Η Αποικια Της Ληθης, Κλαιρη Θεοδωρου

                                                     Η Αποικία Της Λήθης, Κλαίρη Θεοδώρου
                                             Είδος:Κοινωνικό 
                                               Βαθμολογία: 9,5/10

Έπιτέλους, ένα διαφορετικό βιβλίο, που ταρακουνά ψυχή και νου!

Ένα πραγματικά ξεχωριστό βιβλίο είναι "Η Αποικία της Λήθης",της Κλαίρης Θεοδώρου, που ήρθε να μας "θυμίσει" τους "λησμονημένους" της κοινωνίας μας μέσα από μια τραγική όσο και γοητευτική ιστορία.

Με το συγκινητικό αυτό μυθιστόρημα η συγγραφέας δικαιώνει την επιλογή του Ψυχογιού να δώσει βήμα σε πιο φρέσκες πένες, που αναζητούν νέους δρόμους.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Είναι μια χειμωνιατική μέρα του 1975 και ένα ορματαγωγό από τον Πειραιά καταφθάνει στη Λέρο.Μέσα του δεμένοι χειροπόδαρα άνθρωποι με προορισμό ,το Ψυχιατρείο της Λέρου: Μια εφιαλτική "Σπιναλόγκα", όπου η κοινωνία πετά σαν απόβλητα εκείνους που η ψυχική νόσος τους γκρέμισε το όνειρο μια φυσιολογικής ζωής,

Ανάμεσα στα ανθρώπινα ράκη βρίσκεται κι ο 16χρονος Άλκης μόνο που ο δικός του εγκλεισμός δεν έχει σχέση με ψυχιατρικά αίτια...
Θύτης και θύμα μιας οικογενειακής ιστορίας γεμάτης άνομα πάθη, ο νεαρός Άλκης θα θαφτεί στο δαντικό Καθαρτήριο της Λέρου πασχίζοντας να επιβιώσει σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον ανθρώπινου εκμηδενισμού!

Από την άλλη, ο μεγαλόψυχος Δημοσθένης, 

η  γοητευτική Σοφία , 

η τσακισμένη αλλά γενναιόδωρη Μάχη, 

ο φλογερός Στάθης,

και ο σαγηνευτικός Τζόνυ,

διανύουν τον προσωπικό τους Γολγοθά σε μια κοινωνία, που δεν έμαθε να συγχωρεί τους Άτυχους...
16 χρόνια αργότερα η νεαρή Έλλη θα βρεθεί αντιμέτωπη με τρομακτικά οικογενειακά μυστικά,

αναζητώντας την αλήθεια που θα τη λυτρώσει και θα την οδηγήσει στην αυτογνωσία.

"Γιατί είναι τρομερό να μην έχεις μέλλον, αλλά είναι αφόρητο να μην έχεις παρελθόν". 

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Είναι πραγματικά χαρμόσυνο για όλους τους λάτρεις της Λογοτεχνίας να διαβάζουμε από κάποιον νέο συγγραφέα ένα τέτοιο- εξαιρετικό- βιβλίο,που ξεφεύγει από τα τετριμμένα και αναμετράται τολμηρά με κομμάτια της κοινωνίας μας που καίνε και πονούν κάθε ευσυνείδητο κι αφυπνισμένο πολίτη..

            Η "Αποικία της Λήθης" είναι ένα συγκλονιστικό κοινωνικό μυθιστόρημα που δύσκολα ξεχνάς!

            Η Κλαίρη Θεοδώρου, μέσα από μια όμορφη και καλοδουλεμένη ιστορία πλούσιων συναισθημάτων, φέρνει στο προσκήνιο το...Περιθώριο, κι αυτό συνιστά πραγματικό συγγραφικό "κατόρθωμα', που προσδίδει στο βιβλίο μια ξεχωριστή βαρύτητα, γιατί υπηρετήθηκε σωστά!

Χαρακτήρες και γεγονότα που δύσκολα "παιρνούν...στη λήθη"!

 Η "Αποικία Της Λήθης" κινείται σε έναν τριπλό άξονα.

" 'Νύχτα' "- 'Οικογενειακή ζωή'- και φυσικά οι 'Ψυχικά Ασθενείς- κι η θέση τους -στην ελληνική κοινωνία'- (ειδικότερα της Λέρου) διακυβεύονται στις τόσο αξιόλογες σελίδες του μυθιστορήματος αυτού με έναν τρόπο διαφωτιστικό και άκρως τραγικό.

Δευτερευόντως, παρελαύνουν αξίες όπως η φιλία, η συζυγική στοργή, η συγχώρεση...

Ένας ακόμη προβληματισμός είναι η αυτογνωσία και αυτοδιάθεση του ατόμου.

           Το βιβλίο ξετυλίγεται σε επάλληλους μονολόγους που, με τη μέθοδο του παζλ, συνθέτουν την πλήρη εικόνα. Οι αποκαλύψεις της συγκλονιστικής αλήθειας σκηνοθετούνται επιδέξια κι έρχονται στη σωστή στιγμή για να επιφέρουν.

Έχουμε εύστοχο χειρισμό της παραμέτρου του χρόνου  .

          

Ο πρώτος άξονας, λοιπόν,και κινητήριος μοχλός των αποκαλύψεων, είναι το ταξίδι της Αυτογνωσίας μιας νέας κοπέλας που βιώνει την πατρική απόρριψη και αναζητά την ερμηνεία που θα επουλώσει την πληγή του ανεξήγητου, βασανιστικού "γιατί". Βίωμα κοινό σε πολλά παιδιά που δοκιμάζουν τις συνέπειες από τις επιλογές των γονιών τους και κουβαλούν μια ενοχή ακούσια χωρίς να τους αναλογεί μερίδιο ευθύνης στα λάθη.

Στο σημείο αυτό ξεπηδά μια οικογενειακή τραγωδία, ασύλληπτη στον νου, από την πλευρά του πιο αθώου από τα θύματα...

          Το δεύτερο επίπεδο στο βιβλίο, είναι ο ζοφερός κόσμος του Υποκόσμου, με τους απόκληρους της Νύχτας τραγικούς "πρωταγωνιστές" ενός θλιβερού "θεάτρου Σκιών", αφού τέτοιες καταντούν τα πλάσματα που παγιδεύονται στα σκοτάδια του.

Μέσα από αυτήν την πτυχή της ιστορίας, παρακολουθούμε με αγωνία τα πλοκάμια εγκλωβισμού ανύποπτων ψυχών σε έναν κόσμο αναπόδραστο που στραγγίζει κορμιά και ψυχές, με τον ειδεχθέστερο τρόπο. Μετά την πτώση του μύθου της πασίγνωστης "Τρούμπας", περιπλανιόμαστε σε "βρόμικους" δρόμους ενός παρηκμασμένου Πειραιά, όπου συνυπάρχουν η εξαθλίωση κι ο άνομος πλούτος, η άδολη αγάπη κι ο εξευτελισμός της γυναίκας, η αλληλεγγύη και η εκμετάλλευση στον ύψιστο βαθμό!

         Ταυτόχρονα ανακαλύπτουμε πόσο "επικίνδυνη παγίδα" είναι καμιά φορά η "σαγήνη της φαυλότητας", μέσα από εναν χαρακτήρα που θα ήθελα να τον δω περισσότερο την κατάληξή του...

Πλάι στα 'βρόμικα' κρεβάτια και τη μοναξιά, σύριγγες της ηρωίνης και χαμίνια του δρόμου.

Ένα ανατριχιαστικό πορτρέτο σκληρότητας και απόγνωσης με τα μελανότερα χρώματα.

          Κεντρικός όμως άξονας στην"Αποικία Της Λήθης" είναι η εφιαλτική πραγματικότητα που επικρατεί στο περιβόητο Ψυχιατρείο της Λέρου: Η Κλαίρη Θεοδώρου έχει διεξαγάγει μια ενδελεχή έρευνα γύρω από τις συνθήκες στο Ψυχιατρικό νοσοκομείο και τους μετασχηματισμούς του μέσα στον χρόνο.Γύρω από την τραγική φιγούρα του Άλκη παρελαύνουν οι μορφές των  ψυχικά νοσούντων που η κοινωνία πέταξε σε ένα εφιαλτικό γκέτο, κατακρυμνίζοντάς τους στην Άβυσσο της λήθης:"Η Αποικία της Λήθης" αποτελεί ένα αιματοβαμμένο οδοιπορικό στον Κρανίου Τόπο της Ψυχιατρικής Κλινικής Λέρου με όλες της παθογένειες και την επίδρασή της στο κοινωνικό γίγνεσθαι του ακριτικού νησιού.
Είναι εύστοχα επιλεγμένη η χρονική στιγμή (1975) όταν το Ψυχιατρείο, αποτινάσσοντας το παρελθόν του ως ιταλικό στρατόπεδο κουβαλά και τις μνήμες ως τόπος εξορίας πολιτικών κρατουμένων(Παρθένι)!
Ταυτόχρονα με την ιστορία του Ψυχιατρείου έχουμε το προσωπικό "Πάθος"!

Η συγγραφέας κεντά την ύστατη οδύνη σε ένα ψηφιδωτό ατομικών δραμάτων και ξεχωριστών, ενδεικτικών περιστατικών που διασαφηνίζουν την έννοια της ψυχικής νόσου.

Παράλληλα, μέσα από τους ήρωές της η Kλαίρη Θεοδώρου παρακολουθεί την ακυρωτική επίδραση του Ιδρυματισμού, που μετατρέπει απάνθρωπα τα "Πρόσωπα" σε "Αντικείμενα", αν όχι "πειραματόζωα" κατ' αναλογία ενός Άουσβιτς! Βλέπουμε διεφθαρμένους λειτουργούς να ντροπιάζουν τον όρκο τους και να αποστερούν την "Επιστήμη" από την "Ανθρωπιά" που ζητούν από αυτήν ο Αριστοτέλης κι ο Γκάντι...
      Μέσα στο σκηνικό της φρίκης, σα φωτεινή ακτίδα, προβάλλει δειλά η συντροφικότητα και μια γνήσια φιλία.
        Εντελώς αιφνιδιαστικά, ξεπηδά ένας ιδιότυπος ,σχεδόν απαγορευμένος ερωτισμός που σε αυτό το τρομακτικό σκηνικό αποκτήνωσης και απονιάς φαντάζει σχεδόν σαν "Ποίηση":

Η παρουσία της αινιγματικής Φωτεινής μού θύμισε αυθόρμητα το Μικρό Ερωτικό -χωρίο στο Μαουτχάουζεν του Καμπανέλλη, όπου ένα ακόμη συρματόπλεγμα μίσους διαχώριζε το "Αιώνιο Ζεύγος".

Η τραγική έκβαση της ερωτικής ιστορίας είναι "γροθιά στο στομάχι".
              Ένα στοιχείο που εντυπωσιάζει γενικά στην "Αποικία Της Λήθης" είναι η αληθοφάνεια των χαρακτήρων, που γίνονται πειστικοί, χειροπιαστοί και κατορθώνουν όλοι να κατακτήσουν ένα κομμάτι στην καρδιά του αναγνώστη:
Η συγγραφέας χαρτογραφεί ανάγλυφα τις εσωτερικές τους διαδρομές- με μια φυσικότητα αφοπλιστική, που βοηθά τον αναγνώστη να συμμεριστεί τις αγωνίες και τα πάθη τους!

        Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητης από την αρχοντική ψυχή του πληγωμένου Δημοσθένη.

Μας συγκινεί η καθαρή καρδιά της Μάχης ,κι ας σύρθηκε σε βρόμικα σοκάκια, μας θλίβει η μοναξιά της γοητευτικής Σοφίας, μας συγκλονίζει η "αντίσταση" του Στάθη στον ψυχικό θάνατο που του επιβλήθηκε, και η μάχη του Άλκη...

Ένα βιβλίο πολυεπίπεδο λοιπόν δοσμένο με περισσή ωριμότητα, επαρκώς αναλυμένες καταστάσεις και άρτιες ισορροπίες.

Η μικρες "συμπτώσεις", που υποβοηθούν κάποιες εξελίξεις, προσωπικά δε με ενόχλησαν, διότι εξυπηρετούν τον μυθιστορηματικό χαρακτήρα του βιβλίου που σίγουρα απαιτεί και τη γλύκα του "μύθου"!(δεν είναι... ιστοριογραφία ,ούτε ρεπορτάζ-θέλουμε κ το παραμυθάκι μας, χώρια ότι η ζωή στήνει τις πιο απίθανες συμπτώσεις ενίοτε!)

          Το φινάλε γλυκόπικρο, και απόλυτα ταιριαστό προς την πορεία όλων των ηρώων κλείνει τον κύκλο της ύβρεως με κώδικες Αρχαίας Τραγωδίας: Κανείς δε μένει αλώβητος και σε κανέναν δεν παρέχεται ανέξοδα η λύση ενός happy end:Αυτό είναι κάτι που καλείται, ενίοτε, η κοινωνία η ίδια να το κατακτήσει, αντικρύζοντας κατάματα την αδικία και τα προβλήματα, που η ίδια δημιουργει...!

Η "Αποικία της Λήθης" είναι ένα βιβλίο που θα σας περπατήσει σε νέους δρόμους κοινωνικών προβληματισμών και δυνατών συναισθημάτων, αφυπνίζοντας την κοινωνική μας συνείδηση.

Ένα βιβλίο που έρχεται να μας θυμίζει τους "Αποξεχασμένους"!

Συγχαρητήρια στην Κλαίρη Θεοδώρου για την ευαισθησία απέναντι στον Άνθρωπο, που αντιπροσωπεύει το έργο της, η Αποικία της Λήθης.
Διαβάστε το, οπωσδήποτε!