ΜΟΙΧΕΙΑ, ΠΑΟΛΟ ΚΟΕΛΙΟ
Είδος : Αισθηματικό Μυθιστόρημα
Βαθμολογία : 7/10
Είδος : Αισθηματικό Μυθιστόρημα
Βαθμολογία : 7/10
| Ξενόγλωσσος τίτλος | ADULTERIO |
| ISBN13 | 9789601428307 |
| Εκδότης | ΛΙΒΑΝΗΣ |
| Σειρά | ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ |
| Χρονολογία Έκδοσης | Ιούνιος 2014 |
| Αριθμός σελίδων | 320 |
| Διαστάσεις | 21x14 |
| Επιμέλεια | ΚΑΣΑΠΑΚΗ ΑΝΤΑ |
| Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά) | ΚΟΕΛΟ ΠΑΟΥΛΟ |
Ο δημοφιλής συγγραφέας Πάολο Κοέλιο ,που τόσο μας έχει ταξιδέψει στα μυστηριακά τοπία της ψυχής ,σε αέναη αναζήτηση του «Θείου», επανέρχεται αυτή τη φόρα με ένα έργο πιο «γήινο» ,πιο χαμηλόφωνο, άλλα βαθιά ουσιαστικό!
Πρόκειται για τη ΜΟΙΧΕΙΑ.
Η Λιντα είναι μια επιτυχημένη δημοσιογράφος ,που έχει όσα ποθήσει ο άνθρωπος. Είναι όμορφη, μόλις 31 ετών και ζει στην ασφαλέστερη χώρα του κόσμου,(την ευημερούσα Ελβετία) μαζί με την αρμονική της οικογένεια: Tον πλούσιο άντρα της και τα 2 -υγιή από κάθε άποψη –παιδιά τους. Κι όμως, αισθάνεται να ασφυκτιά σε αυτήν τη γαλήνια ρουτίνα . Έτσι, αναζητά διέξοδο στο τέλμα της μέσα από το πρόσωπο ενός πολίτικου στον όποιο πήρε συνέντευξη Ζακόμπ έχοντας υπάρξει εφηβικός της έρωτας αφυπνίζει στη Λιντα τον έντονο ποθο και την οδηγεί κλιμακωτά σε έναν αγωνιώδη στρόβιλο συναισθηματικών διακυμάνσεων ,που μέσα από τον πόνο καταλήγει στην αυτογνωσία και τη συμφιλίωση με τον εαυτό της και την ιδία τη ζωή!
Όπως εύλογα συμπεραίνει κάνεις, το βιβλίο του Κοελιο συνιστά καταρχήν, μια ΑΝΑΤΟΜΙΑ του φαινομένου της ΑΠΙΣΤΙΑΣ. Είναι πραγματικά πολύ διεισδυτική η ματιά του σε όλη τη σειρά των διεργασιών, που πυροδοτεί μια εξωσυζυγική σχέση-ειδικότερα στην πλευρά της γυναίκας.
Από το επίπεδο της φαντασίωσης , μέχρι την υλοποίηση κι από την εξιδανικευτική θεώρηση και από την ενοχή ως την απομυθοποίηση και την ωρίμανση η Μοιχεία του Κοελιο ακολουθεί τους λαβυρίνθους μιας ψυχής αποπροσανατολισμένης οδηγώντας τη βήμα-βήμα στην πολυπόθητη «έξοδο».
Αυτό μπορεί να ακούγεται απλό και προβλέψιμο ,ωστόσο η μαεστρία του Κοέλιο το αναδεικνύει μοναδικά.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι η λιτότητα της αφήγησης. Λόγος καθημερινός και εικόνες παρμένες από τη σύγχρονη, αστική πραγματικότητα μιας ευρωπαϊκής μεγαλούπολης, καθιστούν την υπόθεση και τους χαρακτήρες απόλυτα αναγνωρίσιμους στο μέσο άνθρωπο-αναγνώστη , ακόμη κι αν είναι λιγότερο ευνοημένος από εκείνους.
Πρόκειται για «αντιήρωες» ,ανθρώπους συνηθισμένους που ηθικά αποτελούν μετριότητες ,επομένως δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν «μανιχαιστικα», ούτε να αναχθούν στη σφαίρα της εξαίρεσης.
Αυτό μας βοηθά να συμπονέσουμε τους κεντρικούς χαρακτήρες για την επίπονη διαδρομή τους και συμβάλλει σε μια ταύτιση με τους ήρωες –όχι φαντασιωσική , αλλά ως έναυσμα αυτοκριτικής:
Μέσα τους αναγνωρίζουμε κομμάτια του εαυτού μας και μπορούν τα λάθη τους να λειτουργήσουν σαν καθρέφτης της δικής μας συνείδησης.Eκει ακριβώς έγκειται η επιτυχία του παρόντος έργου.
