Μια Συγγνώμη Για Το Τέλος, Λένα Μαντά
Είδος :Αισθηματικό
Βαθμολογία: 7,5/10
Εκδότης: Ψυχογιός
Σελίδες: 496
ISBN: 9786180109658
Ημ. Έκδοσης: 07/05/2015
Τιμή στην αγορά Από 18,80- 16,92ευρώ
Φέτος η Λένα Μαντά, επανήλθε με ένα κοινωνικών αποχρώσεων μυθιστόρημα που διαδραματίζεται τα χρόνια της Χούντας.
Το βιβλίο Μια Συγγνώμη Για το Τέλος δίχασε αρκετά το κοινό, αφού σε αρκετούς ξένισε, όμως θεωρώ είναι ένα στοίχημα κερδισμένο για τη συγγραφέα που έδωσε ένα πραγματικά ενδιαφέρον μυθιστόρημα...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Σε ένα χωριό του Πύργου μεγαλώνουν δύο αδέλφια, ο Σαράντης κι ο Περικλής.
Το μίσος του Σαράντη για τον μειλίχιο αδελφό του θα προσλάβει ακραίες διαστάσεις και θα κορυφωθεί με αφορμή ένα πάθος άνομο.
Πολλά χρόνια μετά, θα δούμε τον Σαράντη οικογενειάρχη πια, που με σιδηρά πειθαρχία σκορπίζει φόβο στις ψυχές των τεσσάρων παιδιών του.
Πιο τραγικό του θύμα είναι η πρωτότοκη Μυρσίνη, μια κοπέλα άχαρη, χωρίς λάμψη.
Η Μυρσίνη θα συρθεί σε έναν γάμο παράλογο με τον Κωστάκη Τσακίρη, που θα τελειώσει άδοξα.
Σύντομα, η μοίρα της θα διασταυρωθεί με την οικογένεια του τρομερού συνταγματάρχη Μιλτιάδη Ιδομενέα, μια εποχή που ο κομμουνισμός και η ομοφυλοφιλία διώκονταν σκληρά.
Στη δίνη που θα βρεθεί, θα έχει συμπαραστάτη "απροσδόκητο" τον ετεροθαλή αδελφό της τον Θεόφιλο...
Μέσα σε όλες τις πίκρες που γεύθηκε, ποιος θα της χαρίσει τη συγγνώμη που της χρωστά η μοίρα;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Βιβλίο στο γνώριμο αγαπημένο ύφος της Λένας Μαντά, η "Συγγνώμη Για Το Τέλος" προσωπικά με κέρδισε-- παρά τις μικρές αδυναμίες- γιατί η συγγραφέας ρίσκαρε μια μικρή υπέρβαση και εισήγαγε το πολιτικό στοιχείο στη θεματολογία της:
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα κοινωνικής υφής μυθιστόρημα όπου η Λένα Μαντά καταπιάνεται με
την ταραγμένη περίοδο της Δικτατορίας, εντάσσοντας τους ήρωές της στο κάδρο της.
Η Συγγνώμη για το Τέλος χωρίζεται άτυπα σε δύο μέρη...
Στο πρώτο μέρος έχουμε την οικογενειακή ιστορία του Σαράντη στο χωριό του,η οποία είναι γεμάτη ένταση κι ένοχα μυστικά.
Σε αυτό το μέρος οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές.
Το δεύτερο μέρος εστιάζει στην πρώτη κόρη του Σαράντη, τη Μυρσίνη, μια κοπέλα χωρίς θηλυκότητα ,που πληρώνει πολύ ακριβά το απωθητικό της παρουσιαστικό και τα παράλογα ήθη της εποχής του '60.
Μέσα σε όλα όμως η Μυρσίνη αναπτύσσει μια χειραφετημένη και μεγαλόθυμη προσωπικότητα, κερδίζοντας τον σεβασμό του αναγνώστη.
Παρά τις αντιξοότητες η Μυρσίνη υψώνει μεγαλύτερο ανάστημα από την παρόμοιων προδιαγραφών "Ηρώ"στο "Όσο Αντέχει Η Ψυχή".
Στη "Συγγνώμη "η Λένα Μαντά τολμά να προσεγγίσει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στη συντηρητική κοινωνία της στρατοκρατούμενης Ελλάδας.
Η ομοφυλοφιλία προβάλλει με όλη της την αναγκαστική κρυψίνοια , την παραφορά και την απόγνωση, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε άνομες πράξεις με αθώα κι ανυποψίαστα θύματα.
Χωρίς δαιμονοποίηση ή αφελείς εξωραισμούς, η συγγραφέας "τοποθετεί σωστά" τους ήρωές της απέναντι στο αδιέξοδο και τον απαγορευμένο πόθο- χωρίς να αποκρύψει την ωμή πλευρά εγχείρημα απαιτητικό, που η συγγραφέας έφερε υποδειγματικά εις πέρας.
Αυτό ήταν από τα δυνατά σημεία του βιβλίου.
Ο άλλος πυλώνας είναι η πολιτική αναφορά σε ενδεικτικά γεγονότα της 7ετίας μέσα από πειστικούς διαλόγους, αλλά και το προσωπικό δράμα κάποιων από τους ήρωες.
Παρότι το βιβλίο εστιάζει σε ένα κεντρικό πρόσωπο ,τη Μυρσίνη, η Συγνώμη συνιστά το μοναδικό - τρόπον τινά- "πολιτικοποιημένο" βιβλίο της Μαντά.
Είχε προηγηθεί η εξαιρετική "Θεανώ" της -όμως εκεί είχαμε να κάνουμε με εθνικό ζήτημα -το πογκρόμ του 1955 εναντίον των Χριστιανών της Πόλης.
Και στην "Ντάτα" είχαμε μια αναπαράσταση της εποχής (Μεσοπόλεμος- Κατοχή).
Εδώ όμως οι ήρωες δρουν πολλές φορές με γνώμονα ακριβώς το πολιτικό σκηνικό- πράγμα που δε συνέβη ούτε στο "Σπίτι", ούτε στην "Ηρώ",(ίδιας περίπου περιόδου).
Η συγγραφέας, χωρίς να υποπίπτει σε κομματισμούς ή προκλήσεις- αφήνει εντέχνως τον σπόρο του πολιτικού προβληματισμού, την επίκριση προς όποιον έμεινε αμέτοχος και τον θαυμασμό για κείνους που βασανίστηκαν για την ελευθερία.
Επιπλέον κάνει αναφορά σε στιγμιότυπα της Χούντας, όπως η περιβόητη φιέστα- παρωδία για "τον εορτασμό των... "γενεθλίων της 'επανάστασης"
Η "Συγνώμη για το Τέλος" κατατάσσεται στα κοινωνικά έργα της Μαντά
Όπως με το "Βαλς με 12 Θεούς", το "Τελευταίο Τσιγάρο" και το "Όσο Αντέχει η Ψυχή", δεν έχουμε να κάνουμε με θυελλώδη πάθη, ταξιδιάρικα και απόλυτα, αλλά με χαρακτήρες πιο απτούς και γήινους, που διατηρούν ωστόσο τη γοητεία και το προσωπικό τους φορτίο.
Οι χαρακτήρες στη Συγγνώμη ιχνηλατήθηκαν με μεγαλύτερη συγγραφική ωριμότητα από πολλά άλλα βιβλία της Μαντά- με εξαίρεση το "Βαλς".
Αυτό δε σημαίνει πως αποφεύγονται μικρά ατοπήματα.
Για παράδειγμα στην Τελευταία Συγγνώμη δεν αποφεύγουμε το κλισέ του "ασχημόπαπου που αβίαστα μετατρέπεται σε κύκνο σαγηνευτικό".(Τόσο "δραστική αλλαγή με λίγο μόνο μακιγιάζ" δεν είναι καθόλου ρεαλιστική, χωρίς να... παρεμβληθεί ούτε ένας Φουστάνος, αδερφέ!)
Στο δεύτερο μέρος, έχουμε μονόπλευρη εστίαση στη Μυρσίνη, ενώ θα μπορούσαν να αναπτυχθούν αρκετοί ακόμη χαρακτήρες πχ η ιστορία της Αριστέας, που ήταν συγκλονιστική και μας επεφύλαξε εκπλήξεις προς το τέλος, επρεπε να εχει αξιοποιηθεί καλύτερα κ να καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος στο βιβλίο.Μπορούσε να κατανεμηθεί καλύτερα το δεύτερο μέρος ανάμεσα στις δυο ηρωίδες, διοτι η Αριστ΄έα ήταν μακραν πιο ενδιαφέρουσα
Επιπλέον, παρά την όμορφη διαδρομή, έχουμε ένα τέλος βεβιασμένο, υπερβολικό, αφύσικο- όπως συνέβη στα "5 Κλειδιά"...
Όλα εξωφρενικά βολικά.Περίμενα περισσότερα από αυτήν την ωραία απόπειρα στο κομμάτι του φινάλε.
Σίγουρα για το θέμα του το βιβλίο, δεν αποκτά επουδενί τη βαρύτητα αντίστοιχων κοινωνικοπολιτικών έργων.Δεν κάνει την υπέρβαση, παραμένοντας στα πιο "ρηχά νερά"-επιτελώντας όμως τον ρόλο του ως μια συγκινητική κοινωνική ιστορία.
Είναι, σε κάθε περίπτωση, μια καλή προσπάθεια, που αφήνει θετικό απόηχο, συνδυάζοντας το πιο ανάλαφρο ύφος της Λένας Μαντά με ίχνη πολιτικής σκέψης.
Επιπροσθέτως, η Λένα Μαντά έχει το χάρισμα να διατηρεί τη γοητεία της αφήγησης της ακόμη κ σε λιγο "μουντές" ιστορίες -πολλώ δε μάλλον, σε πρόσφορο υλικό όπως η ιστορία του Σαράντη κ της Μυρσίνης.
Για αυτό δε θα συμφωνήσω καθόλου με τις πολυάριθμες αρνητικές κριτικές, που εκτεταμένα αντιμετώπισαν το βιβλίο αυτό ως "το χειρότερο της Μαντά".
Ίσως ενόχλησαν οι αναφορές στη Δικτατορία, αλλά και στην ομοφυλοφιλία σε συνδυασμό με την πιο "προσγειωμένη" αισθηματική πλευρά.
Εγώ απόλαυσα τη Συγγνώμη, ένιωσα βαθιά τους ήρωές της και απορροφήθηκα στην ιστορία αυτή ως την τελευταία σελίδα!
Η "Συγγνώμη για Το Τέλος" ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον βιβλίο από την "Άλλη Πλευρά του Νομίσματος", το "Τελευταίο Τσιγάρο", το "Χωρίς Χειροκρότημα".
και προχώρησε σε πρωτοτυπία και τόλμη ενα βήμα παραπέρα από το "όσο Αντέχει Η Ψυχή" -ακόμη κι από το "Έρωτας Σα Βροχή".
Σας συνιστώ να το ανακαλύψετε και μαζί μια Μαντά που- διατηρώντας το στιλ της- αναζητά και πειραματίζεται.
Το βιβλίο Μια Συγγνώμη Για το Τέλος δίχασε αρκετά το κοινό, αφού σε αρκετούς ξένισε, όμως θεωρώ είναι ένα στοίχημα κερδισμένο για τη συγγραφέα που έδωσε ένα πραγματικά ενδιαφέρον μυθιστόρημα...
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Σε ένα χωριό του Πύργου μεγαλώνουν δύο αδέλφια, ο Σαράντης κι ο Περικλής.
Το μίσος του Σαράντη για τον μειλίχιο αδελφό του θα προσλάβει ακραίες διαστάσεις και θα κορυφωθεί με αφορμή ένα πάθος άνομο.
Πολλά χρόνια μετά, θα δούμε τον Σαράντη οικογενειάρχη πια, που με σιδηρά πειθαρχία σκορπίζει φόβο στις ψυχές των τεσσάρων παιδιών του.
Πιο τραγικό του θύμα είναι η πρωτότοκη Μυρσίνη, μια κοπέλα άχαρη, χωρίς λάμψη.
Η Μυρσίνη θα συρθεί σε έναν γάμο παράλογο με τον Κωστάκη Τσακίρη, που θα τελειώσει άδοξα.
Σύντομα, η μοίρα της θα διασταυρωθεί με την οικογένεια του τρομερού συνταγματάρχη Μιλτιάδη Ιδομενέα, μια εποχή που ο κομμουνισμός και η ομοφυλοφιλία διώκονταν σκληρά.
Στη δίνη που θα βρεθεί, θα έχει συμπαραστάτη "απροσδόκητο" τον ετεροθαλή αδελφό της τον Θεόφιλο...
Μέσα σε όλες τις πίκρες που γεύθηκε, ποιος θα της χαρίσει τη συγγνώμη που της χρωστά η μοίρα;
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ
Βιβλίο στο γνώριμο αγαπημένο ύφος της Λένας Μαντά, η "Συγγνώμη Για Το Τέλος" προσωπικά με κέρδισε-- παρά τις μικρές αδυναμίες- γιατί η συγγραφέας ρίσκαρε μια μικρή υπέρβαση και εισήγαγε το πολιτικό στοιχείο στη θεματολογία της:
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα κοινωνικής υφής μυθιστόρημα όπου η Λένα Μαντά καταπιάνεται με
την ταραγμένη περίοδο της Δικτατορίας, εντάσσοντας τους ήρωές της στο κάδρο της.
Η Συγγνώμη για το Τέλος χωρίζεται άτυπα σε δύο μέρη...
Στο πρώτο μέρος έχουμε την οικογενειακή ιστορία του Σαράντη στο χωριό του,η οποία είναι γεμάτη ένταση κι ένοχα μυστικά.
Σε αυτό το μέρος οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές.
Το δεύτερο μέρος εστιάζει στην πρώτη κόρη του Σαράντη, τη Μυρσίνη, μια κοπέλα χωρίς θηλυκότητα ,που πληρώνει πολύ ακριβά το απωθητικό της παρουσιαστικό και τα παράλογα ήθη της εποχής του '60.
Μέσα σε όλα όμως η Μυρσίνη αναπτύσσει μια χειραφετημένη και μεγαλόθυμη προσωπικότητα, κερδίζοντας τον σεβασμό του αναγνώστη.
Παρά τις αντιξοότητες η Μυρσίνη υψώνει μεγαλύτερο ανάστημα από την παρόμοιων προδιαγραφών "Ηρώ"στο "Όσο Αντέχει Η Ψυχή".
Στη "Συγγνώμη "η Λένα Μαντά τολμά να προσεγγίσει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στη συντηρητική κοινωνία της στρατοκρατούμενης Ελλάδας.
Η ομοφυλοφιλία προβάλλει με όλη της την αναγκαστική κρυψίνοια , την παραφορά και την απόγνωση, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε άνομες πράξεις με αθώα κι ανυποψίαστα θύματα.
Χωρίς δαιμονοποίηση ή αφελείς εξωραισμούς, η συγγραφέας "τοποθετεί σωστά" τους ήρωές της απέναντι στο αδιέξοδο και τον απαγορευμένο πόθο- χωρίς να αποκρύψει την ωμή πλευρά εγχείρημα απαιτητικό, που η συγγραφέας έφερε υποδειγματικά εις πέρας.
Αυτό ήταν από τα δυνατά σημεία του βιβλίου.
Ο άλλος πυλώνας είναι η πολιτική αναφορά σε ενδεικτικά γεγονότα της 7ετίας μέσα από πειστικούς διαλόγους, αλλά και το προσωπικό δράμα κάποιων από τους ήρωες.
Παρότι το βιβλίο εστιάζει σε ένα κεντρικό πρόσωπο ,τη Μυρσίνη, η Συγνώμη συνιστά το μοναδικό - τρόπον τινά- "πολιτικοποιημένο" βιβλίο της Μαντά.
Είχε προηγηθεί η εξαιρετική "Θεανώ" της -όμως εκεί είχαμε να κάνουμε με εθνικό ζήτημα -το πογκρόμ του 1955 εναντίον των Χριστιανών της Πόλης.
Και στην "Ντάτα" είχαμε μια αναπαράσταση της εποχής (Μεσοπόλεμος- Κατοχή).
Εδώ όμως οι ήρωες δρουν πολλές φορές με γνώμονα ακριβώς το πολιτικό σκηνικό- πράγμα που δε συνέβη ούτε στο "Σπίτι", ούτε στην "Ηρώ",(ίδιας περίπου περιόδου).
Η συγγραφέας, χωρίς να υποπίπτει σε κομματισμούς ή προκλήσεις- αφήνει εντέχνως τον σπόρο του πολιτικού προβληματισμού, την επίκριση προς όποιον έμεινε αμέτοχος και τον θαυμασμό για κείνους που βασανίστηκαν για την ελευθερία.
Επιπλέον κάνει αναφορά σε στιγμιότυπα της Χούντας, όπως η περιβόητη φιέστα- παρωδία για "τον εορτασμό των... "γενεθλίων της 'επανάστασης"
ή η κηδεία του Γέρου της Δημοκρατίας που εξελίχθηκε σε παλλαϊκό αντιδικτατορικό συλλαλητήριο.
ή την απόπειρα του Αλέκου Παναγούλη ερνατίον του ΠαπαδόπουλουΗ "Συγνώμη για το Τέλος" κατατάσσεται στα κοινωνικά έργα της Μαντά
Όπως με το "Βαλς με 12 Θεούς", το "Τελευταίο Τσιγάρο" και το "Όσο Αντέχει η Ψυχή", δεν έχουμε να κάνουμε με θυελλώδη πάθη, ταξιδιάρικα και απόλυτα, αλλά με χαρακτήρες πιο απτούς και γήινους, που διατηρούν ωστόσο τη γοητεία και το προσωπικό τους φορτίο.
Οι χαρακτήρες στη Συγγνώμη ιχνηλατήθηκαν με μεγαλύτερη συγγραφική ωριμότητα από πολλά άλλα βιβλία της Μαντά- με εξαίρεση το "Βαλς".
Αυτό δε σημαίνει πως αποφεύγονται μικρά ατοπήματα.
Για παράδειγμα στην Τελευταία Συγγνώμη δεν αποφεύγουμε το κλισέ του "ασχημόπαπου που αβίαστα μετατρέπεται σε κύκνο σαγηνευτικό".(Τόσο "δραστική αλλαγή με λίγο μόνο μακιγιάζ" δεν είναι καθόλου ρεαλιστική, χωρίς να... παρεμβληθεί ούτε ένας Φουστάνος, αδερφέ!)
Στο δεύτερο μέρος, έχουμε μονόπλευρη εστίαση στη Μυρσίνη, ενώ θα μπορούσαν να αναπτυχθούν αρκετοί ακόμη χαρακτήρες πχ η ιστορία της Αριστέας, που ήταν συγκλονιστική και μας επεφύλαξε εκπλήξεις προς το τέλος, επρεπε να εχει αξιοποιηθεί καλύτερα κ να καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος στο βιβλίο.Μπορούσε να κατανεμηθεί καλύτερα το δεύτερο μέρος ανάμεσα στις δυο ηρωίδες, διοτι η Αριστ΄έα ήταν μακραν πιο ενδιαφέρουσα
Επιπλέον, παρά την όμορφη διαδρομή, έχουμε ένα τέλος βεβιασμένο, υπερβολικό, αφύσικο- όπως συνέβη στα "5 Κλειδιά"...
Όλα εξωφρενικά βολικά.Περίμενα περισσότερα από αυτήν την ωραία απόπειρα στο κομμάτι του φινάλε.
Σίγουρα για το θέμα του το βιβλίο, δεν αποκτά επουδενί τη βαρύτητα αντίστοιχων κοινωνικοπολιτικών έργων.Δεν κάνει την υπέρβαση, παραμένοντας στα πιο "ρηχά νερά"-επιτελώντας όμως τον ρόλο του ως μια συγκινητική κοινωνική ιστορία.
Είναι, σε κάθε περίπτωση, μια καλή προσπάθεια, που αφήνει θετικό απόηχο, συνδυάζοντας το πιο ανάλαφρο ύφος της Λένας Μαντά με ίχνη πολιτικής σκέψης.
Επιπροσθέτως, η Λένα Μαντά έχει το χάρισμα να διατηρεί τη γοητεία της αφήγησης της ακόμη κ σε λιγο "μουντές" ιστορίες -πολλώ δε μάλλον, σε πρόσφορο υλικό όπως η ιστορία του Σαράντη κ της Μυρσίνης.
Για αυτό δε θα συμφωνήσω καθόλου με τις πολυάριθμες αρνητικές κριτικές, που εκτεταμένα αντιμετώπισαν το βιβλίο αυτό ως "το χειρότερο της Μαντά".
Ίσως ενόχλησαν οι αναφορές στη Δικτατορία, αλλά και στην ομοφυλοφιλία σε συνδυασμό με την πιο "προσγειωμένη" αισθηματική πλευρά.
Εγώ απόλαυσα τη Συγγνώμη, ένιωσα βαθιά τους ήρωές της και απορροφήθηκα στην ιστορία αυτή ως την τελευταία σελίδα!
Η "Συγγνώμη για Το Τέλος" ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον βιβλίο από την "Άλλη Πλευρά του Νομίσματος", το "Τελευταίο Τσιγάρο", το "Χωρίς Χειροκρότημα".
και προχώρησε σε πρωτοτυπία και τόλμη ενα βήμα παραπέρα από το "όσο Αντέχει Η Ψυχή" -ακόμη κι από το "Έρωτας Σα Βροχή".
Σας συνιστώ να το ανακαλύψετε και μαζί μια Μαντά που- διατηρώντας το στιλ της- αναζητά και πειραματίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου