e' Bella" ως κωμωδία!

Δεν υπάρχει πιο δραματικός τρόπος να αναδείξεις τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης και της Ιστορίας από το πρίσμα της παιδικής αθωότητας.

Όπως έξυπνα είχε σημειώσει ο ταλαντούχος Ιταλός 

" Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει πιο βαθιά για τον θάνατο από τους κλόουν και τα παιδιά!"

Αυτό ακριβώς κάνει στη "Ζωή" ο Ρομπέρτο Μπενίνι συνδυάζοντας στο πρόσωπό του και τις δυο αυτές εκφάνσεις της αθωότητας!

Ο Μπενίνι, σαν φιγούρα που ξεπηδά από τα σπλάχνα  της "Commedia De L' Arte" και την παράδοση της βενετσάνικης Αποκριάς, εισηγείται μια τρυφερή θέαση του σκληρού μας κόσμου, με τη φάρσα ως στοιχείο αποδόμησης της ματαιοδοξίας, της φαυλότητας και των ανισοτήτων του! 

Ένας πλουμιστός, σπιρτόζος αρλεκίνος που με το πιο τρανταχτό γέλιο αρθρώνει τις πιο πικρές αλήθειες.Ένα παιδί που δε χάνει τη διάθεση για παιχνίδι παρά τον ακατανόητο ζόφο που το περικυκλώνει...

              Το "La Vita e Bella" Ζωή είναι ένας κλαυσίγελως απέναντι στον παραλογισμό του Πολέμου και του Μίσους που καταστρέφει ό,τι όμορφο δημιουργεί ο άνθρωπος:

Έρωτα, Οικογένεια, Φιλία, Ελπίδες.

Η ταινία του Μπενίνι ξεκινά ως μια γλυκιά κομεντί εποχής.

Το πρόσημο της είναι αισθηματικό, εμπεριέχοντας σπέρματα αντιφασιστικής σκέψης και κοινωνικού προβληματισμού!

             Είναι γνωστή η προοδευτική ματιά του Μπενίνι στα πράγματα, καθώς κι η σκωπτική του διάθεση απέναντι στη μεγαλοαστική τάξη της χώρας του, στον φασισμό και τη σοβαροφανή τυπολατρεία , χαρίζοντας στιγμές σα διάδοχος ενός Σαρλό!

Στο πρωτο μέρος, λοιπόν, συναντάμε τον γκαφατζή Johnny Stecchino, τον παιχνιδιάρη "Διαβολάκο", με τον ρομαντισμό ενός αναγεννησιακού τροβαδούρου όσο διεκδικέι τον έρωτα της γλυκιάς του δασκάλας.

Συναντούμε την αποκαθήλωση των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης στην Ιταλία του Μουσσολίνι και ένα ξεγύμνωμα της σαθρότητας του φασισμού, με τρόπο που ουδέποτε εκπίπτει στον διδακτισμό αλλά ενόχλησε την Δεξιά της Ιταλίας.

          Παράλληλα, φανερώνεται η ανάδυση του αντισημιτισμού, ενόσω δηλητηριάζει την τότε ιταλική κοινωνία- με τρόπο, όμως, απολαυστικό, πολύ αστείο απαλύνοντας τον μελοδραματισμό.

          Το δεύτερο μέρος μάς, κρατάει κάτι από την τρυφερότητα των πρώτων ημερών, μέσα από οικογενειακά στιγμιότυπα με τον καρπό της ωραίας αγάπης, και σταδιακά μάς εισάγει στις μέρες του Πολέμου όταν έφτασε στην Ιταλία με τη μορφή πια της Κατοχής από την πρώην σύμμαχο Γερμανία- με τους Ιταλοεβραίους να σηκώνουν το σημαντικότερο βάρος της κατάστασης.

Στο στρατόπεδο έρχεται η κορύφωση του δράματος που μετεωρίζεται αριστοτεχνικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό - στην αγωνία και στην αισιοδοξία...

Η ευρηματικότητα της αγάπης κι η νοσταλγία για τις ομορφιές της ειρήνης κυριαρχούν και συγκινούν,

με μοναδικό τρόπο.

Η οικογένεια ανυψώνεται σε κίνητρο ζωής και αντίσταση στη βαρβαρότητα...

Προσωπικά δε διέκρινα ίχνος σάτιρας απέναντι στο Ολοκάυτωμα όπως αφελώς ακούστηκε από κάποιους εύθικτους κύκλους: Κάθε άλλο:

Η αθωότητα κι η αγνότητα προσέδωσαν μια μοναδική τραγικότητα και κατόρθωσαν να σκιαγραφήσουν - την εφιαλτική πραγματικότητα που ο ναζισμός επέβαλε στην Ευρώπη -και συγκεκριμένα  σε όσους η άρια παράνοια έχρισε Uentermenschen!

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι με τη σκηνοθετική ματιά του στην ωριμότερη εκδοχή της, ενορχηστρώνει μοναδικές ερμηνείες, σε ένα αρμονικό και σπαρακτικό, συνάμα, σύνολο.

Ο "Guido Orefice" είναι σαφέστατα η κορυφαία του κινηματογραφική στιγμή καθώς δίνει μια ερμηνεία ζεστή και άκρως εκφραστική.

Σύμφωνα με το προσφιλές του στιλ, η παρουσία του είναι νευρώδης και τρυφερά σαρκαστική, εμποτισμένη όμως εδώ, με έναν ιδεαλιστική προσέγγιση του έρωτα.

Με μια εμφάνιση σε πλήρη αντίθεση με τα χολιγουντιανά αψεγάδιαστα πρότυπα αρρενωπότητας, η σπιρτάδα του Μπενίνι υποκαθιστά το έλλειμμα αυτό, με έναν ερωτισμό εκρηκτικό, που αγκαλιάζει την ψυχή.

Παράλληλα ιχνηλατεί τόσο ανάλαφρα την ευθύνη του οικογενειάρχη και το μεγαλείο της πατρικής αγάπης , που κατορθώνει να μετατρέψει τη φρίκη σε παιχνίδι, την απελπισία σε προσδοκία, το σκοτάδι σε αίτημα φωτός για χάρη ενός παιδιού ,ξεχνώντας τα εαυτής...

Μόνο η ευφυϊα κι η υπόγεια ευαισθησία του Ρομπέρτο Μπενίνι θα κατόρθωνε αυτή τη σύζευξη ετερόκλητων στοιχείων και τη στοίχισή τους πίσω από το Σάλπισμα Ελπίδας και Πίστης!

Αλησμόνητος ο Γκουίντο του  αν κ με ευφυή σκηνοθετική γενναιοδωρία ο Μπενίνι πετυχαίνει να μη γίνει η ταινία one man show, καθώς το θέμα υπερβαίνει τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα που είχαν οι άλλες του κινηματογραφικές δημιουργίες!

             Δίπλα του, μοιραία πιο χαμηλόφωνη, αλλά εξαίσια, η Νικολέττα Μπράσι στον ρόλο της δασκάλας Dora, με πριγκιπική φινέτσα, μια έμφυτη σεμνότητα και μια γλυκύτητα που σχηματίζει ένα αξιολάτρευτο δίπολο μαζί του.

Την παράσταση και τις καρδιές μας κλέβει και ο μικρός τότε Giorgio Cantarini που ερμηνεύει τον γιο του ζευγαριού  Τζόσουε, με αυθορμητισμό και την οξυδέρκεια που μόνο τα παιδιά μπορούν να έχουν .

Οι υπόλοιποι άξιοι παραστάτες στο δράμα της οικογένειας, σε καλαίσθητα στημένο σκηνικό.

Η μουσική του Niccolo Pioviani- ονειρική ένα από τα πιο όμορφα soundtracks στην ιστορία του κινηματογράφου.Δικαίως απέσπασε πανάξια κι αυτό Όσκαρ Μουσικής Σύνθεσης!

 Έχω την αίσθηση ότι η ταινία "La Vita e Bella" απηχεί την ίδια την ψυχή του Μπενίνι ο οποίος πάνω της κατέθεσε τον έρωτά του για την αιώνια μούσα του και σύζυγό του, τη Νικολέττα Μπράσι , αλλά και για την ίδια τη ζωή, κόντρα στις αντιξοότητές της!

Ο Μπενίνι, λοιπόν, με όχημα τον έρωτά του για τη γυναίκα του υποδύεται έναν μελλοθάνατο Εβραίο κι αναφωνεί "Η Ζωή Είναι Ωραία" -τη φράση που ο Λέων Τρότσκι ανεφώνησε μπροστά στη δική του γυναίκα, εξόριστος στο Μεξικό, λίγο πριν δολοφονηθεί από ανθρώπους του Στάλιν.

            Παράλληλα με την ταινία αυτή, απέτεισε κι έναν φόρο τιμής στον πατέρα του Λουίτζι Μπενίνι , επιζήσαντα στρατοπέδου συγκέντρωσης, χωρίς όμως να συνθέτει άλλο ένα δράμα για το Ολοκαύτωμα αλλά 

παιανίζοντας την ελπίδα και την αγάπη.

Η "Ζωή" του Μπενίνι  ανθρωποκεντρικη κι αφελώς κατηγορήθηκε για απολιτικ.

Πραγματι, δεν εξεταζει τη Συλλογικοτητα αλλά την Ατομικότητα

Μιλάει για την αγάπη ως αντίβαρο στα πολυβόλα.αυτή τη  δυναμη που κυοφορει καθε ανθρωπος -ξεχωριστα, ως μοναδικοτητα στο συμπαν! 

Μπορει όμως να εκληφθει ως πολιτική απο την άποψη πως Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ειναι το πρωτιστο διακύβευμα πριν απο τα πολιτικα συστηματα κι ισως προϋποθεση εγκαθίδρυσης μιας δικαιότερης κοινωνίας...
Αν δεν επέλθει ηθική ανάταση του ανθρώπου ,καθε επανασταση ειναι καταδικασμενη να εκπεσει ηθικα.
..Ο ΜΠΕΝΙΝΙ με την προσωπική ακτινοβολία της καλοσύνης ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ευκαιριακος ΚΑΜΙΚΑΖΙ μεσα στο φασιστικο συστημα-οχι ενας "ηγετης"...

Η επανάσταση του Μπενίνι είναι ο έρωτας που διαττέχει την ύπαρξή του όχι μόνο ως πόθος για μια γυναικα την pringipessa- αλλά ως λαχτάρα για τη βίωση της αγάπης ως το τέλος...Θυσιαστικα, ανυποτακτα....
Να, η αφετηρια καθε Επαναστασης!

Αν οι άνθρωποι δε στραφούν στην αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο ,καθε αποπειρα τους για επικρατηση της κοινωνικης δικαιοσυνης θα αποτυχει...

Το μήνυμα του Μπενίνι πολιτικά φέρνει στον νου το κοινωνικό τραγούδι του ΜΠΑΚΑΛΑΚΟΥ, όταν αυτός αναφωνεί "

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

ούτε για μια στιγμή[..]

Έχουμε τη ζωή πολύ

-παρα πολύ!-

 αγαπήσει"!

Ας αφήσουμε, λοιπόν, το γλυκό μήνυμα της αριστουργηματικής αυτής ταινίας να κυριεύσει την ψυχή μας και να μας κάνει να ξυπνάμε χαιρετίζοντας τη νέα μέρα με την πιο γλυκιά καλημέρα:

"Buongiorno pringipessa"!

ΕΠΙΜΕΤΡΟ- ΤΟ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΝ ΕΠΙΚΡΙΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΔΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΕΝΙΝΙ.

        Στην ταινία "Η Ζωή Είναι Ωραία", το στρατόπεδο της πλοκής δεν κατονομάζεται ποτέ,

διότι σκοπός δεν είναι ο καθορισμός συγκεκριμένου πλαισίου, αλλά να αναχθεί η ταινία σε 

διαχρονικό σαλπιγκτή του αντιπολεμικού μηνύματος.
Κάπου εδώ αρχίζουν οι... παρεξηγήσεις:

         Πολλοί - κριτικοί ή πολιτικοί ακόμη σαν την Μ Γιαννακάκη- κατηγόρησαν, λοιπόν, τον Roberto Benigni για εξώφθαλμο φιλοαμερικανισμό και ξεδιάντροπη παραχάραξη της Ιστορίας ,επειδή το "άγνωστο" στρατόπεδο στο φινάλε "του",
το απελευθερώνουν οι Αμερικάνοι [κι όχι οι Ρώσοι] :

   Όλοι τους, προφανώς, έφεραν αντανακλαστικά στον νου τους το Άουσβιτς, που απελευθερώθηκε 

από τους Σοβιετικούς, οπότε ενοχλήθηκαν από την αμερικανική παρουσία στο φινάλε, σε έναν πολιτικό αυτοματισμό.

Τέτοια παρερμηνεία μπορεί να είναι ανεκτή στον ευκαιριακό σχολιασμό ενός θεατή στο facebook... Είναι όμως εξοργιστική κι ανεπίτρεπτη από πολιτικούς ή ανθρώπους που εκφέρουν επίσημο λόγο κριτικής, διότι "υποτίθεται διαθέτουν μεγαλύτερη γνώση  κι ωριμότερο μάτι από τον μέσο θεατή"- γεγονός που νοηματοδοτεί την επιλογή τους να τοποθετούνται.

Όσοι, λοιπόν, επισήμως ισχυρίζονται ότι "ο Μπενίνι ...κατακρεουργεί (!)" την Ιστορία και κολακεύει αηθώς τους Αμερικάνους για το Όσκαρ", επειδή "έβαλε ελευθερωτές Αμερικάνους στο στρατόπεδο του", απλά γελοιοποιούνται κι αποδεικνύουν ότι οι ίδιοι είναι ανιστόρητοι κι ανεπαρκείς στον ρόλο τους!

Απλά Μαθήματα Ευρωπαϊκής Ιστορίας, λοιπόν [και χωρίς ...Νόρτον] :

Για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς την Ιστορία του ΒΠΠ,

ΔΕΝ απελευθερώθηκαν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους  ηρωικούς ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥΣ!!!!
Το αρχετυπικό ναζιστικό στρατόπεδο ΑΟΥΣΒΙΤΣ -ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ απελευθερώθηκε

- τω όντι- 26 Γενάρη του 1945 από τους Σοβιετικούς,εν μέσω άγριου χιονιά.

(Είχε προηγηθεί μερική εκκένωσή του από τους Γερμανούς που επέβαλαν μιαν εφιαλτική πορεία θανάτου των ομήρων μες στα χιόνια προς την ενδοχώρα της Γερμανίας)

        Ο Κόκκινος Στρατός, απελευθέρωσε επίσης κι άλλα στρατόπεδα, όπως την Τρεμπλίνκα, το Μαϊντάνεκ, το Ράβενσμπρικ, το Σάξενχάουζεν - προελάυνοντας  από την πλευρά της Πολωνίας και του Βιστούλα  με στόχο το Βερολίνο.

           Υπάρχουν, όμως άλλα ναζιστικά στρατόπεδα που απελευθερώθηκαν αργότερα- κατά τους ανοιξιάτικους μήνες του 1945- απο τους Αμερικάνους ή τα βρετανικά στρατεύματα- με γνωστότερα το Nταχάου, το Μπούχενβαλντ, το Μαουτχάουζεν και το Μπέλσεν.

Αυτοί προήλαυναν από τα δυτικά και τα νότια- την πλευρά της Μεσογείου-επίσης για το Βερολίνο, που γι' αυτό χωρίστηκε κιόλας αργότερα κλπ!
Η απελευθέρωση στην ταινία του Μπενίνι, τοποθετείται την ΑΝΟΙΞΗ, άρα η κριτική που του γίνεται σε αυτό καταρρέει πανηγυρικά:

     AΝ έχει νόημα ένας τέτοιος τοπογραφικός προσδιορισμός, η "Ζωη Είναι Ωραία" μπορεί άνετα να τοποθετηθεί σε ένα από τα προαναφερθέντα στρατόπεδα, τα πιο κοντινά στην Γερμανία, που απελευθερώθηκαν από Αμερικάνους , λ.χ. στο αυστριακό Μαουτχάουζεν.
1ον, είχε κι αυτό κρεματόρια, (και λατομεία) πράγμα που δεν ίσχυε για όλα τα στρατόπεδα (άρα αποκλείεται το Μπέλσεν που λένε κάποιοι διότι αυτό δε διέθετε θαλάμους).

2ον, η Αυστρία είναι δίπλα στην Ιταλία και αρκετοί Ιταλοεβραίοι μεταφέρονταν εκεί-ειδικά μετά τη συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο...
3ον απελευθερώθηκε άνοιξη του '45, πράγμα που ταιριάζει στο σκηνικό της ταινίας του Μπενίνι.
4ον απελευθερώθηκε από την 3η αμερικανική στρατιά όπως μας πιστοποιεί η σπαρακτική μαρτυρία του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο μοναδικό του πεζογράφημα "Μαουτχάουζεν.(ΕΚΤΕΝΕΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ)

"..Στις 5 του Μάη, λίγο πριν απ' το μεσημέρι, 

ένα θεόρατο αμερικάνικο τανκ, καπνισμένο και σημαδεμένο απ' τον πόλεμο, γκρέμισε την πύλη του Μαουτχάουζεν και μπήκε στον περίβολο. Κι αυτό το θεόσταλτο άρμα της ελευθερίας ήταν, λέει, 

ένα από τα αμέτρητα και ακατανίκητα της ενδέκατης ταξιαρχίας αρμάτων  της τρίτης αμερικανικής στρατιάς[...] 

             Άρα ο Ρομπέρτο Μπενίνι και με απτά στοιχεία, δε διασαλεύει την ιστορική εγκυρότητα, παρότι- όπως είπαμε δε φτιάχνει μια ιστορική ταινία για το Ολοκαύτωμα- αλλά μια συμβολική ταινία για την αξία του να παλεύεις για την ομορφιά της ζωής με όπλο την αγάπη..
Να δεχθώ πως ήταν "επικοινωνιακά έξυπνο" εκ μέρους του, να επιλέξει ένα άλλο στρατόπεδο κι όχι το Άουσβιτς, ώστε να ευσταθεί η προβολή των Αμερικάνων ως ελευθερωτών! Πάντως, ο Benigni την ιστορική αλήθεια δεν την παραχαράσσει, ψέματα δε λέει πουθενά και καμιά προπαγάνδα δεν κάνει!

Δεν τελειώνει το Ολοκάυτωμα στο Άουσβιτς -δυστυχώς- ούτε προσαρμόζεται η Ιστορία σε ιδεολογικά αφηγήματα.

Καλό θα είναι, να μην παρασύρονται κάποιοι, λοιπόν, από την έπαρση του τιμητή ή την αγωνία της σοβαροφάνειας και μιας ψευδεπίγραφης πολιτικοποίησης, εκεί που δεν υφίσταται:

          Όποιος κρίνει οφείλει ταπεινότητα και σεβασμό στο έργο που προσεγγίζει κι υπευθυνότητα απέναντι στους αναγνώστες ή ακροατές του.

Καλύτερα να μην αγγίζουμε πεδία που δεν κατέχουμε χωρίς να κάνουμε στοιχειώδη έρευνα, πρώτα, γιατί έτσι δε μειώνουμε το έργο που αξιολογούμε, αλλά τον εαυτό μας.

           Δεν ήταν ολίσθημα του Μπενίνι λοιπόν το φινάλε αλλά ολίσθημα ορισμένων κριτικών που το ερμήνευσαν τόσο  στρεβλά, ελλείψει των απαιτούμενων γνωστικών προσόντων.

             

Ας κρατήσουμε, από όλα αυτά  την ομιλία του ίδιου του Ρομπέρτο Μπενίνι ,την απίθανη βραδιά
που του απονεμήθηκαν τα 2 Όσκαρ- Καλύτερης Ξενόγλωσσης (δεύτερη φορά σε ιταλική μετα τη Σοφία Λόρεν), όταν σκαρφάλωνε τα καθίσματα σαν παιδί και αναφωνούσε με χιούμορ "ήθελα να είμαι σαν τον Δία ,να κάνω έρωτα σε όλους.

Όλους σας αγαπώ απόψε"! 

Στο τέλος όμως ήταν η ουσία που συγκίνησε τους πάντες:

"Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το βραβείο, λόγω του θέματος της ταινίας, σε όσους δεν είναι εδώ. 

Έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούμε να πούμε ότι 

 Η Ζωή Είναι Ωραία. 

Και θα ήθελα να στείλω ένα φιλί στον Giorgio Cantarini, το μικρό αγοράκι. 

Και μιας και μιλάμε για αγάπη, ο Δάντης είπε: 

"Η αγάπη θα μετακινήσει τον ήλιο και τα αστέρια". 

Η αγάπη είναι θεότητα, και μερικές φορές, αν έχεις πίστη, μπορεί να εμφανιστεί, όπως όλες οι θεότητες. 

Για αυτόν το λόγο θέλω να αφιερώσω αυτό το βραβείο στη Nicoletta Braschi (τη γυναίκα του). Σε ευχαριστώ."

             Ποιο... Όσκαρ μπορούσε να είναι "πιο τιμητικό" για μια γυναίκα από τα λόγια που η Νικολέττα Μπράσι ακουσε να της απευθύνει ο ταλαντούχος άντρας της την ώρα του θριάμβου του, μπροστά στις κάμερες όλου του πλανήτη;;;.

Robert Cohen - Vin Diesel, xXx Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ (2002)

Review : Robert Cohen, xXx Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ (2002)

                                                Eίδος:Δράσης

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΥΠΑΙΝΙΓΜΟΙ- ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ- ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΕΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ κι ένας 

ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΚΑΚΟΣ απευθείας ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ!!!!!!!!

Διαρκεια 2 ώρες και 4 λεπτά

Για όσους γνωρίζουν το ύφος αυτής της σελίδας, τούτη η κριτική είναι σίγουρα... κόντρα- ρόλος!
Ναι , λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για το «xXx,Ο Απόλυτος Πράκτορας», ένα Action Movie με 

τον Vin Diesel ( ως σινέ ανάμνηση φοιτητικών χρόνων).

ΤοTriple Ex -χωρίς καλλιτεχνικές φιλοδοξίες- κατάφερε να κάνει αίσθηση ισοσταθμίζοντας το κόστος των 77 εκατομυρίων δολλαρίων με κέρδη 277 εκ δολλαρίων και να γίνει μια από τις ταινίες που αγαπάμε να μισούμε:

Ένα κινηματογραφικό junk food που του ενδίδεις μια φορά με την ψυχή σου!

Ακόμη και προτηγανισμένες να είναι ,ποιος αντιστέκεται στις... τηγανιτές πατάτες;

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η NCA προβληματίζεται γύρω από μια τρομοκρατική οργάνωση Ρώσων απόστρατων, που, με έδρα την Πράγα , ετοιμάζει κάποιο μυστικό υπερόπλο.
Όσοι συμβατικοί πράκτορες επιχείρησαν να τους προσεγγίσουν εκτελέστηκαν από τους σκληροτράχηλους Ρώσους.
Πίσω στην Ουάσιγκτον, ο αρχιπράκτορας Αουγκάστους Γκίμπονς (Samuel Jackson) εναποθέτει τις ελπίδες του στον Ζάντερ Κέιτζ (Vin Diesel), έναν ατίθασο,  περιθωριακό τύπο που βγάζει το ψωμί του γυρίζοντας παράνομες ταινίες με extreme sports για videogames, προκαλώντας σε κάθε ευκαιρία την καθεστυκυία τάξη!

Λόγω τριπλής παράβασης του νόμου ο Ζάντερ έχει ένα τατουάζ με τρία Χ.
Με αντάλλαγμα την ποινή φυλάκισης που εκκρεμεί εναντιον του, λοιπόν, ο Γκίμπονς εξαναγκάζει τον Ζάντερ Κέιτζ να αναλάβει την αποστολή και να εισχωρήσει στο άντρο των τρομοκρατών για να αποσπάσει πληροφορίες για τη δράση κ τα σχέδιά τους.
            Ο Ζάντερ , εφοδιασμένος με όπλα τελέυτάιας τεχνολογίας, και με τη συνεργασία της τσέχικης αστυνομίας, ταξιδεύει ως την Πράγα για να συναντήσει τον τρομερό αρχηγό της οργάνωσης,

τον Yiorgi Azar Zimin- έναν φιλήδονο και ιδιοφυή πρώην αξιωματικό(Μarton Csokas), που είχε πολεμήσει στην Τσετσενία και  πλέον ασχολείται με νυχτερινά clubs ,αυτοκίνητα και γυναίκες, καθώς διαθέτει τεράστια περιουσία, πιστούς συντρόφους -και μοναδική του αδυναμία τον μικρότερο αδελφό του ,τον Κόλυα.
         Σύντομα ο Ζάντερ θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του δαιμόνιου Ρώσου που θα τον δεχθεί στην τρομοκρατική οργάνωσή του, την "Aναρχία 99" και θα τον φιλοξενήσει στο κάστρο του.
Μέσα στη διονυσιακή αυτή συντροφιά ο Κέιτζ θα έρθει κοντά με τον νεαρό θαυματή του τον Κόλυα Ζιμίν ( Petr Jakl ), τον Βίκτορ (Pavel Flippensky) , τον ελευθερο σκοπευτή Κίριλ (Werner Daehn) αλλά κυρίως τη Γελίνα τη σύντροφο του Γιόργκι που κρύβει τα δικά της μυστικά πίσω από τα μελαγχολικά της μάτια.(Asia Argento)
Καθώς προσπαθεί να εισχωρήσει στα απόρρητα της οργάνωσης ο Ζάντερ θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια εφιαλτική έμπνευση που απειλεί το μέλλον του κόσμου.
Θα προδοθεί όμως και θα αρχίσει μια μανιώδης καταδίωξη ανάμεσα σε αυτόν και τον Γιόργκι, με έναν μονάχα νικήτή...

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Μηχανές- Γυναίκες χωρίς όρια- Γρήγορα Αυτοκίνητα- Όπλα -gadgets. Η απόλυτη αντρική φαντασίωση!

Δεν περιμένετε εμένα να σας πω ότι η επάνοδος του Βιν Ντίζελ μετά τους «Μαχητές Των Δρόμων» είναι κι αυτή μια φρενήρης περιπέτεια!

Είναι πασίδηλο ήδη από την αισθητική του εξωφύλλου της κι από τον παρεξηγήσιμο τίτλο που παραπέμπει περισσότερο σε τμήμα ερωτικών ταινίων... Στο Triple X απολαμβάνει ο θεατής ένα ρεσιτάλ επιδεικτικά θορυβώδους τεστοστερόνης, χωρίς περαιτέρω πνευματικές απαιτήσεις! 

        Η ταινία του Rob Cohen ξεκίνησε με αξιώσεις, καθώς η εισαγωγή της είναι μια από τις υποβλητικότερες που έχω δει σε ταινία δράσης: 

Σαν ένας κολασμένος χορός στον Άδη στην πιο παραμυθένια αλλά και gothic πόλη της Ευρώπης. Στην Πράγα:

Στην εκρηκτική ατμόσφαιρα της αρχής συμβάλλει η παρουσία του γερμανικού συγκροτήματος Rammnstein που ερμηνεύει εκεί το εκπληκτικό κομμάτι "Feuer Frei", με τις φωτιές και τα πυροτεχνήματα να συνοδεύουν την εμφάνισή τους.

        Μέσα στις φλόγες και τους αλαλαγμούς του πλήθους, προβάλλει μια μαυροντυμένη φιγούρα τυλιγμένη στη λαγνεία να εποπτεύει το πλήθος, έτοιμη να σκορπίσει θάνατο!

(Εωσφορικά γοητευτικός Μάρτον Τσόκας!)

          Έτσι προετοιμάζεσαι για κάτι ξεχωριστό που ανυπομονείς να σου αποκαλυφθεί! Φευ!
   Τελικά εσύ προσγειώνεσαι- παρά τις απογειώσεις μηχανών κ αυτοκινήτων- καθώς έρχεσαι αντιμέτωπος με μια ακόμη "αμερικανιά", που διαθέτει τον κλασσικό υπερήρωα και υπερβολές που ξεπέρασαν το "Mission Impossible" –όλα... είναι possible εδώ! 
        Ο «Απόλυτος» Ζάντερ ,με το ξυρισμένο κεφάλι και την αλήτικη εμφάνιση στριφογυρνά στον αέρα με αυτοκίνητα, απογειώνεται με τη μηχανή του πανω από σπίτια και κάστρα, πυροβολώντας ταυτοχρονα, πετάει ανάμεσα σε φωτιές, κάνει αργότερα παρ κουρ σε restaurant ενώ τον σημαδεύει ο junkie σκοπευτής Κίριλ ,
ενώ αποδεικνύεται πιο... γρήγορος από την ογκώδη χιονοστιβάδα που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά της- αλλά όχι το δικό του snowboard!
(Κάτι σαν το Coyiot ,δηλαδή, που πέφτουν πάνω του όλα τα... εκρηκτικά που ισοπέδωσαν τη Δρέσδη του 45, σύσσωμα τα... Βραχώδη όρη- μη σας πω και τα Βράχια της Πειραϊκής- κι αυτό ξανασηκώνεται ανέπαφο για να κυνηγήσει πάλι τον Road Runner (Bib!Bib!).

Σα φιγούρα από Play Station δισκέτες, που δίνουν στους εφήβους  την ψευδαίσθηση ότι ειναι κι αυτοί άτρωτοι προβάλλει κ ο Ζάντερ Κέιτζ..Πώς τα εκανε ολα αυτά ειναι" απορίας...action"!!!(sic)

Ως χαρακτήρας , όμως, ο "έκων- άκων" πράκτορας , Ζάντερ παρουσιάζει ενδιαφέρον: Είναι οξυδερκής, ψύχραιμος, με γερές δόσεις αυτοσαρκασμού και μια γλυκιά ευσυνειδησία, που σε αντίθεση με τα μούσκουλα και τα tattoo τον καθιστούν πολύ συμπαθή.

Είναι μια εναλλακτική εκδοχή του James Bond.

Ο Vincent - Vin Diesel( 18/7/1967) είναι "χαριτωμένος" στην παιδική ευαισθησία πίσω από τα αγορίστικα καμώματα, και πειστικός στην εφηβική του ένταση, όπως χαλιναγωγείται από τον μειλίχιο αλλά δαιμόνιο προϊστάμενό του τον Γκιμπονς...
Αποδίδει επαρκώς τον τρόπο που η περιπέτεια ωριμάζει ηθικά τον ήρωα που υποδύεται με ατάκες απολαυστικές και κορυφαία ίως αυτήν:" I've risked my life for many stupid reasons, this is the first one that makes sense ", .

Eτσι ο Vin μας φέρνει τελικά ένα  συγκαταβατικό χαμόγελο και μας "κερδίζει",στα σημεία παρά την άγρια όψη του, τη βαριά φωνή του και τον "παιδισμό" στην ερμηνεία του.

Απέναντί του μια ιδιαίτερη ομάδα " κακών" σύμφυτη με την αμερικάνικη οπτική:

                      Βλέπετε, το Triple X" ως  προϊόν του Χόλιγουντ που σέβεται τον εαυτό του, θέτει - κι αυτό- στον αντίποδα μια χούφτα...  «κακούς Ρώσους»- με το ψυχροπολεμικό σύνδρομο  και τις αντισοβιετικές ιδεοληψίες  στα χειρότερά τους: "Διεφθαρμένοι", λοιπόν, οι Ρώσοι τέως αξιωματικοί του Ερυθρού Στρατού, απεργάζονται την απόλυτη καταστροφή! Η δε τρομοκρατική τους οργάνωση ονομάζεται κι «Anarchy 99»,

σε έναν χοντροκομμένο πολιτικό υπαινιγμό!

Εντάξει, δεν περιμέναμε ότι η ταινία θα προπαγάνδιζε Μπακούνιν, ούτε oτι θα... σάλπιζε Κροπότκιν, βέβαια, αλλά μια στιγμή διασκέδασης ,οπου η σκέψη αδρανεί, το Triple X υποβάλλει εντέχνως τον ιδεολογικό αυτοματισμό πως "ό,τι αντίκειται στον αμερικάνικο καπιταλισμό και προσεγγίζει το αντίπαλο δέος- τον κομμουνισμό ή κι ακόμη πιο...αριστερά του- εξ’ ορισμού 'συνιστά ψυχοπαθολογία και επιβουλή της παγκόσμιας τάξης!'... "Δεν πειράζει όμως γιατί ο 'θείος Σαμ' θα φτάσει κι ως την Τσεχία ,

και θα βάλει πάλι σε τάξη τα άτακτα παιδάκια του "Άλλοτε Υπαρκτού",  σώζοντας τον κόσμο!" 

(σε ένα έμμεσο ξέπλυμα του αμερικάνικου επεμβατισμού - 

2μιση μόλις χρόνια μετά το ΝΑΤΟϊκό μακελειό στη Σερβία 

και έναν χρόνο πριν την αιματηρή επέμβαση στο Ιράκ!)

         Aυτά για ένα πιο υποψιασμένο μάτι και για μια καθαρή πολιτική συνείδηση. 

                 Πίσω στο... ποπ κορν τώρα:

      Η ομάδα των κακών παραμένει από τα ατού της ταινίας γιατί δεν είναι "απρόσωποι εκτελεστές", αλλά μια ομάδα με ιδιαίτερες φυσιογνωμίες, έντονους ψυχικούς δεσμούς κι άισθηση συντροφικότητας. Πείθουν στον ακόλαστο αλλά αυθεντικό μικρόκοσμο τους!

        Κορυφαίος όλων ερμηνευτικά σε ολόκληρο το έργο είναι, με διαφορά, ο Νεοζηλανδός -άλλοτε σύντροφος της Eva Green- Marton Csokas (30/ 6/1966- "Celeborn" στο Lord Of The Rings, Gui De Luisinniagne στο Kingdom Of Heaven"), που αποδίδει επιδέξια την εναλλαγή βλοσυρότητας και εγκαρδιότητας του Ρώσου τρομοκράτη Yiorgi- καθώς και το κρεσέντο της ψυχοπαθολογίας του, όσο προχωράμε προς το τέλος.

Σου "κόβει το αίμα", ώρες ώρες, με την κοφτερή ματιά του και το ανεπιτήδευτα αρρενωπό στήσιμό του. Υπήρξε στιγμή που την παρακολούθησα με έναν κόμπο. Ο Μάρτον Τσόκας στην ερηνεία του, αποπνέει το κύρος του απρόσιτου ηγέτη αλλά και τη συντοφικότητα του συμπολεμιστή με τους οικείους, "επιβάλλοντας" τον Γιόργκι ως κατι πολύ πέρα από τον διεκπεραιωτικά αντίθετο πόλο του πρωταγωνιστή.Ο θεατής έχει πραγματικά επιθυμία να εισέλθει στα άδυτα του κόσμου κ της ψυχής του, γιατί ο πολύ καλός Τσόκας τον "συμπαρασύρει" σε αυτό...

Χάρη δε στις ουγγρικές καταβολές του ο Τσόκας στον ρόλο του Γιόργκι διαθέτει και μια προφορά που μοιάζει για ρωσική (κάνοντας και τα αγγλικά του να ακούγονται "ξενικά" ως όφειλαν για έναν "Ρώσο"). Ήταν γοητευτικότατος και πειστικός σε όλη του την παρουσία. Σίγουρα τον βοηθά σημαντικά η ομορφιά του, αλλά είχε κι ο ηρωάς του κάποιο παραπάνω σεναριακό ενδιαφέρον.

Δυστυχώς, ο σκηνοθέτης Cohen δεν άξιοποίησε πλήρως το πλεονέκτημα αυτού του ξεχωριστού "κακού", παρότι η ιδεολογική του αναμέτρηση με τον Ζάντερ, στην -έστω σπερματική της απόδοση- υποσχόταν ωραίες στιγμές, πέρα από τις μάχες, αναδεικνύοντας "δειλά" ένα ωραίο δίπολο.

Ο ίδιος ο Μάρτον Τσόκας, απογοητευμένος (Υ3), αποκάλυψε πως υπήρχαν σκηνές όπου η συζήτηση Yorgi- Xander εμβάθυνε και πολιτικά, αλλά ποτέ δεν μονταρίστηκαν. "Θυσιάστηκαν" στις "υπερηχητικές πτήσεις" του Ζάντερ υποβαθμίζοντας το αποτέλεσμα - πράγμα που αντιλήφθηκε κι ο σεμνός Νεοζηλανδός, ως ένας συνεπής ηθοποιός με καλές σπουδές και γνώσεις πάνω στο θέατρο (κι όχι απλά διάττων αστέρας του Χόλιγουντ)!Πάντως αποτελεί ευτύχημα που επαιξε ο Τσόκας τον Yorgi κι όχι η αρχική επιλoγή για το ρόλο,Ewan Mc Gregor ).

Κατά τα άλλα, η γυναίκα της υπόθεσης, η Asia Argento( 20/9/1975 ως Γελίνα είναι η κόρη του γνωστού σκηνοθέτη τρόμου, του  Dario:

Μπορεί να έδωσε μια κάπως νευρική ερμηνεία, ωστόσο κάποιες φορές, οι μορφασμοί του συμπαθούς προσώπου της και το βλέμμα της γίνονται πολύ διεισδυτικά και μεταδίδουν μεγάλη συναισθηματική ένταση.

Είναι κάτι στιγμές "βουβής μελαγχολίας", όπου είναι υπέροχη,αλλά ως εκεί.

Ο Samuel Jackson, "ήρεμη δύναμη", δίνει το κάτι παραπάνω, αν κι η παρουσία του είναι περιορισμένη για να στιγματίσει την ταινία ολόκληρη.

Οι Τσέχοι που επελέγησαν για τη συμμορία δεν είναι και... τέρατα υποκριτικής, αν και Kyril ο Werner Daehn (14/ 10/ 67,Επιχείρηση Βαλκυρία, Οι Ζωές των Άλλων, Εχθρός Προ των Πυλών, Allies) παραπέμπει , φυσιογνωμικά, σε Ρώσο κι αποδίδει με εκφραστικότατους μορφασμούς προσώπου  τον κοινωνιοπαθή σκοπευτή με το τσιγάρο αμετανόητα στα χείλη.("γελασμένος" έφυγε κι αυτός!)
Το φινάλε δυστυχώς, δεν προσφέρει τη συναισθηματική κορύφωση που "υποσχόταν" η ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση των δύο κεντρικών ανταγωνιστών

(Xander - Yiorgi), αφου η συγκρουσιακή τους δυαδικότητα "πνίγεται" τελικά μες στα μπόλικα εφέ και 

μιαν ανούσια τεχνολογική παράκρουση για να φτάσουμε σε μια δροσιστική κατάληξη...
Να επισημανθεί ότι ήταν εξαιρετικά εμπενευσμένη η επιλογή του σκηνοθέτη να στήσει τη δράση στο σκηνικό της παραμυθένιας Πράγας-

με τα κάστρα της, τα χιονισμένα βουνά και τη γέφυρα του Μολδάβα να έρχονται σε γραφική αντίθεση

με τις άγριες εικόνες από τη μιλιταριστικού τύπου δράση.Οι εικόνες αυτές εντυπώνονται πολύ ευχάριστα.
Επίσης εξαίσιο κι ελκυστικά αντιφατικό είναι το soundtrack της ταινίας εναλλάσσοντας hard rock ,tecno ήχους με μια σύγχρονη ματιά στο κλασσικό βιολί!

        Κοντολογίς, είναι μια έντονη και σύγχρονη ταινία της νέας εποχής, με διαχρονικές πολιτικές ιδεοληψίες , άκρως "διασκεδαστική" πάντως, από όπου αναγκάστηκα να "πετάξω" πολλές ανόητες στιγμές, αλλά σταχυολόγησα μερικές ξεχωριστές,

γι' αυτό την προτείνω ανεπιφύλακτα κι ολόθερμα στους λάτρεις του είδους κ όσους θέλουν ένα ταξίδι με υψηλή αδρεναλίνη, αρκεί να μην έχουν περαιτέρω προσδοκίες, από ένα "δυνατό κι ευχάριστο δίωρο με έντονες εικόνες"!

Βαθμολογία 6,5 /10 !!!!!!(..."Εγώ θα σ'αγαπώ και μη σε νοιάζει!!")

                            ΑΦΙΞΗ του Xander ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΑ

ΕXTRA LINK

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΟΝ ΤΣΟΚΑΣ  ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Υ 3)Σχόλια του ηθοποιού για την περικοπή του χαρακτήρα του\

Csokas: XxX was my first Hollywood experience. It was lots of fun. My expectations…well, that script was very different when we began. It was a lot more, without wanting to offend anyone, a lot more interesting to begin with than what ended up on the screen. At the beginning, it had a certain degree of…the politics of anarchy were at the center of that film and they just sort of went away.

[...]

Yorgi’s speech at the end got simplified. There were a number of other scenes we didn’t shoot at all which held the mental application to the politics very clearly. His political exposition was very clear and when that disappeared, I felt, okay then, we have the emotional version, an ideology. The points that placed it in some kind of loose reality were gone. It taught me not to take it too seriously and that there are stepping stones. I didn’t necessarily not want to do that film, but it was suggested to me that it would open other doors and it has.

 !