Χωρίς ίχνος διδακτισμού ,το βιβλίο του Κοελιο διδάσκει. Μας παίρνει από το χέρι «προτείνοντας» μια ευχάριστη περιήγηση στην Ελβετία των Ρολογιών, του Μνημείου της Αγάπης και των Άλπεων, μια ,θαρρείς γλυκιά συζήτηση με έναν παλιό φίλο που άθελά του μπορεί να εκφράσει την κρίσιμη εκείνη άποψη –που θα σηματοδοτήσει μια θετική μεταστροφή…
Αυτό άλλωστε είναι το ίδιον ενός κατηρτισμένου θεραπευτή ,να δίνει θετικό έναυσμα, χωρίς πατρονάρει η να τονίζει την ανωτερότητά του…
Αυτό συμβαίνει με τη ΜΟΙΧΕΙΑ του Κοελιο. Δεν έχει σκοπό να ενοχοποιήσει, αλλά να κατανοήσει .Το βιβλίο δε διερευνά αφ ‘υψηλού το φαινόμενο της Απιστίας, ως το βρόμικο μυστικό , αλλά αποσυναρμολογεί τα πρωτογενή υλικά του-και ρίχνει άπλετο φως
Ακόμη κι η ρεαλιστική γλώσσα του βιβλίου, ακροβατεί οριακά ανάμεσα στην παραστατικότητα και την απόλυτη ωμότητα. Αυτό επιδρά ενοχοποιητικά ,αποδαιμονοποιώντας το ταμπού της σωματικής επαφής και της απιστίας.
Με αυτόν το τρόπο ο ΚΟΕΛΙΟ φέρνει τα πράγματα στις αληθινές διαστάσεις τους και οδηγεί χωρίς εξάρσεις σε αλήθειες λυτρωτικές ,όχι μόνο για τους ήρωές του, άλλα και για κάθε αναγνώστη.
Αξίζει να σημειωθεί πως και στη ΜΟΙΧΕΙΑ ενυπάρχει το τόσο προσφιλές στον Κοέλιο στοιχείο των πνευματικών διδασκαλιών ,χωρίς ωστόσο να είναι αυτό ο προβλέψιμος καταλύτης κι η εύκολη λύση του αμήχανης θεού ,της Μεταφυσικής που απαλλάσσει το Πρόσωπο από την ευθύνη της Ψυχής του και των Επιλογών του. Η λύτρωση έρχεται μέσα από την ηθική ωρίμανση, την προσωπική αναζήτηση και την Αποδοχή.
Σε μια ελεύθερη δευτέρου επιπέδου προσέγγιση, το βιβλίο μου εγείρει έναν ευρύτερο προβληματισμό ως προς την Ηθική του Σύγχρονου Πολιτισμού ο οποίος έμβλημά του έχει τον Ατομισμό και το Ανικανοποίητο.
Βλέπουμε τη Λίντα να ασφυκτιά τη στιγμή που έχει τα πάντα απλόχερα. Αρμονική παιδική ηλικία, ομορφιά και κυρίως επαγγελματική καταξίωση κ προσωπική ευημερία. Δυστυχώς όμως ότι η ευμάρεια τη διαφθείρει-τόσο βαθιά που απειλεί κάποια στιγμή να τινάξει στον αέρα την ευτυχία των παιδιών της!
Η Λιντα πλαισιώνει με αγάπη ρηχή και συγκατάβαση το νέο πλούσιο κι αξιόλογο άντρα της, ο οποίος λειτουργεί σαν ένα χρήσιμο και λαμπερό κομμάτι στο παζλ της κοινωνικής καταξίωσης της. Σαν να μην έχει αληθινό κίνητρο δημιουργίας κυνηγά αυτοκαταστροφικές χίμαιρες. Παραμερίζει όσα έχει και βιώνει την ηδονή του Ανεκπλήρωτου.
Μοιάζει εγκλωβισμένη μπροστά από Μάταιους Καθρέφτες του άπιαστου ,σαν τους κατοπτρισμούς του Έριζεντ στο Χάρι Πότερ της Ρόουλινγκ.
Η ευνοημένη Λίντα προβάλλει ευθέως ,στον αντίποδα ενός στοχασμού που εξέφρασε ο λάτρης του Φρόυντ ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΙΧ στο αριστούργημα του ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΟΙΚΤΟΣ. Με αφορμή τη συμπόνια του για την ερωτευμένη ανάπηρη φίλη του ο κεντρικός ήρωας αναρωτιέται μήπως τελικά τη βαθιά αγάπη, μπορούν να την εκτιμήσουν μονάχα οι βασανισμένοι άνθρωποι …»
Η στάση της Λιντας επαναφέρει το ερώτημα.
Μήπως το ίδιο ανικανοποίητος δεν προβάλλει ο σύγχρονος άνθρωπος, που τρέχει διαρκώς αλαφιασμένος για περισσότερα , κινούμενος από πείνα ακόρεστη?? Μήπως συχνά ,παραβλέπουμε την εύνοια της συγκυρίας που διάγουμε κ μικρόψυχα αδυνατούμε να νιώσουμε ευγνωμοσύνη?
Σαν τον Πίθο των Δαναΐδων –όσο γεμίζουμε τη ζωή ανέσεις – ψυχικές και σωματικές –τόσο αδειάζει η ψυχή. Θυμίζοντας τον Ερυσίχθονα ο σύγχρονος άνθρωπος της ευημερίας- αντί να ζήσει ικανοποιημένος με τις παροχές της σύγχρονης ζωής- τρώει τις σάρκες του σαρώνοντας την ομορφιά γύρω του, όπως ο βουλιμικός βασιλιάς. Κατόπιν εγκλωβίζεται στο φαύλο κύκλο της ενοχής που τον καθηλώνει ακόμη περισσότερο.
Ακριβώς ό,τι έπραξε η ηρωίδα του Κοέλιο κοντεύοντας να καταστρέψει αθώους και ο,τιδήποτε έστεκε αρμονικό κι ανυποψίαστο γύρω της, με τελικό θύμα τον ίδιο της τον εαυτό…
Σωτηρία της στάθηκε η αγωνία της απώλειας , που την αφύπνισε και την οδήγησε στην ανάληψη ευθυνών και τη μοναδική λύση, που εν τέλει καλείται να εφαρμόσει ο κάθε (σύγχρονος) άνθρωπος για να ζήσει αληθινά :
«Να βρει τον εαυτό του για να μπορέσει να τον προσφέρει έπειτα ακέραιο...»
Αυτό ,λοιπόν, το μυθιστόρημα , που ρέει ευχάριστα, σα δροσερό αεράκι πάνω σε φύλλα φθινοπωρινά μέσα στο Πάρκο της Γενεύης , κατορθώνει χωρίς ανατρεπτική πλοκή να ανατρέψει αρκετά ανασταλτικά στοιχειά πάνω στη στάση ζωής μας. Αυτό είναι η Μοιχεία του χαρισματικού Κοέλιο.
Ένα βιβλίο αλήθειας, που μας αφορά όλους.
Μια Πρόκληση Αυτογνωσίας γεμάτη πίστη!!! Ακολουθήστε τη!
Δεδε Ελισσάβετ
Δεδε Ελισσάβετ
BΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Πάουλο Kοέλο γεννήθηκε το 1947 στο Pίο ντε Tζανέιρο. Eγκατέλειψε τις σπουδές του για να γυρίσει τον κόσμο ως χίπης. Όταν επέστρεψε στη Bραζιλία, άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και στίχους για τα τραγούδια του Pαούλ Σέιξας. Tο 1970 εκδίδει το περιοδικό "2001". Tο 1981 εγκαταλείπει τη δουλειά του ως διευθυντής μιας δισκογραφικής εταιρείας και αρχίζει να ταξιδεύει στον κόσμο για δύο χρόνια. Στην Oλλανδία, θα γνωρίσει τον άνθρωπο που θ\' αλλάξει τη ζωή του, παροτρύνοντάς τον ν\' ανακαλύψει τον εαυτό του. O Kοέλο θ\' αναγεννηθεί πνευματικά στρεφόμενος στο χριστιανισμό και θ\' αρχίσει το συγγραφικό του έργο, καταγράφοντας στο πρώτο του βιβλίο, "Tο ημερολόγιο ενός μάγου" ή "O προσκυνητής της Kομποστέλα" (1987), τις προσωπικές του εμπειρίες. Θ\' ακολουθήσουν "O αλχημιστής" (1988), "Mπρίντα" (1990), "Oι Βαλκυρίες" (1992), "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα" (1994), "Tο πέμπτο βουνό" (1996), "Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός" (1997), "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" (1998), "O διάβολος και η δεσποινίδα Πριμ" (2000), κ.ά. Tα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου και έχουν γνωρίσει παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Από το 2002 κατέχει την έδρα 21 της Ακαδημίας Γραμμάτων της Βραζιλίας, ενώ το 2007 ανακηρύχτηκε Αγγελιαφόρος Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών. Το 2009 του απονεμήθηκε το Βραβείο Γκίνες 2009 για τον πιο πολυμεταφρασμένο συγγραφέα στον κόσμο για το βιβλίο "Ο Αλχημιστής".
Η επίσημη ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο είναι: www.paulocoelho.com, στην οποία περιλαμβάνεται και το προσωπικό του blog.
Η επίσημη ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο είναι: www.paulocoelho.com, στην οποία περιλαμβάνεται και το προσωπικό του blog.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου