Τα Χρόνια της Χαμένης Αθωότητας, Σόφη Θεοδωρίδου
Είδος : Κοινωνικό
Βαθμολογία: 8,5/10
Φέτος , η αγαπημένη Σόφη Θεοδωρίδου που τόσο ξεχώρισε με τα ιστορικής χροιάς κοινωνικά της μυθιστορήματα, επανέρχεται με ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα που φέρνει στο προσκήνιο τη γυναικεία φιλία αλλά και τις αναταράξεις της μεταπολεμικής και μεταποιλιτευτικής Ελλάδας.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Είναι δεκαετία του ΄60, η δεκαετία των θαυμάτων και του κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν, που εκτοξεύει τα όνειρα της ανθρωπότητας ως το διάστημα...
Σε ένα χωριό της Βορείου Ελλάδας γεννιούνται 3 κορίτσια στα χέρια ενός ανθρώπου που για λίγο θα ορίσει σα χέρι θεικό το πεπρωμένο τριών νέων πλασμάτων
Η Κλέα θα βρεθεί στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, σε ένα αρχοντικό χωρίς στοργή για το στρουμπουλό,ανασφαλές κορίτσι.
Η Μελισσάνθη θα μεγαλώσει μέσα στις μυρωδιές της οικογενειακής ταβέρνας ανάμεσα στα πυρά μιας ολέθριας σχέσης.Εξίσου ολέθρια θα σημαδευτεί κι εκείνη όμως από τον έρωτα, πληρώνοντας παλιά σφάλματα.
Η πανώρια Λόλα θα ανθίσει στον φτωχομαχαλά κάτω από τα νανουρίσματα του ρομαντικού πραματευτή, το φιλότιμο της μητέρας της και τις θυμοσοφίες της ιδιόρρυθμης γιαγιάς της, όμως το καλύβι θα είναι πολύ στενό για τις φιλοδοξίες της.
Τρεις κοπέλες ,ετερόκλητες που θα συνδεθούν με μια φιλία παιδική από εκείνες που ριζώνουν στα παιχνίδια της χαμένης αθωότητας που νοσταλγούμε...Τα γυρίσματα των καιρών θα τις απομακρύνουν από τη γενέτειρά τους αλλά κι από όσα ονειρεύτηκαν, όμως η φιλία τους θα κατορθώσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο να δηλώσει παρούσα...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Ένα ακόμη μυθιστόρημα της Σόφης Θεοδωρίδου που αποδεικνύει τη συγγραφική της ωριμότητα, την καλαισθησία του λόγου και την οξυδερκή ματιά της πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνικές εξελίξεις που πλαισιώνουν τους ήρωές της...
Τα Χρόνια Της Χαμένης Αθωότητας διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν ένα μυθιστόρημα χορταστική και γόνιμη εμπειρία με καλλιέπεια λόγου και εξέλιξη επί το πλείστον γραμμική ενώ πριν το τέλος έρχονται αποκαλύψεις του χθες που συγκλονίζουν.
Ύμνος στη γυναικεία φιλία ,αλλά και στην ύψιστη αξία της μητρότητας Τα Χρόνια Της Χαμένης Αθωότητας αποκτούν μια απροσδόκητη πολιτική χροιά, όσον αφορά ζητήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Χωρίς να υπάρχει συσχετισμός προσώπων, το βιβλίο αυτό μπορεί να θεωρηθεί μια άτυπη συνέχεια του πρότερου έργου της Θεοδωρίδου.
Έτσι από τη Γενοκτονία των Ποντίων(Το Κορίτσι απ΄τη Σαμψούντα) και το προσφυγικό ζήτημα(Η Νύφη Φορούσε Μαύρα),η Θεοδωρίδου μας πήγε στην Κατοχή και τον Εμφύλιο (Η Αμαρτία Της Ομορφιάς και Στεφάνι Από Ασπάλαθο)και τώρα στη μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική Ελλάδα με Τα Χρόνια της Χαμένης Αθωότητας με τη σπονδυλωτού τύπου πορείες τριών φιλενάδων!
Στα βιβλία της γενικά, η Σόφη Θεοδωρίδου εστιάζει στη Γυναίκα περιστρέφοντας τις εξελίξεις πάντα γύρω από μια κεντρική γυναικεία φιγούρα.
Στα Χρόνια της Χαμένης Αθωότητας απουσιάζει αυτή η ιδιότυπη " μονοσημία " καθώς έχουμε τρεις πρωταγωνίστεις κι όχι μία.
Έτσι, αυτή τη φορά έχουμε στο επίκεντρο τη Γυναίκα.
σε πολλαπλούς ρόλους και διαδοχικές μεταμορφώσεις κάτω από τη σμίλη των καιρών και των προσωπικών της συγκρούσεων...
Στα Χρόνια της Χαμένης Αθωότητας λοιπόν συναντάμε , καταρχήν, τη γυναίκα- παιδούλα, όταν με ένα "γλυκό χαμόγελο" παρακολουθούμε τα παιδικά καμώματα των ηρωίδων να έρχονται σε αντίφαση προς τις ανομίες των ενηλίκων και το πολυτάραχο κοινωνικό σκηνικό που τις περιβάλλει...
Η μυρωδιά του ποπκορν στο Λούνα Παρκ απαλύνει την αποφορά του αλκοόλ καθώς εκείνο αποδομεί ζωές, ενώ η θέα από τη ρόδα εκμηδενίζει τις κοινωνικές "αποστάσεις".
Η αρχή της βρεφικής τους ηλικίας με παρέπεμψε έντονα στις Υπέροχες Γυναίκες της Έλσης Τσουκαράκη, αν κι ευτυχώς διαφοροποιείται αρκετά έπειτα το βιβλίο...(Η μανία των μαιευτήρων -γυναικολόγων της Λογοτεχνίας μας με την κλασσική μουσική και τις σκέψεις μεγαλείου τείνει να προσλάβει διαστάσεις επιδημικες)
Στο βιβλίο της Θεοδωρίδου, επίσης προβάλλει η γυναίκα- ερωμένη, άλλοτε λατρευτή, άλλοτε σειρήνα ανόσιων παθών΄ η ανεκπλήρωτων πόθων...
Με ζέση επίσης η συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο της γυναίκας που χτίζει την καριέρα της από το μηδέν , της γυναίκας που συγκρούεται να αυτοπροσδιοριστεί έξω από τις επιταγές μιας οπισθοδρομικής κοινωνίας...Χρονικά αυτό συμπίπτει με τον άνεμο της απελευθέρωσης και της ισότητας που άρχισε να πνέει και στην Ελλάδα...
Εκείνη που δεσπόζει τελικά όμως είναι η Μάνα, ρόλος που καταξιώνει τη γυναικεία ύπαρξη.
Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται στο προσκήνιο η μεγαλύτερη δοκιμασία που μπορεί να περάσει ένας γονιός: H ασθένεια του παιδιού του...
Με ευαισθησία η συγγραφέας θίγει ένα πεδίο άγνωστο στον μέσο αναγνώστη, τη μεσογειακή αναιμία και όλες τις προκαταλήψεις που τη συνοδεύουν.Κατορθώνει ωστόσο να ενσταλάξει το φως της ελπίδας μέσα από έναν καταπληκτικό χαρακτήρα, που αντιπροσωπεύει το μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης και την αγάπη στη ζωή.
Οι τρεις φίλες, Κλέα ,Μελί και Λόλα, αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς τύπους γυναικών, καλύπτοντας τις έννοιες της χειραφέτησης ,του παραδοσιακού ρομαντισμού και της ματαιοδοξίας.
Μέσα από τις προσωπικές τους διαδρομές παρακολουθούμε, παράλληλα τη διαφθορά του πολιτικού σκηνικού που δεν απώλεσε ποτέ τις παθογένειές της μικροπολιτικής.
Καθώς η πλοκή εξελίσσεται φεύγουμε από την Επαρχία κι η πορεία των ηρωίδων τις φέρνει σε σκηνικά γνώριμα και πειστικά, παρμένα από την σκληρή καθημερινότητα στη μεγαλούπολη.
Η Αθήνα ξετυλίγεται καθώς αναζητεί την ταυτότητά της ανάμεσα σε γραφικές γωνίες, πολυκατοικίες και πλούσιες συνοικίες.
Η βιοπάλη, η επιχειρηματικότητα ,το Χρηματιστήριο του 1999, οι ατσαλάκωτοι πολιτικοί με τις τσαλακωμένες συνειδήσεις, οι αναρχικοί κι οι Δον Κιχώτες, οι ψευδαισθήσεις της μεσαίας τάξης...Η συγγραφέας συνθέτει ένα πικρό πανόραμα της ζωής του νεοέλληνα στη Μεταπολίτευση
Αμυδρά αυτή η πολιτική ματιά μέσα από τη ζωή των ηρώων και τη σχέση τους με την πολιτική μου έφερε στον νου την Πρώτη Κυρία της Γιώτας Γουβέλη.
Επιστρέφοντας στα Χρόνια Της Χαμένης Αθωότητας, θέλω να συγχαρώ τη Σόφη Θεοδωρίδου γιατί με ευφυή τρόπο, μέσα σε όλα, αναδεικνύει την απειλή του νεοναζισμού, που δηλητηρίασε το πολιτικό σκηνικό σπέρνοντας το τυφλό μίσος προς τον Διπλανό!
Αυτό το κομμάτι ήταν από τα πιο συγκινητικά ολόκληρου του βιβλίου, και περιελάμβανε έναν υπέροχο χαρακτήρα- ίσως τον πιο ενδιαφέροντα ολόκληρου του βιβλίου, που θα έπρεπε να έχει αναδειχθεί πολύ περισσότερο.
Με συγκλόνισε αν και θεωρώ δόθηκε πολύ πιο ήπια από ό,τι του αναλογούσε και με τη σωστή έμφαση θα μπορούσε να απογειώσει το αποτέλεσμα, που με κάποιες ισχυρές εξάρσεις συναισθημάτων, και υφέσεις παρέμεινε σε χαμηλούς τόνους και δεν φέρνει εκείνη την αναγνωστική ανάταση που περιμένεις από μια συγγραφέα αυτού του βεληνεκούς...
Στο σύνολό του, όμως, το βιβλίο αφήνει πολύτιμα μηνύματα που θα τα κουβαλάτε για καιρό αφότου το τελειώσετε...
Οπωσδήποτε συνιστώ να ανακαλύψετε το ξεχωριστό αυτό βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου και να στοχαστείτε στα πολυδιάστατα κοινωνικά ζητήματα που με θάρρος θέτει...
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ
"ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ"
ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΟΦΗΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ Στον Αστερισμό Του Βιβλίου
Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ
Η ΑΓΑΠΗΤΙΚΙΑ
ΠΟΡΦΥΡΟ ΠΟΤΑΜΙ
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠ ΤΗ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ
ΣΤΕΦΑΝΙ ΑΠΟ ΑΣΠΑΛΑΘΟ
ΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛΗΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
Είδος : Κοινωνικό
Βαθμολογία: 8,5/10
Φέτος , η αγαπημένη Σόφη Θεοδωρίδου που τόσο ξεχώρισε με τα ιστορικής χροιάς κοινωνικά της μυθιστορήματα, επανέρχεται με ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα που φέρνει στο προσκήνιο τη γυναικεία φιλία αλλά και τις αναταράξεις της μεταπολεμικής και μεταποιλιτευτικής Ελλάδας.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Είναι δεκαετία του ΄60, η δεκαετία των θαυμάτων και του κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν, που εκτοξεύει τα όνειρα της ανθρωπότητας ως το διάστημα...
Σε ένα χωριό της Βορείου Ελλάδας γεννιούνται 3 κορίτσια στα χέρια ενός ανθρώπου που για λίγο θα ορίσει σα χέρι θεικό το πεπρωμένο τριών νέων πλασμάτων
Η Κλέα θα βρεθεί στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, σε ένα αρχοντικό χωρίς στοργή για το στρουμπουλό,ανασφαλές κορίτσι.
Η Μελισσάνθη θα μεγαλώσει μέσα στις μυρωδιές της οικογενειακής ταβέρνας ανάμεσα στα πυρά μιας ολέθριας σχέσης.Εξίσου ολέθρια θα σημαδευτεί κι εκείνη όμως από τον έρωτα, πληρώνοντας παλιά σφάλματα.
Η πανώρια Λόλα θα ανθίσει στον φτωχομαχαλά κάτω από τα νανουρίσματα του ρομαντικού πραματευτή, το φιλότιμο της μητέρας της και τις θυμοσοφίες της ιδιόρρυθμης γιαγιάς της, όμως το καλύβι θα είναι πολύ στενό για τις φιλοδοξίες της.
Τρεις κοπέλες ,ετερόκλητες που θα συνδεθούν με μια φιλία παιδική από εκείνες που ριζώνουν στα παιχνίδια της χαμένης αθωότητας που νοσταλγούμε...Τα γυρίσματα των καιρών θα τις απομακρύνουν από τη γενέτειρά τους αλλά κι από όσα ονειρεύτηκαν, όμως η φιλία τους θα κατορθώσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο να δηλώσει παρούσα...
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Ένα ακόμη μυθιστόρημα της Σόφης Θεοδωρίδου που αποδεικνύει τη συγγραφική της ωριμότητα, την καλαισθησία του λόγου και την οξυδερκή ματιά της πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνικές εξελίξεις που πλαισιώνουν τους ήρωές της...
Τα Χρόνια Της Χαμένης Αθωότητας διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν ένα μυθιστόρημα χορταστική και γόνιμη εμπειρία με καλλιέπεια λόγου και εξέλιξη επί το πλείστον γραμμική ενώ πριν το τέλος έρχονται αποκαλύψεις του χθες που συγκλονίζουν.
Ύμνος στη γυναικεία φιλία ,αλλά και στην ύψιστη αξία της μητρότητας Τα Χρόνια Της Χαμένης Αθωότητας αποκτούν μια απροσδόκητη πολιτική χροιά, όσον αφορά ζητήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Χωρίς να υπάρχει συσχετισμός προσώπων, το βιβλίο αυτό μπορεί να θεωρηθεί μια άτυπη συνέχεια του πρότερου έργου της Θεοδωρίδου.
Έτσι από τη Γενοκτονία των Ποντίων(Το Κορίτσι απ΄τη Σαμψούντα) και το προσφυγικό ζήτημα(Η Νύφη Φορούσε Μαύρα),η Θεοδωρίδου μας πήγε στην Κατοχή και τον Εμφύλιο (Η Αμαρτία Της Ομορφιάς και Στεφάνι Από Ασπάλαθο)και τώρα στη μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική Ελλάδα με Τα Χρόνια της Χαμένης Αθωότητας με τη σπονδυλωτού τύπου πορείες τριών φιλενάδων!
Στα βιβλία της γενικά, η Σόφη Θεοδωρίδου εστιάζει στη Γυναίκα περιστρέφοντας τις εξελίξεις πάντα γύρω από μια κεντρική γυναικεία φιγούρα.
Στα Χρόνια της Χαμένης Αθωότητας απουσιάζει αυτή η ιδιότυπη " μονοσημία " καθώς έχουμε τρεις πρωταγωνίστεις κι όχι μία.
Έτσι, αυτή τη φορά έχουμε στο επίκεντρο τη Γυναίκα.
σε πολλαπλούς ρόλους και διαδοχικές μεταμορφώσεις κάτω από τη σμίλη των καιρών και των προσωπικών της συγκρούσεων...
Στα Χρόνια της Χαμένης Αθωότητας λοιπόν συναντάμε , καταρχήν, τη γυναίκα- παιδούλα, όταν με ένα "γλυκό χαμόγελο" παρακολουθούμε τα παιδικά καμώματα των ηρωίδων να έρχονται σε αντίφαση προς τις ανομίες των ενηλίκων και το πολυτάραχο κοινωνικό σκηνικό που τις περιβάλλει...
Η μυρωδιά του ποπκορν στο Λούνα Παρκ απαλύνει την αποφορά του αλκοόλ καθώς εκείνο αποδομεί ζωές, ενώ η θέα από τη ρόδα εκμηδενίζει τις κοινωνικές "αποστάσεις".
Η αρχή της βρεφικής τους ηλικίας με παρέπεμψε έντονα στις Υπέροχες Γυναίκες της Έλσης Τσουκαράκη, αν κι ευτυχώς διαφοροποιείται αρκετά έπειτα το βιβλίο...(Η μανία των μαιευτήρων -γυναικολόγων της Λογοτεχνίας μας με την κλασσική μουσική και τις σκέψεις μεγαλείου τείνει να προσλάβει διαστάσεις επιδημικες)
Στο βιβλίο της Θεοδωρίδου, επίσης προβάλλει η γυναίκα- ερωμένη, άλλοτε λατρευτή, άλλοτε σειρήνα ανόσιων παθών΄ η ανεκπλήρωτων πόθων...
Με ζέση επίσης η συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο της γυναίκας που χτίζει την καριέρα της από το μηδέν , της γυναίκας που συγκρούεται να αυτοπροσδιοριστεί έξω από τις επιταγές μιας οπισθοδρομικής κοινωνίας...Χρονικά αυτό συμπίπτει με τον άνεμο της απελευθέρωσης και της ισότητας που άρχισε να πνέει και στην Ελλάδα...
Εκείνη που δεσπόζει τελικά όμως είναι η Μάνα, ρόλος που καταξιώνει τη γυναικεία ύπαρξη.
Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται στο προσκήνιο η μεγαλύτερη δοκιμασία που μπορεί να περάσει ένας γονιός: H ασθένεια του παιδιού του...
Με ευαισθησία η συγγραφέας θίγει ένα πεδίο άγνωστο στον μέσο αναγνώστη, τη μεσογειακή αναιμία και όλες τις προκαταλήψεις που τη συνοδεύουν.Κατορθώνει ωστόσο να ενσταλάξει το φως της ελπίδας μέσα από έναν καταπληκτικό χαρακτήρα, που αντιπροσωπεύει το μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης και την αγάπη στη ζωή.
Οι τρεις φίλες, Κλέα ,Μελί και Λόλα, αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς τύπους γυναικών, καλύπτοντας τις έννοιες της χειραφέτησης ,του παραδοσιακού ρομαντισμού και της ματαιοδοξίας.
Μέσα από τις προσωπικές τους διαδρομές παρακολουθούμε, παράλληλα τη διαφθορά του πολιτικού σκηνικού που δεν απώλεσε ποτέ τις παθογένειές της μικροπολιτικής.
Καθώς η πλοκή εξελίσσεται φεύγουμε από την Επαρχία κι η πορεία των ηρωίδων τις φέρνει σε σκηνικά γνώριμα και πειστικά, παρμένα από την σκληρή καθημερινότητα στη μεγαλούπολη.
Η Αθήνα ξετυλίγεται καθώς αναζητεί την ταυτότητά της ανάμεσα σε γραφικές γωνίες, πολυκατοικίες και πλούσιες συνοικίες.
Η βιοπάλη, η επιχειρηματικότητα ,το Χρηματιστήριο του 1999, οι ατσαλάκωτοι πολιτικοί με τις τσαλακωμένες συνειδήσεις, οι αναρχικοί κι οι Δον Κιχώτες, οι ψευδαισθήσεις της μεσαίας τάξης...Η συγγραφέας συνθέτει ένα πικρό πανόραμα της ζωής του νεοέλληνα στη Μεταπολίτευση
Αμυδρά αυτή η πολιτική ματιά μέσα από τη ζωή των ηρώων και τη σχέση τους με την πολιτική μου έφερε στον νου την Πρώτη Κυρία της Γιώτας Γουβέλη.
Επιστρέφοντας στα Χρόνια Της Χαμένης Αθωότητας, θέλω να συγχαρώ τη Σόφη Θεοδωρίδου γιατί με ευφυή τρόπο, μέσα σε όλα, αναδεικνύει την απειλή του νεοναζισμού, που δηλητηρίασε το πολιτικό σκηνικό σπέρνοντας το τυφλό μίσος προς τον Διπλανό!
Αυτό το κομμάτι ήταν από τα πιο συγκινητικά ολόκληρου του βιβλίου, και περιελάμβανε έναν υπέροχο χαρακτήρα- ίσως τον πιο ενδιαφέροντα ολόκληρου του βιβλίου, που θα έπρεπε να έχει αναδειχθεί πολύ περισσότερο.
Με συγκλόνισε αν και θεωρώ δόθηκε πολύ πιο ήπια από ό,τι του αναλογούσε και με τη σωστή έμφαση θα μπορούσε να απογειώσει το αποτέλεσμα, που με κάποιες ισχυρές εξάρσεις συναισθημάτων, και υφέσεις παρέμεινε σε χαμηλούς τόνους και δεν φέρνει εκείνη την αναγνωστική ανάταση που περιμένεις από μια συγγραφέα αυτού του βεληνεκούς...
Στο σύνολό του, όμως, το βιβλίο αφήνει πολύτιμα μηνύματα που θα τα κουβαλάτε για καιρό αφότου το τελειώσετε...
Οπωσδήποτε συνιστώ να ανακαλύψετε το ξεχωριστό αυτό βιβλίο της Σόφης Θεοδωρίδου και να στοχαστείτε στα πολυδιάστατα κοινωνικά ζητήματα που με θάρρος θέτει...
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ
"ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ"
ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΟΦΗΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ Στον Αστερισμό Του Βιβλίου
Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ
Η ΑΓΑΠΗΤΙΚΙΑ
ΠΟΡΦΥΡΟ ΠΟΤΑΜΙ
ΣΤΕΦΑΝΙ ΑΠΟ ΑΣΠΑΛΑΘΟ
ΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛΗΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου