Τάσος Μακράτος , Η Αφή Των Δεόντων
Είδος :Ποίηση
Βαθμολογία 7/10
Ο ποιητής Τάσος Μακράτος ,με πολυετή παρουσία στα γράμματα , φέτος επανέρχεται με την ποιητική συλλογή Η Αφή Των Δεόντων", ένα έργο ελπιδοφόρο και γόνιμα πολιτικό με την αριστοτελική προσέγγιση του όρου.
Άφη των Δεόντων:Τίτλος παράξενος, ακολουθεί τη λεξιλογική ιδιορρυθμία που συναντάμε σε κάποιες στιγμές να εναλλάσσεται και με ένα λόγο προσιτό και ηδύ, όπως και σε πρότερα έργα του συγκεκριμένου ποιητή.Εδώ ο λόγος του ποιητή είναι πολύ πιο προσιτός κι ελκυστικός και τα νοήματά του πολύ πιο μεστά και στοχευμένα!(Προσωπικά προτιμώ τα σημεία που η γλώσσα είναι λιτή και απουσιαζουν οι εκφράσεις τέτοιας εκζήτησης, που δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.)
Η Αφή Των Δεόντων συνιστά ένα έργο κοινωνικό και πολύπρόσωπο, εκφέροντας λόγο στο "Εμείς" κι έχει έναν χαρακτήρα πιο συμπαγή απότ α δυο προηγούμενα της ύστερης περίοδου του..
Είναι εκείνο το πολυπρόσωπο "Εμείς" που χαρακτήριζε τα έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη όταν εκείνος έχοντας βγει από τον εφιάλτη του στρατοπέδου Μαουτχάουζεν σημείωνε πως του ήταν αδύναντον να γράφει έργα, που δεν εμπεριέχουν κοινωνικό προβληματισμό και πολυάριθμα πρόσωπα,...όπως ακριβώς μια πολύβουη κοινότητα
Είναι, πάνω από όλα το ενωτικό "Εμείς" του Μακρυγιάννη, με τον ποιητή να οραματίζεται τους ανθρώπους μονοιασμένους, πιασμένους από τα χέρια να αποζητούν το μεγάλο ιδανικό:
Ιδανικο και κυριαρχο στοιχείο στην Αφή Των Δεόντων-παρά την πλήρη απουσία του από τον τίτλο, είναι το "Φως"- πανταχού παρόν...
Το ξέσπασμα του Φωτός ήταν το "εναρκτήριο λάκτισμα" της Γένεσης.
Το Φως ειναι το διακύβευμα στο Μύθο του Σπηλαίου.Το Φως είναι σύμβολο κάθαρσης και αγνότητας...
Ο ποιητής το αναζητά χωρίες αποκρυφιστικές προεκτάσεις που του δίνουν οι σκανδιναβικές μυθολογίες κι οι βιβλικοί όροι!Ο Τασος Μακράτος ατενίζει το Φως αυθεντικό ,στον αρχετυπικό Ήλιο του Ελύτη όπως στραφταλίζει στο Αιγαίο.Πώς θα το φτάσουμε όμως;Πώς θα το γνωρίσουμε;
Η Κατερίνα Γώγου ισχυριζόταν πως οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά.Ο ποιητής, λοιπόν δε λησμονά το σταθερό πατημα στις ρίζες, δεν ονειρεύεται το ανερμάτιστο πέταγμα ενόςε Ικάρου:
Το έργο του ποιητή εκκινεί από την Ελλάδα, αντλώντας δύναμη σαν τον Ανταίο από την πατρώα γη, όπως την βρίσκει στις σελίδες του Ομήρου και στην κληρονομιά της Αρχαίας Τραγωδίας, για να αντλήσει κουράγιο από τα ιερά κειμήλια της εθνικής μνήμης και των κοινωνικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα.
Ο ίδιος γλέιφει τις πληγές μιας μοιραίας Συνθηκολόγησης, που ακόμη πονά, προσδίδοντας στο ποιημα έναν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό,απαρνούμενος τη δειλία της ουδερότητας.
Ευθαρσώς, λοιπόν, δηλώνει πως θεωρεί τη στιγμή της Βάρκιζας "ήττα" και τη χρησιμοποιεί ως επίκεντρο μιας μεταφοράς σε ένα από τα πιο δυνατά ποιήματα της συλλογής...
Αυτή λοιπόν είναι η προίκα του ποιητή: Τα βότσαλα που αφήνει πίσω για να μη χάνει τον δρόμο, ενόσο ατενίζει την "κλίμακα", που θα τον οδηγήσει το πλατωνικό ιδεώδες:
Το συγκλονιστικότερο ποίημα ολόκληρης της συλλογής(Σκάλες στο Αδύνατο) είναι ένα κέλευσμα που θυμίζει το δωρικό κάλεσμα που απηύθυνε ο Παππούς (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος) στην "Αναφορά Στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη, λέγοντας στον επίγονο:
"Φτάσε Όπου Δεν Μπορείς!"
Τα Δέοντα λοιπόν, κατονομάζονται στο έργο του Τάσου Μακράτου με την παρρησία που τον διακρίνει,κι αποτελούν το Χρεός, που με αψηφησιά του Χάρου κρατούν, οι τίμιοι σύντροφοι μιας γενιάς που προδόθηκε αλλά δεν παραδόθηκε αναδεικνύοντας μια ακόμη μεγάλη αλήθεια από την "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη -ξανα:
"Όποιος αγωνίζεται για την Ελευθερια είναι κιόλας λεύτερος!"
Αυτές είναι λοιπόν οι προθέσεις της συλλογής και θεωρώ θα τις υπηρετούσε καλύτερα αν απουσίαζαν από κάποια συγκεκριμένα ποιήματα επιθηδευμένες εκφράσεις που τα καθιστούσαν απωθητικα και μειώνιουν την αυθεντικότηα του συνόλου...
Μια ποιητική συλλογή λοιπόν που θα γεμίζει την ψυχή του αναγνώστη ελπίδα και κίνητρο ωραίου αγώνα, όπως η λογοτεχν΄'αι οφείλει να κάνει σε χαλεπούς καιρούς.
Είδος :Ποίηση
Βαθμολογία 7/10
Ο ποιητής Τάσος Μακράτος ,με πολυετή παρουσία στα γράμματα , φέτος επανέρχεται με την ποιητική συλλογή Η Αφή Των Δεόντων", ένα έργο ελπιδοφόρο και γόνιμα πολιτικό με την αριστοτελική προσέγγιση του όρου.
Άφη των Δεόντων:Τίτλος παράξενος, ακολουθεί τη λεξιλογική ιδιορρυθμία που συναντάμε σε κάποιες στιγμές να εναλλάσσεται και με ένα λόγο προσιτό και ηδύ, όπως και σε πρότερα έργα του συγκεκριμένου ποιητή.Εδώ ο λόγος του ποιητή είναι πολύ πιο προσιτός κι ελκυστικός και τα νοήματά του πολύ πιο μεστά και στοχευμένα!(Προσωπικά προτιμώ τα σημεία που η γλώσσα είναι λιτή και απουσιαζουν οι εκφράσεις τέτοιας εκζήτησης, που δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.)
Η Αφή Των Δεόντων συνιστά ένα έργο κοινωνικό και πολύπρόσωπο, εκφέροντας λόγο στο "Εμείς" κι έχει έναν χαρακτήρα πιο συμπαγή απότ α δυο προηγούμενα της ύστερης περίοδου του..
Είναι εκείνο το πολυπρόσωπο "Εμείς" που χαρακτήριζε τα έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη όταν εκείνος έχοντας βγει από τον εφιάλτη του στρατοπέδου Μαουτχάουζεν σημείωνε πως του ήταν αδύναντον να γράφει έργα, που δεν εμπεριέχουν κοινωνικό προβληματισμό και πολυάριθμα πρόσωπα,...όπως ακριβώς μια πολύβουη κοινότητα
Είναι, πάνω από όλα το ενωτικό "Εμείς" του Μακρυγιάννη, με τον ποιητή να οραματίζεται τους ανθρώπους μονοιασμένους, πιασμένους από τα χέρια να αποζητούν το μεγάλο ιδανικό:
Ιδανικο και κυριαρχο στοιχείο στην Αφή Των Δεόντων-παρά την πλήρη απουσία του από τον τίτλο, είναι το "Φως"- πανταχού παρόν...
Το ξέσπασμα του Φωτός ήταν το "εναρκτήριο λάκτισμα" της Γένεσης.
Το Φως ειναι το διακύβευμα στο Μύθο του Σπηλαίου.Το Φως είναι σύμβολο κάθαρσης και αγνότητας...
Ο ποιητής το αναζητά χωρίες αποκρυφιστικές προεκτάσεις που του δίνουν οι σκανδιναβικές μυθολογίες κι οι βιβλικοί όροι!Ο Τασος Μακράτος ατενίζει το Φως αυθεντικό ,στον αρχετυπικό Ήλιο του Ελύτη όπως στραφταλίζει στο Αιγαίο.Πώς θα το φτάσουμε όμως;Πώς θα το γνωρίσουμε;
Η Κατερίνα Γώγου ισχυριζόταν πως οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά.Ο ποιητής, λοιπόν δε λησμονά το σταθερό πατημα στις ρίζες, δεν ονειρεύεται το ανερμάτιστο πέταγμα ενόςε Ικάρου:
Το έργο του ποιητή εκκινεί από την Ελλάδα, αντλώντας δύναμη σαν τον Ανταίο από την πατρώα γη, όπως την βρίσκει στις σελίδες του Ομήρου και στην κληρονομιά της Αρχαίας Τραγωδίας, για να αντλήσει κουράγιο από τα ιερά κειμήλια της εθνικής μνήμης και των κοινωνικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα.
Ο ίδιος γλέιφει τις πληγές μιας μοιραίας Συνθηκολόγησης, που ακόμη πονά, προσδίδοντας στο ποιημα έναν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό,απαρνούμενος τη δειλία της ουδερότητας.
Ευθαρσώς, λοιπόν, δηλώνει πως θεωρεί τη στιγμή της Βάρκιζας "ήττα" και τη χρησιμοποιεί ως επίκεντρο μιας μεταφοράς σε ένα από τα πιο δυνατά ποιήματα της συλλογής...
Αυτή λοιπόν είναι η προίκα του ποιητή: Τα βότσαλα που αφήνει πίσω για να μη χάνει τον δρόμο, ενόσο ατενίζει την "κλίμακα", που θα τον οδηγήσει το πλατωνικό ιδεώδες:
Το συγκλονιστικότερο ποίημα ολόκληρης της συλλογής(Σκάλες στο Αδύνατο) είναι ένα κέλευσμα που θυμίζει το δωρικό κάλεσμα που απηύθυνε ο Παππούς (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος) στην "Αναφορά Στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη, λέγοντας στον επίγονο:
"Φτάσε Όπου Δεν Μπορείς!"
Τα Δέοντα λοιπόν, κατονομάζονται στο έργο του Τάσου Μακράτου με την παρρησία που τον διακρίνει,κι αποτελούν το Χρεός, που με αψηφησιά του Χάρου κρατούν, οι τίμιοι σύντροφοι μιας γενιάς που προδόθηκε αλλά δεν παραδόθηκε αναδεικνύοντας μια ακόμη μεγάλη αλήθεια από την "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη -ξανα:
"Όποιος αγωνίζεται για την Ελευθερια είναι κιόλας λεύτερος!"
Αυτές είναι λοιπόν οι προθέσεις της συλλογής και θεωρώ θα τις υπηρετούσε καλύτερα αν απουσίαζαν από κάποια συγκεκριμένα ποιήματα επιθηδευμένες εκφράσεις που τα καθιστούσαν απωθητικα και μειώνιουν την αυθεντικότηα του συνόλου...
Μια ποιητική συλλογή λοιπόν που θα γεμίζει την ψυχή του αναγνώστη ελπίδα και κίνητρο ωραίου αγώνα, όπως η λογοτεχν΄'αι οφείλει να κάνει σε χαλεπούς καιρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου